Soms valt het één met het ander samen, waardoor het leven net een iets andere dimensie lijkt te krijgen. Ik wil het niet aan toeval toeschrijven, maar meer aan het oog hebben voor. Toen ik vorige week aan mijn vader vertelde dat de man die normaliter bij ons in de straat woonde maar nu een medebewoner is van de revalidatieafdeling van het verpleeghuis waar mijn vader momenteel verblijft, niet meer terugkeert naar zijn eigen huis, kon ik niet vermoeden dat dit het begin zou zijn van een diep nadenken van mijn vader. Zijn revalidatie gaat voortreffelijk, maar ondanks dat gaat hij inzien dat terugkeren naar het zelfstandig wonen eigenlijk niet meer mogelijk zal zijn. Hoe graag hij dit ook zou willen, 's nachts komen de spookbeelden naar boven als hij zich een voorstelling maakt van wat een zelfstandig leven allemaal inhoudt en hoe hij dat zelf allemaal zou moeten organiseren. Veel zegt hij daar niet over, maar zo af en toe brengt hij een flard van zijn gedachten naar buiten. En daarom is het zo fijn dat ik in staat ben om bijna iedere dag even naar hem toe te gaan. Het vervelende is, dat hij ook daarin een keuze moet maken. Wanneer hij zijn intrek neemt in een verzorgingstehuis maar terugkeert naar zijn eigen woonplaats zal het voor mij niet meer mogelijk zijn om hem bijna dagelijks te bezoeken, hem bij te staan met de dagelijkse ditjes en datjes. Het niet verstaan van de Friese taal lijkt bij het maken van de keuze een barrière te zijn. Hoewel er in de hoofdstad ook veelvuldig de Friese taal gebezigd wordt, zal dit toch net iets in minder mate zijn dan hier in het provinciestadje. Ook kijk ik wel naar dorpen hier in de buurt met een hoog importgehalte, dat zou ook nog een optie zijn, maar hij, mijn vader moet zelf de keuze maken en ik begrijp dat dit moeilijk is. En ik begrijp het helemaal na het lezen van dit boek, de vijfde editie van www.nederlandleest.nl Ik had het boekje voor hem meegenomen met de gedachte, het zijn grote letters, misschien lukt het om dit zelf te lezen (Hij luistert wel heel veel naar gesproken tekstboeken) Toen ik gisteren bij hem kwam, zat hij vol overgave te lezen. Hij liet mij weten dat hij zich voor een deel in dit boekje terugvond. Reden voor mij om het boekje ook te lezen. In één adem las ik het uit. Het heeft mij diep geraakt. Maar omdat het blog anders veel te lang gaat worden, kom ik daar een volgende keer op terug. Het geeft mij in ieder geval heel veel stof tot nadenken, maar anders dan het nodeloze en zinloze gepieker over, niet alleen mijn vader, maar over van alles en nog wat waar ik de laatste tijd nogal mee bezig ben.
Soms zit het leven vol verrassingen. Er zijn mensen die het als een toeval zouden beschouwen, maar zelf geloof ik niet in toevalligheden, alhoewel Wikipedia wel een hele mooie omschrijving geeft over het begrip toeval Toeval is een vorm van het ruimere begrip onbepaalde oorzaak, waaronder wordt verstaan iedere gebeurtenis die onbedoeld, ongericht of ongestructureerd het plaatsvinden van een andere gebeurtenis bepaalt. Maar om deze leuke gebeurtenis niet onnodig ingewikkeld te maken zal ik een korte beschrijving geven van hetgeen gebeurde. Wanneer wij naar de bibliotheek gaan, is dit meestal op zaterdagmorgen, maar daar P. zijn boeken uit had, vatte hij het plan op om er even op een avond heen te rijden. 'Ach weet je', zei ik, 'ik rijd wel even mee, ik moet de komende tijd gewoon weer naar school en ik wil wel graag weer een luisterboek voor in de auto hebben.' Bij het naar binnengaan komen we een vrouw tegen die ik via de tennisclub wel ken, maar met wie ik verder geen omgang heb. Ze houdt mij staande. 'Is dat nu niet heel toevallig?' begint ze het gesprek, 'je raadt nooit wat ik in de tas heb.' Terwijl ze deze zin uitspreekt haalt ze een boek tevoorschijn en ik zie dat het mijn boek is, dat wil zeggen, het boek wat ik geschreven heb. Ik ben met stomheid geslagen en sta kennelijk zo verschrikkelijk stom te kijken wat haar waarschijnlijk aanzet tot het stellen van de vraag: 'dit ben jij toch?', waarbij ze wijst op mijn naam die op de voorkant van het boek staat. Ik vind mijn spraakvermogen weer terug en antwoord haar dat ik dat inderdaad ben, maar dat ik niet wist dat de bibliotheek het boek in haar collectie had opgenomen. Aan het boek te zien is het al verschillende malen uitgeleend geweest, het is behoorlijk beduimeld. Op de vraag of ik ooit al eens lezersgeld van de bibliotheek heb ontvangen moet ik ontkennend antwoorden. 'Het zal nooit veel zijn, want het is maar een paar centen per keer dat het uitgeleend wordt', vertel ik haar.' 'Ach ja, de meeste schrijvers worden van het schrijven niet rijk, 'zegt de vrouw die tegenover mij staat, 'maar toch is het fijn dat mensen dit doen, schrijven bedoel ik. Ik mag namelijk heel graag lezen en omdat ik jou half en half een beetje ken leek het me leuk om dit boek eens te lezen. Met een 'veel leesplezier' nemen we afscheid. Nu een dag later, schiet ik nog steeds een beetje in de lach als ik aan dit voorval denk. Nee, grote aantallen zijn er niet verkocht, dat had ik ook echt niet verwacht, maar zo door de loop van de tijd heen kan ik toch zeggen dat ik er heel veel plezier aan heb beleefd en, er soms nog aan beleef, door dit boek daadwerkelijk uitgebracht te hebben. Het heeft een aantal gouden momenten opgeleverd. Overigens, het is nog steeds te koop, onder andere bij Bruna en Bol.com
Een paar jaar geleden heb ik er voor gekozen om mij niet meer op één bepaald tijdschrift te abonneren. Liever koop ik van tijd tot tijd ergens een los nummer van. Ik heb het gevoel dat dit ook iets meer in deze tijd past. Vorige week viel mijn keuze op de Mind. Het is dan heel opmerkelijk als je opeens een artikel over een onderwerp leest, waarvan je denkt, zoiets had ik zelf ook al bedacht, maar omdat ik dacht dat het onzin was heb ik het naar het land der fabels heb verwezen en nu schijnt er opeens grond voor zo'n gedachte te zijn.
Boektherapie. 'Sommige woorden uit een roman raken direct een zenuw. Dat kan effectiever zijn dan een sessie bij een psychiater. Boeken dragen vaak waarheden in zich over onszelf, ze geven ons de woorden bij de gevoelens' aldus de Italiaanse Stefanie Moro in het artikel: vind jezelf (terug)....... in een roman. En dat is precies wat ik jaren geleden al voor mijzelf uitgevonden had.
In het verleden heb ik mij heel vaak afgevraagd hoe het toch mogelijk was dat ik net op het juiste moment dàt boek vond wat aansloot bij mijn gevoelens of mij zelfs diepere inzichten omtrent bepaalde ideeën gaf. Zo heb ik in mijn vroege twintiger jaren gesmuld van de boeken van Herman Hesse.
Hoewel ik ook heel veel boeken puur ter ontspanning lees, komt het ook nu nog wel eens voor dat een bepaalde passage 'iets' met mij doet. Op dit moment luister ik onderweg naar mij werk in de auto naar het boek Contrapunt van Anna Enquist. Daarin beschrijft zij hoe ze er soms naar streeft om het gevoel terug te krijgen toen zij en haar dochter voor de geboorte nog een eenheid waren. Hoe het lichaam met de twee levens zich voegde, wanneer zij bijvoorbeeld in bed ging verliggen. Een eenheid die nooit zal terug keren. Het verlangen om die eenheid met je kind te voelen en ook het weten dat die eenheid er nooit meer zal zijn.
Ik heb deze passage een aantal malen achter elkaar willen horen. Tijdens het luisteren overvielen mij gevoelens van herkenning. Ook ik heb zo af en toe dat intense verlangen gehad meer één met mijn kinderen te zijn dan dat ik op dat moment ervaarde, maar het is mij door de tijd heen ook stukje bij beetje duidelijk geworden dat mijn kinderen echt volwassen zijn geworden en dat het goed is om hen los te laten.
Ik ben het dan ook helemaal eens met de zinsnede uit het artikel dat drie of vier rake zinnen van een schrijver mij in een heel andere gemoedstoestand kunnen brengen of een lang vergeten herinnering tot leven kunnen wekken. Sommige woorden raken direct een zenuw. Naast het lezen ter ontspanning zal het lezen mij daarom op meerdere manieren blijven boeien.
Het zou mij dit jaar helemaal zijn ontgaan, als ik niet naar de bibliotheek had gemoeten om een luisterboek voor mijn vader te halen èn om mijn eigen luisterboek voor in de auto te laten verlengen. Het is nog niet eerder voor gekomen, dat het luisterboek niet binnen de gestelde tijd afgeluisterd is. Maar, èn twaalf luister-CD's à ruim een uur per stuk, èn het boek 'de naam van mijn vader' van Nelleke Noordenvliet dat maar matig boeit, waardoor ik er nog al eens voor kies om gewoon lekker naar de radio te luisteren, maakt er een langdurend project van. Het boek boeit net iets teveel om halverwege zo maar in te leveren, maar misschien komt dat ook wel, omdat ik zelf deze zomer in Weimar ben geweest en het boek voor een deel zich daar afspeelt. Bovendien interesseert het thema mij wel. Je zult inderdaad maar een Nederlands kind zijn, in de oorlog verwekt door een Duitse soldaat. De lange beschrijvingen en opsommingen die de schrijfster hier en daar doet maakt het boek niet altijd aantrekkelijk. Ik denk dan ook niet dat ik mijn vader een plezier doe met dit luisterboek, dus moest ik op zoek naar een ander boek voor hem.
Wachtend bij de balie valt mijn oog op een paar stapels boekjes en vervolgens worden mijn ogen naar een grote poster getrokken waar de titel van dit boekje groot op afgedrukt staam met de naam van de schrijfster. O ja, nu weet ik het weer. Het boek Oeroeg van Hella Haasse is dit jaar het bibliotheekgeschenk. Als ik er vraag of ik er twee mag hebben, ook één voor mijn vader, is dat geen enkel probleem. Op mijn opmerking, dat het dit jaar maar een heel dun boekje is, wordt amper gereageerd.
Wanneer ik naar huis rijd vraag ik mijzelf af hoe het kan dat dit bijna aan mij voorbij gegaan zou zijn. Ik weet nog dat in januari met veel bombari aangekondigd is dat het dit boek zou worden. Op 23 oktober is de verspreiding van dit boekje begonnen, maar ik heb er nooit iets van opgevangen. Zou de omvang van het boek hierbij een rol spelen, zo vraag ik mij af als ik even later het boek uit de tas haal. Het is maar een dun flodderding. Ter vergelijk haal ik de boeken van de andere jaren er maar eens bij. Het eerste jaar, toen men er mee begon, was het boek met een behoorlijk aantal bladzijden. Om precies te zijn 310. Dit laatste boekje telt maar 105 bladzijden èn het heeft nog een groot lettertype ook! Ik weet wel, ik mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit belooft niet veel goeds voor het volgende jaar. Als er, wat dit betreft, nog sprake zal zijn van een volgend jaar. Misschien moet er vanwege de recessie wel besloten worden om hiermee weer te stoppen. Toch wel jammer. Ik ontvang nu eenmaal graag cadeautjes.
(klik)
Twee dingen tegelijk doen, wie droomt er niet van? Ik ben de nogal lange reistijd helemaal voor lief gaan nemen, nu ik volop gebruik maak van de mogelijkheden van het CD-luisterboek. Heel soms vind ik mijzelf een dief van mijn denkvermogen ten opzichte van mijn werk en voel ik mij soms een beetje schuldig. Tijdens de rit naar huis had ik ook wel het één en het ander kunnen bedenken wat mijn werk ten goede zou kunnen komen, maar nee, ik ben de bocht nog niet om of ik start de CD....Wat soms wel eens een beetje lastig aan het luisteren èn rijden is, dat er geen aantekeningen gemaakt kunnen worden. De boeken die ik in de auto afspeel zijn toch van een heel ander genre dan dat ik gewoonlijk lees. Dat komt deels omdat de keuze nog niet ongelimiteerd is, maar ook deels, dat ik ontdekt heb, dat wanneer ik voorgelezen word, meer geduld heb om in het verhaal te komen. Het verhaal mag dan in eerste instantie ook iets verder van mij afstaan. Zo heb ik in het voorjaar genoten van het boek Brida van Paulo Coelho. Ook in dat boek hoorde ik al over onderwerpen waar ik nog maar weinig van weet, maar nu ik luister naar het boek: "de heks van Portobello", merk ik dat het lezen rijk maakt. Het boek biedt mij in zekere zin troost. Het speelt zich voor een klein deel af in Roemenië, maar zo herkenbaar. Het inspireert mij om mij meer te verplaatsen in de wereld waar mijn schoondochter is opgegroeid en waar zij niet zonder kan. Maar de boeken bieden meer. Het verschaft mij wat meer inzicht in de spirituele wereld van de heksen. Natuurlijk weet ik wel wat kalligrafie is, maar omdat de hoofdpersoon van dit boek naast het dansen ook helemaal van kalligrafie in trance kan raken, ben ik maar eens verder op onderzoek gegaan. Achter kalligrafie schijnt een hele wereld te zitten. Voor wie nieuwsgierig is kijkt hier. Ondertussen luisterde ik verder. Er kwam een hele verhandeling over De Moeder, dit als vergelijking met het meer bekendere godsbeeld God. Ik ben nog lang niet goed genoeg op de hoogte om hier meer over te schrijven. Ook hoorde ik over de staart-eter, een slang die zich in zijn eigen staart bijt en die daarmee de onafgebroken vernieuwing van het leven illustreert. Het is een heel ander verhaal dan de slang als legendarisch symbool uit het verhaal van Adam en Eva en de zondeval. Naast het waarom de slang het symbool is binnen de geneeskunst, heb ik ook nooit geweten dat de slang ook een symbool is voor het eeuwigdurende en het cyclische. Naar aanleiding van dit alles kreeg ik honger naar meer kennis en ben ik op zoek gegaan. Door simpelweg: 'symbool slang bijt in eigen staart' bij google in te tikken, ging en gaat er een geheel onbekende wereld voor mij open. Als eerste zag ik het kunstwerkje waarmee ik dit blogje ben begonnen. Het is hetzelfde thema als het tweede plaatje, de slang. Daarmee houdt de nieuw verworven kennis en inzichten niet op. Mijn ogen lijken wel geopend om meer oog voor kunst te krijgen. Bij haar zag ik onderstaande afbeelding en ik was er door geraakt. Juist omdat de cirkel niet rond is illustreert het voor mij de onafgebroken vernieuwing van het leven. Ik zie heel veel nieuwe dingen die ik verder wil onderzoeken. Voor mij is het leven nog lang niet af en die gedachte maakt mij blij van binnen.
Nu ik weer volop aan het werk ben, merk ik dat het ook weer voor mij geldt, het gevoel van: jammer het weekend is al weer voorbij. Maar juist als je werkt lijkt het of je dubbel zo veel geniet, zeker als het zulk mooi weer is als dit weekend. Vandaag kwam mijn vriendinnetje op bezoek en haar man natuurlijk. Toch wel heel bijzonder als je elkaar al meer dan vijftig jaar kent. Het voelt zo lekker, zo vertrouwd. Op zo'n dag voel ik mij blij en gelukkig. Kennen en gekend worden samen in balans. Maar voor zij gearriveerd waren had ik nog even tijd om te lezen in het boek: "De geur van brood" geschreven door Sarah-Kate Lynch. Ik had even moeite om "erin" te komen, maar na een goede tachtig bladzijden heb ik de smaak te pakken. Alleen maar Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en nog meer van dat genre doet de leeshonger ook wel eens verstillen, althans wel de mijne. Nee als ik dan hele beschrijvende passages lees over de meanderende rivier, dan is dat toch wel weer even andere kost. Maar mijn mond viel open toen ik het woord prerafaëlitisch las. Daar had ik echt nog nooit van gehoord. Ik las het, nog net voor het bezoek er was en ik heb het gelijk opgeschreven, want anders verdwijnt zo'n woord in de vergetelheid en ik wil de betekenis er toch wel van weten. Vanavond heb ik het opgezocht. Ik ben heel wat wijzer geworden. Weer wat aan mijn algemene ontwikkeling toegevoegd. Hieronder kunt u als lezer van dit blog deze kennis tot u nemen, tenzij u hier al lang van op de hoogte was. Dan kan het gewoon als niet geplaatst beschouwd worden.
Deze groep schilders verenigde zich in 1848 en werd opgericht door William Holman Hunt, John Everett Millais, Dante Gabriel Rossetti en diens broer William Michael Rossetti. Ook Edward Burne-Jones, William Morris en John William Waterhouse waren aanhangers van deze kunststroming.
De Prerafaëlieten (een vertaling van de Engelse naam Pre-Raphaelite Brotherhood) noemden zich zo, omdat ze de schilder Raphaël overgewaardeerd vonden en terug wilden naar de schilderkunst van voor zijn tijd. Ze legden de basis voor de Jugendstil.
Het Prerafaëlisme sluit aan bij de renaissance en neorenaissance. De schilderijen zijn romantisch van aard en leunen aan tegen de populaire Arts-and-craftsbeweging.De doeken hebben vaak een schijn van piëtisme, de schilders waren dan ook academisch opgeleid.
Het gaat niet echt heel snel, maar vandaag ben ik dan toch op het punt aangekomen, dat ik halverwege de voorgeschreven rustperiode ten behoeve van mijn rechtervoet ben aangekomen. Hoewel de ene dag wat langer duurt dan de andere is er niet echt sprake van verveling. Meer van even geen zin hebben in de mogelijkheden die er zijn. Toen ik vanmorgen bij P. in de auto zat, op weg naar de bibliotheek, besefte ik opeens dat ik het altijd wel als heel vanzelfsprekend heb gevonden dat ik gezond was en kon gaan en staan waar ik wilde. Dat, wanneer er niets aan de hand, je je er niet eens van bewust bent dat het zo fijn is om gezond te zijn en helemaal niets te mankeren.
De bibliotheek heeft tegenwoordig al heel snel de nieuwste boeken in haar collectie zoals: "alles te verliezen" van Esther Verhoef. Het boek moet dan binnen 14 dagen teruggebracht worden. Met mijn zeeën van tijd is dat natuurlijk geen punt. Het was een aardig boek, maar niet meer dan dat. Rendez Vous kon mij toentertijd meer bekoren. Maar goed, na dit boek heb ik "Broei" van Loes den Hollander gelezen en daarachteraan "Daglicht" van Marion Pauw. Om ook eens een iets andersoortig boek te lezen om mij op wat andere gedachten te brengen, ben ik begonnen met een boek over Angela Merkel. Daarnaast probeer ik "De tragische geschiedenis van mijn succes" geschreven door Elle van Rijn tot het einde toe uit te lezen. Het boeit niet zo heel erg, maar net genoeg om er niet mee op te houden. Zo af en toe lees ik hele leuke uitspraken zoals: 'liegbeest, botervloot, je moeder steekt je vader dood! Liegbeest, liegbeest!'
Dit rijmpje kende ik niet, maar het heeft wel tot gevolg dat mijn gedachten afdwalen door het woordje botervloot. Vroeger stond zoiets bij elke broodmaaltijd op tafel. Tegenwoordig zitten alle smeerselen in een kuipje. Opeens zie ik het gele plastic botervlootje wat ik voor 79 cent als moederdagcadeautje voor mijn moeder kocht weer voor me. Wat is dat lang geleden. Ik heb het boek weggelegd en ik ben voor een wijle in mijn herinneringen gaan vertoeven. Op zo'n moment is het opeens wel fijn om daar gewoon eens even de tijd voor te hebben. Herinneringen zijn soms net privefilms en nu het kan neem ik de tijd om er in op te gaan.
Het gaat niet echt heel snel, maar vandaag ben ik dan toch op het punt aangekomen, dat ik halverwege de voorgeschreven rustperiode ten behoeve van mijn rechtervoet ben aangekomen. Hoewel de ene dag wat langer duurt dan de andere is er niet echt sprake van verveling. Meer van even geen zin hebben in de mogelijkheden die er zijn. Toen ik vanmorgen bij P. in de auto zat, op weg naar de biblitheek, besefte ik opeens dat ik het altijd wel als heel vanzelfsprekend heb gevonden dat ik gezond was en kon gaan en staan waar ik wilde. Dat, wanneer er niets aan de hand, je je er niet eens van bewust bent dat het zo fijn is om gezond te zijn en helemaal niets te mankeren.
De bibliotheek heeft tegenwoordig al heel snel de nieuwste boeken in haar collectie zoals: "alles te verliezen" van Esther Verhoef. Het boek moet dan binnen 14 dagen teruggebracht worden. Met mijn zeeën van tijd is dat natuurlijk geen punt. Het was een aardig boek, maar niet meer dan dat. Rendez Vous kon mij toentertijd meer bekoren. Maar goed, na dit boek heb ik "Broei" van Loes den Hollander gelezen en daarachteraan "Daglicht" van Marion Pauw. Om ook eens een iets andersoortig boek te lezen om mij op wat andere gedachten te brengen, ben ik begonnen met een boek over Angela Merkel. Daarnaast probeer ik "De tragische geschiedenis van mijn succes" geschreven door Elle van Rijn tot het einde toe uit te lezen. Het boeit niet zo heel erg, maar net genoeg om er niet mee op te houden. Zo af en toe lees ik hele leuke uitspraken zoals: 'liegbeest, botervloot, je moeder steekt je vader dood! Liegbeest, liegbeest!'
Dit rijmpje kende ik niet, maar het heeft wel tot gevolg dat mijn gedachten afdwalen door het woordje botervloot. Vroeger stond zoiets bij elke broodmaaltijd op tafel. Tegenwoordig zitten alle smeerselen in een kuipje. Opeens zie ik het gele plastic botervlootje wat ik voor 79 cent als moederdagcadeautje voor mijn moeder kocht weer voor me. Wat is dat lang geleden. Ik heb het boek weggelegd en ik ben voor een wijle in mijn herinneringen gaan vertoeven. Op zo'n moment is het opeens wel fijn om daar gewoon eens even de tijd voor te hebben. Herinneringen zijn soms net privefilms en nu het kan neem ik de tijd om er in op te gaan.
|
Toon berichten 1-8 van 24 |
Volgende Pagina »