KRUISPUNT
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dat ooit het speldje Zwarte Kruis, behorend bij het officiële diploma Ziekenverpleging B, (psychiatrisch verpleegkundige), behaald in 1971, een onderwerp van deze rubriek zou worden, was van het begin af aan duidelijk, alleen wist ik nog niet in welke vorm ik het zou gieten. Ik zou er snel over uitgepraat zijn, niet omdat ik geen herinneringen meer aan die tijd zou hebben, maar zijn die herinneringen voor anderen de moeite waard om te lezen? Ik was gedurende die driejarige in-service opleiding zelf zo bezig met volwassen te worden.
Het boek wat een keuze was van ons leesgroepje en wat ik in de afgelopen weken gelezen heb: Kruispunt geschreven door Jonathan Franzen deed mijn herinneringen aan die tijd weer oplaaien. Het boek speelt zich af in de begin zeventiger jaren. De hippicultuur, de sensitivityachtige bijeenkomsten, het scheppen van een eigen godsbeeld, het zoeken naar god, het bezig zijn met het vinden van een definitie van wat "goed doen" is; is dat wel mogelijk zonder je zelf daar ook goed bij te voelen, dan is het immers niet meer belangeloos, kortom allemaal zaken waar ik mij toen ook heel sterk mee bezig hield. Na de geboorte van mijn twee kinderen heb ik dit weer opgepakt en al voor mijn scheiding was ik over dit alles min of meer tot een afronding gekomen. Geloven kon ik niet meer.
Tijdens het lezen van dit boek ben ik maar eens naar de zolder gegaan en heb ik wat in mijn dagboeken van die tijd zitten lezen. Nee ik word er niet altijd vrolijk als ik dit alles in flarden nog weer eens doorlees. Ik heb het volwassen worden best wel een moeilijk proces gevonden.
Ik vraag me wel af wat ik met al die dagboeken moet doen. Misschien is de tijd gekomen om er afstand van te doen en ze ergens deze zomer te verbranden.
Wat de speld betreft, ooit is er bij de uitreiking gezegd dat bij mijn overlijden dit teruggestuurd zou moeten worden, omdat de speld strikt persoonlijk is met een nummerregistratie. Ik denk dat met de invoering van de BIGwet deze verplichting is vervallen.
Even over het boek: het heeft mij dus hier en daar wel geraakt, maar om nu te zeggen dat ik het een prachtig boek vond, nou nee. De personages waren dan wel goed uitgesponnen, maar hierdoor werd het ook wat langdradig en het godsdienstige sausje vond ik soms ook wel erg irritant worden. Meer dan twee en een halve ster van vijf sterren zou ik niet willen geven.
Misschien een wat vreemd aandoend blogje voor deze rubriek, maar ik vond het zo wel een mooie combi.
klik
mijn hond heet Hessel
Eigenlijk kan ik dit blog niet meer schrijven, want het gaat over gisteren. Het was prachtig weer en we, P., Pablo en ik zouden een wandeltocht doen. Nu hond Hessel er niet meer is kunnen we weer met ons drieën gaan.
Nee, 25 km. zou te hoog, lees te ver, gegrepen zijn, ook 20 km. is nog wat aan de ruime kant, maar 15 km. zou moeten lukken. Bij de start was het zeer druk. Zo'n kleine 800 mensen deden mee aan deze tocht. Ik was heel benieuwd hoe het gedrag van Pablo zou zijn. Dit zou zijn 3e tocht worden en ik hoopte dat hij toch al iets geleerd had van de vorige keren. Bij de voorbereidingen thuis leek het erop dat hij bepaalde dingen al herkende.
In het begin was er nog wel het rukken en trekken vanwege de overprikkelingen, maar na een kilometer of drie kwam de rust er toch wat in. Ik kreeg in ieder geval goed de gelegenheid om wat rond te kijken en van de vele sneeuwklokjes die volop in de bermen stonden te bloeien, te genieten.
Zo lekker wandelend in het zonnetje had ik het helemaal naar mijn zin. Dit voelde goed. Bijna net zo goed als veertien of vijftien jaar geleden en de verschillende jaren daarvoor, toen we in de voorjaarsvakantie naar de sneeuw gingen.
Ik had daar deze week met wat heimwee aan teruggedacht en mijzelf toen toegesproken: Dat is voorbij, wees blij dat je dat ooit hebt kunnen doen maar wees reëel, dat kan niet meer. Ik sprak daar over met vriendinnetje L. We zijn in de fase aangekomen, dat het leven zich nu nog veel nadrukkelijker afspeelt in het hier en nu. Leven bij de dag en blij zijn met wat er kan.
Al wandelend overdacht ik dit alles nog eens. Niet blijven hangen in wat geweest is, niet steeds de blik gericht hebben op wat nog komen gaat. Genieten van het moment. Genieten omdat je de voorboden van de naderende lente al zo duidelijk kunt zien. Genieten van de mooie dag en niet denken aan de vele regen die voor morgen voorspeld is.
Genieten van Pablo, die zonder te rukken en te trekken langs de dieren van kinderboerderij liep. Het was een mooie wandeldag, waar ik nu nog een beetje van nageniet. Een beetje paradoxaal, leven in het nu, maar nagenieten van gisteren, maar ik doe het toch, moet kunnen.
klik
mijn hond heet Hessel
SPELDJES
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Met het in 1980 samenvoegen van onze twee huishoudingen, kwamen ook deze speldjes mee. De verzameling was van P. en zat in één of andere trommel. Ik vond dat eigenlijk wel jammer en op een goede dag heb ik iets gemaakt waar de speldjes opgeprikt konden worden.
De speldjesverzamling dateert uit de midden zestiger jaren en ging vooraf aan de sleutelhangerrage. Ik heb nooit speldjes verzameld, maar ooit heeft dochterlief een heel lang koord van sleutelhangers van iemand gekregen, maar helaas hebben we die ergens verloren toen ze nog in de wandelwagen zat.
Daarom maar terug naar de speldjes. Het is altijd weer een feest van herkenning als ik ze zie. Met de zolderopruiming afgelopen zomer heb ik dit gespaard. Het hangt daar ergens aan een kastdeur en het eet geen brood zou mijn moeder gezegd hebben.
Dat brengt mij terug naar allerlei slogans uit die tijd. Kent u ze nog?
Oma bakt in croma is er zo één. Het Phoenix speldje verwijst naar de phoenix fietsen. Vader, moeder, broer en ik, we hadden alle vier een Phoenix fiets. Volgens mijn vader waren dat DE beste fietsen, beter dan Fongers of Empo.
Ik wil Bolletje, kent iedereen denk ik nog wel. het Settersetspeldje doet mij herinneren aan onder andere de nijlonkousen. Deze kocht ik bij Marly, de winkel van de ouders van mijn dierbare vriendin L. Wie kent het nog, dat je ladders in nylons kon laten ophalen? Voor 10 of 15 cent was de kous weer te dragen in plaats van een paar nieuwe te moeten kopen voor 1,95, of zelfs 2,25, wat best wel duur was in die tijd. Als ik goed snuif, ruik ik de geur van de nieuwe nylons als ik die uit de verpakking haalde.
En bij het laatste speldje hoor ik de slogan nog in mijn oren, Koenvisser, zo gemakkelijk...... Tja, lang vervlogen tijden. Toch altijd weer leuk om er even aan terug te denken. Het is van nul en generlei waarde, maar het zijn onbetaalbare herinneringen voor mij. Oh zeker, op het internet is er ook wel het één en ander van te vinden, maar dat ik het zelf nog als iets tastbaars heb maakt het voor mij nog net iets leuker.
klik
mijn hond heet Hessel
De eerste maand van het nieuwe jaar is reeds verleden tijd. En al weer ben ik er niet in geslaagd om mijn goede voornemens uit te voeren. Ik had mijzelf zo voorgenomen om weer veel regelmatiger en frequenter te bloggen, maar het is er (weer) niet van gekomen.
De shawlhulp, beschreven in een eerder blogje, vroeg tijd, maar er zijn vaak ook nog zoveel andere zaken die mijn tijd in beslag nemen en die zeker ook leuk nuttig en gezellig zijn. Een wandeltocht met vriendin D., een verhalenmiddag bijwonen, schouwburgbezoeken èn de gewone dagelijkse wandelingen met Pablo, naast de wekelijkse activiteiten zoals tennis en bridge.
De eerste bijeenkomst van de boekenclub is ook al weer geweest, dus moest er voor die tijd ook nog een boek gelezen worden. Vang de Haas, geschreven door Lana Bastasic stond op het programma. De schrijfster mocht zich verheugen op mooie recensies en literaire prijzen, maar wij, van de leesclub hadden zo onze bedenkingen. Ik vond zelf dat het verhaal van de Balkanoorlogen, de strijd tussen Bosnië, Servië en andere staten in het boek De Camino veel beter en daardoor veel indringerder beschreven is. Soms leek het bijna of de het verhaal ondergeschikt was geraakt aan de mooie volzinnen en beeldspraken die er werden gebruikt. Zal wel echt literatuur zijn, maar ik was er niet zo van gecharmeerd.
Aan het begin van dit jaar had ik ook nog een videogesprek over de mogelijke aanschaf van een hybride warmtepomp. Het klonk allemaal zo goed, zodat we maar besloten hebben tot de aanschaf van zoiets over te gaan. En omdat ik nog voor de jaarwisseling deze belangstelling had getoond, gold het aanbod van de aanschafprijs van december nog mèt de daarbij behorende subsidie. Scheelt toch al gauw een paar honderd euro. Eind januari is het ding geplaatst.
Ik ben best een beetje trots op mezelf, dat we dit allemaal hebben gerealiseerd, eerst de zonnepalen, een aantal jaren geleden en nu die warmtepomp. We proberen bij de tijd te blijven.
En ach, dan was er ook nog een uitstapje. De eigenaresse van de Heidewachtelkennel, waar Pablo vandaan komt, is ook mede-eigenaar van een jachthondenschool en deze bestond vijf jaar. In het kader daarvan was er een lustrumwandeltocht. Het leek ons leuk om daar eens heen te gaan. Maar Limburg, ook al is het in het noorden, ligt wel een heel eind van Friesland weg en 10 uur aanwezig zijn is dan wel heel erg vroeg, daarom hadden we besloten om er maar een gezellig weekendje van te maken en ergens een hotel te boeken. Dat is Kevelaer in Duitsland geworden. Heel verrassend toen we daar op zaterdagmiddag, na in gecheckt te hebben, heen liepen. Het blijkt een bedevaartsoord te zijn wat per jaar bijna een miljoen bezoekers trekt.
De omgeving van de Limburgse Maasplassen is voor ons onbekend terrein. Misschien wel leuk om daar deze zomer eens een paar weken met vakantie heen te gaan. Daar valt nog genoeg te ontdekken.
Het jaar is nog maar één maand oud, maar er is dus al weer van alles gebeurd. Misschien net iets te veel om het allemaal in een gewoon tempo bij te houden, maar ik doe mijn best om wat rust in mijn leven in te bouwen. Dat was ook één van de goede voornemens die ik aan het begin van dit jaar had. En ik blijf mijn best doen om dat goede voornemen uitgevoerd te krijgen.
Gewoon 's morgens mijn krantje lezen en dan lezen over de expositie van Marcel Reijerman en genieten van de foto's van zijn schilderijen in de krant en niet gelijk een bezoek aan het museum plannen om dit daadwerkelijk te gaan zien. Iets in een blogje verwerken kan ook heel bevredigend zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
