Eén van de geneugten van het pensionada zijn is om in de nazomer nog een keer met vakantie te kunnen gaan. Dit doen we nu dat kan, in plaats van de herfstvakantie. De avonden zijn in vergelijking dan nog behoorlijk lang, wat in de herfst niet meer het geval is. Dan is het vanaf half zeven binnen zitten en dat is met twee honden in een caravan niet echt je dat. Dit jaar zijn we in Doorwerth neergestreken en het mooie weer wat we hebben voelt als een cadeautje.
Het is een prachtige omgeving en we hebben alweer het nodige ondernomen. Zoveel zelfs ,waardoor het bloggen er een beetje bij in dreigt te schieten. Doorwerth is een plaats, net op de grens van de bossen en de uiterwaarden. Ik vind dat zo'n prachtige combinatie. Het begin van een wandel- of fietstocht is daardoor steeds weer anders dan het eind. En er valt iedere dag zo veel te zien en te beleven, waardoor het gewoon moeilijk wordt om te kiezen welk onderwerp ik zal nemen, maar dan is het er toch opeens.
Ik dacht niet bekend te zij in deze omgeving, maar gisteren was er toch zoiets als een flash back. Ik weet zeker, dat ik kasteel Doorwerth nooit gezien heb. De plaats Heveadorp heb ik vroeger op school wel moeten leren, maar het hoe en waarom is mij toen verder ontgaan, behalve dat het iets met schoenen van doen had. Inmiddels ben ik helemaal met de geschiedenis van dit dorp op de hoogte. In 1914 ging in Doorwerth op het landgoed Duno de modelboerderij Huis ter Aa failliet en werd het particuliere bezit verkocht aan een Groninger ondernemer die de N.V.Nederlandse Rubberfabrieken Hevea oprichtte. Hij nam zijn personeel uit Groningen mee, liet huizen voor hen bouwen en zo is Heveadorp ontstaan.
Maar al lopend vanuit Heveadorp kwamen we op een ander landgoed terecht. Dit bleek landgoed De Westerbouwing te zijn en daar gebeurde het. Bij het uitzichtpunt over de Rijn richting Nijmegen raakten we met een man in gesprek en toen ik vroeg of dit dan de plek was waar vroeger de "wereldberoemde" speeltuin De Westerbouwing had gestaan, begon de man, hij woont hier in de directe omgeving, enthousiast te vertellen. Als ik mij omdraaide zag ik de de plaats waar vroeger de kabelbaan was geweest....(zie inzetfoto)
Heel langzaam gingen bij mij de deurtjes naar de herineringen open. Vroeger waren er vanuit Apeldoorn heel wat schoolreisjes naar de Westerbouwing en ik weet bijna wel zeker dat ik daar ook wel eens met een schoolreisje naar toe ben geweest. Alleen zijn er helemaal geen foto's van die tijd. Op schoolreisjes werden zelden foto's gemaakt. Waarschijnlijk was dit de speeltuin waar ik mijn nieuwe witte schoenen zo verschrikkelijk beschadigd heb op die hele grote glijbaan. Elke keer dat ik naar beneden was gegleden was er aan de zijkanten van de schoenen een laagje verf afgeschuurd. Ik had het na de tweede keer al wel gezien, maar het ging zo lekker. In de verdere zomer moesten mijn schoenen steeds opgelapt worden met witsel. Echt mooi werden ze daar niet meer van.
Ach, de Westerbouwing, een begrip in Apeldoorn. Met de bus naar Arnhem, dan een eindje met de boot over de Rijn naar de Westerbouwing. Een uitje dat klonk als een klok. Ik hoor het sommige meisjes op school nog zeggen: wij zijn zaterdag naar de Westerbouwing geweest.
Eigenlijk ben ik er wel benieuwd naar of er nog mensen zijn die zich nog iets van de Westerbouwing kunnen herinneren.
klk
Vreemd eigenlijk, ik heb geen enkel blogje geschreven over de Olympische Spelen. Het kwam er gewoon niet van. Zo vluchtig is het dus. Het éne moment heeft de evenwichtsbalk van Sanne half Nederland aan de buis gekluisterd, een volgende dag treurt of juicht Nederland om de gewonnen of verloren wedstrijd van hockey, volley- of handbal. En over de bijgebeurtenissen zoals een Youri wilde ik niet schrijven. Daar zijn al veel te veel woorden aan vuil gemaakt.
Dit keer was ik veel minder betrokken dan dat normaliter het geval is; ik heb deze sporttijd wat aan mij voorbij laten kabbelen. Oorzaak onbekend. Vooraf had ik al voorspeld dat zowel Daphne als Epke de hooggespannen verwachtingen niet zouden waarmaken. Ik had eigenlijk niet zo veel trek in het meeleven en het meegaan in allerlei emoties die winnen of verliezen nu eenmaal met zich meebrengen.
Zelf heb ik weinig ervaring met iets winnen op het sportieve vlak. Behalve bij bridge heb ik nog nooit iets gewonnen, of het moeten al de medailles zijn die ik bij wandelevenementen krijg uitgereikt. Natuurlijk ben ik trots op mijn Nijmeegse Vierdaagse medailles. Alle mensen die een Vierdaagse uitlopen zijn dan winnaars. Dat vind ik ook het mooie aan de wandelsport.
Binnenkort zullen de clubkampioenschappen van de tennisclub weer plaats vinden. Omdat ik nu eenmaal niet zo'n tenniswonder ben, is het soms best wel moeilijk om iemand te vinden die met mij wil spelen. Vorig jaar werd mij verzekerd, dat het dit jaar anders aangepakt zou worden, niet alleen de goeien met elkaar, maar veel meer een mix van goede tennissers met minder goede. Vooral bij de zestig plus zou het immers gaan om de gezelligheid.
Maar het blijft moeilijk om afspraken na te komen, want ten slotte wil iedereen toch wel graag voor de winst gaan en zo vond men elkaar als vanouds ook dit jaar weer. Totdat het volgende gebeurde.
Opeens komt een winnares van het damesdubbel van vorig jaar naar mij toe en zegt dat ze haar maatje net heeft afgezegd en dit jaar met mij wil spelen. Dat had ze vorig jaar beloofd en ze wil haar belofte aan mij nakomen. Ik ben de rest van de dag dat dit gebeurde er eigenlijk een beetje stil van geweest. Weg was alle stoerheid. Het ontroerde mij op een manier die ik niet van mijzelf verwacht had.
We gaan echt niet hoog eindigen, maar ik vind het wel heel erg leuk om nu ook weer eens mee te kunnen doen en ik ga er voor strijden om dit keer niet als laatste te eindigen. Wanneer we dat voor elkaar krijgen zal ik mij denk ik als een winnaar voelen. Ik ben heel benieuwd.
klik
Er gaat niets boven Groningen...., maar dan moet het wel mooi weer zijn. Een bijna wolkenloze staalblauwe lucht en de vele groene weilanden, een prachtig decor om in te wandelen. Deze Groene Wissel (bus) wandeltocht van 15 km. vanuit Ulrum hadden we al eens eerder op ons to do programma gehad, maar op de zondag dat we dit zouden gaan doen, was het grijs, grauw en miezerde het. De weersvooruitzichten voor nu waren (eindelijk) goed, we hadden geen andere plannen, dus besloten we om vandaag lekker te gaan wandelen.
Ik loop dan echt te genieten, net zoals ik dat tijdens onze vakanties kan doen, want ook hier, vlak bij huis, is het gewoon heel mooi. Maar wanneer we weer thuis zijn komt het er niet altijd van, want vaak er is altijd wel iets te doen, behalve als we het echt plannen, alleen, dat komt deze zomer niet zo uit de verf; het weer is daar zeker ook debet aan. Als het alle dagen 'mooi weer en lange dagen' is, ben ik veel actiever met het plannen van dit soort uitjes.
Toch zijn dit soort uitjes niet helemaal zonder gevaar. Je zou er een hartverzakking van krijgen. Kijk, lees en huiver!
Ach, wat een heerlijk plekje. Perfect voor ons om daar onze boterhammetjes op te eten en ons appeltje op te peuzelen. Terwijl wij zitten te eten kunnen de jongens daar fijn even zwemmen.
Het is er heerlijk rustig. Af en toe gaan er een paar fietsers over de brug, sommigen stappen even af, zwaaien naar ons om daarna hun weg te vervolgen. De jongens zijn na een tijdje uitgezwommen en komen bij ons in het gras in het liggen. Stilte en verder niets. Totdat ik een bootje aan hoor komen. Ik pak mijn fototoestel want het lijkt me wel mooi om een foto van het water en het bootje te maken. In gedachten schrijf ik al een zin van een blogje. Langs de weg kan de stilte verstoord worden door verkeer, langs het water wordt de stilte verstoord door een boot. Wat is het verschil? Met mijn fototoestel in de aanslag zit ik te wachten, maar het duurt wel lang voor er iets verschijnt. Vanuit mijn linker ooghoek zie ik opeens iets heel erg griezeligs. Een groot monster met heel veel haken komt de wal op!
Ik kijk en ik kijk en ik geloof mijn eigen ogen niet. Hessel wordt bang en komt heel dicht tegen mij aan zitten. Ook Ienand, doorgaans iets minder bang uitgevallen zoekt bescherming bij mijn benen.
P. kan niet anders dan bidden en hopen dat het gevaar voorbij gaat.
klik
De clou: Ik schrok werkelijk even toen ik die grote tanden een hap uit het riet voor ons zag nemen. Ik wist echt niet wat er precies gebeurde. Even later sprong er een man op de kant en verontschuldigde zich. Hij zou bezig gaan om enig onderhoud aan de walkanten te verrichten, maar omdat wij daar zo mooi zaten te lunchen, was hij maar gestopt. Hij tufte wel even door naar het haventje een paar kilometer verderop, daar moest hij toch ook nog iets doen. Op de terugweg zou hij dan dit karwij wel verder afmaken.
Ik vond het geheel hilarisch genoeg om er een beeldverhaal van te maken, want zoiets plan je niet, maar overkomt je en daar kan ik eigenlijk alleen maar smakelijk om lachen. Het verhoogt de vreugde van zo'n wandeltocht, want volgend jaar zal ik mij dit nog steeds kunnen herinneren en als ik dit blogje dan weer eens tegenkom zal er waarschijnlijk weer een grote glimlach op mijn gezicht te zien zijn.
Nog een paar maand en dan moet de Centrale As klaar zijn. De nieuwe weg in noordoost Friesland die moet zorgen voor een snelle verbinding vanuit Dokum naar Drachten en Leeuwarden. De weg is als dubbelbaans autoweg aangelegd, loopt van Dokkum naar Nijega en wordt hiermee de belangrijkste verkeersader in dit gebied.
Er is lang, heel lang over gepraat of dit nu wel nodig was. Zo druk is het immers niet in deze regio. Natuurorganisaties hebben er alles aan gedaan om te voorkomen dat deze weg aangelegd zou worden. Al in 2009 is er een gang naar de rechtbank gemaakt, maar uiteindelijk is er in 2011 besloten dat de weg er zou komen en eind september 2012 is er met de werkzaamheden een begin gemaakt.
Zelf ben ik wel blij met de aanleg van deze weg, ik ben ook altijd voorstander van dit traject geweest, hoewel ik mij er niet echt druk mee gemaakt heb om dat uit te dragen. Het maakt onze regio veel makkelijker bereikbaar, maar zelfs nu, nu het bijna klaar is, zijn er nog steeds veel mokkende tegenstanders. Zij vinden dat er te veel natuur opgeofferd moest worden. Dat vind ik nu helemaal niet. Er hebben heel veel veranderingen plaats gevonden, maar als alles zijn beslag heeft gekregen en dat is te zien aan de trajecten die al klaar zijn, dan heeft het landschap nauwelijks geleden onder de aanleg van de weg. Het is even anders, maar dat went heel snel.
Ik ben het dan ook helemaal met de motivatie eens dat het gezien moet worden als een impuls voor de regio. Onder andere door de ontwikkeling van nieuwe natuurgebieden, herstel van de voor het gebied zo kenmerkende elzensingels, het verbeteren van de landbouwstructuur en door de aanleg van onder andere nieuwe fiets-, wandel-, en ruiterpaden.
En echt, er zijn heel wat nieuwe fietspaden bijgekomen, dat hebben we gisteren gecontroleerd. Vanuit het dorp Veenwouden was er een fietstocht georganiseerd rond het thema de Centrale As. Met meer dan duizend deelnemers aan deze fietstocht hebben we veertig kilometer rond deze nieuwe weg gecirkeld en konden we een kijkje nemen bij die delen die nog net niet klaar zijn. Hele stukken zijn al klaar, maar in oktober van dit jaar moet alles afgerond zijn.
Het is een gigantische klus geweest. Vooral in het begin ging het mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik had geen idee hoe het allemaal zou komen. Als ik nog jong was, dan had het mij wel wat geleken om in dit soort projecten werkzaam te zijn. Het lijkt me reuze interessant om te zien hoe de tekeningen stukje voor stukje werkelijkheid gaan worden. Petje af voor alle wegwerkers, voor de tekenaars, maar ook voor de mensen van de uitvoering.
Tijdens de fietstocht had ik wel even last van nostalgische gevoelens. Het zal nooit meer zijn zoals het altijd was. De veranderingen zijn wel zeer definitief. Wij, de fietsers van gisteren, heel veel ouderen, zijn ons dat ook heel goed bewust. De jonge generatie zal over een tijdje nauwelijks meer weten hoe het ooit was.
Bijna klaar, nog een paar maand en dan rijden hier de auto's
Het karwei is bijna geklaard
Er zijn heel wat bruggetjes en verbindingen gemaakt om de fietspaden goed op elkaar te laten aansluiten.
klik
Het komt niet zo vaak voor, dat P. en ik dezelfde boeken lezen, onze interesses en smaak verschillen nogal. Maar toen hij voor de vakantie met het boek: 'het meisje in de trein' van Paula Hawkins thuiskwam, was ik onmiddellijk enthousiast, dat boek wilde ik ook wel lezen. Vorig jaar had dat door de goede recensies mijn aandacht getrokken.
Het is een aardig boek, dat wel, maar het zal in mijn persoonlijke lijst niet zo heel hoog eindigen. Het was vooral in het begin wat moeilijk om de draad te pakken te krijgen. Het is vanuit verschillende personages en perspectieven geschreven, waardoor het niet een echte pageturner is. De fragmentarische manier van schrijven bewerkstelligt , dat je het boek steeds weglegt, maar ook al weer snel ter hand neemt. Het is net of je heel even afstand moet nemen. Dat overkwam mij, maar P. had ongeveer dezelfde ervaring tijdens het lezen van dit boek.
Deze stijl bemoeilijkt wel de door mij nog al eens gekozen manier van snel hink stap springend even vooruit te blikken of het echt heel eng en spannend gaat worden. Soms kan ik de spanning in een boek moeilijk aan en door dan wat vooruit te blikken kan ik het in hapklare brokken draaglijk voor mij maken.
Sommigen zullen net als P. mijn manier van lezen verafschuwen, maar ik kan niet anders. Sommige boeken zijn zo spannend, waardoor ik de spanning als heel onaangenaam ga ervaren, terwijl ik het boek toch wel graag wil uitlezen.
Dat was met dit boek niet echt het geval hoewel er wel een mooie spanningsboog in verwerkt zat. Er was heel handig gebruik gemaakt van de black outs van de alcoholiste. Het gebruik maken van de dagelijkse treinritten en sprak mij ook wel aan, want als ik in een trein of in een bus zit, vind ik het ook heerlijk om ongegeneerd bij mensen binnen te kunnen kijken. Het is dan net of je even een flits van het dagelijkse leven van een ander kunt zien.
Zo heb ik ook met heel veel plezier het boek: de koorzangers van Kees Kager gelezen. Hoewel het enthousiasme over dit boek tijdens het lezen gaandeweg wat tanende was, vind ik het nog steeds de moeite van het lezen waard. Al was het hier en daar wat gekunsteld, ik heb echt wat meer zicht gekregen op het plezier wat mensen kunnen hebben door bij een koor te zingen. De schrijver heeft dit gegeven verwerkt in een meeslepend verhaal over vrouwenhandel, drugs en gedwongen prostitutie waar hij als brave docent in het middelbare beroepsonderwijs mee te maken krijgt.
Maar voor mij is het mooiste boek wat ik tot nu toe in deze zomer gelezen heb het zoveelste boek van Jody Picoult: De andere zoon. Zoals zij het thema Asperger in haar verhaallijn uitwerkt is werkelijk grandioos. Het is geen thrillerachtig boek zoals de andere twee en dan heb ik ook totaal de neiging niet om alvast stukjes vooruit te lezen.
Helaas, ons leesclubje is ter ziele gegaan. Nu zijn dit ook niet direct boeken die op de lijst van leesclubjes staan, dit is meer recreatief lezen zal ik maar zeggen. Ook leuk om te doen, maar ik houd toch ook wel van de uitdaging om een boek, die ik zelf niet zo snel zou uitzoeken, te "moeten" lezen. Vooral de nabesprekingen vind ik dan heel erg leuk en dat mis ik wel een beetje.
Daarom was het ook zo leuk, dat P. en ik zomaar een keer een zelfde boek hebben gelezen. Het geeft toch een beetje een verbondenheid.
Eind april was ik nog aan het dubben of ik wel of niet naar de voorstelling van HET PAUPERPARADIJS in Veenhuizen zou gaan, of dat ik misschien zou kiezen voor de voorstelling Koloniekak geënt op het andere boek: HOLLANDS SYBERIË van Harriët Meester. De Red Hatgroep heeft het mij gemakkelijk gemaakt, want plotseling was er het voorstel om, diegenen die konden en wilden, met elkaar te gaan, maar dan wel incognito, dus zonder onze gebruikelijke paars/rode outfit.
Gisteravond was het zover. Het had overdag behoorlijk geregend, 's avonds was het droog en zonnig, maar wel wat fris. Wij hadden beslag weten te leggen op bijna de laatste kaarten, dus we zaten op de achterste rij. Daardoor hadden we bijna geen last van de vlagerige wind en al was het wat verder weg, dit was geen enkele belemmering om optimaal van het theaterspektakel te genieten.
Het spel was goed, het was goed te verstaan en het decor was met zijn vele wisselingen schitterend. Heel in het begin schrok ik even, omdat ik dacht dat het de kant van de musical op zou gaan, maar nee, een echte musical wil ik het niet noemen al wordt er wel met muziek en zang gewerkt, maar op een dusdanige manier dat het wel in het geheel past. Het maakt het stuk wat minder zwaar, want het gaat natuurlijk wel over de ellende die zich daar afgespeeld heeft.
Het was al een hele tijd geleden dat ik het boek gelezen had, dat was in oktober 2008. Ik heb er bewust voor gekozen om het boek vooraf niet opnieuw te gaan lezen, omdat dan al gauw de neiging bestaat om te gaan vergelijken. Achteraf ben ik daar heel blij om. Nu werd ik helemaal door het verhaal van de voorstelling meegesleept en ik was verbaasd over hoeveel ik mij nog van de grote lijn kon herinneren, want dat was in het verhaal wel aangehouden. Prachtig zoals de politiek van rond 1830 en het geld komend van het kolonialisme in Nederlands Indië in het geheel een plek is gegeven.
Het eind was bijna net zo triest als in het boek. Het jonge paar wat zich zo voorgenomen had het anders te doen dan de ouders van de jonge man was er niet in geslaagd om daar echt vorm aan te geven. Bij de man zag je gaandeweg de berusting in zijn lot ontstaan, terwijl de jongen vrouw nog een uitweg zocht. Dat heeft ze met een heel zwaar leven in een strafkamp moeten bekopen. Toen ze na vijftien jaar terug kwam moest ze van haar kinderen vernemen dat haar man, haar liefde, voor de dood gekozen had door zichzelf uit te hongeren. Deze hoofdpersonages schijnen de voorouders van Susanne Jansen, de schrijfster van het boek, te zijn geweest.
Hier en daar werd er een vergelijk gemaakt naar de situatie in deze tijd en dat maakt het stuk alleen maar sterker. Ondanks mijn koude voeten, (maar gelukkig kreeg ik na de pauze een dekentje van M) ik was vergeten sokken en dichte schoenen aan te doen, heb ik genoten. Wat kan theater mooi zijn!!!! Op de foto's lijkt het decor erg rommelig, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Er wordt heel veel met decorstukken geschoven en dat maakt het kijken juist zo boeiend.
klik
Het lijkt er op dat deze zomer anders dan anders verloopt. Vraag me niet hoe dat komt, want ik weet het niet. Misschien wel mede door de dreigingen die steeds maar weer in de lucht hangen. Van de berichten over de verscherpte controle op Schiphol word ik niet echt heel blij.
Ook het weer speelt een wat merkwaardige rol. Elke morgen heeft de dag moeite om op gang te komen. 's Morgens is het veelal geen buitenweer, maar 's middags knapt het dan op en zo rond drie uur kan dan de conclusie getrokken worden, dat het toch weer buitenzitweer is geworden. Niet helemaal het weertype waar ik echt van houd. Het maakt mij wat onrustig, ik houd meer van het weertype mooi weer en lange dagen en dan een flink aantal dagen achter elkaar. Dan kan ik mij daar op instellen.
Dat ik mij in het weer vergist had bleek afgelopen zondag. We hadden gepland dat we dicht bij huis een wandeltocht zouden maken. Onder de term "Groene Wissels" staan vele wandeltochten beschreven en zijn zo van het internet af te plukken. Ooit hadden we deze tocht al eens gelopen en het had mij toen verbaasd, dat we zoveel door het bos liepen. Een flinterdun bos, dat dan wel, maar toch.
Het had 's morgens even geregend, maar om 11 uur was het droog en even later besloten wij te vertrekken. Het eerste stuk van de route ging door het open land, gelukkig maar, want toen we bij het geboomte aankwamen bleken deze nog niet helemaal uitgedrupt te zijn. Maar dat was niet het enige. Ik had het idee, dat het hier, tijdens onze vakantie erg droog was geweest, de rozen in onze rozenperken waren immers verdroogd, dus ik was verbijsterd, dat de bospaden hier en daar bijna onbegaanbaar waren door de vele modderpartijen. Het was echt uitkijken om niet onderuit te gaan in zo'n glibberpartij.
Misschien letten we daardoor niet zo goed op, want opeens waren de jongens uit het zicht verdwenen. Na het commando: Naam van de hond en kom voor! gegeven te hebben kwam nummer één in grote vaart en heel trots zich melden, maar wel met een dode vogel, dachten wij, in zijn bek. Een beetje moeizaam, maar toch zoals een goede jachthond betaamt, gaf hij zijn prooi aan de baas. P. nam de buit in ontvangst en plaatste het beest zonder kop op een tak in een boom, zodat Iemand dit niet opnieuw zou kunnen pakken. Nog geen tel later kwam Hessel met een zelfde soort prooi, ook een vogel zonder kop. Eigenlijk had ik, als baas van Hessel de prooi moeten aanpakken, maar dat zag ik niet zo zitten. Ik heb het P. laten doen. Dit verhaal heeft zich nog een keer herhaald. Vier dode vogels zonder kop werden ons gebracht!
We hebben de jongens maar aangelijnd, want dit vonden wij toch niet echt aangenaam. Een honderd meter verderop fladderden plotseling een paar kleine kippen op in het struikgewas. Iemand had hier grote belangstelling voor......
Het waren dus dode kippen zonder kop die de honden hadden geapporteerd en voort glibberend met de jongens aangelijnd werd het mij allengs wat duidelijker. Waarschijnlijk het werk van een vos. Vossen staan er om bekend dat zij zoveel mogelijk prooien doden zonder zich daar aan te goed te doen. Hele kippenfamilies vinden soms op deze manier de dood zonder verorberd te worden.
Ik was blij, toen we eindelijk het glibberbos konden verlaten. Echt vrolijk werd ik hier niet van. Dat was anders dan toen we eens op een andere tocht, het was toen warm en echt schitterend weer, oog in oog kwamen te staan met een vos. Toen vond ik het een prachtig dier en vond ik het maar wat jammer dat het dier zo snel voor ons op de loop ging.
Waarschijnlijk ga ik deze tocht niet nog een keer lopen, want hoe mooi de herinneringen aan de eerste keer ook waren, deze zijn nu toch wat vertroebeld door de recente gebeurtenissen. Echt mooie herinneringen houd ik hier niet aan over. Het blijft natuurlijk wel een heel apart verhaal, maar ik heb toch meer met verhalen die iets lieflijker zijn. .
klik
|
|
