Ook bijzondere dingen gaan, als ze maar vaak genoeg gebeuren, min of meer gewoon worden. Dat is ook een beetje het geval met de uitstapjes van de Red Hat. Jazeker, ik ben nog steeds een rode hoeden mevrouw. Elke maand staat er een activiteit gepland zo ook voor deze maand maart.
Daar één van onze chapterleden vorig jaar zomer naar Almere is verhuisd, leek het ons leuk om haar met een bezoek te vereren en samen met haar Almere te gaan bekijken.
Met vijftien ladies in het rood en paars gekleed, allen met een rode hoed getooid, is de treinreis al een feestje op zich, maar dat laat ik in dit blog verder buiten beschouwing.
Erica stond keurig in het rood en paars uitgedost bij de stationsuitgang op ons te wachten. Onder haar leiding zouden we een stadswandeling doen met de nodige uitleg over de architectuur. Maar behalve het kijken naar de vele nieuwe bouwwerken die Almere rijk is, viel er nog veel meer te beleven.
Omdat de PvdA in Almere goede zaken had gedaan, werden er rode rozen uitgedeeld en ook wij kregen allemaal een rode roos. Als tegenprestatie wilden de mensen die de rozen uitdeelden graag met ons op de foto. Dat was het eerste intermezzo en er zouden nog verscheidene fotosessies volgen.
De tweede spontane gebeurtenis was de trommelsessie, Omdat het ook schoonmaakdag was stonden er een flink aantal vuilniswagens op een groot plein geparkeerd. Daarbij was een kring gemaakt met voor elke stoel een grote plastic ton met daarop twee drumstokjes. De voorbijgangers werden uitgenodigd om op een stoel plaats te nemen en mee te trommelen met de voorman die het ritme en het tempo aangaf. Als eenling had ik nooit plaats genomen, maar toen verschillende van onze dames plaats namen ben ik ook maar op een stoel gaan zitten en heb ik vol overgave meegetrommeld. En leuk dat het was!
Na weer een klein eindje verder gelopen te zijn kwamen we bij een stand waar een nieuw vruchtensapje geproefd kon worden. Natuurlijk waren wij heel dorstig en wilden wij allemaal ook wel een blikje drinken
Uiteindelijk heeft Erica ons dan tussen de bedrijven door toch nog het één en ander over Almere kunnen vertellen, maar of er veel van is blijven hangen waag ik te betwijfelen. Wij waren eigenlijk veel drukker met alle dingen die er ongepland omheen gebeurden, zoals het gesprek met de milieumeisjes die ons er op wilden wijzen dat het zo lang duurt voordat de filters van sigaretten in de natuur afgebroken worden. Helaas voor de meisjes, wij hebben weinig of geen rokers in onze groep.
Ook het toeristentreintje had onze warme belangstelling, wat uiteindelijk resulteerde in een rondritje door de, ja wat is Almere nu eigenlijk, een stad? Afijn het was een hilarisch gebeuren.
Toen na de lunch de zon ook nog eens doorbrak en wij na afronding van de stadswandeling heerlijk op een terrasje neer konden strijken alvorens wij de terugweg zouden aanvaarden, was de dag helemaal compleet. Wat een dagje Almere je allemaal al niet kan brengen.
klik
Eigenlijk had ik het deze dagen heel druk moeten hebben. Deze week stond er weinig gepland, dus vond ik dat we dan maar eens aan de slag moesten om de vide, zo u wilt de overloop, te gaan behangen. Vorig jaar hebben we het schilder- en behangwerk van de hal en de trap uitbesteed aan de schilders, maar de vide zouden we zelf nog wel kunnen.
Vol goede moed hebben we de vide ontruimd; het bed wat er staat en wat als bank dient, uit elkaar gehaald, de boekenkast leeggemaakt en verplaatst en het computermeubel met computer naar een andere kamer versleept. Kortom, als je een ruime overloop hebt, staat er ook heel wat.
Maar toen. Het oude behang verwijderen ging nog wel, dat wil zeggen de bovenste laag. Ik weet dat de schilders vorig jaar alle wanden kaal gemaakt hebben, maar wij hebben besloten om de onderlaag maar te laten zitten. Het geheel was immers zo mooi vlak.
Het glasvezelbehang wat de schilders voor deze klus voor ons achter gelaten hebben werd van zolder gehaald en ook de plaksel, maar toen begon de eerste hindernis. Wat gebruikten we ook al weer als plaktafel en o ja, hadden we nog wel een kwast om de lijm op het behang te smeren of moesten we juist de muur van lijm voorzien?
Met de nodige hoofdbrekens hebben we één baan geknipt. Glasvezelbehang is veel breder en laat zich ook niet zo gemakkelijk verwerken als gewoon behang. De lijm droogde veel te snel op, het was moeilijk de baan behang goed op zijn plek te krijgen en toen, schoot het mij ook nog door het hoofd, àls het behang er straks uiteindelijk opzit, moet ik alles ook nog sauzen, maar voor dat ik daar aan kan gaan beginnen moet ik eerst alles afplakken en o ja, de plinten, daar had ook nog iets mee moeten gebeuren èn de trap naar de zolder ook nog en pffft, weg was al mijn energie.
Ik zag niet meer hoe we deze klus tot een goed einde zouden kunnen brengen. P gaf zich nog niet gewonnen, maar toenwe de eerste baan geplakt hadden en er achter het behang allemaal luchtbubbels ontstonden die we niet weg konden krijgen was voor hem de maat ook vol. Hij ging akkoord dat ik de schilder ging bellen met het verzoek om dit karwei voor ons te gaan klaren.
Natuurlijk wil hij dat wel doen, maar we moeten wel even geduld hebben. Aan het eind van de week heeft hij mogelijk even tijd om langs te komen en misschien dat het dan ingepland kan worden voor begin volgende week.
Ondertussen ga ik maar wennen aan het feit dat ik zo zoetjesaan toch wat ouder ga worden. Nog nooit eerder heb ik een klus niet kunnen uitvoeren omdat ik, lees wij, het zelf niet meer aan konden. Ik heb de reikwijdte van dit, in mijn ogen betrekkelijk kleine klusje, niet goed meer kunnen overzien.
Het verouderingsproces is dus gaande. En net zoals je niet in één dag volwassen bent, ben je ook niet in één dag oud, dat gaat sluipenderwijs.
Deze ervaring heeft mij wel iets geleerd. Ik zal dus steeds meer bij mijzelf te rade moeten gaan of dat, wat ik wil en wat ik in mijn hoofd nog wel denk te kunnen, nog wel reëel is en of ik het lichamelijk gezien nog wel kan opbrengen. Ach ja, het hoort bij het ouder worden, maar een mens is nooit te oud om nog iets te leren. Ik moet dus gaan leren om vooraf in te schatten of ik het lichamelijk gezien nog echt wel kan uitvoeren. Dat is echt nieuw voor mij, want ik kon eigenlijk altijd alles wat ik bedacht ook doen.
klik
Ik was druk bezig om een lekker pruttelpotje van onder andere rundvlees rode kool en uien te maken, meestal maak ik zoiets als zoonlief op bezoek komt, want daar doe ik hem een groot plezier mee. Doordat hij veel buiten de deur moet eten begint restaurantfood hem wat te vervelen. Zijn voorkeur gaat, als hij hier is, uit naar een gewone Hollandse pot.
Nadat zoonlief zich op de hoogte had gesteld van wat die pot deze keer zou schaften, kwam hij op het idee dat hij nog één of ander kookapparaat voor mij bij zich had. Dit had hij als kerstpakket gekregen en het stond nog in zijn auto.
Ik las de tekst op de doos: Slowcooker. Ik had er nog nooit van gehoord. Nieuwsgierig geworden maakte ik de doos open. Stiekem hoopte ik dat het zoiets als een airfryer zou zijn, niet wetend wat ik daar precies mee zou kunnen doen, maar daar had ik in ieder geval wel van gehoord.
Maar het leek er niet op, zeker niet toen ik de beschrijving wat doorlas. Het is een apparaat waar je op lage temperaturen allerlei stoofgerechten kunt klaar maken. De lage temperatuur brengt wel met zich mee, dat er een lange bereidingstijd van zes uur of meer mee gemoeid gaat, maar dat dit de smaak zeker ten goede komt.
Tsja, wat moet ik met zo'n apparaat. Van nature ben ik niet echt een keukenprinses. Ik kook omdat het moet; ik besteed er heus wel enige zorg en aandacht aan en het meeste wat ik kook is ook wel lekker, maar ik heb er echt geen aardigheid in om uren in de keuken te staan om nieuwe recepten uit te proberen.
De volgende dag zou mijn jeugdvriendinnetje ( ja ja, tussen twee haakjes, inmiddels een zestig jaar oude vriendschap) met haar man op bezoek komen. Zij heeft veel meer feeling met koken dan ik, dus ik was erg benieuwd of zij enige kennis had omtrent deze voor mij nieuwe kookmethode.
Het proces van slowcooking kende ze wel en ze paste dit zelf ook wel toe, maar dan met gebruik van de oven. Ook voor haar was het een raadsel waarom dit apparaat ooit ontwikkeld is; het voegt immers niets toe.
Ik ben natuurlijk reuze benieuwd of dit apparaat bij de lezers van dit blog bekend is of dat er zelfs mensen zijn die daadwerkelijk met deze elektrische stoofpot eten bereiden. Laat het me weten.
klik
Vanaf half januari lag het al in mijn bedoeling om er eens een blogje over te schrijven: Pakje Kunst uit de sigarettenautomaat. Voor mij was het helemaal nieuw toen ik een artikel hierover in onze krant las, overgenomen uit het AD.
Gisteravond, toen ik met de dames van onze breiclub het eetcafé Artisante in Dokkum verliet, zag ik zo'n automaat staan. Ik wilde er even een foto van maken, want ik was helemaal verbaasd dat ik, zo snel nadat ik hierover gelezen had, ook al zoiets in Dokkum aantrof.
Eén van de breidames raakte gelijk enthousiast en wilde een pakje kunst trekken. Onder grote belangstelling van ons groepje werd het pakje open gemaakt. Twee kleine beschilderde plankjes met een afbeelding van de wadden met daartussen iets van verharde klei gelijmd; een aardig hebbedingetje om een tijdje ergens neer te zetten.
Om een beetje beslagen ten ijs te komen ben ik mij, voor het schrijven van dit blogje, eerst maar eens gaan oriënteren of er meer over dit fenomeen bekend was. Toen bleek dat ik toch al weer ver achter liep in de kennis hierover, want het is al weer een paar jaar oud. In 2016 kwam de Tilburgse kunstenaar Ro-nalt Schrauwen op het idee, voortbordurend op iets wat hij tien jaar geleden in Potsdam in Duitsland had gezien, om dit te beginnen, nadat hij een oude sigarettenautomaat op Marktplaats had gekocht.
En zie, zijn idee is aangeslagen. Overal in het land worden zijn er in diverse steden een oude sigarettenautomaat geplaatst. Uit de automaat trekt men een Pakje Kunst met daarin een uniek kunstwerk en een bijlage met de informatie over de kunstenaar die uit de stad of uit de omgeving komt waar de automaat geplaatst is. De diverse kunstenaars uit de regio dragen er zorg voor, dat de automaat gevuld blijft.
Achterop de pakjes staan net als bij de sigarettenpakjes waarschuwingen; kunst kan namelijk verwarren, irriteren, verrassen of blijmaken!
Natuurlijk staat er in Dokkum een Bitri-automaat, ooit werden die in Dokkum gemaakt. Of het een blijvertje wordt weet ik niet, maar ik vind het wel een heel leuk initiatief.
Ook dit is een bitri automaat en een pakje kunst kost 2 x 2 euro
klik
We hadden het van te voren al ingeschat, veel gedoe over de kou die aantocht was, maar het zou ondanks de aangekondigde strenge vorst echt niet meer gaan leiden tot dichtgevroren vaarten. Niet alleen de harde wind is de spelbreker, ook is het niet meer de goede tijd van het jaar. Eerst vroor het 's nachts niet hard genoeg en duurde het door de te krachtige zon overdag veel te lang voordat er een ijsvloertje werd gevormd en nu het dan 's nachts eindelijk matig tot streng vriest, zal de periode te kort zijn voordat de dooi invalt.
Jammer, we hadden zo graag nog eens een keer over de Murk, het plaatselijke watertje, naar Oudkerk willen lopen om daar lekker van een kop erwtensoep te genieten en dan dit keer met twee honden, want de vorige keer hadden we alleen Hessel nog maar en was Iemand nog niet geboren.
Door de harde wind voelt het heel erg koud en is het niet echt een pretje om buiten te zijn. Behalve ons dagelijkse rondje, de 10.000 stappen moeten natuurlijk wel gezet worden, zijn we dus veel thuis.
Door het weer min of meer verplicht te zijn de tijd binnenshuis door te brengen heb ik nooit erg gevonden, integendeel, ik vond het vaak wel gezellig. Lekker bezig zijn en ondertussen de radio aan, maar dat laatste is er niet meer bij. Ik vind de radio, ik weet het, ik heb het er al eens eerder over gehad, ontzettend irritant geworden. Ik vind de muziek vaak niet meer leuk, de meeste dj's te flauw om aan te horen, de hele dag sky radio is ook geen optie en dat geldt ook voor classic fm.
Toch had ik deze laatst genoemde zender een middag opstaan en toen hoorde ik opeens het slavenkoor van Nabucco. Ik werd helemaal blij van die muziek. Wat had ik dat gemist. De CDspelers in de radio's doen het niet meer en in het streamen van muziek en dat dan op een usbstickje zetten ben ik gewoon (nog) niet handig. Ik weet het via de telefoon en tablet is er ook veel muziek te beluisteren maar dan zouden we toch ook een luidspreker moeten kopen om dat spul daar op aan te kunnen sluiten. Ik vond dat niet echt een goede optie.
Afijn, ik had dus ook wel eens iets gehoord over radio's met dab en +, misschien was de tijd gekomen om dat dan maar eens aan te gaan schaffen. Na een beetje zoeken vonden we een aardig, niet te duur apparaatje, waar ook een CD speler ingebouwd was, dus dat hebben we maar besteld.
De volgende dag werd het al geleverd. Tja, het apparaat heeft veel meer zenders, datwel, toch wel weer veel van het zelfde, maar mijn klassieke mogelijkheden zijn nu uitgebreid met de radio 4 concertzender en dat is een mooie tussenvorm van de gewone radio 4 en classic fm. Verder kan ik nu ook weer CD's afspelen èn het is een mooi radiootje om straks met de caravan mee te nemen.
Kortom, dankzij de kou zijn we behoorlijk druk geweest met het zoeken naar mogelijkheden om het voor onszelf een beetje gezellig en comfortabel te maken en misschien is het niet optimaal, maar ik heb wel het gevoel weer een stap gezet te hebben om de nieuwigheden van deze tijd bij te kunnen benen.
klik
|
|
