Echt zenuwachtig waren we niet toen we 's morgens naar Groningen vertrokken. Het UMCG had de avond daarvoor per mail al een bericht gestuurd, waarin stond te lezen dat er op de scan geen verdere groei van de kankercellen was te zien en dat er dus sprake is van stabilisatie. Ik had in de voorgaande dagen al eens voor de gein gezegd: stel dat alles goed is, dan kunnen ze dat wel even telefonisch meedelen, dan hoeven we er ook niet heen. Dat is dan nog net niet gebeurd, wel de uitslag, maar nog niet de uitleg.
P. moet er altijd een uur van te voren zijn, omdat er eerst bloed geprikt moet worden, waar nog het één en ander uit afgelezen kan worden. Daarna begint dan het lange wachten. En als er dan nog geen uitslag bekend is, duurt dat uur vaak heel lang. Deze morgen zou het wel een heeeel lang uur vol spanning geworden zijn, want alles liep uit en er kwam een extra uur wachttijd bij.
Omdat de spanning er wat af was, kon ik mij wel op iets anders richten en keek ik eens wat rond. Het was druk om mij heen en het viel mij op dat veel mensen er toch, in mijn ogen, wat onverzorgd bij lopen. Broeken die niet goed passen, sjofele schoenen, jasjes die vaak te krap waren enzovoort. "Hoe is het toch mogelijk?" dacht ik bij mezelf, "als je wat koopt is het eerste wat je doet, in de spiegel kijken of het wel staat en of het goed zit. Hoe zouden deze mensen toch aan hun kleding zijn gekomen, interesseert hen dat dan niet? Aan de andere kant, de mode van nu geeft ook wel vaak een rommelige indruk. Neem nou die spijkerbroeken met die eeuwige gaten erin. Dat gaat ook al jaren door. En duur dat die dingen kunnen zijn.
Verder was er nog een oudere man in Schotse rok, wel met een soort pofbroek eronder en natuurlijk een knot op de kop. Werkelijk een uniek exemplaar om te zien. En ondertussen vele telefoongesprekken voeren met de luidspreker aan. Tja als je op wilt vallen lukt dat zo wel.
Eindelijk, om twaalf uur in plaats van kwart voor elf konden we bij de arts terecht. Er was voldoende tijd en aandacht om onze vragen te kunnen stellen. P. mag het innemen van de loperamide wat uitbreiden, waardoor het leven misschien iets comfortabeler wordt, omdat, als het werkt, de toiletgang wat beter te reguleren is.
Omdat er toch zo af en toe wat slikproblemen zijn, zal er een oproep komen om daar maar te kijken, maar dat kan in Leeuwarden. Misschien is het niets, maar toch voor de zekerheid.
En zo reden we het mooie weer in om thuis te komen. De eerste uren zijn we altijd nog wat beduusd van zo'n bezoek, maar halverwege de middag vonden we toch dat er echt wel iets te vieren valt en heb ik op de fiets even een lekker en bijzonder slokje bij de slijter gehaald.
We kunnen, als het onderzoek van de slokdarm tenminste goed uitpakt, maar daar gaan we wel vanuit, omdat er op de scan niets te zien was, weer even opgelucht ademhalen. Toch wel fijn met de zomer in het vooruitzicht.
klik
mijn hond heet Hessel
"Zondag gaan we eens een lekker eind lopen", zei ik tegen P. terwijl we in de tuin druk aan het werk waren. Het vergt elk voorjaar weer behoorlijk wat tijd en energie om de tuin toonbaar te maken om er in de zomer weer volop van te kunnen genieten. Eerst moet er het nodige snoeiwerk aan de bomen en grotere struiken gedaan worden, de uitgebloeide overblijfselen van de vaste zomerplanten, vaak is dat riet geworden, moet weggehaald worden het gras moet na een eerste maaibeurt geverticuteerd worden, waarna er kalk en kunstmest gestrooid kan worden en de rozen moeten gesnoeid worden. En omdat we dat niet allemaal in één week willen en kunnen doen, zijn we daar in het voorjaar toch wel een paar weken mee zoet.
Maar door het mooie weer van de afgelopen weken zijn we dit jaar erg vroeg met alles. Tijd om eens wat verder om ons heen te kijken dan alleen onze tuin. En zo gingen we vanmiddag op stap voor ons eerste grote rondje in onze woonomgeving. We hebben ongeveer zes of zeven verschillende rondjes van tussen de tien en twintig kilometer en die willen we elk jaar allemaal minimaal één keer lopen.
En daar zag ik ze dan, de eerste lammetjes. Ik word daar altijd zo blij van. Dat jonge spul huppelt zo frank en vrij bij moeders in de wei. Voor mij altijd weer een mooi voorbeeld van hoe onbekommerd een bestaan kan zijn.
Echt onbekommerd is het voor ons even niet. Naast de oorlogsdreiging, die ik gelukkig wat meer van me af kan zetten zijn er even andere zorgen. Afgelopen week heeft P. weer een scan gehad en dinsdag zal er dan weer een gesprek zijn met de artsen. Dan zullen we weten of de groei van kankerhaarden weer tot stilstand is gekomen of dat ze juist weer toegenomen zijn. Het blijft elke keer weer spannend om naar zo'n gesprek te gaan. Uit de gezondheid van P. valt niets af te leiden. Dat is een situatie van de éne dag gaat het beter dan de andere.
Ondanks dat P. soms wel te kampen heeft met het gevoel van minder energie te hebben, is het gelukkig wel mogelijk om zo als vanmiddag de wandelschoenen aan te trekken en een flink stuk te gaan lopen en daar genieten we dan ook van. En zo lang dat nog kan vinden wij dat het nog wel lekker loopt in ons leven. En dat willen we ook nog wel graag een tijdje zo houden.
klik
mijn hond heet Hessel
Vanmorgen stond de wekker op zes uur, want ondanks dat ik al verscheidene jaren pensionado ben, moest ik vandaag aan het werk. Onlangs was ik, na het behalen van het certificaat "verkiezingen", benoemd tot stembureau lid. Een aantal jaren geleden ben ik als teller begonnen, maar vorig jaar werd ik gevraagd om stembureau lid te worden en ook dit jaar is er een beroep op mij gedaan.
Naast dat ik dit erg leuk vind om te doen, het halve dorp trekt immers aan je voorbij, hadden deze verkiezingen dit jaar een extra lading voor mij. Het kunnen en mogen stemmen heb ik altijd heel belangrijk gevonden en nu in deze tijd helemaal. Ik vind het een voorrecht om in een democratie te kunnen wonen en als ik daar mijn steentje aan bij kan dragen, dan zal ik dat zeker doen.
Tijdens het gesprekje met de burgermeester, die even langs kwam om gebak te brengen, kwam dit ook aan de orde. Hij bedankte ons voor onze inzet, maar we krijgen immers ook een vergoeding hiervoor? Niet dat je daar maanden van kunt leven, maar een keer gezellig met ons tweeën uit eten gaan, kan er bijna wel van betaald worden. Ook met een mindere vergoeding, in de vorm van een bloemetje, zou ik best tevreden zijn geweest en dan had het meer in de lijn van vrijwilligerswerk gelegen.
Maar goed, mijn werkdag zit er weer op. En volgend jaar vind ik het weer terug bij de belastingopgave.
Mijn vogel, gebreid in de kleuren van Oekraïne, is inmiddels klaar en elke keer wanneer ik het vogeltje zie, hoop ik dat de rust in Oekraïne zo snel mogelijk mag wederkeren. Tot zolang zal het vogeltje bij ons in de kamer staan. En misschien wel langer, want wat zal er dan hard gewerkt moeten worden aan de wederopbouw van dat land.
klik
mijn hond heet Hessel
Van uitstel komt afstel, maar dat mag niet gebeuren. Het was mijn eigen voorstel woensdagavond op de breiclub om vogeltjes te breien in de kleuren van Oekraïne geel en blauw, maar op de één of andere manier heb ik er moeite mee om er aan te beginnen.
Eerst was er het excuus dat ik nog wilde wachten met beginnen omdat ik eerst even naar de wolwinkel wilde gaan om de juiste kleuren te kopen. Dat zou ik dan later in de week wel gaan doen want met het mooie weer was er genoeg werk in de tuin te doen. En jawel hoor, ook dit jaar heb ik weer een paar potten van 
voorzien. Voor mij is dat DE start van het voorjaar.
Daarna was ik druk met het maken van een tarte tatin, dit om mijn oudste vriendinnetje (inmiddels zijn we al 64 jaar bevriend met elkaar) en haar man vooral te laten weten, dat ze o zo welkom zijn en dat het zo fijn is om elkaar weer eens in levende lijve te zien.
Daarna heb ik het druk gehad om mij te druk te maken over mijn website die er uit lag en vandaag ben ik druk bezig geweest met het maken van een agenda voor een vergadering van komende woensdag èn ben ik bezig gegaan met het doorlopen van de modules en het maken van de toetsen om het certificaat verkiezingen te verkrijgen, nodig om binnenkort als stembureaulid te mogen functioneren. In deze tijd vind ik dit dubbel belangrijk, want juist nu ervaar ik het als een groot goed om in een 'vrije' democratie te mogen leven.
En al die tijd komt het er niet van om aan het breien te beginnen, ondanks dat ik inmiddels breiwol in de juiste kleuren heb. Misschien is het wel te confronterend om er mee bezig te gaan. Ik trek het mij erg aan als ik de beelden zie van al die mensen die niet meer weten waar ze het moeten zoeken. Het hangt op de één of andere manier de hele dag om mij heen. Zie ik een paashaas in de kleuren blauw en geel, dan denk ik gelijk, die koop ik en zet ik als symbool in de kamer. Pasen is nog ver weg en misschien is al die ellende dan verleden tijd, terwijl ik heus wel beter weet.
Maar het is mijn manier om mijn medeleven een plek te geven. Dat voelt beter dan de hele dag te moeten luisteren naar dat opgefokte gedoe van de radiozenders. Ik vind het goed dat er geld ingezameld wordt, en ik doneer zeker, maar ik heb ook zo mijn bezwaren. In ieder geval heb ik kanttekeningen bij de manier waarop dit gebeurt. Het lijkt wel of men met een feestje bezig is. Enige soberheid was naar mijn idee meer op zijn plaats geweest. Verder had ik wel een plan willen zien van hoe men het geld denkt te gaan inzetten. Ik vraag niet om een geheel goed uitgewerkt plan, maar enige richtlijnen over hoe men denkt dat het geld besteed moet gaan worden lijkt me toch niet overbodig.
Ik ben dus druk met van alles, maar niet met wat ik volgens mijn idee zou moeten doen, vogel breien. Beetje chaos in mijn kop.
En toch moet die vogel gebreid worden! En tijdens het breien de hoop koesteren dat de vrede in Oekraïne eens zal terugkeren.
klik
Mijn hond heet Hessel
Wat moet ik schrijven? Dat ik geschokt ben door het uitbreken van de oorlog? Daarin zal ik niet de enige zijn. Vooral de eerste dagen stond ik er mee op en ging ik er mee naar bed. Gisteravond is voor het eerst halverwege de actualiteitenrubriek "Op 1", op mijn verzoek, de tv uitgezet. Zoveel verdriet, zoveel angst, zoveel onzekerheid, zoveel zinloos geweld.
En dat nadat ik zo'n fijne dag had gehad. Niet, dat we niet met de oorlog en de aanstormende bedreigingen bezig zijn geweest. Zeker wel. Tijdens de bijeenkomst van ons boekenclubje is de pijn en het verdriet van de oorlog breed uit besproken. Geloof in God en het godsbeeld kwam hier uitvoerig aan bod. En hoewel ik mij zelf niet meer als gelovig wil omschrijven, merk ik dat zo'n afschuwelijke oorlog toch een hele grote invloed op mijn denken heeft. Voor mij krijgt het "samen bidden" toch een hele nieuwe dimensie en ga ik daar weer een zekere waarde in voelen. Van het 'in gedachten samen zijn met velen' moet toch als een positieve kracht gezien worden. Iets waar troost uit geput kan worden. Dat bracht ons naar de bespreking van ons boek: De Trooster van Esther Gerritsen.
Ooit in een heel ver verleden ben ik ook met het gedachtengoed "globaal samen positief denken en het effect op de wereld" bezig geweest. Ergens moet ik nog mijn dagboeken hebben waarin ik dit toen voor mijzelf heb uitgewerkt. Ik speel met de gedachte om dit weer eens te voorschijn te halen, maar zou het zinvol zijn?
En dan 's avonds de bijeenkomst van het breiclubje. Opeens ontstond het idee om vogels te gaan breien in de kleuren halfvolle melkpakkleur blauw en geel. Zoiets geeft mij ook moed. Weten dat je gezamenlijk met iets bezig bent, niet dat het iets aan de situatie verandert, maar het geeft troost. De omschrijving van de juiste kleur blauw geeft aan, dat er heus ook nog ruimte is voor enige luchtigheid en een komische noot.
Natuurlijk weet ik ook dat de wereld er niets mee opschiet, als ik persoonlijk ook bij de pakken ga neerzitten maar dat oorlogsgedoe raakt mij enorm! Ik vind het moeilijk om zo maar door te leven, net of er niets aan de hand is. Relativeren is nooit mijn sterkste kant geweest, maar de ervaring in dit leven heeft mij wel geleerd dat doorgaan met waar je mee bezig was toch echt het beste is. En dat doe ik dan maar.
De afbeeldingen van de schilderijen zijn van Chagall, afkomstig uit Bellarus, tijdgenoot van Kandinsky en anderen uit de Parijse School. Misschien zou ik deze schilder vanwege zijn afkomst in de ban moeten doen, maar dat kan ik niet, want hij is al lang dood en de schilderijen geven zo goed de waanzin weer van wat er nu gebeurt.
klik
Mijn hond heet Hessel
|
|
