Dat is in ieder geval gelukt, we hebben startbewijzen toegewezen gekregen, zodat we dit jaar weer mee kunnen doen met de Nijmeegse Vierdaagse. Bij het Nationaal Inschrijvingsbureau staat alles keurig geregistreerd, ook al was men, toen wij de laatste keer gelopen hebben, nog niet zo ingesteld op het gebruik van computers. Tijdens een telefonisch contact werd gevraagd naar onze namen en het adres van toen en daarna kon men keurig nagaan dat wij in 1999 voor de laatste keer gelopen hebben en beloning 7 ontvangen hebben. Deze eerdere deelname zorgt er ook voor dat wij niet aan een eventuele inlotingsprocedure hoeven mee te doen.
Wie had dat kunnen denken, dat ik na zoveel problemen met de voeten, ooit weer zover zou komen dat ik hier aan mee kan doen. Hond Iemand heeft voor DE oplossing gezorgd. Hij heeft mij omver gelopen waardoor ik een scheur in een middenvoetsbeentje heb opgelopen. Dit was de aanleiding om bij mij een CTscan te laten doen waar uit bleek dat ik aan osteoporose lijdt. Nu ik hiervoor ruim drie jaar medicijnen gebruik, lijkt alles weer in de ruste gekomen te zijn en kan ik weer lopen!
Deze keer ga ik zeker niet meer de afstand van 50 km lopen en ook niet de 40, maar we doen het op een "koopje", we lopen de afstand die bij onze leeftijd hoort, 30 km per dag. Dat betekent, dat we 's morgens niet meer om vier uur of om zes uur hoeven te vetrekken, maar rond zeven uur van start kunnen gaan en dat we 's middags dan ook al weer op een redelijke tijd kunnen finishen. Dat heeft mij doen besluiten om niet meer, zoals we in het verleden wel deden, een kamer in Hotel het Wapen van Elst te boeken, maar een slaapplaats in Nijmegen te gaan zoeken. Mogelijk kunnen we dan 's avonds nog gezellig even een uurtje de stad in.
Mijn vraag aan de lezer is dan ook, is er ook iemand die ons zelf, of via via, en natuurlijk tegen het gebruikelijke tarief een slaapplaats voor ons weet. Ik houd mij van harte aanbevolen. Naast deze oproep weet ik dat ik ook via een bemiddelingsbureau aan een slaapplaats kan komen, waarchijnlijk gaat dat dus ook wel lukken.
Nu het lopen nog. Daar zal ik echt nog wel wat voor moeten trainen, maar dat doe ik (doen we) in de komende tijd met veel plezier. Samen met de honden natuurlijk, alleen Hond Hessel en Hond Iemand trainen voor nop, want zij mogen niet mee. Voor hen moeten we dus ook nog opvang regelen, maar ook dat gaat wel lukken. Nu het volbrengen van de tocht nog......
klik
Dit is een foto van de Slachtetocht in 2008, ruim 42 km, maar weliswaar één dag.
Afschuwelijk, binnen een week komt via het nieuws in beeld wat de gevolgen zijn wanneer er onzorgvuldig omgegaan wordt met sesksueel getinte foto's of filmpjes.
Wat er ook over Patricia Paay gedacht wordt, het feit blijft dat zij zwaar gebukt gaat onder het feit, dat er filmpjes van haar zijn verschenen die niet voor de ogen van jan en alleman bedoeld zijn geweest. Je kunt je afvragen waarom ze het nodig vond en wat het nut was, dat deze filmpjes ooit gemaakt werden, maar het is waarschijnlijk nooit met de bedoeling gebeurd om deze via internet openbaar te maken.
Net zo min als het de bedoeling van Onur uit Enschede is geweest, dat er een naaktfoto van hem rond zou gaan op Whatsapp of Instagram. Deze jongen heeft geen andere uitweg meer gezien dan zijn leven te beëindigen door van een flat te springen.
Het lijkt of we al een eeuwigheid gebruik maken van de digitale snelweg, maar uiteindelijk is dit nog maar een paar decennia. En met al het moois van nieuwe ontwikkelingen, heeft alles ook zijn keerzijde. Zo door de tijd heen ontdekken we steeds meer dat er ook via de digitale snelweg slachtoffers vallen en dat er maatregelen genomen moeten worden. Net als in het wegverkeer zullen er regels moeten komen wat wel en niet geoorloofd gedrag is en dat er boetes staan op overtredingen.
Het zal vast niet makkelijk zijn om daar een sluitend systeem voor te ontwikkelen, maar het kan ook gezien worden als een nieuwe uitdaging om aansluiting te blijven houden met het bepalen wat de normen en waarden van anno nu zijn.
Je kunt je namelijk af vragen, is het wel zo gewoon om na de seksuele revolutie van de vorige eeuw zo makkelijk en losjes en zo open met onze persoonlijke seksualiteit naar buiten te treden, of is het misschien tijd om toch maar een stapje terug te doen en in deze dingen iets meer behoudender te worden om het persoonlijke privéleven iets meer te waarborgen.
De schaamte over de schending van zijn persoonlijke privé is deze jongen fataal geworden. Misschien heeft hij gewoon mee willen doen met wat sommige Nederlandse tieners ook doen. Het maken en delen van foto's hoort voor sommigen van hen bij het ontdekken van- en leren omgaan met de seksuele ontwikkeling. Het zou kunnen dat de gevolgen van deze actie voor deze jongen van Marokkaanse afkomst de schaamte nog heviger heeft gemaakt waardoor hij tot deze wanhoopsdaad gedreven is.
Ik hoop van ganser harte dat men bezig gaat om goede regels te ontwerpen om het ongevraagd verspreiden van naaktfoto's (sexting genoemd) tegen te kunnen gaan en dat daarbij een zodanige preventieve werking vanuit zal gaan waardoor het in de toekomst zoveel mogelijk voorkomen kan worden dat er slachtoffers vallenals gevolg van deelname aan het digitale verkeer.
klik
Het komt de laatste jaren steeds vaker voor, dat ik naar een theatervoorstelling in een dorpshuis ga. Zo heb ik vorig jaar De Groene Mile in Broeksterwoude gezien, en in de loop der tijd een aantal prachtige hele maatschappijkritische voorstellingen zoals Katarsis, Kredo en Krimp, geschreven door Gerrit Breteler en gespeeld in kleine dorpskroegen zoals bijvoorbeeld in Lioessens en Oudkerk.
Een paar dagen geleden ben ik met de Red Hatters, (ja, u leest het goed, uiteindelijk ben ik na lang wikken en wegen de Rode Hoed toch trouw gebleven) naar de voorstelling Coco Chanel in De Westereen geweest en ook deze avond heb ik weer genoten. Om vakmensen aan het werk te zien hoef je dus echt niet altijd naar het grote theater te gaan en dorpshuizen bieden tegenwoordig veel meer aan dan alleen de onderbroekenloltoneelstukken.
Inez Timmer, ik ken haar nog vanuit een ver verleden toen ze zangeres was bij de Friese folkgroep Irolt, speelde de solomusical mademoiselle Coco. Inez Timmer, is nadat ze bij Irolt weg is gegaan, naar de theaterschool gegaan en is nu internationale musicalactrice, theatermaakster en zangeres. Ze speelde in Duitsland, Oostenrijk en Nederland in meer dan dertig musicals.
In deze boeiende solomusical brengt ze op een prachtige manier het leven van Coco Chanel in beeld. Zo heb ik nooit geweten dat deze modeontwerpster een groot tegenstandster was van de korsetten die de dames begin vorige eeuw allemaal droegen en dat mede door haar toedoen de meer casual sportieve mode haar intrede heeft gedaan.
Ook ben ik door deze voorstelling veel meer te weten gekomen over de beroemde parfum Chanel 5. Het was het eerste kunstmatige parfum dat vrouwen niet naar bloemen deed ruiken. Volgens Chanel moet een vrouw als een vrouw ruiken en niet als een roos! In het begin was de parfum niet te koop, maar werd bij aankoop van een kledingstuk een flesje parfum cadeau gedaan wat weer een stimulerend effect op de verkoop van de kleding had.
Boze tongen willen nog wel eens van collaboratie spreken, want inderdaad, bij de dubbelrol die Chanel in de oorlog gespeeld heeft zijn zeker wel vraagtekens te plaatsen.
Het moge duidelijk zijn, ik heb weer een topavond beleefd in het verbouwde Badhûs in Zwaagwesteinde, zoals het dorp in het Nederlands heet. En dat voor maar 7 euro vijftig. Om mooi theater te kunnen zien hoef je dus echt niet altijd naar grote schouwburgen met hun peperdure entreeprijzen. Ook in het klein valt er tegenwoordig van alles te beleven.
klik
Afgewezen of toch niet? Als bij toeval zag ik eind december in de wekelijkse HUIS aan HUISkrant bij de Gemeentemedelingen een oproep staan om zich aan te melden voor stembureaulid voor de komende verkiezingen. Ik twijfelde geen moment, want dat is nu precies wat ik heel erg leuk vind, de ganse goegemeente aan mijn oog voorbij zien te trekken, dus meldde ik mij aan.
Direct de volgende dag ontving ik een bericht dat mijn aanmelding was ontvangen. Daarna heb ik lange tijd niets meer vernomen, maar ik troostte mij met de slogan "geen bericht is goed bericht".
In de afgelopen week ontving ik dan eindelijk bericht. Er waren vele aanmeldingen binnengekomen en men wil mij graag als teller inzetten.
Tsja, ondanks dat ik veel en veel liever als stembureaulid was ingezet, u kent nu mijn motivatie, ga ik nu toch maar op als teller. Vele jaren heb ik mij afgevraagd hoe men aan de mensen komt die of stembureaulid zijn, maar ook hoe na afloop het telwerk verricht wordt.
Hoewel mijn motivatie om het telwerk te doen van iets mindere kwaliteit is, is het dus wel terdege ook aanwezig. Ik ben gewoon heel benieuwd naar hoe de gehele organisatie van zo'n stembureau verloopt. Dit jaar krijg ik dus de kans om dat van dichtbij mee te gaan maken.
Een beetje jammer vind ik het wel dat ik geen stembureaulid mag zijn, het voelt toch een beetje als afgewezen zijn, hoewel dat nergens staat, maar ik heb de functie van teller dus wel geaccepteerd. Ik ben benieuwd en ik kijk dus reikhalzend uit naar de verkiezingsdag!
KLIK
Dit is een oude afbeelding gevonden op het internet. Bij ons in het dorp is het verkiezingsbord nog bijna leeg!
En weer stopte de bestelbus niet voor onze deur. Elke dag komen er wel twee of drie van die grote, meestal witte, bestelbussen door onze straat om her en der pakketten af te leveren.
Omdat ik begin januari een soort jurk had besteld, die uit Engeland moest komen, verwachtte ik eigenlijk al vanaf veertien dagen geleden, dat er een bus voor ons huis zou stoppen en dat er dan een zeer gehaast jongmens door ons hekje zou komen, aan zou bellen, mij wel of niet zou laten tekenen om vervolgens met grote passen terug te keren naar de auto, geen tijd meer hebbend om het hekje weer te sluiten en met een flinke dot gas gevend op weg zou gaan naar het volgende adres. Maar dit alles gebeurde maar niet.
Na onze dagelijkse wandeling met hond Hessel en hond Iemand, bleek bij thuiskomst ons hekje steeds weer dicht te zitten. En zo kwam het dat ik tijdens zo'n rondwandeling begon te fantaseren over hoe het in de toekomst wel eens zou kunnen gaan met het bezorgen van al die spullen die on line besteld waren. Volgens mij zat er vast wel brood in voor één of twee plaatselijke inwoners. Misschien zou het eerst vanuit een huis of een garage kunnen gebeuren. Alle pakjes die niet in ontvangst genomen konden worden omdat men niet thuis was zouden dan naar dat éne adres in het dorp gebracht kunnen worden. Met een beetje een leuke aankleding van een garage bijvoorbeeld zou er sprake kunen zijn van een nieuw soort "winkel" maar dan van deze tijd.
De inwoners van het dorp zouden daar dan tegen een vergoeding van een euro hun pakket kunnen ophalen. Geen gedoe meer met de buren die er flauw van worden om steeds maar weer pakketten aan te moeten nemen en ook het ritje naar het naburige dorp met een postagentschap blijft hun dan bespaard.
Het leek me een mooi plan, totdat ik gisteren in een artikel las dat er butlercases zijn ontwikkeld. Dat is een wat grotere opvouwbare box die aan de muur geplaatst is, waar het pakket dan in gestopt kan worden en met een simpele klik kan de box op slot gedaan worden, want ja we moeten natuurlijk wel rekening houden met de mensen aangesloten bij het inbrekersgilde, want die kunnen letterlijk alles gebruiken.
En weg is mijn mooie masterplan. die hoef ik dus niet meer uit te werken.
Inmiddels is de jurk uit Engeland bij mij aangekomen, maar dit keer niet door toedoen van zo'n jongmens in zo'n witte bus. Misschien is hij wel langs geweest, maar aan het hekje te zien zou je het dus niet zeggen, want dit heb ik bij thuiskomst altijd dicht aangetroffen. Vandaag vonden we een kaartje bij de post dat het bij het postagentschap opgehaald kon worden.
Rest mij nog te vermelden dat ik de "jurk", te dragen op bijvoorbeeld een spijkerbroek, erg mooi vind. Ik verwacht er dan ook veel plezier van te hebben. Het was iets wat als banner zomaar op de computer voorbij kwam en omdat het wel bijzonder was, maar niet duur, heb ik de gok gewaagd dit maar te bestellen.
En zo doen we zaken in heel Europa, jurken uit Engeland, schoenen uit Duitsland, een kalender uit Duitsland en de nodige spullen die gewoon uit Nederland komen. En die witte busjes maar rijden. Misschien heeft zo'n butlercase inderdaad wel toekomst.
Of mijn pakketje ook echt met de boot is gekomen weet ik niet, het is wel lang onderweg geweest, bijna drie weken.
klik
|
|
