KOFFIE
Als ik de media mag geloven begint het tekort nu toch wel nijpend te worden; ik ben heel erg benieuwd of ik morgen mijn pond koffie nog wel kan kopen. Natuurlijk denk ik nu "had ik vorige week maar een pak extra gekocht" maar zo vooruitdenkend was ik toen niet. De griep had mij nog steeds in de greep en ik was blij, dat ik alle boodschappen voor de week die kwam weer bij elkaar verzameld had. En meestal heb ik wel zoiets van 'het zal niet zo'n vaart lopen'.
Ik zou het wel heel vervelend vinden als ik 's morgens mijn kopje koffie niet zou kunnen drinken, en zeker als dat een aantal dagen zou gaan duren, maar echt verslaafd aan koffie ben ik niet meer, als ik dat al ben geweest. De kinderen vonden vroeger van wel. "Mama moest na het ontbijt eerst haar kopje koffie hebben, anders was ze niet te genieten", zo was hun idee.
Zeker, in de tijd dat ik nog een jong volwassene was, waren er wel eens dagen dat ik 8 of 9 kopjes koffie dronk. 's Morgens drie of vier kopjes, 's middags een paar en 's avonds zeker ook 2, maar als ik vergaderingen op een dag had. konden het zo maar 2 of 3 meer zijn.
Totdat ik ruim over de veertig was, en door de vele stagebezoeken veel te veel koffie kreeg. Ik was aan het eind van de dag soms misselijk van dat spul. Ik heb het gebruik drastisch ingeperkt, 2 kopjes koffie op de morgen, 's middags thee en 's avonds liet en laat ik het vaak bij 1. Het was op adressen waar ik voor stagebezoek kwam eerst wel even vechten, er was speciaal koffie voor mij gezet, dus eerst drong men nog al aan, maar na een tijdje werd het wel geaccepteerd.
Ik denk dat ik al wel vanaf mijn twaalfde koffie heb gedronken, maar toen was het nog koffie-extract met warme melk. Na de geboorte van dochterlief kreeg ik een koffiezetapperaat, daar heb ik in het verleden al eens een blogje aan gewijd.
Raak ik nu in paniek als ik morgen geen koffie kan kopen? Nee, ik denk het niet. Ik kan mij eerst ook nog wel behelpen met thee, of een kop warme schocomelk, maar als het lang gaat duren ga ik het denk toch wel erg missen. Het hoort ook zo bij het dagritme. Ontbijten, dan de boel opredderen en als dat klaar is lekker aan de koffie met het krantje erbij. Koffie drinken heeft ergens ook wel een associatie met gezelligheid.
Er is één keer in mijn leven een periode geweest dat ik al misselijk werd en moest overgeven als k alleen maar koffie rook. Dat was aan het begin van de zwangerschap van zoonlief. Ik heb toen bijna vier maand geen koffie gedronken en het meeste wat ik toen miste was inderdaad de gezelligheid. We gaan zien hoe dit gaat uitpakken.
En de lezer, gaat die de koffie missen? Ik ben benieuwd naar het antwoord.
klik
Al ruim een week ben ik bezig om de griep de baas te worden. Tsja, griep? Wanneer is het griep en wanneer is het een zware verkoudheid, waar ligt de grens? Zelf dacht ik bij griep altijd aan algehele malaise, waarbij snotteren hoesten en proesten ook wel een rol speelden, maar waar koorts, keelpijn, misselijk, gebrek aan eetlust eigenlijk de boventoon voerden. Na deze periode twijfel ik daar toch ernstig aan.
"Mijn" griep begon als een verkoudheid, maar in plaats van na een paar dagen op te knappen, werden de verschijnselen alleen maar heftiger. De droge hoest verdween, maar daarvoor in de plaats kwam een heel andere hoest, waarbij wel terdege sprake was van slijm ophoesten, Het niezen kwam ook in een ander stadium, de keel voelde echt heel onaangenaam, de schouder werd opeens weer pijnlijk en de temperatuur liep telkenmale op richting 38 graden. Dit alles begint toch verdacht veel onder de noemer griep te vallen.
Daarbij opgeteld het zware hoofd dat mij vertelde, dat in bed liggen toch net iets prettiger was, dan in mijn stoel te zitten hangen. Afijn zo gingen er een aantal dagen voorbij en ik vond zelf, dat ik weer wat opknapte en de draad van alle dag wel weer kon oppakken, maar dat werd na anderhalve dag flink afgestraft. Terug bij af, in ieder geval midden op de dag een paar uurtjes naar bed en slapen maar.
Tenminste na een paar minuten. Eerst was ik met mijn gedachten nog even bij skoanmem. Zolang ik haar gekend heb, ging ze 's middags altijd een paar uur naar bed. Ook toen ze nog niet echt bejaard was, maar achter in de vijftig. Dat was eind jaren 70 heel gewoon geloof ik. Ik was toen werkzaam als leidster gezins- en bejaardenzorg, zoals thuiszorg toen heette en het hoorde tot mijn taak om van tijd tot tijd een bejaarde die hulp kreeg te bezoeken. Maar, zo was mij bij het inwerken heel nadrukkelijk verteld, ga niet tussen 1 uur of 3 uur, want dan liggen de meesten op (fries) bed.
Ik heb zo het idee, dat de ouderen van nu, mits ze gezond zijn, helemaal geen behoefte hebben aan een middagslaap. Tenminste, ik hoor daar in mijn bubbel niemand over. Sommige mannen met wie ik tennis, hebben het over bij slecht weer zo af en toe een tukje in stoel.
Gelukkig heb ik, nu tijdens mijn ziek zijn, best wel wat medeleven. En natuurlijk wordt zo nu en dan de vraag gesteld of ik ook een griepprik heb gehad. Nee beste mensen, ik heb steeds gezegd, die wil ik niet. Ik kan mij niet heugen wanneer ik ooit eerder griep heb gehad. Het is altijd goed gegaan, alleen dit jaar niet en dat is voor mij geen reden om volgende herfst hardhollend zo'n prik te gaan halen. Ook met een prik ben je echt niet tegen elk griepvirus beschermd. Daarnaast heb ik bij mijn ouders en schoonouders niet echt veel goeds gezien van deze injectie. Keer op keer maakte ik mee, dat ze een week na het toedienen toch behoorlijk ziek werden en dat jaar op jaar.
Voorlopig houd ik het er maar op, dat ik dit jaar pech had. Een gelukkige bijkomstigheid is, dat door de gewongen rust, ik mijn pijnlijke voet bijna niet meer als pijnlijk ervaar. Ik ben heel benieuwd of dat zo blijft als ik over een aantal dagen weer volop in de running ben. De nieuw aangemeten steunzool zou dan voor definitieve verbetering kunnnen zorgen.
klik
HEIMELIJK VERLANGEN
het komt en het gaat
en het komt steeds vaker
en het verdwijnt steeds minder
het groeiend verlangen
voorgoed voorbij
zoals het leek
bijna vergeten
nu na jaren
steeds meer beelden
van de mooie momenten
geluk
jij en ik
onze kinderen
samen spelend in het zonlicht
verblind
geen oog voor de donkere wolken
die kwamen opzetten, dreigend
en ontlaadden
het geluk viel stuk
na al die jaren
pak ik een scherf
en koester ik de wens
om even terug te keren
naar dat
wat er ooit was
het geluk van ons samen
hannah
KLIK
ZOOLLEED
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Helaas, deze keer wordt het een blogje over een pijn die mij erg plaagt. Ruim drie weken geleden is het begonnen, een pijntje in de voorvoet. Tijd om de goede zolen, behorend bij de schoenen van het merk Finn Comfort te vervangen voor de steunzolen. Helaas het mocht niet baten, de pijn nam per dag toe. Toch weer een steriele ontsteking zoals ik dat gehad heb na het lopen van de Vierdaagse?
Wat rond gekeken op het internet en een voetkussentje zou mogelijk wat verlichting geven. Helaas, het effect bleef uit en de pijn nam alleen maar toe. Waarschijnlijk ging het een heel verkeerde houding aannemen, want ik kreeg steeds meer last van de linker heup, waarschijnlijk omdat ik de rechtervoet wat anders ging neerzetten.
Het dagelijkse rondje van bijna vier km. met Pablo was bijna niet meer te doen. Opeens herinnerde ik mij de podoloog wiens advies ik had gevraagd in het jaar dat ik die Vierdaagse liep. Geen lange wachttijd, ik kon de volgende dag al komen. Inderdaad, toch een steriele ontsteking, kon door overbelasting ontstaan, maar ook de nodige stress zou dit kunnen veroorzaken. Eerst maar eens flink aan de ontstekingsremmers (ibuprofen) om de ontsteking in te dammen, daarnaast elke dag een wisselbad voor de voeten en wat teenoefeningen, zo luidde het advies.
ik ben nu een week verder; de pijn is grotendeels verdwenen, maar de pijnlijke plek bij het landen op de voorvoet is er nog wel, maar dit verdwijnt wel na een paar honderd meter lopen. En zo sta ik dan toch voor een dilemma, eerst de huisarts maar raadplegen? Het zou ook zo maar artritis kunnen zijn als, ik de klachten die ik heb, vergelijk met de op het internet beschreven pijnklachten, of opnieuw naar de podoloog?
Ik denk nog even na. Voorlopig is de pijn weer te verdragen en kan ik mijn rondje met Pablo weer lopen. Ik hoop van ganser harte dat dit met een sisser afloopt en dat, als ik na 10 dagen met de medicijnen stop, de pijn niet in alle hevigheid terugkomt. Ik wil zo ontzettend graag wel kunnen blijven wandelen. mijn dagelijkse rondje van 4 km., maar oook de wat langere tochten van 15 of 20 km.
klik
|
|
