Heftig, de week die voorbij is. Op maandagmorgen wakker worden en dan horen dat er al weer een aanslag is gepleegd, dit keer in Manchester bij een concert van Ariana Grande met onder de bezoekers vele jonge meisjes, dan word ik even stil. Zo stil zelfs, waardoor het lijkt alsof ik geen woorden kan vinden voor dit afschuwelijks en misschien is dat ook wel zo.
Wat mij in deze afgelopen week wel opviel, is dat de berichtgeving veel minder heftig was dan de eerste keren dat de wereld werd opgeschrikt door een aanslag die door terroristen werd opgeëist. Raakt men er wat aan gewend, was het dodenaantal niet hoog genoeg of was het tijdstip waarop dit gebeurde meer bepalend? De aanslag in de Bataclan in Parijs telde 130 doden en het deed Europa schudden op haar grondvesten. Bij de aanslag in Berlijn waren 12 doden te betreuren, maar dit was op een kerstmarkt en kerst is toch heel wel erg verbonden met vrede.
Hoe het ook zij, het nieuws werd al heel snel weer in beslag genomen door de belangrijke voetbalwedstrijd, de UEFA finale van Ajax en Manchester. En aan het eind van deze week waren de tropische temperaturen die bereikt werden al weer hot nieuws. Tsja, het leven gaat door, ik weet het. Toch hoop ik niet dat wij al die aanslagen maar als gewoon gaan beschouwen.
Donderdag, Hemelvaartsdag, was ik sinds jaren weer eens op de bloemenmarkt van Leeuwarden. Een vrij groot gebeuren. Terwijl ik 's avonds bezig was mijn aangekochte planten in de tuin te zetten, gingen mijn gedachten even terug naar al die aanslagen. Het zal je toch maar gebeuren, dat je denkt iets gezelligs te doen, en dat je daarbij het leven verliest of dat je zomaar ooggetuige bent van al dat vreselijks, iets wat op het netvlies gebrand blijft staan.
Gelukkig gebeuren er ook hele mooie dingen, ook al is het maar klein. Dit jaar had een koolmezenstelletje zich in één van de vogelhuisjes genesteld. Al voor wij met vakantie waren, werd er al druk gevoederd en toen wij na een week terug waren, werd er nog veel drukker en intensiever gevoederd. Wanneer zouden ze uitvliegen zo was onze vraag.
Gistermiddag, toen wij na een dertig kilometer lange trainingstocht vermoeid in onze tuin neerstreken, zag ik iets op de paal zitten. Het was een heel frommelig klein koolmeesje en hoe het daar terecht was gekomen weet ik niet. Ik heb er twee foto's van kunnen nemen. Toen ik wat dichterbij kwam, begon het wat te bewegen. Er werd wat met de vleugels geschud en opeens vloog het aarzelend een paar meter weg om in de gouden regen te landen.
Naast die hele nare aanslagen, kan het leven dus ook heel mooi zijn, want reken maar dat ik genoten heb van de verschillende wandeltochten die we in de afgelopen tijd gemaakt hebben. De eerste foto heb ik een week geleden gemaakt tijdens een wandeltocht vanuit Leerdam. Het beeld van het lange pad met de vele wilgen vind ik mooi, maar evenzo de uitgestrekte verten met weilanden gevuld met boterbloemen en ander kleurig spul die we gisteren op onze wandeltocht in Zuidwest Friesland zagen, maken mij blij en gelukkig.
wilgenpaadje in de buurt van Leerdam
klik
Bloeiende fruitbomen zijn er niet meer, die tijd is, ondanks het koude voorjaar al voorbij, maar lopend op de dijk langs De Linge, tussen Leerdam en Gorinchem, valt er in deze tijd ook heel wat te beleven. Zo prachtig om te zien, al die verschilende watervogels met het jonge grut tussen zich in, drijvend op de Linge, de Lek, de Merwede en de kleinere kanalen en trekvaarten. Zo beleef ik dit jaar het voorjaar weer op een geheel andere wijze.
Een week in Nieuwland in de Alblasserwaard vliegt voorbij. Na eerst een paar dagen gewandeld te hebben, hebben we daarna, toen het wat warmer werd gefietst. De ene dag hebben we fietsend Gorinchem aangedaan en een dag later zijn we bij Ameide met de pont overgestoken naar Schoonhoven. Het is toch heel bijzonder om iedere keer weer een heel ander stukje van Nederland te zien en te beleven. En wat een leuke stadjes zijn dat om even door heen te wandelen, want ook als we op de fiets zijn, we lopen door de oude stadskernen. Lopend zie je namelijk veel meer.
Het glasmuseum in Leerdam stond ook op mijn verlanglijstje en daar zijn we heen gegaan toen het mooie weer al weer voorbij was, op zich prima getimed, want binnen bij de glasblazerij is het warm, erg warm, en daar moet je dus absoluut niet zijn als het buiten ook erg warm is.
En ja, soms moet je dan wel eens een klein ritje met de auto maken om ergens te komen waar je ook graag wilt wandelen. Kinderdijk lag net iets te ver weg om daar met de fiets heen te gaan. We hebben zelf een wandelroute van 15 km. samengesteld, omdat de bestaande route niet overal toegankelijk is voor honden. Toevallig hebben we het helemaal goed gedaan.Wij kwamen al lopend uit de richting van Oude Alblas en ja dan word je toch wel op een mooie manier verrast door al die molens.
Ook al had ik er iets andere verwachtingen van, waarom weet ik niet, maar in eerste instantie viel het mij iets tegen, ik heb wel genoten en achteraf blijven die beelden van al die molens op een rij wel hangen.
Kortom, het is weer een heerlijke week vakantie in eigen land, waar nogveel meer overte vertelen valt, maar dat doe ik wel weer eens als ik thuis ben. Het is nu met de hele oude laptop toch wel een beetje behelpen, maar behelpen hoort ook wel een beetje bij het campingleven, hoewel dat met een caravan wel meevalt.
Zo liepen wij niets vermoedend naar de molens in Kinderdijk
klik
Onvoorstelbaar. Ik loop nog dagelijks over de meisjes te prakkizeren. Nee, niet over de meisjes van Og3ne, zij redden het wel ondanks dat zij maar elfde (nog beter dan ik verwacht had) zijn geworden. Nee, ik doel op al die meisjes in Nigeria die door Boko Haram zijn ontvoerd en waarvan een deel vorige week weer vrijkwam. Ik vind het hele gebeuren onbegrijpelijk. Ik ben mij er wat in gaan verdiepen; voorzover dat gaat.
Ik ben begonnen om eerst maar eens wat meer van Nigeria te weten te komen en bij die oriëntatie schrik ik gewoon. Het blijkt dat er steden zijn zoals Laos die qua straatbeeld beslist niet verschillen van de wereldwaarmee ik bekend ben. Auto's, huizen, wolkenkrabbers, alles is er en je schijnt er ook gewoon met vakantie heen te kunnen gaan.
Hoe is het dan mogelijk dat zo'n grote groep meisjes zomaar gevangen genomen kan worden en dat niemand er ook maar iets aan doet. Hoe kan het dat de inwoners van Nigeria die het wel goed hebben, die wel goed opgeleid zijn, in dure wijken in mooie huizen wonen,dit zo maar laten gebeuren?
Ik begrijp het echt niet.
Net zo min dat ik het begrijp dat er verschillende meisjes in de buurt waar ik nu even met vakantie ben, in de Alblasserwaard, nog echt in donkere kleding, lees zwart of donkergrijs, maar vooral in rok naar school gaan.
Het één Nigeria, heeft misschien niet zo heel veel met het ander Nieuwland en Streefkerk en omgeving, te maken, behalve, dat het wel met religie te maken heeft. Het is toch op zijn minst vreemd als iemand 300 meter vanaf de camping een groot bord in de tuin heeft staan met een tekst, dat als men echte re- creatie wil, men zich tot Jezus moet richten en dat hij alleen rust kan geven.
Iedereen mag van mij geloven zoals hij wil, maar om een ander onder druk te zetten om te moeten geloven is voor mij een grens die nooit overschreden mag worden. Van dat bord in de tuin gaat dan wel geen echte dreiging uit, maar ik vind het op zijn zachtst gezegd niet sympathiek.
Voordat wat Boko Haram lijkt te doen, daarvoor heb ik helemaal geen woorden. Het blijft voor mij onbegrijpelijk dat verschillen in religie zoveel leed kunnen berokkenen aan de mensheid. En misschien is dit wel een onsamenhangend blogje, is het appels met peren vergelijken, maar het is wel wat er vandaag al wandelend zo door mijn gedachten is gegaan.
de foto's geven een beeld van Laos
Als oprecht songfestivalliefhebber voel ik mij verplicht om toch een paar woorden aan dit hele gebeuren te wijden, want natuurlijk kijk ik wel en heb ik ook wel met enig plezier naar de eerste halve finale gekeken.
Ik merk dat ik het steeds moeilijker ga vinden om een hele dag de radio aan te hebben staan, omdat ik mij niet meer zo kan vinden in de muziek van deze tijd. En dat is dan voor de tweede maal in mijn leven. De eerste keer dat mij dit gebeurde zal ik zo midden veertig zijn geweest. De muziek van radio drie sprak mij niet meer aan en ik ben toen geswitcht naar radio twee, maar het genre wat nu door radio twee gedraaid wordt ligt niet meer in mijn smaakgebied. Ik schakel dus tussen radio 538, radio 5, radio Friesland, Sky Radio of Classic FM, en dan komt er steeds een moment dat ik het zat ben en de radio uit doe.
Wanneer ik rustig met iets bezig ben wil ik tegenwoordig nog wel eens gebruik maken van Spotify, maar dat heeft dan weer het nadeel dat er geen nieuws tussendoor is.
Ik had dus heel weinig fiducie in hetgeen ik dinsdagavond zou horen, maar echt het viel mij mee en ik kijk dan ook wel met plezier uit naar de tweede halve finale. Alleen, ik deel het optimisme niet met de vele meningen die ik de afgelopen dagen gehoord heb, ik zie Og3ene niet doorgaan. De meiden zingen wel mooi, maar het nummer is niet pakkend.
We zullen zien, maar ik vind het wel leuk dat het songfestival zich weer in een behoorlijke belangstelling mag verheugen.
Vandaag waren we met de jongens op schoolreis. De Heidewachtelvereniging vierde haar 70 jarige jubileum. Vorige week pas kreeg ik het bericht onder ogen en omdat we er nu wel tijd voor hadden omdat we niet met de caravan weg zijn, leek het ons leuk deze dag bij te wonen. Om 10 uur moesten we in Hoenderlo zijn om als start van de dag een gezamenlijke wandeling met de honden te maken. Het waren er ongeveer dertig en vooral in het begin is het altijd een heel gedartel, maar prachtig om te zien. Het enthousiaste gespring, gedans en druk doenerij, kenmerkend voor de heidewachtel, zie je dan ook bij bijna iedere hond terug.
Onze honden vertonen in zo'n grote groep, heel verschillend gedrag. Hessel rukt op naar de voorste gelederen als was hij de leider van de hele roedel en heeft amper nog oog voor mij (ons), Iemand daarentegen blijft wat om ons heen draaien en circelen en wil steeds even contact met ons hebben, het zij door een goedzo Iemand of een aai over zijn bol.
Het tweede deel van de dag speelde zich af op een terrein bij een manege in Hoenderlo. Op het veld werden allerlei circuits uitgezet en demonstraties gegeven. Na elk onderdeel mochten we zelf met onze honden verschillende onderdelen van het circuit uitproberen. Zo was er bijvoorbeeld een lange buis waar honden doorheen kunnen lopen. Ik dacht dat dit voor Iemand geen probleem zou zijn, maar dat viel nog best tegen. Hij moest nog stevig aangemoedigd worden.
Van Hessel had ik gedacht dat hij het nooit zou doen, Hessel is immers claustrofobisch; zo gauw we met de auto maar een tunnel inrijden begint hij angstig te piepen, maar deze lange tunnel was geen enkel probleem. Ik zette hem er aan het begin in, iemand anders riep bij de uitgang zijn naam en roetsj, weg was hij. En toen hij ook nog een beloningskoekje kreeg was het helemaal voor de bakker en kon ik deze oefening vele malen alleen met hem doen. Hij door de tunnenbuis, ik buitenom en allebei iedere keer weer blij als we elkaar aan het eind van de tunnel troffen.
Zo hebben we nog een aantal springspelletjes gedaan, trappetje op en neer en nog meer van die leuke dingen. Het is me vanmiddag wel duidelijk geworden dat Hessel een echte spelletjeshond is. Niet zo geschikt voor de echte jachthonden oefeningen, maar die spelletjes vindt hij het einde. Misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar een club bij ons in de buurt waar ik dat zo af en toe met hem kan doen.
Rond half vier zijn we moe maar voldaan weer huiswaarts gekeerd. Wij een beetje moe, de jongens heel erg moe, zie de eerste foto links boven. Zo ligt Iemand erbij als hij het helemaal gehad heeft. Maar ik weet zeker dat de jongens een topdag gehad hebben en ook wij hebben genoten van dit hele hondengedoe. Leuk om eens een keer mee te maken.
klik
Natuurlijk was ik veel liever buiten in het mooie weer geweest, maar dit jaar laat de lente het afweten. Jammer, want ik vind het voorjaar de mooiste tijd van het jaar en ik geniet dan ook altijd met volle teugen van de verschillende bloesems en de vele tinten groen.
Iedere keer loop ik te bibberen als de jongens worden uitgelaten en ik eigenwijs ben en toch mijn voorjaarsjas aantrek en zuchtend zoek ik dan toch maar weer mijn toevlucht in de winterjas, die ik eigenlijk al lang opgeruimd had willen hebben.
Voorjaar, koningsdag, vier en vijf mei, het hoort zo bij elkaar maar dan wel onder een lekker schijnend zonnetje. Helaas, het heeft dit jaar niet zo mogen zijn. Gelukkig hebben alle festiviteiten en plechtigheden hoegenaamd geen last gehad van nare orderverstoringen of andersoortige aanslagen. Diep in mijn hart was ik daar erg bang voor, maar met een opgeruimd gemoed kan ik nu zeggen: we kunnen onze dierbare tradities gewoon in ere houden. Het is gelukkig nog mogelijk om op één plek met velen bij elkaar te zijn om feest te vieren of te herdenken. Dat geeft mij dan toch wel weer een warm gevoel.
De echte kou heeft ons er wel van weerhouden om er met de caravan op uit te trekken en om mijzelf wat op te vrolijken ben ik maar gezellig aan het kleuren gegaan. Ik had mijzelf de opdracht gegeven om dit keer alleen maar groene en gele kleuren te gebruiken, gebaseerd op de wens dat ik dit zo graag buiten had willen zien.
Gelukkig liggen er nog vele dagen in het verschiet en eens zal het weer toch wel beter worden. Dan ga ik weer heel erg genieten van al het moois wat er buiten te zien is. Ik moet het nu nog maar even doen met een foto uit een eerder jaar. Het is niet anders.
klik
|
|
