EENZAAMHEID


Niet te geloven, ik zou mijzelf bijna gaan herhalen. Kom,  dacht ik bij mijzelf, misschien is het tijd geworden om in de week van de eenzaamheid eens een boekje open te doen over de eenzaamheid zoals ik die ooit zelf ervaren heb. Ik ging op zoek naar een paar passende foto's. Ik wilde een foto van een uitzicht op de verte èn een foto van heel veel mensen bij elkaar. 

De foto's had ik al snel gevonden en om enigszins beslagen ten ijs te komen deed ik nog wat verdere research. Ik maakte hier en daar wat aantekeningen om deze in mijn blog te kunnen gebruiken èn toen was het net of mijn hersenen die in verbinding staan met herinneringen door een vonkje beroerd werden. Had ik daar al niet eerder een blogje over geschreven? 

En ja hoor, toen ik het woord EENZAAM op mijn eigen blog bij het balkje "geef zoekterm op" intikte, kwam er een zestal blogjes te voorschijn waarvan één blogje zelfs de titel EENZAAM had.  Ik had het op 30 september 2013 geschreven en geplaatst. (als ik vandaag er nog tijd voor vind zal ik proberen een linkje te maken)

Het is nu vier jaar later. Als ik het eerdere blogje niet opgezocht had zou er in het eerste gedeelte van dit blogje ongeveer hetzelfde verhaal hebben gestaan, met dien verstande, dat ik nu wel vermeld zou hebben, dat de psychotherapie, die ik later in mijn leven een aantal jaren heb gehad vanwege een voortdurend latent aanwezige depressie, mij enorm goed heeft gedaan.

Het tweede deel van het blogje zou er waarschijnlijk toch iets anders uitgezien hebben. Ik ben iets milder gaan denken over het fenomeen: De week van de eenzaamheid. Maar het wordt nu naar mijn idee ook iets anders gebracht dan vier jaar geleden. Toen werd er vooral een beroep gedaan om als samenleving meer oog te krijgen voor de eenzaamheid en dat we ons moesten gaan inzetten om dit probleem te verkleinen.

Nu vier jaar later heb ik meer het gevoel dat de problematiek meer centraal staat en dat er veel meer naar veroorzakende factoren in een breder verband  gekeken wordt. Het wekt bij mij in ieder geval niet meer zo de irritatie op als vier jaar geleden. Misschien is door de jaren heen het ook meer bespreekbaar geworden waardoor het minder in de taboesfeer is komen te liggen.

Frappant vond ik wel dat ik wat foto's betreft dezelfde gedachtenlijn heb gevolgd als vier jaar geleden. In de inzet bovenaan heb ik een foto genomen van heel veel mensen bij elkaar, gedeeltelijk met de gedachte dat je tussen veel mensen ook heel erg eenzaam kunt zijn en dat je, terwijl je alleen bent in een oneindige lijkende omgeving je je heel gelukkig kunt voelen. 

        klik

hanscke | Maandag 25 September 2017 - 11:23 am | | Standaard | Acht reacties

BUCKETLIST


Vanmorgen was dit bij Edwin Evers in de uitzending weer eens een item, het hebben van een bucketlist. Ik heb hem niet en ik ga hem niet maken ook, want ik zou niet weten wat ik op dat lijstje zou moeten zetten. Mijn leven van alle dag is eigenlijk interessant genoeg.

Uiteraard heb ik even opgezocht waar en wanneer het fenomeen bucketlist is begonnen. Bucketlist betekent letterlijk emmerlijst of loodjeslijst. Het woord zou misschien komen van kick the bucket, wat vertaald kan worden met de pijp uitgaan. De naam is vooral bekend geworden door de in 2007 uitgekomen film The Bucket List. Heel vaag herinner ik mij dat nog wel, maar ik heb de film niet gezien. 

Bij veel twintigers en dertigers schijnt het tegenwoordig een must te zijn om een bucketlijst samen te stellen. Hieruit moet dan blijken dat zij een hele brede belangstelling hebben; zij oog hebben voor wat werkelijk interessant en de moeite waard is en, ook niet onbelangrijk, het moet op zijn minst outreaching en origineel zijn.

Heb ik dan helemaal geen wensen en verlangens? Nee, eigenlijk niet. Oh, ik zou best wel eens een keer in New York willen kijken en een weekje Aruba of Curacao zou ik ook niet afslaan, maar om nu te zeggen dat ik dat beslist gedaan zou willen hebben alvorens ik sterf, nou nee, dus zijn ze niet bucketlist waardig. 

Laat mij maar gewoon lekker ronddobberen in het leven wat ik nu leid. Daarin voel ik mij zeer comfortabel en van saaiheid is geen sprake. Ik hoef mijn leven echt niet op te vijzelen met zo'n bucketlist. 

Oei, dit laatste klinkt bijna veroordelend, maar zo is het niet bedoeld, want ik ben wel benieuwd wie er wel een bucketlist heeft en wat er dan zoal op staat. 

                                  klik

hanscke | Maandag 18 September 2017 - 2:58 pm | | Standaard | Acht reacties

GELUKKIG OP STOOM


Het vorige blogje eindigde ik met: Soms kan een mens domweg gewoon heel gelukkig zijn met de dag van nu en de mooie herinneringen uit het verleden. Vandaag las ik een uitgebreid artikel over GELUK. Een lang en gelukkig leven, vroeger schijnt dit alleen weggelegd te zijn voor een bevoorrechte elite, maar dat waag ik te betwijfelen. Ik heb genoeg in kastelen rondgedwaald en daar verhalen gehoord over het verschrikkelijke ongelukkige leven van zo'n kasteelvrouwe. 

Maar wat is geluk? het is zo moeilijk te definiëren. Het is geen eenduidig begrip. Het woord is afgeleid van lukken, ergens in slagen. Er zit ook een aspect van toeval in, iets in de schoot geworpen krijgen en het raakt de kant van genot. De Griekse filosoof Epicurus (341-270 v. Chr.) stelt gelukkig zijn gelijk aan een aangenaam leven leiden en het hebben van gemoedsrust. 

Ik leid al jarenlang een aangenaam leven en gaande weg heb ik ook mijn gemoedsrust gevonden; dat is iets wat de vakantie in Loenen mij nog weer eens bevestigd heeft. Ik heb het erg fijn gevonden om nog eens rond te kunnen kijken in de omgeving waar ik ben opgegroeid. Waar ik naar mijn idee, op een paar dissonanten na, als kind heel erg gelukkig ben geweest, hoewel ik dat beeld later wel enigszins bijgesteld heb, maar toch, de herinnering aan dat geluksgevoel overheerst. 

Ik had nooit gedacht mij ergens ooit weer zo thuis te voelen als daar op de Veluwe. Er naar terug is voor mij nooit een optie geweest, omdat ik wel inzag dat ik er niet meer zou vinden van wat ik zocht. Ook daar heeft de tijd niet stil gestaan. Maar gaande weg in de week die ik in Loenen verbleef kwam het gevoel naar boven, dat in de loop der jaren alles op zijn plek is gekomen. Dat ik mij al langere tijd gelukkig voel in de omgeving waar ik nu woon.

Met heel veel plezier heb ik de laatste dag dat wij in Loenen waren mij als toerist gedragen en heb ik plaats genomen in de stoomtrein en hebben we een ritje van Loenen, Beekbergen, Apeldoorn en vice versa gemaakt. Deze stoomtrein heb ik als kind echt niet meer zien rijden, maar er reed toen ik daar bij het kanaal woonde, zo af en toe nog wel een goederentrein.

Op zondagmiddag heb ik vaak met mijn vriendinnetje op de spoorrails gelopen. Op zondag reden er geen treinen en bovendien zouden we trein al van ver aan horen komen. Stappend op de bielzen was je zomaar een eind weg. Ergens zou er wel een eindpunt zijn, maar dat was ook nooit ons doel.  Wij waren er gewoon en deden het zo maar voor ons genot.

En dat is iets wat ik als volwassene weer heb moeten leren, omdat ik het was kwijt geraakt. Zo maar iets doen, zonder een doel, puur en alleen voor het genot, ik was er lange tijd niet goed in, maar gelukkig kan ik zeggen dat ik dat weer teruggevonden heb. Ik heb vele foto's gemaakt van de oude stoomtreinen met geen enkel doel. Gewoon, omdat ik ze mooi vond.   

                                    klik

hanscke | Zaterdag 09 September 2017 - 3:42 pm | | Standaard | Zeven reacties

HET KANAAL


Even terug naar de omgeving van mijn kinderjaren. Of even, het was toch bijna anderhalve week dat we in Loenen op de Veluwe waren. Ik had met opzet Loenen gekozen, omdat er van daaruit heel makkelijk dagtochtjes naar de bosssen gemaakt kunnen worden, maar van waaruit ook de plaats waarmee ik door de naam verbonden ben bezocht kan worden, om dan verder te fietsen naar het kleinste stadje Bronkhorst aan de overkant van de Ijssel èn om lekker langs het kanaal te kunnen fietsen. 

Iedere keer als ik rijdend op de snelweg Zwolle - Arnhem een glimp van het Apeldoorns kanaal zie, zegt mijn hart altijd even: Boem! en het gaat nooit over, hoe vaak ik er ook langs kom. Het huis, toen aan de rand van Apeldoorn,  waarin ik geboren ben en de eerste acht jaar van mijn leven gewoond heb, stond praktisch aan dat kanaal. (daarover meer in een ander blogje)

Ook heb ik vele malen langs dat kanaal gefietst omdat we dan als gezin bij de familie van mijn moeder op bezoek gingen, die allemaal in Eerbeek, gemeente Brummen, woonden. 

De eerste dag van onze nazomervakantie zijn we dan ook maar begonnen om vanuit Loenen, langs het kanaal richting Eerbeek en Hall te fietsen. In Hall waren twee mooie wandelroutes uitgezet zodat we het fietsen mooi met wandelen konden combineren. Stilletjes hoopte ik om ook langs een bepaalde straat in Hall te komen waar ik als kind meerdere malen was geweest omdat daar ook nog een zus van mijn moeder woonde. Het was een boerderijtje waar ik als kind vaak ziek werd. Later zou blijken dat ik allergisch was voor hooi en stro tengevolge van de kwaal hooikoorts waar ik behoorlijk veel last van gehad heb. 

Omdat de wandeltocht niet langs deze weg ging, zijn we er op de fiets maar even langs gegaan. Omdat ik toch niet helemaal zeker was of dit het goede huis wel was, sprak ik de man die daar aan het gras maaien was aan om het te vragen. Het boerderijtje werd toen door twee families bewoond, mijn tante en haar gezin en de zus van mijn oom en zijn gezin. De man die ik aansprak bleek de echtgenoot te zijn van het meisje van dat andere gezin. Hij keek mij aan en herkende in mij mijn moeder. We werden op de koffie gevraagd en we hebben daar een heel genoeglijk uurtje gezeten en waardevolle herinneringen opgehaald.

En toen was er pas één dag van de nazomervakantie om terwijl er al een karrevracht aan herinneringen door mijn gedachten geflitst waren. Van een blogje schrijven kwam het dus niet, want voor ik een enigszins omlijnd idee had over hoe en wat ik zou gaan schrijven was er al weer een volgende karrevracht aan herinneringen gepasseerd. 

Waarschijnlijk zal ik in de komende tijd nog wel eens een blogje schrijven over deze fantastiche nazomervakantie, want ik heb genoten. En toch ben ik niet alleen maar blijven steken in de herinneringen aan vroeger, want  het leven in het hier en nu vind ik ook heel belangrijk. Soms kan een mens domweg gewoon heel gelukkig zijn met de dag van nu en de mooie herinneringen uit het verleden. 

                                       klik

hanscke | Maandag 04 September 2017 - 11:28 am | | Standaard | Zes reacties