Na een paar dagen nam de drukte in mijn hoofd wat af en merkte ik dat ik weer meer in de stand kwam van "nemen zoals het is", passend bij het vakantiegevoel. Een regendag wil dan nog wel eens helpen, je wordt dan wel gedwongen een pas op de plaats te maken.
Het lijstje met vergeten dingen is dit jaar ietsje groter dan andere jaren; twee dagen is ook wel wat weinig in het omschakelen van organisatie dorpsfeest naar op vakantie gaan. Maar de vergeten dingen zijn niet heel storend. Natuurlijk, ik mis mijn Crocs, de goede shampoo van de kapper staat nog thuis in de badkamer, ik heb nu maar iets vervangends in de supermarkt gekocht, de lader van de tandenborstel is ook niet mee, een goedkope vervanger bij Leclerque gekocht; en het juiste mondstuk van de föhn is ook thuis blijven liggen, maar zonder blaast ie ook wel warme lucht.
We hebben een leuke fietstocht langs de Moezel naar Toul gemaakt, maar toen we voor de tweede keer een fietstocht wilden doen, vertikte mijn fiets het. Jammer, vandaag heb ik wel een tochtje van 20 km. gedaan, puur op eigen kracht, dat ging redelijk goed.
Naar Nancy op de fiets, zoals ik thuis bedacht had, was geen optie. Dat is toch wel een beetje te ver, ook met elektrische ondersteuning. We zijn dus maar met de auto gegaan. Ik had al weleens gehoord dat Nancy een mooie stad is, evenals Metz en Rheims, je racet er altijd maar langs, maar het is zeker de moeite waard om die steden een te bezoeken.
Nadat we de auto in een parkeergarage achter gelaten hadden zijn we eerst zonder een plan gaan lopen, want tja, waar is de Tourist Informatie. Terwijl de lange rechte winkelstraat afliepen, keek ik wel steeds rechts en links de straatjes in. En opeens zag ik in de verte een goudachtig groot hekwerk. Ergens ging er bij mij een belletje rinkelen dus zei ik tegen P. "Laten we daar eens gaan kijken.
Toen we het poortje door waren kwamen we op een heel groot plein, omzoomd met prachtige gebouwen. Op elke hoek was er een hekwerk met heel veel blinkend goudkleurig werk. Ook op de lantaarnpalen waren die goudkleurige versierselen te vinden. Het plein was wit en door de felle zon deed dit pijn aan mijn ogen. Aan de randen waren allemaal terrasjes. Hier zijn wij neergestreken om een lunch, bestaande uit quiche Lorraine met salade te nuttigen. Dit was echt HET ultieme vakantiegevoel.
Na de lunch hebben we op ons gemakje door het oude gedeelte van de stad geslenterd. Niet zo groot, maar wel aardig om te zien.
En dat was Lorraine en Nancy. Mede omdat fietsen niet meer tot de mogelijkheden behoort, hebben we onze plannen veranderd en gaan we 100 km oostwaarts en richten we ons meer op het wandelen. Hoogteverschillen spelen dan geen rol meer. We gaan naar Vilsberg. In een ander blogje beschrijf ik wel hoe de keuze gemaakt is om daar heen te gaan.
klik
mijn hond heet Hessel
Na vier jaar zijn we dan toch weer met vakantie naar Frankrijk. Ik ben zo blij dat het toch weer mogelijk blijkt te zijn. Vanwege corona kon het twee jaar niet en daarvoor kon het niet vanwege de gevolgen van de operatie van P. We hebben samen alles goed doorgesproken en het leek on s het beste als we toch wat aan de voorzichtige kant zouden blijven, niet te ver Frankrijk in. Mijn oog viel toen op het gebied de Lorraine. Ik ben wel nieuwsgierig naar de stad Nancy en ook Toul schijnt de moeite van het bekijken wel waard te zijn.
Omdat we ook nog wel graag willen fietsen, heb ik in het verleden geleerd om dan iets bij rivieren te zoeken. Zo ben ik bij de Boucle de la Moselle uitgekomen. Toen was het niet meer zo moeilijk om een camping te vinden. Het is dus Villey-le-Sec geworden en het is me toch een potje mooi hier. We kunnen een aantal mooie wandeltochten doen èn we kunnen op de fiets langs de Moezel naar Toul en naar Nancy. Genoeg te doen voor een week en dan zien we wel weer verder.
Vandaag hebben we zo'n kleine zes kilometer langs de Moezel gelopen en de terugtocht hebben we het hoog gelegen pad genomen, langs een aantal grotwoningen. De wandeling ging niet helemaal zoals het bedoeld was, maar dat geeft niet, nu hebben we ook nog een stukje overgehouden voor een volgende keer. Het Fort de Villey-le-Sec hebben we overgeslagen en daar lopen we een andere dag naar toe.
Ja en soms gebeuren er dingen die niet gepland zijn. Zo kwamen we op een middag terug bij de caravan en op het terreintje naast ons waren een man en een vrouw bezig de caravan aan te sluiten op het elektrisch. "Wie is die man?" zo vroeg ik mij af, "en haar ken ik ook". Nog eens goed kijken, het zijn Y en A.! onze buren van bijna dertig jaar geleden. Maar tegenwoordig komen we ze ook wel tegen op de tosmorgen van de tennisclub. Grote hilariteit natuurlijk. We hebben gezellig samen koffie gedronken en een wijntje gedaan en zo waren we na 24 jaar toch weer één nachtje buren.
De grotwoningen waar we op onze wandeltocht langs kwamen. In andere delen van Frankrijk hebben we ook wel eens gezien dat sommige bewoonbaar waren gemaakt. Het lijkt mij maar nix om daar in die donkerte te moeten leven. Blij dat ik nu leef en niet in de (oer) tijd dat dit een normale woning zou zijn..
klik
mijn hond heet Hessel
En dat was het dorpsfeest. Na vier jaar kon dit tweejaarlijkse feest gelukkig weer gevierd worden. Ooit, 8 jaar geleden was ik toegetreden tot het bestuur van de Oranjevereniging, toen niet beseffend dat het een uitvoerend bestuur was. Ik had gedacht, dat het meer een voorwaardescheppend bestuur zou zijn en dat het uitvoerend werk door anderen gedaan zou worden, maar dat was dus niet het geval. Toen ik daar achter kwam, beetje dom natuurlijk, ik had daar vooraf naar moeten informeren, maar toen ik er achter kwam hoe het echt in zijn werk ging was het eigenlijk al te laat. Ik ben meer van het type: wie A zegt moet ook B zeggen dus heb ik de consequenties aanvaard dat dit betekent dat ik ook mijn aandeel bij de uitvoer van alle werkzaamheden zal leveren.
En zo is het de eerste keer ook gegaan. Gaandeweg begonnen de collega-bestuursleden te zien dat het werk behorend bij het secretariaat toch behoorlijk wat tijd kost en gezien mijn leeftijd, de anderen hebben ongeveer de leeftijd van mijn kinderen, werd steeds meer de hint gegeven, dat als ik 's avonds niet tot het einde wilde blijven, ik gewoon weg kon gaan. Na twaalven was het toch een stuk minder druk bij de muntverkoop. Vier jaar geleden ben ik nog één avond tot het einde gebleven. Dat betekent dat er na half drie 's nacht nog opgeruimd moet worden en dat het vaak over vieren is voordat je naar bed kunt.
Dit jaar had ik mij voorgenomen dit niet meer te doen. De tijd van stoer willen zijn is toch echt voorbij. Twaalf uur is voor mij een mooie tijd om te stoppen, zodat ik de volgende dag toch weer redelijk fit ben. Mede daardoor kan ik zeggen dat ik het geweldig naar mijn zin heb gehad. Het hele dorpsfeest is één groot feest geworden, voor het dorp, voor de jeugd en voor ons als bestuur van 8 personen. Gelukkig geen calamiteiten en elk onderdeel van het programma mag als geslaagd gezien worden.
De organisatie en de jurering van de optocht lag grotendeels in mijn handen en even leek het er op dat de Malletband VIOS niet zou komen opdagen, maar ze waren door een misverstand bij hen alleen wat aan de late kant. In plaats van bij de eerste ronde van de optocht zouden ze nu bij de tweede ronde insteken en dat pakte heel goed uit. Misschien is dit zelfs wel beter.
Als 2e grote taak zou ik de muntverkoop doen. In voorgaande jaren is gebleken, dat ik dat erg leuk vind èn dat dit voor mij goed vol te houden is. Het heen en weer lopen met de vele biertjes van de tap naar de bar en het geven van andere drankjes is toch net iets vermoeiender dan de muntverkoop en bovendien hoor ik door het vele lawaai soms niet zo goed wat en hoeveel er nu eigenlijk besteld wordt.
In het muntenhokje is alles net iets beter verstaanbaar. Ik blijf mij elk feest wel weer verbazen hoeveel geld er in die paar dagen omgezet wordt. Hoe vaak ik wel niet 20 munten voor 50 euro verkocht heb weet ik niet, maar echt heel veel. En voor verschillende mensen was dat nog lang niet genoeg en kwam men terug voor een tweede, soms een derde, maar soms ook wel voor een vierde keer. Ach en dan de jonge tieners die op de tweede avond voor het eerst naar zo'n groot festijn mochten. Zo schattig, dan hadden ze bijvoorbeeld 6 euro aan contant geld en of ze dan nog voor 1,50 mochten pinnen.
Dit is de laatste keer dat ik op deze manier bij het dorpsfeest betrokken ben geweest. Mijn termijn van 6 jaar (door corona dus 8 jaar geworden) en 3 feesten zit er op. Ik ga het bestuur verlaten.
Het stemt mij best wat weemoedig, het was erg leuk om te doen, maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd is nu gekomen. Maar ik neem de mooie herinneringen mee. De fijne en gezellige samenwerking met elkaar zal ik echt nooit vergeten. Dat was alle drie keren een topervaring!
klik
Mijn hond heet Hessel
Voorbereidingen kosten vaak veel tijd. Dat maakt, dat ik het er maar druk mee heb. In de tweede helft van deze week begint het dorpsfeest en omdat ik nog steeds (met dank aan Corona), deel uitmaak van het bestuur van de plaatselijke Oranjevereniging en die organisator is van dit festijn heb ik veel tijd zoek gebracht met het regelen van van alles. Vergunningen aanvragen is tegenwoordig niet echt meer een eenvoudig klusje, maar ook een programmaboekje samenstellen en het maken van jurylijsten nodig om een eerste tweede en derde prijs bij de optocht te kunnen uitreiken vergt de nodige tijd.
Daarnaast had ik bedacht, dat ik toch ook wel graag de Nijmeegse Vierdaagse nog een keer wil lopen. Ook dat neemt de nodige voorbereidingstijd, want ongetraind hier aan beginnen is geen optie. Dus ondanks een zere rechtervoet vanwege een likdoorn onder de bal van mijn voet die telkens ontstaat omdat mijn tenen bezig zijn te vergroeien hebben we gisteren een mooi rondje van bijna 26 km. gelopen. Ik ben bij de podotherapeut geweest en ik zal een aangepaste zool krijgen, één waar de likdoorn in wegzakt. Voor deze keer heb ik gebruik gemaakt van een likdoornpleister en het heeft gewerkt. Het was prachtig wandelweer en ik heb genoten, ook van het feit dat schone zus de moeite nam om ons onderweg in haar woonplaats van koffie te voorzien.
En ja, als het dorpsfeest voorbij is willen we ook op vakantie en ook dat behoeft enige voorbereiding. Waar willen we heen, een aantal campings uitzoeken, zorgen dat de jongens de juiste vaccinaties hebben gehad enzovoort enzovoort.
Als het genieten van dit alles in verhouding staat met alle inspanningen van de voorbereidingen, dan belooft het een mooie tijd te gaan worden.
klik
Mijn hond heet Hessel
Het is al weer een paar weken geleden, dat ik zag hoe het wandelende bos in Leeuwarden in zijn werk ging. Een wandelend bos? Ja! een wandelend bos. Met het project Plan Boom worden er 10 miljoen bomen in tuinen, bermen, plantsoenen, parken en bedrijventerreinen geplant, met als doel de CO2-uitstoot te verkleinen, waardoor onze leefomgeving mooier, groener, frisser en gezonder wordt, mede mogelijk gemaakt met steun van Nationale Postcode Loterij.
Leeuwarden heeft hier een eigen project van gemaakt, namelijk: Bosk. Van 7 mei tot 14 augustus lopen er meer dan duizend grote en kleine bomen door de stad. Het is een bewegende kunstinstallatie en dit 'wandelende bos'geeft de bomen een stem. Wat kunnen we leren van bomen en hoe kijkt het bos naar de mensenwereld. In het wandelende bos gebeurt van alles.
Toen ik afgelopen winter de vooraankondigingen zag van dit gebeuren kon ik mij er moeilijke een voorstelling van maken, maar toen ik zag hoe men met groepjes mensen de bomen
aan het verplaatsen was, de achterste bomen worden door vrijwilligers op een soort kar gezet en naar de voorste gelederen gebracht en dit gebeurt dan 100 dagen lang, werd het hele gebeuren mij wel duidelijk. Zo zal het 'bos' een route van bijna vier kilometer afleggen en daarna gaan de bomen naar een definitieve plek van bestemming.
Het was wel vermakelijk om te zien hoe men met bomen liep te zeulen, maar meer dan dat is het voor mij niet. Gewoon iets om voor kennis aan te nemen en verder te laten zoals het is. Niet alles hoeft tot op de bodem uitgezocht te worden. Net goed genoeg voor een blogje.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
