Daar zijn ze, de nieuwe crocs. Oh, ik weet heus wel dat ik van heel veel mensen hiervoor de handen niet op elkaar krijg, omdat dit schoeisel als A F S C H U W E L IJ K gekwalificeerd wordt. Dat is in elf jaar niet veranderd. Het is vandaag exact elf jaar geleden, dat ik mijn eerste paar crocs aangeschaft heb. We waren toen een dag in Amsterdam en voordat we naar zoonlief gingen liepen we door de Kalverstraat en werd ik helemaal blij van een vrolijk ogende etalage volgestapeld met kleurige crocs. Ook al had ik eerst gezegd, dat ik ze foeilelijk vond, ik kon de verleiding niet weerstaan om toch zo'n vrolijk paar aan te schaffen.
Ik heb nooit spijt gehad dat ik ze gekocht heb en er altijd heel veel plezier van gehad. Niet dat ik ze nu uren per dag aan heb, maar soms 's morgens even, of na een lange wandeltocht, of 's avonds als ik koude voeten heb, lekker met een paar sokken aan, en ook als ik in de tuinkleren van boven naar beneden ga en dan in de garage de laarzen aandoe maar ook voor op de camping is het heerlijk schoeisel. Ook dan beperk ik het tot de eerste paar uren van de dag, eerst naar de douchegelegenheid, maar na het ontbijt, wanneer ik dan nog even op en neer naar het toiletgebouw ben geweest om mijn tanden te poetsen, verwissel ik de crocs voor gewone schoenen.
Deze week begon de rechtercroc een mankement te vertonen. Eén van de klinknagels met het logo brak doormidden, waar door het hengseltje voor de hak, wat ik overigens nooit gebruik, op de wreef niet op zijn plaats bleef zitten waardoor de stevigheid wat minder was.
Ik ben maar eens op het internet gaan speuren, en ja het is nog steeds mogelijk om crocs aan te schaffen. Dat heb ik dus gedaan en gisteren zijn ze netjes thuis bezorgd.
Het was alleen even moeilijk om de juiste maat te bepalen,
want er is die jaren toch iets veranderd. Kwamen ze elf jaar geleden uit China, nu is Bosnië het land waar ze vandaan komen. Dit heeft kennelijk konsekwenties voor de maten gehad, want mijn oude crocs hadden de maat 5 en wijdte 7 en deze crocs hebben maat 38/39 en 8 breed.
Achteraf had ik nog wel een poosje kunnen wachten met het bestellen, want met een touwtje heb ik het euvel keurig op kunnen lossen.
Ach, het maakt verder niet uit, ik ben er blij mee. Als ik hier weer 11 jaar plezier van heb is 27,89 euro toch echt geen weggegooid geld. Ze zijn in die elf jaar dus in prijs gedaald, het eerste paar kostte meen ik 39,95. Moet ik er wel bijvertellen, dat dit een aanbieding was, want wilde ik een andere kleur, dan was de prijs hoger. Maar zeg nu zelf deze kleur, cantaloupe is toch alleraardigst?
klik
LEZEN
Netzoals zoveel andere mensen besteed ik in deze weken ook meer tijd aan lezen dan normaliter het geval is. Nog net voordat de bibliotheken sloten was ik er geweest, a. om het te lezen boek voor de leesclub te reserveren en b. om een aantal andere boeken te lenen. Mijn oog viel bij het uitzoeken op een boek van Wim Duijst, gewoon omdat het naast een ander boek van hem stond waarop de klederdracht van Bunschoten te zien is. 
Dat boek, "de engel van Spakenburg" had ik al gelezen, puur uit nieuwsgierigheid, omdat ik een jaar in Bunschoten gewoond heb en het was alleraardigst om dit te lezen. Daarna heb ik ook de "de man uit de krant" van hem gelezen. Nu zag ik het betrekkelijk nieuwe boek uit 2018: "het verzwegen kind", dus dat moest ook gelezen worden.
Het verhaal is nogal gruwelijk, gaat over incest en alle gevolgen van dien en speelt zich meestentijds af in de jaren vijftig, dus ver voor 1971/1972 toen ik er gewoond heb. Maar toen ik in de beschrijvingen mijn eigen steeg herkende, kon ik het niet laten om via google earth nog eens naar die plek te gaan. Op de foto hieronder is goed te zien, bij het vierkantje de eerste brievenbus, waar ik woonde. Het pand was toen nog niet wit. Het was een heel vreemd pand, opgedeeld in een aantal wooneenheden. De buren die de ingang naast ons hadden, woonden als het ware rondom ons heen en hadden ook een kamer met het uitzicht op de Dorpsstraat.
In 1971 was er een schaarste aan woonruimte en mijn toenmalige echtgenoot en ik waren maar wat blij, dat we een plekje gevonden hadden. In dat jaar is dochterlief geboren. Ik kan mij nog heel goed herinneren, dat er in onze woonkamer wel daglicht binnenkwam, maar dat ik amper de lucht kon zien. Het enige uitzicht wat ik had was de blinde muur en zo af en toe een voorbijfietsende buuf in klederdracht die niets met "importmensen" te maken wilde hebben. Ach ja, lang vervlogen tijden, bijna vijftig jaar geleden.....
En toch deed het me wat toen ik dit zo in een boek tegenkwam. De kerk, die ik net niet kon zien, maar waar ik toen op zondag een paar keer heen ben geweest, omdat ik toen nog kerks was, maar waar het zingen van alleen maar hele en misschien halve noten geen aanmoediging was om er vaker naar toe te gaan. Ook de bevolking was niet echt vriendelijk te noemen. Nadat toenmalige echtgenoot en ik geslaagd waren voor het Staatsdiploma Ziekenverpleging B(psychiatrie) zijn we naar Kampen verhuisd. Hier ging H. verder met de aansluitende opleiding ziekenverpleging A. en kregen we via het ziekenhuis een ruime flat aangeboden, weliswaar zes hoog, maar het was toen toch een hele verbetering.
Met dit blog sluit ik dit boek en ga ik weer verder met waar ik gebleven was. Het volgende boek wat ik ga lezen is De nachtstemmer van Maarten 't Hart. Eens kijken wat mij dat gaat brengen.
KLIK
Vroeger, toen we nog we nog gewoon konden gaan en staan waar we wilden, zijn we naar museum More in Gorssel geweest. Daar heb ik een kleurboek gekocht met allemaal inkleurplaten van beroemde schilderijen zoals: De Schreeuw van Evard Munch en de Kus van Gustav Klimt, maar ook werk van Salvador Dali, Paul Klee en Wasili Kandisky. Na heel lang aarzelen ben ik in januari begonnen met het inkleuren van Dimanche d'été à la Grande Jatte van Georges-Pierre Seurat.
Ik vond de kleuren zo lekker fris en ik schatte in, dat dit mij misschien wel zou gaan lukken, omdat deze plaat mij enigszins behapbaar leek. Moedig ben ik er aan begonnen, maar al snel werd het mij duidelijk, dat het een hele klus zou worden. Het was niet een kwestie van een kleurtje uit de vele kleuren kiezen, nee, het werd veel meer een zoektocht en experimenteren met heel veel kleuren tezamen om enigszins bij de gewilde kleur te komen.
Op een gegeven moment kwam ik op het idee om via de tablet eens te zoeken naar een iets groter voorbeeld, waar ik wat meer houvast aan zou hebben. Dat heb ik gevonden. En zo heb ik uren zitten kleuren en ik moet zeggen, dat ik zelf wel tevreden ben over het resultaat. Dat wil wel wat zeggen, want ik ben niet zo gauw tevreden als ik zelf iets doe.
Ik ben er bijna drie maand mee bezig geweest, want na anderhalf à twee uur kleuren ben ik het wel zat en stop ik er mee, maar dan is er vaak niet meer dan een tiende van het geheel of nog minder, ingekleurd. Toen ik het aan een toevallige bezoeker, toen dit nog heel gewoon was, liet zien, was het commentaar: mooi tussen de lijntjes!, maar dat is het natuurlijk niet. Het mengen om tot de juiste kleur te komen is echt steeds maar weer experimenteren geweest. Gelukkig had ik iets ervaring opgedaan met het kleuren van mandela's.
Of ik nu direct weer aan een andere plaat begin weet ik nog niet. Er liggen nog zo veel andere klussen die ik in deze tijd af wil maken. Misschien, als ik genoeg van het achterstallige weggewerkt heb, begin ik aan een nieuwe plaat.
klik
In de laatste reactie op mijn vorig blogje wordt de term voortschrijdend inzicht gebruikt en ik denk dat dit maar al te waar is. Mijn boosheid op Mark Rutte is al lang voorbij, want ook ik ben gaan inzien dat een totale lockdown niet de beste maatregel is. Zeker niet nadat ik vanmorgen op het liveblog corona het hele interview met de baas van het RIVM, Jaap van Dissel heb gelezen.
Het heeft mij goed gedaan om te lezen dat hij nu zelf aanhaalt dat hij, namens het RIVM, eind januari melding heeft gedaan dat de kans klein was dat het coronavirus naar Nederland zou komen en dat de ziekte niet makkelijk van mens tot mens overdraagbaar leek. Het feit, dat hij dit zelf aanhaalt, nu blijkt dat de situatie geheel anders is, wekt bij mij vertrouwen. Toegeven dat er, en dat heeft hij natuurlijk niet alleen gedaan maar met bijvoorbeeld de WHO, maar toegeven dat de beoordelingen van de scenario's die het meest waarschijnlijk geacht werden niet gegaan zijn zoals zij gedacht hadden, vind ik prettig en getuigt van eerlijkheid. En die eerlijkheid is voor mij een basis om in de toekomst weer vertrouwen in zijn adviezen te hebben.
Uit dit interview heb ik ook wel begrepen, dat we in een situatie zijn beland die waarschijnlijk veel langer gaat duren dan de drie weken die vorige week is ingegaan. Na 6 april zal er waarschijnlijk geen sprake van zijn, dat we weer met ons gewone leven verder kunnen gaan.
De prachtige lente zal dit jaar grotendeels aan ons voorbij gaan zonder dat we daar intens van kunnen genieten en ook de zomer zal naar mijn idee wel heel anders gaan verlopen dan dat we normaliter gewend zijn.
Dit alles vind ik een grote opgave om onder ogen te moeten zien, dat deze situatie niet in drie weken voorbij zal zijn, maar dat het tijden zal gaan duren. En dan heb ik het nog niet eens over de ontwrichting die gaat ontstaan, omdat vele bedrijven moeten sluiten waardoor heel veel mensen geen werk meer zullen hebben en daardoor hun inkomen zien veranderen.
We zijn met zijn allen en ik denk dat we de moed er in moeten houden, maar makkelijk zal het niet zijn.
klik
Vanmorgen ben ik begonnen mij heel boos te maken op Mark Rutte. Nadat ik zijn hele verhaal nog eens goed tot mij had laten doordringen werd ik als maar bozer. Hier en daar en op meerdere plaatsen klopte zijn verhaal gewoon niet. Groepsimmuniteit! Waar haalde die man het eigenlijk vandaan. Er zouden dus heel veel mensen ziek moeten worden om dit te bereiken. Wel 60%.
Ergens begon er bij mij een belletje te rinkelen. Dit verhaal kon niet kloppen! De meeste mensen zijn tegen mazelen ingeënt, wel 95%, waarom maakt men zich dan zo druk als dit percentage naar beneden dreigt te gaan. Werkt de groepsimmuniteit dan niet bij de mazelen of de rode hond?
Kort en goed, Mark Rutte ziet er meer heil in om het virus te bestrijden door veel mensen ziek te laten worden dan het te bestrijden. Ik ben maar eens gaan googelen. In China, een immens groot land is de besmetting grotendeels maar in één provincie gebleven. Hoe kan het dat het dan in Europa als een lopend vuurtje verspreid is? In Europa zijn nu al meer mensen, ruim 4000, overleden dan in Hubei, China 3122.
Maar Mark Rutte vindt het nog steeds niet nodig dat er verdere maatregelen zoals lock down getroffen worden. Hij laat zich adviseren door éne Jaap van Dissel van het RIVM. Deze man nam de manier van bestrijding bij de uitbraak van het Coronavirus in Wuhan volstrekt niet serieus. Het was volgens hem niet zo ernstig en alle gevaren die toen ter berde gebracht werden, en de daarbij behorende voorzorgsmaatregelen werden door hem weggewoven. Het zou niet zo'n vaart lopen.
En nu zijn we afhankelijk van de adviezen van deze man.
Dit alles had ik vanmorgen tussen het ontbijt en de koffie bedacht. Na enige tijd vroeg P. mij op te houden met het ventileren van mijn visie, ik kon namelijk niet meer stoppen en verviel steeds in herhalingen.
Vanmiddag heb ik het tvdebat gevolgd. Mark Rutte heeft inmiddels laten weten dat groepsinmuniteit niet (meer) het doel is, maar een middel. De draaikont. Hij heeft het wel zo gezegd, mede op advies van die mijnheer Jaap.....
Ik houd mijn hart vast. Ik weet ook niet hoe het nu wel verder moet, maar van een mooie toekomst is op dit moment geen sprake. Ik mag toch hopen dat we die wel weer op de rails kunnen krijgen.
klik
Natuurlijk wil ik mij heel graag houden aan het advies om zoveel mogelijk in huis te blijven, maar toen ik gisteren het seintje kreeg, dat alle bestanden van de harde schijf van de gecrashte computer op de nieuwe laptop waren geïnstalleerd en ik deze op kon halen ben ik onmiddellijk in de auto gestapt. Ondanks dat het dan heet, dat ie gebruiksklaar is, ben ik, cq zijn wij, er toch nog een behoorlijke tijd mee bezig geweest om het één en ander operationeel te krijgen. En nog is lang niet alles klaar, maar dat komt nog wel.
Maar wat ben ik blij dat alle bestanden van de computer verhuisd konden worden naar de nieuwe laptop. Ik was zo bang dat ik mijn foto's en allerlei documenten kwijt zou zijn.
In de komende tijd zal ik waarschijnlijk wel tijd genoeg hebben om verder wegwijs te geraken in dit nieuwe apperaat, want naast dat ik (even) blij ben met de nieuwe aanwinst, nemen de zorgen over wat er nu gaande is, toch ook een hele grote plaats in. Ik denk, dat het echt wel enige tijd gaat duren voor we weer in een meer normaler vaarwater terecht komen, maar dat is niet het ergste. De toename van het sterftecijfer doet mij schrikken, maar ook de chaos rond de economische crisis raakt mij.
We gaan het zien of de maatregelen het gewenste effect hebben.
KLIK
Onwerkelijk, zo beleef ik de wereld althans. Onwezenlijk en onzeker, want niemand weet hoe het gaat komen. Er wordt beweerd, dat zestig procent van de mensen ziek gaat worden. Dan vraag ik mij af, ga ik daar bij horen en hoe ziek ga ik dan worden enzovoort enzovoort. Echt bang ben ik niet, ik verkeer volgens mij wel in een redelijk goede conditie maar dat zal niet voor iedereen gelden.
Voor P. ben ik, wat dit aangaat, ook nog niet zo bezorgd. Ook zijn conditie laat momenteel weinig te wensen over. Voor de langere termijn is het een heel ander verhaal. Eén onderzoek, de biopsie in de hals, is geschrapt ,omdat de radioloog dit een te riskante onderneming vond. Als er iets geraakt wordt waar de NETkanker zich bevindt kan dit verregaande gevolgen hebben omdat de hormoonhuishouding dan volkomen ontregeld kan raken. Bloeddruk en ademhaling zijn dan niet meer onder controle te krijgen. Het onderzoek bij de uroloog blijft wel staan maar dat is pas na volgende week.
Ik laat alles maar een beetje over mij heen komen,maar bizar is het wel. En de hele buitenwereld is ontwricht èn onze eigen wereld staat wat op de kop door alle onzekerheden, ik leef maar wat bij de dag.
Ik kijk uit naar de maandag, misschien is mijn nieuw aangeschafte laptop dan wel klaar voor gebruik, zodat ik die kan ophalen. Het schijnt nogal wat moeite te kosten om alle bestanden over te zetten, maar het gaat waarschijnlijk wel lukken,zo is mij verteld. Daar zou ik heel blij mee zijn, want dat betekent, dat al mijn foto's gered zijn. Dan is het voor mij een schone taak om die hele zooi eens goed te gaan rubriceren. Wie weet heb ik daar in de komende weken wel zeeën van tijd voor, hoewel ik ook nog wel andere plannen heb.
Als we dan toch veel thuis moeten blijven ga ik de naaimachine maar weer eens in werking stellen. Hoop ik wel dat de winkels nog even open blijven, want dan moet ik eerst nog wel even een lapje stof halen.
Verder ga ik veel breien en lezen, zo zijn mijn plannen, en ook de derde serie van The Crown op netflix bekijken en kleuren en in de tuin werken. Nee met veertien dagen thuiszitten heb ik niet zoveel problemen, plannen genoeg. En hoe zit dat bij jullie? Daar ben ik heel benieuwd naar.
KLIK
Bedenkelijk, dat is het goede woord voor zoals de toekomst er op dit moment voor ons uitziet. De tijd van onzekerheid en hoe komt het nu is nog lang niet voorbij. Vanmorgen heeft de oncoloog/internist wel enige duidelijkheid kunnen geven, maar tegelijkertijd roept het ook weer vele vragen op.
Binnenkort zal er bij P. een biopsie in de hals gedaan worden om zeker te zijn dat de nieuwe uitzaaiingen( vandaag werd dit woord wel gebruikt, dit in tegenstelling tot een vorige gesprek met de chirurg, toen er over haarden werd gesproken) wel toe te schrijven zijn als gevolg van de NETkanker en dat het niet een gevolg is van iets anders wat gaande is.
Daarnaast zal er ook nog ee verwijzing naar de uroloog zijn, omdat op de petscan te zien is dat de prostaat ook actief is. Dit staat zeker los van de al eerder genoemde NETkanker.
Pas wanneer er duidelijkheid is over deze twee onderzoeken, kan er geprobeerd gaan worden om een adequaat middel in te zetten die de aanwezige NETkanker kan remmen. Dit is niet eenvoudig omdat P. allergisch blijkt te zijn vor de inenting die doorgaans in deze situatie ingezet wordt. En een remmend middel lijkt toch zeer wenselijk, omdat deze doorgaans zich traag onwikkelende kanker bij P. niet echt traag lijkt te zijn.
Gelukkig lijkt het UMCG er wel enige spoed achter te zetten. Over vier weken moeten de uitslagen van de onderzoeken bekend zijn, zodat er dan met een goed behandelplan begonnen kan worden. Dus opnieuw een periode van afwachten hoe het gaat verlopen. De zorgen zijn dus nog lang niet uit de lucht.
klik
Net als elk jaar heb ik weer een paar potten met violen klaar gemaakt. Ik heb mijn oude blogjes er nog eens op nagelezen en meestal gebeurt dit in de eerste helft van maart. Als ik die oude blogjes dan eens doorkijkis het ook leuk om de reacties nog eens door te lezen. Op 11 maart 2011 liet Fialas weten dat violen in het Suidafrikaans liefgesichies worden genoemd. Ik vind het zo'n leuk woord en daarom heb ik dit blogje deze titel meegegeven.
Het klaarmaken van de potten violen betekent voor mij het einde van de winterperiode en ik doe dat meestal op één van de allereerste mooie lenteachtige dagen. Het einde van de winterperiode is dan eindelijk in zicht. Hoewel het dan best nog wel eens koud en guur kan zijn, vertellen de voluit bloeiende violen mij, dat het voorjaar in aantocht is.
Het is op dit moment behelpen om nog een blogje te kunnen maken. Waar mijn stokoude laptop, veertien jaar inmiddels al niet goed voor is. Mijn gewone computer is ingestort, er kan niets meer geopend worden. Dit zal verholpen moeten worden, want ik wil toch wel verschillende dingen, zoals de foto's mee kunnen nemen naar mijn nog nieuw aan te schaffen laptop.
Ik heb lang getwijfeld, maar ik ben er nu wel uit. Een nieuwe laptop lijkt mij meer dan voldoende. Bovendien, zo zei zoonlief, mocht het niet bevallen, dan kan ik altijd nog besluiten om er een groter scherm aan te koppelen.
Ik zal nog even geduld moeten hebben, want dinsdag as. staat er voor P. een bezoek aan de oncoloog/internist in Groningen gepland. Deze zal hopenlijk duidelijkheid gaan verschaffen over hoe het behandelplan er nu verder uit zal gaan zien en hoe we de toekomst moeten gaan zien. Dat gaat natuurlijk voor.
Mooi dat ik dit hele oude beestje nog heb, ben ik in ieder geval nog in staat om een blogje te schrijven. Het zou de oplettende lezer kunnen opvallen, dat ik reeds gebruikte foto's gebruik. Het is me een teveel gedoe om ook nog met nieuwe foto's te moeten werken, maar ach, de liefgesichies die ik nu heb lijken heel erg op die van 7 maart 2009 of die van 13 maart 2011. Op 25 maart 2006 schreef ik ook al een blogje over violen, maar toen plaatste ik er nog geen foto's bij. Ik schrijf nu al 15 jaar blogjes. Ik vraag mij af, waar is de tijd gebleven?
klik
"Om maar met de deur in huis te vallen, ik heb slecht nieuws voor u. De petscan heeft uitgewezen dat er twee nieuwe haarden van activiteiten te zien zijn. Ergens links bij de hals en hoog bij de aorta". Zo begon het gesprek met de chirurg/oncoloog. Ruim vijf weken hadden we in onzekerheid geleefd, nadat er middels een driemaandelijks bloedonderzoek was gebleken, dat er een paar waarden niet meer waren zoals ze behoorden te zijn. Een aantal waarden waren zelfs slechter dan voor de operatie.
Tja, daar zit je dan. Opnieuw is de toekomst weer helemaal op losse schroeven komen te staan. Dat er iets niet helemaal goed was had ik wel ingeschat, maar dat de NETkanker zich nu op een tweetal andere plekken gemanifesteerd heeft is toch wel het minst goede scenario. Eerlijk gezegd was dat helemaal niet in mij opgekomen.
Nadat de chirurg uitglegd had, dat het niet operabel is en dat er een verwijzing naar de internist/oncoloog zal komen nam hij afscheid van ons. Het speet hem ook, dat het zo was, liet hij ons weten, met die grote operatie had hij gehoopt P. wat langer uit de wind te houden.
Binnen twee weken kan P. dus een afspraak met de oncoloog verwachten. Dan zal er besproken gaan worden, wat er eventueel nog mogelijk is aan het inzetten van remmende medicatie. Het probleem daarbij is, P. heeft dit al wel gehad, maar hij bleek hier allergisch voor te zijn. De koude rillingen en de shockachtige verschijnselen noopten toen tot het stopzettten van deze injecties. Maar wie weet is er nog iets anders te bedenken.
Het worden dus weer twee weken van grote onzekerheid. Hoe zal het verder gaan? Het hoeft natuurlijk nog niet heel dramatisch te zijn. Op de patiëntendag hebben we mensen ontmoet die al tien jaar deze vorm van kanker hebben en nog een behoorlijke goede kwaliteit van leven hebben. Aan de andere kant, ons is verteld dat een NETkanker een traag verlopend ziekteproces kent, maar als dan blijkt dat er na drie maanden al weer nieuwe haarden te zien, zijn dan vind ik dat niet echt heel traag en dat verontrust mij wel.
Voorlopig is het dus weer afwachten. Gelukkig voelt P. zich goed en we hebben samen afgesproken, dat we niet bij de pakken gaan neer zitten. Plannen voor de iets langere termijn, zoals een vakantie plannen, laten we nog maar even in de ijskast staan, maar voor de korte termijn willen we gewoon verder gaan met het leven van alledag. Zo stond gisteren een bezoek van mijn broer en schone zus gepland en dat hebben we gewoon door laten gaan en het is een hele gezellige dag geworden. Voor vanmiddag staat er een bezoek aan de bioscoop gepland. We willen graag de film van Herman Finkers, de beentjes van Sint Hildegard, zien.
Het is zoals het is en we zullen wel zien hoe het verder gaat. Moed verloren is al verloren, dus dat doen we dan ook niet.
KLIK
|
|
