Het zal ongeveer vier weken geleden zijn dat er begonnen werd met het maken van deze bouwwerken. Vorig jaar hebben we voor het eerst meegemaakt dat de roekenkolonie in deze bomen neerstreek. Het zal te maken hebben met de kap van het bosje achter ons huis. Of ze vroeger daar nestelden weet ik niet, het is mij in ieder geval niet opgevallen. Dit jaar kunnen we van het begin af aan het proces gadeslaan, omdat we vorig jaar ervaring hiermee hebben opgedaan.
Ik heb ze zien vliegen, met takken in de bek naar een plekje waar het nest dan moet komen. Kennelijk houden deze vogels van gezelligheid, want de nesten worden soms heel dicht bij elkaar gebouwd. We komen er twee keer per dag langs en het is dan een kabaal van jewelste. Alles schettert door elkaar heen, maar echt ruzie onderling zie ik eigenlijk niet. Er zijn wel bepaalde patronen te ontdekken, 's avonds zijn er namelijk veel meer vogels dan overdag. En straks krijgen we dan een week dat de kleintjes geleerd worden om te vliegen en om voedsel in de weilanden te zoeken.
Voor deze roekenkolonie zou ik eigenlijk de term gekrakeel niet moeten gebruiken, want dit woord heeft toch wel wat een negatieve lading van onenigheid, ruzie, twist etc. en zoals ik al schreef, dat zie ik niet. Voor hen had ik beter het synoniem kabaal kunnen gebruiken, maar met het titelwoord kan ik mooi de verbinding leggen naar het kabinet en de Kamer.
Komende week gaat het weer spannend worden. Het gekrakeel is niet van de lucht. De notulen zullen en moeten openbaar gemaakt worden, zodat er links en rechts weer flink op los gehakt kan worden. Ik heb niet het idee dat we er als land iets mee opschieten. Intussen is er voor een aantal van de groep mensen waar het uiteindelijk om gaat, nog steeds geen goede regeling. Laat men daar de energie maar in steken zodat dit op een snelle en goede manier wordt afgewikkeld.
Waar ik wel heel benieuwd naar ben, is wie er verantwoordelijk is, om dit hele gedoe weer op te rakelen. Wie is er mee gediend? En de Kamer moet zich misschien zelf ook eens even achter de oren krabben. De Kamer heeft in het verleden immers zelf de eis gesteld dat na het aan het licht komen van de Bulgarenfraude in 2013 er veel strenger gecontroleerd moest worden.
Tja, daarop zijn vervolgens dan weer fouten gemaakt waardoor mensen hiervan de dupe zijn geworden en dat is heel vervelend en dat er dan mensen zijn die opkomen voor de gedupeerden, helemaal goed, maar zo langzamerhand wordt het een gekwetter en gekrakeel waar niemand meer wijs uit kan worden. Wie het weet mag het zeggen.
klik op de link popup
De doodgewoonste dingen, die brengen mij tot zingen, dat liedje begon vandaag zo maar in mijn hoofd te spelen, of eigenlijk, het begon met: het zijn de kleine dingen die het doen, maar dat liedje maakte heel snel plaats voor het eerst genoemde. Na gisteren een dag gehad te hebben van heel slecht in mijn vel zitten waardoor de wandeltocht een dag uitgesteld werd, had ik vandaag het gevoel terug, het leven weer te kunnen omarmen. Mooi weer, eerst bijna geen wind en een prachtige omgeving.
Hadden we een paar weken geleden dit gebied met de auto wat bekeken toen we een puzzelrit reden, vandaag deden we het lopend; vanuit Lutjegast via Grootegast en Doezum, dan richting Kornhorn om uiteindelijk langs de Doezumer Vaart weer richting Lutjegast te gaan, een tocht van rond de 22 km. Het gebied ligt op een klein half uurtje rijden van de plaats waar we wonen, maar het is voor mij echt onbekend terrein. Genoeg te kijken dus.
In het begin liepen we langs het kunstwerk De Baak. Het hele hollerige en tempo maken en daardoor overal aan voorbij gaan is er bij ons wat af, we nemen steeds meer de tijd om iets te bekijken of een foto te nemen. 
Zo zagen we onderweg deze bijzondere varkens. Net toen ik de moed opgaf wilde de dikste toch nog even poseren.
Ach dit blogje is eigenlijk zo maar een doorkijkje van een mooie wandeldag. Lock down of niet, we vermaken ons prima. Toch kijk ik er wel naar uit om weer terug zijn in het normaal. Juist de start en de aankomst zijn vaak gezellige momenten als je deelneemt aan georganiseerde tochten en dat mis ik nu wel een beetje. Natuurlijk, de tocht is net zo mooi als je die met zijn tweeën loopt als wanneer er soms wel honderd deelnemers zijn. Daarbij aangetekend, dat die honderd deelnemers na een uur zo verspreid zijn, dat je de meesten de hele dag niet terug ziet, maar nogmaals, bij de start of bij de aankomst geeft het toch een gevoel van saamhorigheid.
Onderweg kregen we opeens zomaar een praatje met een mevrouw die in haar tuintje bezig was. Ook zij is een actieve wandelaarster en had er heel veel plezier in om het even met ons over deze door de FLAL uitgezette tocht te hebben. Ze gaf ons nog wat tips over weer andere mooie tochten die ook via het internet te downloaden zijn. We eindigden het gesprek met de wens elkaar toch ooit weer eens te zien bij een echte officiële tocht. Het kan nu toch niet zo heel lang meer duren.
Terwijl de kruitdampen van het politieke gevecht van vorige week nog wel enige tijd zullen blijven hangen, probeer ik het zelf in mijn hoofd toch wat helder te krijgen. Ik heb werkelijk ademloos vanaf de eerste rang het gevecht gevolgd, zelfs tot diep in de nacht en ik werd meegesleept door het spel wat de spelers in de arena vertoonden, maar ik raakte er ook danig van in de war.
Natuurlijk was ik ook heel erg boos op degene die de hoofdrol was toebedeeld, op Mark Rutte, maar gaande weg kreeg ik toch steeds meer met hem te doen. Niet door zijn eigen optreden, maar wel omdat ik zelf steeds meer inzicht in het spel begon te krijgen.
Het werd uiteindelijk duidelijk, er was inderdaad over de heer Pieter gesproken, want daar bleken dus toch aantekeningen van te bestaan, maar een heel zwaar gesprekspunt is het waarschijnlijk niet geweest, wat kan verklaren waarom drie mensen, onafhankelijk van elkaar, dit zich niet direct kunnen herinneren. Het zal vast even ter sprake zijn geweest, een onderwerp waarvan een ieder achteraf zou kunnen zeggen, o ja, dat is ook zo. Maar hier is zo'n enorm gewicht aan toegekend waardoor het wel heel gemakkelijk werd om iemand het etiket "leugenaar" op te plakken.
Het spel van "barbertje moet hangen" was op de wagen gezet. Vooral verliezende partijen van de verkiezingen konden nu hun gram halen en hiermee hun voordeel doen. En de man in kwestie stond zich daar maar te verdedigen, het was geen liegen geweest, hooguit een kwestie van vergeetachtigheid. Koren op de molen van de beschuldigende partijen. Vergeetachtigheid, een tweede punt van aanklacht, minstens zo erg als liegen, zo niet erger! De modder bleef hem om de oren vliegen.
Maar hij hield stand, in zijn eentje. Was er dan niemand die hem verdedigde? Nee, helemaal niemand. Om dan je rug recht te houden. Ik doe het hem niet na!
Nee, dit keer heeft de VVD niet mijn stem gekregen, maar ondanks dit hele gedoe, mag de VVD wat mij betreft wel weer gaan regeren en ook Mark Rutte mag wat mij betreft weer premier worden. Nu wel. Het was beter geweest als hij zich voor de verkiezingen had teruggetrokken, zijn houdbaarheidsdatum lijkt inderdaad voorbij te zijn, maar om nu in deze fase het strijdtoneel te verlaten lijkt mij ook geen goede optie.
Politiek, het is een hard bedrijf. Je moet wel in staat zijn om het één en ander te kunnen incasseren. Echte lieverdjes zijn de dames en heren politici geen van allen. Of je nu Mark heet, of Lilian of GertJan of Sigrid of Esther of noem maar op, het schijnt dat ze opkomen voor ons kiezers, maar de medemenselijkheid lijkt soms ver zoek. In zo'n schouwspel wordt het dan wel heel erg moeilijk om te zien wat werkelijk waar is en wat niet.
Echte winnaars kent dit gevecht volgens mij niet. De heer Tjeenk Willink zal met alle verliezers moeten proberen er weer iets van te maken, waardoor men toch weer met elkaar over de brug kan komen om verder te gaan. We zullen het zien.
Vorig jaar eindigde ik in mijn blogje over Pasen dat je soms even in de toekomst zou willen kijken om te zien hoe het volgend jaar met Pasen zou zijn... We zijn een jaar verder, het is weer Pasen en eigenlijk is de situatie nog niet zo heel erg veel veranderd. Alleen hebben we nu wat meer ervaring over wat wel kan en niet. Lieten we ons vorig jaar nog dwingend leiden door de "intelligente" lockdown, dit jaar nemen we zelf de verantwoording over wat wel en niet wenselijk is.
Vorig jaar zat er de schrik goed in vanwege de vele opnames op de IC en ook was toen de verwachting dat het sterftecijfer vele malen hoger uit zou vallen dan achteraf het geval is gebleken. Begrijp me goed, 15.000 mensen voortijdig aan covid overleden is triest, elke dode is er één te veel, maar het zijn gelukkig toch niet de vele tienduizenden, ja misschien zou het aantal wel tot over de honderdduizend uitkomen, geworden.
Dit heeft ons doen besluiten, om deze Pasen weer met dochterlief en kleine dochter door te brengen. We zijn thuis "uit eten" geweest en het was heerlijk. Sinds een jaar functioneert HET RECHTHUIS weer als restaurant en wij hebben een heerlijk Paasdiner bij hen besteld. Het was heel gezellig om weer even samen te zijn.
Voor tweede Paasdag had ik voor P. en mij een heel bijzonder uitje bedacht. Ik had in de krant gelezen over een autopuzzeltocht in het Westerkwartier van Groningen. Dit was niet echt een tocht voor alleen maar met Pasen, maar een nieuw initiatief om mensen/toeristen kennis te laten maken met een mooi stukje omgeving. Deze uitgezette autopuzzeltochten schijnen trendy te zijn, want ook andere provincies hebben er al een paar ontwikkeld.
Afijn, eerst liet ik mij nog wat afschrikken door de prijs, 22 euro vind ik best wel veel, maar donderdagavond heb ik het dan toch maar besteld. De informatie die ik kreeg, nadat ik betaald had, was nog maar summier, de echte map met verdere instructies konden we 2e Paasdag bij landgoedboerderij Oosterheerdt in Leek afhalen.
Het zag er allemaal keurig verzorgd uit. We mochten beginnen met een kijkje te nemen in de stal van deze bijzondere lammetjes. En daarna gingen we op pad en kwamen we langs de mooiste bezienswaardigheden. Het was jammer dat het soms gewoon te koud was om ergens lang bij stil te staan, want een aantal kerkjes, een molen, wat landgoederen etc, nodigden door het mooie eigenlijk uit om hier te voet een wandelingetje aan te koppelen, maar soms vlogen de hagelstenen om onze oren zodat we al snel weer de warme auto opzochten.
Twee jaar geleden hadden we vanuit ons eigen dorp een puzzelrit gedaan en eigenlijk had ik toen in Oranjebestuur verkondigd dat zoiets misschien toch niet in deze tijd paste, maar ook toen heb ik mijn mening bijgesteld. Het is een prima activiteit, voor al in deze tijd, maar ook als het weer niet echt lokt om buiten te zijn. Ik heb erg veel mooie dingen gezien en we gaan deze zomer vast wel eens terug naar de mooie plekjes om er dan een mooie fiets- of wandeltocht te doen èn om de verschillende kleine musea een bezoekje te brengen, want zo kom je opeens te weten dat Abel Tasman in Lutjebroek geboren is en dat daar een museumpje over de beste man schijnt te zijn.
De onderste foto is van het enige overgebleven heideveldje in deze streek. Zeg nu zelf, daar wil je met mooi weer toch de wandelpaden kunnen betreden?
Alleen de naam al, Houtigehage, deed mij associëren met veel struiken en boomwallen. Daar in het coulisselandschap, zouden er op deze laatste dag van maart, die een echte voorjaarsdag beloofde te zullen gaan worden, vast al wel heel veel kleine ontluikende groene blaadjes te zien zijn. Dus toen wij daags daarvoor beslist hadden om te gaan wandelen ben ik maar eens gaan zoeken of ik daar een mooie tocht kon vinden.
Via de postcodeloterij kwam ik bij Routenet terecht. Ik kreeg een gratis proefabonnement aangeboden. Na wat heen en weer gepruts kreeg ik door hoe ik het wandelknooppuntennetwerk kon laten werken. Eindelijk, ik had dit al zo vaak geprobeerd, maar het was me nog nooit gelukt. Eerst kreeg ik de beschikking over een uitgezette route door iemand anders, maar even later zag ik hoe ik zelf een route kon samenstellen en dat was het helemaal. Nu kon ik eindelijk een rondje helemaal naar eigen inzicht samenstellen.
Ik wilde vanuit Harkema starten, vandaar naar Houtigehage, Boelenslaan, Surhuisterveen en dan langs de Surhuisterveenstervaart weer terug naar Harkema. Een rondje van iets meer dan twintig kilometer.
We wandelden veel over zandpaden of over rustige B.weggetjes. Tot ver voorbij de helft klopte de route, alle paaltjes met het juiste nummer waren te vinden, maar in Surhuisterveen kwam er opeens de klad in. Pijlen waren niet goed te vinden, de volgorde van de nummers klopte niet helemaal, maar o wonder, de telefoon bracht uitkomst. Ik had de route daarop gedownload en daardoor kon ik precies zien waar we waren en er werd bij een cruciaal kruispunt aangegeven welke kant we opmoesten. Daarna was het volgende paaltje al snel weer gevonden. 
En och wat heb ik veel mooie dingen gezien. Inderdaad heel veel prille groene blaadjes, zelfs een kastanje die al bezig was kaarsen te maken, magnolia's die uit de knoppen kwamen, prachtige gele forsythsia's en heel veel lammetjes. Vogels waren lustig aan het kwinkeleren, het weer was prachtig, het is een dag geworden waar ik van genoten heb en die ik niet zo snel vergeten zal. Dit smaakt naar meer.
Toch zit er in het systeem wel een manco. Bij het uitzetten van een route moet er soms wel eens gekozen worden om vanwege de lengte een minder leuk stukje weg te kiezen, bijvoorbeeld een fietspad langs een weg. Dan geeft het paaltje niet een pijl naar dat bepaalde nummer dat via dat fietspad te bereiken is. Dat nummer wordt dan gewoon niet genoemd. Maar nu ik dit weet kan ik dit met behulp van de download op de telefoon oplossen. Ik zal zeker op deze manier vaker een tocht voor onszelf gaan ontwerpen.
|
|
