Onder de noemer "moet een keer kunnen" wordt er vaak iets gedaan wat net niet helemaal binnen de regels past. Dat overkwam mij de afgelopen week. Meestal ben ik wel iemand die netjes tussen de lijntjes kleurt, maar deze week heb ik mij laten verleiden over mijn grenzen heen te stappen.
Komend weekend organiseren we "Kleintje Dorpsfeest". De plaatselijke voetbalvereniging is gestopt met het organiseren van hun tweejaarlijkse feest en het bestuur van de Oranjevereniging waar ik ook deel van uitmaak, heeft in februari besloten dit gat op te vullen met Kleintje Dorpsfeest. Geen groots feest, alleen een band op de vrijdagavond en matinee op de zaterdagmiddag.
De organisatie hiervan was in no time rond; we zouden het klein houden, puur alleen voor eigen dorp en niet te veel reclame. Maar.... de jongens, zo noem ik de mannen maar, dik veertigers, begin vijftigers, vonden het toch wel wat magertjes. In stilte hebben ze een plan gemaakt om met een geluidswagen alsnog wat reclame te maken. Heel toevallig ging ik 's middags even op bezoek bij één van hen en toen zag ik waar ze mee bezig waren. Het zou die avond heel leuk worden, verzekerden ze mij.
En ja hoor vroeg in de avond kwam de auto met kar met veel kabaal aangereden. Er werd voor mijn huis gestopt en toen viel het geluid weg. Het geheel was op het korte stukje dat men bezig was oververhit geraakt en er moest een gieter water aan te pas komen om de aggegraat of weet ik wat het was, te koelen. Dat nam enige tijd in beslag en ondertussen werd er steeds meer druk op mij uitgeoefend om de man met de microfoon, onze penningmeester, te vergezellen en plaats te nemen op het bankje.
En opeens was ik mijn gêne kwijt. Ik ben overstag gegaan, heb mijn jasje met het logo opgehaald en de pet opgezet en ik ben ingestapt. Bestuurslid nummer drie was net als bestuurslid nummer één ook niet thuis, maar nummer vier wel en gelukkig ging zij, na enig aandringen ook mee. Zo zijn we met ons drieën in het wagentje, langs alle andere bestuursleden door het hele dorp en wijde omgeving gereden met de muziek op standje: LOEI HARD.
Niet iedereen vond het leuk, maar de meeste mensen wel. Eigenlijk vind ik zelf ook, dat het niet kan, met die loeiharde muziek door de doorgaans zo rustige dreven en weilanden waar de koeien zo lieflijk staan te grazen. Maar stiekumpjes heb ik er toch van genoten, van onze doldwaze rit. Moet een keer kunnen.
klik
mijn hond heet Hessel
BESTEK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is het bestek waar ik vroeger als kind mee gegeten heb. Het was toen, bij ons althans, heel gewoon dat ieder lid van het gezin een eigen lepel en vork had. Ik weet niet meer op welke leeftijd dat was, maar na dit setje heb ik een andere "eigen" grote lepel en vork gekregen. We, mijn ouders, mijn broer en ik hadden dus allemaal een eigen lepel en vork.
Nee, geen eigen mes, want we aten niet met mes en vork. Toen ik een jaar of twaalf was heb ik dat mij alsnog aan moeten leren, omdat ik toen bij vriendinnetjes ging eten die niet tot de arbeidersklasse behoorden, want wij gewone mensen deden dat niet, nergens in de verdere familie, waar we toch regelmatig bleven eten.
Het was voor mij in het begin wel een ongemakkelijke situatie en het at dan ook helemaal niet lekker. Je vork in je rechterhand en dan het eten naar binnenschuiven voelde voor mij veel beter en ik heb mij menig maal afgevraagd of het met mes en vork eten ooit gewoon voor mij zou worden. Ja dus.
Ik heb mij altijd voorgenomen dat, als ik kinderen kreeg, hen al vroeg te leren met mes en vork te eten om hen die ongemakkelijke situatie te besparen. Bij één van de kindersetjes die mijn kinderen als geboortesetje kregen zat toen ook al een soort mesje, maar die hebben ze nooit gebruikt. Toen zij met het grote bestek gingen eten hebben zij wel van meet af aan met mes en vork gegeten.
Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding hebben gemaakt, bleek hij ook een setje eigen vork en lepel uit zijn kindertijd te bezitten. Natuurlijk heb ik die in de bestekla VAW (van alles wat) gedaan.
Het eigen bestek heb ik niet aan mijn kinderen meegegeven. Het is nooit aan de orde geweest en zij vonden het wel grappig om hun kind bij ons, opa en oma, met hun eigen bestek te laten eten. In de loop der jaren ben ik gek genoeg toch beide vorkjes kwijtgeraakt. Waarschijnlijk na gebruik bij de schaaltjes verschillende groentes bij het bbq'en toch bij het afval terecht gekomen. Vele handen maken licht werk, met als bijverschijnsel minder oplettend en precies.
Ik verwijt niemand iets, ik kan het ook zo maar zelf gedaan hebben, maar ze zijn weg. Net als het bestek van mijn vader, wat ik nog wel ergens moet hebben. Dat kom ik vast nog wel eens tegen en dan voeg ik het er bij of ik maak er een nieuw blogje van.
klik
mijn hond heet Hessel
De vakantie vlakbij Oudewater wil ik niet in het vergeetboek laten verdwijnen, want die week heeft toch ook hele goede momenten gehad. De omgeving was voor ons helemaal onbekend en omdat we ook rekening moeten houden met de beperkingen van oude hond Hessel was dit wel een leuke combi, kleinere wandelingen rond de Reeuwijkse plassen en kleine rondwandelingen door steden zoals Oudewater, Gouda en Woerden.
Voor Pablo was het wel wennen om in een stad te moeten wandelen, maar het ging best wel redelijk en het is een hele goede leerschool voor hem geweest. Hij weet nu dat hij duiven moet negeren. Ook heeft hij geleerd wat op een terrasje zitten is. Niet zo leuk als een ijsje eten bij een ijskraam, maar ach alles went.
Gouda is een mooie stad en zeker een bezoekje waard. Ik ben ook even in de kerk met de prachtige gebrandschilderde ramen geweest, het zal vast heel mooi zijn, maar ik heb zoiets al wel meer gezien en om alles tot in de finesses te bekijken had niet echt mijn voorkeur.
Het was prachtig weer, net niet te warm om een rondje van ruim 10 km bij de Reeuwijkse Plassen te wandelen. Dat is te ver voor Hessel, maar met de bolderkar is het te doen. Een langere afstand moeten we niet doen, want dan wordt het weer te zwaar voor P., want een kar trekken met een hond van 25 kilo erin kost best wel veel energie.
Onderweg heb ik genoten van de prachtige bermen
en de vele vele lisdodden langs de kanten van de al even zovele sloten. Prachtig, al dat geel. Je wordt er gewoon heel erg blij van als je al dat moois ziet.
Ach en dan Woerden. Daar vond ik de beeldengroep van man en hond het allermooiste. Het is een eerbetoon aan alle Joodse mensen die ook uit die stad zijn weggevoerd. We kwamen er heel toevallig op afstand langs, maar ook vanuit de verte trok het mijn aandacht en ik moest er even heen om het van dichtbij te zien.
klik
mijn hond heet Hessel
PANNENLAPPEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe prozaïsch wil je het hebben, pannenlappen van meer dan vijftig jaar oud. Ik heb denk ik zes stel van deze gehad, 2 paar rood, groen en blauw. Voor ik ging trouwen woonde ik in Amersfoort op kamers, zoals dat toen heette. In de personeelsflat van Zon en Schild was ruimtegebrek en de oudere jaars leerlingverpleegkundigen werden met een bijdrage in de huurkosten aangemoedigd om buiten het terrein van het ziekenhuis te gaan wonen.
Met een vriendin heb ik toen intrek genomen in wat ooit een bakkerij was geweest. De winkel en de voorraadkamer werd voor ons klaar gemaakt om in te kunnen wonen en via een gang kwamen we in de echte bakkerij waar een "douchecel", zoals dat toen heette, was en een toonbank met daarop een gasstel waarop we konden koken en daarnaast een gootsteen.
Toen ik ging trouwen kwam de hospita op de dag van mijn vertrek met als cadeau een stapel pannenlappen, niet ingepakt, maar toch van harte gegund!
Ik heb ze jarenlang gebruikt. Toen een tijdje geleden "oude dingen" ter sprake kwam wist zoonlief zich deze pannenlappen nog te herinneren. Alleen kon ik ze toen niet laten zien omdat de laatsten bij de caravaninventaris horen.
Elke zomer maak ik dus nog volop gebruik van de "aanpakkers" zoals mijn lief deze dingen noemt en aan het eind van het seizoen ruim ik ze weer op met de groet: tot volgend jaar. Ik voel wel dat de afstand in tijd van toen ik ze kreeg tot nu steeds groter wordt....
klik
mijn hond heet Hessel
Nee, het kan niet meer. Maar als ik nu niet te veel eisen stel, dan zou het toch nog wel een keer kunnen? Goed, niet naar Frankrijk dus, de caravan moet maar verkocht worden. Maar als we nu in Nederland blijven, dan moet het toch nog wel kunnen? En Nederland is toch ook fijn? Maar het rijden en installereren, het is toch wel een heel gedoe. Maar ik zou toch zelf kunnen rijden? Trouwens het rijden gaat toch nog wel goed? De grote luifel hoeft niet, we kunnen toch ook volstaan met de kleine?
Doodmoe word ik van die fase 'marchanderen' die in het rijtje van de rouw/verliesverwerking -ontkenning-boosheid- marchanderen-depressie-aanvaarding zit. Hele nachten heb ik niet geslapen en maar liggen malen. Pas in het laatst van de vakantie keerde de rust weer wat terug in mijn hoofd.
We zijn een dikke week met vakantie in Oudewater geweest. Ik wist van te voren dat het een wat andere vakantie zou worden dan we gewend waren, want van oude hond Hessel kunnen we niet meer zo veel vragen en jonge hond Pablo heeft ook zo zijn beperkingen nog. De fietskar moet hij nog leuk gaan vinden, in stadjes moet hij zich nog leren gedragen en zo zijn er nog wel andere obstakels te bedenken.
Maar de grootste beperking waar we mee geconfronteerd werden, is het feit dat het geheugen van P. te wensen overlaat. Thuis klaagde hij wel eens over zijn vergeetachtigheid, maar doordat daar veel meer gebouwd kan worden op de dagelijkse routine leek het eigenlijk van ondergeschikt belang. Vlak voordat we met vakantie gingen heeft P. een psychologisch onderzoek gehad en in de beknopte uitslag, definitieve uitslag met een gesprek volgt nog, kwam wel naar voren, dat er wel degelijk iets met het geheugen van P. aan de hand is.
En dat bleek ook wel bij het inpakken voor de vakantie, het ons installeren op de camping en het opzetten van de luifel. Eigenlijk had P. nog maar weinig herinneringen aan hoe we dat vorige keren hadden gedaan en nastuurlijk mislukt dan het één en ander.
Het was confronterend, voor ons beiden. En als ik de situatie in ogenschouw neem vraag ik mij af waar we eigenlijk mee bezig zijn en of dit in de toekomst nog wel haalbaar is. Daar ben ik 's nachts heel erg mee bezig geweest. In feite ben ik dus bezig gegaan met het afscheid nemen van de caravan en zoiets doet pijn.
Gelukkig hebben we in deze week ook goede momenten gehad. De Reeuwijkse plassen waren prachtig en we hebben daar heerlijk gewandeld en gebruik gemaakt van het hondenstrand. Pablo kan nu zwemmen als de beste.
De mooie stad Gouda hebben we bekeken en ook in Woerden hebben we leuk even rondgekeken. Het traditioneel geworden bezoek van E. en Tj. was weer heel gezellig, ondanks dat we niet samen konden fietsen; de heksenwaag en het terras in Oudewater bood genoeg vertier.
Kortom, ondanks al het gepieker zijn er genoeg mooie momenten om op terug te kunnen kijken. Omdat we nu overdag wat meer op de camping zijn, beleven we daar ook meer. Zo hoorden we op een late morgen veel gepiep in de sloot voor ons. Door maar eens op onderzoek uit te gaan wat er gaande was, ontdekten we de hele kleine kuikentjes van de meerkoet. Eerst 2, maar in de volgende uren zagen we er steeds eentje meer, tot we op een totaal van 6 kwamen. Zo schattig en wat waren pa en moe druk met voeren en beschermen van het nieuwe leven.
Hoe het nu verder gaat zal de toekomst uitwijzen. De vakantie in Frankrijk is wel op losse schroeven komen te staan, maar de caravan verkopen is nog even niet aan de orde. We nemen er de tijd voor, maar het besef is er wel dat we duidelijk in een andere fase van ons leven komen. Een fase waarin niet alles meer vanzelfsprekend is.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
