Als breimuts ben ik zo langzamerhand toch wel op een leeftijd gekomen, dat ik mij er op kan voorstaan dat ik enige kennis èn levenservaring heb, maar van een cursus burlesque had ik nog nooit gehoord. Tussen een bloedserieus artikel "FNP ziet af van kamerverkiezingen" en "Rugzakje met geld om te kunnen blijven leren" vond de Leeuwarder Courant van vandaag het nodig op diezelfde bladzijde flink uit te weiden over de burlesqueshow die tien vrouwen afgelopen zaterdag gaven in theater De Harmonie. Het was zeker niet bedoeld als een recensie; het was echt een halve pagina vullend artikel, compleet met foto.
Na het artikel gelezen te hebben wist ik zo ongeveer wel wat burlesque of burleske, zoals het ook wel geschreven wordt, inhoudt. Het is als het ware 'de kunst van het verleiden' , maar het is geen striptease, zo las ik, ook al gaan de schaarse kleren uit en worden borsten fier geshowd al dan niet met tepelkwastjes.
Nieuwe woorden, ik ben er gek op, dagen mij uit om verder op onderzoek te gaan, dus raadpleegde ik google natuurlijk. Het schijnt dat er in 2010 een film uitgekomen is met deze titel met in de hoofdrollen Christina Aguillera en Cher.
Wikipedia leerde mij dat burleske een kluchtig gedicht of blijspel is en dat het in de zestiende eeuw in Italië is ontstaan. Later kreeg de term burleske maar nu gespeld als burlesque in de VS een heel andere betekenis. Deze term refereerde aan variétéachtige shows in nachtclubs en het fenomeen burlesque kende zijn hoogtepunt in de jaren 1860 tot en met 1940.
Kennelijk wordt er middels cursussen geprobeerd om dit alles weer nieuw leven in te blazen en vond de Leeuwarder Courant het nodig dit aan zijn lezerspubliek kenbaar te moeten maken. Het artikel had als kop: Kinky la Rouge viert haar vrouwelijkheid, met ondertitel: Poseren als een pin-upgirl, sexy bewegen als Marilyn Monroe en teasen als Dita von Teese, (laatst genoemde schijnt een ster van deze tijd te zijn op dit gebied) . Tien Friese vrouwen ontpopten zich tot spannende verleidsters door een cursus burlesque zo begint het artikel.
Ik geloof niet dat zo'n cursus aan mij besteed is. Ik houd het maar gewoon bij breien en ik ga mij steeds meer verzoenen met het feit dat ik zo langzamerhand bij de klassieke oudheid ga horen. Uiteindelijk is dat ook heel mooi, maar dan op een geheel eigen wijze.
klik
Afgelopen zomer zag ik in het stadje Autun in Bourgondië onder andere deze prachtige poort.
Nog net op tijd, voor dat iedereen mij het gras voor de voeten wegmaait, maak ik MIJN WOORD VAN HET JAAR vast bekend. Ik had er nog nooit van gehoord maar opeens was het er, net als al heel lang geleden, de sneakers, de whoody en zo zullen er vast nog wel meer woorden te vinden zijn die mij zeker niet als traditioneel in de oren klinken.
Dat is dus ook niet het geval met het woord Onesie. De laatste keer dat kleindochter Rixte hier was liet ze mij vol trots de nieuwe aankoop zien die ze die dag, toen ze op doorreis in Amsterdam even hadden aangelegd, gedaan had. "Kijk oma, vind je hem mooi?" "Ga je Onesie maar lekker aantrekken", zei haar moeder vervolgens en op mijn vragende blik legde ze uit: "Haar tijgerpak van vorig jaar wordt te klein en het ziet er zo langzamerhand zo afgewassen uit." Met die uitleg begreep ik zo ongeveer wat er bedoeld werd, maar ik had nog nooit van dat woord gehoord en het klonk mij nog wat vreemd in de oren.
Toen Rixte even later beneden kwam zei ik natuurlijk dat het mij een heerlijk pak leek daarmee het woord onesie vermijdend en zonder het nadrukkelijk een huispak te noemen.
Ik kon mij geen voorstelling maken hoe ik dat woord zou moeten schrijven totdat ik deze week de reclamefolder van Kruidvat even doorkeek. En daar stond een Onesie afgebeeld en genoemd en aangeprezen met van zoveel voor zoveel. En ja hoor een dag later zag ik het ook al in de Actionfolder staan.
Het zal vast wel aan mij liggen, maar het duurt altijd wel even voordat nieuwe woorden aan mijn vocabulaire toegevoegd gaan worden. Vanaf 30 november kunnen er woorden aangelverd worden bij de link "woord van het jaar" en ik ben stellig van plan om dit woord Onesie in te gaan sturen. Of sla ik dan een flater omdat het woord al héééél lang bestaat?
Het is ieder jaar maar weer afwachten hoe het gaat met de bladeren van het geboomte achter ons huis. Is het een noord-noord westelijke wind, dan hebben we weinig overlast, maar wanneer het zoals gisteren een stormpje is vanuit de zuidwestenhoek dan krijgen wij de volle laag.
Vandaag wist ik dus wel wat ik doen moest. Maar we zijn eerst maar begonnen met het opruimen van alle kuipplanten. De eenjarige bloeiers naar de composthoop en de overwinteraars naar de garage.
Meestal word ik een beetje treurig van deze opruimwerkzaaheden, maar dit jaar had ik er totaal geen last van. Ik heb een mooie zomer gehad, waarin we veel gedaan hebben en ik vind het nu ook wel even lekker dat het buitenleven voor een poosje voorbij is en dat het de komende tijd meer een kwestie is van toch elke dag verplicht een klein uurtje naar buiten. Dat is vroeger ooit één van de redenen geweest waarom ik zo graag een hond wilde. Je moet dan gewoon naar buiten, weer of geen weer.
Na het opruimen van de kuipplanten stond dus het blad harken op het programma. Naast ons waren de buren bezig met bladblazen. Wij hebben ooit ook wel eens zo'n apparaat gehad, maar het beviel ons van geen kant.
Tijdens het bladharken gingen mijn gedachten nog even terug naar afgelopen zaterdag. Wij hadden voor het eerst een familiedag, met wij bedoel ik ons, broer en zus en alle aanhang. We waren met ons negenen en drie honden en we hebben ons prima vermaakt bij kasteel Groeneveld in Baarn. Mijn grote angst was steeds, dat de storm van gisteren een paar dagen eerder zou plaats vinden, waardoor alle bomen in het park al kaal zouden zijn.
Maar gelukkig, we hadden wind mee, de storm stak op, precies één dag na onze meeting. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij mede door het mooie weer, een prima dag gehad hebben waar ik met heel veel plezier op terugkijk. De wandeling door het mooie park van het landgoed, waar het ook nog eens toegestaan was dat de honden los mochten, de bezichtiging van het kasteel en daarna het gezellig met elkaar eten, het was een waar feestje.
Tegenwind in mijn leven is op dit moment totaal niet aan de orde. Alles gaat lekker naar wens en wat dat betreft hoop ik dat het mij nog lekker een tijdje voor de wind blijft gaan.
Het park in Baarn. Gelukkig hoef ik hier geen blad te ruimen...
Het gebeurt niet zo heel vaak, maar soms geef ik mijzelf een cadeautje, tenminste als ik dan bij de kassa niet te lang hoef te wachten voordat ik kan afrekenen.
Nadat we, P. en ik, onze wekelijkse boodschappen bij de groenteman en de slager gedaan hadden, liepen we nog even door het winkelcentrum, want ik was op zoek naar een shawl. Dat slaagde niet, maar op de terugweg zag ik bij de Marskramer een uitstalling van een aantal enorme kleurdozen. Ik ben gek op kleuren die gerangschikt zijn, dus ik moest even kijken. Het waren Bruynzeelpotloden, volgens mij wel een aardig merk, en dat voor maar tien euro.
"Zal ik die mijzelf maar eens cadeau doen?" vroeg ik P. "Tuurlijk, moet je doen", was zijn antwoord en zo toog ik met het grote blik naar de kassa. Omdat het meisje van de kassa langdurig in gesprek was met een andere medewerkster van de winkel, kreeg ik tijd om mij te bedenken. Ik had immers wel kleurpotloden, wat voegde dit toe? Veel extra nuances in kleuren, dat wel, maar toch.
"Kom maar"", zei ik tegen P., "ik leg ze wel weer terug, ik heb eigenlijk ook wel kleurpotloden genoeg." Maar dat krijg ik dan weer niet voor elkaar. P. blijft er dan bij dat ik dat graag wilde hebben en dat ik dat dus gewoon moet kopen.
Inmiddels waren de dames ook klaar met hun gesprek en nog net op tijd richtte de caissière zich tot mij met de vraag: "U wilt dat afrekenen?" en daarmee verzoende ik mij met de aankoop omdat het uiteindelijk niet om zo'n grote uitgave ging.
Afgelopen weekend heb ik de tijd gevonden om maar weer eens een mandala in te kleuren. Iets wat ik niet heel regelmatig, maar toch van tijd tot tijd wel eens doe. Het brengt wat rust in mijn hoofd en het werken met al die kleuren geeft wel een lekkere gemoedstoestand.
Tijdens het kleuren merkte ik wel dat het kiezen van kleuren er niet eenvoudiger op geworden was. En eerlijk is eerlijk, de kwaliteit van de kleurpotloden is niet helemaal wat ik gewend ben, de kwaliteit van de tien kleurpotloden van het merk 'van Gogh' is toch net een klasse beter.
Dit is niet de mooiste mandala die ik ooit gekleurd heb, maar het zijn wel hele vrolijke kleurtjes die ik gebruikt hebt. Ik ben toch echt wel even lekker bezig geweest met al die kleurtjes.
klik
Het was me het weekje wel. Toch met enige spanning wachtte ik af hoe de verkiezing in Amerika zou gaan verlopen, eigenlijk in de veronderstelling verkerend dat het een gelopen race voor Hillary zou zijn. Niet dus. We moeten het met bullebak Trump doen. Ik geef hem niet het voordeel van de twijfel. Verder dan een: we moeten maar zien hoe het gaat, kom ik niet. Ik hoop alleen dat het onze binnenlandse politiek niet verder beïnvloedt, want van over en weer een partijtje met modder gooien houd ik dus helemaal niet.
En toen, een dag voordat Sinterklaas zou aanmeren, wat gelukkig redelijk goed verlopen is, werd ik opgeschrikt door de dood van Leonard Cohèn.
Echt een heel groot fan ben ik nooit geweest, maar toch was ik geraakt. Zo erg zelfs, dat ik last kreeg van heimwee naar het verleden. Heimwee naar mijn eerste huwelijk van heel, heel lang geleden. We waren een piep jong gezin met twee kleine kinderen en we hadden weinig geld om te besteden, alhoewel we waren de allerarmste periode toen al voorbij en zo heel af en toe konden we ons iets permitteren. Zo zagen we op een herfstachtige avond in de supermarkt in een bak met afgeprijsde artikelen een LP van deze zanger voor nog geen tien gulden.
We zullen vast een hele warme gezellige vrijdagavond met veel kaarslicht gehad hebben, terwijl we de muziek van deze LP draaiden. Dat waren de goede momenten. Net als de eerste keer toen we naar de intocht van Sinterklaas in Dokkum gingen. Wat vond ik het een wonderschoon stadje, niet wetend, dat ik daar een half jaar later zou wonen. En daar woonde toen ook al de man met wie ik nu al heel veel jaren getrouwd ben, half december al 36 jaar.
Vreemd hoor om na zovele jaren, door het horen van bepaalde muziek, opeens heimwee te krijgen. Heimwee naar flarden van een stukje leven uit een ver verleden die ik als goed ervaren heb. Want naast deze mooie momenten herinner ik mij ook nog heel goed de felle ruzies die er van tijd tot tijd waren en wanneer dit het geval was kon ik absoluut die stem van Leonard Cohèn niet verdragen. Die stem raakte mij dan in zo'n diepe laag van verdriet en dat wilde ik echt niet voelen.
In zijn latere werk, toen zijn stem nog lager en dieper was geworden, was voor mij de magie verdwenen, toen raakte hij mij niet meer tot op het bot. Vanaf die tijd ging men hem opeens ook Cohen noemen in plaats van Cohèn met de klemtoon op hen.
Ach ja, vervlogen tijden. Gelukkig heb ik in de loop der tijd geleerd het verleden los te laten en in het hier en nu te leven en nu ik die kunst des levens machtig ben, kan ik het mij veroorloven om zo wanneer dat uitkomt even terug te keren naar het verleden.
Vandaag ligt dat melancholische gevoel al weer achter mij en richt ik mij weer op dat wat komen gaat, al vond ik het wel prettig om woorden te vinden voor datgene wat mij beroert.
klik
Gelukkig, ik ben toch net iets minder dom dan dat ik dacht. Opeens was er een grote ophef over de tentoonstelling over Alma Tadema. Wie? dacht ik, want ik had er nog nooit van gehoord. Hier en daar was ik de naam wel eens in een straatnaam tegengekomen, maar het zei mij verder niets.
De grote artikelen in de Leeuwarder Courant met daarbij verschillende afbeeldingen van zijn werk trokken wel zoveel de aandacht van mij, waardoor ik zeker deze tentoonstelling wilde bezoeken. In een groepje, of alleen, het maakte mij niet uit, ik wilde dit zien.
Oudcollega en vriendin D. is onlangs ook in het rijk der pensionado's aangekomen, heeft net als ik, en met ons zovele andere pensionado's, ook een museumjaarkaart aangeschaft, dus toen we een afspraak wilden maken om samen weer eens iets te gaan ondernemen, was de keuze al snel gemaakt.
Voor het museumbezoek heb ik google even geraadpleegd. Ik wilde in ieder geval iets meer van deze schilder weten dan alleen zijn naam. Het schijnt dat hij in Dronrijp is geboren, een paar jaar naar het gymnasium in Leeuwarden is geweest, maar dat hij tijdens die schoolperiode ziek is geworden en daarom toen mocht gaan doen wat hij graag wilde. Dat was schilderen.
Afijn, via de kunstacademie in Antwerpen is hij schilder geworden, naar Engeland verhuisd en daar heel beroemd geworden. Zijn meeste werken tonen scènes uit vooral de klassieke oudheid, geschilderd na een zorgvuldig archeologisch en architectonisch onderzoek. Hollywood-regisseurs gebruikten als bron zijn schilderijen om hun visie op de antieke wereld te ontwikkelen. Heel mooi, maar ik was toch meer onder de indruk van de schilderijen met de lieftallige dames of bloemen. De geplaatste popup onder dit blog, de rozen van Heliogabalus is één van zijn beroemdste werken.
Bijna iedere dag staat er wel een klein artikeltje over deze tot Engelsman genaturaliseerde Fries in de krant. Zo las ik maandag, dat men na aanleiding van een schilderij van hem, The finding of Mozes, een kerkdienst had gehouden, geleid door een dominee uit Dronrijp. En dat terwijl de schilder zelf atheïst was.
Vandaag las ik in de krant dat er al 50.00 bezoekers zijn geweest. Ook de museumdirecteur vindt dit heel bijzonder, want, zo laat hij weten, Lawrence Alma Tadema was tot zes weken geleden helemaal niet zo bekend. De intentie was om hem te willen verbinden met de film en men heeft iets willen zeggen over roemen hoe dat op en neer kan gaan. Dat is in de media goed opgepikt, alsdus de museumdirecteur.
Toen ik dat las voelde ik mij helemaal niet meer zo dom. Geen wonder dat ik nog nooit van hem gehoord had. Maar het is wel een mooie tentoontenstelling en zeker de moete waard om te bekijken. Ik heb echt genoten.
pop up van het meest beroemde schilderij, het werd goed bewaakt want de geschatte waarde is 36 miljoen!
KLIK
Met lede ogen zie ik de dag naderbij komen dat wij, de wereld, afscheid moeten nemen van president Obama. Wat was ik enthousiast toen hij, als eerste gekleurde man, in Amerika, de touwtjes in handen kreeg. Ik vond het hoopvol. Ruimte voor de mens om te kunnen zijn wij hij is, ongeacht kleur of afkomst
Na vier jaar waren er geen echt zichtbare veranderingen, althans voor mij niet, want ik heb mij er niet echt in verdiept, behalve dat ik weet dat het zorgstelsel veranderd is, een verbetering voor de mensen met een smalle beurs, Obama bleef voor mij de juiste man op de juiste plek en ik was toen blij met overwinning bij de herverkiezing.
Over een paar dagen zal ik helemaal niet blij zijn, wie er ook wint. Het is voor mij een kwestie van hopen dat de minst slechte het stokje zal gaan overnemen. En dat is dan Hillary; op grond van het feit dat zij iets meer politieke ervaring heeft.
Was zij een andere vrouw geweest, hoogstaander en minder brallerig en niet mee gegaan was in die afgrijselijke vertoning met die afschuwelijke Trump, zich staande had weten te houden door afstand te nemen van dat met modder gooien naar elkaar, ja dan was ik misschien wel enthousiast geweest. Net zo enthousiast als destijds bij Obama. Maar ik kan er nu niet warm voor lopen dat Amerika mogelijk straks een eerste vrouwelijk president zal hebben. Inderdaad wel een mijlpaal, omdat vrouwen pas honderd jaar wat stemmen betreft dezelfde rechten hebben dan mannen.
Ik kan dan ook wel begrijpen dat een Beyoncé het bij een overwinning van Hillary met heel veel vrouwen wil gaan vieren dat een vrouw er in geslaagd is om president van Amerika te worden; dat feit vind ik ook wel belangrijk, alleen jammer dat het HIllary moet zijn, want ik zou haar niet graag als rolmodel voor de jonge vrouw van nu willen zien, want zo hoeft het wat mij betreft niet.
klik
|
|