Omdat dit toch wel een heel gedenkwaardige koningsdag is, kan een blogje hierover niet ontbreken. Altijd leuk om later als herinnering nog weer eens terug te lezen. Natuurlijk hebben we net als anders, vanmorgen vroeg de vlag gehesen (coronavlag eraf, rode driekleur eraan), maar hierna werd het anders.
We moesten nu kiezen, om òf om net als anders om tien uur met koffie en tompoucevervanger voor de tv gaan zitten; niet om de aankomst van de koninklijke familie te gaan zien, maar om getuige te zijn van de koninklijke toespraak, òf om naar buiten te gaan en te zien wat er in de straat zou gebeuren. Er zou een "mini concert" van 1 lied gegeven worden.
We hebben voor het laatste gekozen en ja hoor, buurman Ewout stond daar met zijn gitaar, vele buren waren naar buiten gekomen en we hebben vanaf de opritten samen het Wilhelmus gezongen. Het was echt een leuk moment.
Tja, daarna maar aan de koffie. Dit jaar zonder HEMA tompouce maar met een Jumbobol, dit in het kader van zo weinig mogelijk winkels bezoeken. Ik wil nu al stellen, dit was eens, maar nooit weer! De bol haalt het niet bij de tompouce, het was echt behelpen.
Dit jaar kunnen we dus ook niet met de jongens naar de kermis, jammer. Maar....... we hebben bijna een nieuwe kermisattractie, echt een bezienswaardigheid zoals ik vroeger wel eens een hele dikke dame op de kermis bewonderd heb. Bij de dichtstbijzijnde boerderij waar we twee keer per dag langs komen zijn twee zeer exotische varkens aan de veestapel toegevoegd. We hadden een paar weken geleden al een glimp van ze opgevangen, maar ze moesten toen nog even naar een adres waar een beer woont. Binnenkort zal één van deze twee dames biggetjes gaan werpen. Dit lijkt me zo leuk! Ik zou er wel eentje willen hebben....
Voor ons is koningsdag niet helemaal een woningsdag, maar wel een dicht bij huis blijven dag.
klik
Na mijn verplichte half uurtje lezen eindelijk tijd om iets voor mijzelf te doen. Men zou zich af kunnen vragen, "maar waarom verplicht een half uur lezen?" Ik zal het uitleggen. Meestal lees ik boeken voor mijn plezier, maar soms lees ik een boek, omdat dit moet en dat "moeten" kan dan weer verschillende redenen hebben. Bijvoorbeeld omdat het op de lijst van de leesclub staat en het net niet helemaal mijn keus is, of omdat het een actueel boek is en ik vind dat ik het gelezen "moet" hebben, of omdat ik het gekregen heb en ja, mensen hebben niet voor niets geld uitgegeven dus voel ik mij verplicht om iets met dat boek te doen, of....
Ach er zijn vast nog wel meer redenen te verzinnen waarom ik mij soms de verplichting van een half uur lezen opleg. Zo lees ik op dit moment op deze manier het boek 'mijn naam is Selma', geschreven door Selma van der Pelle. Ik heb het boek van mijn broer gekregen en dan geldt zoals ik hierboven beschreven heb, dat ik het moet lezen.
Ik had eral niet veel zin in om aan te beginnen en nu ik er in bezig ben kom ik meer en meer tot de conclusie dat het voor mij niet geschreven had hoeven te worden. Op de cover staat: het uitzonderlijke verhaal van een joodse verzetsvrouw, maar ik lees er niets nieuws in. Ik ken al uit andere boeken de gruwelijkheden die vele joodse families zijn aangedaan en ik heb er zo'n moeite mee om al die ellende te moeten lezen. Ik ben nu halverwege en ik ga het heus wel uitlezen, alleen wel op een manier, dat ik er zo weinig mogelijk last van heb en ik er geen slapeloze nachten van krijg. De praktijk heeft uitgewezen dat ik dit dan maar het beste overdag een half uurtje kan lezen, ik heb dit al vaker gedaan met dit soort boeken. Meestal verplicht ik mij zo rond begin mei een dergelijk boek te lezen, zodat dit aansluit bij de herdenking van vier mei.
Hiervoor heb ik twee heerlijke boeken gelezen waaraan ik heel veel plezier heb beleefd. De nachtstemmer, de nieuwste roman van Maarten 't Hart heeft mij menigmaal doen schaterlachen. Maar ook heb ik kunnen genieten van de beschrijvingen van het stadje, waarschijnlijk Maassluis, waarin het verhaal zich afspeelt.
Ach en dan het boek van Haruki Muraki. Ik had het boek 'de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren' van deze schrijver al eens gelezen en mij toen voorgenomen nog eens iets van hem te lezen. Ik vond het maar een beetje vreemde titel: De moord op commendatore, deel 1: een idea verschijnt ' en misschien was het boek wel weer ongelezen naar de bibliotheek terug gegaan, maar nu ik geen nieuwe boeken kan halen ben ik er toch maar in begonnen en het was een feestje om het te lezen. De schrijfstijl staat mij aan, de verhaallijn is heel uitnodigend om door te willen lezen en het kleine vleugje Japans wat er doorheen speelt, maakt het alleen nog maar boeiender. De opera Don Giovanni speelt in het verhaal nogal een rol, voor mij een reden om die opera dan ook maar eens af te luisteren. Buiten, heerlijk in de zon, heb ik al breiend zitten te genieten van deze muziek.
En dan is er zo maar al weer een week voorbij.
Soms haalt de tijd mij in. Ik had mij voorgenomen in een volgend blogje iets te schrijven over de boeken die ik laatstelijk gelezen heb, boeken vergroten immers je wereld, maar ik heb mij de laatste dagen met zaken bezig gehouden waardoor er weer een hele nieuwe wereld voor mij is open gegaan.
Ik heb leren ZOOMEN.
Vorige week kreeg ik de vraag of ik mee wilde doen met een ZOOMmeeting van ons zangkoor. Het leek mij heel ingewikkeld, maar ik heb direct ja gezegd. Ik had mij al vaak afgevraagd, waar al die mensen de wijsheid vandaan hadden om met elkaar te vergaderen, om kinderen op afstand les te geven enzovoort. Ik zou dit ook allemaal geleerd hebben als ik nog gewerkt had, maar nu bleef ik wat kennis en vaardigheden betreft van al deze nieuwe ontwikkelingen verstoken, dus ik was dolblij en dacht: "dit is mijn kans".
Met P. heb ik mijn eerste stapjes gezet. Hij is goed in het opzoeken van dingen en heeft enig research via google gedaan. We hebben de ZOOMapp geïnstalleerd en na enige tijd lukte het ons om via de twee tablets contact met elkaar te hebben.
klik
De experimentele avondsessie met een paar leden van het zangkoor verliep voortreffelijk en de avond daarop hebben we met een flink aantal leden via een toegestuurde code van de host, zoals dat heet, ingelogd. Het was een hele gezellige meeting en leuk om elkaar na zo'n lange tijd weer te zien.
De volgende dag was ik nog steeds heel erg blij met het resultaat, maar.....dacht ik, als dit kan, dan zou het ook mogelijk moeten zijn om dit met de dames van mijn leesgroep te doen, alleen zal ik dan zelf het voortouw in handen moeten nemen om dit tot stand te brengen.
Ik ben met tablet, laptop en telefoon op mijn kamer gaan zitten en ik ben begonnen om het één en ander uit te zoeken. Ik heb bij google wat woorden ingetypt en zo kwam ik bij een instructiefilmpje op Youtube terecht. Daar in werd stap voor voor stap uitgelegd wat ik moest doen. Nou ja, stap voor stap, soms werd er een klein stapje overgeslagen waardoor ik niet verder kwam, maar door keer op keer hetzelfde filmpje op de iPad af te spelen, raakte ik wat vertrouwd met de schermen en begon ik het één en ander uit te proberen en zowaar, na een paar uur was ik waar ik wezen wilde en kon ik de leesgroepdames uitnodigen voor een ZOOMmeeting en voor diegenen die (ook) niet bekend zijn met ZOOM er een korte handleiding bij doen.
Ik kon wel juichen: Het is mij gelukt! en of er nu wel of geen meeting zou komen, met het resultaat, dat ik dit geheel zelfstandig had uitgevonden was ik heel heel blij. Met dank aan Gea van ons Wad'nkoor, want zij heeft mij door haar initiatief heel duidelijk geïnspireerd
Een aantal leesvrouwen hebben al gereageerd en binnenkort zal de eerste experimentele meeting zijn. Ik kijk er naar uit.
klik
Pasen 2020 heeft voor mij vele gezichten. Nog niet eerder heb ik er zo bewust bij stil gestaan, dat naast de christelijke beleving van Pasen ook "nieuw leven" tot uitdrukking gebracht kan worden. Immers de bomen botten uit en er komen weer blaadjes aan de bomen, de vroege voorjaarsbloemen zoals de narcissen en de tulpen bloeien volop, de vele lammetjes dartelen in de weilanden, dit alles vertelt ons dat het "dode" jaargetij, de winter echt voorbij is.
De intelligente lock down van nu beperkt ons in ons doen en laten, waardoor we niet vrij zijn om van dit alles volop te kunnen genieten. Dat is een ander gezicht van Pasen 2020.
Nog een ander gezicht van Pasen 2020. Sinds vrijdag krijgt P. de injecties die hij nodig heeft om de ziekte af te remmen. Helaas maken de bijwerkingen die gaandeweg zich aandienen het leven er niet prettiger op. De vraag aan de oncoloog, met wie dinsdag een telefonisch consult gepland staat, zal zeker moeten zijn of deze bijwerkingen op den duur gaan verdwijnen, want anders gaat de diarree die zich veelvuldig aandient, het gewone leven danig verstoren. Dan zal het bijna niet mogelijk zijn om zo maar een leuk fietstochtje te doen, zoals afgelopen zaterdagmiddag gelukkig nog wel kon.
En dat brengt mij naar nog een ander gezicht. Het weer kent dit paasweekend twee gezichten. Was het zaterdag en zondag schitterend weer, vandaag, tweede paasdag is het ronduit koud.
Ik ben blij, dat wij zaterdagmiddag de fietsen gepakt hebben en onszelf getrakteerd hebben op een mooi fietsrondje. Dit keer niet over smalle fietspaden waar je elkaar bijna niet kunt passeren, maar we hebben gekozen voor de B weggetjes. Behalve op het fietspad naar Dokkum, hebben we weinig mensen gezien. Ons doel was Holwerd.
Vorig jaar in de nazomer hadden we daar op de dijk kennis gemaakt met de "dikke dame". We wisten toen al dat deze dame er een vriendinnetje bij zou krijgen en dat wilden we graag zien.
We zijn daar ruim een half uur geweest. Een eindje verderop zat een Engels sprekende familie in het gras wat te verpozen en zijn er in dat half uur nog twee echtparen langsgekomen om ook deze dames te bewonderen, dus echt druk was het daar dus niet. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik die middag meer dan genoten heb.
Het is een Pasen geworden die ik om meerdere redenen niet zo snel zal vergeten. Soms zou je even in de toekomst willen kijken om te zien hoe het volgend jaar met Pasen zal zijn.......
KLIK
Wat leek een maand wachten lang. Pas op 7 april was er weer een afspraak met mevrouw de oncoloog. Op grond van de uitslagen van allerlei onderzoeken bij P. zou er dan een voorstel zijn om de ziekte, de Neuro Endocriene Tumor (NETkanker) af te remmen.
Het bezoek aan het UMCG is niet doorgegaan, maar er was wel een telefonisch consult. Er waren 2 mogelijkheden, waarvan we, P. en ik waren het daar heel snel over eens, de tabletten met de kans op veel bijwerkingen niet zagen zitten. Zeker omdat het ook longklachten kan geven, gelijkend op de verschijnselen die het coronavirus kan veroorzaken. Blijft de tweede mogelijkheid van de injecties over.
Omdat het er vorig jaar op leek dat P. hiervoor allergisch is, omdat hij er nogal heftig op reageerde, moest er nu wel een ander plan van aanpak komen. Besloten is, dat er begonnen gaat worden met 1 spuitje per dag in plaats van drie. Mogelijk is er een gewenningsperiode nodig om het lichaam van P. vertrouwd te maken met het spul wat ingespoten wordt.
Vanmiddag heb ik de eerste injectie toegediend. P. heeft er voor gekozen om mij dit eerst te laten doen in plaats dat hij het zelf doet. Uiteindelijk heb ik vroeger als verpleegkundige leren spuiten. Echt leuk vind ik het niet, maar vorig jaar na de operatie heb ik hem ook al ruim een maand de injecties tegen trombose gegeven.
We gaan zien hoe het komt. Voorlopig voelt P. zich goed en heeft hij weinig klachten. Als door middel van deze injecties dit nog een aantal jaren zo kan blijven, dan zou dat heel fijn zijn.
Achteraf hebben we de tijd van al weer een hele maand moeten wachten, voordat er eens iets gebeurt, niet als lang ervaren, maar dit komt mede door de vele ongewone dingen waar in deze tijd iedereen mee te maken heeft.
Het was in de nacht van 7 april ook supermaan. Op 4 maart was er ook al een supermaan. Ik weet dat ik toen heel lang met een zwaar gemoed heb staan kijken. Nu, ruim een maand later, was er weer een supermaan. Natuurlijk heb ik nog wel zorgen, maar daarnaast kan ik gelukkig ook weer genieten van al het mooie wat er om mij heen gebeurt. Zelfs als ik 's morgens om half zeven even niet kan slapen en dan de supermaan naar achter de horizon zie verdwijnen. Zo mooi!!!!!!!!!!!!!!!!
Stukje bij beetje kan ik een beetje lijn brengen in hetgeen wat er allemaal gaande is. Nog net voor de coronacrisis, het was al een beetje gaande, een hand geven mocht toen al niet meer, waren we in het UMCG bij de oncoloog, dit omdat er toch al weer uitzaaiingen van de NET (Neuro Endocriene Tumor) kanker te zien waren op de petscan.
Zij stelde toen voor om eerst een paar onderzoeken te doen om definitief vast te stellen, dat het echt met de NET kanker te maken had. Er zou een biopsie in de hals genomen worden. Een week voor de geplande datum is dit gecanceld, omdat de radioloog de ingreep te riskant vond, dus niet vanwege de corona. Wanneer er een cel met daarin een hormoon geraakt zou worden kon de hele hormoonhuishouding, inclusief hartslag en ademhaling op tilt gaan. Niet doen dus en maar aannemen dat het inderdaad om een uitzaaiing van de Netkanker gaat.
Ook was er enige activiteit van de prostaat waar te nemen, dus er werd ook een bezoek aan de uroloog ingepland. Dit zou afgelopen donderdag plaats hebben moeten vinden, maar dit is wel gecanceld vanwege de corona. Op grond van een bloedonderzoek, dit kon dichtbij in Dokkum gebeuren en doorgestuurd worden naar het UMCG, heeft de uroloog echter wel vast kunnen stellen dat er geen sprake is van prostaatkanker. Dit is in een telefonisch consult meegedeeld. Na alle tegenvallers zijn we met deze uitslag toch wel wat opgelucht.
En nu is het wachten op 7 april, dan stond er weer een bezoek aan de oncoloog gepland, maar ook dit is omgezet in een telefonisch consult. Op tien maart heb ik in een blogje vermeld, dat we best wel opzagen tegen de onzekerheid en de periode van afwachten.
Nu met alle perikelen rond het coronavirus beleef ik zo'n periode toch heel anders. Ook dat grijpt mij aan en moet ik het naast de ziekte van P. ook een plek geven. Al breiend heb ik in de loop van de tijd mijn gevoel zo vertaald: eerst staat de binnenwereld op de kop, P. is ziek, dat is onomkeerbaar, beter wordt hij niet meer, maar er is met inzet van remmende medicatie, mogelijk injecties, nog wel enig perspectief en toen de uitbraak van het coronavirus steeds heftiger vormen aannam had ik het gevoel dat ook de buitenwereld op zijn kop was gaan staan.
Rustig blijven en bij de dag leven is mijn opstelling geworden en hiermee merk ik dat ik weer in balans kom en beide zaken in de juiste proporties kan zien. En dan helpt het als er iets, in dit geval de sjaal, afkomt. Het is niet een makkelijke tijd voor ons, maar dat geldt nu voor ons allemaal. Een klein beetje extra zorg heb ik wel, we zullen ons uiterste best moeten doen om het virus buiten de deur te houden, want ook al denk ik dat P. nog wel een goede conditie heeft gezien de vele werkzaamheden die hij in de tuin verricht heeft, hij behoort wel tot de kwetsbare groep.
Op 7 april gaan we hopenlijk horen wat het behandelplan zal gaan worden. Normaliter zou ik nogal moeite gehad hebben om mijzelf zodanig op slot te zetten om niet voortijdig plannen te gaan maken. Dat is nu niet aan de orde. Ik zou heel zachtjes zijn gaan dromen van de mogelijkheid om net als vorig jaar met mooi weer een aantal dagen met de caravan weg te gaan richting de bloemenpracht. Daar kan nu dus helemaal geen sprake van zijn.
We moeten wachten op betere tijden en er op vertrouwen dat die gaan komen.
KLIK
|
|
