Ook dit jaar weer op de grens van Oud en Nieuw een blogje. Ik begin met een korte terugblik. Het is niet een echt makkelijk jaar geweest. De tand des tijds begint behoorlijk te knagen, bij P. iets meer dan bij mij, maar het heeft wel gevolgen voor ons beiden. Ik heb moeten leren om daar mee om te gaan, wetend dat aan dit leerproces geen einde zal komen. Een vakantie met de caravan naar mijn geliefde Frankrijk zit er niet meer in en een caravanvakantie in Nederland is vooralsnog twijfelachtig.
Maar ik heb geleerd om te genieten van alles wat nog wel kan. Zo heb ik veel meer oog gekregen voor de kleinere dingen. Een wandeltocht van 15km in plaats van 25km of meer kan ook fijn zijn. Van een fietstocht vanaf de camping, vroeg in de avond, maar dan alleen, heb ik toch erg kunnen genieten of van een lange wandeltocht met Pablo langs het kanaal van Apeldoorn naar Zwolle met de karakteristieke bruggen.
En ja, ik heb ook afscheid moeten nemen van mijn hond Hessel. En zo is er definitief een eind gekomen aan het tijdperk met het duo Hessel en Iemand. Het is een prachtige tijd geweest met de jongens, maar het is voorbij en het komt niet meer terug.
Ik kijk even vooruit naar het nieuwe jaar. Gelukkig is er een Pablo en daar ben ik heel erg blij mee. De dagelijkse wandelingen met hem, 's morgens en in de middag (later in het jaar, als het weer langer licht is ook 's avonds) geven mij vreugde en houvast. Naast deze dagelijkse rituelen, is er nu ook weer wat meer ruimte om iets met ons drieën te ondernemen, want er hoeft niet meer iemand thuis te blijven omdat het voor hond Hessel te zwaar zou zijn. P. kan dan misschien niet alles meer zoals vroeger, maar er is nog best het één en ander mogelijk.
Komend jaar ben ik nog 1 keer betrokken bij het dorpsfeest. Ik zal mij dan voornamelijk bezig gaan houden met de organisatie rond de optocht. Ook het bestuurslid zijn van Dorpsbelang geeft mij genoeg om handen. De wekelijkse tennismorgens en bridgeavonden bezoek ik met plezier, evenals de maandelijkse bijeenkomst van de breiclub en ons boekencluppie. Natuurlijk gaan Pablo en ik weer naar de jachthondentraining en zo is er al voor een deel duidelijk hoe het nieuwe jaar zich zal ontvouwen: gewoon verder gaan waar ik gebleven ben en in verwondering kijken naar- en met vertrouwen de nieuwe dingen, die op mijn pad zullen komen, omarmen.
Ik wens een ieder een goede oversteek naar het Nieuwe Jaar, gepaard gaand met de beste wensen voor 2024.
klik
mijn hond heet Hessel
KERST 2023
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De rubriek "EERTIJDS" overschrijdt het jaar, maar dat geeft niet, ik ga gewoon door tot het aantal van vijftig gehaald is. Dit keer heb ik gekozen om twee voorwerpen te combineren, dit in het kader van de kersttijd èn omdat ze wel wat bij elkaar horen.
Het Hugenotenkruisje is van mijn moeder. Ik herinner mij, dat ze op een verjaardag een zilveren exemplaar van mijn vader heeft gekregen. Ze was er erg op gesteld om het te dragen en om uit te dragen dat je ook, als je niet Rooms Katholiek was, iets van een kruisje kon dragen, maar dan afgestemd op het Nederlands Hervormd zijn. Op een gegeven moment is de zilveren hanger vervangen voor een gouden exemplaar. Het was haar wens, dat ik het na haar dood mee zou nemen.
Zelf zal ik het nooit dragen, omdat de kerk en het geloof geen rol speelt in mijn leven. Toch heb ik hele mooie herinneringen aan de tijd toen ik kind was en met vader en moeder mee ging naar de kerk. Dat nam de hele zondagmorgen in beslag, want na de kerkdienst was er de zondagschool en mijn vader was zondagschoolmeester dus was het logisch dat ik daar ook heen ging. Ik denk dat het in een tijd was dat mijn broer de leeftijd van 12 jaar al bereikt had en er "te groot" voor was.
Ik heb niet in de groep van mijn vader gezeten, want hij was voor de oudste kinderen. Hij kon erg mooi vertellen en hij heeft dan ook een aantal jaren "het vrije verhaal" voor een volle kerk verteld. Dit onderdeel kwam na de gebruikelijke kerstvoorlezing uit de Bijbel. Ik weet, dat hij vooraf heel erg zenuwachtig was, maar als hij eenmaal begonnen was, werd het muisstil in de kerk. Om deze verhalen te kunnen vertellen gebruikte hij dit kerstboek wel. Ik weet dat mijn moeder ons, toen wij nog niet konden lezen, daar op 2e kerstdag uit voorlas. Het favoriete verhaal van mijn vader, "Het Portretje" staat er niet in, dat moet hij ergens anders opgediept hebben.
Ach, het zijn hele zoete herinneringen uit mijn vroege jeugd. Ik koester ze en laat ze in mijn hoofd voortbestaan.
klik
mijn hond heet Hessel
Afgelopen week ben ik jarig geweest en is er een wens van mij in vervulling gegaan. Toen ik 50 werd, heb ik niet een pop in de tuin gekregen, iets wat ik, in tegenstelling tot veel anderen die dat niet leuk vinden, wel heel graag gehad had willen hebben.
Jaren lang heb ik, als we wandelend langs een Sara kwamen vermeld, dat ik zoiets niet had gehad en ik heb jarenlang de stille hoop gehad, dat ik dan zoiets zou krijgen als ik 65 werd. Maar nee, ook toen kwam er geen pop in de tuin.
Afgelopen zomer werden er twee grote poppen bij het feestterrein geplaatst om ons "Kleintje Dorpsfeest" wat op te luisteren. Ik schijn daar wat in trance bij gestaan te hebben toen ik amechtig toekeek hoe die poppen leven ingeblazen werden.
Opeens voelde ik een arm om mijn schouder en werd er een beetje gekscherend gevraagd: Jij zult toch ook wel eens zo'n pop gehad hebben? "Nee", antwoordde ik, "het stond hoog op mijn verlanglijstje, maar ik heb het nooit gekregen". "Wanneer ben je jarig, dan krijg jij van ons een pop in de tuin, niet B? Daar zorgen wij voor."
"Nee, nee, doe maar niet", wimpelde ik het af, doodsbenauwd dat het een te ordinaire pop zou worden. Alsof ze mijn gedachten konden lezen, zeiden ze zelf al, dat ze het netjes zouden houden.
Op de dag van mijn verjaardag waren ze om half acht al bezig. En ze hebben woord gehouden, de mannen van de Oranjevereniging. Het is een nette pop. Ja, ze houdt een fles wijn in de hand, maar dat mag. Iedereen weet dat ik graag een glas droge witte drink. Het spandoek hebben ze er bij verzonnen.
Al met al is het een mooi cadeau geworden waar ik heel erg blij mee ben. Het groeit uit tot een mooie herinnering.
klik
mijn hond heet Hessel
GEBOORTEDAG
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Het was even zoeken, of eigenlijk meer een keuze maken uit de voorwerpen die ik wilde gebruiken voor dit blogje. Gisteren was het namelijk de geboortedag van mijn vader. Hij zou 102 zijn geworden. Komend voorjaar is het tien jaar geleden dat hij is overleden en sindsdien hebben mijn broer en ik de traditie in leven geroepen om rond de geboortedag van ons (schoon)vader met ons vieren ergens te gaan eten, al dan niet gekoppeld met een bezoek aan een museum. De Fundatie in Zwolle leek ons wel wat, maar om organisatorische redenen hebben we het alleen bij een uitgebreide lunch bij Brass Boer Thuis gelaten.
Het zijn weer gezellige uurtjes geworden en natuurlijk is vader ook wel even ter sprake gekomen. Hilarisch is altijd de uitspraak die we dan aanhalen: en we kreg'n moar 1 eardappel per persoon. Dat was hem tijdens een vakantiereis in Zwitserland overkomen. Van het viergangen menu wat wij deze dag voorgeschoteld kregen zou het commentaar vast geweest zijn: het was lekker, doar niet fan, moar het was wat weinig, het war'n eigenlijk alleen maar wat hapsiens, niet eens een schaal met groente en eardappels. En heel eerlijk, hij zou dit keer wel een beetje gelijk gehad hebben. Het had wat ons betreft ook wel iets royaler gemogen. Maar goed, het was wel heel erg lekker en het is echt een gezellig samen zijn geweest.
Toen moest ik vandaag dus even op zoek naar voorwerpen die ik voor dit blog kan gebruiken. Ik heb heus nog genoeg voorwerpen om het aantal van 52 blogjes vol te maken, maar echt dingen van mijn vader zijn er niet meer zo heel veel, wat dat betreft had ik mijn kruid al wat verschoten met bij voorbeeld het bierglas uit EERTIJDS 19 en de radio uit EERTIJDS 24.
Maar goed, bij het zoeken kwam ik een foto van vader, moeder, broerlief (zelf was ik nog niet zichtbaar voor de buitenwereld) tegen. De foto linksboven is daar een deel van. Ook kwam ik de foto tegen van mijn broer en mijzelf. Die foto heeft jaren op het dressoir gestaan en kennelijk heeft mijn vader die foto steeds meegenomen toen hij na het overlijden van mijn moeder een paar keer verhuisd is. En zo is die uiteindelijk bij mij terecht gekomen.
De damstenen zijn echt heel oud. Ik kan mij nog wel herinneren dat ik daar mee gespeeld heb. Dammen was aan een kind toch net iets makkelijker uit te leggen dan schaken. Dat laatste, schaken, heeft mijn vader later echt als hobby opgepakt. De originele houten schaakstukken zijn er denk ik niet meer, wel de grote stukken die bij het latere elektronische schaakbord behoorden, maar ja die zijn niet 50 jaar oud, dus die kon ik niet gebruiken. Ook heeft vader nog geleerd om op de computer te schaken. Hij heeft, toen hij oud was, daar nog menig uurtje mee zoet gebracht.
klik
mijn hond heet Hessel
"Pak de grip terug", zeggen de mensen aldus VVD-leider Dilan Yesilgöz tijdens de verkieizingscampagne. Maar als ik dan een artikel lees over het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, dan blijkt het woord 'grip' een buzzwoord geworden te zijn. Bijna iedere politieke partij wil volgens de verkiezingsscampagne wel ergens grip op hebben, NSC wil grip op de CO2 uitstoot en de collectieve ujitgaven, BBB en D66 willen bijvoorbeeld grip op de beschikbaarheid van medicijnen, Groenlinks/PvdA wil graag grip op belastingontwijking , internationalisering, kunstmatige intelligentie, gessestelijke gezondheid en de publike zaak om maar eens wat te noemen.
Het spreekt voor zich, dat dit voor de gewone burger allemaal verweg doelen zijn, waardoor het gevoel is ontstaan geen grip meer te hebben. Het maatschappelijk onbehagen groeit hierdoor en men gaat denken in termen van vijanden en zondebokken en is op zoek naar sterke of autoritaire leiders.
Tot zover de politiek, maar wel terug naar het onderwerp grip. Ik was door het weer van de afgelopen tijd totaal de grip kwijt op de werkzaamheden die normaliter in deze tijd in de tuin dienen te gebeuren. In september en oktober was het nog te warm en te mooi weer om al die prachtige bloeiende potten al op te ruimen en in november regende het bijna altijd met als gevolg dat de terraspotten nog steeds niet waren opgeruimd.
Die ene dag dat het misschien gekund had hebben we voorbij laten gaan en toen ging het opeens vriezen. We waren te laat. Na twee nachten met behoorlijk wat nachtvorst hadden we tijd om alsnog met de terraspotten aan de gang te gaan. De "overblijvers" hebben we in de garage gezet, in de hoop dat zij deze 2 nachtvorsten wel zullen overleven. De één jarigen wilden we opruimen, maar dat bleek even niet zo makkelijk te gaan. De grond in de potten was al zover bevroren, waardoor we het niet uit de potten konden krijgen. Dit moesten eerst ontdooid worden.
We hebben het hele zooitje maar in de bijkeuken gezet. Het was wel een zielig gezicht.
Dit jaar dus geen poging om de fuchsia's op stam in leven te houden om volgend voorjaar te proberen ze weer aan de gang te krijgen. Nee, alles is na het ontdooien richting compostbak gegaan en de potten staan nu, zoals het behoort, keurig in het tuinhuis. Het terras is weer kaal, zoals het in de winter hoort te zijn. Even had ik het gevoel de grip op het tuinwerk kwijt te zijn, maar alles is nu, zij het wat te laat, toch nog geregeld en de tuin is klaar voor de winter, op het planten van 65 tulpenbollen na. Dat is er ook bij ingeschoten, maar zodra de vorst is vertrokken, ga ik die nalatigheid ook nog goed maken. Als dat gebeurd is heb ik het gevoel de grip terug gepakt te hebben.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
