STAP OP SPEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit spel kwam ik in de afgelopen weken tegen bij het opruimen van de zolder. Het was best een leuk spel, in ieder geval heel anders dan kwartetten. Er zat toch een klein beetje een gelukselementje in, want je kon een kaart van de stok pakken met bijvoorbeeld lekke band. Dan moest je eerst een kaartje met rijwielhersteller trekken, vervolgens een 'stap op' kaartje en pas dan kon je verder om genoeg kaartjes van de 5 of 6 kilometer te verzamelen.
Ooit zal ik dit spel gekregen hebben, waarschijnlijk van alle gezamenlijke nichtjes en neefjes van de tantes en ooms van vaders kant. Een tante had het en daar heb ik het wel eens gespeeld. Daar kwam nog bij dat de oom die bij deze tante hoorde, fietsenmaker was. Ik vond het als kind hilarisch, als oom meespeelde en moest wachten tot hij eindelijk het kaartje van rijwielhersteller uit de stapel trok. Echt dolle pret, waar tante en oom dan weer verschrikkelijk om moesten lachen.
Het is een spel wat heel gangbaar was in vooral christelijke gezinnen, want daar was het minder gebruikelijk om met een gewoon spel kaarten een spel te spelen. In ons gezin mocht dit wel, de familie van mijn moeder had namelijk veel minder met het geloof en de kerk dan de familie van mijn vader. Pesten, eenendertigen, jokeren en zelfs liegen heb ik allemaal bij de familie van mijn moeder geleerd, maar als kind had ik niet door dat er zo'n verschil was in welke spelletjes er wel en niet mochten.
Pas heel veel later heb ik van P. begrepen dat een traditioneel spel kaarten met harten, ruiten, klaver en schoppen in gereformeerde gezinnen echt helemaal uit de boze was, want oei oei oei, die jokers, dat riekte naar de streken van de duivel, met het lot speelde je niet. Ooit wilde ik zoonlief naar de ouders van P. laten fietsen om daar loten te verkopen voor één of andere club waar hij lid van was, maar dat werd mij sterk afgeraden door P, want ook dat was uit den boze.
Die wereld was mij totaal vreemd, want wij hebben in ons gezin heel veel spelletjes gespeeld. Van Stap Op tot Mens Erger Je Niet en van knikkerborden tot jokeren toen ik wat ouder was.
Het knikkerbord wat mijn vader voor mij gemaakt heeft, is helaas niet met mij meegegaan; het is bij mijn ouders gebleven en toen mijn eigen kinderen er te groot voor waren geworden hebben zij het weggegeven aan iemand in de buurt met kleine kinderen. Goed terecht gekomen zou je zo zeggen, maar ik heb het altijd een beetje jammer gevonden dat het niet naar mij, als rechtmatige eigenaar is gegaan.
En dan? hoor ik de lezer zeggen, denk je nu echt dat je nu nog met dat knikkerbord zou spelen? Natuurlijk niet. Net zo min als met dit Stap Op spel, waarvan mijn kinderen al zeiden dat het een oubollig spel was. Ik heb het dan ook nooit met de kleindochters gespeeld.
Dus sta ik nu voor de vraag: Wat moet ik doen? Weggooien? met het Oud Papier meegeven?
Ik weet het niet. Voorlopig stop ik het in de doos met de spellen die ik toch nog maar even wil houden. Het is ten slotte maar een klein doosje.
klik
mijn hond heet Hessel
WE-300 is terug. Dit wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedacht hij een thema en dat is zo gebleven. Dit keer is het "verplichting".
In de zomer van 2019 werd het bos achter ons huis grotendeels gekapt. We waren er niet echt op voorbereid en het kwam heel hard aan. Zo erg zelfs, dat ik er de eerste morgen, toen ik het zag gebeuren, er van moest huilen. Ik, afkomstig van de Veluwe, had het een lot uit de loterij gevonden om hier te kunnen wonen, een fijn huis, met een behoorlijke tuin, aan de achterkant grenzend aan een perceel bos. Mensenlief wat wilde ik nog meer? Niets toch.
Na eenentwintig jaar werd dit sprookje opeens ruw verstoord. Weg bos. Ooit zou er wel weer nieuwe aanplant komen, beloofde Staatsbosbeheer, maar wanneer konden ze niet zeggen.
De eerste dagen vond ik het verschrikkelijk als ik naar buiten keek, maar heel geleidelijk begon ik aan het uitzicht te wennen. De weidsheid had ook wel wat en ook de tuin kreeg veel meer licht. Alleen die wind, daar zou ik nooit aan wennen.
En opeens, deze week zijn ze daar. Vijf man sterk van een hoveniersbedrijf en een soort tractor met boor en met vijfenveertig honderd, ja wat zal ik zeggen, ienie mienie boompjes. Voor elk boompje wordt een gat geboord en wordt er zo'n klein dun sprietje met wortels ingezet en aangestampt.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat over een tijdje die sprietjes laten zien, dat ze er neergezet zijn om uit te groeien tot heuse bomen. Staasbosbeheer houdt zich dus aan de wet, voor iedere gerooide boom moet er één teruggezet worden.
Ben ik blij met deze aanplant? Jazeker. Deze zomer zal het nieuwe groen nog geen beschutting tegen de wind geven, dat is toekomst, maar wat ik minstens zo belangrijk vind: De vogels zullen op den duur ook weer terugkeren. Niets is mooier dan in de zomer wakker te worden van vogelgeluiden.
klik
mijn hond heet Hessel
KNOPENBUS
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Zijn er dan helemaal geen dingen van P. die 50 jaar of ouder zijn? Jawel, maar niet zoveel. Bovendien is het veel moeilijker om het verhaal wat erbij hoort te bedenken en te schrijven. Ik moet het dan doen met heel weinig informatie, want P. heeft niet die scherpe herinneringen zoals ik die zelf heb. De knopenbus kom ik iedere keer tegen als ik in de veertiendaagse beurt alles in de kamer afstof.
Dit keer de knopenbus dus. Toen ik hem op tafel zette, met de vraag of P. 'm even open wilde maken, het lukte mij niet, heb ik direct maar de vraag gesteld wat hij nog wist van deze bus. Niet veel dus, maar toen ik hem wat op gang hielp kwam er toch enige informatie. Ik weet namelijk wel dat P. de bus graag wilde hebben en dat hij op enig moment dit van zijn moeder heeft gekregen. Het schijnt dat de knopen bus van beppe (grootmoeder) is geweest en dat de moeder van P. er knopen in bewaarde.
Ik weet dat wij op enig moment deze buttons erin gedaan hebben. We hebben een heel groot doek gehad waar we de buttons opgespeld hadden, maar toen dat "uit" was, net zoals de speldjes, hebben wij het kleed opgeruimd en heeft P de buttons die hij graag wilde bewaren in deze bus gedaan en vervolgens hebben we er nooit meer naar gekeken. De bus met inhoud staat ergens achter de televisie, waar niemand hem ziet, gewoon te staan. Waarom? Geen idee, gewoon omdat hij daar staat.
Toch was het leuk om die oude buttons weer eens even te zien. Sommige van die buttons zijn ook al bijna vijftig jaar oud, terwijl het voor mij nog een beeld is van pas geleden. 10 jaar terug of zo.
Dat is toch anders dan als ik aan de oorspronkelijke inhoud van die bus denk, niet de cacau, maar de knopen dus. Mijn moeder had ook zoiets en ik weet nog dat ik als kind helemaal gek was van de marktkraam waar alleen maar kaartjes met knopen verkocht werden. Ze lagen op een hele grote bult en je kon er zo lekker in graaien.....
Ach en zo heeft die hele oude knopenbus weer dienst gedaan door model te staan voor dit blogje en ben ik er toch in geslaagd om een verhaaltje te schrijven over deze oude cacaubus van waarschijnlijk veel meer dan 50 jaar oud.
klik
mijn hond heet Hessel
De aardbeving in Turkije laat mij niet onberoerd. Terwijl ik al een week aan het dubben ben welk voorwerp en onderwerp ik dit keer zal kiezen voor "mijn" rubriek EERTIJDS, besef ik tegelijkertijd dat de mensen daar in het rampgebied alles, maar dan ook alles kwijt zijn. Misschien wel één of meerdere dierbaren, maar als dat niet het geval is, dan toch zeker hun dierbare spullen. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een puinhoop. Hoe moet je verder als je alles verliest. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken en ik besef des te meer hoe fijn het is om te kunnen leven tussen je eigen spulletjes, al dan niet met daaraan gekoppelde herinneringen.
Niet iedereen hecht op de zelfde manier waarde aan de spulletjes om je heen. Dat bleek ook tijdens de boekspreking in ons leesclubje. Dit keer hadden we Houtrot, geschreven door Rinske Hillen gelezen. Het boek eindigt dat het monumentale, vijfhonderdjaar oude grachtenpand instort. De associatie met de instortingen van de huizen in het rampgebied is dan snel gemaakt. Ook daar kwam aan de orde, dat het heel moeilijk moet zijn om na zo'n gebeurtenis verder te moeten gaan. Verder met niets...
Toch, na hier bij stil gestaan te hebben, ging ons gesprek verder en kwamen we bij de vraag uit de leeswijzer: vindt u dat tradities onmisbaar zijn voor een gezonde familie/maatschappij en zo kwam ook even mijn bonte verzameling spulletjes van vijftig jaar en ouder ter sprake. En dan blijkt hoe verschillend mensen kunnen zijn. Bij het zien van bijvoorbeeld de asbak uit het vorige blogje zie ik heel veel beelden en herinneringen uit die tijd weer voorbij gaan, terwijl iemand anders dit juist heel sterk heeft bij het zien van foto's. Dat heb ik dan weer veel minder.
De ochtenden met de leesclub, ze zijn me dierbaar. Op weg naar huis was het net of er een last van mijn schouders was gevallen. Natuurlijk kan ik gewoon doorgaan met mijn rubriek en moet ik niet blijven hangen in dat dubben, maar een keuze maken. Het heeft er mee te maken dat ik even tijd nodig heb om alles weer in de juiste proporties te zien. Soms kan zo'n hele grote ramp een verlammende werking op mij hebben en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer over kan gaan met dat wat mij interesseert, boeit en plezier geeft. Vaak helpt het mij om woorden te vinden zodat ik er een blogje over kan schrijven. Pas dan kan ik weer verder met het gewone en dat is nu ook het geval. Had ik moeite om iets te kiezen voor de rubriek, inmiddels ben ik er uit, het zal binnenkort geschreven en geplaatst gaan worden.
klik
mijn hond heet Hessel
Pup Pablo is niet meer, dat is verleden tijd; hij is nu jonge hond geworden. Hij moet nog best veel leren, (hij vindt zelf dat hij bijna alles al weet) maar wij vinden dat het begin er is. Ook kunnen we nu wat meer ondernemen, zo zijn we gisteren voor het eerst sinds de komst van Pablo weer eens naar het hondenlosloopgebied bij Lauwersoog geweest. Onderweg er naar toe maakte Pablo veel misbaar en opeens had ik het door, hij had hoge nood. Dus maar even ergens gestopt, want dan is 20 minuten rijden nog best wel lang.
We kennen het losloopgebied nog op ons duimpje en met een beetje goede wil kun je daar wel een klein uurtje lopen. We konden dichtbij de slagboom parkeren, zodat ze niet aangelijnd de auto uit hoefden. Voor hond Hessel was het een feest van herkenning en Pablo hobbelde er eerst wat achteraan, maar nam zo nu en dan de tijd om eindelijk eens heerlijk ongestoord en uitgebreid te snuffelen om daarna weer in volle vaart achter Hessel aan te racen.
Op het grote veld aangekomen wilde Hessel toch wel erg graag het apporteerspel met de bal doen. Na een keer of wat de bal weggegooid te hebben wordt duidelijk merkbaar dat Hessel meer en meer verandert in een oude hond. Vroeger niet moe te krijgen, nu zie je aan de sukkeldraf dat het genoeg is geweest.
En opeens was er een andere zwarte hond. Alles ging goed totdat de zwarte hond te veel achter Pablo aan ging zitten. Dat vond Hessel te ver gaan, stond dat niet toe en wierp zich er grommend tussen om Pablo te verdedigen. Zwarte hond en bazin liepen naar rechts en wij sloegen het pad naar links in, er is verder ook niets gebeurd, maar wat was ik trots op Hessel dat hij de kleine ging verdedigen.
Vanaf dat moment accepteerde Hessel dat Pablo mee op ontdekkingstocht ging, samen water lebberen, samen de vijver in, zwemmend de bal ophalen, maar dat was toch wel even schrikken voor Pablo. Oei, moest hij zomaaar even zwemmen en hij kon het.
Het was een heerlijk uitje met de "jongens"; ik heb er van genoten. Vandaag heeft Pablo zijn diploma van de puppytrainingscursus ontvangen. Hij is dus nu echt puppy-af.
klik
mijn hond heet Hessel
ASBAK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Al weer iets uit mijn jeugd van nul en generlei waarde maar wat mij o zo dierbaar is. Staat het ergens in de kamer te pronken? Wel nee, het zwerft ergens op zolder, omdat we het niet meer gebruiken Het is al 18 jaar geleden, dat ik (we) definitief gestopt ben (zijn) met roken en vanaf dat moment waren de asbakken niet meer nodig.
Of ik deze asbak echt in mijn eigen huis gebruikt hebt weet ik niet helemaal zeker. Het kan ook wel zijn dat ik hem heb meegenomen bij de ontruiming van het appartement van mijn vader na diens overlijden. Hoe dan ook, ik ben gehecht aan dat ding.
Mijn ouders hebben het gekregen van de vrouw van een neef van mijn vader. Zij was pottenbakster. Neef Marinus en Gerry kwamen zo af en toe bij ons op bezoek en nadat we naar de Achterhoek verhuisd waren was het voor hen ook wel interessant om zo af en toe een weekend te komen. Waarschijnlijk hebben mijn ouders met één van die bezoeken deze asbak gekregen. Marinus was hoog opgeleid en wat ze bij mijn ouders zochten weet ik niet, maar toen ik een jaar of zestien was, midden jaren 60, werd ik uitgenodigd om met hen mee te gaan naar Amstelveen waar zij woonden. Zij hadden één dochtertje van een jaar of zeven en het leek hen wel gezellig voor haar als ik bij wijze van oudere zus een paar dagen bij hen zou zijn.
In die paar dagen ben ik heel wat te weten gekomen over pottenbakken. Ze had een hele uitrusting, van draaischijf tot oven en ze was toen al bezig om voor de verkoop te produceren. Aan de hand van halffabricaten werd mij het proces van bakken en glazuren uitgelegd. Het zijn onvergetelijke dagen geweest waarin ik veel geleerd heb. Zo weet ik ook nog dat we naar een tentoonstelling van Picasso zijn geweest. Het was in april 1967 in het Stedelijk Museum Amsterdam. Door middel van een film heb ik enige uitleg over het schilderwerk verkregen. Bijvoorbeeld dat een mens meerdere gezichten heeft, maar een pop niet. Dat was dan ook op dat schilderij duidelijk zichtbaar. Het meisje met de pop op schoot had 2 gezichten, en profiel en vanaf de zijkant, maar de pop had een gewone kop. Ik ben altijd een zwak voor Picasso blijven houden en ergens in de verte ligt dit ten grondslag aan de naamgeving van ons hondje Pablo. Een mooie naam die begint met een P.
Ooit heb ik in die tijd op Sinterklaas een ketting gekregen van stenen die Gerrie gebakken had. Ik had gedacht dat ik die zo zou kunnen vinden, maar dat is dus niet zo. Nergens te bekennen. Als ik ze al weggegooid heb, heb ik dat in een vlaag van opruimwoede gedaan. Het snoer was door het gewicht al snel gebroken, maar ik was altijd van voornemens geweest om het opnieuw te rijgen aan een iets steviger draad. Het is er dus nooit van gekomen.
klik
mijn hond heet Hessel
Soms heb je zo'n periode, dat het lijkt alsof je alleen maar bezig bent met onderhoud van jezelf. Zo moest ik als eerste van een hele serie onderhoudsverplichtingen naar de bus voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. Een tijdje terug had ik al een uitnodiging ontvangen, maar deze had ik even terzijde gelegd. Misschien zou ik wel een keer gaan, misschien ook niet...., maar toen ik hoorde dat er bij mijn schone zus wel terdege sprake is van een vorm van borstkanker, opgespoord door een dergelijk onderzoek werd ik toch wel een beetje nerveus en heb ik bijna direct een afspraak gemaakt. Ik was echt heel zenuwachtig en hield er terdege rekening mee, dat ik door de huisarts gebeld zou kunnen worden, maar gelukkig is dat niet gebeurd en ik heb nu ook de brief binnen dat er geen afwijkingen te zien zijn. Schone zus is inmiddels geopereerd, moet nog wel bestraald worden maar het gaat inmiddels goed met haar.
Eens in de zoveel weken ga ik naar de pedicure en dat moest dus ook in deze periode en ook stond er een bezoek aan de tandarts gepland. Als toetje moest ik ook nog naar de kapper. Dus er is in de afgelopen tijd weer genoeg aan mij geknutseld en ik ben blij dat er voor de komende weken even niets aan mijn lijf hoeft te gebeuren.
Ondertussen gaat de opvoeding van Pablo ook gewoon door.
Het kleine puppy is inmiddels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een opgroeiende jonge hond. Sommige dingen worden wat makkelijker, hij begrijpt nu veel meer dingen waardoor de communicatie wat soepeler verloopt, maar andere dingen worden weer wat moeilijker. Omdat hij minder slaapt, ontstaan er wel eens momenten dat de verveling toeslaat. Pablo lost dit op door allerlei dingen te gaan doen die niet mogen. Eerst stort hij zich op de spijlen van de eetkamerstoelen, als dat verboden wordt, moet het kleedje voor de boekenkast er aan geloven, als dat ook niet mag moet de boekenkast zelf er aan geloven, ook kunnen de tandjes in een plint gezet worden en als dat ook niet mag gaat hij proberen om het vloerkleed iets kleiner te maken door op een hoek te gaan kauwen. Als dit dan achtereenvolgens gebeurt moet ik stiekem toch wel een beetje lachen.
Een kauwbot wil nog wel eens een oplossing zijn en natuurlijk, een wandeling naar het bos is helemaal goed. Vanmorgen ben ik maar eens alleen met hem op pad gegaan richting bos. Het is dan toch anders dan als we dat met ons vieren doen. Pablo is dan veel meer op mij gericht en let heel goed om mij niet uit het oog te verliezen. En àls hij dan toch een eindje van mij weg is en ik opzettelijk een zijpad inloop, komt hij met een noodvaart achter mij aan. Ik was één keer op tijd om dat op de foto te zetten.
We zijn een beetje aan beter weer toe, zodat we iets meer naar buiten kunnen. Ik weet het, het is nog maar begin februari, maar toch, de eerste krokus staat in de tuin te bloeien.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
