Ik heb heel lang nagedacht over de titel van dit blogje. Ik had het eerst 'rouw' willen noemen maar misschien is dat toch wel een heel zwaar woord. Maar toch, ik voel dat het overlijden van iemand in mijn vriendenkring mij persoonlijk heel diep raakt.
Een vriendschap die eindigt, omdat vanwege de leeftijd een leven eindigt, ik had het nog niet eerder meegemaakt. Hoewel wij, P. en ik ruim een decenium jonger zijn, zijn we ruim 25 jaar met elkaar bevriend geweest. Als collega's klikte het tussen M. en mij en zo gaandeweg ontstond er een vriendschap en gingen we samen dingen ondernemen waarbij we onze mannen ook betrokken. Samen naar voorstellingen in een Openluchttheater, samen naar bijzondere exposities of voorstellingen of samen uit eten. Niet dat we maandelijks een uitstapje hadden, maar door de jaren heen hebben we toch aardig wat met elkaar gedaan.
Afgelopen week is de man van M., na enkele dagen ziek te zijn geweest, uit het leven weggegleden. Het doet pijn en het voelt als een gemis. Op een avond, toen ik in bed lag, merkte ik, dat ik echt verdriet had. Tranen omdat ik afscheid moest nemen. Tranen, omdat ik besefte, dat de tijd , dat we al die leuke dingen die we met ons vieren deden, voorbij is. Tranen, omdat het mij heel erg bewust maakte, dat ik nu bij de generatie ga behoren, die geregeld afscheid zal moeten nemen van een dierbare vriend, een kennis of een familielid.
Leven is eindig, ik weet het. Wat blijft zijn de mooie herinneringen en we hopen ons leven samen met M. nog een tijdje te mogen blijven delen.
De rellen lijken voorbij en de rust schijnt weder gekeerd te zijn, alleen voor hoe lang zo vraag ik mij af. Ook ik begin in mij de onrust te voelen. Niet dat ik ooit zou gaan rellen, maar ik begrijp de maatschappelijke onrust wel. De lock down duurt wel erg lang en enig uitzicht op veranderingen is er niet echt.
Ik kan mij prima vermaken, maar zo langzamerhand ben ik ook wel een beetje uitgepuzzeld, klaar met breien, kleuren hoeft ook even niet, vier boeken in nog geen maand tijd lezen is ook wel erg veel en het borduurwerk wat ik weer ter hand heb genomen wil ook niet echt boeien. Zelfs het wandelen is niet zoals het geweest is, ik wil wel eens een stukje verder weg, maar dan ook de mogelijkheid hebben om ergens te kunnen neerstrijken om iets te kunnen drinken of eten.
Ik voel me zo af en toe wat landerig en ik mis de sociale contacten zoals bij het bridgen, bij het tennissen, het gewoon even naar een winkel kunnen gaan en dan het liefst zonder mondkapje en daar even een praatje kunnen maken, de krant napluizen of er ergens een museum is waar ik heen wil of een theatervoorstelling plannen of naar een film gaan of...... Ik mis ook het plannen van een vakantie en het hebben van de voorpret als ik urenlang over een kaart gebogen zit om te kijken wat het meest ideale plekje zou zijn om neer te strijken. Ik mis, ach laat ik maar ophouden, maar ik denk dat heel veel mensen dit alles missen en zich met mij zo langzamerhand afvragen: waar zijn we mee bezig?
Nogmaals, dit rechtvaardigt nooit en te nimmer het vandalistische gedrag van de oproerkraaiers wat we de afgelopen dagen gezien hebben. Never! Maar waar we met ons allen wel aan toe zijn is zo langzamerhand een beetje toekomstperspectief.
Met weemoed denk ik terug aan een paar jaar geleden toen P. nog gezond was. In deze tijd van het jaar zat ik al boordevol met gedachten en ideeën om kleinere en de grotere vakanties te plannen. Twee jaar werden we belemmerd door de gezondheid van P., maar nu zouden we best wel weer het één of ander kunnen plannen.
Ik ben maar eens begonnen met terug te kijken waar we gebleven waren. O ja, we waren bezig met de hundert Schlösser route in Münsterland. Vol verlangen heb ik alle foto's van die tijd nog maar eens bekeken. En ja dan mis ik toch wel, dat ik geen fotoboeken meer maak. Welke stadjes hadden we ook al weer bezocht en waren zo leuk?
O ja, Dülmen, Lüdinghausen, Haltern am See en en. Opeens wist ik het allemaal weer, een volgende keer wilde ik iets noordelijker om ook Nordkirchen te kunnen bezoeken. Wat zou ik dat graag willen gaan plannen, maar het kan nog niet, het heeft nog geen zin.
Ook musea kunnen nog niet bezocht worden, maar hier heb ik voorlopig een aardig alternatief voor gevonden. Als ik bij google "top 100 beroemdste schilderijen ter wereld intik, de top 100, gaat er een wereld voor mij open. Per schilder is er dan ook nog weer een link met 15 andere schilderijen van zijn hand.
Ik vermaak me dus wel, maar toch, de beperkingen gaan steeds meer knagen.
Onderstaand schilderij is dus van Picasso. Kwam ik dus ook tegen bij die top honderd.
Gelukkig, dhr. Trump, nou ja, heer, vooruit maar, is naar het verleden vertrokken. We zullen hem zo af en toe nog wel eens tegenkomen als iemand uit het verleden, maar zijn rol als president is uitgespeeld. Ik heb niet gauw een hekel aan iemand, maar van meet af aan heb ik deze man niet gemogen. Op de één of andere manier stond zijn uitstraling mij al tegen, laat staan toen dit in de afgelopen vier jaar aan daden werd verbonden.
Zijn hoofd heeft bij mij altijd een associatie opgeroepen met een jongen die bij mij in de klas heeft gezeten, eerst op de lagere school en later in 1 HBS. Ene Tonny. Zijn achternaam ben ik vergeten. Hij had als kleine jongen al een beetje een vetkuif, net als een paar oudere neven van mij hadden, maar die waren al begin twintig. Waarschijnlijk vond ik het bij hem daarom maar heel aanstellerig en niet echt overkomen, de andere jongens hadden het haar heel anders geknipt. Ik mocht die jongen dus echt helemaal niet.
Het leek me aardig die foto eens even op te zoeken om daarmee het tijdperk Trump af te sluiten. Ik wil er niet eens meer veel woorden aan vuil maken, ik ben blij dat hij verloren heeft.
Ik heb met heel veel interesse de inauguratie van de nieuwe president, dhr. Joe Biden, gevolgd. Die tapt toch meer uit het vaatje wat beter bij mijn denken past. En ook zijn vrouw Jill lijkt mij heel wat inspirerender te zijn dan dame Melania, die meer weg had van een barbiepop dan van een vrouw die de taak van first lady moest invullen. En natuurlijk ben ik heel benieuwd hoe de vice president mevrouw Kamela Harris uit de verf gaat komen. We gaan het zien en meemaken.
Als illustratie heb ik dit keer gekozen voor een schilderij van Grant Wood. De titel is 'the birthplace of Herbert Hoover', de 31e president van de VS.
De popup is een klassefoto van 1HBS. Druk op de link 'popup' en de foto komt te voorschijn
Ruim twee maand geleden ben ik begonnen met het inkleuren van BAL DU MOULIN DE LA GALETTE van PIERRE AUGUSTE RENOIR. Met heel veel plezier heb ik mij aan deze klus gewijd. Het was iedere keer een feest als ik zag dat een aantal ingekleurde figuren tot leven kwamen.
In het begin heb ik wel eens gedacht: hoe krijg ik dit voor elkaar? maar allengs kreeg ik er steeds meer handigheid.
Het is niet een kwestie van mooi tussen de lijntjes blijven, maar veel meer van welke kleuren geven samen de gewenste kleur. Het was steeds maar weer een uitproberen, het zwart bijvoorbeeld, moest iedere keer een andere uitstraling hebben. Wanneer ik begon met een donkerblauw, daaroverheen een donderbruin, en dan een paarse kleur en dan uiteindelijk met zwart afdekken, gaf dit een heel ander effect dan als ik met paars begon met daar overheen bruin en dan zwart. Zo kon ik heel wat van de nodige nuances realiseren. Het was wel zaak om één figuur in één keer af te kleuren, want later wist ik absoluut niet meer in welke volgorde ik de kleuren gebruikt had.
Het is dus af en ik wist dat er ergens boven op zolder nog een wissellijst moest zijn. Deze heb ik vanmorgen opgezocht. Nu hangt de Renoir op een goed plekje in de hal en iedere keer als ik de trap afloop zie ik deze mooie plaat. Ik word er blij van.
Afijn, ik heb mijzelf dus vele uren kostelijk vermaakt, lekker kleuren met een mooi muziekje via spotify op de speaker en dan zijn er zo maar weer een paar uur voorbij, want ik verlies mijzelf dan helemaal in deze bezigheid. Ik kom eigenlijk tijd tekort, want naast dit kleuren vind ik puzzelen ook een heerlijke bezigheid; ik mag graag lezen en dan brei ik ook nog menig uurtje, maar dat laatste doe ik voornamelijk 's avonds bij de tv.
Nee, ik ga niet direct met weer iets nieuws beginnen. Eerst maar even afkicken, want het is bijna verslavend. Bovendien, ik heb nog zoveel andere dingen die ik ook leuk vind om te doen. Ik ben ook nog bezig met een gobelinborduurwerkje en dat wil ik nu eerst maar eens afmaken. Misschien is dat wel te combineren met het luisteren naar podcasts. Kleuren en tegelijk podcasts luisteren was namelijk niet een goede combinatie en ook ik wil eigenlijk wel mee in de rage van deze tijd: het luisteren naar podcasts. Een beetje aan blijven sluiten bij het leven van anno vandaag lijkt me een goede zaak.
klik op de link popup
Na de stofzuiger heeft nu ook de strijkbout de brui er aan gegeven. Gek genoeg heb ik dat ding in mijn herinnering al wel heel lang, maar hoe lang weet ik echt niet meer. Maar daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Er zijn belangrijker zaken. Het kabinet is gevallen.
Sinds een paar weken doe ik mee aan het EenVandaag Opiniepanel en dat stimuleert mijn denken wel om een eigen mening te vormen. Hoewel ik het voor de mensen die slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire heel erg vind, had het hele kabinet van mij niet te hoeven opstappen, de knieval van dhr. Ascher en het opstappen van minister Wiebes, de direct betrokkenen dus, zou voor mij voldoende zijn geweest.
Behalve dat er openlijk wordt toegegeven dat er behoorlijk veel fouten zijn gemaakt voegt het niets toe en is het meer een symbolische daad. Ik zou liever zien dat de ouders binnen de kortste keren, en niet pas in mei of nog later, een flink bedrag op hun rekening gestort zouden krijgen wat dan niet direct weer doorgesluisd hoeft te worden naar de diverse schuldeisers. Laat deze mensen eerst maar eens een beetje bijkomen.
Uit ervaring weet ik, dat als je langere tijd net op het minimum zit of daaronder, dat het lang duurt, voordat alle financiële zorgen van de baan zijn en alles is glad gestreken. Eerst komen er namelijk heel veel kosten tevoorschijn van allerlei achterstallige zaken, waaronder ook het vervangen van huishoudelijke apparaten. Stofzuiger en strijkbout vervangen is nu geen punt meer, maar dat is ooit wel eens anders geweest, dat ik bijna niet wist waar ik het geld voor een stofzuiger vandaan moest halen.
Ook bij mij waren er grove fouten gemaakt. Ik zou als gescheiden vrouw geen recht op een woonkostenvergoeding hebben, gescheiden vrouwen hoorden niet in een eigen woning te wonen, zo liet destijds de directeur van de gemeentelijke Sociale Dienst mij weten. Uiteindelijk ben ik via de rechtbank in het gelijk gesteld en heb ik het achterstallige geld alsnog gekregen, maar het heeft mij toen, ruim veertig jaar geleden, ook heel wat hoofdbrekens gekost.
Tsja, het kabinet is nu demissionair. In de praktijk zal het niet veel meer uitmaken, 17 maart is niet zo heel ver weg. Van mij mogen Wopke Hoekstra en Mark Rutte lijsttrekker worden, al zal ik wat deze laatste betreft de politieke handel en wandel wat nauwlettender in de gaten houden. Mooie praatjes en schone beloften dienen wel waar gemaakt te moeten worden!
Eigenlijk heb ik er niet zo heel veel moeite mee gehad om tot een keuze te komen, wel of niet vaccineren als ik aan de beurt ben. Het enige obstakel in mijn denken was, dat ik in het verleden heel overwogen de keuze gemaakt heb, om de jaarlijkse griepspuit niet te halen, nu ik gezien mijn leeftijd daar wel voor in aanmerking zou komen.
Gezien de vele varianten van een griepvirus is de bescherming die de vaccinatie biedt, niet echt optimaal te noemen. Daarbij opgeteld, dat ik van dichtbij meegemaakt heb, dat zowel mijn ouders als mijn schoonouders ieder jaar toch aardig wat last hadden van de bijwerkingen, wekenlang snotterig of zich anderszins niet optimaal voelen, heb ik dit gebeuren nog steeds aan mij voorbij laten gaan.
Nu met dit Covid-virus vind ik het toch wat anders. Echt griep hebben is niet leuk, maar meestal heeft dit wel een goede afloop. Met Corona ligt dat toch iets anders. De beelden van de mensen die op een IC terecht komen hebben veel impact op mij gehad en mij al heel snel doen besluiten wel voor deze vaccinatie te gaan.
En dan ben ik opeens in mijn gedachten heel veel jaren terug. Ooit ben ik ingeënt tegen de pokken. Volgens mij was dat toen verplicht. Geen pokkenbriefje? dan mocht je geloof ik ook niet naar school of zoiets. Dat weet ik niet meer zo precies.
Ik weet wel dat mijn moeder er voor gekozen heeft om de pokkeninjecties onder mijn voet te laten zetten om zo te voorkomen dat de littekens die deze injecties achterlieten mijn bovenarm zouden ontsieren. Heel lang heb ik de drie rondjes kunnen zien en als ik nu heel goed kijk, kan ik heel vaag nog iets zien.
Later moest mijn linker bovenarm er toch nog aan geloven, want toen is daar een BCG injectie gezet, als bescherming tegen TBC en daar bleef meestal bij iedereen een bultje zichtbaar, zo ook bij mij. Deze injectie was min of meer verplicht, want zonder die injectie was het niet mogelijk om op bepaalde paviljoenen van het psychiatrisch centrum, waar ik toen leerling verpleegkundige was, te kunnen worden ingezet.
Dochterlief is nog van de leeftijd, dat zij de enting van de pokken had moeten krijgen. Ik heb toen, 49 jaar geleden dit geweigerd, omdat de kans op bijwerkingen waaronder hersenvliesontsteking groter was dan dat zij pokken zou krijgen. Deze ziekte was toen nagenoeg uitgebannen.
Toen ik een aantal maanden later dochterlief wel voor de mazelen wilde laten inenten, vond de huisarts dat eerst maar vreemd, ook daar is een klein risico van het krijgen van hersenvliesontsteking. Toen ik hem mijn motivatie vertelde, mazelen krijgt bijna iedereen wel, maar pokken niet en bovendien is mijn kind nu gezond en als het besmet met mazelen wordt, is de weerstand al kleiner wat dan een verhoogd risisco met zich meebrengt, ging hij accoord. Twee jaar later werd dit het landelijke beleid, pokken niet, mazelen wel.
Met dit verhaal wil ik laten zien dat er ook in het verleden al hele discussies zijn geweest over inentingen, ook over het verplicht stellen.
Nu met de verlenging van de lock down voor de deur, hoop ik, dat met mij vele mensen zich zullen laten vaccineren. Ik verlang er naar dat we over niet al te lange tijd, maar dat zal toch wel na de zomer zijn, de draad van het gewone leven weer kunnen oppakken. Ik word dit gedoe, net als zovelen echt helemaal zat.
De tijd neemt een loopje met mij. Terwijl P. de auto naar de garage bracht voor (alweer) de jaarlijkse keuring, zou ik even alleen de dagelijkse huishoudelijke taken doen, als zijnde het afwasje en stofzuigen. De afwas die P. anders altijd doet was zo gedaan en ik stortte mij op mijn dagelijkse klus, het stofzuigen. Halverwege de kamer hield het ding er mee op. Wel potverdorie, dacht ik nog, het zal toch niet waar zijn dat dit apparaat het nu ook al weer laat afweten.
Ik ruimde het ding op met de bedoeling dat P. er even naar zou kijken. Dat heeft hij later op de morgen ook gedaan. Niets mee te beginnen, het is een Bosch, maar het inwendige kan niet bekeken worden. Tja, wat nu?
"Hoe oud is dat ding?" vroeg P. mij. Nog niet zo oud dacht ik. "Tja, dan kunnen we een paar dingen doen, Expert bellen en overleggen of we dat ding nog ter reparatie kunnen brengen, of, zoals jij zegt even een goedkoop exemplaar via internet bestellen om later te beslissen of we nog gaan onderzoeken of het ding gerepareerd kan worden".
Zogezegd zo gedaan ik heb zo'n goedkoop ding bij BOL besteld en deze wordt morgen al bezorgd. Met 2 honden over de vloer kun je niet zonder stofzuiger.
Dit is zo langzamerhand al wel de tiende stofzuiger die we krijgen", foeterde ik, "mijn ouders hadden vroeger een Ruton en die heeft het jaaaaaaaren gedaan". Opeens herinnerde ik mij dat ik zoiets al eens in een blogje geschreven had toen de vorige stofzuiger het af had laten weten, dat was een Siemens. Toen ik op mijn site bij de button rechts boven: Geef zoekter(men) -stofzuiger- intikte, kreeg ik keurig het blog met de titel LEVENSDUUR te zien waarin in de tweede regel het woord stofzuiger voorkwam.
Ik was heel benieuwd wat ik daar te lezen zou krijgen. En ja hoor, het ging over de aanschaf van de stofzuiger die het nu laat afweten, de Bosch. Groot was mijn verbazing toen ik las dat het blog de datum van 30 mei 2008 had.
De stofzuiger is dus meer dan 12 jaar oud, terwijl hij voor mijn gevoel nog niet ouder was dan een jaar of vier. Ik moest verschrikkelijk lachen. De tranen liepen mij over de wangen. De tijd had mij goed bij de poot!
Tja, morgen komt er dus zo'n goedkoop gevalletje. Met de wetenschap dat deze Bosch het zo lang gedaan heeft had ik misschien toch wel een andere keuze gemaakt. Het gekke is, wilde juist P. de vorige keer voor een wat solidere kiezen, dit keer is hij het, die het helemaal prima vindt dat er zo'n goedkoop exemplaar komt. Stuk gaan doen ze toch allemaal, volgens hem. Tsja, de tijd zal uitwijzen hoe lang we van deze plezier hebben.
DE AFBEELDING IS EEN SCHILDERIJ VAN ELISABETH kOETSIER, 1992
Het begin van een nieuw jaar heb ik wel eens vergeleken met het ingebruik nemen van een nieuwe blocnote of nieuw schrift. Het geheel is dan nog zo mooi en ongeschonden, nog geen vouwen of scheurtjes of andere ongerechtigheden. Zo mooi lijkt het ook op zo'n eerste dag van een nieuw jaar.
Dat gevoel heb ik dit jaar niet. We zitten dit jaar opgescheept met de erfenis van het vorige jaar, de coronacrisis. Niet eens met de gevolgen, nee erger nog we zitten er midden in.
Covid-19 bepaalt ons leven, gisteren, oudjaarsdag en vandaag, nieuwjaarsdag niet minder. Geen publiek bij het nieuwjaarsconcert op de tv, beperkt op bezoek kunnen en dan geen omhelzingen, geen zoenen, nee we moeten doorgaan met de in achtneming van alle beperkende maatregelen, meegenomen uit het vorige jaar.
Meer dan andere jaren moeten we het hebben van de blik van vooruit, de hoop op de toekomst, maar hoe die toekomst zal zijn is meer dan onzeker.
Natuurlijk is de toekomst altijd onzeker, maar nu komt er een dimensie bij. Normaliter zou ik al lang bezig zijn geweest met het dagdromen over de vakantie. Ik zou al bezig zijn geweest met het kijken op de kaart, in welke streek van Nederland zouden we dit voorjaar eens neerstrijken, zou ik het aandurven om dit jaar toch weer naar Frankrijk te gaan, maar dan wat meer in de noordelijke helft van dat land blijven, of zouden we, net als een paar jaar geleden, naar een gebied met veel kastelen net over de grens van Duitsland gaan of....
En dan uren over een kaart gebogen zitten en dan plussen en minnen over de gevonden (kleine) campings, sites bezoeken van de stadjes in de omgeving om te zien hoe mooi het daar is en wat er allemaal bekeken kan worden, kortom, ik zou hier heel druk mee bezig zijn en daar veel plezier aan beleven. Maar op dit moment is het nog helemaal niet zeker, dat het coronavirus dan volledig is verslagen en we weer kunnen gaan en staan waar we willen, dus begin ik daar nog maar niet aan.
Daarom had ik dit jaar niet het gevoel dat we met een schone lei konden gaan beginnen. Jammer, maar het is niet anders. Ik heb mijn beginplaatje daarom dit jaar maar aangepast. Het was mijn traditie om het blog in het teken van de jaarwisseling met een foto van een brug te openen, de overstap naar het nieuwe jaar symboliserend. Dit jaar heb ik er voor gekozen om een foto van een pontje te nemen. Ik word als het ware meegevoerd.
Aangekomen in het nieuwe jaar ligt de weg open om er hoe dan ook iets van te maken. Dat zal ik ook zeker gaan doen. In ieder geval focus ik mij op de dingen die nog wel kunnen en die mij blij maken en ondanks dat het niet helemaal is zoals we het graag zouden willen hebben durf ik het toch aan om te eindigen met de woorden
------------ GELUKKIG NIEUWJAAR
|
|
