's Nachts was ik al een paar keer wakker geworden om te constateren dat ik keelpijn had. De volgende morgen werd ik wakker en bleek ik opnieuw verkouden te zijn. Snotteren, niet te weinig. Dit keer kon het toch echt niet van de kaas komen, dacht ik nog. Twee kleine afgeschaafde plakjes moest toch kunnen?
Manmoedig sloeg ik mij door de dag heen, bijgestaan door een paar paracetemollen. En och, het ging wel. Boodschappen gedaan, naar de inloop van de Red Hats geweest, al met al was de dag mij wel meegevallen, wat mijn gezondheid betreft. We aten een verse pizza en die smaakte mij wel goed, er niet aangedacht dat ook hier met kaas gewerkt wordt.
's Avonds keken we naar de Voice en om het wat gezelliger te maken had ik voor bij de koffie een schaaltje pepernoten neer gezet. Het is tenslotte Sinterklaastijd. Gedachtenloos begon ik van de pepernoten te snoepen. Eén, twee, tien... Na een tijdje begon ik onophoudelijk te niezen. Het water liep met stralen uit mijn neus en ik begon mij steeds beroerder te voelen. En toen ik tussen de niesbuien door er niet meer in slaagde om wakker te blijven, besloot ik naar bed te gaan.
Maar van slapen kwam het daar niet meer. Het niezen nam dan weliswaar in heftigheid af, maar nu begon ik in grote mate last te krijgen van het opborrelen van maagzuur. Dit bleek mijn keel zo te gaan prikkelen waardoor het steeds moeilijker werd om lucht te krijgen. En bij mijn longen bleken steeds belletjes te ontstaan die het geluid van plop plop plop voortbrachten, wat ik zelf kon horen. Het was binnen in mijn llichaam, met name in de slokdarm en luchtwegen heel erg druk.
Het hoofdeinde van het bed maar wat omhoog gebracht en een kussen er bij en zo heb ik toch wel wat angstig de nacht doorgebracht. Helemaal onbekend is dit verschijnsel niet want ooit toen ik 's avonds bij de rode wijn een paar blokjes kaas had genomen heb ik een dergelijke reactie gehad, maar niet zo erg als deze keer. Het gevolg is dat ik bijna nooit meer rode wijn drink en niet of nauwelijks meer een blokje kaas neem.
Vanmorgen ben ik maar eens gaan googelen. De verkoudheid die ik al zes weken meen te hebben, de ene keer erger dan een andere dag en vooral 's morgens, kan heel goed een gevolg zijn van het terugstromen van maagzuur naar slokdarm. Dit zuur kan via de luchtpijp in de longen stromen. Het zuur kan ook de de uiteinden van sommige zenuwen in de slokdarm prikkelen. Deze zenuwen geven dan een seintje af naar de luchtwegen waardoor deze samentrekken met als gevolg heesheid, hoesten geïrriteerde keel en kropgevoel.
Tel daarbij op dat er in pepernoten kaneel zit en dit staat op de lijst van producten die histamine vrijmaken in het lichaam waardoor een overgevoeligheidsreactie kan optreden zoals ook bij hooikoorts gebeurt. Het is dan niet zo verwonderlijk, dat ik mij vannacht niet echt prettig heb gevoeld.
Bij de maagzuurklachten met als gevolg luchtwegklachten wordt er geadviseerd toch de huisarts maar te raadplegen en dat ga ik de komende week ook zeker doen.
klik
Dat er hondenhaters zijn, was mij al lang bekend, maar dat nu ook de poes in de ban is gedaan is nieuw. Het voortschrijdende inzicht anno 2019. Ik wil best geloven, dat poezen roofdieren zijn. Ook onze Sjimmie kwam van tijd tot tijd met iets thuis en mijn sentiment sprak dan altijd een woordje mee, want een muis vond ik dan net weer iets minder erg dan een vogeltje...
Natuurlijk is het voor beide diersoorten niet leuk om door een poes gepakt te worden, maar ze kunnen ook gepakt worden door uilen en andere grote roofvogels. Hetzelfde geldt voor de kleinere vogels. Elk voorjaar houd ik, als ik het zie, de wacht, zodat de kleine koolmeesjes veilig kunnen uitvliegen zonder gepakt te worden door de eksters of de vlaamse gaaien. Het is de natuur en om nu de kat maar in de ban te doen gaat mij toch wel iets te ver.
Bij menige boerderij worden katten gehouden om het aantal muizen in toom te kunnen houden. Daar worden ze als nuttig onderdeel van de veestapel beschouwd.
Bij huiskatten die voor het plezier gehouden ligt het misschien net iets anders en misschien zijn er in de steden en dorpen ook wel een te veel aan katten, maar dat vind ik een probleem van een heel andere orde. Het probleem van zwerfkatten en zwerfhonden moet zeker niet onderschat worden, maar om dit tegen te gaan en te bestrijden vergt een geheel andere aanpak.
Ik voel dat we zo langzamerhand het tijdperk ingaan, dat we verplicht worden om onze aandacht te gaan richten op de kleinere diertjes en insecten, zoals vlinders en rupsen. Het houden van huisdieren, en dan bedoel ik letterlijk, het houden van, genegenheid voelen voor je huisdier wordt zo langzamerhand gezien als iets onnaatuurlijks omdat er zoveel bezwaren aan schijnen te kleven.
Ik kan mij goed voorstellen dat poezenliefhebbers er niets voor voelen om hun poes ook te moeten aanlijnen. En poezen 's nachts binnen houden? Ik weet het niet. Er wordt gezegd dat poezen nachtdieren zijn, maar volgens mij verschilt dat ook van poes tot poes. Onze Sjimmie wilde 's nachts bijna altijd binnen ziijn. Zij sliep samen met hond Sjors in één mand.
Ik heb altijd veel plezier aan onze Sjimmie beleefd en soms mis ik haar nog wel eens. Ik kan mij verschrikkelijk opwinden over dit getuttel en gefruttel. Maak voor het probleem zwerfkatten een plan van aanpak, maar ontneem de vele mensen niet het plezier dat zij beleven aan het hebben van een kat.
klik
Deze week heb ik afscheid genomen van De Zonnebloem. Zes jaar lang heb ik deel uitgemaakt van het regiobestuur, waarvan ik vijf jaar als voorzitter gefunctioneerd heb. Als ik terugkijk op deze periode moet ik zeggen, dat ik het wel met plezier gedaan heb, maar dat het nooit "Mijn Zonnebloem" is geworden. Op de een of andere manier is er nooit de klik ontstaan waardoor ik meer enthousiasme ging voelen dan alleen maar, "wel leuk om te doen".
Het voorzitterschap, de bijeenkomsten van de afgevaardigden van de afdelingen leiden, paste mij als een handschoen. Daar had ik veel plezier in en daar haalde ik ook wel voldoening uit. Dat had ik ook nog best een poosje willen blijven doen, maar ik begin steeds meer kanttekeningen te krijgen bij De Zonnebloem als organisatie.
Ik zie dat heel veel mensen plezier hebben die op welke manier dan ook betrokken zijn bij De Zonnebloem en dan denk ik niet alleen aan de gasten of deelnemers. Ook de vele vrijwilligers op de verschillende niveaus zoals de vrijwilligers binnen de afdelingen die de activiteiten mogelijk maken, de bestuurders in de diverse geledingen als zijnde , de afdeling, de regio, de provincie en landelijk verrichten doorgaans met veel plezier hun taken.
Zo heb ik dit afgelopen jaar, ondanks de ziekte van manlief, met veel genoegen mijn steentje nog bijgedragen om een aantal plaatselijke afdelingen bij elkaar te brengen en te steunen bij het organiseren van een kleinschalige vakantie. Wegens bezuinigingen zijn de vakanties voor grotere groepen twee jaar geleden abrupt gestopt.
Om zo'n heel apparaat in werking te houden kost heel veel geld. Uitgangspunt is, dat vrijwilligers alle onkosten vergoed moeten kunnen krijgen en daar zit voor mij een wrijfpunt. Dit kost namelijk heel veel geld. Zoveel geld zelfs, waardoor er aan de gasten of deelnemers marktconforme prijzen doorberekend worden. Is dat wel juist, zo vraag ik mij af, want als ik naar de gasten of zo u wilt, de deelnemers kijk, zijn het nu niet de mensen met de hogere inkomens.
Maar dat is niet het enige punt, waarom ik na twee zittingstermijnen er een punt achter gezet heb. De Zonnebloem bestaat nu 70 jaar en de maatschappij is natuurlijk in die 70 jaar ook heel veel veranderd. Voor mij is het de vraag of er nog wel bestaansrecht is voor zo'n grote bestuurlijke organisatie. Past dit nog wel in deze tijd. Binnen de Zonnebloem is men wel bezig om de structuur aan te gaan passen, meer afgestemd op de tijd van nu en dat is denk ik een goede zaak. Alleen het gaat allemaal zo langzaaaaaam en het duuuuuurt allemaal zo lang, want het moet over zovele schijven.
Daarom kan ik er niet meer warm voor lopen om hier mijn schouders onder te zetten. Ik heb ontdekt dat ik door de vele veranderingen die ik destijds in het onderwijs heb mogen/moeten meemaken, niet meer gemotiveerd kan raken om op opnieuw aan een grootschalig veranderingsproces mee te werken. Mijn conclusie is dan ook, dat het beter is om te stoppen.
Maandag was mijn laatste vergadering. Het is goed zo. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Onder dankzegging voor de mooie bos bloemen en een cadeaubon wens ik vanaf deze plaats De Zonnebloem heel veel goeds voor in de toekomst.
klik
Soms kom ik tijden niet in een museum en dan opeens weer binnen een een week twee keer. De verrassing van een leven te kunnen leven zoals je dat wenst, zal ik maar zeggen. Ik heb me ook zeker laten verrassen door de tentoonstelling Mondo Mendini, de hoofdarchitect van het Groninger museum. Vanwege het 25 jarig bestaan heeft Mendini, die in februari helaas is overleden, deze expositie nog zelf grotendeels samengesteld. Het is een feest geworden van vele vormen en kleuren.
Aan het begin stond deze maquette met allemaal stoeltjes. Ik vond het grappig, maar begrijpen deed ik het niet echt. Dat kwam pas later die middag. Ik zag heel veel moois, maar het waren vaak allemaal volstrekt onnuttige dingen, maar zoals gezegd, wel heel mooi!!!!.
De expositie bevat hedendaagse kunst uit verschillende stromingen uit de twintigste eeuw. Het draaimolentje aan het begin van het blog vond ik erg leuk en ik nam mij voor om alles maar gewoon over mij heen te laten komen zonder steeds de vraag te stellen waarom dit nu onder de noemer kunst moest vallen. Het was leuk om naar te kijken en ik werd er gewoon heel blij van. Ondertussen rolde ik van de éne verbazing in de andere.
Schuin naast een schilderij van Kawinsky, en ja heus, ik herkende de schilder uit mij zelf, stond een soort zigzagstoel in kruisvorm. Toen ik de uitleg las, dat Mendini met het inrichten van deze zaal Het Bauhaus, de experimentele school voor kunst in Duitsland en Gerrit Rietveld wilde eren, begon het één en ander bij mij samen te vallen. 
Verder maar weer. Bij het zien van deze voorwerpen schoot ik in de lach. Dit had de man met wie ik ooit getrouwd ben geweest, kunnen maken, maar ik was toen nog helemaal niet toe aan het waarderen van het soort kunst wat ik deze middag allemaal zag.
Al dwalend kwam ik in de zaal met de hele grote stoel. De kleine stoeltjes aan het begin van de expositie hadden dus te maken met deze hele grote stoel. Mendini wilde een stoel ontwerpen geïnspireerd op het werk van Proust. Hierbij heeft hij voor het eerst het pointillistische motief gebruikt wat in latere werken vaak te zien is.
Op deze foto is wel te zien dat ik echt heb genoten om dit alles te mogen aanschouwen. Ik was dit keer niet met P. maar met vriendin D. Het was voor ons werkelijk een topdag met een sterretje.
klik
Dit is het laatste stuk van de expositie en ik begrijp nu waarom dit zo gedaan is.
Eindelijk was het zover, de stichting Senia, die zich vooral bezighoudt met leesgroepen had een ochtend in de bibliotheek belegd om te zien of er ook belangstelling was om een nieuwe leesgroep op te richten. En belangstelling was er, zoveel zelfs, zodat er twee leesgroepen geformeerd konden worden. Achteraf had ik een beetje mijn bedenkingen of ik er wel wijs aan gedaan had om juist in het groepje terecht te komen waar ik drie van de vier mensen al kende.
Gisteren was de eerste bijeenkomst van ons groepje. We hadden als eerste boek om te lezen gekozen: De avond is ongemak van Marieke Lucas Bijleveld. Het was niet een heel vrolijk boek en ik was heel benieuwd wat de anderen er van zouden vinden. Het boek is wat de Nederlandse taal betreft heel mooi geschreven.
De verhaallijn is toch wel triest te noemen. In een sterk gelovig gezin, wel van deze tijd, verdrinkt een zoon, waarna de moeder en de vader niet meer in staat zijn om warmte en liefde aan de drie andere kinderen geven. Je voelt de kilheid die Jas, het twaalfjarig meisje laat zien in haar verhaal, want vanuit haar personage is het boek geschreven, en je zou er van alles aan willen doen om iets aan die kilte te veranderen. Indrukwekkend om te lezen dat volgens Jas het jongere zusje Hanna haar vlechten wil houden omdat moeder op die manier haar tijdens het vlechten nog aanraakt.
Met enige reserve ben ik van huis gegaan, want hoe zou het gaan, maar ik ben heel blij en opgetogen weer thuis gekomen. Wat heb ik dit gemist, het samen van gedachten wisselen over een boek wat we gelezen hebben en wat maakt het veel los. Aan gespreksstof geen gebrek. En wat zo mooi is, het roept allerlei associaties en vaak toch ook wel hele mooie herinneringen op.
We waren het er samen over eens, het is een hele fijne ontmoeting geworden en we zijn tevreden met het groepje zoals het nu is. Uitbreiding is voor geen van ons een must. Het tweede boek is gekozen en half januari zien we elkaar weer.
KLIK.
titel van dit schilderij: lezende vrouwen
Het gebeurt nog al eens dat ik de inspiratie om iets te ondernemen uit de krant haal. Dit was het afgelopen weekend ook weer het geval. Een uitgebreid verslag over de de kunstenaar Daan Remmerts de Vries trok mijn aandacht. Hij zou bekend moeten zijn als schrijver maar vooral als illustrator van ruim 60 boeken, maar dit zei mij verder niets.
De afdbeeldingen van zijn werk spraken mij aan. Ze waren vrolijk van kleur en ik vatte het plan op om zondagmiddag naar Eelde te rijden om daar in museum De Buitenplaats deze expositie te gaan zien.
De eerste werken die ik zag waren vooral collages met "plakwerkjes" aangevuld met verfstreken. Dit had ik niet verwacht en ik was dan ook totaal verrast. Meteen ging er een belletje bij mij rinkelen. Ooit had een achternichtje van mij, een paar jaar ouder dan ik, een prijs gewonnen met een een collage van plakwerk die zij in opdracht van haar opleiding, de toenmalige kleuterkweek, gemaakt had.
Ik raakte helemaal in de ban van de werken die ik nu zag. Ook P. volgde met grote belangstelling de titels van al deze werken.
Op verschillende werken waren detzelfde motieven van het inpakpapier? te vinden en daarom heb ik even een detailfoto van een groter werk gemaakt. Het lijkt zo makkelijk en het nodigt bijna uit om hier zelf ook eens mee te gaan experimenteren, maar ik weet nu al dat mijn resultaten nooit zo mooi zullen worden als wat ik hier zie. Ik begin er dus maar niet aan.
Dat deze man ook echt kan schilderen blijkt wel uit onderstaand werk. Vooral van een afstand gezien waren dit stuk voor stuk juweeltjes om te zien, net als de vogelverschikker bij het begin van dit blog.
Vooral bij dit werk, een combi van collage en schilderwerk was op een afstand een enorme diepte te zien. Ik heb er echt een heel tijdje naar staan kijken want het boeide mij zeer.
- - - - - - - - -
klik
Zo af en toe mis ik mijn werk nog wel eens en dan vooral het contact met de leerlingen. Wat zou ik graag met hen in gesprek gaan over de zorgrobot. Afgelopen week zag ik weer eens in een programma van Max een filmpje voorbij komen over de robot in de zorg.
Dit keer was het een pop, aangekleed als een meisje. Het nieuwe aan deze robotpop was, dat de oudere niet aangespoord werd om iets te doen maar dat de de oudere zelf contact moest maken door aan de pop vragen te stellen in de vorm van, wil je naar buiten, wil je ergens anders zitten of iets dergelijks, want zo goed heb ik er niet naar geluisterd. De vergelijking van de tamagotchi van weleer werd ook nog gemaakt en hoorde ik dan nog wel.
Ik heb echt helemaal niets met die zorgrobots en al helemaal niet met die zogenaamde socale robots. Ik vind het eerder een verarming dan een verrijking.
Ik moet dan altijd nog aan mijn vader denken, hoe zou hij het gevonden hebben om zo'n sprekende pop, of in dit geval een plant, in zijn kamer te hebben. Ik denk dat hij het in het begin wel leuk gevonden zou hebben, maar dat hij het nog veel leuker gevonden zou hebben om ons te vertellen over dat wat de pop allemaal kon zeggen. Ik schat in, dat nadat het nieuwtje er af was, hij er niet meer naar zou talen en het zou betitelen als een dood ding waar je ook niet wijzer van wordt.
Ik zou van mijn leerlingen hebben willen weten, wat zij nu van deze ontwikkelingen vinden en wat zij als voordelen zien en of er wat hen betreft ook nadelen zijn.
Bij gebrek aan leerlingen vraag ik het maar aan de lezer. Wat zijn jullie gedachten over zo'n mantelzorgrobot die ingezet kan worden tegen de eenzaamheid van ouderen.
Ik heb nu het idee, als ze "later" met zoiets bij mij aankomen maak ik het ding zo snel mogelijk onbruikbaar, want ik zie er echt h-e-l-e-m-a-a-l niets in. Ik hoef geen surrogaat, ik wil graag echte contacten.
klik
Deze man heeft een plant als sociale robot. Hij doet erg aan mijn vader denken maar hij is het zeer zeker niet.
|
|
