Rust. Ik hoop van ganser harte, dat we vanaf nu in een wat rustiger vaarwater terecht zijn gekomen. De zomer was een zomer met wat meer downs dan ups. Het feit, dat het geheugen van P. niet meer is wat het was heeft zeker het nodige verdriet en hoofdbrekens tot gevolg gehad, maar toen stukje bij beetje duidelijk werd wat er aan de hand was, viel alles als een moeilijke legpuzzel op zijn plaats. Het leven normaliseerde zich weer waardoor er ruimte kwam voor de gewone dagelijkse gang van zaken en we begin september ook weer konden genieten van het bezoek van zoonlief en onze kleine dochter uit verwegland.
En zo kabbelde in de nazomer ons leven even een tijdje rustig voort. Tot vorige week de uitslag kwam van de PETscan die P. een week daarvoor had gehad. Helaas was er een progressie van de zeldzame ziekte NET-kanker te zien; uitgroei van de bekende haarden en ontstaan van nieuwe. P. zou in aanmerking kunnen komen voor PRRT.
De vorige keer had de oncoloog al het één en ander hierover uitgelegd. Het is een hele nieuwe behandeling die vooralsnog alleen in Rotterdam (mogelijk ook in Utrecht) wordt uitgevoerd. Via een infuus krijgt de patient een radioactief eiwit toegediend. Het stralingsniveau is dermate hoog, dat de patient enkele dagen in afzondering moet verblijven. De patient mag naar huis als het stralingsniveau voor de omgeving gering is. Wel zouden er dan een aantal leefregels in acht genomen moeten worden. Bijvoorbeeld gescheiden slapen en de eerste weken niet langer dan een uur met anderen aan een tafel zitten. Deze behandeling zou dan met tussenpozen van 6 tot 11 weken 4 keer moeten plaatsvinden met in de tussentijd een controle.
Deze behandeling hing voor mij wel als een donderwolk in de lucht. Naast de vraag: welk risico zou ik lopen met stralingsgevaar, maar ook de enorme belasting om telkens een paar dagen naar Rotterdam te moeten gaan om P. te brengen en te halen, los van de vraag wat al die straling met het lichaam van P. zou doen heeft mij menig slapeloos uur gebracht.
Goed voorbereid en gewapend met een papier vol vragen over dit alles zijn we gisteren in gesprek gegaan met de oncoloog. De vragen zijn goed beantwoord en na alle voors en tegens besproken te hebben kwam de oncoloog tot de conclusie, dat deze behandeling om een aantal redenen, waarvan de leeftijd er één is, toch maar niet plaats moet gaan vinden. P. kan zich vinden in deze beslissing, zeker gezien het feit dat deze behandeling nog volop in ontwikkeling is en waarschijnlijk nog niet geheel uit de experimentele fase is.
En ik? ik ben opgelucht. natuurlijk wil je het beste voor je man, maar ik vond hier wel heel veel haken en ogen aan zitten. De bestaande behandeling van de injectie één keer per drie weken gaat gewoon door. De toename van de tumoren staat als traag te boek en daar houd ik mij dan maar aan vast.
Eenmaal thuis waren we toch een beetje blij en hebben we het gevoel dat de juiste beslissing is genomen. Dat betekent dat wij in een iets rustiger vaarwater terecht komen. Onderzoeken zullen er voorlopig niet meer zijn, wel één keer per half jaar een gesprek met de oncoloog. Pas als er klachten komen of de gezondheid gaat fors achteruit, wordt er verdere actie ondernomen, maar dat kan nog jaren duren, alleen de garantie van de oncoloog reikt niet verder dan de deur en dat snap ik.
klik
mijn hond heet Hessel
Het moet toch beter kunnen, dacht ik toen ik onlangs de winterkleren weer tevoorschijn haalde. Op zich best een leuke trui, maar die mouwen, ze zijn veel te lang. "Als ik die trui echt wil gaan dragen moet ik iets aan die mouwen doen" en op een regenachtige middag ben ik er aan begonnen. Niet direct overtuigd dat het mij zou gaan lukken, maar wel met de inzet om er iets goeds van te maken
Ik ben begonnen een draad door de steken te rijgen, waardoor ik niet het risico zou lopen dat het helemaal zou afrafelen
Daarna ben ik voorzichtig gaan knippen. Terwijl ik zo bezig was kwam de gedachte naar boven van, het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt. Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar de mensen in het Midden Oosten. Ook toen de oorlog in Oekraïne begon had ik steeds maar de gedachte, de ene dag zit je nog fijn in je huis, jezelf met van alles en nog wat te vermaken en een volgende dag is er geen huis meer, leef je opeens in een chaos. Voor al die mensen gaat die slogan, of gezegde of hoe je het ook maar benoemen wilt niet op, voor hen hoefde het eerst niet slechter te worden om het daarna beter te laten zijn.
Ik weet wel dit soort gedachten leidt tot niets, maar het geeft wel weer, dat het hele wereldgebeuren mij niet koud laat. Ik kies geen partij. Het conflict loopt al zo lang. Ik wil niet eens de oorlogen vanuit de oudheid er bij halen, maar na de tweede wereldoorlog is er duidelijk iets niet goed gegaan met de verdeling van Palestina en Israël.
Het lukt om alle steken weer op de pen te krijgen. Ik brei één of twee toeren om daarna aan de boord te beginnen. En zie daar, ik slaag er in de boel weer heel te maken. Als het boordje gebreid is kan ik afhechten en de mouw weer dicht maken. Klus is half geklaard, want nu moet de andere mouw nog. Het heeft best wat inspanning gekost, maar het is te doen.
En zo heb ik geprobeerd een inkijkje te geven over wat er in mij omgaat als ik bezig ben mij te vermaken met een trui die vermaakt moet worden, zonder er een heel zwaar blog van te maken. Misschien tot slot een wat vreemde vergelijking, maar wat zou het fijn zijn als Gaza, Israël en de Westelijke Jordaanoever zodanig vermaakt konden worden waardoor het voor iedereen mogelijk zou zijn om daar in vrede te kunnen leven.
klik
mijn hond heet Hessel
SCHELLEKOORD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Soms plan ik de onderwerpen voor de rubriek EERTIJDS al ver vooruit. Zo wist ik al heel lang dat ik in de herfst dit borduurwerk tevoorschijn zou halen omdat er zulke mooie paddenstoelen te zien zijn. Een beetje vreemd, paddenstoelen afgewisseld met vlinders en waarom ik destijds die keuze gemaakt heb weet ik niet meer.
Het was opeens mode, "schellekoorden" borduren en je zag het dan ook in menige huiskamer hangen, vaak met een mooi koperen beslag er aan. Het was lang niet overal gebruikelijk, dat je op de middelbare school nog handwerken kreeg, maar op de MULO in Eibergen was dat wel het geval. Ik vond het maar stom, maar ik had in de voorgaande jaren geleerd mij daar maar bij neer te leggen, het ging daar nu eenmaal anders dan dat ik gewend was, toen ik nog naar het lyceum in Apeldoorn ging. We waren rond mijn 14e jaar van Apeldoorn naar Rekken verhuisd en omdat ik was blijven zitten op de HBS vonden mijn ouders het beter, dat ik naar de MULO in Eibergen ging in plaats van naar de HBS in Enschede wat zo'n 30 km verderop lag en wat een ommelandse reis was om daar te komen.
Dus ik had geleerd mij aan te passen en het was al heel wat dat je in de derde klas zelf mocht bepalen wat je wilde maken en als het te duur was, werd je geacht zelf het materiaal aan te schaffen. Een paar meisjes met wie ik meestal optrok besloten dus een schellekoord te gaan borduren en daar sloot ik mij bij aan. Ik denk dat daar ook de keuze gemaakt is van paddenstoelen en vlinders omdat het zulke mooie kleurige plaatjes waren.
Ik mocht wel graag borduren dus voor mij was het zeker geen straf, alleen, ik wist niet echt wat er nu precies met een schellekoord bedoeld werd, dat heb ik pas veel later begrepen. Toen het borduurwerk af was, moest er nog een voering komen, dit heb ik er nog met de hand aangemaakt. Een echt koperen beslag was veel te duur, maar om het toch op te kunnen hangen waren die rotanhoudertjes met een kettinkje in de handel gekomen. Het heeft altijd op mijn meisjeskamer gehangen en op de één of andere manier is het altijd bewaard gebleven, samen met een paar van mijn kleuterschoolwerkjes, die ik ook nog heb.
Een poosje later heb ik nog een tweede schellekoord gemaakt. Dit keer had ik een pakket gekocht met beslag en al, want dit was het huwelijks cadeau voor mijn broer en schoonzus. Het was iets met verschillende hondenkoppen en het heeft een aantal jaren bij hen in huis gehangen. Al schrijvend aan dit blogje herinnerde ik mij dat er een foto is waarop ik te zien ben, bezig met het borduursel van de foto's.
Deze foto is waarschijnlijk op een zondagmiddag genomen; mijn aanstaand schoonzusje, mijn moeder en ik. Een leuke bijkomstigheid is dat de asbak uit EERTIJDS 12 te zien is, het kralensnoer wat ik even niet kon vinden, heb ik om èn het vaasje waar ik in de tulpentijd van 2017 al eens over geschreven heb en wat ooit nog wel eens een onderwerp in deze rubriek gaat worden.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik was nog niet klaar met het overdenken van het boek OPENBARING, geschreven door Jeroen Windmeijer en Tjarko Evenboer. Na het boek 'de Camino' geschreven door Anya Niewierra was ik op zoek naar een boek, enigszins vergelijkbaar met dit genre en toen kwam ik bij deze religieus-historische thriller uit. Genoemde schrijvers combineren hun gedegen kennis van de bijbel èn een spannend plot waardoor er een heel boeiend geheel ontstaat met een wel heel andere kijk op de bijbel.
Ik ben wel met de bijbel opgevoed, maar ik ben niet echt gelovig geworden. Thema's als Het Laatste Oordeel en het Einde der Tijden, hebben mij nooit zo aangesproken. Dat zijn onderwerpen om bang van te worden en daar wil ik niet in mee gaan.
Ik was dan ook blij verrast om in het boek Openbaring van Jeroen Windmeijer een heel andere uitleg over het einde der tijden te lezen. Dit zou over de val van Jeruzalem in het jaar 70 gaan en niet over het 'einde der tijden van de wereld' wat sommige christelijke kerken in hun leer verkondigen.
Als ik daarin zou geloven, zou ik nu, denk ik, heel erg bang worden. Het lijkt wel of de wereld in brand staat. Hoewel de oorlog tussen Rusland en Oekraïne nooit gewoon zal worden, zijn we met ons allen daar HELAAS wat aan gewend geraakt en dan slaat opeens in Israël de vlam in de pan omdat Hamas en Hezbollah tot de aanval zijn overgegaan.
Ik vind het verschrikkelijk, weer die beelden te moeten zien van zo maar een stadswijk met gebouwen, flats, van waaruit vele mensen gewoon, net als ik in mijn huis, hun leven leiden, en wat dan in een paar luttele seconden verwoest wordt. En of dat nu een stad in Israël is of in Gaza, dit zou nooit niet mogen gebeuren. Maar, als ik iets uit de geschiedenis geleerd heb, is het wel dat er altijd oorlogen zijn geweest. Ik ga bijna fatalistisch denken dat het er bij hoort en dat was juist iets waarover ik nog niet uitgedacht was. Ook ten tijde van het schrijven van het Nieuwe Testament werd er her en der door de volkeren gestreden.
Toch wil ik ondanks al die wereldellende toch oog blijven houden voor als het moois wat er is. Ik kijk om me heen en zie naast de donkere wolken ook de schoonheid van een regenboog. Het geeft mij geen vertrouwen voor de toekomst maar wel een moment van genieten in het hier en nu.
En met het ontdekken van het genre religieus-historische boeken zijn er voor mij weer nieuwe deuren open gegaan. Het maakt mij nieuwsgierig en het dwingt mij tot nadenken. Ik wil dit blog dan ook eindigen met een opdracht aan mijzelf. Een citaat uit Tessalonicenzen, het is er één die bijna iedereen wel kent: Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede. De moeilijkheid hierbij is wel dat 'Het Goede' niet een vaststaand gegeven is en daardoor voor iedereen niet hetzelfde is. Dat maakt het samen leven in vrede zo moeilijk.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
