Wie wat spaart heeft wat. En vroeger was het nog lucratief ook, want hoe meer er gespaard werd, des te meer rente werd er bijgeschreven.
Toen ik deze week hoorde, dat de spaarrente verlaagd was naar 0,01 % moest ik toch echt wel toegeven dat de tijden wel heel erg veranderd zijn en dat niets hetzelfde blijft.
En opeens was ik met mijn gedachten in een tijd van vijftig jaar geleden. Ooit heb ik een tijdje op een bank gewerkt. Toen ik de miiddelbare school had verlaten wilde ik graag de verpleging in. Niet de gewone verpleging , maar de psychiatrie. Mijn ouders vonden dit niet zo'n heel erg goed idee en verplichtten mij te wachten tot ik de leeftijd van 18 jaar had bereikt. Zodoende belandde ik op de bank en ik heb daar ruim 7 maanden gewerkt.
Mijn werk bestond vooral uit het bijschrijven van de rentes op de kaarten. Op de kaart stond genoteerd welk bedrag de klant had gespaard, vervolgens waren er tabellen waarop afgelezen kon worden hoeveel rente er bijgeschreven diende te worden. Er waren verschillende rentepercentages. Bijvoorbeeld voor één maand vast, of voor drie maand, een half jaar of zelfs een heel jaar. Dit laatste leverde dan wel een percentage van rond de 7% op.
Echt heel spannend was dat werk natuurlijk niet en ik was dan ook blij toen ik afscheid kon nemen om toch de verpleging in te gaan. Voor de nieuwsgierigen onder ons, ja ik heb het Staatsdiploma Ziekenverpleging B wel gehaald en daarna heb ik de Sociale Academie gedaan
En nee, heel rijk ben ik daar nooit van geworden, maar door de jaren heen zijn we er toch in geslaagd om een klein kapitaaltje als spaargeld op de bank te hebben staan. En wat vond ik het altijd leuk als we dan jaarlijks automatisch weer een bedrag kregen bijgeschreven.
Die tijden zijn nu dus ook voorbij. Ik ben bang dat het straks nog zo ver komt dat er betaald moet worden voor het spaartegoed wat op een bankrekening staat. Ik blijf het een belachelijk idee vinden en het is iets wat ik van deze tijd echt niet kan waarderen.
Ik troost mij dan maar, dat de herfst nog altijd hetzelfde is en blijft. Ieder jaar zijn ze er weer, de prachtige rode paddestoelen en elk jaar weer maak ik er een paar foto's van. Het zou eigenlijk niet hoeven, want ik heb er al genoeg, ik zou zo kunnen putten uit de voorraad die ik heb, maar in tegenstelling tot vroeger, kost het niets en dat is iets van deze tijd dat ik dan wel weer leuk vind.
De verhuizing is afgeblazen. Achteraf bleek er een misverstand te zijn bij One.com want het zou om een ander weblog gaan wat ooit opgestart is bij de provider, maar nooit in werking is gezet. Met dank aan DOKRO internet en sofware die dit alles weer zeer vakkundig voor mij opgelost heeft.
Ooit in de toekomst zal er nog wel eens iets moeten gebeuren om het weblog te behouden, maar voorlopig is deze kou weer uit de lucht en kan ik weer vrolijk en soms iets minder vrolijk verder gaan met stukjes te schrijven en te publiceren op deze site.
Ergens vind ik het een heel klein beetje jammer dat de verhuizing niet door is gegaan. Het was een mooie gelegenheid geweest om het weblog van een nieuwe outfit te voorzien, maar aan de andere kant hecht ik ook wel weer aan het vertrouwde, dus ik neem het zoals het is.
Het kan zijn dat op deze site niet alles meer werkt zoals het zou moeten. Er is namelijk een verhuizing gaande, omdat ik van besturingssysteem pivot ga overstappen naar World Press. Dit klinkt heel professioneel en ingewikkeld en dat laatste is het ook zeker het geval. Ik doe het dan ook niet zelf, want dat gaat mijn kennis ver te boven. Het wordt gedaan door een professional die er verstand heeft.
Reacties zijn nog steeds van harte welkom, ook al zijn ze op de site niet zichtbaar meer, ergens in het systeem kan ik ze nog wel lezen. Ik weet niet hoe lang dit gaat duren, maar omdat ik alles wil meenemen, schijnt het inpakken nogal een klus te zijn.
De naam wordt zeker niet veranderd, dus ik blijf ten allen tijde vindbaar.
Tot ergens, waar dan ook.
Ik heb er een nacht slecht van geslapen, nadat ik vorige week gehoord had, dat oud minister Ella Vogelaar was overleden. Ik heb het destijds een leuke minister gevonden en ik heb altijd een beetje de gedachte gehad dat we ook wel wat gemeen hadden met elkaar.
We zijn van dezelfde leeftijd, we hebben ongeveer eenzelfde opleiding gedaan, zij het dat zij aan de vermaarde Sociale Academie De Horst te Driebergen heeft gestudeerd en ik de zesjarige deeltijd Opleiding Sociale Academie SOSA Haarlem in Leeuwarden heb gedaan en zij heeft later ook nog een graad in Onderwijskunde heeft gehaald.
Maar net als zij ben ik ook een tijdje lid van de CPN geweest en het lag ook in mijn lijn om op te komen voor de zwakkeren in de samenleving. In de tijd van de grote werkloosheid in de jaren tachtig was ik projectleider van het project Mesen Zonder Werk.
En toch ben ik niet zo ver op de maatschappelijke ladder geklommen als zij, want ook ik had ik wel enige ambities richting de politiek.
Terwij ik de slaap niet kon vatten en me nog maar eens omdraaide dacht ik terug aan die tijd dat ik een aantal malen de plaatselijke partijvergaderingen van de PPR bezocht. Ik was er al heel snel achter dat actief zijn in de politiek heel veel tijd ging kosten en die tijd had ik niet. En ik werkte bijna full-time en ik had ook nog een gezin met twee kinderen. Bovendien sprak de sfeer in het politieke gebeuren mij ook niet zo aan. Eigenlijk wist ik zelf nog niet zo goed wie ik was en wat ik wilde. Ik moest mezelf als het ware nog uitvinden.
Vandaag de dag ben ik best tevreden met hoe mijn leven zich verder ontwikkeld heeft. Ik ben toendertijd, toen ik het leven niet echt omarmde, niet gezwicht voor het idee om er mee te stoppen omdat het leven mij zo zwaar viel. Ook daarin kan ik de oud minister een beetje volgen en dat is misschien ook wel het punt wat mij zo getriggerd heeft. Door de loop der jaren ben ik helemaal vrede gaan vinden in mijn bestaan en ben ik dergelijke gedachten gelukkig helemaal kwijtgeraakt. Ik kan wel begrip voor haar keuze opbrengen, maar ik blijf het toch jammer vinden. Misschien lagen er voor haar ook nog betere tijden in het verschiet.
Na al deze overpeinzingen merkte ik dat de slaap eindelijk bezig was bezit van mij te gaan nemen. Het laatste wat ik nog dacht is: Ella RIP.
Soms gaan dingen toch totaal anders dan dat je van te voren gedacht had. Misschien is het ook een stukje ongeloof, het nog niet helemaal kunnen bevatten of misschien ook wel de ontkenning, maar we weten het al een paar dagen officieus, de petscan van vrijdag voor een week geeft aan dat er niets verontrustends meer te zien is. Gosse is, zoals men dat dan noemt "schoon" van binnen.
Vorige week was er een telefonisch contact met de chirurg. Dit was gepland om zo, na een kleine vier weken het resultaat van de toegepaste medicatie tegen de overvloedige diarree te kunnen bespreken. Gelukkig slaat de medicatie aan en is de kwaliteit van leven aanzienlijk verbeterd en is er ook geen sprake meer van gewichtsverlies. Misschien een vervelende bijkomstigheid aldus de chirurg, maar dit middel zal waarschijnlijk wel tot in lengte van dagen ingenomen moeten worden.
Na nog wat heen en weer gepraat kwam het gesprek op de petscan die de week daarvoor plaats gevonden had. De chirurg meende de uitslag al gezien te hebben en na dit nog even op zijn computer gechecked te hebben vertelde hij dat er niets meer te zien is, dus dat nu de term "schoon" gebruikt kan worden.
Ten tijde van dit telefoongesprek was ik niet thuis, maar toen ik een uurtje later dit hoorde werd ik wel heel erg blij. En toch was het net of het nog niet helemaal tot mij doorgedrongen was.
De volgende dag was er in het UMCG een patientendag van deze ziekte, Neuro Endocriene Tumoren (NET) en daar zijn wij heen geweest zijn. Heel veel nieuwe dingen heb ik daar niet gehoord, maar toch was het fijn om daar medepatiënten te ontmoeten. Het geeft moed om te horen, dat er patiënten zijn, die deze ziekte tien jaar geleden al gediagnostiseerd hebben gekregen en na de behandeling het leven weer aardig op de rails hebben gekregen.
Dat het om een vrij zeldzame ziekte gaat mag blijken uit het feit dat er zo'n 800 patiënten per jaar bijkomen. Ter vergelijking, bij borstkanker gaat het om een aantal van 42.000 per jaar.
De rest van het weekend heb ik moeten besteden aan het verwerken van dit alles. Vele beelden van het afgelopen jaar trokken weer voorbij. Het was net of ik nu pas toe mocht geven dat het ook voor mij een loodzware tijd is geweest.
Ik had steeds gezegd, als we na al die ellende van dit jaar het goede bericht krijgen dat alles nu goed is, hangen we de vlag uit. Dit is nog niet gebeurd, mede omdat dit bericht nog niet echt officieel is en ik er door alle herinneringen die boven kwamen er nog niet echt voor in de stemming was.
Komende vrijdag is er de afspraak, waarop officieel de uitslag besproken gaat worden. Dan zullen we ook iets meer ins en outs horen. Misschien dat we dan iets uitbundiger zijn dan alleen maar eufoor, zoals de afgelopen dagen. Mogelijk is het dan tijd om de vlag echt uit te hangen.
Eén hele fijne bijkomstigheid is wel, dat ik vrijdag gelukkig niet stikkend van de zenuwen richting Groningen ga, maar dat we daar min of meer relaxed heen kunnen rijden. Ook beter voor mijn hartslag.
En nu moeten we het vertrouwen weer krijgen dat de toekomst er echt weer zonniger uit kan gaan zien.
klik
Lange tijd heb ik geaarzeld of ik wel iets zou schrijven over de opeens uit de lucht komen vallende stikstofcrisis. Heel veel wist (weet) ik er niet van, maar na een flink aantal artikelen over dit onderwerp gelezen te hebben èn natuurlijk de grote demonstratie van de boeren in Den Haag ben ik zo langzamerhand in staat om zelf een mening hierover te hebben.
Omdat de commissie-Remkes een rapport presenteerde, was daar opeens de stikstofcrisis. Een typische reactie die zo kenmerkend is voor deze tijd, het nieuwe millenium. Was men in het verleden wat behoudener door eerst alle ins en outs van het rapport eens op de keeper te nemen, nee de reactie van anno deze tijd is: we moeten wat doen en wel nu en onmiddellijk.
Zittend aan mijn tafel, nu uitkijkend over de landerijen van wege het kappen van het produktiebos, vraag ik mij af, òf en waar er verbanden zijn. Er was toch ook nog zoiets als het broeikaseffect vanwege het opwarmen van de aarde, het te veel van CO2 uitstoot, de klimaatverandering, energie opwekken uit biomassa en nog veel meer kwalijke zaken die wij mensen veroorzaken waardoor de planeet aarde aangetast wordt.
Ik buig mij weer naar over de krant en lees een reactie op een ingezonden stukje van 1 oktober. In dat ingezonden stukkje lees ik dat de Te Gast schrijfster Nynke van der Veen stelt dat de stikstofcrisis een papieren probleem is. Zo mooi had ik het uit mijzelf niet kunnen formuleren, maar naar mijn mening slaat zij de spijker op de kop. Ergens wordt wat bedacht, noem het Natura 2000, daarin worden de doelen geformuleerd en door de jaren heen zijn er nog een stuk of wat doelen aan toegevoegd en dan blijkt later dat die hooggestelde doelen niet gehaald zijn.
In een reactie op dit artikel wordt gesteld dat de schrijfster van Te Gast met minachting stelling neemt tegen de gewenste natuurkwaliteiten. Het feit dat de bittervoorn, de meervleermuis, de noordse woelmuis evanals de broedvogels de porseleinhoen, kemphaan en rietzanger nog maar heel beperkt voorkomen in een na te streven natuurkwaliteit in een aangewezen stukje natuur ergens in mijn directe omgeving.
Tjonge denk ik dan, van een aantal dieren wist ik niet eens dat ze bestonden. Zou ik ze missen als ze er niet meer zouden zijn?
Nee, ik weet best dat dit een flauwe opmerking is. Maar mijn overtuiging is ook, dat het één en ander wel eens heel erg opgeklopt zou kunnen zijn en dat straks, als er maatregelen genomen gaan worden, er heel andere motieven mee kunnen gaan spelen. Ik kan mij namelijk niet aan de gedachte onttrekken dat dit opnieuw een voorbeeld is van "vlam in de pan", waar kleine idelogische groeperingen handig op in spelen om de maatschappelijke verandereingen die zij wensen in beweging te zetten.
Ik vind de demonstratie van de boeren dan ook zeer terecht. Ik eet nog steeds graag een stukje vlees van eigen bodem. De Argentijnse biefstuk, het struisvogelvlees, het Nieuwzeelandse hertenvlees en al het andere vlees wat vanuit het verre buitenland gepropagandeerd en geïmporteerd wordt mag de grootgrutter houden.
klik
|
|
