DE NAAIMACHINE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is één van de onderwerpen die mij op het idee gebracht hebben om deze rubriek te beginnen, de naaimachine van mijn moeder. Dit erfstuk ligt mij na aan het hart en ik heb er hele dierbare herinneringen aan. Ik weet niet beter, dan dat deze naaimachine er altijd is geweest. Het was zo vanzelfsprekend waardoor ik niet meer kan reproduceren hoe en wanneer mijn moeder deze naaimachine gekregen heeft, al voor mijn geboorte? Misschien heb ik het ooit geweten, maar deze kennis is bij mij verloren gegaan. Waarschijnlijk overdekt door heel veel andere herinneringen.
Mijn moeder heeft heel veel genaaid. Eén van de vroegste herinneringen is, dat ze een jas voor mij gemaakt heeft uit een oude jas die ze gekregen had en waarvan de stof omgekeerd nog heel mooi was. Dit moest heel precies, want het moest een hele mooie jas worden en ik weet nog dat ze de hulp heeft ingeroepen van een kennis die coupeuse was. Ik vond de stof wat prikken aan mijn kin, maar dat werd opgelost met een das, of shawl, zoals het toen nog heette.
Zo rond mijn elfde mocht ik ook achter de naaimachine. Een vriendinnetje op school had zelf poppenkleertjes gemaakt en in navolging had ik handmatig van twee zakdoeken een soort rok voor een pop gemaakt. Dat vond mijn moeder zo vertederend, dat ik vanaf dat moment de naaimachine mocht gebruiken. Stukje voor beetje leerde ik de fijne kneepjes van het inspannen van de draad. Dit kwam nogal precies.
Vanaf dat moment maakten mijn moeder en ik samen kleding voor mij, ik mocht beginnen met de rechte naden te stikken. Op mijn 15e heb ik samen met vriendin Lia een blouse van madras ruiten en een lichte linnen rok voor mij gemaakt. De wens van mijn moeder om een elektrische machine te hebben met de mogelijkheid van een zigzag om de naden af te werken en om knoopsgaten te kunnen maken, werd steeds groter en toen mijn ouders het financieel wat beter kregen, is er ook één aangeschaft.
Ik was zo verslingerd aan het naaien, dat ik de handmachine meegenomen heb, toen ik op mijn 18e uit huis ging, de verpleging in als leerling psychiatrisch verpleegkundige. En toen ik een paar jaar later mijn eigen huishouding ben begonnen, heb ik alle lakentjes en sloopjes voor het kinderledikantje nog op deze machine genaaid, alle lakentjes voorzien van mooie randjes.
Mijn toenmalige echtgenoot vond dat het tijd werd voor een elektrische machine en toen ik een aantal maanden naast de zorg voor baby dochterlief ook voor een babybuurkindje zorgde, is dat geld wat ik daar mee verdiend had besteed aan de aanschaf van een elektrische Singer. Deze heb ik niet meer, want die heb ik ingeruild voor een nog wat geavanceerder exemplaar, ook een Singer.
Waar ik mij altijd over verbaasd heb, is de houten kap over die oude naaimachine. Volgens mij is dat een heel mooi stukje vakwerk. De bovenkant is prachtig rond. Hoe men dat vroeger ooit voor elkaar heeft gekregen is mij een raadsel.
Hoe dan ook, ik ben heel erg op deze oude naaimachine gesteld en ook al doe ik er niets mee, hij staat maar een beetje op zolder te staan, wegdoen komt niet in mijn hoofd op. Ook dit ding hoort bij mijn leven en gaat net zo lang met mij mee als dat ik hier ben. Ik hoef hem niet alle dagen te zien, maar ik word altijd weer blij als ik hem zie als ik even op de zolder moet zijn.
klik
Mijn hond heet Hessel
Opeens zijn ze er weer. Twee jaar geleden, 10 oktober 2021 wijdde ik een blog aan het feit, dat er geen Kaapse Viooltjes meer te koop waren. Ik was toen tot de ontdekking/conclusie gekomen dat ook planten aan de grillen van de mode onderhevig zijn. Ik heb toen met heel veel moeite een plantje via een postorderbedrijf besteld, maar helaas, de bloemetjes hadden toen niet de goede kleur.
Maar zie daar, een krappe twee maanden geleden waren we bij een tuincentrum om een paar zomerbloeiers te kopen ter vervanging van, door onze afwezigheid wegens vakantie, afgestorven kuipplanten op het terras, daar stonden ze. Het was niet een groot aantal en ze stonden ook nog een beetje op een achterafplaatsje, maar toch, ze waren er: het Kaapse Viooltje. Alleen het witte hartje klopte nog niet, maar voor de rest was de kleur goed. Natuurlijk heb ik er toen één gekocht.
Nadat het plantje uitgebloeid was, was het even de vraag of er wel weer nieuwe knoppen in kwamen, maar jawel hoor, net als vroeger. Die planten gingen bij mij als vanzelf altijd weer bloeien, zo ook deze, overvloedig zelfs.
En opeens stonden er vorige week ook bij de AH in het winkelcentrum een hele bak met deze plantjes, en dit keer helemaal naar wens, de juiste kleur en geen witte hartjes. Precies zoals ik ze hebben wil.
NB de kleur is vertekend, in werkelijkheid is de kleur meer paars dan blauw
Vanaf dat moment spookt het dan door mijn hoofd. Daar moet een blogje van komen mèt ook een foto van mijn trouwboeket. Ik ben heel veel dingen van de trouwdag van mijn eerste huwelijk vergeten, maar het trouwboeket staat nog steeds als iets wat ik heeeeeel mooi vond in mijn geheugen gegrift.
Op zoek naar het trouwalbum wat ik nog altijd heb. Dankzij de mooi opgeruimde zolder was de doos met oude fotoalbums snel gevonden. Maar wat een teleurstelling. Er zijn maar een paar foto's in kleur, vanwege de kosten was toen alles in zwart wit uitgevoerd, en niet eens één van het prachtige bruidsboeket.
Met veel kunst en vliegwerk heb ik een foto van een foto genomen met de focus op het bruidsboeket. Het is niet helemaal geworden wat ik in mijn hoofd mij er van voorgesteld had. Maar hoe krakkemikkig dan ook, het heeft nu wel het plekje gekregen wat mij voor ogen stond. Soms moet je gewoon met wat 'hoe het wel kan' genoegen nemen en 'hoe je het graag gewild had' los laten.
klik
mijn hond heet Hessel
THIJS EN THOR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit boek lig al wekenlang klaar om er een foto van te maken, maar het kwam er maar niet van. Nu na alle perikelen met onze jongens, Hond Hessel en Pathfinder Pablo, lijken we weer in een iets rustiger vaarwater gekomen te zijn.
Alvorens ik het blogje EERTIJDS begin te schrijven even een update. Hond Hessel krijgt dagelijks zijn tabletje Prednison en hij is helemaal opgeleefd. Wel broodmager, maar zo te zien heeft hij nog wel plezier in het leven, dus is er voor ons geen enkele reden om dat nu te beëindigen.
Dan nu het boek. Ik kwam het dit voorjaar tegen, toen de zolder opgeruimd moest worden, omdat daar nieuwe vloerbedekking gelegd moest worden. Het boek kent eigenlijk 2 levens. Het eerste leven stamt uit de tijd dat ik kind was. Ik heb het met Kerst 1961 van de zondagschool gekregen. (Saillant detail, mijn vader was zondagschoolmeester en was nauw betrokken bij het uitzoeken van de boeken en dit leek hem een mooi boek voor mij)
Eigenlijk was het voor mij al een ouderwets beeld, een hond voor de hondenkar van de melkboer, ik had dat als kind al nooit meer gezien, maar het paard voor de wagen van de schillenboer bestond nog wel, dus ik kon mij er wel iets bij voorstellen. En het eind was zo zielig. Thijs de knecht die de melk moest uitventen, werd oud en ziek en ging naar het oudemannenhuis. Thor moest zijn werk gaan doen voor een jongere knecht, die de hond mishandelde. Thor moest ook nog bij die knecht wonen....
Het meisje van de boer zag, dat de knecht Thor niet goed behandelde en vond het zo zielig. In het eind komt alles goed. Thor mag op de boerderij komen wonen en wordt vanaf dat moment weer goed verzorgd en de oude Thijs, weer een beetje opgekanpt, komt Thor nog een keer bezoeken. Als Thijs later op de dag weer vertrekt, begrijpt Thor het niet, begint weer te janken, maar wordt dan getroost door het meisje Geerte.
Waarom ik het boek altijd bewaard heb weet ik niet, maar ik heb het aan mijn kinderen voorgelezen. Bij zoonlief op school was de juf begonnen met het voorlezen van het boek: Kruistocht in Spijkerbroek, maar dat was een te ambitieus plan geweest, want ze kreeg het niet uit, daarom mochten de kinderen het boek om beurten mee naar huis nemen om het daar zelf uit te lezen. Zoonlief was reuze trots dat hij het goede getal had gezegd en daarom als eerste het boek mee mocht nemen. Alleen het lezen ging toen nog niet zo goed, dus ben ik het maar gaan voorlezen. Dochterlief en echtgenoot P. vonden het ook mooi en kwamen er steeds bij zitten. Toen heb ik het maar zo in gepast dat ik steeds na het eten 's avonds een stuk voorlas.
En ja, nadat het uit was, vielen we in een gat. Ik heb Thijs en Thor van de zolder gehaald en dat als 2e boek voorgelezen. Ik kreeg wel het verzoek het iets minder dramatisch voor te lezen, want het was zo al zielig genoeg.
Na dit boek hebben we het voorlezen na de avondmaaltijd nog wel een tijdje volgehouden. P. kwam opeens met het boek Momo en de Tijdspaarders op de proppen en na dat boek hebben we nog één of twee boeken op deze manier samen gelezen. Een ieder van ons draagt nog warme herinneringen hieraan met zich mee.
Het boek gaat weer naar de zolder, waarom weet ik niet, maar het is me te dierbaar om het weg te doen. Het moet samen met een aantal andere dingen gewoon blijven, want het hoort gewoon bij mijn leven.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik was vast van plan deze winter GTST eens te gaan volgen. Met NLZiet kan ik het op elk gewenst tijdstip zien. Op die manier zou ik een beetje thuis raken in het gedachtengoed van de jongere generatie. Maar het is er tot dusver nog niet van gekomen, want het leek wel of ik in een eigen soap speelde.
Bijna veertien dagen geleden bleek Pablo opeens heel erg ziek toen ik op een morgen beneden kwam. Veel bloederig slijm, ik zal de lezer verdere details besparen, en ook de ontasting was bij het uitlaten dun, slijmerig en bloederig. Mijn conclusie: dit is helemaal niet goed en ik heb direct de dierenarts gebeld. Het was weekend, men deed wat moeilijk en ik moest het nog maar even aanzien, de hond kip met rijst geven etc, maar na een half uur heb ik weer gebeld met het verzoek zo spoedig mogelijk ingepland te worden voor een dierenartsbezoek.
Diezelfde morgen heeft Pablo een paar injecties gehad, we kregen antibioticatabletten mee en licht verteerbare brokken. Het zou om een virus gaan, men had deze verschijnselen in de afgelopen weken al meer gezien. En ja hoor, zondagmiddag leek Pablo al weer de oude, hij stapte al weer dapper naast mij mee.
Zondagavond vond ik, dat Hessel niet meer de oude was, hij wilde die dag niet eten en toen 's maandags de dierenartds nog even belde ter controle van Pablo vertelde ik dit en het advies was om die middag toch maar even met hem langs te komen.
Hessel kreeg ook een paar injecties en ook antibiotica, maar dit deed helemaal niets, hij at niet, dronk bijna niets, hij ging zienderogen achteruit. Woensdag maar weer naar de dierenarts en heel zachtjes werd er al een beetje richting euthanasie gepraat, of we het daar samen eens over wilden hebben, gezien de leeftijd van Hessel, 12 jaar en zijn conditie. Tja dat kwam hard aan en vergde thuis de nodige tranen. Hessel kreeg via een infuus vocht toegediend en nog een injectie, prednison, en daar zou hij het beter op moeten gaan doen.
Echter, geen enkele reactie van verbetering, Hessel wilde niet eten en drinken deed hij monjesmaat. Twee dagen later belde de dierenarts weer en zij gaf aan,na mij gehoord te hebben, dat de situatie zeer zorgelijk was. Misschien waren er nog kinderen of kleinkinderen die van Hessel afscheid wilden nemen? Daar zouden we dan niet te lang meer mee moeten wachten. We konden nog wel wat prednisontabletten ophalen zodat hij het weekend wat goed door zou komen
Kleine dochter uit Verwegland zou 2 dagen later komen en zij wilde heel graag Hessel nog een keer zien, aldus geschiedde. Hessel kreeg een prednisontabletje en zowaar de volgende dag kwam er weer wat leven in hem. We mochten het aantal tabletjes opvoeren tot 3, maar Hessel kwam bij 2 tabletjes per dag weer wat tot leven. Voor het eerst, na een hele week niets, wilde hij weer wat eten. Hard nodig, want als hij op zijn poten stond viel hij zo nu en dan van zwakte gewoon om.
Toen kleine dochter en haar vader, zoonlief dus, kwamen, was Hessel al weer een beetje aangesterkt. Hij kon ze weer begroeten. En Hessel ging weer eten. Eerst 4 kleine porties per dag maar momenteel zijn het 3 flinke porties vlees en zelfs een handje vol brokken zo nu en dan.
En ja, als je dan zo lang niet gegeten hebt en bent vergeten dat poepen er ook bij hoort, dan vinden wij dat na een lange nacht op de keukenvloer. Nou ja, opgeruimd staat netjes zullen we maar zeggen.
Kleine dochter is inmiddels weer vertrokken en Hessel scharrelt nog steeds bij ons rond. Hij slaapt veel, maar is tussendoor ook nog wel levendig en sukkelt zo nu en dan wat in de tuin rond en drinkt samen met zijn drinkebroer. Buitenwater uit de kraan van buiten is veeeel lekkerder dan het water uit de keuken en samen drinken is reuze gezellig. Wij laten het nog maar even geworden en zien wel waar het schip strandt. Zo lang Hessel laat blijken het hier nog wel fijn te vinden mag hij natuurlijk blijven.
Ik hoop alleen wel dat hier de rust een beetje gaat weerkeren, want ik raak hierdoor wel heel erg van streek. Ik verlang naar mijn gewone doen waarin ook weer ruimte is voor dingen zoals dit, een blogje schrijven, andere bloggers bezoeken etc. en tijd te vinden om daadwerkelijk in de soap van GTST te duiken.
klik
De soap vond ik bij het opruimen van de caravan. Die moet al wel een paar jaar oud zijn, omdat palmolie de laatste jaren helemaal not done is, maar ik vond het wel grappig om het voor dit blogje te gebruiken.
|
|