Bij het horen van de vergelijking van de droogte van nu met de droogte van het jaar 1976 wist ik het meteen. Mijn gedachten slaan op hol en gaan direct naar het allereerste schrift wat ik kocht en waarin ik serieus ben begonnen met schrijven. Ik had heel lang geaarzeld of ik wel zo'n schrift zou kopen, of ik het wel zou aandurven om mijn gedachten heel gestructureerd op papier uit te werken, of mij dat zou lukken. Het was 1976, ik was vijf en twintig jaar, getrouwd, moeder van twee kinderen en ik was volop bezig mijzelf te ontdekken en te ontwikkelen.
Het moest ongeveer op de derde of vijfde bladzijde staan, het gedicht wat ik gemaakt had over de droogte van toen van 1976, de zomer die nu weer in het nieuws aangehaald wordt. Ik weet bijna zeker dat ik dat cahier nog heb, alleen lag het weer ergens anders dan dat ik dacht. Het bloemenkaft, wat is het mij dierbaar als ik het in een la zie liggen. Ik begin te bladeren.
Ik ken het begin nog zo'n beetje uit mijn hoofd. Het gaat als volgt
Grote droogte, vanmorgen was je nog een feit/ Iedereen sprak over je, verachtte je of bewonderde je/ Vanmiddag ben je gestorven toen de regen kwam/ Wanneer je maar extreem genoeg bent geweest leef je nog voort/ in de statistieken/ Wat niet vermeld zal worden is hoeveel bloemen nog weer zijn gaan bloeien/ nog niet bezweken aan de grote droogte.
Een allereerste probeersel wat niet echt uitblinkt van schoonheid, maar toen was ik er blij mee. Ik wilde relativerend bezig zijn en onder woorden brengen hoe snel iets opgeklopt kan worden tot hot nieuws om net zo snel weer te verdwijnen. Vandaar het knullige einde van die bloemen.
Natuurlijk ben ik deze dagen wat blijven hangen in het lezen van verschillende fragmenten. Ik vind het enerzijds ontroerend, maar aan de andere kant heel confronterend. De zoektocht naar mijzelf, de worsteling om mijzelf te worden, maar ook de eenzaamheid die daar bij hoorde.
Ik dub. Wil ik deze cahiers nog wel houden, het zijn er bij elkaar wel acht en beschrijven een belangrijk deel van mijn leven tot ongeveer het begin van mijn dertiger jaren en het was zeker niet de gelukkigste tijd van mijn leven, of is de tijd nu gekomen dat ik ze echt wil gaan vernietigen omdat dit alles al zo ver achter mij ligt?
Ik weet het nog niet. Mijzelf kennende, nu wel, weet ik dat ik nog wel even zal blijven dubben, maar ik heb het wel grappig gevonden om de twee droge zomers op deze manier aan elkaar te verbinden.
Als we maandag de startbewijzen gaan afhalen is het al druk en als ik eenmaal mijn startbewijs heb weet ik: Het gaat beginnen. We nuttigen een biertje en daarmee stap ik de Vierdaagse Bubble binnen
De eerste dag, het is prachtig weer, net niet te warm en zo zal het de hele week blijven
Dit jaar heb ik mij voorgenomen vooral naar de talrijke muziekgroepjes en muziekkorpsen te kijken en zo mogelijk te fotograveren. Ook dit jaar zijn er weer heel veel. Ik word er zo blij van. Zoveel mensen die op de één of andere manier bezig zijn met zelf muziek te maken.
Als hobby, maar ook professioneel
In een officiele club
of als ongeregeld zooitje, er is gewoon veel muziek onderweg
ook Frits Wester komt iedere dag aan, maar moet dan nog wel een trap op want hij wordt in een aparte ruimte ontvangen
en
nog meer hele enthousiaste
muziekgroepen
Helaas, niet iedereen haalt de eindstreep
maar wel heeeeeeeeel veeeeeeel want 41.000 mensen is echt een lange rij...
klik
en gelukkig hoorde ik bij de vele mensen die de ingang van de Wedren op mochten om hun beloning op te halen. In ons geval een negen. Nog één keer en dan krijg ik een gouden medaille. Ik kijk er nu al naar uit.
Ik ben even een blokje om.
Voor wie mij wil volgen: vierdaagse app downloaden en dan ben ik te volgen onder nummer 30-B-038, met of zonder streepjes, dat is mij niet duidelijk.
Het is even opletten, maar natuurlijk zwaai ik wel even naar jullie.
Doei doei.
Bij de eerst aankondiging in februari was ik helemaal enthousiast. DUIZEND muzikanten van verschillende muziekverenigingen zouden samen met Erik Vloeimans en Sytze Pruiksma voor spektakel zorgen in de vorm van een openluchttheaterstuk(zie ook mijn vorige blogje) Naar mijn idee een prima idee om een stukje cultuur te koesteren en te bevorderen dat DE plaatselijke muziekkorpsen niet nog meer gaan verdwijnen maar dat ze echt blijven bestaan en hun plek blijven behouden in onze samenleving. Ik vind ze echt van culturele waarde.
We waren ruim op tijd aanwezig, maar wij niet alleen, velen met ons en dat was ook wel nodig, want het zal logistiek genoeg moeite gekost hebben om te bedenken hoe iedereen op tijd in het voor deze gelegenheid gebouwde theater in de vorm van een nest aanwezig zou kunnen zijn.
Het spektakel begon precies op tijd met een hele lange inleiding van drie dames. Het verhaal is gebasserd op een Perzisch gedicht uit de 12e eeuw. Tijdens deze lange inleiding zat ik mij al af te vragen of we wel genoeg plaats op het podium zou zijn voor zoveel muzikanten.
Na een kwartier begon de muziek, eerst als ondersteuning
, maar al snel gevolgd door een trompetsolo. Ondertussen waren er ook een aantal balletdansers op het podium aangekomen. Tegelijkertijd stroomden de muzikanten van de korpsen binnen en namen plaats op de voor hen gereserveerde stoelen aan de zijflanken. Het waren er wel veel, maar geen 1000 zoals het in het begin gepresenteerd is en voor hen was ook zeker geen muzikale hoofdrol weggelegd, die werd echt wel opgeëist door Erik Vloeimans en Sytze Pruiksma zelf.
De dames deden hun best en vertelden ons het verhaal van de vogels die op reis gingen op zoek naar een leider. Het ballet vond ik indrukwekkend. Hoe mensen er in slagen om, soms met hele kleine subtiele bewegingen,zich als vogel voor te doen.
De muziek viel mij ronduit tegen. Er was heel veel gewerkt met accoorden waarin veel bedoelde dissonanten verwerkt waren. Ik had in de muziek veel meer een samenspraak van vogels verwacht. Nu eens een partij voor de piston of trompet, dan weer eens een antwoord van een andere groep blazers, maar nee het bleef dus grotendeels bij accoorden.
Achteraf had ik best wel een beetje een katerig gevoel over het geheel. Het verhaal was magertjes, het dansen vond ik schitterend, maar de muziek was nu niet bepaald het genre waar ik van houd. En twee honderd muzikanten in plaats van de duizend waar eerst sprake van was, was voor mij ook teleurstellend.
Als ik dit alles geweten zou hebben, zou ik dan ook naar deze voorstelling zijn gegaan? Ik denk het wel. De entourage is mooi, het past ook helemaal bij een mooie zomeravond en ach het was heus de moeite van kijken wel waard hoor, alleen wel heel anders dan ik verwacht had.
De drie dames die ons het verhaal verhaal vertelden met de ontknoping, dat we zelf koning zijn van ons lot.
klik
De muzikanten zoeken hun plaatsen op
Leeuwarden is dit jaar Cuturele Hoofdstad van het jaar. Hoe het komt, ik weet het niet, maar het spreekt mij op de één of andere manier hé-le-maal niet aan. Ik raak er niet door aangeraakt, niet door beroerd of wat dan ook. Er schijnt van alles te doen te zijn, maar ik vind dat er so wie so 's zomers best al wel veel te beleven valt, ook zonder de titel Culturele Hoofdstad en dit laatste geeft mij dan ook niet de boost dat ik overal achteraan moet hollen en extra veel moet gaan zien.
Eén programmaonderdeel springt er voor mij dan wel uit en dat zijn dan niet de binnenkort verwachte grote reuzen maar het concert Conference Of The Birds waar maar liefst duizend Ha-Fabra-muzikanten aan mee werken. De trompettist Eric Vloeimans en de multi-instrumentalist Sytze Pruiksma brengen met vele toneelspelers en al deze mensen uit die vele muziekkorpsen deze voorstelling voor het voetlicht en ik ben er heel nieuwsgierig naar.
Toen ik in februari de vooraankondiging las, wist ik het meteen, hier wil ik naar toe. Ik word altijd blij als ik een muziekkorps hoor spelen. Dat heb ik echt overgehouden aan mijn jeugd. Mijn vader heeft jaren tuba gespeeld in een muziekkorps en ik heb het altijd heel erg leuk gevonden om hem te zien spelen. En dan nu honderden muzikanten tegelijk. Daar wil ik bij zijn.
Leuke bijkomstigheid is, dat het een voortborduren is op het format 'Kening fan 'e greide' van het nieuwjaarsconcert wat ik op 1 januari in het concertgebouw in Amsterdam heb gezien.
Dit wordt een blog in twee delen. Deel twee volgt als ik geweest ben.
Helaas, het was niet wat ik er van verwacht had. Er waren zeker geen 1000 Hafabra muzikanten. Hoeveel het er wel waren weet ik niet, maar ze waren in twee groepen verdeeld en voor hen was geen hoofdrol weggelegd. Er was geen enkel solo aan hen toebedeeld, die waren er alleen voor Erik Vloeimans en Sytze Pruiksma en ook aan het eind van de voorstelling werden ze niet uitgenodigd om even te gaan staan om zichtbaar voor het publiek het applaus in ontvangst te nemen.
Echt onder de indruk van de muziek was ik ook niet. Het waren moderne composities waarin veel gebruik gemaakt wordt van dissonanten. Je moet er van houden.......
Ondanks mijn kritische kanttekeningen heb ik wel een mooie avond gehad.
Naast Münster wilde ik, nu ik daar toch in de buurt was, ook Coesfeld bezoeken. Ik ben daar ooit, in het kader van een uitwisselingsprogramma, eens geweest en ik heb daar toentertijd hele tegenstrijdige gevoelens aan over gehouden. Deels ook omdat ik toen mijn verhaal niet echt met iemand heb kunnen delen.
Het zal, denk ik zo'n twintig jaar na de oorlog, ontstaan zijn, dat er in de grensstreek van de Achterhoek en Münsterland plannen werden gemaakt om de banden als buurlanden weer wat aan te halen. Een gevolg hiervan was, dat rond 1967, 1968, de middelbare school uit Eibergen meedeed aan een uitwisselingsprogramma met een school uit Coesfeld. Ik was toen 16 jaar.
Voor wie dat wilde was het mogelijk om een aantal dagen naar Coesfeld te gaan. Je werd dan gekoppeld aan een leerling uit Coesfeld en bij dat gezin ondergebracht. Ik heb dat toen gedaan. Vooraf hadden we een brief moeten schrijven, dus ik wist al dat het meisje wat mij bij de bus kwam ophalen, Margret heette.
Ze woonde net iets buiten Coesfeld en haar ouders hadden een café. Het gezinsleven speelde zich af in de ruimte net achter de gelagkamer en als het druk was moesten Margeret en Gitte, zo heette haar zus, bijspringen. Beide zussen werden regelmatig geroepen om achter de tap bierglazen te spoelen en om drankjes rond te brengen in het café.
Naast, voor het eerst, en ook nog alleen, in een geheel vreemde Duitse omgeving te zijn, was het gezinsleven waarin ik terecht was gekomen, ook totaal anders dan ik gewend was. Margeret was gedurende de drie of vier dagen dat ik daar was niet geheel vrij om te gaan en te staan waar ze wilde en zo kwam het dat ik daar nogal wat uren in eenzaamheid heb doorgebracht.
Op zondagmorgen 
ben ik op een heel vroeg tijdstip meegeweest naar een Hoogmis. Ook al iets wat ik helemaal niet kende, omdat ik alleen de Nederlands Hervormde kerk gewend was. Daarna moesten de beide zussen, onder andere, eindeloos griesmeelballetjes draaien die voor de soep bedoeld waren.
Op zondagmiddag was Margeret "vrij" en mochten we naar de kermis in Coesfeld. Daar zag ik een aantal andere klasgenoten van mij. Natuurlijk hadden we het over alles wat we als "anders" beleefden, maar voor mijn gevoel kwam er door het café en de taken die Margret daar had nog een extra dimensie van "anders" bij, alleen durfde ik daar met niemand over te praten. Ook later heb ik dat nooit heel uitgebreid gedaan; er was immers de verwachting dat het allemaal heel leuk was, maar de eenzaamheidsgevoelens zijn mij altijd bijgebleven.
Toen Margret een maand later bij mij logeerde, was het totaal anders. We konden van alles ondernemen en we hebben toen ook veel gedaan. Met elkaar gefietst, bij klasgenoten op bezoek geweest, kortom dat heb ik toen wel gezellig gevonden. We hebben nog een aantal jaren met elkaar gecorrespondeerd.
Nu, na zovele jaren was ik heel benieuwd of het café nog bestond. Het stond in de buurt van een klein kapelletje, waar ik toen, in die lange lege uren, op eigen houtje eens naar toe ben gelopen. Het kapelletje stond op de kaart aangegeven en toen we daar in de buurt waren en de navigator aangaf op de Holtwickerstrasse te zijn, herinnerde ik mij opeens het adres weer wat ik op de enveloppe schreef.
En inderdaad, er staat nog een café in die bocht, maar wel heel anders dan in mijn gedachten. Of het is helemaal vernieuwd, of er is heel veel aan- of bijgebouwd. Maar ja wat wil je ook, het is inmiddels wel vijftig jaar later.
Ik was er vast van overtuigd dat ik de brieven van Margret nog zou hebben, maar dat schijnt niet het geval te zijn. Wel heb ik in de doos waarin ik de brieven vermoedde nog twee foto's van haar gevonden.
Met het schrijven van dit blogje heb ik weer een punt gezet en nu is dit verhaal voor mij ook echt helemaal af.
klik
In Coesfeld wordt er in twee talen uitleg over de stad gegeven. Dat ben ik verder niet veel tegengekomen. Misschien toch een overblijfsel van de tijd dat men heeft besloten weer vriendschappelijk met elkaar om te willen gaan?
Tijdens mijn voorbereiding van deze tussenvakantie heb ik de fietskaart van dit gebied urenlang bestudeerd en stuitte ik op het feit dat ik heel dicht bij de oorsprong van De Berkel was. Dat is dan voor mij DE uitdaging om daar naar op zoek te gaan. Ooit heb ik in Rekken, bij Eibergen, gewoond en De Berkel heeft op de één of andere manier altijd tot mijn verbeelding gesproken. Ook door de verhalen dat dat hele rustige voortkabbelende riviertje wel eens behoorlijk te keer kon gaan en gevaarlijk kon worden als het buiten zijn oevers trad.
P. heeft altijd dubbel van het lachen gelegen als ik dit soort verhalen vertelde. Hij had het altijd over de woest kolkende rivier De Berkel. De Schipbeek werd dan altijd in één adem meegenoemd. Nadat er een aantal jaren geleden in de buurt van Rekken bij een stuw een paar kanovaarders in De Berkel verdronken zijn is er toch een zwart randje om dit soort grappen bij gekomen.
In de buurt van Billerbeck stond de Berkelquelle op de kaart genoemd, en daar moest het dus ergens zijn. Maar hoe ik ook keek, nergens zag ik ook maar iets van en klein beekje, geen brugje, geen stroompje, niets!
P. zag opeens wel een hotel/café die de naam Berkelquelle voerde. We hebben de auto daar aan de kant van de weg gezet en we zijn lopend een zandpad opgegaan. Boven op de heuvel aangekomen zagen we een mooil icht glooiend landschap met prachtige gele korenvelden, maar nergens een spoortje van water.
Tot we terugkwamen bij de auto en ik aan de overkant een klein paadje zag met de verwijzing van Berkelquelle en ja hoor, na nog geen tweehonderd meter zag ik water. Er was een keurig paaltje
waar op te lezen stond dat bij deze Quelle echt de Berkel begint. Later hebben we op google earth gezien, dat het verloop van de Berkel in het begin ondergronds plaats vindt. Dat wij dus geen beekje of stroompje konden vinden is dus niet zo vreemd.
Ik ben helemaal blij, dat we er toch in geslaagd zijn de oorsprong van De Berkel te vinden en met dit blogje is Het Berkelverhaal dan ook helemaal af. Ik kijk met veel genoegen en heel tevreden op dit hele gebeuren terug. Zoiets maakt een vakantie helemaal geslaagd.
De Quelle
klik
Ooit heeft iemand mij de tip gegeven, dat er vlak over de Duitse grens heel wat te zien is aan kastelen. Deze winter ben ik eens op zoek gegaan en kwam ik op het spoor van de hundert schlösser route in Münsterland. Dat leek me wel wat. Ik heb ergens op het internet een prachtige regionalkarte van die streek gevonden en besteld en vervolgens heb ik uren over die kaart gebogen gezeten om uit te plussen en te minnen waar we goed zouden kunnen fietsen en wandelen.
Toen de streek na veel vijven en zessen bepaald was, Münster en Coesfeld moesten in een straal van ongeveer 35 km. liggen waar daar wilde ik dan ook heen kunnen gaan zonder al te veel tijd in de auto te oeven zitten, ben ik op zoek gegaan naar een camping.
Dat leek eerst niet mee te vallen, maar uiteindelijk viel de keuze op Tannenwiese bij Dülmen. De meeste Duitse campings staan vol met vaste gasten, maar deze camping heeft een apart veld voor de gewone komende en gaande kampeerder. Dat leek mij wel wat.
En het is een schot in de roos. Een goede camping met sehr sauber sanitair, een prachtige omgeving met allerlei leuke stadjes die we per fiets kunnen bereiken en wandelroutes kan ik hier zelf wel ontwerpen met behulp van de goede fietskaart. Dülmen, Haltern am See, Lüdinghausen, het zijn allemaal hele leuke kleinschalige stadjes, te vergelijken met Dokkum.
Vandaag was het helemaal Toppie Joppie. Op de kaart was dan wel aangegeven dat er in Lüdinghausen net iets meer te zien zou zijn dan in de andere genoemde stadjes , maar dat er zulke prachtige kastelen zouden staan overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Met het uitzonderlijk mooie weer wat we er zo maar cadeau bij krijgen, is het echt genieten geblazen. En dan te bedenken dat dit eigenlijk maar even een tussenvakantie is. Zeker voor herhaling vatbaar. Met de relatief korte reistijd van pakweg twee en een half uur is dit een streek waar ik zeker nog wel eens weer naar toe wil. Het is hier prachtig.
|
|
