Al een beetje wakker voordat de wekker zou gaan, ik had overigens ook vannacht weer lekker kunnen slapen, lag ik te bedenken welke titel ik mijn blog zou geven. Ik voelde me namelijk een beetje feestelijk. Al ruim 24 uur geen klachten meer, dus ik was weer beter. En morgen, dan zouden ook nog eens de meeste maatregelen vervallen. Joepie, terug naar het normale.
Het, vanwege de coronabesmetting, ziek zijn heeft een kleine week in beslag genomen. Het is me aan de éne kant meegevallen, maar aan de andere kant viel het ook nog wel tegen. Vooral in het begin had het ziek zijn veel weg van een verkoudheid. Hoofdpijn, niezen, keelpijn en wat hangerig zijn. De spierpijn die ik hier en daar voelde nam ik op de koop toe, echt heel erg was het niet.
Overdag kon ik het toch aardig op de been houden, ondanks dat het slapen 's nachts niet helemaal je dat was, mede doordat het vele hoesten mijzelf uit de slaap hield. Na 3 dagen dacht ik, dat het al wel klaar was, maar er kwam nog een staartje. Het hoesten 's nachts werd weliswaar veel minder, maar in de plaats daarvan ging het ademhalen wat minder goed. Ik kreeg het benauwd.
's Morgens stond ik op met een heel vreemd gevoel in het hoofd en mijn benen leken wel van elastiek. Koorts had ik niet. Toch maar even met de huisarts gebeld. Zolang ik de trap op en neer kon lopen en ik nog zonder onderbrekingen mijn verhaal kon doen was er niet veel aan de hand en hoorde dit gewoon bij de ziekteverschijnselen. Een kwestie van uitzieken. Dit gedeelte van het ziekteproces viel mij dus tegen.
Aan het eind van de dag hoestte ik veel slijm op, kreeg ik meer lucht en 's avonds voelde ik mij een stuk beter. Die nacht kon ik weer goed slapen en toen ik de volgende morgen opstond had ik het gevoel: zo, ik ben er weer en dat is zo gebleven, vandaar mijn blije gevoel vanmorgen, het was klaar, ik had de corona-aanval doorstaan! Met P. ging het ook de goede kant op, dat zou ook wel gaan lukken
Mijn blije gevoel ebde echter onmiddellijk weg toen ik het nieuws hoorde. Oorlog. Rusland is Oekraïne vannacht binnengevallen en wel van meerdere kanten. Dit belooft niet veel goeds. Niet voor daar, maar ook niet voor ons.
Al die coronamaatregelen van de afgelopen jaren waren niet leuk, maar ik moet er niet aan denken dat we met ons allen een oorlog moeten doorstaan, want zo vraag ik mij af, waar stopt Poetin?
Het raakt mij heel erg als ik zie, dat alles wat nu stuk is, gisteren nog heel was. Moedwillig kapot geschoten. Zomaar. In plaats van een mooie toekomst met weinig beperkingen die ons toelacht is de situatie zorgelijk geworden. Ook wij zullen zeker te maken krijgen met de gevolgen van deze oorlog, zij het misschien niet direct, dan toch wel indirect.
De waanzin van de dag. Wie bedenkt dit.
klik
Mijn hond heet Hessel
Terwijl de storm aanzwol, werd het voor mij duidelijk dat het coronavirus mij bereikt had. 's Nachts was ik wakker geworden omdat ik wat keelpijn had. Eigenlijk had ik dat die avond daarvoor ook al een beetje gevoeld. Net of ik verkouden zou worden. Toen ik op de groepsapp van de zang de vele afmeldingen zag, nam ik het besluit om mij ook maar af te melden en mij over te geven aan de landerigheid. Maar lekker vroeg onder de wol had dus niet geholpen en omdat ik mij overdag steeds beroerder ging voelen en ik mij een appje herinnerde van een bridgeclubje waarin vermeld werd dat die en die liet weten besmet te zijn met corona, leek het mij geen slecht idee om een thuistest te doen.
En ja hoor, het tweede roze streepje werd zichtbaar dus. Ik nam contact op met de GGD, maar zij vonden het geen goed idee om tijdens de storm die steeds heviger werd naar een testlocatie te gaan. Dat moest maar wachten tot de volgende dag.
De storm was inderdaad vrij heftig. De wimpel aan de vlaggenmast is opgevreten door de storm en de oranje knop bovenaan de mast is er afgebroken. Dit kan waarschijnlijk wel hersteld worden, maandag zou P. wel op onderzoek uitgaan zei hij, zich nog niet realiserend, dat als ik bij de GGD ook positief getest werd, er een quarantaine voor hem zou gelden.
Naast de schade aan de vlaggenmast heeft de storm ook weer een boom omver geblazen. Wat mij betreft worden die paar bomen die er nog staan nu ook gerooid. Ik ben er wel aangewend geraakt dat het bos weg is waardoor het grotendeels kaal is achter ons huis.
Ondanks dat het druk was op de testlocatie, was er geen wachttijd en kon ik op de afgesproken tijd terecht. Het zou wel 48 uur kunnen duren voordat ik de uitslag zou krijgen, maar dat viel mee. Dezelfde avond kreeg ik al bericht dat de uitslag positief was, met in diezelfde mail allerlei instructies hoe te handelen.
Vannacht lag P. heerlijk te hoesten, dus heeft hij vanmorgen ook een zelftest gedaan en jawel ook positief. Ook hij heeft via de GGD een afspraak geregeld en hij kon binnen een half uur terecht bij de testlocatie. Vanavond krijgt hij vast de definitieve uitslag.
Nu lopen we dus gezellig samen te snotteren, te hoesten en te niezen en hebben we, vooral ik, wat spierpijn zonder een sportprestatie geleverd te hebben. Wij willen dit toch wel als milde klachten zien. Natuurlijk zijn wel alle afspraken voor de komende week afgezegd en blijven we een weekje "gezellig" samen thuis. Dat zal een iets langere periode zijn dan wanneer we geveld zouden zijn door griep, want dan gelden die isolatieregels niet.
Het herstel van onze vlaggenmast laat dus even op zich wachten, maar wanneer wij beter zijn gaat die zeker ook hersteld worden. Voor de boom is er niet meer een vooruizicht van herstel. Die is voorgoed geveld.
KLIK
mijn hond heet Hessel
Eerlijk gezegd ben ik er te laf voor, zei ik gisteravond tijdens ons etentje in een restaurant. Het woord laf bleef een beetje hangen en opeens wist ik wat het volgende onderwerp van een blog zou worden. Ik begin dan met de betekenis van het woord op te zoeken en dan blijken er wel 25 andere woorden of omschrijvingen voor het woord laf te zijn. Blohartig is er één van, maar kleinmoedig of kleinhartig mag er ook wezen. Ik heb er voor gekozen om blohartig als titel te nemen.
We zaten dus in een restaurant om met bonuszoon E. zijn verjaardag te vieren. Het is een mooi ruim opgezet restaurant en met de anderhalve meter afstand tussen de tafels zat het hier zo ongeveer wel goed. Ook werd de QR code wel gecontroleerd, maar werd er niet gevraagd om je te identificeren. Tijdens de gang naar het tafeltje was het mondkapje verplicht en dat laatste werkt altijd op mijn lachspieren. Zo gauw ik zit mag het mondkapje af, net of er dan geen sprake meer is van aerosolen die zich gaan verspreiden, maar dat deze keurig bij mij in de buurt blijven.
In ons gesprek kwam naar voren, dat ik het liefst niet meer mee zou willen doen aan die, zoals ik het noemde, flauwekul en daar ook gewoon voor uit zou willen komen door in de winkels dat domme ding niet meer te dragen. Maar dat lukt mij niet, want ik ben niet zo moedig.
Waarom niet?, vroeg E. Hij had ook gezien dat in winkels lang niet alle mensen zich aan het voorschrift mondkapje dragen hielden en dat deze klanten heus niet de toegang geweigerd werd. Ik vertelde dat twee weken geleden P. en ik het geprobeerd hebben, maar dat ik halverwege ons bezoek aan de supermarkt toch het mondkapje maar weer opgezet had, omdat ik het gevoel had dat iedereen beschuldigend naar mij/ons keek. P. is daar veel minder gevoelig voor. Hij had een heel andere ervaring, want volgens hem had niemand hem/ons er vreemd op aangekeken.
Een tikje baldadig besloten we om bij het verlaten van het restaurant geen mondkapje te dragen, want we hadden ons eten nu toch al op. Beetje flauw, weet ik ook wel. Vlak bij de uitgang vroeg E. en wat zou er nu gebeuren als je aangehouden wordt? Mijn antwoord was, misschien moet ik dan wel blijven.....Stikkend van de lach liepen we het restaurant uit.
Ik hoop echt, dat al dit gedoe van mondkapjes, anderhalve meter, handen ontsmetten, maximaal vier mensen op bezoek etc, heel snel tot het verleden gaat behoren, want ik zie er de zin niet meer van in en kan het ook absoluut niet meer serieus nemen. En toch pas ik mij aan, loop ik met de meute mee en doe ik wat me gevraagd wordt, gewoon omdat me dat minder energie kost dan het niet meer te doen. Dus echt wel een beetje kleinmoedig.
klik
mijn hond heet Hessel
Het is een hele mond vol, vercommercialisering, maar het is wel een onderwerp waar ik het eens over wil hebben. De omschrijving die van dit woord wordt gegeven luidt als volgt: iets verprutsen door het winstgevend te willen maken.
Ik weet niet of dit echt de reden is waarom ik niet meer warm loop voor de Olympische Spelen, maar waarschijnlijk heeft het er wel mee te maken. Ik vind het namelijk meer dan belachelijk dat de Winterspelen in een gebied gehouden wordt waar helemaal geen sneeuw ligt. Er zijn met heel veel kunst en vliegwerk skipistes aangelegd, ja ja, de techniek staat voor niets, alles is mogelijk, maar het stuit mij tegen de borst. En dan mag de aangebrachte sneeuw van sublieme kwaliteit zijn, het zou er gewoon niet moeten liggen.
Er zijn in de wereld heel veel plaatsen waar wel echte sneeuw ligt, ga daar dan heen. En dat de kwaliteit van de sneeuw dan per dag verschillend is maakt het kijken naar de diverse wedstrijden alleen maar boeiender. In het verleden heb ik mij wel eens prima vermaakt met het kijken naar de biathlon. De grote vlokken sneeuw die er tijdens de wedstrijd vielen maakten het kijkspel alleen maar aantrekkelijker.
Ik ben dus afgehaakt. Dit keer volg ik de Spelen niet. Mede omdat het maar vreemde omstandigheden zijn waarin de sporters hun prestaties moeten leveren. Van de gedachte een mondiale ontmoeting blijft maar heel weinig over. Het is meer een gevangenis waarin de sporters uit de heel veel verschillende landen verblijven. Buiten de wedstrijden om is het totaal niet mogelijk om elkaar te kunnen ontmoeten. Tja, the show must go on; business is business.
Het maakt mij wat kregel, merk ik. En nee, ik ben niet altijd blij met wat men noemt de nieuwe tijd. In "mijn tijd" wat dat dan ook moge zijn, want ik leef nu nog en is dit dus ook nog "mijn tijd", was heus alles niet beter. Maar voor mij geldt wel: alle vooruitgang betekent niet altijd een verbetering.
klik
De pompoen is in populariteit al een aantal jaren in opmars. Afgelopen zomer zag ik in de buurt van Groesbeek voor het eerst hele velden met pompoenen........
Mijn hond heet Hessel
|
|
