DE BROODTROMMEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is niet de oorspronkelijke broodtrommel waarmee ik mijn huishouding begonnen ben. Deze voldoet wel aan het criterium 50 jaar of ouder, maar is mijn huishouding binnengekomen toen P. en ik besloten hadden om samen verder te gaan en er van twee huishoudingen één huishouding gemaakt moest worden. Dat was een hele klus, want wat moet je met al die dubbele spullen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het grootste deel van mijn huishouding gehandhaafd is en dat er aanvullingen vanuit de spullen van P. zijn gedaan. En soms moet je dan keuzes maken.
Ik had zelf ook wel een goede broodtrommel, maar iets vertelde mij dat de broodtrommel van P. voor hem net iets meer waarde had dan die van mijzelf. Ik heb niet zo vaak bij de ouders van P. gegeten, maar als we er wel eens aten was het meestal met de broodmaaltijd. De eerste keer heb ik mijn ogen uitgekeken. Ik was niet anders gewend dan dat het brood in een broodmandje op tafel kwam te staan, maar bij P. waren ze gewend de hele broodtrommel op tafel te zetten met daarin brood maar zeker ook roggebrood, of brea, in goed Fries. Voor al dat brea was heeeeel belangrijk voor het hele gezin. Een broodmaaltijd zonder roggebrood en dan niet in een verpakking, maar aan één stuk, kon gewoon niet. (En nog is P altijd heel gesteld op zijn 2 plakjes roggebrood tijdens de lunch.)
Dit alles heeft mij toen doen besluiten om de broodtrommel van P. te verruilen voor die van mijzelf. Wat ik met mijn eigen ook een 'Brabantia' broodrommel gedaan heb weet ik niet meer, net zo min als ik weet van wie ik dat ding bij mijn eerste huwelijk heb gekregen, weer via dat briefje in een blocnoteje.
Een leuke bijkomstigheid is, dat het vandaag ongeveer 44 jaar geleden is, dat ik voor het eerst welkom was bij de ouders van P. Dat was in 1979. We waren toen inmiddels allebei officieel gescheiden en op tweede Pinksterdag heb ik toen voor het eerst kennis gemaakt met de ouders van P. Natuurlijk was het eerst wat onwennig, maar toen wij ruim anderhalf jaar later getrouwd zijn, wist ik mij volledig geaccepteerd.
En ja de broodtrommel verkeert nog steeds in goede staat en wordt altijd nog gebruikt, weliswaar niet op tafel, maar wel in een lade in de keuken, waar ook de koektrommel en de beschuitbus te vinden zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Eindelijk, de laatste dagen lijkt het er op dat de lente wat op gang komt, wat zonneschijn en temperatuur betreft dan. Hoewel het in mijn beleving wel wat later is dan andere jaren, staat alles nu toch wel volop in bloei; het fluitenkruid, de witte meidoorn, de rododendrons, de lelietjes van dale, mijn papaverplant en mijn korenbloemen, maar het vingerhoedskruid bijvoorbeeld is weer laat en moet nog even flink zijn best doen.
Ook geniet ik weer volop van de broedende vogels. Het is weer een drukte van belang in de tuin met merels in de heg, mussen die het heen en weer hebben, duiven die ook dit jaar weer een vreemde aanpak hebben, koolmeesjes en pimpelmeesjes die waarschijnlijk elders een broedplaats hebben gevonden, maar bovenal geniet ik van een nieuw paartje, de gekraagde roodstaart. Ze waren mij nog nooit opgevallen, maar toen zij serieus belangstelling toonden voor het in bezit nemen van een vogelbroedhuisje, ben ik er eens goed voor gaan zitten om ze te bestuderen.
Vooral het mannetje met het witte kopje is prachtig. Ze hebben wel een beetje merkwaardig gedrag. Ze trillen heel erg met het uiteinde van hun staart, ze maken vaak een sur place in de lucht. Soms gaan ze van daaruit het vogelhuisje binnen, maar het gebeurt ook heel vaak dat ze weer terugkeren naar de tak. Verder laten ze zich moeilijk fotograferen, zo gauw ze merken dat ik ook achter in de tuin ben, laten ze het afweten. Koolmezen zijn daarin wat makkelijker en vertrouwen ons op den duur meer dan deze vogeltjes.
Geloof me, ik heb heel vaak en heel lang in de tuin gezeten om te proberen een mooie foto te maken, maar het is me niet echt gelukt, daarom maar twee foto's van het internet geplukt. Ik heb de vogeltjes wel echt van heel dicht bij gezien, dan zaten ze op een stoel op het terras, maar dan had ik net het fototoestel weer niet paraat. Ik heb dus echt gezien, dat het mannetje vele malen mooier is dan het vrouwtje.
klik, toch nog gelukt
Ik verwacht dat de nieuwe vogeltjes deze week wel zullen gaan uitvliegen. Ik zal ze gaan missen, want het eerste wat ik 's morgens doe is een poosje voor het raam gaan staan om te zien of het ouderpaar nog aan het voederen is.
Of het nu komt doordat het zo lang geduurd heeft voor het buiten echt een beetje aangenaam werd, weet ik niet, maar ik merk dat er een lichte onderstroming gaat ontstaan die enige gereserveerdheid met zich meebrengt omdat ik mij bewust word van mijn eigen eindigheid. Hoe vaak zal ik het nog lente zien worden? Tien keer? Twaalf keer? Dat waren zaken waar ik mij tot voor kort niet zo mee bezig hield. Daarom hoop ik, dat de weersverbetering nu echt door gaat zetten, want als het mooi weer is, leef ik veel meer bij de dag en daar voel ik mij toch veel prettiger bij.
Ik heb dus alleen het vrouwtje op de foto kunnen krijgen
klik, dit is het mannetje
Mijn hond heet Hessel
MOEDERPORTRET
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Wel doen, niet doen, wel doen, ik heb lang geaarzeld voor ik de beslissing heb genomen om het toch te doen, het schilderij van mij tonen toen ik zwanger was van mijn dochter. Ik weet het, ik heb het al eens een keer eerder laten zien, januari 2012, mèt het echte verhaal erbij, maar toen was het schilderij nog niet van mij. Na een aantal omzwervingen en ook op exposities gehangen te hebben, is het nu wel echt van mij. Toen het na een expositie van de schilder, de vader van dochterlief, het weer bij haar terug kwam, heeft ze besloten er afstand van te doen en het mij te geven.
Het is inmiddels ruim 50 jaar oud en het is een afbeelding van mij, moeder in wording. Het ontroert mij nog steeds als ik het zie. Zo jong nog, nog zo onervaren in het leven. Natuurlijk wist ik wel wat er tijdens het vrijen kon gebeuren, maar ik had geen ruimte in mijn hoofd om daar over na te denken. Dat kwam nog wel een keer. Ik werd helemaal in beslag genomen door het feit, dat we nu man en vrouw waren en dat, wat wij deden, door heel veel mensen wordt gedaan en dat dat echt niet "raar" of "vies" is. Na de eerste keer bekeek ik de mensen om mij heen met heel andere ogen. Zouden zij "het" die nacht ook gedaan hebben? Het was voor mij allemaal zo vreemd en nieuw. Voorlichting over de gevoelens die vrijkomen wanneer je verliefd bent en elkaar gaat verkennen en vooral elkaar gaat bevoelen, heb ik nooit gehad en ik had mij er ook nog nooit in verdiept.
Toen ik al heel snel zwanger bleek te zijn heb ik, hebben we dat als een feit geaccepteerd en nooit gedacht, dit had niet gemoeten. Het wonder was geschied zonder dat we dat we dit nu gepland hadden en daar gingen we ons leven op inrichten, ons klaar maken om het kleintje wat in aantocht was in liefde te ontvangen.
Toch heeft moederdag elk jaar opnieuw nog altijd een rauw randje. De toekomstige schoonouders gingen direct achter ons staan om ons waar mogelijk te helpen. Toen wij het in het weekend afreisden om het mijn ouders te vertellen was de reactie veel minder positief. Ze vond het slecht nieuws en ik had haar hele moederdag verpest. Toen het kleinkind eenmaal geboren was, heeft ze volop genoten van het grootouderschap, maar het scherpe randje is in mijn gedachten altijd blijven bestaan.
Moederdag, het zegt mij niet zo heel veel, maar toch vind ik het leuk als zoonlief belt en ik een mooi boeket van dochterlief bezorgd krijg.
En spijt dat ik op deze manier moeder ben geworden? Nee, never nooit. En daarom ben ik zo blij, dat het schilderij nu bij mij is. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap heb ik van de tweede zwangerschap wel foto's maar geen schilderij.
En hiermee is het verhaal rond dit bijna 52 jaar oude schilderij compleet. Het heeft een mooi plekje gevonden en ik zal het blijven koesteren zo lang ik leef.
klik
mijn hond heet Hessel
Als het getij verloopt verzet men de bakens. Ik heb die uitdrukking weleens vaker gebruikt en het is opnieuw nodig om dit toe te passen. Dat we een stapje terug moeten doen in het van alles ondernemen was vanwege de wat teruglopende gezondheid van P. al bekend, maar er is nu een tweede factor bijgekomen. Hond Hessel is met zijn bijna twaalf jaar ook heel erg bezig een oude hond te worden. Ik had de afgelopen weken al gezien dat hij niet zo veel plezier meer had in het lopen van ons dagelijkse rondje van pakweg 3,5 km. en daarom een afspraak met de dierenarts gepland.
Hond Hessel lijdt aan artrose en verre wandelingen kan hij echt niet meer doen. Met wat medicatie en een voedingssupplement kan zijn conditie nog iets verbeterd worden, maar we moeten hem verder toch als een oude hond behandelen en hem op die manier nog een fijne oude dag bezorgen, daar heeft hij recht op.
Dus dat betekent, dat, als we willen wandelen, dit niet meer met ons vieren kunnen doen. Pablo is gelukkig zo ver, dat hij zo langzamerhand heel fatsoenlijk aan de lijn kan lopen en een wandeling van zo'n 7 à 8 kilometer moet nu zo af en toe wel kunnen.
Dus vanmiddag, na, per auto, even met ons vieren bij het losloopgebiedje bij Eeltjemeer geweest te zijn, gingen Pablo en ik te voet verder om met een omtrekkende beweging rond het Eeltjemeer weer naar huis te lopen.
Het was prachtig weer en Pablo en ik liepen echt te genieten. Pablo had al geleerd niet meer achter elke opvliegende eend aan te willen gaan, maar hij hoorde nu weer wat nieuws, het kwaken van de kikkers. Ook heel interessant.
Na een half uurtje doorstappen passeerden we een voormalige soort van boerderderij. Twee oude mensen waren op het erf bezig en er liep een dikke stabij rond die niet naar zijn baas luisterde en ons op de weg kwam begroeten. De hond heette Wonder, een prachtige naam. Het echtpaar en ik raakten even aan de praat, ze herkenden in Pablo het ras de Heidewachtel en zo kwam van het één het ander en boden ze mij een kop koffie aan. Ik ben al een tijdje bezig mij meer open te stellen voor de contacten in en rond ons dorp, zo ben ik ook maar en passant bestuurslid van Dorpsbelang geworden, dus antwoordde ik met "ja lekker"
Ik werd uitgenodigd om op het verweerde zitje in de tuin plaats te nemen en toen dacht ik wel even: wat heb ik nu weer gedaan?" De aanblik van het huis doet vermoeden dat het schoonhouden van de woning nu niet direct de eerste prioriteit heeft. De gastvrouw stelde zich voor en in no time wist ik heel veel van alle ziektetjes en kwalen in de familie. Zelf was ze misschien ook wel met de eindfase bezig, zo vertelde ze, want ze moest de meest dikke luiers dragen zo liet ze me weten en wilde dit laten zien wat gelukkig niet zo goed lukte.
Maar al met al liet de koffie maar op zich wachten en na ruim een half uur vond ik het wel welletjes en kondigde ik aan toch maar te willen vetrekken. Ze stond op, tikte op het raam en vroeg haar man hoe ver het was, bijna klaar! De vrouw des huizes gaf de man nog wel even de instructie om de kopjes eerst om te spoelen!
Na nog weer tien minuten gewacht te hebben ben ik toch maar opgestaan en wilde ik verder lopen. Ik had net de straat bereikt toen de man dan toch eindelijk met de koffie kwam. En ja, wie ben ik dan om dan toch maar snel door te lopen. Niet gedaan dus en manmoedig het kopje koffie ter hand genomen en opgedronken. Ooit had ik in het verleden, toen ik als maatschappelijk werkster nog stage liep bij de gezinsverzorging, wel vaker een kopje koffie gedronken bij mensen die het schoonhouden van alles nu niet direct als hobby hadden en daar was mij ook nooit iets van overkomen.
Bijna een uur later vervolgde ik mijn weg. Pablo had zich best wel netjes gedragen bij die andere hond, maar omdat hij steeds maar in die zon had moeten liggen, hij had maar een klein beetje schaduw van mijn stoel, had hij het wel warm.
En toch liepen we in opperbeste stemming naar huis. Samen op pad gaan is leuk. Je beleeft nog eens wat.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
