DE SCHOORSTEENMANTEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Deze spin brengt mij terug naar mijn herinneringen uit mijn vroege kinderjaren. We woonden in een deel van een veel groter huis. Het was niet echt een dubbelhuis, de linkerkant van het huis was veel kleiner dan de rechterkant en of het altijd zo geweest is of dat het na de oorlog geschikt gemaakt is om er een gezin in te huisvesten weet ik niet. Het deel waarin wij woonden was niet groot, het bestond uit een keuken en een kamer en boven drie kleine slaapkamers. Van de kamer kan ik mij nog iets een beeld scheppen. Het zijn mijn vroegste herinneringen, ik ben in dat huis geboren en heb daar tot mijn 8ste jaar gewoond.
De kamer, was niet groot en had een schoorsteenmantel met schoorsteendoek waar deze grote koperen spin op prijkte. Ik was heel benieuwd of ik op google iets zou vinden over een schoosteenmanteldoek. Groot was mijn verbazing toen ik onderstaande foto aantrof. Dat was precies het beeld van wat ik in mijn hoofd had hoe het er bij ons uitzag.
Naast de kachel stond de houten libertystoel met bruine kussens, een rookstoel waar de rugleuning van versteld kon worden. Ik heb die stoel vaak als poppenledikantje gebruikt, totdat ik op sinterklaas een door mijn vader zelf gemaakt poppenledikantje kreeg. Die heb ik niet meer. Een aantal jaren geleden heb ik die naar de kringloop gebracht en eigenlijk heb ik daar nog best een beetje spijt van. Naast de liberty stoel was de trapkast. Daar stond van alles in en ook gooide ik daar altijd een "stoute" pop in. Het was een lappenpop en die kon bij mij geen goed doen. Mijn vader pakte 's avonds de pop dan weer uit de kast en dan kreeg de pop het mooiste plekje van de stoel en later in het poppenledikantje. En boos dat ik dan de volgende morgen was!
Ook heb ik ruim vier weken nog in het kinderledikantje ziek in de kamer gelegen toen ik roodvonk had. Ook daar kan ik mij nog iets van herinneren. Eerst mocht er niemand op bezoek komen en ik heb toen heel veel houten puzzels gemaakt. Eentje kan ik me nog herinneren, dat was een trein. Eerst vond ik die heel moeilijk maar na een tijdje werd het natuurlijk een fluitje van een cent.
Tante Lies, de zus van mijn moeder had een ongeveer gelijke schoorsteenmantel, zij hadden geen spin, maar wel de krokodil en die hadden wij dan weer niet.
Als ik 's nachts niet kan slapen keer ik in gedachten nog wel eens terug naar dit huis. En hoe beter ik mij concentreer, hoe meer beelden ik naar boven weet te krijgen. De spin is mij dierbaar. Mijn ouders hebben hem heel lang, ook in andere huizen, ergens hebben hangen. Bij de ontmanteling van mijn vaders appartement had ik zoiets, die moest ik maar meenemen, al weet ik niet meer of de spin daar ook nog ergens hing. Nu hangt ie bij mij, in mijn hobbykamertje en ik kijk er altijd met veel genoegen naar.
klik
mijn hond heet Hessel
Veel geschreeuw en weinig wol, dat heb ik vanaf het begin af aan gedacht toen de uitzendingen van The Voice, nu een jaar geleden, zo plotseling met veel bombarie gestopt werden. Zo langzamerhand heb ik de hoop toch een beetje gelijk te krijgen. We zijn inmiddels een jaar verder. Er zouden vele aanklachten zijn gedaan; het OM heeft strafrechtelijke onderzoeken ingesteld naar zeker vier verdachten, maar nu, een jaar later dus, is er nog helemaal niets duidelijk, behalve dan dat direct in het begin Jeroen Rietbergen heeft toegegeven over de schreef gegaan te zijn.
Begin deze week werd er op de tv in het programma van Jinek aandacht aan geschonken en ik moet zeggen dat men, waaronder die vreselijke tv-recensente Angela de Jong, toch duidelijk iets milder bleken te zijn dan voorheen. Het is niet voor niets, dat het allemaal zo lang duurt. Het schijnt dus heel moeilijk te zijn, om het ten laste gelegde voldoende bewezen te krijgen. Lastig voor de "slachtoffers", maar ook lastig voor de aangeklaagden. De soep wordt dus niet zo heet gegeten als dat die opgediend is.
Net als bij de Me Too hetze van een paar jaar geleden speelt de media een grote rol bij het opkloppen van dit soort zaken. Ik wil heus niet ontkennen dat er op verschillende plaatsen sprake zou kunnen zijn van seksueel geweld. Als iemand daar slachtoffer van is of wordt, is dat diep triest en dat daar aandacht voor gevraagd wordt is terecht. Alleen de manier waarop dit gebeurd is keur ik af. Vraag me niet hoe het dan wel moet, want dat weet ik ook niet.
Hetzelfde heb ik met dat gedoe bij The Voice. Als daar dingen gebeurd zijn die niet door de beugel kunnen, moet daar iets aan gedaan worden, maar waarom moet zoiets tot bijna een nationale gebeurtenis verheven worden? Iedereen zit er bovenop, oordeelt en veroordeelt zonder dat er ook maar iets duidelijk is.
Was grensoverschrijdend gedrag in het verleden gekoppeld aan ongewenst seksueel gedrag, nu is verbaal geweld daar ook bijgekomen, het wordt allemaal steeds vager en diffuser. Ik denk, dat het in het verleden er ook heus niet zo zoetjes aan toe ging.
Tijdens het breien schoot mij opeens het liedje van Dorus, Tom Manders , weer te binnen. In het liedje: bij de Marine is t-er niemand ontevreden. De commandant vraagt heel liefjes of de brief naar de moeder wel geschreven is om te eindigen met 'En nou als de gesmeerde bliksem uit de veren, jullie luie voddebalen! Waarmee ik maar wil zeggen, men moet niet overal zo'n punt van maken.
Om op dat breien terug te komen, het ouderwetse sokken 
breien lijkt weer helemaal hot te zijn. Iemand van de leesclub toonde mij, toen ik daar was, haar breiwerk, de breimethode en het breiboek en het leek me een hele uitdaging om daar ook aan te beginnen. Breiboek en andere benodigdheden besteld en breien maar. Het is even wennen, die kleine naaldjes, maar het gaat..... Op deze manier, op twee naalden in het rond is het een feestje om sokken te breien. Ouderwets en toch heel nieuw, mede dankzij de prachtige sokken wol in velerlei kleuren.
klik
mijn hond heet Hessel
Inmiddels is Pablo al weer 17 weken. Ik had gedacht veel meer blogjes over hem te schrijven, maar het is er gewoon niet van gekomen. De eerste weken was ik natuurlijk heel erg druk met puppy leren wat wel en geen wenselijk gedrag is waar het zindelijk maken natuurlijk ook onder valt. En om Pablo een basis te bieden waarin hij zich veilig voelt en waarin hij vertrouwen krijgt dat de wereld niet instort als wij er even niet zijn.
We hebben dit stapsgewijs gedaan. De eerste 3 weken is hij overdag nooit alleen geweest. Alleen is hij natuurlijk nooit want hond Hessel is er natuurlijk ook nog. Wel ben ik van het begin af aan zo nu en dan uit zijn zicht gaan zitten en na twee weken ben ik, of zijn wij, zo af en toe eens naar boven gegaan..
Na drie weken hebben we de draad van ons maatschappelijke leven weer opgepakt en zijn we zo af en toe samen weer op pad gegaan. Ik weet nog dat ik de eerste keer na een middagje bridgen met buikpijn naar huis reed. Ik ben halverwege de straat uit de auto gestapt om eventueel gejank, gehuil of geblaf te kunnen horen, maar ik hoorde niets. Ik zag wel een heel blij hondje en een blije grote hond toen we binnen kwamen. Pablo in de bench en Hessel achter het puppyhek die de kamer in tweeën kan delen, zodat we niet meer onze meubels hoeven te beschermen omdat Hessel daar niet mee kan komen en zich dus niet meer op de bank of in een stoel kan settelen.
Pup Pablo groeide en groeide intussen. Toen hij bij ons kwam was hij 4 kilo, na drie weken was dat al 7 of 8 kilo en inmiddels tikt hij wel 14 kilo aan.
En zijn gedrag? het is echt een heel lief hondje, altijd blij en heel actief. Soms wat tè actief voor hond Hessel. Die moeten we af en toe in bescherming nemen. Ik heb een bloemenspuit gekocht en als het echt te gek wordt pak ik de bloemenspuit en spuit hem nat. Hij vindt het niet leuk, maar het werkt wel.
Verder is hij heel leergierig en erg slim. Hij pikt heel gauw iets op. Na de lunch krijgt Hessel altijd een plakje boterhamworst. Het duurde niet zo heel erg lang of hij begon zich ook te melden en hij weet de gang van zaken nu maar al te goed. En dat geldt ook voor het biscuitje bij de thee.
Het netjes naast lopen wilde eerst niet zo lukken, maar de laatste week ben ik veel met hem aan het trainen geweest en nu de puppycursus is hervat, gaat dit met sprongen vooruit.
Ach ja, mijn verjaardag heb ik een beetje voorbij laten gaan, maar desondanks kwam er toch wel wat bezoek, maar nu niet allemaal tegelijk. Dit maakte het voor ons heel goed hanteerbaar en toen kleine dochter en zoonlief kwamen was het de eerste dag even wat uitproberen, maar na een paar dagen was iedereen eigenlijk wel aan de nieuwe situatie gewend.
Op een gegeven moment haalde Pablo al het speelgoed naar de plek waar we zaten, inclusief het kleed uit de bench. Kleine dochter lag in een deuk toen ik Pablo vroeg of hij ging verhuizen, want daar leek het wel op.
Nu de rust weer is gekeerd, merken we, dat we eigenlijk de drukste tijd al hebben gehad. Kon ik de eerste weken bijna niet ongestoord een aflevering van De Slimste Mens zien, nu is dat geen punt meer. Ik vind het alleen jammer dat het de laatste dagen echt geen weer is om even met het stel naar het bos te gaan om ze lekker even te laten rennen. Hessel heeft het niet zo nodig, Pablo des te meer.
Het gaat dus echt goed en we genieten volop van onze opgroeiende hond en de senior hond die af en toe echt laat merken toch ook wel op Pablo gesteld te zijn, àls Pablo wat rustig is. Dat dan weer wel.
klik
mijn hond heet Hessel
SPELDEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit keer is het speldendoosje van mijn moeder aan de beurt. Soms zeggen voorwerpen mij meer dan foto's en ik ben dan ook erg gehecht aan dit hele oude speldendoosje van nul en generlei waarde (ook echt een uitdrukking van mijn moeder). Het is misschien al wel net zo oud als dat ik zelf ben, want ik weet niet anders, dan dat als mijn moeder ging naaien, en dat deed ze veel, dit ook op tafel stond. Ze had daarbij ook nog een naaldenboekje, want spelden en naalden werden door haar strikt gescheiden. Waarschijnlijk omdat ik daar de zin niet van inzag èn omdat ik ook niet te veel mee wilde slepen, toen we na het overlijden van mijn vader zijn appartementje moesten ontruimen, heb ik dat niet meegenomen.
Zoals gezegd, mijn moeder naaide veel en ze kon het ook heel goed. In een latere EERTIJDS met als onderwerp de naaimachine die ik ook nog heb, zal ik daar meer over vetellen.
Heel vaak, als ik dit speldendoosje zie of gebruik, gaan mijn gedachten altijd even naar mijn moeder. Ik ben nu bijna net zo oud als toen zij stierf. Dat is nu bijna 28 jaar geleden. Wij hadden niet een echt hele close of heel goede band met elkaar, zeker in haar laatste jaren niet, toen ze door de beperkingen vanwege de suikerziekte het leven als heel moeilijk heeft ervaren. Maar het is gek, nu ik zelf veel ouder ben geworden mis ik haar. Wat zou ik nu graag nog eens met haar willen praten over hoe het is om ouder te worden. Ik weet wel, dat kan bijna niemand, omdat vrijwel iedereen zijn of haar ouders verloren heeft als we zelf bij deze leeftijd zijn aangekomen.
Het speldenkussen heb ik als opdracht in de handwerkles op school gemaakt. Dat is dus ook al behoorlijk oud. In die tijd moesten de meisjes op woensdagmiddag naar school en moesten dan handwerken, terwijl de jongens vrij waren. Ik heb daar wel leren breien, haken, borduren en wat dies meer zij. Dit kussentje mocht eerst versierd worden, moest dan met de hand met stiksteekjes aan drie zijden dicht genaaid worden, daarna werd het gevuld met watten om dan het laatste naadje 'overhands' zoals dat heette dicht te naaien.
Ik gebruik het speldenkussen niet echt heel veel, want de spelden laten zich er niet zo makkelijk in prikken. Ik leg de spelden die uit het naaiwerk komen altijd in de deksel, net zoals ik mijn moeder altijd heb zien doen en soms, maar ik kan niet goed omschrijven wanneer, heb ik net als zij een paar spelden tussen mijn lippen of tanden, die ik als ik het merk, als de wiedeweerga snel in de deksel leg uit angst om ze door te slikken.
Ik heb in films wel gezien, dat sommige kleermakers of coupeuses ook die vreemde gewoonte hebben.
klik
mijn hond heet Hessel
De eerste week van het nieuwe jaar is al weer voorbij, maar wat was het een gezellige warme week. Op de namiddag van nieuwjaarsdag kwamen zoonlief en kleine dochter uit Verwegland, toen ze geland waren, rechtstreeks naar ons toe. Ze waren wel een beetje moe, want kleine dochter had voor het eerst met vriendinnen Oud Jaar gevierd en moest de volgende morgen al weer vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn, maar ze waren er.
Natuurlijk was kleine dochter eerst helemaal in de ban van de kleine Pablo. "Wat lief", zei ze steeds. Tijdens het eten zag ik dat ze haar ogen heel bescheiden had opgemaakt. Toen ik daar een opmerking over maakte hoe mooi ze waren, zei zoonlief "dat heeft ze in de auto nog speciaal voor jou gedaan".
We hebben een heerlijke week gehad. Heel veel spelletjes gedaan. Dit keer was Qwixx weer favoriet, maar het spelletje SET gaat bij ons in populariteit toenemen. Ooit had memory de grote voorkeur, maar die tijd is geweest. Met 1 of 2 keer spelen hebben we dat nu wel gezien en Mens Erger Je Niet is altijd heel hilarisch bij ons. Behalve ikzelf wil niemand dat spelen zoals het moet: iedereen die je voor de voeten komt eraf gooien, dus ben ik op mijn beurt altijd de pineut wat vaak leuke gevolgen heeft omdat de één of de ander het dan toch voor mij gaat opnemen en het spel dan toch een andere wending krijgt.
Verder hebben we ons vermaakt met de serie LAMPJE kijken, behalve P. hadden we in het afgelopen jaar dat boek gelezen. Kleine dochter leest van tijd tot tijd een Nederlands boek om de kennis van het Nederlands bij te houden. De film Soof 3 viel ons heel erg tegen. Ik zou nooit naar een bioscoop gaan om zo'n soort film te gaan zien.
Geen van ons had zin om iets buiten de deur te ondernemen, behalve tussen de buien door en soms met heel veel wind, het dagelijkse rondje met de honden. Ach ja, de kleine Pablo die inmiddels al niet zo heel klein meer is. Hij bezorgde met zijn gekke capriolen ons ook verschillende leuke momenten. Zo was hij op een avond bezig alles uit zijn bench achter in de kamer naar de zithoek, waar wij zaten, te slepen, tot zijn slaapkleed toe. Pablo ging verhuizen.
En zo werd het heel snel vrijdag. In de middag vertrokken ze weer richting A'dam, omdat ze de volgende morgen een vroege vlucht hadden.
Wij vertrokken vroeg in de avond naar Groningen naar een concert van Rufus Wainwright en Sinfonietta in de Oosterpoort. Het was even omschakelen, maar ik heb weer genoten. Dit was de derde keer, dat we naar deze zanger zijn geweest en ik vond dit concert weer helemaal top, zeker weer met dit orkest van strijkers erbij. De stem matcht zo mooi met de violen. Het is een bepaald soort popmuziek die goed in de klassieke muziek is in te passen. Ik houd er van en elke keer ben ik verbaasd dat ik dit zelf heb uitgevonden, want op de radio wordt er niet vaak iets van hem gedraaid. Nu met Spotify kom ik natuurlijk wel ruimschoots aan mijn trekken.
We waren ruimschoots voor middernacht weer thuis en onder het genot van een drankje dacht ik bij mijzelf: het was een turbulent weekje, maar wat een mooi begin van het nieuwe jaar! En een goed begin is het halve werk, dus wie weet hoe mooi het jaar gaat worden.
klik
mijn hond heet Hessel
PICK UP
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Bij het bedenken van deze rubriek wist ik bijna zeker dat ik de pick up ook voorbij zou laten komen. Ik was een jaar of 18, 19, leerling verpleegkundige Ziekenverpleging B in Amersfoort en natuurlijk wilde ik ook een pick up. Bijna iedereen had toen zo'n ding en bepaalde platen werden helemaal grijs gedraaid.
Vol bewondering was ik geweest toen vriendinnetje L. op haar veertiende verjaardag zoiets had gekregen. Hoe vaak we achter elkaar That Day van The Golden Earrings, zo als ze toen nog heetten, draaiden, weet ik niet meer maar telkens werd de single weer opgezet.
En nu had ik er dus zelf ook één. Het was niet een hele nieuwe. Ik heb hem voor 70 gulden gekocht van een mede leerling-broeder die al wat ouder was, midden twintig, en die ook al wat meer geld te besteden had. Even dreigde het mis te gaan. Toen ik aan hem meldde dat er een klein mankement was, nam hij hem wel even mee om na te kijken. Het heeft me erg veel moeite gekost om de pick up weer terug te krijgen. het heeft wel 4 weken geduurd en uiteindelijk ben ik naar zijn flat gefietst om hem zelf weer op te halen. Mijn vader dreigde namelijk om naar dit jongmens toe te gaan en eens een hartig woordje met hem te spreken. Dat was iets wat ik niet zag zitten. Dan zou er wel eens iets van het een beetje te wilde leven van mij bekend kunnen worden. Dan maar een pick up met mankementje, hij sloeg niet automatisch af.
De LP die ik er graag bij had willen tonen, Oh Happy Day van de Edwin Hawkin Singers Kon ik niet vinden, maar ook de Bridge over Troubled Water is wel toepasselijk. Ik ken de nummers nog uit mijn hoofd.
Helaas, toen ik probeerde of de pick up het nog deed was er geen beweging meer in te krijgen. Misschien binnenkort nog een keer met P. proberen, maar als hij het echt niet meer doet, breng ik hem naar de stort. Dan heeft langer bewaren echt geen zin meer.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
