Met nog een kleine twee weken te gaan was het hoog tijd geworden om een uitje te plannen waarbij vriendin MJ met haar scootmobieltje de openbaar vervoerkaart voor haarzelf èn een begeleider in werking kon zetten. We kozen voor een ritje met de bus naar Leeuwarden om daar de tentoonstelling ICONS in het Fries museum te gaan bekijken. Met de eerste bus die langs kwam mochten we niet mee. De chauffeuse wist niet zo goed welke handelingen ze moest verrichten om ons met scootmobiel makkelijk te laten instappen, ze maakte zich er af, door te zeggen dat dit aangemeld had moeten worden, maar bij de volgende bus was het geen probleem.
Het was jaren geleden, dat ik in een bus van het openbaar vervoer gezeten had en ik heb mijn ogen uitgekeken. Met een rolstoel de bus in is geen probleem meer. Er wordt bij de zijingang, zo u wilt zijuitgang een soort plank uitgeklapt en voilà een kind kan de was doen, men kan moeiteloos de bus in komen en binnen is er plek gereserveerd waar de scootmobiel met bestuurder kan staan. Ook hangt er een mooi schermpje waar alle haltes op verschijnen met de tijden wanneer de bus er moet zijn. Het stopteken vond ik ook aller vermakelijkst. Er was een prachtig dingdong geluid te horen als een medepassagier te kennen gaf bij de volgende halte uit te willen stappen. En bijna iedereen stapte uit met een groet en een bedankt richting chauffeur.
Ach ja en dan de tentoonstelling zelf. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten, iconen had bij mij vooral de associatie met stoffig en heilig. Na wat digitale oriëntatie gedaan te hebben leek het me misschien toch wel leuk. Achteraf kan ik zeggen: het was niet 'wel leuk'; het was zeer de moeite waard. Topstukken uit de National Portrait Gallery toont schilderijen, foto's beelden en prenten van buitengewone kunstenaars wereldwijd. En juist deze verscheidenheid maakte de tentoonstelling zo boeiend. Naast inderdaad portretten van oude baronnen, prinsessen, lords en lady's was de tentoonstelling zeer divers. Een schilderij van Ed Sheeran vond ik zeer de moeite waard, maar het portret van Charles Darwin was een schilderij om toch wat langer bij stil te staan. De doordringende ogen maakten diepe indruk op mij.
Er waren ook vele portretten van mensen die ik niet kende maar die mij wel interessant lijken om daar nog eens verder research naar te doen. Te denken aan Emma Hamilton, een supermodel van haar tijd (1765 - 1815). misschien bestaat er wel een boek over haar levensgeschiedenis. Ook was er een portret van de Eva de Geest (1624 -1660) dochter van Wybrand de Geest. Hier in Noard Fryslân zijn er nogal wat straten naar deze portretschilder vernoemd, maar ik heb nooit geweten wie deze persoon was. Ook maar eens verder uitzoeken. Louise Jane Jopling (1843 - 1933) was een vooruitstrevend kunstenares, een felle femimist en richtte een vrouwenschildersschool op. Wil ik ook meer van weten. En wat te denken van Mary Seacole 1805 -1881), één van de belangrijkste zwarte Britse vrouwen. Ze maakte naam in de Krimoorlog (1853 - 1856).
Er blijft nog genoeg te ontdekken over. En dan de bevestiging dat ik zelf ook hier en daar iets ga herkennen. Een aantal jaren geleden had ik nog nooit van Andy Warhol gehoord. Nu ben ik in staat om zelf werk van hem te herkennen. Ik zag de zeefdruk van Jane Collins uit Dynasty en ik wist op voorhand bijna zeker dat dit van hem moest zijn.
Het is dus een geslaagde middag geweest. Busexperiment gelukt en genoten van de tentoonstelling. Wat wil een mens nog meer. Gewoon, dat dit we dit kunnen blijven doen en er niet weer een totale lockdown komt waardoor er niets meer mogelijk is. Juist dit soort dingen verrijken het leven en maken het pensionado zijn zeer de moeite waard. Tijd hebben voor dingen die je altijd al had willen doen, maar waar het nooit van kwam.
KLIK
Mijn hond heet Hessel
Vandaag hebben we opnieuw een record gehaald. Het grootste aantal positieve coronatests; 23680. Het is wel een record met een kanttekening, want het kunnen er zo maar een paar minder zijn, omdat door een storing bij de GGD, 6 dagen geleden, de telling niet helemaal juist zou kunnen zijn. Hoe dan ook, het is toch een record waar je triest van kunt worden.
Vorig jaar om deze tijd werd er reikhalzend uitgekeken naar het moment, dat er een vaccin beschikbaar zou zijn. Het zat er aan te komen. En jawel, op 6 januari van dit jaar werd met veel bombarie de eerst prik gezet. Nu zou het leed snel geleden zijn. Na eerst nog wat aanloopmoeilijkheden bij de snelheid van het uitdelen van de vaccinaties gehad te hebben, kwam de vaart er goed in.
Als straks 80% (waarvan? dat werd er niet duidelijk bijgezegd, van de hele bevolking, van de bevolking van 18 jaar of ouder of van de bevolking van 12 jaar en ouder of.....) gevaccineerd zou zijn, dan hadden we de pandemie onder controle. Nu is de vaccinatiegraad 84,4% (nogmaals van wat?) en er is niets onder controle. En men kan moeilijk blijven volhouden dat de besmettingen vooral komen door de mensen die niet gevaccineerd zijn. Rondom mij heen hoor ik de laatste weken, dat mensen die wel hun prik gehaald hebben toch positief getest worden.
Gelukkig wordt het overgrote deel er niet meer zo ziek van en dat blijkt ook uit de cijfers van de opnames op de verpleegafdelingen en de ic's.
Zo langamerhand bekruipt mij het gevoel, dat de hoofdprijs door het zich laten inenten gedegradeerd is tot een troostprijs, men wordt er nu niet meer zo ziek van. Het is toch lang niet zo effectief als men gedacht had. En zie daar, vandaag was dan het heuglijke feit dat de eerste boosterprik gezet is en weer onder grote belangstelling van de minister en de pers.
Zelf ben ik heel hard aan het nadenken of ik die prik nog wel wil hebben. Misschien zijn de weigeraars van de vaccinatie toch slimmer dan ik dacht. Ik heb blindelings de gedachte gevolgd die gepropagandeerd werd: laat je prikken want dat is de weg naar de vrijheid. En zie nu wat er van die vrijheid terecht komt. Ik ben er klakkeloos vanuit gegaan, dat men wel wist wat men mij toediende. Nu ik deze uitwerking zie heb ik daar veel minder vertrouwen in en vraag ik mij steeds meer af: waar zijn we eigenlijk allemaal mee bezig.
Gelukkig ben ik nog lang niet aan de beurt en heb ik nog een hele tijd om na te denken en te zien hoe dit zich deze winter verder ontwikkelt. Echt gerust ben ik er niet op en ik heb dan ook heel veel twijfels of de einder al in zicht komt.
klik
mijn hond heet Hessel
Eerlijk gezegd had ik geen idee wie Frida Kahlo was, maar het Drents museum in Assen timmerde nogal aan de weg met deze levensexpositie over de Mexicaanse kunstenares die in de laatste decennia is uitgegroeid tot een feministisch icoon. Ik ben mij er eens in gaan verdiepen, want hoe kon het nu toch dat dit aan mij voorbij gegaan was.
Na enig speurwerk vond ik op het internet wat informatie en een artikel in het maandblad Opzij maakte ook het één en ander duidelijk. Zo las ik in het artikel Viva la Frida, dat tot 2003 haar naam amper terug te vinden was in de kunstboeken. In 2002 is er een film genaamd Frida uitgebracht. Deze film, gebaseerd op een boek over Frida, geschreven door Hayden Harrera heeft een belangrijke rol gespeeld in het uitgroeien van Frida Kahlo tot wereldwijd icoon. Ik had inmiddels al begrepen, dat deze vrouw gehandicapt was door polio en later ook nog een zeer ernstig ongeluk heeft gehad en dat ze vanuit haar bed met schilderen was begonnen.
Ze bewandelde een geheel eigen pad waarin plaats was voor trauma's verwerken, maar ook voor politiek, gender, liefde, het hebben van een eigen identiteit en de de Mexicaanse cultuur. Ik had dus inmiddels heel wat kennis opgedaan over deze kunstenares, maar toch vond ik het moeilijk om in het begin de draad wat te pakken te krijgen. Waarom waren de foto's die haar vader gemaakt had zo belangrijk en zo waren er in het begin van de expositie wel meerdere dingen opgehangen waarvan ik de zin niet helemaal zag. Wel heel verhelderend vond ik, dat er ook een paar afbeeldingen van haar echtgenoot Diego Rivera te zien waren. Zijn gigantische muurschilderingen in Mexico en in een paar steden van de VS waren toen al wereldberoemd. Als ik één van de eerste schilderijen van Frida zie, (de bovenste afbeelding) dan zie ik ook wel enige gelijkenis in stijl. Later heeft Frida toch wel een geheel eigen stijl ontwikkeld.
Aan het eind van de expositie kon ik wel meer het verband leggen. Het liet wel iets van haar achtergrond zien. Een kunstzinnige vader die fotograaf was en belangrijke opdrachten kreeg, zegt wel wat over de sociale achtergrond. Ze kwam zeker niet uit de armste families voort. Daarom vond ik het ook wel vreemd om een link naar het communisme te leggen, maar daar zal haar buitenechtelijke relatie met Trotsky ook wel mee aan toe hebben bij gedragen.
Extravagant was ze ook wel en ergens ver weg deed ze mij iets aan Mathilde Willink denken met haar geheel eigen kleding waaraan zij een geheel eigen identiteit aan ontleende. Frida deed dit met haar Tehuana-kleding. En zo heb ik in korte tijd weer heel veel bijgeleerd.
Voorlopig is dit wel het laatste culturele uitstapje in de rij die ik op stapel had staan, ik zal het de komende maanden wel iets rustiger aan gaan doen en dat is misschien in deze coronatijd niet verkeerd. Er komende vast weer betere tijden en dan maar eens zien wat er aan dit soort uitstapjes voorbij komt, want leuk is het wel.
KLIK
mijn hond heet Hessel
Terwijl het aantal besmettingen links en rechts om mijn oren vliegen, had ik een druk weekend met uitgaan. Deze ontwikkelingen had ik niet zien aankomen, wie wel? Ooit was ons in het vooruitzicht gesteld, dat àls we een inentingsgraad van rond de 80% bereikt zouden hebben, de pandemie min of meer onder controle was. Daar was ik van uit gegaan toen ik eind augustus de boekingen deed van deze twee theaterbezoeken. Of de controle van de QR code genoeg bescherming heeft geboden zal de komende tijd uitwijzen.
Op vrijdag waren we naar een voorstelling van Peter Pannekoek. Het was echt lachen, maar er was één maar, het onderwerp corona met alles er opaan en er aan kwam wel heel veel aan bod. Dat had wat mij betreft wel ietsje minder gemogen. Ik kwam daar om even te lachen en alles te vergeten, maar wat corona betreft lukte dat niet, dat bleef opdeze manier in mijn gedachten. Misschien wordt het voor de echte oude jaars conference nog wel wat bijgesteld, maar op zich zat het al wel aardig goed in elkaar.
Het theaterbezoek van zondag was van een heel andere orde. Ik had de Carmina Burana graag in Het Concertgebouw in Amsterdam willen zien, maar Martini Plaza in Groningen is ook een uitstekend theater. Ik was er nog nooit geweest, maar deze eerste keer smaakt naar meer.
En dan nu het muziekspektakel. Het is nog niet eens zo lang geleden, dat ik echt kennis maakte met de Carmina Burana. Dat was rond de kerst in 2013. Wandelvriendin D. zong toen in een koor mee die een bewerking van deze muziek ten gehore bracht. Ik ben mij er toen verder in gaan verdiepen en ik heb het muziekstuk omarmd. Toen ik in augustus op tv steeds reclamespotjes zag met de aankondigingen waar dit evenement zou plaats vinden wist ik het meteen: hier MOET ik heen. Vriendin M. wilde wel mee, hoewel het niet helemaal in haar smaakgebied ligt. Ze zingt zelf dat het een lieve lust is en omdat ze het wel heel erg leuk vond, dat ik er zo graag naar toe wilde besloot ze mee te gaan. Ze heeft het toch heel erg mooi gevonden.
Het verhaal spreekt mij nog steeds heel erg aan en zo langzamerhand raak ik er ook wat in thuis. Het leven wat als een soort rad van fortuin gezien kan worden. Soms heb je geluk, maar kort daarna kan het opeens weer over zijn. De cirkel van het leven zeg maar. Dit keer had ik wat meer kennis van zaken en heb ik het hele stuk helemaal mee kunnen beleven, om bij de slotakkoorden te verzuchten, jammer dat het alweer voorbij is.
Met al dit gedoe ben ik natuurlijk wel heel veel tussen de mensen geweest. Gezien de vele besmettingen per dag is het nog maar de vraag of dit zo blijven mag en kan. Ik blijf enige hoop houden. Het aantal ziekenhuisopnames en IC opnames ligt in verglijk met de vorige pieken toch een stuk lager. Misschien toch een beetje hoopgevend? Het zou zo fijn zijn als we dit soort culturele uitspattingen wel kunnen blijven doen, want ik heb genoten van mijn uitstapjes.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|