TULPENTIJD.

Het is volop tulpentijd. Ik mag dan graag door de tuin lopen en zo hier en daar een tulp afknippen om deze in een vaasje binnen te zetten. De tuin mag er uiteraard geen schade van ondervinden, dus is het een beetje uitkienen welke tulp ik zal nemen, maar meestal lukt het me wel een aantal malen. 

En wanneer ik de tulpen dan in het vaasje zet, meestal dezelfde, het tinnen vaasje wat we, mijn vader, mijn broer en ik ooit als cadeau aan mijn moeder gegeven hebben op haar verjaardag, dan zijn mijn gedachten altijd even bij haar. Zo'n vaasje zegt mij eigenlijk veel meer dan wanneer er permanent ergens een foto van haar zou staan. 

Het jaarlijkse ritueel met de tulpen in het vaasje is mij door de jaren heen heel dierbaar geworden. Ik hoor mij zelf dan denken: "Ja mam, het is weer tulpentijd, wat vond je het altijd fijn om een mooie bos tulpen te krijgen". Omdat de bos tulpen die zij kreeg altijd van een veel groter formaat waren, hebben bij haar nooit tulpen in dat vaasje gestaan.

Het is al weer meer dan twintig jaar geleden, dat we afscheid van haar hebben moeten nemen. Met zo'n vaasje komen er dan weer allerlei herinneringen naar boven, mooie maar ook minder fijne herinneringen. Maar door alles heen voel ik dat ik nog altijd met haar verbonden ben en dat ik haar soms mis. Ik voel dan opeens een verlangen om nog eens met haar te kunnen praten.

En dat vind ik nu het mooie aan zo'n vaasje, het roept dingen in mij op waarvan ik mij niet altijd bewust ben. Die ervaringen zijn voor mij echt dierbare momenten die ik niet zou willen missen en daarom koester ik mijn vaasje met tulpen. 

Wanneer de tulpen straks uitgebloeid zijn, gaat het vaasje weer in de kast om misschien verderop in het jaar nog eens gebruikt te worden wanneer het de tijd is van de fresia's, maar dat ligt minder vast dan het ritueel met de tulpen. Dat is een jaarlijks terugkerend gebeuren net als de prachtige tulpenvelden die op dit moment weer volop te bewonderen zijn. 

COLLECTORS ITEM

Vorig jaar zijn we er zo maar mee begonnen, om aan het eind van de zondagmiddag even een lekker biertje te drinken uit een mooi glas, bijgeleverd door Hertog Jan. Na een paar speciale biertjes uitgeprobeerd te hebben was onze conclusie dat we Prestige van Hertog Jan toch wel het allerlekkerste vonden. 

Afgelopen vrijdag had de Jumbo weer een aanbieding van het merk Hertog Jan en dit keer waren er ook  glazen met de opdruk Prestige. Bij elk draagkartonnetje van vier flesjes mocht er een glas meegenomen worden en natuurlijk deden we dat.

Toen ik het glas opruimde had ik er al spijt van dat ik niet gelijk twee glazen gescoord had. Ja ik had dan ook twee draagkartonnen prestige bier moeten kopen en dat vond ik eigenlijk te duur en daarom deed ik dat niet. Verkeerde zuinigheid dus, want dat tweede glas wilde ik wel erg graag hebben.

De volgende dag ging ik nadat ik even in Dokkum gewinkeld had, naar de Jumbo om alsnog het tweede bierglas op te halen. Groot was mijn verbazing toen ik de op de plek kwam waar de stelling had gestaan en daar niets meer aantrof. Het was op. Geen kans meer om in het bezit van een tweede glas te komen.

In mijzelf gekeerd om mijn teleurstelling te verwerken liep ik naar buiten, waardoor ik nogal schrok toen twee tienermeisjes van een jaar of twaalf mij aanspraken.

"Mevrouw, mogen we u iets vragen?" toen ik opkeek zag ik twee vrolijke goed uitziende opgewekte meisjes. "ja hoor, wat willen jullie weten?" antwoordde ik nog wat verstrooid en ik beantwoordde hun eerste vraag, of ik hier woonde met een  ja. en toen kwam de echte vraag: "Weet u ook hoe het komt dat er hier zoweinig gekleurde mensen zijn?" Tja wat moest ik daar nu zo gauw op zeggen. "Dit is niet het westen, hier wonen inderdaad niet zoveel mensen met een andere huidskleur maar hoe dat komt? Ik denk dat dit komt omdat hier niet zoveel industrie is" mijn hersenen werkten koortsachtig om een passend antwoord te formuleren en ik vervolgde met: "mensen met een andere huidskleur komen vaak uit andere landen en wanneer ze dan in Nederland aankomen willen ze wel graag werk vinden en dat vind je in deze streek niet zo veel."

De meisjes vonden het een goede verklaring en bedankten mij voor de uitleg. 

Lopend naar mijn auto dacht ik nog even over de vraag na. Het is inderdaad zo dat er in onze omgeving niet zo heel veel mensen met een andere huidskleur wonen, maar ik ben mij daar ook niet zo bewust van. Eerlijk gezegd zie ik het vaak niet echt, niet in die zin dat het echt tot mij doordringt dat het iemand is met een andere kleur. In ons dorp wonen een paar kinderen die geadopteerd zijn en een donkere huidskleur hebben, zo ook twee buurkinderen van mij, maar echt ik sta er nooit bij stil. Het is voor mij zo gewoon.

Het leuke voorvalletje bracht mij in ieder geval in een betere stemming. Jammer van dat tweede glas maar het is niet anders. Dankzij dat glas houd ik er wel een leuk verhaaltje aan over en dat is ook heel wat waard.  

KNEUSJE

 Dinsdagavond laat schijnt de folder van de GAMMA bezorgd te zijn waarin melding werd gemaakt van de plantjesdag die op woensdag van start zou gaan. Alle geraniums, de hanggeraniums en de fuchsia's voor maar 0.79 cent per stuk en omdat wij nogal wat van dat spul willen hebben, is het altijd even opletten wanneer de folder binnenkomt. Toen ik op woensdagmorgen de folder onder ogen kreeg, hebben we onze plannen voor die dag wat gewijzigd om 's middags onze slag te slaan. We hebben voor ruim dertig euro aan geraniums gekocht. 

Omdat het die nacht nog zou vriezen, besloten we om ze eerst nog maar een nacht in de garage te laten overnachten. Er was nog genoeg ander werk in de tuin te doen. Na een half uurtje schoffelen merkte ik dat ik toch wel wat pijn kreeg aan de rechter kant bij mijn ribben, maar na een pijnstiller genomen te hebben ging het wel weer. 's Avonds ging het echter steeds minder en 's nachts kon ik niet slapen vanwege de pijn.

De volgende dag, donderdag dus, wist ik niet meer waar ik het zoeken moest, vanwege de pijn. Zelfs ademhalen bleek een probleem te worden om van hoesten en niezen maar te zwijgen. Ik heb die dag besloten om vrijdag maar eens bij de huisarts langs te gaan. Eigenlijk wist ik wel wat er aan de hand was, ik was in het weekend tijdens de eerste wandeltocht gestruikeld en gevallen; met mijn rechterarm had ik de val wat kunnen breken en ik had gedacht dat het allemaal met een sisser was afgelopen. Niet dus. De pijn kwam pas dagen later en de huisarts stelde vast dat dit wel vaker het geval is als het om een paar gekneusde ribben gaat. Pijnstillers zouden het leven wat draaglijker maken en verder wat rustig aan doen was het advies.

Maar wat nu. In de garage stonden wel al die geraniums, klaar om in de bloembakken voor het balkon  gezet te worden en ook voor in de potten op het terras. Eerst was het plan dat ik er bij zou gaan staan om P. van raad te voorzien, maar toen ik aangaf dat ik door de pijnstillers veel minder pijn had en het misschien toch handiger was als ik het zelf deed, heeft  P. een zodanige constructie bedacht, waardoor ik vanmorgen er toch zelf mee aan het werk kon. P. vulde de bakken en potten voor driekwart met aarde en daarna zette hij dit dan op een stellage van planken die hij over de compostbank had gelegd. Vervolgens pootte ik de plantjes in de bloembakken en vulde dit aan met aarde vanuit de kruiwagen, dit alles linkshandig, om zo mijn rechterarm te ontzien.  

Het was wat behelpen, maar na enige tijd was de klus toch geklaard. Wie niet sterk is moet slim zijn en ik moet zeggen dat P. echt al het mogelijke gedaan heeft om mij mijn klus op een verantwoorde wijze te laten doen. Ik hoop dat we over een tijdje  weer volop kunnen genieten van al die fleurige potten op het terras . Hieronder een foto van hoe het in voorgaande jaren was.  

PAASHAAST

Dit jaar hadden we weinig tot geen plannen rond de Pasen. Ik zou namelijk op tweede Paasdag vertrekken om als vrijwilliger mee te gaan met een vakantiereisje van De Zonnebloem. Ter elfder ure ging dit niet door. Omdat een paar gasten zich op het laatste moment afmeldden en er daardoor te veel begeiding zou zijn heb ik mij maar teruggetrokken. Uiteindelijk sta ik bij de Zonnebloem niet als vakantievrijwilliger te boek, maar als voorzitter van regio Noord Oost Friesland. Vanuit mijn belangstelling èn om mij wat meer in de doelgroep te verdiepen zou ik maar één keertje meegaan; vandaar mijn aanbod aan de vaste vakantiestaf om mij terug te trekken.

Dit gaf dus alle ruimte om een andere invulling aan Pasen te geven. En omdat we op dit moment weer helemaal door het wandelvirus zijn aangetast, leek dit een prachtige optie.

Op de zaterdag hebben we een prachtige tocht van 30 km in Tynaarlo gelopen. Een paar dissonantjes, bij de start waren er te weinig routebeschrijvingen voor de dertig km tocht. En als men dan zegt dat er heel snel nieuwe gebracht gaan worden, dan vertrouw je daar op, maar als dan de route beschrijvingen aan mensen uitgedeeld worden die veel later zijn gekomen dan wij, dan irriteert dat wel even, zeker als het wachten dan al met al bijna een half uur gaat duren. Maar goed, de tocht was wonderschoon. Het tweede dissonantje was, dat ik struikelde over een wortel van iets, nee geen boomwortel, maar wel zoiets. Uiteindelijk maakte ik een redelijk zachte landing. Slechts een spiertje bij een rib heeft een knauw gehad, wat ik bij onverwachte bewegingen steeds voel.

Aan het eind van de tocht sprak ik met een stel die vertelden dat er tweede Paasdag ook een mooie tocht vanuit Jubbega was. Dit stond niet in het landelijk wandelprogrammaboekje vermeld, maar na wat gegoogel kwam ik het op het spoor en wij besloten om op tweede Paasdag opnieuw te gaan wandelen, dit keer 25 km.

Ook dit was een wonderschone tocht. Alleen heb ik van één ding spijt. Ik heb te weinig tijd genomen om hier en daar wat foto's te maken. Ik ben langs velden gekomen die tjokvol met pinksterbloemen stonden. Achteraf had ik daar toch graag een paar foto's van gehad. Maar telkens stoppen verstoort het loopritme, dus doe ik dat niet zo graag. Bovendien dacht ik, dat ik nog wel zoiets in mijn ONGEORGANISEERDE fotoarchief zou hebben. Het zal vast wel ergens zijn, maar ik kan het niet zo snel vinden. Of snel, ik weet niet waar ik het zoeken moet.

Tja, maar met iets minder haast, zou ik dat schoons hebben kunnen laten zien, want dan had ik opnieuw foto's van die fiere pinksterblommen genomen. Het is niet anders.

En voor u het zich afvraagt, ja de jongens, hond Hessel en hond Iemand  zijn beide keren meegeweest. Zij hebben zich voorbeeldig gedragen.

Dit is één van de twee foto's die ik wel gemaakt heb. Het is de Opsterlandse Compagnonsvaart vlakbij Hemrik

LUFFEEL

De laatste jaren heb ik weer wat meer last van hooikoorts dan voorheen. Ooit, in mijn tienerjaren en toen ik een jong-volwassene was had ik er dusdanig last waardoor ik in aanmerking kwam om behandeld te worden door middel van inentingen. Eerst heb ik een eenmalige heel bijzondere kuur vanuit Engeland gehad. De huisarts heeft mij toen twintig weken achtereen een injectie toegediend. Een paar jaar later heb ik nog drie jaar achterelkaar in de maand maart drie injecties gehad en daarna was ik nagenoeg hooikoortsvrij.

Maar vorig jaar in de meivakantie, toen we in Doeveren waren begonnen de klachten opeens de kop weer op te steken en omdat ik er behoorlijk last van had besloot ik mijn heil toch maar in wat pilletjes te zoeken. Een mens wil toch zo min mogelijk geplaagd worden door die vervelende onnodige niesbuien en jeukende ogen en als ik de reclame mag geloven, zijn er tegenwoordig nogal wat middeltjes in de handel die bij deze kwaal ingezet kunnen worden. Zo bezocht ik een drogist/gezondheidswinkel en daar werd mij het homeopathische middel Luffeel aangeraden. Het was nogal duur en samen met een buisje Hooyfree, wat me ook aangeraden werd, was ik ruim dertig euro kwijt

Toen het een paar weken geleden mooi weer begon te worden, kwam de hooikoorts ook weer om een hoekje kijken. Ik herinnerde mij opeens dat ik daar vorig jaar een middeltje voor gekocht had. Bij een inspectie van mijn medicijnkastje stuitte ik op een potje met pillen met de naam Luffeel. Ergens stond mij iets bij dat ik dat vorig jaar gekocht had vanwege de hooikoorts, maar om dat nu klakkeloos in te nemen leek mij niet zo'n goed idee. Ik begon de bijsluiter te lezen, maar ik las nergens waar die pilletjes nu echt voor bedoeld waren.

Bij nadere inspectie las ik op het potje: Homeopathisch geneesmiddel zonder specifieke therapeutische indicatie en ook de bijsluiter begon met dezelfde tekst. Nergens las ik ook maar iets in de tekst waaruit ik kon opmaken voor welke kwaal het middel luffeel bedoeld is.

Ik kwam nog een ander potje met homeopathische pilletjes tegen, ledum palustre genaam. Behalve de dosering kan ik ook hier geen enkele aanwijzing vinden waarvoor, of zo u wilt waartegen, dit middel bedoeld is. Via de zoekmachine op internet ben ik er achter gekomen dat ik deze pilletjes gekocht moet hebben toen ik erg veel last had van jeuk door de vele muggenbulten.

Luffeel heb ik ook op het internet kunnen vinden en met heel veel moeite heb ik wat informatie kunnen vinden dat dit een middel inderdaad ingezet wordt tegen niezen en loopneuzen ten gevolge van hooikoorts. Deze onduidelijkheden schijnen we te danken te hebben aan voormalig minister Edith Schippers want zij heeft de maatregel genomen dat er sinds 1 juli 2013 homeopathische middelen alleen nog maar verkocht mogen worden zonder uitleg op de verpakking en in de bijsluiter waarvoor ze bedoeld zijn.

Tja, dat geeft te denken. Op twee terreinen zelfs. Heb ik nog wel vertrouwen in die homeopathische pilletjes en heb ik nog wel vertrouwen in Edith Schippers als informateur?   

Ik weet het niet. Over beide zaken moet ik nog maar eens ernstig nadenken, maar als de hooikoorts straks toch weer de kop op gaat steken neem ik waarschijnlijk wel de aanbevolen tabletjes luffeel in, al is het maar onder het motto, baadt het niet, het schaadt ook niet. 

En wat mevrouw Edith Schippers betreft, de toekomst zal wel uitmaken hoe capabel zij werkelijk is om een kabinet voor ons in elkaar te timmeren. 

DE VERLEIDING

Soms brengt een voordelige aanbieding mij in de verleiding. De dag nadat wij in Giethoorn gelopen hadden, en wij nog helemaal in de mood van de mooie wandeltocht waren, keek ik het blad van de ANWBkampioen even door. Daar zag ik twee pagina's  vol met hele leuke hotelaanbiedingen staan voor een kort tripje. Een paar daagjes op stap en dan lekker wandelen leek mij wel wat.

Eerst maar eens even onderzocht of er ook hotels zijn, waar we met onze honden naar toe kunnen, en ja hoor, dat bleek erg mee te vallen. Bij de meeste hotels zijn huisdieren welkom.

Berg en Terblijt in Zuid Limburg leek mij heel erg leuk, wel een beetje ver rijden, maar verder een prachtige omgeving. P. was helemaal enthousiast toen ik hem vroeg of hij ook zin had om een paar daagjes weg te gaan. De agenda werd gepakt, een datum geprikt en de boeking werd gedaan.

Afgelopen weekend was het dan zo ver. Op zaterdagmorgen zijn we vroeg vertrokken en rond één uur waren we bij het hotel. Om half twee vertrokken we al voor onze eerste wandeltocht. Deze wandeling schampte langs Valkenburg, maar wij waren wel gedwongen om Valkenburg in te gaan, want hond Iemand was uit zijn jas (tuigje) geknapt. Dit hadden we boven op de Cauberg enigszins kunnen repareren, maar dit was verre van ideaal.

Helaas was het in de loop van de middag wat gaan miezeren, dus zagen we Valkenburg net als twintig jaar geleden weer niet op zijn voordeligst. Wel viel het mij op dat ik mij behalve de ruïne, weinig van Valkenburg kon herinneren. Er was zoveel wat ik volgens mij  nog nooit gezien had.

De volgende dag was het gelukkig weer stralend weer. We hebben een prachtige wandeltocht van bijna twintig kilometer door het heuvelachtige landschap gemaakt. Ik zal de vele bomen met de witte bloesem nooit meer vergeten. Zo mooi!!!!!

Met de tijdsplanning hadden we er rekening mee gehouden, dat we 's avonds met de auto nog even naar Valkenburg konden, om dit stadje bij veel mooier weer wat beter te bekijken.

We raakten even aan de praat met de eigenaresse van het hotel en zij verzekerde ons, dat het echt niet aan ons lag, dat Valkenburg er zo anders uitzag dan dat wij ons herinnerden. Om het stadje wat aantrekkelijker te maken was er in het centrum heel wat nieuw gebouwd wat oud moest aandoen. In ieder geval waren er twee nieuwe poortjes gebouwd die er voorheen nooit gestaan hadden en ook was er iets met de kades van het riviertje de Geul gedaan.

"Gelukkig", verzuchtten wij, toen we deze uitleg hoorden, "wij  waren al bang dat er iets aan ons geheugen mankeerde". Niet dus.

Alvorens wij maandag weer naar huis vertrokken, hebben we eerst nog een wandeltocht van ruim 14 kilometer gemaakt. Een beetje moe, dat wel, maar zeer voldaan reden we terug naar huis. Zo'n kort tripje is zeker voor herhaling vatbaar.