Het leven neemt na een paar dagen weer zijn gewone loop en opeens herinner ik mij mijn voornemen weer. Wanneer ik terug zou zijn, zou ik een nieuwe rubriek aan gaan maken en daarin alle berichten plaatsen die te maken hebben met mijn verdriet. Ik moet onder ogen zien dat het wegstoppen van verdriet niet erg heilzaam is. Ik heb het advies aangereikt gekregen om gewoon open over dit verdriet te zijn. In het afgelopen jaar heb ik op deze site op een verpakte manier wel eens iets van mijn verdriet laten blijken maar nooit openlijk.
Vaagheden kunnen dan wel eens uitmonden in mystieke artikelen en weliswaar mooie gedichten, maar het doet mij geen goed. Het verdriet blijft van binnen zitten, zoekt een uitweg en komt soms op een wel heel vreemde manier naar buiten. Vaak in een vorm van vermoeidheid of stress. Wel nu, het is tijd geworden dat ik heel in het kort kort uitleg geef over het verdriet wat ik in mij mee draag, waaraan ik lijd, maar waar ik voor waak dat het niet mijn hele leven gaat beheersen. Dat laatste wil ik zeker niet, want naast dit verdriet heeft het leven ook nog heel veel moois waarvan ik intens kan genieten.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik van mijn zoon te horen kreeg dat ik niet meer welkom ben. Vorig jaar, op eerste pinksterdag heb ik mijn zoon, zijn vrouw en hun kind voor het laatst gezien. Daarna is mij stapje voor stapje duidelijk geworden dat ik, voor mij om onbegrijpelijke redenen, niet langer welkom ben bij hen. Onderstaand gedicht heb ik vorig jaar juni geschreven toen ik voor het eerst merkte dat het moeilijk was om tot een afspraak te komen om bij hen op bezoek te gaan. Ik wist toen nog niet dat ik na vele pogingen in september echt te horen zou krijgen dat ik uiteindelijk niet welkom was.
soms zou je willen huilen
urenlang
en wensen
dat daarmee
alle pijn en verdriet
zou verdwijnen
voorgoed
helaas
tranen drogen op
verdriet en pijn
lijken te vervagen
het is slechts schijn
zo blijkt telkens weer
het nestelt zich
in diepere lagen
Zondag is het moederdag en ik kijk voor het eerst in mijn leven met zeer gemengde gevoelens naar die dag, maar ook die dag zal uiteindelijk gewoon voorbij gaan. Na weer eens volop uiting gegeven te hebben van het kunnen genieten van vorige week, tracht ik met deze rubriek ook een klein plaatsje in te ruimen voor het verdriet wat in mij is. Dit voor mijn eigen evenwicht.
Ik zie het licht heel voorzichtig langs de kieren van de gordijnen en door de ruimtes in de sponningen van de deurkozijnen binnenkomen. De vogels zijn al bezig om de openingstune van de nieuw aangebroken dag ten gehore te brengen. Ik draai mij nog eens om en ik doe mijn best om weer in slaap te vallen. Het is nog veel te vroeg om wakker te worden. Na wat heen en weer gedraaid te hebben weet ik dat het deze morgen niet meer zal lukken. Ik neem mij voor mij dit keer niet te ergeren aan de wat luiddruchtige ademhaling van mijn bedgenoot.
Mijn radertjes beginnen op gang te komen en ik word mij bewust van de vele gedachten die mijn hoofd in bezit nemen. Ik wil niet piekeren, maar ik ga toch bezig met de contacten die niet geheel naar wens verlopen. Ik bedenk constructies wat ik zou kunnen doen om de ander duidelijk te maken dat ik erg graag zou willen dat er wederzijds begrip voor elkaar zou komen. In gedachten voer ik een telefoongesprek, even later sta ik in mijn gedachten op de stoep, bel ik aan en heb ik de prachtigste volzinnen in mijn hoofd paraat die als start zouden kunnen dienen, maar precies een seconde later trek ik de conclusie dat ik moet leren om mijn leven verder te leven zonder dat zo gewenste contact.
Beelden trekken voorbij. Ik zie mij zelf zitten in een groepje oude bejaarde vrouwen. Verstild door de tijd die ik voorbij heb laten gaan. Ik zie mijzelf als een oude vrouw die door de jaren heen de gedachte is kwijt geraakt dat oud worden als een geschenk gezien kan worden. Ooit was dit een titel van een boek dat ik erg graag had willen hebben omdat het mij aansprak. Berusting heeft de plaats ingenomen van de hunkering.
Ik schrik. Is dat het enige wat ik in de toekomst zal leren? Ik voel verzet. Dat is niet wat ik wil. Ik besef dat ik toch iets aan de situatie zal moeten gaan doen als ik hier iets aan wil veranderen. Met alleen maar piekeren kom ik niet verder. Ik zet mijn dwarrelende gedachten om in een conreet denken en ik maak een plan. Het is ondertussen zeven uur geworden en het is tijd om op te staan. Enigszins gesterkt door de gedachte nu een concreet plan te hebben begin ik aan de dag.
Gisteren had ik last van muizenissen, heel veel muizenissen, stofnesten en mistflarden. Ik heb een flinke wandeling van rond de twintig kilometer gemaakt. De stofnesten en de mistflarden verdwenen onder het lopen wel, maar het bleek heel wat moeilijker te zijn om van de muizenissen af te komen. Die waren goed ingepakt in stevige dozen en "versierd" met grote strikken. Het was bijna niet mogelijk om de muizenissen uit te pakken. Al prutsend schoot mij een lied te binnen wat mijn moeder vroeger wel eens zong. Ik heb het hier en daar wat aangepast. En omdat, als ik eens een gedicht plaats, dit bij voorkeur op zondag doe, plaats ik vandaag de tekst van mijn gezang van gisteren.
Tel uw zegeningen, tel ze één voor één
tel ze allen en vergeet er geen
tel uw zegeningen noem ze één voor één
en je ziet de schoonheid van het leven weer door alles heen.
Al zingend heb ik met mijn hond en verder in volstrekte eenzaamheid, vele kilometers afgelegd. Daarbij heb ik kennelijk niet goed opgelet, want toen ik thuiskwam, merkte ik dat ik heel wat muizenissen was verloren. Ik was daar niet rouwig om. Niet zo lang nadat ik thuis was begon het te regenen, maar mijn dag kon niet meer stuk. Ik had genoten van het wijdse vlakke Friese land en dat het een wat grijzige dag was, mocht dit keer de pret niet drukken. Eens zal er ook heus wel weer eens een mooie zonnige stralende dag komen.
Wat teneergeslagen liep ik deze triestogende middag met de hond langs Friese groene weiden waarbij het wijdse landschap door de druilende regen mij een troosteloze aanblik bood. En toen zag ik opeens een klein bloempje in de berm bloeien. Twee december, bijna hartje winter en dan staat daar zo'n heel klein boterbloempje eenzaam en alleen dapper te bloeien. Ik besefte dat dit toch wel heel bijzonder was. Het geeft mij in ieder geval kracht om verder te gaan. Eens zal de zon weer schijnen
In de afgelopen week kreeg ik te maken met twee uitersten in de emotionele sferen. Van de éne persoon kreeg ik te horen dat die persoon zeer op mij gesteld is, de woorden: "vergeet niet dat ik van je houd" klonken als muziek in mijn oren. Nog geen 24 uur later zei een ander persoon tegen mij: "Laat maar, wat mij betreft hoef ik je nooit meer te zien". Au, wat doet zo'n opmerking pijn en ik kan bijna niet om de gedachte heen dan dat die persoon mij enigszins moet haten.
Liefde en haat. Houden van en haten. Terwijl het woord liefde niet in een werkwoord omgezet kan worden is dat bij haat wel het geval. Op zich een feit waar ik nog nooit bij stil gestaan had. Haat, die emotie ben ik in mijn leven gelukkig nog niet zo vaak tegen gekomen. Het doet pijn, dat zonder meer. Het roept heel veel vragen bij mij op. Wat heb ik fout gedaan, hoe is het gekomen dat iemand zo over mij is gaan denken? Hoe had ik dat kunnen voorkomen? Kun je het voorkomen? Wat is mijn aandeel hierin? Ik moet het in ieder geval voor mijzelf een plekje geven. Ik wil er mee om kunnen gaan net zoals met de opmerking "vergeet niet dat ik van je houd". Dat is fijn om te horen, maar daarmee staat de wereld ook niet op zijn kop en stel ik mijzelf niet al die vragen. Waarom dan wel met zo'n negatieve opmerking. Ik ben daarom maar eens op onderzoek gegaan naar het fenomeen haat.
Bij Wikipeda kwam ik tegen dat haat wordt omschreven als een ervaren van een gevoel van afstoting en dat is precies hetgeen wat de persoon uit de eerste alinea mij liet weten. Van Dale beschrijft haat als een gevoel van diepe afkeer. Ik heb mij afgevraagd of ikzelf wel eens iemand gehaat heb. Mijn eerste gedachte was, nee, echt hartgrondig heb ik niemand gehaat, maar als ik goed nadenk is deze menselijke emotie mij toch ook niet geheel vreemd. Maar ik heb ook ervaren dat haat over kan gaan.
Groot was mijn verbazing toen ik ontdekte dat er een site is met allerlei spreuken en gezegdes waarin de haat is verwerkt. Ik besluit met een spreuk waarin ik hoop zie dat haat over kan gaan.
"Haat voedt zich evenals liefde met kleine dingen: alles kan er toe bijdragen. Zoals de beminde persoon niets kwaads kan doen, zo kan de gehate niets goeds doen".
Honoré de Balzac
Manmoedig, of was het meer wanhopig? legde ze, vechtend tegen de opkomende tranen, de telefoon neer. Opnieuw was ze niet welkom. Ze keek naar buiten. De stralende zon, de strakblauwe lucht, het was er allemaal nog, maar voor haar gevoel was het uitbundige, wat een mooie warme zomerdag soms kan hebben, verdwenen.
Wat had ze van hem gehouden, hem gekoesterd, vertroeteld en voor hem gezorgd. Had, maar ze hield toch nog steeds van hem? Diep in haar hart weet ze dat ze hier wel eens aan twijfelt. Haar moederhart vertoont teveel littekens van de wonden die weliswaar geheeld zijn, maar waar de sporen van de geleden pijn altijd zichtbaar zullen blijven.
Ze zucht. Loslaten of vechten om dat kleine beetje wat er nog is te behouden? Ze weet het niet. Ze kan niet kiezen. Nu nog niet.
Het zou zomaar een begin van een nieuw verhaal kunnen zijn.....
Het einde van de vakantie is in zicht. Je zou kunnen zeggen dat de vakantie helemaal voorbij is, omdat we gewoon aan het weekend zijn begonnen, maar dit is nog geen doorsnee weekend. Omdat ik de hele week niet gewerkt heb ga ik superfit het weekend in en dat is nu net het verschil met een gewoon weekend, want dan moet ik meestal eerst wat bijkomen. Dus ik heb nog twee lekkere lange dagen en geloof me, die kan ik nog goed gebruiken, want ik ben namelijk niet helemaal door mijn programma heen gekomen. Ik had nog iets willen schrijven over het boek 'Knielen op een bed Violen' van Jan Siebelink, dat ik na enige aarzeling toch uitgelezen heb. Ik ben nog bezig met de Da Vinci Code en "vang mij als ik val" van Nicci French ligt ook nog op mij te wachten. Niet al het 'leesvoer' heb ik dus kunnen verorberen, maar ik heb wel heel veel leuke dingen gedaan. Ik ben hier en daar op bezoek geweest. Ik heb mijn oude sport, het lange afstand lopen, weer wat nieuw leven ingeblazen en gelukkig is gebleken dat ik nog met gemak een 20 kilometer kan lopen. En, ik ben lekker zo nu en dan een breimuts geweest. Het babytruitje voor kleinkind numero 2 is klaar. Zoonlief kan gerust zijn. Ook voor zijn kindje, wat in april verwacht wordt, ben ik druk in de weer geweest. Wat ik deze twee dagen dan nog zo nodig moet doen? Eigenlijk niet zo veel bijzonders hoor. Lekker nagenieten van de fijne dagen die ik gehad heb.
|
Toon berichten 1-7 van 7 |
