Als ik ooit een hele grote prijs win, meer dan een miljoen, dan weet ik nu wat ik er mee zou willen doen. Ik zou een bescheiden optrekje in deze omgeving als 2e huis willen hebben. Deze omgeving heeft alles wat ik mooi vind. Het landschap is wat glooiend, wat een aparte dimensie toevoegt en je verkijkt je altijd weer een beetje op de af te leggen afstanden.
Er is veel bos en hei en daar houd ik van. Net weer niet te veel bos, zodat je er in verdrinkt. En dan de hei, de Mookerhei. Hoewel de hei dit jaar niet op zijn allermooist is, dit schijnt nog een gevolg te zijn van de afgelopen twee te hete zomers, zo is mij verteld, was ik er wel van onder de indruk. Natuurlijk, de heidevelden op de Veluwe of bij Ede zijn veel groter, maar door de hoogteverschillen is de Mookerheide toch wel heel uniek. En dan het uitzicht, het kleine streepje water van de Maas in de verte, de dominante torens van Cuijk. Ik kan daar wel uren op een bankje zitten en in de verte staren. En binnen no time ben je zo maar bij de oevers van de Maas.

Een volgende dag kun je dan opeens in een nog veel nadrukkelijker rivierenlandschap zijn. Millingen aan de Rijn is op de fiets via Duitsland, Wyler en Zyfflich, in een goed half uur te bereiken. En daar is heel veel te zien. Grote binnenvaartschepen varen daar af en aan. Bij mooi weer zou ik ook daar zo maar uren zoet kunnen brengen met kijken. Intrigerend vond ik het punt waar de Rijn in de Waal verandert.
Ook zou ik dan denk ik vele malen het rondje met de de drie pontjes, Millingen, Pannerden en Doornenburg doen. Zeker als het lekker warm weer zou zijn. En dat was het vandaag niet. Ook had ik deze dag niet helemaal goed gepland, want anders had ik dit rondje zeker in ons programma opgenomen.
En dan is er in deze omgeving ook nog gewoon wat veeteelt, uiteraard in de uiterwaarden, maar ook op de heuvels, en er is wat akkerbouw, uien, aardappels en pompoenen heb ik gezien en een heel klein beetje tuinbouw in de vorm van wijngaarden.
Ik heb het dus enorm naar mijn zin (gehad) in deze omgeving en het is vast niet de laatste keer, dat we hier onze tenten opslaan, want ook als ik niet in aanmerking kom om een miljoen op mijn rekening gestort te krijgen, een eenvoudige camping is er altijd wel te vinden. Kortom ik heb mij hier prima vermaakt. Het weer was niet altijd dat wat ik mij zou wensen, maar we hebben toch een paar heel aardige zonnige warme dagen gehad.
klik
Deze beeldengroep kwamen we onderweg tegen bij de grens tussen Zyfflich en Leuth. Het is een monument dat het lijden van de bevolking centraal stelt. Het zijn 30 beelden met getraumatiseerde gezichtsuitdrukkingen, 15 aan Duitse en 15 aan Nederlandse kant. Het is de eerste grensoverschrijdende landmark (herkenningspunt) tussen Nederland en Duitsland
Mijn hond heet Hessel
EEN GOED GEVULDE DAG
Men neme
- het uitzicht van de camping
- de kerktoren in de verte
- een pad wat richting de kerktoren lijkt te gaan
- een inschatting dat het richting Duitsland naar het plaatsje Wyler zal gaan
- je maakt een plan om daar heen te lopen
- je begint met wandelen
- het plan lijkt aardig te lukken, de toren komt steeds dichterbij
- totdat blijkt dat het niet makkelijk is om in Wyler aan te komen
- plan bijstellen is noodzakelijk, want kerktoren is niet meer te vinden
- de grens overgaan kan wel, maar pas 2 km verderop
- in Wyler blijkt de kerktoren niet te staan
- even sudderen
- twee km. teruglopen, maar nu op Duits grond gebied
- daarna nog weer twee kilometer lopen en opeens duikt de toren weer op
Het was dus minder eenvoudig om "even" naar de kerktoren in de verte te lopen. Het was veel verder dan de paar kilometer die ik ingeschat had, mede omdat we pas met een grote omweg de kerktoren in Kranenburg konden bereiken, want dat is het stadje waar de kerktoren staat. Maar het was de moeite waard, zowel kerktoren als stadje waren alleraardigst. 
Van Kranenburg zijn we via een fietspad naast een oude spoorlijn weer teruggelopen naar Groesbeek en vandaaruit terug naar de camping waar we al een paar dagen vertoeven. Het is een vrij lange wandeltocht van ruim 20 km geworden, maar wel mooi. En het weer was tegen alle verwachtingen alleszins redelijk. Eén buitje van 5 minuten mag toch geen naam hebben.


Onderweg kwamen we hele grote velden vol met pompoenen in aanwas tegen. Heel Nederland kan wel een pompoen uit Groesbeek krijgen. Het is een hele uitdaging om slechts op gevoel en intuïtie een wandeltocht te doen, maar het is ons al twee dagen gelukt en het is wel weer een hele nieuwe dimensie, maar morgen gaan we denk ik toch maar een wandeltocht doen die ik via internet gedownload heb. Ik wil ten slotte ook hei zien! Dus op naar de Mookerhei
klik
Mijn hond heet Hessel
Nee, ik wil niet klagen hoor, uiteindelijk hebben wij best redelijk weer gehad tijdens onze zomervakantie en ook in de weken dat kleine dochter Nina en haar vader hier waren konden we overdag heel veel buiten zijn, maar toch, een echte mooie zomer is het niet. Dit is ook te zien.
De weilanden zijn groen, de bermen zijn niet geel verschroeid en het onkruid tiert welig tussen de straat- en trottoirtegels, al zal dit laatste ook wel te maken hebben met een ander onkruidverdelgingsbeleid. Sommige straten ogen gewoon groen door het vele groen tussen de straatstenen en trottoirs krijgen last van losliggende stoeptegels door de werking van het vele onkruid. De straters hoeven voorlopig niet bang te zijn om zonder werk te komen zitten, want volgens mij moeten er heel wat trottoirs herstraat gaan worden om het weer een beetje vlak en netjes te krijgen. Onkruid doodspuiten schijnt niet meer te mogen, maar dit is ook verre van ideaal en kost vanwege de benodigde herstratingen ook handenvol geld. Nieuw beleid is niet altijd beter.
Dat dacht ik gisteren ook. Soms vergeet ik het gewoon om een keer naar de bloeiende hei te gaan, maar dit jaar zou het mij niet ontkomen. Hoewel we volgende week richting Mooker hei gaan, leek het mij aardig om een ferme wandeling te maken over de Friese heide bij Duurswoude. Half augustus, het zou nu zo langzamerhand in bloei moeten staan.
Aangekomen bij de heidevelden wachtte ons een grote teleurstelling, want van wat ik verwacht had en nog in mijn herinnering van weleer opgeslagen was zag ik helemaal niets meer. Geen mooie paarse vlakte, want dat is toch wat je verwacht als je half augustus naar de grootste heidevelden van Friesland gaat.

Alle heidevelden zijn vergrast. Dan kunnen er wel mooie borden neergezet worden met uitleg over dit gebied en de vier soorten heide die hier te vinden zouden zijn, maar het feit is dat er maar weinig meer over is van de heide van weleer. Toen door de droge zomers de heide door de hitte verschroeide heeft men ingegrepen en het waterpeil omhoog gebracht, zodat de pingo's (de oude meertjes ontstaan als gevolg van de ijstijd weer wat water zouden hebben. Het land zou weer wat drassiger moeten worden, want dat was veel meer terug naar de situatie van weleer zo is de gedachte van het Staasbosbeheer van nu. Deze denkwijze zie ik in veel meer delen van ons land toegepast en ik ben bang dat zo stilletjes aan steeds meer heidevelden zullen gaan verdwijnen.
Echt begrijpen doe ik het niet. Als ik schilderijen van begin twintigste eeuw zie, dan zijn er toch vele afbeeldingen van de heidevelden te vinden. Maar nee, dat schijnt niet het juiste landschap te zijn volgens Staatsbosbeheer. We moeten naar veel verder in de tijd terug. Naar de moerassen die er ooit geweest zouden zijn. Ik vind het jammer. Met die moerasachtige velden heb ik niks. Geef mij maar de heidevelden met daarop de grazende schapen, al dan niet met een herder.
Het is bijna lachwekkend als je de paar zielige heidestruikjes ziet die er buiten de omheining nog mogen zijn. Voor het juiste effect moet u echt even op de foto klikken.
klik
Mijn hond heet Hessel
Achteraf dacht ik, ik had er helemaal niet zo goed over nagedacht, maar soms pakt een herhaling helemaal niet zo goed uit, sterker nog, het risico is aanwezig dat het op een grote teleurstelling uitloopt. Gelukkig was dit niet geval. Nadat zoonlief en kleine dochter Nina zich een aantal dagen in zijn flat in Amsterdam vermaakt hadden gaf Nina, nadat haar gevraagd werd wat ze het liefst zou doen het antwoord: "weer terug naar oma en opa."
Natuurlijk waren ze welkom. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden en de bedden nog niet verschoond. Maar eerst was er nog een verjaardag in De Haag.
De zestiende verjaardag van kleine dochter R. moest natuurlijk ook gevierd worden (en het feit dat P. en ik dus al 16 jaar oma en opa zijn, maar dit terzijde) en zo waren we op deze heuglijke dag als familie weer eens bij elkaar. Blijer kun je mij niet maken.
De dagen daarna waren zoonlief en Nina dus weer terug en leek het een herhaling van zetten. En opnieuw zat het weer erg mee, zodat we veel buiten konden zijn. Fietsen naar de midget golf, badminton spelen in de tuin, buiten eten, dit was allemaal mogelijk. Zoals ik het begin al schreef, soms kan een herhaling van zetten heel teleurstellend uitpakken, omdat dan de sfeer net even iets anders is, of omdat de juiste snaar dan niet meer gevonden kan worden, maar gelukkig was dat nu niet het geval. Het zoveelste spelletje memory spelen was nog steeds leuk, behalve die ene keer dan, dat ik er in slaagde een grotere stapel kaartjes te bemachtigen. Al die andere keren was het een uitgemaakte zaak, Nina veroverde de grootste stapel en het gevecht ging dan vooral tussen zoonlief en mij. Maar na een paar minuten was het zure gezicht gelukkig weer verdwenen.
Voor de jongens was het ook een drukke tijd. Natuurlijk kregen ze veel aandacht, maar er waren ook tijden dat ze even op een zijspoor gezet werden. Badminton spelen met rondspringende jongens is niet te doen, dus dan werden ze maar even aan de zijlijn geparkeerd. Ach, het is een wonderschoon stel en als het niet al te lang duurde schikten ze zich daarin wel. Zo nu en dan een kwartiertje, moet kunnen.
Maar nu is het feest echt voorbij. Morgen vliegt ze weer terug naar verwegland. Ik had haar anderhalf jaar niet gezien, maar echt vervreemd waren we niet van elkaar. Natuurlijk speelt daarbij wel een rol dat je elkaar tijdens het telefoneren kunt zien. En dat gaan we de komende tijd ook zeker weer doen. En ik ga weer een mooi fotoboek voor haar maken, zodat we deze leuk tijd toch een heel klein beetje kunnen vasthouden.
klik
Mijn hond heet Hessel
|
|