Ik vind het een goede zaak, dat het voorspel op de komende formatie voorlopig is stopgezet. De twee 'nieuwe verkenners' kunnen niet gewoon aan de slag gaan voordat de puinhoop van de vorige verkenner is geslecht. Natuurlijk was Ollongren met zich zelf aan toen bleek dat zij ziek was en had zij grote haast om naar huis te komen, maar in zo'n functie is zorgvuldigheid te allen tijde geboden.
Nu ligt de gedachte over hoe men iemand wil wegpromoveren op straat. En hoe de vork nu echt in de steel zit, zal misschien nooit duidelijk worden. Komende week zullen er vele woorden over vuil gemaakt worden, maar ik ben bang dat de ware toedracht in nevelen gehuld zal blijven. Pieter Omtzigt is hoe dan ook beschadigd.
Een hele bittere pil voor een man die als hardwerkende volksvertegenwoordiger zich ingezet heeft voor onze rechtstaat. Ik had hem eigenlijk op termijn wel als een toekomstige minister president gezien. Eerst dit vierde kabinet Rutte tot stand laten komen en dan (zo lang gaat dat vast niet duren, want mijns inziens is genoemd toekomstig kabinet niet zo'n lang leven beschoren) bij de volgende verkiezingen zou het een goede zet van het CDA zijn om Omtzigt lijsttrekker te laten worden in plaats van Wopke.
In de politiek worden er dus rare spelletjes met mensen gespeeld. Heel even moest ik terugdenken aan de tijd dat er in mijn werk niet zo fraai met mij is omgegaan. Ik weet als geen ander hoe dit soort spelletjes je kunnen raken en dat het behoorlijk wat tijd kost om dit te verwerken. Dat zal voor een politicus niet anders zijn. Het zijn ook mensen. Net als verkenner Ollongren. Ook zij is mens en mensen maken wel eens fouten. Dat neem ik haar niet echt kwalijk. Het is gebeurd en het is niet anders.
Ondanks dat ik aan het begin stel het een goede zaak te vinden dat de nieuwe verkenners gestopt zijn, ik vraag mij tegelijkertijd af of een politiek debat over dit gedoe wel zin heeft en iets oplost. Het kwaad is geschied, dat kan toch niet teruggedraaid worden. Eén ding is zeker, echt makkelijk leek het al niet om tot een kabinet te komen en dit soort dingen maakt het er niet eenvoudiger op, maar men zal toch weer een modes moeten vinden om verder te kunnen gaan. Ik kijk met grote belangstelling uit naar hoe dit gaat aflopen.
Ook ik ben om. Ik mag tegenwoordig graag naar een podcast luisteren. Ik had van dochterlief een aantal aanbevelingen gekregen, maar ene Gijs Groenteman boeide mij toch niet zo. Tijdens mijn gobelin borduurwerkje heb ik heel veel naar spotify geluisterd, maar op een gegeven moment was ik daar toch ook wel klaar mee. Tijd om een nieuwe weg in te slaan en zocht ik het maar eens in de klassieke muziek.
Met het zoeken naar toegankelijke muziek van de bekende componisten stuitte ik daarbij ook op verschillende podcasts. De podcast 'Beethoven is meer dan een hond' had dan wel een vreemde titel, maar de subtitels van de vijf afleveringen spraken mij wel aan en vanaf het eerste moment was ik geboeid.
Het fenomeen podcast was mij niet helemaal vreemd. Ooit, jaren geleden, luisterde ik naar de podcast van route du soleil, gemaakt door Peter van Bruggen, als ik op de reguliere tijd op zondagmiddag van twaalf tot twee niet in de gelegenheid was geweest het radioprogramma aan te zetten. Ook toen heb ik al genoten van de tot de verbeelding sprekende verhalen.
Zo heb ik dus nu ook met heel veel plezier geluisterd naar Jet en Fieke en ben ik op een hele speelse wijze weer wat wijzer geworden. Het viel mij op dat ik toch veel meer van klassieke muziek weet dan ik dacht. Maar goed, na 5 afleveringen van een uur was de koek op en toen? Want echt boeiende podcasts luisteren wordt al snel verslavend.
Ik stuitte op de Podcasts: Klassieke Mysteries van AVROTROS en NPO Radio 4. En echt Rebecca van der Weijde en Ab Nieuwdorp maken er een feestje van om naar de verschillende afleveringen te luisteren. In de podcast: 'Voorspelde Mozart zijn eigen dood?' gaan ze naar Wenen om het één en ander uit te pluizen zo ook het uitzoeken van het geheimzinnige levenseinde van Beethoven. Het was alsof ik zelf weer door Wenen liep. Ik zal niet alle afleveringen afzonderlijk noemen, maar ik vond het een feestje om hier naar te luisteren.
Tja en toen was het gobelinborduurwerk af èn ik had de meeste leuke podcasts beluisterd en bekroop mij het gevoel en nu? Na een paar dagen mij wat ongemakkelijk voelen ben ik toch met een nieuw gobelinwerk begonnen en heb ik de eerste podcast van Francis van Broekhoven geluisterd, maar het was het niet echt meer. De betovering lijkt een beetje voorbij.
Omdat ik vannacht erg slecht geslapen had, heb ik vanmorgen besloten het over een andere boeg te gooien. Meer naar buiten. Mijn lijf moet weer veel meer te doen krijgen. Het dagelijkse rondje van bijna vier kilometer is niet genoeg. Er moet meer en langer gewandeld worden.
Dat hebben we vandaag gedaan. Een rondje van 15 km. rond ons huis gemaakt. Bijna overal was het mogelijk om ons huis te zien. Een mooie ervaring. En er is buiten al van alles te bewonderen. Van krocusjes tot katjes en lammetjes. De zon deed ook nog wel aardig haar best en het was fijn om buiten te zijn. Nu er de komende weken nog steeds geen versoepeling van de maatregelen staat te gebeuren, ga ik toch proberen om er maar weer iets van te maken. Depri worden kan altijd nog, dat schuif ik voorlopig nog maar even op de lange baan.
Heel lang geleden, in ieder geval meer dan 23 jaar geleden, ben ik aan dit 2e gobelinborduurwerkje begonnen. Ik had niet gedacht dat ik er zo lang over zou doen en later heb ik wel eens gedacht dat het nooit af zou komen. Ik sleepte het, als we met de caravan voor een wat langere periode weg gingen, wel mee, maar heel vaak legde ik het na thuiskomst weer terug zonder er één steekje aan geborduurd te hebben. Zeker de laatste jaren was het mij duidelijk geworden, dat ik heel veel licht moest hebben om het te kunnen zien. Dat was bij het eerste borduurwerkje wel anders.
Ooit was ik door aanstaande schoondochter uitgedaagd om dit te maken. Toen ik haar leerde kennen was zij met zoiets bezig en ze haalde haar fijn besneden neusje eigenlijk op voor het borduurwerk waar ik mee bezig was, weliswaar ook een telwerkje, maar met kruissteekjes over 2 draadjes. Dat wat zij deed was toch echt wel een graadje moeilijker, elk steekje over 1 draadje!
Toen ik bij haar in Boekarest op bezoek was, meer dan 25 jaar geleden, zag ik in een warenhuis het boorduurpakket en besloot onmiddellijk dit te kopen. Tijdens mijn bezoek daar ben ik er aan begonnen, maar het heeft me toch wel bijna twee jaar gekost om het af te krijgen. We vonden het de moeite waard om het in te laten lijsten en aldus geschiedde. Het hangt vanaf die tijd in onze huiskamer. 
Na een tijdje begon ik het friemelwerk te missen en ik vroeg zoonlief en schone dochter, om wanneer zij weer eens in Brasov waren, nog eens zo'n borduurwerkje voor mij mee te nemen. Na een paar keer aandringen was er aan mijn verzoek voldaan en ik ging aan de slag. Maar het was net of de uitdaging er wat af was. Ook het einde van hun huwelijk zal een rol gespeeld hebben. En toch pakte ik het zo nu en dan toch weer eens, want in mijn drukke bestaan was het wel iets wat mij tot rust drong. Veel mensen verbaasden zich er dan ook over dat ik daar het geduld voor op kon brengen.
De laatste jaren heb ik er thuis op de lange zomeravonden, buiten op het terras wel aan gewerkt. Dan had ik genoeg licht. Afgelopen zomers ben ik er ook tijdens de hitte 's middags in de schaduw wel mee bezig geweest. En zo langzamerhand zag ik dat ik toch vorderingen maakte. Het was bijna voor driekwart af.
Deze winter werd ik op het spoor van een daglichtlamp gezet. Ik was bezig met kleuren, maar ook daar had ik veel licht voor nodig en van Margot, ooit een medeblogster kreeg ik de tip over de daglichtlamp. Die heb ik als verjaardagscadeau van dochterlief gekregen en het is DE oplossing voor zowel kleuren als dit priegelwerk.
Na achtereenvolgens veel gepuzzeld en gekleurd te hebben kwam dit borduurwerk in beeld. En toen zat de vaart er opeens in. Komende week breng ik het naar de lijstenmakerij, want ik wil dit net als die vorige ook wel graag ingelijst hebben.
Nu moet ik iets nieuws verzinnen. Ja, ik kan weer een nieuwe puzzel beginnen, of ik kan weer gaan kleuren, ik kan ook weer met een nieuw borduurwerkje beginnen, want ze, zoonlief en schoondochter, hadden toen gelijk maar twee pakketjes gekocht, maar ik heb nog even geen zin in dit alles. ik had gehoopt dat de lock down klaar zou zijn wanneer ik dit af zou hebben, maar niets is minder waar.
Eerst maar even niets behalve breien wat ik eigenlijk altijd wel doe. Het voelt wel even leeg, maar komt tijd komt raad. Er zal zich vanzelf wel weer eens een nieuw project aandienen. Terugvallen op het alles waar ik mij afgelopen jaar kostelijk mee vermaakt heb kan natuurlijk altijd.
Vandaag is één van de weinige dagen dat ik 's morgens wakker word met het gevoel, o ja, ik moet vandaag werken. Sinds een aantal jaren ben ik stembureaulid, dus als er verkiezingen zijn mag ik aan het werk. Bijna had ik mijn ontslag al aangevraagd, want de functie van "alleen" maar teller zijn beviel mij niet zo. Na een paar keer dit gedaan te hebben, had dit geen uitdaging meer voor mij. Ik wilde meer....
Toen ik van de gemeente de vraag kreeg, of ik ook dit keer weer beschikbaar wilde zijn heb ik toch nog maar een keer ja gezegd. Misschien mede geholpen door het coronavirus, men heeft nu meer mensen nodig, heb ik opeens bereikt waar het mij vanaf het begin af om te doen was. Ik word nu ingezet als volwaardig stembureaulid en mag ik van achter het tafeltje het halve dorp aan mij voorbij zien trekken. Kijk, toch nog promotie gemaakt en geworden wat ik wilde worden.
Dit jaar voel ik mij toch al meer betrokken bij de verkiezingen omdat ik lid geworden ben van het EenVandaag Opinipanel en ik de laatste maanden heel wat enquetes heb ingevuld.
Het leek er eerst op dat ik een zwevende kiezer was, maar na een paar weken leek ik er toch uit te zijn, maar niets is zo veranderlijk als een mens. Vanmorgen was ik al ruim voordat de wekker was gegaan wakker en liet ik mijn gedachten even gaan over de de dag die ging komen. Echt helemaal tevreden was ik niet over de keuze die ik had gemaakt, maar bij gebrek aan beter, zal ik maar zeggen. Ik ging aan het plussen en minnen. Waarom wel, waarom niet, was er nog iets anders?
Al denkend werd het duidelijk dat ik toch nog van keuze zou gaan veranderen. Na alles nog eens goed op een rijtje gezet te hebben staat mijn keuze nu vast.
Triomfantelijk deelde ik aan P. mee dat ik geswitched was. Met het duidelijk maken waarom ik wat ga stemmen, ben ik er steeds meer zeker van dat ik een goede keuze heb gemaakt.
Het belooft een interessante dag te worden en omdat niet alles meer per partij op naam geteld hoeft te worden, zullen wij toch op een redelijke tijd klaar zijn, zodat ik toch nog een groot deel van de uitslagen kan volgen. Want die tv-uitzendigen heb ik al van kinds af aan heel leuk gevonden om te volgen.
Roasten hadden ze voor mij niet hoeven uit te vinden en de grote uitglijder van Martijn Koning benadrukt voor mij maar weer eens waarom ik dus totaal niet van roasten houd. Ik vind het niet grappig alleen maar heel erg stekelig; ook als dit door Peter Pannekoek wordt uitgevoerd, maar zo bont als het er bij eerst genoemde aantoe ging heeft Peter het nog nooit gemaakt. Toch had ik door dat geroast altijd een beetje een hekel aan Peter Pannekoek, maar door zijn originaliteit in het programma "dit was het nieuws" werd mijn aversie tegen hem steeds minder.
Sterker nog, zo langzamerhand begon ik hem wel te waarderen, luisterde ik ook echt naar zijn prietpraat. Op een keer, het zal in één van de laatste afleveringen van genoemd programma zijn geweest, vertelde hij met zijn hond naar de dierenarts geweest te zijn omdat deze een druif had gegeten. Heel plastisch vertelde hij hoe hij de hond bij de oren had vastgehouden om deze te laten braken.
De volgende dag begon P. erover, hij vond het maar vreemd dat een hond vanwege het eten van een druif naar de dierenarts zou moeten. Ook ik snapte er helemaal niets van. Onze honden waren immers gek op druiven. Vooral Iemand, maar ook Hessel wilde na het een paar keer geprobeerd te hebben wel graag een druif hebben.
Wanneer ik na de lunch in plaats van een appel een trosje druiven neem, wisten beide honden het al, de laatste 2 druiven waren voor hen. Ik vond het altijd grappig om te zien hoe Iemand de druif in zijn bek kapot liet gaan. Door het verhaal van Peter Pannekoek zijn we toch maar eens gaan googelen en toen bleek, dat druiven TOTAAL niet goed voor honden zijn, ja dat zelfs één druif al dodelijk zou kunnen zijn.
Zou dit de reden zijn waarom onze jongens de laatste tijd steeds meer wilden drinken? Ik verdacht Hessel ervan dat hij misschien wel iets van suikerziekte kon hebben, gezien zijn dorst.
Natuurlijk ben ik er onmiddellijk mee gestopt om de jongens een druif te geven en ik moet zeggen, het vele water drinken lijkt zo stilletjesaan ook weer wat minder te worden.
Mijn dank aan Peter Pannekoek is groot, zonder zijn verhaal waren wij nooit op het idee gekomen dat druiven niet goed voor honden zijn. Toen ik deze week hoorde dat hij is uitverkoren om dit jaar de oudejaarsshow te doen dacht ik opeens weer aan mijn voornemen om een blogje over dat druivenverhaal te schrijven. Zijn roastverleden was ik eigenlijk al een beetje vergeten, totdat de totaal mislukte en ver over de grenzen gaande roast van deze week zo nadrukkelijk het nieuws opeiste. Ook heeft Martijn Koning al laten zien hoe een oudejaarsconference niet moet. Ik heb er alle vertrouwen in dat het Peter Pannekoek wel gaat lukken. We gaan het zien aan het einde van dit jaar.
Vaak weet ik wel welke kant het uit gaat wanneer ik een blogje begin te schrijven, maar dit keer heb ik geen idee waar het zal eindigen. De gedachten en hersenspinsels buitelen over en door elkaar heen, dus ik moet wat ordening aan brengen. Het blogje mag ook niet te lang worden ik ga maar van start.
Het begon gisteravond met de uitzending van Matthijs van Nieuwkerk. Nu hij nog maar wekelijks op de tv is en niet dagelijks èn zijn programma in een ander jasje is gegoten, mag ik er graag naar kijken. Gisteren was Harry Sacksioni zijn "centrale" oudere gast. Op dat oudere kom ik straks nog even terug.
Ooit was ik nogal fan van deze gitarist. Ik heb hem zien spelen toen hij nog bij het begeleidend orkest van Herman van Veen was ingelijfd. Het staat in mijn herinneringen te boek als één van de eerste schouwburgbezoeken die ik gedaan heb in de tijd dat ik als middentwintiger ons jonge gezinnetje draaiende hield en we net iets meer financiële armslag kregen zodat we ons dit konden permitteren. Ik heb het dan over eind zeventiger jaren ten tijde van mijn eerste huwelijk.
Ik vond Harry Sacksioni een boeiende man om te zien, hij had iets en ik kon bij het draaien van zijn Elpee helemaal wegdromen bij zijn gitaarspel. Je zou nu zeggen, ik kon dan helemaal zen worden. Ergens moet ik die Elpee nog wel hebben, maar het is natuurlijk veel makkelijker om via Spotify zijn muziek weer even te laten klinken.
Het verhaal dat hij zo verschrikkelijk gestalkt is, was mij niet bekend. Ik schreef al, ook ik vond het een boeiende man, prachtige ogen, mooie uitstraling, maar ik kan mij er geen voorstelling van maken hoe iemand, de stalker, zo vreemd in het hoofd kan worden, dat het een zo'n ziekelijke obsessie van die omvang kan gaan worden. De ziekte schijnt ook een naam te hebben, namelijk het syndroom van Clérambault en staat bij de psychiatrische handleiding DSM-5 genoemd als erotomie, een subtype van grootheidswaan.
En zo ben ik weer even terug in mijn jong volwassen jaren toen ik nog maar net afgestudeerd psychiatrisch verpleegkundige was en dacht al iets van het leven af te weten, maar ik wilde meer. Ik ben de deeltijdstudie HBO maatschappelijk werk gaan doen en zo langzamerhand kwam ik erachter, dat het wel leek, dat hoe meer ik leerde hoe minder ik wist.
Als eind twintiger moest ik leren mij te verplaatsen in een oudere. Ik kwam namelijk als stagiaire leidster gezins- en bejaardenverzorging bij heel veel ouderen over de vloer. Door middel van supervisie heb ik mij toen nogal verdiept in wat het is om als oudere te leven. Ik hoor de supervisor nog uitleggen dat het leven van iemand die oud is er heel anders uitziet dan van een jonge studerende moeder met twee kleine kinderen. Zij zouden op een dag bijvoorbeeld genoeg levensvreugd kunnen hebben als het de dag is van het krijgen van het wekelijkse tijdschrift. Immers ouderen verwachten niet zo veel meer van het leven?
Ik heb altijd mijn twijfels gehad bij die uitleg en die heb ik nog. Als ik dan zo'n Harry Sacksioni zie, vijftig jaar jubileum, maar nog wel verwachtingsvol en springlevend in het leven van nu. Dit geldt ook voor André van Duin en meer tijdgenoten van mij.
Oud zijn, wat weet ik er van? Ben ik nu oud of wanneer ben ik echt oud. Ik weet het nog steeds niet. Ergens heel ver weg gaat er een belletje rinkelen, dat ik hier misschien iets mee moet doen, maar wat of hoe?
Weet je wat? Ik zie wel. Het gaat wel ergens heen. Uiteindelijk is het met dit blogje ook goed gekomen.
Vandaag hoorde ik het bericht opnieuw, dat het coronavirus covid19 waarschijnlijk een blijvertje is. Ik word hier niet echt heel blij van en ik zou willen dat dit eens wat beter uitgelegd gaat worden, want wat gaat dit voor ons betekenen?
Als het gaat inhouden dat we jaarlijks gevaccineerd moeten worden is dat wel een dingetje, maar daar valt verder wel mee te leven, maar wat betekent dit voor die mondkapjesregel en die anderhalvemeter samenleving. Ik mag toch hopen dat er ook aan deze maatregelen ooit een einde komt.
Vandaag was ik even naar de slager in het winkelcentrum en ondanks dat de winkels nog maar marginaal bezocht kunnen worden leek alles toch al weer een ietsje vrolijker. De meeste winkels waren weer verlicht en er was ook weer iets meer volk op de been, het zag er niet meer zo doods uit. Ja ik weet ook wel, dat de winkelsluiting juist bedoeld was om zo weinig mogelijk mensen op de been te hebben en het werkte dus, maar ik ben het hele gedoe zo zat en ik zal vast niet de enige zijn. Het kleine beetje verruiming voelt al bijna als een feestje.
Gisteren konden we ook een heel klein bescheiden feestje vieren. We waren naar het UMCG waar de oncoloog de uitslag van de petscan van P., vorige week genomen, met ons besprak. Echt helemaal rustig is het niet. Er is een lichte toename van activiteit in 2 haardjes te zien, maar het is nu ook weer niet zo verontrustend dat er nog een CTscan gemaakt zou moeten worden. Dat kan ook over een half jaar wel, als er weer opnieuw een petscan gemaakt gaat worden. Dan kan de grootte van de twee haarden beter met elkaar vergeleken worden om vast te stellen of er inderdaad sprake is van groei. Het gaat ten slotte om een "slome" kanker, zoals de oncoloog het benoemde.
Het is nu een jaar geleden, dat we te horen hebben gekregen dat de operatie toch niet helemaal afdoend is geweest en dat een maandelijkse injectie, een zogeheten depotspuit blijvend nodig zal zijn. Ook is er niet zo veel hoop dat de vervelende gevolgen van de operatie als zijnde diarree en winderigheid zullen gaan verdwijnen, maar de oncoloog heeft toch nog een poging gedaan. De dosis van de injectie gaat iets omhoog en er zijn nog wat aanvullende kauwtabletten voorgeschreven. Misschien kunnen hierdoor de blijvende ongemakken toch nog iets teruggebracht worden, waardoor de kwaliteit van leven verbetert.
De uitslag van de uitzaaiingen kwam vorig jaar hard aan. Tegelijk was er de coronacrisis en kwam er de lock down. We hebben er ons mee leren verstaan. Het één gaat niet over en het ander, de corona, dus ook niet.
De overeenkomst is dat injecties hun werk moeten doen, voor P. de depotinjectie en voor ons allen het covidvaccin. Ik mag toch hopen dat wanneer (bijna) iedereen gevaccineerd is het gewone leven weer van start kan gaan. Toch blijf ik in beide gevallen met enige reserve naar de toekomst kijken. Mijn zorgeloze leven lijkt min of meer voorbij, maar dat is geen reden om niet gewoon verder te gaan en te genieten van alles wat wel goed is.
|
|
