SAMEN BRAMEN PLUKKEN


Nee, ik wil het niet, zoals zovelen, hebben over het reclamespotje  van SIRE dat jongens "echt" weer jongens moeten worden en meer moeten ravotten; ook wil ik het niet hebben over het feit dat de NS de transgenders tegemoet wil komen en ons zal gaan toespreken met de aanhef: Beste Reizigers, nee ik wil het hebben over het feit dat ik in het verleden vele misdrijven heb gepleegd, ik heb namelijk vaak bramen geplukt en daarmee heb ik mij bezondigd aan stroperij!

Dat stropen is mij met de paplepel ingegoten. Ik kan mij nog zo goed herinneren dat wij als gezin, gewapend met emmer en broodjes en ranja voor tussen de middag, een hele dag het bos in gingen om bosbessen te plukken en nu lees ik in de krant dat dit strafbaar is en dat de boetes hoog op kunnen lopen tot wel 4100 euro of zelfs een gevangenisstraf van een maand.

Nou zeg! Ter vergoelijking staat er in het artikel vermeld dat Staatsbosbeheer het wildplukken meestal wel door de vingers ziet en het gedoogd wordt als er maar niet meer meegenomen wordt dan wat er in een champignonbakje kan. De bessen zijn namelijk als voedsel voor de dieren bedoeld, dus we moeten ze laten hangen aan de overvolle bramenstruiken.

Bij het lezen van dit artikel schiet mij uiteraard het prachtige nummer uit de midden/eind  jaren zeventig te binnen, Samen Bramen Pukken van Herman van Veen en lijkt dat opeens veel minder romantisch te worden. Ik heb die tekst altijd zo mooi gevonden: Samen bramen plukken, samen schuilen onder een jas, samen lopen door omstandigheden, dat was wat het was; ik zag het als een metafoor voor mijn eerste huwelijk, maar die zienswijze moet ik dus drastisch veranderen. We waren niet die twee hele jonge mensen die tussen de hevige stormen door van die prachtige momenten hadden. Nee, we waren twee boeven die samen op strooptocht waren en zoiets kon dan natuurlijk ook niet goed gaan.

Ik kan er niets aan doen, ik word altijd een beetje lacherig als ik dit soort artikelen lees. Het hoort zo bij de komkommertijd van de zomer. Vooruit, ik haal mijn schouders er maar over op en denk van het zal wel, de zienswijze van anno 2017, bosbessen, bramen en dergelijke moeten in de natuur blijven hangen, we mogen hooguit in een pluktuin onze emmertjes vullen met gekweekt fruit en daarvoor betalen.

Maar mijn mooie metafoor blijf ik houden, dat gedachtengoed is mij veel te dierbaar. En ook de herinneringen vanuit mijn jeugd, het bosbessen plukken stop ik niet weg, daarvoor was het veel te leuk. 

                               klik

hanscke | Zondag 30 Juli 2017 - 12:37 pm | | Standaard | Zes reacties

DAG 3 EN 4


Vol vertrouwen begon ik aan de derde dag. Ik had die nacht beter geslapen dan voorgaande nachten en wat belangrijker was, ik had 's avonds weer wat kunnen eten, iets wat me de maandag- en de dinsdagavond niet gelukt was. Omdat het warm was had ik voor bij het eten een biertje besteld. Op de één of andere manier matchte het bier en het eten, bestaande uit rundvlees, salade en patat niet met elkaar. Al na een paar happen protesteerde mijn maag hevig en moest ik zien dat ik op tijd bij het toilet kwam. Ik weet dit de eerste avond aan de nervositeit.

De tweede avond gebeurde eigenlijk precies hetzelfde  en dat terwijl ik zo'n  zin in eten had. Helemaal vervelend was het dat dit gebeurde tijdens het etentje met jarige zwager en schone zus. Samen lopen zou niet gaan, omdat zij de veertig kilometer liepen, maar een keer samen eten kon wel en leek ons heel leuk. Dit mislukte dus volkomen. Ongerust ging ik terug naar ons logeeradres, onderweg heb ik nog maar een pak yoghurt gekocht om toch maar iets binnen te krijgen. Het gegoogle op mijn  tablet stelde mij wat gerust. Gezien de verschijnselen kon het ook om een allergie gaan.

Op woensdagavond heb ik geen biertje meer besteld en zie daar, het eten ging weer goed en zo begon ik, zoals ik aan het begin van dit blogje al vermeldde met een goed gevoel aan de derde dag. Zelfs de regen die een uurtje na de start met bakken uit de hemel kwam, kon mij niet van mijn stuk brengen. Ik vond het eigenlijk wel een grappig gezicht, al die gekleurde plastic regencapes à 0,39 cent bij de Action. 

Rond elf uur wandelden we Groesbeek binnen. Inmiddels was het weer droog en ook daar was het weer groot feest. En toen kwam ik op het idee, om de rollen eens om te draaien. In plaats van leuk te zwaaien naar de vele fotocamera's  ging ik foto's maken van het publiek.

Toen ik na de rust weer ging starten, merkte ik dat mijn voeten begonnen te prikken. Een voorteken dat er blaren zouden kunnen gaan ontstaan, maar bij aankomst bleek dat (nog niet) het geval te zijn.

Uit voorzorg heb ik voor de vierde dag wel een paar plekken van mijn voeten afgeplakt en dit heeft voortreffelijk gewerkt. Die vierde dag heeft mij uiteindelijk heel weinig moeite gekost, dit in tegenstelleing tot de jaren dat ik nog 50 of 40 km. liep. Voor het eerst heb ik echt genoten van het binnenkomen op de Via Gladiola. Hier en daar kreeg ik een gladiool aangereikt. Ook kwamen we langs ons logeeradres en daar werden we natuurlijk met applaus en ook een gladiool ontvangen, maar het allermooiste was het punt: 1200 meter voor de finish. Daar stond dochterlief met een vriendin van haar met voor ons beiden een bos gladiolen en een zonnebloem. 

Ik heb met zoveel plezier deze Nijmeegse Vierdaagse gelopen. Het is voor mij inderdaad het feestje geworden wat ik graag wilde, mijn voeten kunnen het weer doen. Met dit verhaal heb ik geprobeerd het spektakel een beetje in beeld te brengen. Voor mij is het in ieder geval een mooi naslagwerkje geworden waardoor de vele herinneringen een plekje hebben gekregen. 

                                   klik

hanscke | Donderdag 27 Juli 2017 - 10:00 pm | | Standaard | Zes reacties

DAG 1 EN 2


Nadat we zoals duizenden anderen onze fiets gestald hadden, liepen we naar de start. Ik was verbaasd, dat we direct door konden lopen, want ik had verwacht dat we achter in de rij moesten aansluiten. Dit jaar werd er voor het eerst zowel op de veertig als op de dertig kilometer met twee verschillende starttijden gewerkt. Dit was af te lezen aan het symbooltje op het polsbandje wat bij iedere deelnemer op maandag als startbewijs bevestigd was. Wij waren gladiolen, de andere groep had de wandelschoen als symbool en dit verklaart de vlotte doorstroom bij de start.

Dit jaar werd voor het eerst het parcours andersom gelopen. Na de brug links af richting Oosterhout en Valburg in plaats van rechtsaf richting Bemmel. Dat bemoeilijkte voor mij wel het feest van herkenning. Ik had graag gezien wat ik mij nog echt herinnerde van de laatst gelopen tocht van achttien jaar geleden en nu bekeek ik het ocht vanuit een ander gezichtspunt.

De eerste kilometers liep ik nog wat onwennig  tussen de vele anderen, maar gaandeweg begon ik mij zekerder te voelen en kon ik een eigen pad vinden om zoveel mogelijk in mijn eigen tempo te kunnen wandelen. Er zijn heel wat kinderen van de rond de twaalf die, en petje af voor hen, die ook aan dit wandelevenement meedoen, maar ik heb ze liever niet voor mijn voeten lopen, Ze dartelen nog zo en halen je snel uit je ritme, zeker als ze met zo'n hele groep zijn en ook nog met een ballon, die alle kanten uit waaiert. Het was dus zaak om deze groep, die zich in een paar kilometer ook al verspreid had,  zo snel mogelijk voor bij te zien komen. 

In Elst, halverwege de route, begon het echte feest. Mede door het mooie weer was het publiek in grote getale toegestroomd. De zon scheen uitbundig en dat mooie weer werd zo rond het middaguur eigenlijk een beetje te mooi. Het werd warm en die laatste kilometers waren dan ook wel heel erg lang, zeker, wanneer de afstand op dag 1 geen 30 maar ruim 33 kilometer blijkt zijn. Iets over enen waren we binnen en wat smaakt zo'n biertje op de Wedren dan lekker....

De tweede dag mochten wij als gladiolen pas om half acht starten. Veel wandelaars hadden zich in het roze gestoken, want in de afgelopen 18 jaar is er ergens deze traditie van roze woensdag ontstaan. Voor mij hoeft het niet en ik heb hier dan ook niet aan meegedaan. In plaats van begrip krijg ik zo langzamerhand een afkeer van dit roze gedoe. Respect en begrip voor mensen met een andere seksuele geaardheid heb ik altijd al gehad, maar er wordt nu wel heel vaak en heel veel aandacht hiervoor gevraagd, waardoor ik mij niet geroepen voel mij ook nog eens zichtbaar solidair te moeten tonen. Het wordt voor mij een beetje too much waardoor ik pas.

In Wijchen was de chaos compleet. De vijftig kilometerlopers, de veertigers en de dertigers, alles komt hier samen tel daar het vele publiek bij op en het centrum barst uit zijn voegen. En toch heb ik het als één groot feest ervaren. Een kakafonie van geluiden, hossende mensen als het doorlopen even stagneerde; van de weeromstuit deed ik zelf zo nu en dan ook maar mee. Geweldig, wat een sfeer! Je moet het zelf meemaken, want het is zo moeilijk te  beschrijven. 

Na Wijchen ontstond er toch weer wat ruimte om een beetje in je eigen tempo te kunnen lopen. Gelukkig was het hobbelige zandpand van weleer waar ik zo tegenop zag veranderd in een aardig ruim fietspad.  Het was warm, maar na twaalven verdween de zon. Met een extra rust, net voor de bebouwde kom van Nijmegen finishten wij iets voor half drie. Bij mij ontstond heel langzamerhand de overtuiging dat ik de Vierdaagse zou gaan uitlopen.

                         klik

hanscke | Woensdag 26 Juli 2017 - 11:28 am | | Standaard | Vijf reacties

VIER DAGEN FEEST

ALGEMEEN


Wat een belevenis, De Nijmeegse Vierdaagse, het was in allerlei opzichten één groot feest. Het is moeilijk om al die indrukken in één blogje samen te vatten en dat ga ik dus ook niet doen. Het eerste blog is een globale de indruk van het geheel en daarna zal ik elke dag in een blogje proberen te vatten. 

Ik heb het dus gehaald, zoals dat heet. Na achttien jaar heb ik voor de achtste keer deze tocht gelopen. Dat had ik een aantal jaren geleden nooit kunnen denken toen ik zoveel problemen met mijn voeten had. Dit had ik toen echt nooit durven dromen.

Een paar dagen voorafgaand aan dit gebeuren schoot weer heel even die vlammende pijn door mijn voet en mijn eerste gedachte was: het zal toch niet... Gelukkig trok de pijn weg en ik kon mijn angst die hierdoor ontstond wat opzij zetten, maar de volgende dag, de maandag, was ik bij het ophalen van de startkaarten er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat alles goed zou gaan.

Ik was behoorlijk nerveus, mede omdat er in achttien jaar best wel veel veranderd was. Het hele gebeuren rond start en finish vond niet meer plaats bij De Vereeniging (de schouwburg) maar op De Wedren. Ik keek mijn ogen uit. Het was zo groots geworden! Vroeger was het echt zoeken naar een plekje om na de finish nog een biertje te kunnen drinken. Nu stonden net zoals bij de bierfeesten in Duitsland rijen met aaneen geschakelde picknicktafels en banken met daarboven parasols om enige bescherming tegen de zon te bieden. 

Was er verder nog meer veranderd in die afgelopen jaren? Ja en nee. De eindeloze stoet van mensen die allemaal hetzelfde doel hebben was nog hetzelfde. Wel wordt er door de wandelaars zelf nog amper gezongen of muziek gemaakt. Dat is overgenomen door het publiek langs de kant van de weg. Het aantal militaire orkesten, andere orkestjes en muziekgroepjes waren sterk toegenomen, iets waar ik heel veel van genoten heb, maar er waren ook veel, heel veel grote boxen met dreunende bassen op bijna de gehele route, al dan niet met goedbedoelende dj's met bijna identieke teksten zoals: Steek die handjes in de lucht".  

Vooral binnen de bebouwde kom van de diverse stadjes en dorpen was het één groot feest, nog veel meer dan in mijn herinnering. Maar, en dat was ook een verandering, alle dorpen waren intussentijd wel veel groter geworden door uitbreiding van de bebouwing, waardoor het feestgedruis ook veel langer was. Dit keer heb ik me echt kunnen overgeven aan dat feesten. Als het op een bepaald moment als eens even heel druk was op de route, irriteerde mij dat niet meer zoals in de jaren van weleer. Ik hoefde immers maar dertig en geen vijftig of veertig. Daardoor was er voor mij veel meer ruimte om te genieten.  

En dat heb ik gedaan, genoten met volle teugen. Niet zozeer van de natuur, want daar maak je met zo'n massaal gebeuren niet zoveel van mee, dan kun je beter met zijn tweeën gaan wandelen. Maar ik heb echt genoten van het samenspel tussen wandelaars en publiek, van die interactie met elkaar, want met elkaar hebben we dit tot een groot spektakel kunnen maken. Zonder wandelaars is er geen publiek en zonder publiek krijg je niet deze unieke sfeer. En een ieder mag er van vinden wat ie wil, maar ik vind het een groots gebeuren en ik ben heel blij dat dit, ook in deze tijd, nog plaats kan vinden.

En ik ben zo blij dat ik dit alles weer mee kon maken. Ik wilde dit hele gebeuren zien als een feestje wat ik wilde vieren omdat ik zo blij ben dat ik weer zo goed kan lopen en het is een feest geworden. In alle opzichten!

                                                             klik

hanscke | Zondag 23 Juli 2017 - 2:40 pm | | Standaard | Zeven reacties

LEEFTIJD


 In de afgelopen periode is het begrip "leeftijd" nogal eens aan de orde geweest. In onze vakantie kwamen we natuurlijk heel veel leeftijdsgenoten tegen. Logisch, want alleen mensen die geen verplichtingen meer hebben kunnen met vakantie gaan wanneer zij dat willen, of het zijn mensen die niet op de één of andere wijze met het fenomeen schoolvakanties te maken hebben. 

Afijn, wij troffen in de vakantie dus heel veel mensen van onze leeftijd of ouder. En dan blijkt leeftijd opeens relatief te zijn. In de eerste week van onze vakantie hebben we een keer heel spontaan met verschillende campingburen om ons heen gebarbecued. Was heel gezellig en omdat de gesprekken bij dit gebeuren lekker over koetjes en kalfjes gaan, is de leeftijd altijd wel een dankbaar gespreksonderwerp. Ik bleek met mijn 66 jaar de jongste te zijn. Volgens anderen, sommigen waren de 75 al gepasseerd, was ik nog maar een jonkie en kwam ik pas kijken in pensionadoland. Heer lijk om zoiets te horen!

Ook de leeftijd van de caravan wil dan nog wel eens ter sprake komen. Onze caravan is al weer 15 jaar oud en hier en daar begint zich toch een licht verval af te tekenen. Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat we dat ding al weer 15 jaar hebben, ik zou eerder denken aan een jaar of zes, zeven, maar nee het is echt al weer 15 jaar. 

En dan past de uitspraak: je bent zo oud als je je voeltt natuurlijk ook in dit blogje. Het heeft mij nooit aangesproken omdat ik mij er niets bij kon voorstellen. Hoe moet je je dan voelen als je dertig bent, of vijftig? Dat weet je pas als je zo oud bent. 

Zo langzamerhand begin ik nu toch echt wel te voelen dat de jaren gaan tellen en dat is compleet nieuw voor mij. Komende week ga ik na 18 jaar de Nijmeegse Vierdaagse weer lopen en ik ben eigenlijk maar wat blij dat ik gezien mijn leeftijd, dit keer maar dertig kilometer per dag hoef te lopen en geen veertig of zelfs vijftig, wat ik ook twee keer gedaan heb. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat nog zou kunnen, maar daar heb ik ook niet voor getraind, want voor vier keer vijftig kilometer per dag is er wel meer voor nodig dan dat wat ik nu gelopen heb. 

Mijn beertje laat ik thuis. Die is veel te oud, al 65 jaar, om mee te gaan. Niet dat ik dat ooit gedaan heb hoor, maar op de antiekmarkt in Angers zag ik ook zo'n oud exemplaar zitten en dat bracht mij er toe om dit blogje met deze foto's te illustreren. 

Ik weet dat het moeilijk is, om de vele indrukken, die ik op zo'n vierdaagse opdoe, in woorden te vangen, maar ik ga mijn best doen als ik weer terug ben. En ik zal zeker een paar foto's maken die hopenlijk de sfeer dan weer zullen geven. 

                                klik

hanscke | Zondag 16 Juli 2017 - 1:55 pm | | Standaard | Zeven reacties

TERUGZIEN


Vooruitzien en terugblikken met daar tussenin de werkelijkheid, mooier kan ik het niet omschrijven. Voorafgaande aan het op vakantie gaan, kan ik  helemaal opgaan in het mij verheugen dàt ik op vakantie ga. Zo nu en dan zoek ik op de computer dan alvast plaatjes op van de omgeving waar we heen zullen gaan. Verlekkerd kan ik dan naar òf een kasteel, òf naar een mooie natuurfoto òf naar iets anders kijken wat verband houdt met de streek waar we naar toe gaan. 

De werkleijkheid, de vakantie zelf, geeft mij veel. Ik kan heel intens genieten van alles wat ik zie, maar ook van wat ik doe. Niets doen is er bij mij niet bij. Altijd bezig, en ook als we even "niets" doen heb ik nog genoeg te doen door te zien, te kijken, waarnemen van wat er om mij heen gebeurt en het registreren van gebeurtenissen. Maar ook de dagelijkse routine dingen zoals opstaan, douchen, ontbijt klaar maken, ik vind het allemaal even leuk om te doen.  's Morgens buiten ontbijten met een vers croissantje en stokbrood wat nog zo lekker knapperig vers is vind ik iedere dag weer een feestje, maar dat geldt ook voor het vijf uur gevoel. Meestal zijn we rond die tijd weer terug bij de caravan en wat is er dan lekkerder om òf een heerlijk koel biertje te nuttigen of, als het iets minder warm is, een lekker glas rosé. En ondertussen heerst er één en al bedrijvigheid op de camping van mensen die net zijn aangekomen en zich, vaak voor één nachtje, gaan installeren. 

Eenmaal weer thuis, kan ik dit soort dingen echt even missen. Nee, niet in de eerste dagen, want dan heb ik het druk genoeg met de was, het opruimen van allerlei spullen en de tuin weer op orde maken. Wanneer dat allemaal weer klaar is, kan ik echt gaan genieten van het terugblikken op de afgelopen weken. Ik plaats dan de foto's op de computer, ik schift de folders die ik her en der heb opgedaan en ik probeer in gedachten even terug te gaan naar de dag van, bijvoorbeeld de dinsdag, van de vorige week, van die week daarvoor en van de eerste week. Zo probeer ik mijn herinneringen en mijn ervaringen wat vast te zetten en een plekje te geven. 

Wat ik de eerste dagen een beetje mis zijn niet de croissantjes en het stokbrood, dat heb ik dan wel genoeg gehad, maar wel het vijfuur drankje, maar ook dat ebt na een paar dagen wel weg en ben ik weer reuze tevreden met mijn kop thee rond drie uur. 

Kortom ik ben weer thuis, al is het dit keer maar voor even, want het vierdaagse evenement van Nijmegen staat al aan de deur te rammelen. 

                              klik

hanscke | Dinsdag 11 Juli 2017 - 9:56 pm | | Standaard | Vijf reacties

LOIRZIEN CINQUE


De laatste dag, daarna de thuisreis en dan behoort deze vakantie ook alweer tot het verleden. Natuurlijk is niet alles zo verlopen zoals ik het vooraf in mijn fantasie voor mij zag. Soms is mijn fantasie iets te groot.

Neem de wandeltocht van gisteren. Op het kaartje zou de helft van de tocht langs de Loire gaan. In mijn gedachten zouden we kilometers over het zand langs het water lopen vergelijkbaar met het lopen langs zee, met een lekker fris windje en het het uitzicht op, net als bij Montjean,  de ook hooggelegen kerk van  St. Florent le Vieil. 

Het zou weer warm worden, dus waren we vroeg opgestaan. Tot een uur of één is het nog niet zo warm en is het wandelen nog goed te doen. Ik had de tocht zo gepland,dat het gedeelte, langs de Loire, in het tweede gedeelte van wandeltocht zou vallen, dus na énen. Lekker koel met een windje, zo was mijn gedachte. Groot was mijn teleurstelling, toen bleek dat het paadje wel langs de Loire liep, maar afgeschermd was door struikgewas en geboomte. Helemaal geen lekker fris windje. Een bloedheet smal pad, (niet het pad van de foto) met links struiken die het zicht op de rivier ontnamen en de verfrissende wind en rechts korenvelden een paar weilanden en maisvelden. Afijn, we zijn het  7 km lange pad in de hitte wel doorgekomen, maar leuk was anders. Ondertussen moest ik wel lachen om mijn eigen fantasieën die ik had toen ik deze tocht op het kaartje zag.

En zo zijn er natuurlijk wel meer dingen anders gegaan dan ik gedacht had, maar over het algemeen heb ik het prima naar de zin gehad. Veel moois gezien.Het oude gedeelte van Le Mans  was erg mooi, maar ook Angers was mooi om te zien.  De Loire heb ik weer erg mooi gevonden, maar ook van de lieflijke omgeving van de Loir zonder e en de Sarthe heb ik erg genoten.

Wat dan ook weer heel anders gegaan is dan ik gedacht had, is, dat ik veel meer zou lezen, breien, haken en webloggen. Daar is niet zo veel van terecht gekomen, daarvoor zijn de dagen veel te kort. Wat mij betreft zouden die hier wel 28 uren mogen duren ...

Maar goed, niet getreurd, breien en haken kan ik thuis ook doen, net als lezen. Ik bedoel maar... Ik ga echt weer met een tevreden gevoel naar huis. Het is weer mooi geweest

                                       klik voor de onderste foto

hanscke | Woensdag 05 Juli 2017 - 11:11 am | | Standaard | Vijf reacties