Heel vaak neem ik het mij wel voor om naar een bepaalde expositie te gaan, maar komt het er gewoon niet van. Dat zou mij bij deze expositie niet gebeuren, zo had ik mij voorgenomen. The American Dream in het Drents Museum in Assen wilde ik heel graag zien, mede omdat daar ook werken van Edward Hopper zouden hangen. Het werk van deze schilder fascineert mij sinds wij een jaarlang tegen de mooie kalenderplaten van hem hebben mogen aankijken. Het heeft te maken met de leegheid van zijn werken, iets wat ik associeer met het leven in Amerika. Ik weet het, het zou zomaar een vooroordeel kunnen zijn, maar de uitleg van deze expositie geeft voor mij feilloos weer hoe ik het zie.
Dit is een tweeluik, erg mooi om in werkelijkheid te zien. Het is van Robert Birmelin. het verstrijken van de kostbare tijd - time is money - is te zien in de schimmen van de passanten
Een afbeelding van onderstaand werk was ik al eens eerder tegengekomen toen ik op zoek was naar een passende illustratie bij het blogje over Black Friday, maar ik had toen niet ingeschat dat het om een echt schilderij gaat en niet om een foto. Ik heb echt goed gekeken en heb toen gezien dat er eigenlijk veel meer gebeurt op het schilderij. In de weerspiegeling van de etalageruit zijn bv ook voorbijgangers en auto's te zien.
Ook dit is een schilderij en geen foto.
Het was een waar genoegen om deze expositie met vriendin D. te mogen bezoeken. Ik heb er echt van genoten en ik had gehoopt, iets van mijn koudwatervrees om tentoonstellingen te bezoeken kwijt te raken, maar dat is helaas niet helemaal het geval. Bij het verlaten van de parkeergarage heb ik nogal wat schade opgelopen. De rechterzijspiegel van de auto raakte de muur, waardoor deze afbrak.
Een museumkaart is een rijk bezit, het geeft je voordelig toegang tot de musea, maar als er dan hoge bijkomende kosten komen door dit soort akkefietjes, dan wordt het toch nog een duur uitje.
Tja, het had me ook kunnen overkomen na een middagje shoppen, dan was het nog een veel duurder uitje geweest, zo spreek ik mijzelf maar sussend toe en ik wil mij hierdoor niet laten ontmoedigen, want ik wil dit soort dingen toch vaker te gaan doen, desnoods alleen. Ik heb het leuk gevonden en ik was verbaasd over het grote aantal museumbezoekers die er tegelijk met ons waren.
klik
Gelukkig, het is voorbij; de nieuwe traditie die er bij ons ingedramd moet worden, de Black Friday. Nadat een aantal jaren gelden Valentijnsdag en Haloween uit Amerika zijn komen overwaaien moet Nederland zich ook gaan opmaken om Black Friday te gaan omarmen. De reclamewereld heeft dit jaar uitbundig haar best gedaan om ons dat aan het verstand te peuteren.
Ik heb er echt helemaal niets mee, laat het maar mooi daar, waar het begonnen is. Het is iets van de Amerikanen en niet iets van ons. Het hoort naar mijn idee zo bij Thanksgiving en dat is een feest wat wij ook niet horen te vieren. Het is echt des Amerikaans.
Veel van de verhalen omtrent de Amerikaanse Thanksgiving zijn mythes die zijn ontstaan aan het eind van de 19e en begin van de 20e eeuw in een poging om een algemene nationale identiteit te scheppen in de naweeën van de Amerikaanse burgeroorlog en in de smeltkroes van nieuwe immigranten. In de loop der tijd is daarna Black Friday ontstaan, omdat veel Amerikanen de dag na Thanksgiving vrij zijn en dus een lang weekend hebben zodat er tijd is om te winkelen. Heel begrijpelijk dat de commercie daar in Amerika op ingesprongen is, maar het gaat mij toch echt te ver om dat hele gedoe rond Black Friday nu ook maar naar Nederland te halen. Laat het gewoon blijven waar het is. Wij hebben zo onze eigen tradities en het kost al moeite genoeg om die in stand te houden.
Dat wil niet zeggen dat ik niet open sta voor de Amerikaanse cultuur. Zeker wel. Met de kennis die ik opgedaan heb rond de Amerikaanse schilder Edward Hopper ben ik eens verder gaan rondsnuffelen naar tijdgenoten van hem. En zie daar, ik word op mijn wenken bediend. In het Drenst museum is deze maanden de tentoonstelling The American Dream te zien met werken van Edward Hopper, Andy Warhold en andere tijdgenoten. Woensdag ga ik dat moois bekijken en wie weet volgt er daarna nog wel een blogje over dit onderwerp.
KLIK
Natuurlijk schoot mij het liedje I think I love you direct in mijn gedachten toen ik hoorde dat David Cassidy was overleden. The Partridge Family, ik was er tegen wil en dank een beetje fan van geworden. In de vroege jaren zeventig, zo rond 1972, '73 werd deze serie volgens mij wat later op de zondagmiddag op de Nederlandse tv uitgezonden en ik gebruikte de serie als compensatie om het op de zondagmiddag toch wat gezellig te hebben.
Mijn toenmalige man was werkzaam in de verpleging en moest veel in de weekenden werken, waardoor ik alleen was met onze net geboren dochter. Vaak liep ik dan op zondagmiddag met mijn ziel onder de arm achter de kinderwagen en voelde ik mij ontstellend alleen. Dan zag ik overal om mij heen diverse jonge stelletjes gezellig samen keuvelend achter de kinderwagen, maar voor mij was dat maar zeer sporadisch weggelegd. Wanneer toenmalige P. door de week vrij was, werd zijn tijd veelal besteed aan de diverse hobby's, waaronder schilderen en àls we dan door de week wel eens samen op pad gingen was dat toch geheel anders dan op de zondagmiddag.
Ik heb er nooit met iemand over kunnen praten. Omdat ik heel jong moeder ben geworden, had ik toen geen vriendinnen die zich in een soortgelijke situatie bevonden en bovendien was Kampen, het stadje waar we neergestreken waren, zodat toenmalige echtgenoot P. zijn vervolgopleiding in de verpleging kon doen, totaal onbekend voor mij; ik kende er niemand.
Ook bij hem vond ik destijds weinig begrip. Waarschijnlijk twijfelde ik toen al aan mijn liefde voor hem al wilde ik mijzelf waarschijnlijk nog wel graag doen geloven dat er echt wel sprake van liefde was, dus was, zo denk ik nu, de titel I think I love you een schot in de roos zonder dat ik mij daar echt bewust van was.
Met het overlijden van de zanger, verdwijnt ook deze herinnering steeds meer achter de horizon. Ik merk dat het mij nu gelukkig geen moeite meer kost om de pijn en het verdriet van destijds los te laten. Het was zoals het was.
Misschien begrijp ik nu waarom de schilderijen van Edward Hopper, waarin ik de leegheid proef, mij zo aanspreken.
klik
Er is via google niets meer van terug te vinden, maar in de jaren negentig bestond er een landelijk comité dat zich beijverde voor het behoud van de sinterklaastraditie, waar ik donateur van was. Het leek er toen heel even op dat men massaal zou gaan kiezen om net als in Duitsland, Engeland en Amerika Kerst te gaan vieren met heel veel kerstcadeautjes waardoor het sinterklaasfeest naar de achtergrond dreigde te geraken.
Als dank kreeg ik rond vijf december een mooie ansichtkaart toegestuurd met daarop een aardig sinterklaas tafereel. Op een gegeven moment leek het tij gekeerd en heb ik mijn (kleine) financiële bijdrage aan het comité ook weer stop gezet.
Een aantal jaren speelde het sinterklaasfeest zich bij mij voornamelijk af in mijn werk. Met diverse klassen waar ik dan op dat moment mentor van was heb ik altijd met veel plezier het sinterklaasfeest gevierd. Toegegeven, het éne jaar pakte het leuker uit dan het andere jaar.
Ik heb genoten van de jaren dat kleindochter R. in de leeftijd was dat zij stellig in het sinterklaasgebeuren geloofde. Helaas ben ik nooit in de gelegenheid geweest om de intocht van Sinterklaas met haar te beleven, maar op vijf december, pakjesavond, hebben wij nooit ontbroken.
Helaas, die tijd is ook weer voorbij, maar over het verdwijnen van de sinterklaastraditie hoef ik mij geen zorgen meer te maken. Die hele Zwarte Pieten discussie heeft er volgens mij alleen maar toe bijgedragen, dat "ons" sinterklaasfeest weer stevig in het zadel zit, al dan niet met de veranderingen ten aanzien van Zwarte Piet.
Ik heb gisteren met heel veel genoegen op tv de intocht van Sinterklaas in Dokkum gevolgd. Al woon ik dicht genoeg bij dat mooie stadje om er zelf bij te kunnen zijn, een kwartier fietsen is toch echt niet ver te noemen, ik heb er toch maar van afgezien. Het grote aantal mensen dat verwacht werd, de lange tijd van moeten staan afwachten bij een hek heeft mij doen besluiten om thuis te blijven en gezien het weer was dat geen onaardige beslissing, maar het was wel een beetje raar om de beelden die je zo vertrouwd zijn via de tv je kamer binnen te krijgen.
Dit jaar vieren wij als familie geen sinterklaas, maar de hele traditie gaat ook niet ongemerkt aan mij voorbij. Daar zorg ik dan zelf wel weer voor. Om te beginnen heb ik maar even een zwartepiet sleutelhanger gehaakt, heb ik pepernoten gekocht, ga ik een soort sinterklaasfeest met de Red Hatters vieren en doen we op vijf december mee aan de Sint Nocolaasdrive van de bridgeclub. Dus van de Sinttraditie zal ook dit jaar weer zeker sprake zijn, dat houd ik in welke vorm dan ook zeker in ere.
Ook een mooi plaatje van Dokkum wat iets minder bekend is. Het is de plek tegenover de foto van hieronder
KLIK
Ach ja, de tijd verstrijkt, de zomertijd heeft plaats gemaakt voor de wintertijd en de donkere dagen van het jaar zijn al weer in volle hevigheid aanwezig. Gisteren was het al weer de elfde van de elfde, de dag dat in deze streek van het land Sint Maarten gevierd wordt.
Sint Maarten was in de middeleeuwen een populaire heilige in het Noorden. Hij is patroon van onder meer Groningen, Sneek, Franeker en Dokkum. (Een aantal jaren geleden heb ik in een blog de hele historie van Sint Martinus al eens beschreven.)Ter ere van Sint Maarten mogen kinderen dan met een lampion langs de deuren, ze zingen dan een liedje en krijgen dan snoep of een mandarijntje. Helaas zijn ze dit jaar onze deur voorbij gegaan, zodat wij ons nu door twee zakken Twix en Marsen heen moeten kauwen.
Om te voorkomen, dat ik mij overgeef aan de passiviteit die in deze donkere tijd op de loer ligt, richt ik mij maar op de komende festiviteiten die bij deze donkere tijden horen.
Vanuit de breiclub was ik op het spoor gezet om een ugly tiny sweater, als versiering voor in de kerstboom bedoeld, te gaan breien. 
Tijdens het maken van dit breiwerkje merkte ik dat ik hier eigenlijk heel veel genoegen aan beleefde. Gewoon iets kleins maken wat te maken heeft met de tijd van het jaar. Het zette mij aan het denken en ik vroeg mij af, waarom ik dit nu zo leuk vind. Het antwoord is denk ik, dat het mij remt in de neiging om hardhollend door de dagen heen te gaan als antwoord op het monster van de passiviteit die, zoals ik al schreef, in deze tijd van het jaar nog al eens op de loer ligt om mij in zijn macht te krijgen.
En omdat ik het zo leuk vind om naast mijn gewone breiwerken, een trui voor P en een vest vooor mijzelf, weer iets kleins te gaan maken, passend bij deze tijd, ben ik op zoek gegaan en heb ik iets gevonden. Zaterdag komt Sint, en ik hoop het van ganser harte, met heel veel Zwarte Pieten in Dokkum aan, dus een mooie aanleiding om voor mijzelf een heel Klein Zwarte Pietje als sleutelhanger te gaan maken. Dit jaar vieren wij zelf geen Sinterklaas, maar op deze manier ben ik toch maar mooi in de weer met deze prachtige traditie en gaat dit feest niet onopgemerkt aan mij voorbij.
klik
Uitzicht op Candes sur Loire waar Sint Maarten is gestorven en waar wij een aantal jaren geleden geweest zijn
Ik weet het, er is al veel, en naar mijn idee veel te veel over #MeToo geschreven, maar desondanks wil ik toch ook mijn duit in het zakje doen. Nee niet om jaren na dato ook nog eens uit de school te klappen welk onrecht mij ooit is aangedaan. Nee ik heb niet zo'n verhaal en ik ga ook niet zo'n verhaal verzinnen om aan deze hype mee te kunnen doen.
Heel even heb ik met de gedachte gespeeld om een blog te maken over het feit dat ik vrijwel geen ervaring heb met seksuele grensoverschrijding en ik daardoor me bijna ga afvragen of er misschien iets aan mij mankeert, of ik niet aantrekkelijk genoeg ben, òf en dat zou ook heel goed kunnen, dat ik misschien te naïef ben om de spanning, de machtsverhoudingen en ambiguïteit die óók bij seks schijnen te horen, niet opmerk.
Laat ik het er maar op houden dat ik veel geluk in mijn leven heb gehad, dat ik dit soort dingen niet of nauwelijks ben tegengekomen. Eén ervaring van dat geluk hebben wil ik hier wel delen.
Toen ik rond de negentien jaar was heb ik een aantal keren staan liften om van Amersfoort, ik was daar leerling verpleegkundige, naar mijn ouderlijk huis in de Achterhoek te komen om mijn vrije dagen daar door te brengen. Ik vond het wel spannend om het alleen te doen, maar door de verhalen van andere meiden die dat ook deden, vond ik dat ik dat ook moest durven.
Een hele vriendelijke man heeft mij hiervan genezen. Onderweg, tussen Amersfoort en Apeldoorn nam hij opeens een afslag naar rechts en reed het bos in. Hij stopte de auto en zei: "Zo, nu moeten wij eerst maar eens praten!" Mijn hart ging als een razende te keer. Wat ging er nu gebeuren?
De man vroeg mij wat ik zou doen als hij aan mij ging zitten en dingen met mij zou willen doen die ik niet wilde. Ik weet nog heel goed dat ik toen zei: "Hard weglopen". "Nee meisje, dat zou niet gaan", was zijn antwoord en toen kwam zijn geruststelling dat ik nergens bang voor hoefde te zijn, hij wilde mij geen kwaad doen, hij had mij alleen maar willen laten schrikken. Ik moest hem beloven, nooit maar dan ook nooit meer in mijn eentje te gaan liften en dat heb ik na deze ervaring ook nooit meer gedaan.
Misschien zou ik, als er die middag wel vervelende dingen gebeurd waren wel wat anders tegen deze beweging van de #MeToo aankijken, maar ik ben het wel met de critici eens die deze week waarschuwden voor een heksenjacht. Het staat nu wel heel erg in de belangstelling en dat mag wat mij betreft wel wat minder. Al die openbaarheid gaat mij soms te ver.
klik
|
|
