Of eigenlijk andersom. Eerst hoorde ik muziek en stemmen en toen een harde knal. De muziek en de stemmen kwamen dichterbij en ik hoorde dat de muziek van AC/DC was. P. begon een beetje wakker worden te worden. 'Niet schrikken' zei ik, straks komt er nog een harde knal en dan trekken ze weer verder. En dat was ook zo. Zo begon onze oudejaarsdag, maar we hebben eerst nog weer een uurtje geslapen alvorens we echt aan de dag begonnen.
'Het is wat, de dag beginnen met AC/DC, begon P. over het gebeurde van die morgen. 'Ach ja, weer eens wat anders dan de kerstliedjes die, als er geen coronamaatregelen zijn, 's morgens in alle vroegte op eerste kerstdag op de straathoek ten gehore worden gebracht; en je weet, op de één of andere manier houd ik van AC/DC terwijl dat totaal niet mijn muziekgenre is.
Ik vond het hele gedoe vanmorgen dus wel grappig. Ik houd wel van oudjaarsdag. Het knallen van de carbidbussen, oliebollen eten, het hoort er allemaal bij. Ook de foto van het bruggetje die de overstap naar het nieuwe jaar symboliseert. In het verleden heb ik heel vaak een brug als symbool hiervoor gebruikt, alleen vorig jaar niet, maar dit jaar heb ik dit gebruik weer in ere hersteld. Het komende jaar wil ik in ieder geval weer een aantal foto's van bruggen nemen, zodat ik aan het eind van het jaar kan kiezen en niet zoals nu in de archieven hoef te duiken.
Soms vind ik het namelijk best moeilijk om foto's van de voorbije jaren te bekijken. Te zien hoe het was en hoe het nooit meer zal zijn. Onbezorgde vakanties waarin alles kon en er nog geen beperkingen waren. Toch mogen we niet klagen. De beperkingen van P. zijn zo langzamerhand in ons leven ingebed en we kunnen er aardig mee leven. En misschien, als het coronaspook voor goed verslagen is, wagen we toch nog een poging om een paar weken naar ons geliefde Frankrijk te gaan. Wie weet is het toch nog mogelijk.
Het wordt mij gaandeweg wel duidelijk dat met het ouder worden steeds meer afscheid genomen moet worden van iets of van iemand. Dit jaar zijn ons een aantal mensen in de directe kennissenkring ontvallen en zoiets had ik eigenlijk nog niet eerder meegemaakt. Je wilt het eigenlijk niet, maar het hoort wel bij het proces van ouder worden. Gezien het feit, dat ik altijd gezegd heb, alles mee te willen maken, ook het proces van ouder worden, maak ik er wel ruimte voor en geef ik het een plek in mijn leven. Verdrietig zijn als het gebeurt, rouwen omdat je iemand mist, ik zal bijvoorbeeld nooit meer met H. kunnen bridgen, ook de uitstapjes met M. zullen anders zijn, als toen we met ons vieren iets ondernamen, maar het is ook goed om de draad van het dagelijkse leven weer op te pakken en de toekomst een kans te geven.
Het volgende jaar staat dus voor de deur. Echt grote plannen zijn er niet. Net als heel veel mensen hoop ik dat de beperkende maatregelen ter bestrijding van het coronavirus in de loop van het voorjaar opgeheven kunnen worden en niet meer terug hoeven te komen. Dat we gewoon weer vrij zijn in ons doen en laten. Ik denk dat het dan gewoon een fijn jaar gaat worden waarin we kunnen genieten van al het moois wat er te zien en te beleven is, waar dan ook, hier thuis, of iets verder weg in Nederland of misschien wel in Frankrijk. We gaan het zien.
Ik wens iedereen EEN VOORSPOEDIG NIEUW JAAR!
klik
Mijn hond heet Hessel
Het is me dit jaar niet gelukt om zoals gebruikelijk, voor de kerst nog een blogje te maken, waarin ik iedereen langs deze weg fijne kerstdagen wens. Het was niet zozeer de tijd die ontbrak, of de zin of de inspiratie, nee het was mijn gezondheid die het even liet afweten. Ik had last van dezelfde kwaal, buikloop, die mij ook rond mijn verjaardag al zo geplaagd had. Geen idee hoe ik er aan kom/kwam, maar mijn grootste zorg was dat het over moest zijn als dochterlief en kleine dochter op eerste kerstdag er zouden zijn. Met behulp van (veel) loperamide = een medicijn, is mij dat gelukt.
Dus toen de meiden kwamen was ik er weer bij. Dit jaar had ik er voor gekozen om niet te gaan gourmetten. Twee jaar geleden hadden P. en ik een recept met beenham op een bedje van zuurkool, gekaramelliseerde appelen uit de oven en een aardappelpuree versierd met spekjes en peterselie uitgeprobeerd en dat zou het deze kerst worden. Geen verkeerde keuze, want met een amuse, een voorafje en een toetje is het een heerlijk kerstmaal geworden wat bij iedereen in de smaak viel.
Tijdens het ontbijt op 2e kerstdag was het nummer: Lady Jane van de Rolling Stones in de top 2000 aan de beurt. Ik vertelde R. dat ik, net als zij nu, toen 16 jaar was toen het een hit was, en dat ik zo graag gewild had, dat mijn moeder ook een keer naar het nummer wilde luisteren en het misschien ook wel mooi zou vinden. Maar dat heb ik niet voor elkaar gekregen. De generatie van mijn ouders vond alle popmuziek maar geschreeuw en mijn moeder was al helemaal niet bereid om er naar te willen luisteren. Echt oma volgens dochterlief en daarmee bedoelde ze niet mij maar mijn moeder. En ja, zo ging dat in die tijd.
Voor kleine dochter R. was het wel een eyeopener dat haar oma ook ooit 16 jaar was geweest. Ik merk dan dat zoiets voor een puber moeilijk voor te stellen is. Voor haar is het al moeilijk om zich er een voorstelling van te maken dat haar moeder ooit 16 jaar was, terwijl dat voor mij een beeld is wat ik nog heel scherp voor ogen heb. Evenals mijn eigen tijd toen ik zelf nog 16 was. Daarmee komt dan het verschil in jaren wel heel goed in beeld. Leuk, om het er met elkaar via zo'n nummer op de radio eens over te hebben.
Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n heel groot liefhebber van de kerst. Ik zie er elk jaar weer tegenop. Heel vaak moet ik dan achteraf de conclusie trekken dat het toch wel heel gezellig was en zo is het ook dit jaar weer.
In plaats van een kerstwens vooraf uit te spreken, sluit ik af met de hoop dat u allen ook fijne kerstdagen hebt gehad.
klik
mijn hond heet Hessel
Iedere morgen wordt het weer licht en met een beetje geluk laat de zon zich ook zien. Het is goed om de mooie dingen te blijven zien, maar eerlijk gezegd, zakt me de moed wel eens in de schoenen.
Het is bijna twee jaar geleden, dat dhr. van D. ons informeerde over de uitbraak in Wuhan. "Nederland zou niet zo heel veel te maken krijgen met dit virus. Er zijn geen rechtstreekse vluchten op Wuhan en mocht bij een reiziger die van Wuhan naar Nederland terug keert het coronavirus worden vastgesteld, zal hij in isolatie worden verpleegd."
Ik verwijt niemand iets, maar de werkelijkheid is toch wel heel anders geworden. Zelfs de stip op de horizon, als bijna iedereen gevaccineerd is, zeg zo'n 80%, dan is het virus overwonnen, is zo langzamerhand vervaagd. Met telkens weer een nieuwe variant blijkt, dat er (nog) geen goed antwoord is op dit virus. En helaas geldt dit niet alleen voor Nederland, maar is het een wereldwijd probleem.
En zo verglijden de jaren. Heel anders dan ik ooit voor ogen had gehad. Weg is het kunnen genieten van de mogelijkheid om te gaan en te staan waar we willen, omdat we in de begenadigde periode van pensionado waren aangekomen. Geen reisjes meer, geen gezellige bridgedrives of andere leuke bijeenkomsten, maar wel heel veel beperkingen. Zo gaan onze jonge jaren van het ouder zijn voorbij.
Voor de jongeren is dit alles ook geen pretje, maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.....
Natuurlijk probeer ik elke dag weer met goede moed te beginnen en er iets van te maken, maar de uitdaging om nieuwe invullingen te gaan vinden, verflauwt wat bij mij. Ik heb mij uitgeleefd in het inkleuren van een paar prachtige kleurplaten van schilderijen, maar de lust om dit te herhalen en aan een nieuwe plaat te beginnen is niet echt meer aanwezig. Ik ben wel met: "de schreeuw" van Munch begonnen, maar ik ben niet meer begeisterd. Ik hoef niet zo nodig een Frida Kahlo in te kleuren, ik heb er veel meer plezier in om naar zo'n tentoonstelling toe te gaan.
Ik heb mij zo vaak afgevraagd hoe mensen de vijf oorlogsjaren echt beleefd hebben. Ook toen zal zo goed en zo kwaad als het ging, het gewone leven zijn dagelijkse gang zijn gegaan. Het is natuurlijk niet echt te vergelijken met de situatie van nu; mensen worden niet opgepakt, er is niet een echte vijand in de zin van dat andere mensen je kwaad willen doen, er is geen honger, er zijn geen tekorten, maar er zijn wel de beperkingen.
Vanavond gaat de zon weer onder en is er weer een dag voorbij. Ooit zal er een antwoord zijn op dit virus, maar de oplossing ligt nog niet echt voor handen, want het boosteren zal best heel nuttig zijn, maar niet DE overwinning op dit vermaledijde virus. Dat gaat vast nog wel even duren.
Het is niet anders.
klik
Mijn hond heet Hessel
Van te voren had ik een mooi plan bedacht om mijn verjaardag te vieren. Ik hoor hier en daar mensen wel eens zeggen dat ze het niet leuk vinden om hun eigen verjaardag te vieren, maar ik houd er wel van en ik wil best zelf de slingers ophangen. Het moest in deze tijd wel weer een beetje aangepast zijn, maar met enig knutselwerk had ik een aardige dag voor mij zelf in elkaar getimmerd.
's Morgens zouden P. en ik lekker saampjes (het is tenslotte ook nog onze 41e trouwdag) koffie drinken, van een heerlijk gebakje genieten en tijd en aandacht hebben voor de diverse telefoontjes en de apjes. Tussen de middag zouden we met een bevriend stel in een Grand Café gaan lunchen, 's middags zou M. op de thee komen en zou er eventueel nog ruimte zijn voor een gaande of komende man/vrouw en 's avonds zouden schone zus en zwager op de koffie komen. Het leek me zo een prima verjaardag te kunnen worden.
Maar nee, het mag niet zo zijn. Al dagen heb ik last van zeer heftige darmkrampen waarna ik uren bezig ben met het bezoeken van het toilet. Ruim tien dagen geleden is dat begonnen. Eerst niet zo heftig, het is ook nog een paar dagen weer weggeweest tot ons uitje naar Hattem. 's Morgens begon het een beetje, ik heb er verder geen aandacht aangeschonken, maar 's middags verergerde het een klein beetje om 's avonds in volle hevigheid los te barsten.
En zo ben ik de vrijdag en het weekend wat doorgesukkeld, in de hoop dat het weer voobij zou gaan. Maandag overdag leek het er even op, om s' avonds, 's nachts en in de vroege ochtend weer in volle hevigheid los te barsten.
Tijd om de huisarts te bellen. Er heen gaan was geen optie, dus kwam hij bij mij. Veel kon hij niet doen, eerst moet er iets op kweek gezet worden om te zien of het om een bacterie gaat. Verder raadde hij aan, toch maar een zelftest te doen (is inmiddels gebeurd, maar deze is negatief) en verder het advies wel goed te blijven drinken, want gelukkig had ik dat ondanks alles wel gedaan zodat er van uitdroging geen sprake is. En als ik er niet zo'n ellende van ondervond had ik ook wel willen eten, want alles (en dat is natuurlijk zeer weinig) smaakt mij wel. Een droog biscuitje smaakt bijna als een gebakje en het kopje bouillon, getrokken van soepvlees met hier en daar een vermicelli sliertje lijkt wel bijna een koningsmaal te zijn.
Afijn, gistermiddag heb ik alle festiviteiten maar afgeblazen. Het is niet anders. Gelukkig kan ik nog wel genieten van de vele appjes, de fb-berichtjes de telefoontjes en de mooie boeketten bloemen die ik gekregen heb. En van het feit dat het vandaag weer ietsje beter lijkt te gaan en ik genoeg energie heb om een blogje te maken, want dat zat er de laatste dagen even niet in. Ik had zo graag nog iets willen schrijven over honderdste geboortedag van mijn vader en hoe leuk het was om dit samen in Hattem te gedenken, maar het kwam er niet van. Met mijn broer heb ik vanmorgen afgesproken dat we ook de 101 geboortedag samen zullen gaan vieren, wie weet verkeer ik dan in betere omstandigheden zodat er dan wel een mooi blogje gescheven kan worden.
En zo modder ik nog maar even aan met de hoop, dat dit niet eeuwig zo zal blijven. Het gaat vast wel een keer weer over. Blijft de vraag: wanneer? Spoedig, naar ik mag hopen. Een goede gezondheid kan niemand je cadeau doen, maar ik hoop het toch ooit weer te krijgen.
klik
Het schilderij is van Marc Chagall uit 1923 met de titel: verjaardag
mijn hond heet Hessel
Het boek nachttrein naar Lissabon zal zeker niet in aanmerking komen als het mooiste boek wat ik ooit gelezen heb, maar het had toch wel wat. Het is een moeilijk boek met veel filosofische beschouwingen. Het leest erg traag en vooral in het begin is het even doorzetten om de smaak te pakken te krijgen. We, een paar leden van ons leesclubje hebben zelfs even overwogen om het boek maar van de lijst te schrappen, maar heel democratisch is in overleg besloten om dit boek bij de volgende bijeenkomst te gaan bespreken, waardoor we wel genoodzaakt waren om het uit te lezen.
Toch is het helemaal niet verkeerd om moeite te moeten doen om een boek uit te lezen. Het leert mij op een andere manier te lezen. Niet alleen maar in sneltreinvaart door het verhaal heen spurten, maar ook oog krijgen voor het taalgebruik, de opbouw van zinnen en de woorden achter de woorden.
Wat te denken van een volgende zin: de werkelijke regisseur van ons leven is het toeval, een regisseur vol wreedheid, barmhartigheid en verwarmende charme.
Zo heb ik ook met veel interesse een verhandeling over teleurstelling gelezen. We zouden een teleurstelling moeten omarmen, want juist teleurstellingen helpen je met jezelf te ontdekken en duidelijk te krijgen wat de verwachtingen waren.
Hier heb ik het boek even weggelegd en ben ik er eens verder over gaan nadenken, want ja, ik ben teleurgesteld, dat het coronavirus niet uitgedoofd is maar zelfs in hevigheid lijkt toe te nemen. Ik ben meegegaan in de algehele verwachting, dat als er maar genoeg mensen, meer dan 80%, gevaccineerd zouden zijn, het virus onder controle zou zijn en we ons gewone leven weer konden oppakken.
Ik zal vast niet de enige zijn die teleurgesteld is. Ik vraag mij dan ook af of het niet goed zou zijn om het massale gevoel van teleurstelling eens te benoemen. Niet alleen gericht zijn op het opnieuw zoeken naar oplossingen zoals de juiste bestrijding en indamming van het virus door middel van maatregelen en boosters, maar ook kijken naar wat de afgelopen tijd ons geleerd heeft. En dat is misschien wel heel veel.
Wat ik zelf geleerd heb, is dat ik uitstekend in staat ben om mijzelf te vermaken, maar ook, dat ik de vrijheid lief heb om te kunnen gaan en staan waar en wanneer ik dat wil; dat ik soms zonder er vooraf goed over na te denken best wel belangrijke keuzes maak omdat het zo logisch lijkt, iedereen lijkt het toch te doen. Ik denk dan aan het vaccineren. Ja, ik ga heus die boosterprik wel halen, maar ik heb niet meer de verwachting, dat ik niet meer ziek zal worden, hoogstens de hoop dat, als ik ziek word, het niet zo erg zal zijn.
Ik had vorig jaar om deze tijd zeker niet verwacht, dat we dit jaar zo rond de feestdagen weer bijna in dezelfde omstandigheden zouden verkeren. Ik vind het dit jaar dan ook veel moeilijker om aan een volgend jaar te denken, terwijl we vorig jaar toch dachten, maar volgend jaar is vast alles weer gewoon. Het is zoals het nu is en we moeten het daar mee doen. Misschien is het een goed idee, niet meer te veel verwachtingen willen hebben, of stel ik mij de toekomst dan toch te somber voor?
Het boek is inmiddels uit en het was fijn om met ons clubje bij elkaar te komen om het er samen over te hebben. Zolang er nog vier mensen bij elkaar op bezoek mogen komen, kan deze activiteit gelukkig door blijven gaan. Want lezen is leuk en blijf ik een verrijking vinden ook als het een moeilijk boek is.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
