FITBIT

Het leek me geweldig om ook zo'n hebbeding te hebben en toen dochterlief mij vroeg of ik nog verjaardag wensen had, gaf ik haar mijn wens door, dat ik wel een fitbit wilde hebben. P. had mij die week verteld dat hij bij een bridgetafel een verhaal gehoord had over een soort horloge, dat tegelijkertijd stappenteller was, dat aangaf hoeveel calorieën er verbrand waren, dat het slaappatroon kon weergeven, afijn, een soort horloge die heel veel kon. 

Na dit verhaal gehoord te hebben ben ik (natuurlijk) maar eens gaan googelen en zo kwam ik bij de fitbit uit. Het leek mij een geweldig idee om zo'n hebbeding, tegenwoordig gadget genoemd, te krijgen. En zie daar, dochterlief vindt het altijd prachtig als ik er blijk van geef nog een beetje op de hoogte te zijn van de nieuwe dingen van deze tijd, dus werd ik verblijd met dit mooie cadeau.

Vanaf de dag dat ik het gekregen heb (behalve de week dat ik in Marokko was) draag ik het hebbedingetje met heel veel plezier. Vooral in het begin viel ik van de ene verbazing in de andere. Het is niet te geloven hoeveel kilometers ik per dag gewoon in huis loop.

Vanaf het moment dat ik 's morgens opsta, zo rond acht uur tot het moment dat we gaan koffie drinken, meestal iets voor tienen, schijn ik al meer dan een kilometer in mijn eigen huis gelopen te hebben en zo'n groot huis hebben we nu ook weer niet. Het is geen villa of zo.

Het schijnt een gezond streven te zijn om 10.000 stappen per dag te zetten en met ons dagelijkse rondje met de honden van bijna vier kilometer kom ik daar meestal wel aan. Zo heel af en toe zie ik dat na het eten de teller op 8100 stappen staat en ja, dat zou betekenen dat ik die dag de 10.000 niet haal, dus dan doe ik maar even de jas aan om nog een klein rondje door het dorp te doen.

Het is ook heel vermakelijk om het slaappatroon te zien. O ja, by the way, alles wat de fitbit registreert wordt met behulp van blue tooth op de telefoon weergegeven en daar kan ik dan ook het schema van mijn slapen zien. De tijd dat ik in slaap val wordt aangegeven, de tijd van de sanitaire stop wordt geregistreerd en ook de momenten dat ik onrustig slaap worden in een grafiek weergegeven. Kortom, ik kan nu echt controleren wat ik 's nachts zoal uitspook. Ook al lig ik meestal wel acht uren in bed, veel verder dan een kleine zeven uur slapen kom ik meestal niet.

Ach ja de topper van alle  registratie vind ik dan wel als ik een wandeltocht doe. Dan word ik toch geprezen, dan krijg ik leuke e-mailtjes binnen dat ik mijn doel al bereikt heb, dat ik goed bezig ben en dat ik een topper ben en dat ik trots op mezelf mag zijn enzovoort. Heel vermakelijk.

Ik ben nu al benieuwd naar het commentaar als ik in juli de vierdaagse van Nijmegen weer ga lopen, want ja, daar hebben we ons weer voor ingeschreven. Na dit jaar nog één keer. Dan hebben we de tien volgemaakt en krijg ik ook een gouden medaille. Het is voor mij de enige manier om in het bezit van zoiets te komen, want verder ben ik nergens goed in, ook niet geweest.

Maar wandelen, lopen dus, kan ik wel en daarom vind ik het misschien wel zo leuk om dagelijks te streven om 10.000 stappen te zetten.

SPIT

Het is al weer ruim een week geleden, dat ik in bed, gewoon tijdens het slapen, geblesseerd ben graakt. Tijdens het wakker worden merkte ik dat mijn nek aan de linker kant verschrikkelijk veel pijn deed. "Ik zal wel verkeerd gelegen hebben", dacht ik, "straks even heet douchen en dan trekt het wel weer bij."

Helaas, dat was niet het geval. Na een halve dag maar eens een paar paracetemols geslikt, maar het effect bleef uit. Geen enkele vermindering van de pijn. Dan maar een Ibuprofen; en ja dat verlichtte de pijn enigszins. Het slapen die nacht ging niet zo heel best. Elke beweging die ik met mijn hoofd maakte werd afgestraft met enorme pijnscheuten. 

Na een paar dagen leek de situatie iets te verbeteren, dus stopte ik met de ibuprofen. HELEMAAL FOUT. De pijn kwam twee keer zo sterk terug. Ik werd compleet misselijk van de pijn en na een dag of vier heb ik midden op de middag de huisarts gebeld; ik mocht diezelfde middag nog even langs komen.

Een soort spit in de nek zo luidde de diagnose. Ik had er nog nooit van gehoord, wel van spit natuurlijk, maar niet van spit in de nek, maar lang leve google, daar is het uiteraard terug te vinden dus het bestaat echt. Ik was op de goede weg geweest met het slikken van ibuprofen, maar ik had er niet zo snel mee moeten stoppen. Tja weet dat maar eens. Ik houd niet van dat spul en mijn streven is dan ook altijd om het zo weinig mogelijk te gebruiken. Nu kreeg ik het advies, drie of vier keer per dag ibuprofen 400 mg, tegelijkertijd twee paracetemollen en ik kreeg een recept voor diazepam, een soort valium dat als spierverslapper moet dienen. Daarbij opgeteld een maagbeschermer, dus het is een hand vol "snoepjes".

En zo ben ik de afgelopen week wat doorgesukkeld. Ondertussen ben ik ook bij de fysiotherapeut aangeland, maar een manuele manupilatie was nog niet mogelijk, de omgeving van het nekwerveltje die niet helemaal op de juiste plek zit, is nog te veel geïrriteerd en ontstoken. Dat moet eerst tot rust komen. Toch heeft de fysiotherapeut een heel klein rukje kunnen doen, waardoor de ergste spanning wat is weggeëbt. 

Mede hierdoor is de ergste pijn verdwenen en kan ik weer een beetje normaal functioneren en daar ben ik heel blij om. Zo heb ik afgelopen zaterdag het veertig jarig jubileumfeestje van regio Noord Friesland van De Zonnebloem niet voorbij hoeven laten gaan en heb ik mijn taak als voorzitter gelukkig gewoon kunnen uitvoeren, zij het wel met een warme shawl om, maar dat stond nog wel leuk ook.

Ik vond het echt heel erg leuk om bij zo'n jubileum betrokken te zijn en het aan den lijve mee te maken. Ook zijn er dan altijd mensen die, ondanks dat het niet hoeft, we zijn immers allemaal vrijwilligers, toch met een bloemetje aankomen. Zo ben ik aan deze drie bloemen gekomen, die op de foto van de pop up staan. Ze staan zo leuk op tafel en iedere keer als ik ze zie, maakt het mij blij, omdat ik weer zo ver opgeknapt ben en ik gelukkig wel bij deze bijzondere middag aanwezig kon zijn. 

Het komt echt weer helemaal goed, zo heeft de fysiotherapeut mij verzekerd en ik heb daar ook wel alle vertrouwen in.  Maar het is al met al wel een hele rare gewaarwording, in bed, tijdens je slaap geblesseerd raken. Pijn kost onnoemelijk veel energie, maar langzamerhand begin ik weer in mijn gewone doen te geraken. De theepot, gekocht in Marakesh gebruik ik als overgang van het Marokko reisverslag naar de normale gan van zaken.

MAROKKO 5.

En ineens geblesseerd, maar daarover in een volgend blogje meer, probeer ik het reisverhaal zo goed en zo kwaad als het gaat af te maken. De tweede dag in Marakech begonnen we met nog enige bezienswaardigheden te bekijken waaronder het paleis. Erg mooi, maar moeilijk te fotograveren.  De middag is vrij te besteden. Wij gaan niet meer mee terug naar het hotel om te lunchen, maar kiezen er voor om met een ander stel de medina nog een keer in te gaan. We willen eigenlik nog wel het één en ander kopen. Ik ga over tot de koop van een theepot.  Van de jongeren in de groep heb ik een beetje instructie gekregen hoe dit aan te pakken. Als er een prijs genoemd wordt bied je zelf een derde tot de helft. Ik heb de theepot, waarvoor aanvankelijk 450 dirham voor gevraagd werd uiteindelijk gekocht voor 240 dirham. Niet gek dacht ik zo, ik werd bijgestaan door Anneke. Onze mannen hebben heel geduldig staan wachten tot wij klaar waren met het onderhandelen. 

Hier was ik echt even aan toe. Zelf even kunnen rond kijken. Ik kom dan ogen te kort. Naast de theepot heb ik ook nog een paar blauwe leren sloffen gekocht en een shawl. En toen was ik er wel klaar mee om steeds maar weer te moeten onderhandelen. Als laatste heb ik nog een kuipje zwarte zeep gekocht. 

Volgens een gids zou dit iets speciaals zijn. Vrouwen smeren er zich helemaal mee in, laten het een paar minuten intrekken om het daarna af te spoelen en klaar is de scrubbeurt waarbij dode huidcellen verwijderd worden. Thuisgekomen heb ik het een keer een beetje geprobeerd, maar de geur doet mij te veel aan groene zeep denken en ik zal het dan ook niet veel gebruiken schat ik zo in.

De volgende dag ging de reis naar Casablanca. Behalve van de moskee heb ik daar weinig foto's meer gemaakt. De medina viel mij wat tegen, het is er vies. Ik besluit dan ook met een popup van de moskee. Het is een mooie reis geweest, waarin ik veel gezien heb. 

MAROKKOREIS 4.

Na Fèz rijden we richting Marakech. Het is een behoorlijk eind, maar dat is iets wat ik helemaal niet erg vind. Ik vermaak mij opperbest met het naar buiten kijken. Onderweg zijn er de wonderlijkste dingen te zien, een wereld vol tegenstellingen. Naast de snelweg is er een boerenzandpad waarop men zich met een ezel verplaatst. De moderne wereld van nu hand in hand met het tijdsbeeld van eeuwen geleden. Ooit verplaatsten Jozef en Maria zich ook met een ezel, dus is er na al die eeuwen wat dat betreft nog niets nieuws onder de zon.

Bij de afgelegen boerderijen staan vaak een ezel of een paard geparkeerd, meestal geen auto. Wel zijn er overal op de daken schotelantennes te zien. 

Ook zie ik, dat de straten in de dorpjes nog voornamelijk zandpaden zijn. Geen klinkerwegen of asfaltwegen.

Die dag gebruiken we de lunch op het dakterras van een nieuw gebouwde uitspanning. En opeens begreep ik de verhalen in de bijbel waar sprake was van een plat dak. Natuurlijk hoort het bij deze cultuur. In dit jaar getijde moeten we de jas nog aan houden, maar ik kan mij voorstellen dat als het 's zomers een stuk warmer is, men heeft het over 45 of zelfs 50 graden, men gek is op een verkoelende wind.

De volgende dag zouden we een stuk door het hoge Atlasgebergte rijden, maar door het extreem koude weer boven in de bergen, kan dit wegens afsluiten van de bergpassen door sneeuwval niet doorgaan. Ik vind het niet zo heel erg, want hierdoor zijn we iets eerder in Marakech. Nu kunnen we Marakech eerst bij daglicht bekijken

Na ons in het hotel opgefrist te hebben gaan we terug naar Marakech. Daar laat de gids ons eerst het plein in het donker zien.

.

MAROKKOREIS 3.

FÈS is een stad die uit drie delen bestaat. Het nieuwe gedeelte dat nog steeds groeit, maar dat ontstaan is tijdens de Franse tijd die tot 1955 duurde, het oudere gedeelte, ontstaan rond 1700 en de medina waar de vele souks zich bevinden. Na eerst een pottenbakker bezocht te hebben gingen we onder leiding van een plaatselijke gids de medina in. Het was overweldigend, ik kwam ogen te kort.

We doorkruisten heel veel straatjes, waarvan velen overdekt waren en zagen de wonderlijkste dingen. Groenten, vlees, kruiden, shawls, aardewerk, drogisterijwaren, kleding, noem het en het was er en veel, maar alles wel in hele kleine winkeltjes. En zo nu en dan moest er ook nog een ezel passeren. 

De medina in Fès is heel groot en een plaatselijke gids bleek dus echt niet overbodig te zijn. Het was een hele klus om een groep van 32 personen door al die straatjes te leiden en zo nu en dan ook nog iets over de geschiedenis te vertellen. En passant bezochten we ook een leerlooierij. Het was niet het mooiste wat ik zag, maar wel heel indrukwekkend, zie de popup foto. Het is erg smerig werk. Vanaf een plat dak konden we zien hoe dit vieze werk door de mannen wordt uitgevoerd. Alle huiden moeten in verschillende baden gewassen en gespoeld worden, om vervolgens geverfd te kunnen worden. Echt gezond is dat werk niet, maar aldus onze vaste reisgids, iemand moet dat werk nu eenmaal doen.....

We bezochten ook nog enkele prachtige bouwwerken zoals de eerste universiteit van Marokko. Het was een schitterende dag. Misschien wel de mooiste dag van de hele reis

het smerige werk van de leerlooierijen, het lijkt wel middeleeuws

nog een uitvergroting

MAROKKOREIS 2.

En we gaan verder, tijd om te lunchen. We blijven nog even in Meknès en stoppen bij al weer een prachtige poort op een heel groot plein en van daaruit gaan we lopend de medina, wat zoveel als altstat of historisch centrum betekent, in. Ik sta versteld van de kleine straatjes. Dit ligt meer in mijn smaakgebied. Dit is wat ik mij voorgesteld had om te gaan zien. Het ene straatje is nog kleurrijker dan het andere. Bij elke stap word ik blijer. De bezienswaardigheden die op de lijst van werelderfgoed van Unesco staan vind ik wel mooi, daar niet van, maar ik wilde ook zo graag het "gewone" Marokko zien.

En opeens gaan we een deur binnen, lopen we door een prachtige gang, muren en vloer helemaal bekleed met prachtig tegelwerk en komen we in een ruimte waar de tafels gedekt staan. Hier zullen we de lunch gebruiken. Natuurlijk krijgen we als welkomstdrank een kop "lange" thee.

Binnen is het koud, we houden onze jassen aan. De reisleider heeft ons zojuist uitgelegd, dat de meeste huizen in de winter niet verwarmd worden. Buiten is het nu ongeveer 17 graden. De donsjasjes komen zowel buiten als binnen goed van pas. We vertellen nog eenmaal aan de mensen met wie we aan tafel zitten, hoe het nu kwam, dat we ons vliegtuig gemist hadden, maar dat is dan ook absoluut de laatste keer. Vanaf nu zijn we gewoon onderdeel van de groep. Helemaal blij dat het toch nog goed is gekomen

Na de lunch rijden we een stukje het Rifgebergte in om uit te komen bij de vroegere Romeinse stad Volubilis. Dit was mij thuis, evenals het bezoek aan de graanpakhuizen en de stallen bij de voorbereiding op deze reis ontgaan, maar mede door het mooie weer is het een genot om dit alles te bekijken en begin ik ook iets meer van het ochtendprogramma te begrijpen. Het is indrukwekkend groot en de plaatselijke gids weet het goed uit te leggen. Vroeger hebben hier ooit meer dan 15.000 mensen gewoond.

Het is al vijf uur geweest als we richting Fès rijden waar we de volgende twee nachten zullen slapen. Onderweg krijgen we heel veel informatie over de bewoners van de Rifstreek. Landgenoten zoals Ali B. en Aboutaleb schijnen van oorsprong hier vandaan te komen. Gelukkig blijft het langer licht dan bij  ons, wel tot bijna 7 uur en ik kijk tijdens de rit naar het hotel mijn ogen uit. Wat heb ik deze eerste dag veel gezien!

MAROKKOREIS 1.

Na een niet geheel voorspoedige reis, we misten het vliegtuig omdat we ruim twee uur in de file stonden, maar met een groot improvisatietalent, kwamen we toch nog op dezelfde dag aan in het juiste hotel in Rabat, zodat we nog op tijd de aansluiting met de groep vonden.

Na van een welverdiende nachtrust genoten te hebben kregen we de volgende morgen pas echt goed oog voor de omgeving. De lobby, lounge of hoe die ruimte ook mag heten, mocht er wezen. Omdat wij nog niet echt kennis gemaakt hadden met het landschap van Marokko, het was immers donker toen wij met de taxi van Casablanca naar Rabat reden, vond de groep het prima, dat wij vooraan in de bus, waar je het beste uitzicht hebt, plaats namen. Deze dag zouden we van Rabat, via Meknès naar Fes rijden.

Het eerste wat mij opviel, en dat had ik 's avonds in het donker ook al gezien, was, dat er naast de palmbomen ook bomen met blad langs de kant van de weg stonden. Het zijn sinasappelbomen met zure sinasappels. De vruchten worden niet gebruikt, maar de bloesem wel om er een kleurstof oranje van te maken. Verder was het straatbeeld in Rabat vrij normaal, veel auto's waaronder de Dacia, die hier ook zijn intrede heeft gedaan, maar ook heel veel brommerds in plaats van de moderne scooters. Zo hier en daar zag ik al wel mannen in een djellaba gekleed.

We reden door een glooiend landschap en het oogde best wel groen. Bij de eerste koffiestop, viel het mij op dat er in het café eigenlijk alleen maar mannen zaten èn dat er binnen flink gerookt werd. In deze plaats was er ook de gelegenheid om dirhams te pinnen, want daar waren we op Schiphol niet meer aan toegekomen.

Van onze reisgenoten kregen we veel complimenten over het feit, dat we er toch in geslaagd waren om  verder met de reis mee te kunnen doen, maar we voelden ons nog wel wat een vreemde eend in de bijt. De anderen waren in Casablanca samen in de bus gestapt en hadden die middag al kennis met elkaar gemaakt en 's avonds samen gegeten. Het diner was bijna afgerond toen wij arriveerden en de meesten gingen toen naar hun kamer om te gaan slapen.

Na de koffiestop reden we verder naar Meknès. Daar stopten we bij de eerste bezienswaardigheden zoals de prachtige poorten, stadsmuren, de paardenstallen en graanpakhuizen, gebouwd in de 17e eeuw, de gouden eeuw van die stad. Ik liep nog een beetje onwennig rond. Was dit het waarvoor we gekomen waren?