Nog een paar uren te gaan en dan is het gedaan met het jaar 2018. Op zich heb ik een heel goed jaar gehad, op een paar kleine ongemakken na, zoals in februari spit in de nek en in mei een kleine valpartij, maar dat was het dan ook wel.
Jammer van deze laatste dagen. P. is dan weliswaar wel weer thuis, maar het gaat nog niet echt heel goed met hem. Nog steeds druk en spanning in de buik als hij gegeten heeft. Het nieuwe jaar moet maar gaan uitwijzen welke kant dit opgaat.
Op de foto prijken een schaal met mooie oliebollen. Zelf gekocht en dit jaar niet bij de oliebollenkraam waar we ze altijd kopen. Nee, omdat daar een rij stond die na pak weg een klein kwartiertje nog niet korter was geworden, heb ik gekozen om maar naar de bakker te gaan wie dit jaar met de eer gaat strijken de beste oliebollen in deze omgeving te bakken. Ze smaken inderdaad heel goed en de prijs was volgens mij gelijk aan die van de oliebollenkraam en hier was ik bijna direct aan de beurt.
De fles die er bijstaat hebben we deze zomer uit Frankrijk meegenomen. Het is een Saumur; een lekkere frisse sprankelende wijn die we tijdens de vakantie een paar maal hebben genuttigd. Meestal lukte het ons niet om de fles tot kerst te bewaren, omdat er volgens ons altijd wel een keer een reden was om iets te vieren met "die lekkere vakantiewijn". Dit jaar is ie er dus nog. We zullen straks om twaalf uur met deze drank gaan proosten.
Op naar 2019.
Moge het voor een ieder maar een goed jaar worden!
En zoals ik al zo vaak heb gedaan, plaats ik een foto van een brug om in het nieuwe jaar te komen. Aan het eind van de brug staan nog wat borden en obstakels die de doortocht wat moeilijk maken. Leek me voor dit jaar heel toepasselijk. Het laat mij toch echt niet weerhouden om de oversteek te doen.
Het begon zaterdagavond, na het eten voelde mijn lief zich niet lekker. Vol gevoel, druk op de buik en het gevoel dat het eten niet wilde zakken. Zondagmorgen was het nog hetzelfde. Ik vroeg hem of het een beetje te vergelijken was met begin januari 2015, toen hij wegens ernstige darmklachten en heel veel pijn 's nachts met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen.
Nee, het was nu toch wel anders, zo liet hij mij weten. Griep was het niet, want er was wel eetlust, maar door de angst dat de pijn zou verergeren werd er weinig gegeten.
Zo zijn we de zondag doorgesukkeld en ook de maandag. 's Avonds zijn we nog naar de kerstnachtdienst geweest, waar het popkoor waar ik in januari deel van ga uitmaken, hun bijdrage leverde met passende popliedjes. Ook toen al zag ik hem zo nu en dan heel even van pijn in elkaar krimpen, maar nee, het was toch anders dan toen, liet P. mij nogmaals weten.
Eerste kerstdag kwam dochterlief en ik had voor ons drieën een tafel in een leuk en gewild restaurant gereserveerd. Afzeggen of toch maar gaan. We kozen voor het laatste. Omdat P. in de loop van de dag zich niet al te beroerd voelde, besloot hij mee te gaan. Het wijnarrengement liet hij aan zich voorbij gaan, maar hij heeft wel iets van de amuses en de daarop volgende gangen genomen, want nogmaals het eten smaakt hem wel.
's Nachts heeft hij het geweten dat hij toch weer het één en ander, hoe weinig dan ook, gegeten had. De volgende morgen leek het echt niet goed. Ook dochterlief leek het verstandig om toch maar eens contact op te nemen met een huisarts.
En zo zijn we dus op tweede kerstdag via de huisartsenpost doorverwezen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis terecht gekomen, omdat, op grond van een echo van de buik, tot opname werd besloten.
We zijn inmiddels twee dagen verder. De CT scan heeft nog niet voldoende duidelijkheid gebracht, maar de klachten zijn nog steeds hetzelfde. Enerzijds lijkt het verhaal, behalve het ontbreken van de heftige pijnen, een beetje op de situatie van 2 januari 2015 en toch is het anders zegt P. Wat het dan wel is? Men weet het niet.
Saignant detail: op de scan was wel een bobbel in de darmen te zien, maar in vergelijk met de scan van 2015 was deze niet in omvang toegenomen. Er is ons toendertijd niet verteld dat er een bobbel te zien was, dat horen we nu pas. Men acht het nu wel belangrijk om dit verder te onderzoeken, maar dat zou eventueel ook wel later en poliklinisch kunnen.
Voorlopig denkt men nu nog in een behandeling van zeer sterke laxeermiddelen en clysma's; met tot nu toe geen succes. Zolang niet alles naar behoren functioneert blijft hij wel in het ziekenhuis opgenomen, dat dan wel.
Hoe het verder gaat? Ik weet het niet. De tijd zal het leren.
klik
En zo ben ik, na even heel druk geweest te zijn met kamerrenovatie en verjaardag vieren, gelukkig weer in wat rustiger vaarwater aangekomen. Het zijn inmiddels de donkere dagen voor kerst. Tijd voor bezinning en lekker doen waar je zin in hebt. De bezigheden buiten de deur hebben bijna allemaal een winterstop en het weer nodigt nu ook niet echt uit om er op uit te gaan.
Tijd om het binnen gezellig te maken. Het lijkt er op dat ik bij de kerstboom en het warme kaarslicht de rust en de concentratie weer heb kunnen vinden om een boek te lezen en ik heb er van genoten. Ik heb dat wel vaker, dat ik in de bibliotheek zo maar tegen een boek aanloop zonder dat ik ook maar ooit iets van de auteur gehoord heb, maar dat op de één of andere manier het onderwerp mij aanspreekt.
De Val van Hélène Grémillon zit heel knap in elkaar. Via de psychotherapeut, die verdacht wordt van moord op zijn vrouw, kom je al lezend ook het één en ander te weten over de trauma's van de dwaze moeders in Argentinië. Ook al heeft de schrijfster zich laten inspireren door een waargebeurd drama, ik heb mij telkens afgevraagd hoe iemand een plot zoals dit kan bedenken. Ik kan het dus nog steeds, mij helemaal verliezen in een boek en het smaakt naar meer!
Ik heb niet zoveel met deze tijd van het jaar, ik houd ook niet zo van kerstmis, ik vind het vaak maar een opgeklopt en overdreven gedoe, maar dit jaar voel ik ook geen ergernis of verzet. Dit jaar voert het gevoel van 'het komt zoals het komt en het gaat vanzelf ook weer voorbij' de boventoon en ik voel mij daar wel lekker bij.
KLIK
Soms komen cadeauwensen op een wonderbaarlijke manier tot stand. Als ik niet kenbaar maak, dat ik dit of dat wel graag voor mijn verjaardag wil hebben krijg ik gewoon niets. Dat heb ik al een aantal jaren meegemaakt en ik dacht, dat ik het niet erg vond, maar dat is niet waar. Het begon zo af en toe toch wel wat te knagen en om dan maar wederzijds helemaal niets meer aan elkaar te geven vond ik geen oplossing. Jarig zijn wordt dan wel een heel erg kaal verhaal.
Nadat ik een paar weken geleden van mijn bridgepartner hoorde dat hij een interessante cursus bij de HOVO volgde was dat voor mij een seintje om eens te kijken welke cursussen daar nog meer te volgen zijn, bijvoorbeeld iets over psychologie. Niet dat ik nu direct ook een cursus wilde gaan volgen, maar ik was geïnteresseerd in de onderwerpen die daar dan behandeld zouden worden.
Zo kwam ik op een site terecht waar ook aangegeven werd, welke boeken er voor een bepaalde cursus gebruikt werden. (Toen ik vanmiddag deze site weer wilde opzoeken kon ik het niet meer vinden, dat gebeurt me wel vaker, dat ik iets zie en het later niet meer kan vinden, maar dat even terzijde); ik heb toen wel een aantal boeken die genoemd werden genoteerd.
Diezelfde avond heb ik bij Bol één van die boeken bekeken en het eerste hoofdstuk wat doorgelezen. 'Ik (k)en mijn ikken' leek mij dermate boeiend, dat ik dat wel wilde hebben. De term Voice Dialogue zei mij verder niets, maar ik was enthousiast genoeg om dit op mijn verlanglijstje te zetten en natuurlijk heb ik het gekregen en ik ben er ook blij mee.
Maar dit alles heeft nog meer verstrekkende gevolgen gehad. Omdat de kamer geschilderd zou worden moest de kamer ontruimd worden, dus ook de boekenplank. En ja hoor, daar liep ik weer te zeulen met al die oude meuk van mijn studietijd, zoals: ik ben OK jij bent OK, Mens erger je niet, Nu pas ken ik mij zelf, Jan Foudraine, de markt van Welzijn en Geluk van Hans Achterhuis, etcetera etcetera. En ineens was ik er helemaal klaar mee. Het was allemaal zo jaren zeventig. Toen waren het nieuwe inzichten, maar door de jaren heen verworden tot oubollige theoriëen. Waarom moest ik twee meter van die rommel bewaren? Alles is immers terug te vinden op het inernet?
Opeens viel het mij niet moeilijk meer om al deze boeken in een doos te stoppen om het te kunnen afvoeren. Jarenlang had ik deze boeken gekoesterd en nu was opeens de tijd rijp om ze weg te doen.
Het voelt als een verademing. En zo kan een klein gesprekje tijdens een bridgemiddag hele wonderbaarlijke wendingen teweeg brengen en komt er zomaar ruimte voor nieuwe inzichten. Het leven kan dus nog steeds verrassend zijn, ook als je ouder wordt.
KLIK
Het was dit jaar een race tegen de klok. Zou alles op tijd klaar zijn, zodat ik mijn verjaardag op gepaste wijze zou kunnen vieren? De kamer was hoognodig aan een onderhoudsbeurt toe. Het plafond, de muren, de kozijnen en de plinten waren al lang aan een likje verf toe. Dit had in het voorjaar al zullen gebeuren, maar toen vonden de schilders het te mooi weer en wilden ze graag buiten spelen.
Ons huis was ook in de planning opgenomen om buitenom geschilderd te worden. Dit zou dan in het najaar gebeuren om dan direct er achteraan ook ons interieur te doen. Het eerste is wel gedaan , maar de binnenkant werd ook toen weer uitgesteld vanwege het mooie weer, maar er werd beloofd dat ze voor mijn verjaardag de kamer onder handen zouden nemen....
Drie dagen voor mijn verjaardag ging het dan eindelijk gebeuren! Ik moet zeggen, de mannen hebben er heel hard tegenaan gewerkt en donderdagavond konden we de boekenplank weer opbouwen, de meubels weer naar hun oorspronkelijke plek verhuizen en de nieuwe gordijnen ophangen. Vrijdagmorgen was alles droog genoeg, zodat we de muren ook weer van enige aankleding konden voorzien. Daarna was er gelukkig nog tijd om de boodschappen voor de verjaardag in huis te halen. Vrijdagavond zijn we al vroeg, na ons oudejaarsslokje genuttigd te hebben, doodmoe ons bed in gerold.
De volgende morgen ben ik, behalve hier en daar wat spierpijn van het gesjouw, redelijk fit weer opgestaan en heb ik mijn verjaardag gevierd. Het is een leuke dag geworden, maar ik ben nu wel blij dat ik het even een paar dagen wat rustiger aan kan doen. Ik begin zo langzamerhand toch wel te voelen dat de jaren gaan tellen zonder dat ik me nu echt bejaard voel.
Ach en dan de jongens. Als hond ben je nog niet jarig als er besloten wordt dat er groot onderhoud gepleegd moet worden aan hun hondenhok, want zo is het zoals zij onze kamer zien. Voor hen had het niet gehoeven, er was nog best in te leven. En dan die verjaardag, mogen zij er niet bij zijn en worden ze in het rijdende hondenhok (de auto) geplaatst. Gelukkig lijkt allles nu weer enigszins normaal.
klik
Alles went. Of toch niet? Sinterklaas is weer vertrokken zonder dat wij echt actief aan het feest meegedaan hebben. O ja, bij de intocht heb ik pepernoten gekocht en ook een paar chocoladeletters, maar dat was het dan wel zo'n beetje.
Met een beetje weemoed constateerde ik deze week dat het voor de tweede keer in mijn leven is dat ik echt afscheid heb moeten nemen van het traditionele Sinterklaasfeest. De eerste keer, toen mijn kinderen groot werden en te kennen hadden gegeven het niet meer te willen vieren, deed het mij pijn. Ik weet nog dat ik op vijf december 's avonds de hond uit liet en hoe het mij raakte toen ik zag hoe iemand in een straat verderop een zak bij een deur zette, aanbelde en vervolgens hard weg liep........
Met de komst van de kleindochters kwam ook het Sinterklaasfeest weer terug. Wat heb ik er van genoten, maar ja, ook kleindochters worden groter en de geschiedenis herhaalt zich. Ook de kleindochter in Den Haag vindt het wel genoeg om Sinterklaas met de voetbalclub en het op school te vieren. Het is voor opa en oma zo ver rijden om samen Sinterklaas te vieren, voor haar hoeft het niet per se.......We hebben nog wel een pakketje met pepernoten, een letter en een paar cadeautjes opgestuurd naar de kleindochter ver weg in het buitenland. Voor haar willen we de Nederlandse traditie leven houden.
Maar zo ben ik zelf, gisteravond, op pakjesavond, gewoon naar de maandelijkse bijeenkomst van de breiclub geweest en bijna iedereen was aanwezig. Zo leer ik opnieuw, dat het heel gewoon is wanneer mensen pakjesavond aan zich voorbij laten gaan. Sinterklaaas is en blijft voornamelijk een kinderfeest.
klik
Grappig als je achteraf ziet hoe iets ontstaat. Heel lang heb ik het idee gehad, dat zingen helemaal niets voor mij was. Voor mij was zingen vooral verbonden met kerkkoren en daar had ik helemaal niets meer mee. Veel klassieke muziek die koren op hun repertoire hebben staan hebben meestentijds toch ook een godsdienstige oorsprong. Toen ik nog een jong volwassene was had ik dan ook het idee dat zangkoren oubollig waren en op den duur wel zouden verdwijnen.
Ik ben er al heel lang achter, dat dit een volstrekt foute zienswijze van mij was. In een koor zingen is al jaren lang een hele populaire bezigheid. En toen jaren geleden de shantykoren als paddenstoelen uit de grond verrezen heb ik mijn mening dan ook voorgoed bijgesteld.
Misschien, mede doordat verschillende mensen met wie ik nauwe betrekkingen onderhoud in één of ander of zelfs meerdere koren zingen, is er bij mij een zaadje gaan ontkiemen. Eerst wist ik niet dat dit proces bij mij bezig was zich te ontwikkelen, maar steeds vaker kwam de gedachte bij mij op, dat ik het misschien ook wel eens leuk zou kunnen vinden om bij een koor te zingen. Vroeger, toen ik nog naar de kerk ging, mocht ik graag zingen. Ook heb ik een aantal boeken gelezen waar bij het onderwerp zingen in een koor nogal uitvoerig beschreven werd. Als voorbeeld wil ik het boek "de Koorzangers" geschreven door Kees Kager noemen.
Deze zomer bedacht ik dat ik nog één jaar vast zit aan mijn bestuurlijke taken bij De Zonnebloem, maar dat ik de termijn niet ga verlengen. Dan zou er ruimte komen om nog eens iets nieuws te gaan doen. En opeens hoorde ik het mij in de herfstvakantie tegen dochterlief zeggen; misschien wil ik wel gaan zingen, maar dan bij een popkoor. Dat is muziek waar ik blij van word. Ik schrok er van toen ik het hardop zei, maar het ontkiemende zaadje was getransformeerd in een plantje en daarmee was de wens ontstaan.
Een aantal weken geleden ben ik in Dokkum naar een concert van een popkoor geweest en ik was helemaal om. Dit is wat ik misschien wel zou willen. Maar dit koor was geen optie voor mij omdat de repetitieavond op de avond is waarop ik bridge.
Ik heb op internet rondgesnuffeld en een popkoor in de buurt gevonden die op donderdagavond repeteert. Na enig dubben heb ik het aanmeldingsformulier ingevuld en de volgende dag werd ik al gebeld.
Ik werd uitgenodigd om eens een repetitieavond bij te komen wonen en dat heb ik de afgelopen week gedaan. Uiteraard was ik vooraf behoorlijk zenuwachtig. Het is ook niet niks om in je eentje nog naar iets nieuws toe te gaan, waar je niemand kent. Maar de ontvangst was meer dan hartelijk, ik had echt het gevoel dat ik welkom was.
Ik heb die eerste avond zo goed en zo kwaad als het ging meegezongen. Vandaag heb ik een mailtje gekregen met de vraag, of ik al een besluit genomen heb om lid te worden. Mijn antwoord is ja! Ik ga lid worden van het Wad'nkoor. Ik heb er zin in.
klik
|
|
