Inmiddels zijn we op vakantie. Met fiets. Het zag er even naar uit, dat we beter met een tractor op vakantie konden gaan, want motor twee van de A kelige kwaliteit Amslodfiets heeft het slechts 15 km. gedaan. Vrijdag's heeft de monteur aan huis er een nieuwe motor ingezet. Op vrijdagmiddag een klein rondje van 15 km. gefietst, maar toen we de volgende dag naar stadje D. wilden fietsen, om een paar boodschappen te doen, begaf motor 2 het.
Maandag veel stampij gemaakt, en het enige wat mogelijk was, dat we de fiets diezelfde dag naar de werkplaats in Meppel zouden brengen, zodat daar er opnieuw een nieuwe motor ingezet zou worden. Ik was razend, maar P. wilde de zaak opgelost hebben, is er heen gereden en heeft dit verder afgehandeld. Nadien heb ik al wel weer enige ritjes op de fiets gemaakt, een kleine honderd kilometer maar echt veel vertrouwen heb ik er nog niet in.
We zullen zien hoe het in deze vakantie gaat.
Maar dat zijn niet de enige zorgen. Er was in die week ook nog sprake van een mislukte wortelkanaalbehandeling, ook dat is, naar het zich nu laat aanzien opgelost.
En in die toch al wat chaotische hete week begon hond Hessel opeens vreemd gedrag te vertonen. Hij wilde 's nachts niet meer slapen, begon net als toen hij puppy was, weer aan de deurposten te knagen en wil steeds maar naar boven, iets wat wij nu net NIET willen. Nadat het mij twee nachten aan nachtrust gekost had, hebben we de dierenarts geraadpleegd, om er in ieder geval zeker van te zijn dat hij lichamelijk niets mankeert.
Van de voorlopige diagnose word ik niet echt vrolijk. Het zou kunnen duiden op vroegtijdige dementie. Hij krijgt nu tabletjes om de angst wat te dimmen, maar dit heeft enige tijd nodig voor het gaat werken.
En met al deze zorgen en zorgjes ben ik bezig gegaan om de vakantie voor te bereiden en dat is toch gelukt. Gisteren hebben we ons huis aan de oppas overgedragen en zijn we in Bathmen aangekomen. We hebben een hele mooie plek toegewezen gekregen en we hebben ons gesetteld. Zelfs de grote luifel staat ons helemaal naar de zin. Tijd om te gaan ontspannen
klik
Welke moest het worden, de witte of de blauwe. Uiteindelijk koos ik voor de blauwe en wat was ik blij met mijn nieuwe fiets met alles er op en er aan. Dit keer op niets bezuinigd, tussenmotor, zeven versnellingen, noem maar op, ik voelde mij de koning te rijk. Maar dat gevoel ging al snel over. Na twee weken er heerlijk op rondgefietst te hebben, vertikte de fiets het in het derde weekend, zodat ik uiteindelijk toch maar met de auto de nodige boodschapjes ben gaan doen.
Bij thuiskomst heb ik contact gezocht met Amslod, naar zij zijn in het weekend voor reparatie niet bereikbaar, wel voor de verkoop! Nadat P. nogmaals de accu maar weer eens herplaatst had leek de fiets weer in orde. Misschien was het inderdaad de aansluiting met accu geweest en ik besloot om nog maar even af te wachten of de klachten terug kwamen. In die week heb ik een aantal kleine ritjes gemaakt en er gebeurde niets, tot afgelopen vrijdagmiddag. Het was mooi weer en ik besloot om op de fiets naar de bijeenkomst van de Red Hats te gaan.
Ik moest om vijf uur in een naburig dorp 14 km. verderop zijn. Na ruim 7 km. hield de motor er mee op. Ook op de display was niets meer te zien. Gelukkig was P. thuis zodat hij mij met de auto kon ophalen. Terwijl ik op zijn komst wachtte belde ik Amslod. Oh, ze waren vriendelijk genoeg en na enig overleg besloot ik dat ik mij eerst naar huis zou laten brengen, dan opnieuw zou bellen om dan de aanwijzingen op te volgen, dit kon nog net voor zes uur, want dan zouden ze weer het hele weekend gesloten zijn. De display was namelijk ook uitgevallen, dus ik kon niet zien om welke storing het ging.
Afijn, accu er weer uit en er weer in, gereset en daarna 12 uur aan de stroom, dan zou het euvel verholpen zijn. Edoch, de volgende morgen deed de display het wel weer en gaf aan dat er een motorerror was. Wachten tot maandag dus.
Maandagmorgen direct om 9 uur gebeld, vriendelijke antwoorden, maar geen concreet antwoord. Er zou een nieuwe motor in moeten en dit zou in de planning gezet worden. Op mijn vraag hoe lang dit zou gaan duren kreeg ik geen antwoord. Ik zou een mail krijgen. Natuurlijk begon mijn irritatie te groeien. Een spiksplinternieuwe fiets van bijna twee en een half duizend euro met nog geen 300 km. op de teller volkomen onbruikbaar.
Maandag geen mail, dus net iets voor zessen maar weer gebeld.
Het stond genoteerd, maar er was nog geen datum, er zou spoed bij gezet worden en ik zou de volgende dag een mail krijgen. Ik kreeg dus een mail maar met geen datum dus gistermiddag op nieuw gebeld. De belofte terugbellen werd niet waar gemaakt, dus rond half zes zelf maar weer gebeld. Toen kreeg ik het antwoord, dat de planner al naar huis was. Iets voor zessen toch nog een telefoontje, of ik dan deze week niet zelf naar Meppel kon komen. Nee dus, we hebben deze week verschillende afspraken die steeds een dagdeel in beslag nemen waardoor we niet naar Meppel, wat echt niet naast de deur ligt, kunnen.
Vanmorgen om negen uur opnieuw gebeld. Nog steeds geen bevredigend antwoord. Mijn plezier in de nieuwe fiets is zo langzamerhand wel verdwenen en ik raad iedereen aan om gewoon naar een plaatselijke fietshandel te gaan. Bij de plaatselijke fietsenhandelaar is voor de prijs die ik betaald heb, ook een hele goed fiets te koop en waarschijnlijk is daar de service heel wat beter geregeld met mogelijk een tijdelijke vervangende fiets. Intussen neemt mijn ergernis per uur toe, zeker omdat ik geen enkele duidelijkheid krijg over de termijn waarop ik een monteur kan verwachten. En dat terwijl er bij het verkooppraatje hoog op gegeven werd over de service aan huis.
GRRRRRR
Ook al heb ik mij geen moment verveeld, ik ben toch blij dat ik zo af en toe weer naar één van mijn cluppies kan. Zo was er de afgelopen week weer een bijeenkomst van de breiclub. We hadden in deze coronatijd niet allemaal aan één gezamenlijk object gewerkt. Een paar hadden zich nog wel bezig gehouden met het laatste project: breien van Oudhollandse tegeltjes met spreuken of een leuke afbeelding. Zelf zag ik daar niet zo'n uitdaging in en als er dan geen volgende bijeenkomst is waar de gewrochte resultaten getoond worden, dan onttrek ik mij aan de opdracht. Maar als ik dan zo'n prachtige tas zie, heb ik gelijk al weer spijt, dat ik toch niet mee gedaan heb. Je moet maar op het idee komen om zoiets van die vierkante lapjes te maken. 
"Maar wat heb jij dan gedaan in de afgelopen tijd?" was natuurlijk de vraag die mij gesteld werd. "Ik heb allerlei halfafgemaakte projecten ter hand genomen", was mijn antwoord. "Oh, je bent met UFO'S bezig geweest", merkte iemand op. "UFO'S?" "Ja, Un Finished Objects." Kijk, en dit is nu zo'n typisch voorbeeld van wat ik in de afgelopen tijd gemist heb. Even zo'n gebbetje.
Vaak voorkomt zo'n bijeenkomstje ook, dat ik blijf hangen in het 'niet kunnen kiezen', want daar ben ik zo goed in! Neem mijn laatste UFO. Ik was al weer moedig verder gegaan met een breiwerk wat ik vorig jaar begonnen was, nadat ik het toen ook al na een hele tijd weer teruggevonden had. Om mij te vergewissen, dat ik nog wel genoeg garen voor deze UFO had ging ik op onderzoek uit. Op zolder vond ik nog een paar bollen; in de breimand vond ik een paar bollen èn nog een nieuwe UFO, een project waaraan ik begonnen was zonder mij te herinneren dat ik ook al met zoiets bezig was. Tja, nu moest ik gaan kiezen welke UFO ik zou gaan afmaken. Het is die met het ajourpatroon geworden.
Als ik één ding geleerd heb op de breiclub, dan is het wel, dat je er niet mee moet zitten om iets uit te halen. Dus ondanks het feit, dat ik al een aardig eindje op weg was heb ik de grootste UFO maar uitgehaald.
Het is een beetje een breiblogje geworden, dat was niet de bedoeling, ik had vooraf iets anders in mijn hoofd, maar dat komt dan wel een volgende keer.
Dit is voor de eerste keer dat ik het hele voorjaar "slechts" in eigen tuin en omgeving heb doorgebracht. Zo heb ik de tuin stukje bij beetje zien ontwaken en tot bloei zien komen. Als eersten meldden de crocussen, narcissen en tulpen zich.
Als bijna alles tot onwikkeling is gekomen, of al bijna is uitgebloeid zols de rode meidoornen, meldt de valse christusdoorn zich. Het is een open boom met vooral in het begin heel licht goen gekleurde blaadjes. Ik geniet van die lichtgroene kleur, afgezet tegen een strakblauwe lucht. En dat laatste was er de afgelopen tijd heel vaak en heel veel. Er is (was?) weinig vliegverkeer te zien. Mogelijk is dit van invloed geweest op de heldere luchten.
Toch ben ik blij, dat we weer enigszins terugkeren naar het normale. Ik weiger dit te betitelen als het nieuwe normaal. Al die maatregelen, waaronder die anderhalve meter wil ik toch echt niet als normaal gaan zien, maar als iets tijdelijks.
Eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad met al die strikte voorzorgsmaatregelen. Na Pasen, koningsdag en de prachtige Hemelvaartsdag, dagen waarop er meer samenscholingen van mensen waren als waarvan regering en RIVM dit als wenselijk achtten, heb ik in de daarop volgende weken als reactie op die vele overtredingen geen toename van besmettingen gezien. Sterker nog, er is nog steeds een duidelijke afname.
En dan nu die drukdoenerij over de demonstratie op de Dam. Als nu over veertien dagen blijkt dat er nog steeds geen toename van besmettingen is en dus ook geen verregaande gevolgen zoals ziekenhuisopnames en ICafdelingen die weer overbevolkt dreigen te geraken, als dat niet zo is, mag ik dan hopen dat we minder onderdrukt gaan worden door al die regels en regeltjes ten gevolge van de coronacrisis waarvan men keer op keer moet toegeven, er toch niet het fijne van te weten?
We gaan zien hoe dit alles uitpakt, maar abnormaal is het leven van vandaag de dag toch nog wel steeds, ondanks de versoepelingen. Ik zie het als een teken aan de wand, dat er zoveel mensen willen opkomen voor de ongelijkheid die er bestaat en de coronaregels aan hun laars lappen. Misschien wijst deze actie indirect ook wel naar de vraag: hoe relevant zijn al die regels met telkens weer veranderende inzichten. Eén ding staat vast, de demonstratie was een gebeuren in de buitenlucht. Èn, zal er door weer anderen gesteld worden, veel mensen droegen een mondkapje!, maar of dat er wat toe doet is nog maar de vraag, want over het nut daarvan is heel wat gediscussieerd en is niet een aangetoond feit.
En zo rommelen we maar wat verder, niet wetend wat de toekomst brengt.
Omdat vorig jaar het bos achter ons gekapt is, hebben we zelf maar een paar bomen gekocht. Onder andere een jonge valse christusdoorn (zie inzet bovenaan) voor in de andere hoek van de tuin.
|
|
