OP WEG
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/). Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand augustus is dat ‘Verlaten’.
Het nieuwe schooljaar dient zich aan. Laat vakantie krijgen betekent ook een late start. Dat heeft voordelen en nadelen. Omdat het in de andere delen van het land het gewone doorsnee leven al lang weer zijn beslag heeft gevonden en de diverse mediakanalen zich daar op ingesteld hebben, lijkt het net alsof deze laatste vakantiedagen in de reservetijd plaats vinden. Alsof ik ze niet zou mogen hebben. Alsof ik, om in schooltermen te blijven, spijbel. Het voordeel is, dat ik het als heel vanzelfsprekend ga vinden, dat de vakantie teneinde loopt.
Ik besef dat het één van de laatste keren zal zijn, dat ik mij opmaak voor een geheel nieuw schoolseizoen. Eens zullen de wegen zich gaan scheiden en zal ik uit het onderwijs stappen. Het einde van mijn arbeidzame leven komt langzaamaan in zicht.
Ik laat de afslag naar een nieuwe fase in mijn leven nog even links liggen. Ik kijk vooruit. Ik sla de bekende weg weer in, waarvan ik weet dat deze ook dit jaar weer heel verrassend zal blijken te zijn. Het pad lijkt nog leeg, maar volgende week zal ik weer stapje voor stapje met de leerlingen deze weg bevolken.
Zij gaan op weg om kennis te vergaren, inzichten te ver krijgen, om zich te bekwamen voor hun toekomstige beroep. Ik ga met hen mee om hen hierin te begeleiden. Dit doe ik op heel verschillende manieren. Naast het aanreiken van kennis, is het met hen in gesprek gaan en hen de ruimte geven om zelf op onderzoek uit te gaan minstens net zo belangrijk. Het is vooral mijn taak hen zo bij te sturen waardoor zij op het goede spoor blijven en door de bomen het bos blijven zien.
Het blijft uitdagend, ik ga op weg. Ach, ik heb er wel weer zin in.
dertien reacties
Een confronterend stuk. Je doet je werk met liefde, maar tevens groeit het besef dat het eindig is. En in het verlengde daarvan dringt de gedachte zich op: hoe zal het tegen die tijd voor mij zijn om afscheid te nemen, om niet meer de functie maar uitsluitend de persoon te zijn.
Ik heb die jaren achter de rug. Ik vervulde mijn functies met graagte. In die jaren zag ik veel jonge MBO ers met wie het prima werken was. Anderen ook. Toch wist ik altijd: 58 jaar is de grens. Heel vreemd, maar toch… de uitdaging van een totaal ander leven vond ik enorm de moeite waard. Ik hoop dat jij tegen die tijd ook een keuze naar tevredenheid kan maken en tot die tijd je werk met liefde zal vervullen.
Prima WE… een om goed over na te denken.
Je bouwt af, dat is duidelijk. Door het ‘Ach..’ in de laatste zin lijk je met minder lust aan het werk te gaan. Of begrijp ik dat verkeerd?
Overigens een goed stuk.
ja, dat is een voordeel van jouw beroep, vol frisse moed er weer tegenaan, met voor de leerlingen allemaal nieuwe leerstof.
Als schilder is het eigenlijk wel altijd hetzelfde, wel steeds nieuwe projecten, elke paar weken, en dan weer door.
Herkenbaar. Ik ben 58. Ik mag nog 7,8 of 9 jaar…. Ik vind zo’n nieuwe start fijn en van spijbelgevoel geen last gehad….
Een indrukwekkende WE. Ik begrijp dat dit een van je laatste jaren in het onderwijs gaat worden. Dat moet een heel dubbel gevoel zijn.
Mooie WE! Ik heb met mijn 51 jaar nog een poosje te gaan, maar soms denk ik weleens even vooruit, en dan slaat de schrik me om het hart. Ik moet er nog niet aan denken met pensioen te gaan. Waarschijnlijk groei je daar naar toe, zoals je naar zoveel dingen toegroeit. Je hebt het mooi verwoord.
Ik vind mensen die in het onderwijs werken zo bijzonder. Want ik zou het niet kunnen. Succes dit schooljaar!