Er was veel reclame gemaakt om op zondag de Brocante in Dettey te bezoeken, waardoor ik overstag ging om dit jaar toch maar weer eens een kijkje te gaan nemen op zo'n rommelmarkt. Bovendien viel het mooi te combineren met het maken van een wandeltocht, want vanuit Dettey waren een paar mooie wandelroutes beschreven.
Direct na de koffie vertrokken we, maar het was toch al heet bovenop de hoogste berg, zo'n 800 meter, in deze omgeving. De weg er naar toe was erg smal en met de vele tegenliggers duurde het erg lang, bijna drie kwartier, voor wij aankwamen, ondanks dat de afstand maar 15 km. bedroeg.
Na tien minuten had ik het eigenlijk al gezien. Wat een ongelooflijke verzameling troep en rotzooi. "Wat is dit voor een soort van zelfkwelling?" vroeg P. mij, "je weet van te voren al dat, je dit helemaal niet leuk vind."
En dat is ook zo. Ik voel mij totaal niet aangetrokken tot allerlei koopwaar als tweedehandsgoederen en in Nederland zul je mij dan ook zelden of nooit op een rommelmarkt aantreffen. Op de één of andere manier ben ik er vies van en ik gruwel bij het zien van al die oude aftandse kleding, oude pannen dekens etc. Ik moet er niet aan denken om iets vast te moeten pakken, het is bijna fobisch te noemen, terwijl ik op een gewone markt bij een stoffenkraam graag alles wil voelen.
We waren dan ook al weer snel vertrokken om met onze wandeling te beginnen, die overigens niet zo erg wilde lukken. We konden het begin niet vinden, we hebben wel een heel eind gelopen maar verkeerd, en het was achteraf veel te heet om te wandelen. We hebben de wandeling maar afgebroken en we zijn nog maar een eindje gaan rond rijden en hebben heerlijk gepicknickt bij een groot meer (waar niet gezwommen mocht worden)
Nu ik achteraf de foto's zie en geen last meer heb van die fobische gruwel, valt het mij opeens op dat ik dingen zie waarvan ik denk, ja ik snap dat mensen hiervoor naar een brocante gaan. De kopjes bijvoorbeeld, ik heb ze uit een grotere foto gesneden en ik vind ze echt prachtig. Ook zie ik ergens oude handkoffiemolens op een foto en de poppen zijn ook heel leuk, alhoewel ik denk dat ze niet echt heel oud zijn, maar daar moet vriendin B, gespecialiseerd in kennis over oude poppen haar licht maar eens over laten schijnen.
Misschien ga ik een volgende keer toch weer naar een brocante, maar dan met het idee om foto's van alles en nog wat te maken, zodat ik later thuis op mijn gemak kan bekijken wat voor een moois er allemaal te zien was, want daar echt iets kopen? Ik geloof niet dat het er ooit van komt.
voor Baukje
klik
't Is wat krapjes, zo met ons tweeën onder de tafel, maar met een beetje passen en meten kan het net. Daar is het bekende riedeltje, het sein om op de poten te komen. Nadat we gisteren al weer heel lang gewandeld hebben, begint de vermoeidheid wat toe te slaan. Maar goed, wat moet dat moet.
Na een beetje rekken en strekken gaan we de baas, wie van hun tweeën dat dan ook moge zijn, vertellen dat het tijd is om op te staan. Dat is de enige keer van de dag, dat we met de voorpoten op het bed mogen komen. We krijgen dan allebei een paar aaien over onze kop en dan begint die dag voor de eerste keer het grote wachten. Wachten tot hij klaar is om met ons uit te gaan.
Als we terugkomen krijgen wij eten en drinken en dan worden we buiten aan een lang touw vastgezet. Wanneer vreemden aan ons voorbij trekken mogen we niet blaffen, want dan komt zij naar buiten en roept onze namen en zegt dan dat we stil moeten zijn. We doden onze tijd met het kijken in de richting waar hij verdwenen is. Eens moet hij toch terugkeren.
Als hij terug komt gaan ze aan een tafeltje zitten, maar wij mogen niet al te dicht in de buurt komen terwijl we zo heerlijk de kruimels die zij laten vallen zouden kunnen opsmikkelen. Ach en een stukje kaas zou toch ook heerliijk zijn.
Hij pakt de fietskar en natuurlijk weten wij dan al lang wat er gebeuren gaat. Wij worden vriendelijk doch zeer dringend gevraagd in de kar plaats te nemen en dan worden wij rondgereden. Omdat mijn broer de voorkeur geeft aan staan in de kar, zit er voor mij ook niets anders op dan te staan. Ik vind het heerlijk om rondgereden te worden maar mijn broer vindt er niets aan. Soms mogen we een eind naast de kar mee hollen. Ook heel vermoeiend, maar vlak het staan in de kar ook niet uit, dat valt ook nog niet mee en zeker niet als de zon schijnt!
Dit jaar zijn de avonden het allerleukst, want dan mogen wij zwemmen. Heel verfrissend, maar ook dat begin je na een paar dagen wel te voelen. We worden elke dag een beetje meer moe en na een aantal dagen hoeven we ook niet meer te blaffen. Dan zijn we blij als we lekker kunnen slapen, maar dan wel in de schaduw, want oh die zon, die kan zo heet zijn! En 's avonds willen we wel heel erg graag naar binnen, onder de tafel, maar dat mag dan weer niet.
Het laatste wat we in deze vakantie gedaan hebben is in de felle zon door een stad lopen. Niet te doen. En het doet ook nog zeer aan je zooltjes. Gelukkg hadden ze het in de gaten dat wij het echt niet meer leuk vonden en na een paar dagen heel lang in de auto zitten waren we opeens weer thuis.
Ik was zo blij dat ik mijn groene bot weer zag en mijn broer pakte gelijk dat grote rode ding, de kong noemen ze dat. Na even wat rondgescharreld te hebben, ben ik lekker in een mand gaan liggen. Mijn broer deed hetzelfde, die ging in de andere mand liggen. Het maakt ons eigenlijk niet uit welke het is.
Voorlopig weer even rust, maar als we over een paar weken zien dat ze weer van alles naar dat ding op wielen gaan brengen, dan worden wij toch wel weer heel erg enthousiast en beginnen wij te springen en te dansen, want eerlijk is eerlijk, wij vinden het toch wel heel erg leuk om een poosje met dat ding op wielen weg te zijn, want we beleven samen altijd wel hele leuke avonturen.
klik
Voldaan en tevreden, ja hoor, toch wel, zijn we weer heelhuids thuis gekomen. De laatste paar dagen zouden we op de camping in Chalons-sur-Saône doorbrengen, om zo als een soort van finale, op de woensdag, de eerste dag van het jaarlijkse Straattheaterfestival, al slenterend door de stad, het één en ander van dit nogal grootse spektakel te kunnen bekijken.
Om verschillende redenen hebben we besloten om woensdagmorgen naar huis te gaan.
Het was warm, heel erg wam. Met een temperatuur van 38 graden + is het echt niet meer aanlokkelijk om eerst door de hitte naar de stad te wandelen, om dan vervolgens met twee honden in de felle zon ergens naar te gaan staan kijken. Een bijkomende reden was, dat ik door de felle zon en de hitte van de voorgaande dagen toch weer een allergische reactie in de vorm van netelroos op mijn linkervoet kreeg, waardoor de sandaal niet echt meer goed om mijn voet paste.
Ook het soort campinggasten wat in grote getale op de camping aankwam en zich daar gingen vestigen stemde mij tot nadenken. Heel veel jong hippieachtig spul, natuurlijk kwamen zij af op het spektakel wat stond te gebeuren, maar waardoor ik mij af ging vragen, pas ik nog wel in dit gedoe. Is dat straatgebeuren nog wel iets voor mij? Als ik dertig was geweest zou ik mij daar prima op mijn plaats hebben gevoeld, maar nu kreeg ik zoiets van, laat de jongere generatie hun eigen feest hebben, zeker nu het voor mij echt afzien wordt.
En zo reden we op woensdagmorgen weg van het feest wat nog op gang moest komen en waar de mensen om tien uur al zichtbaar moeite hadden met de warmte die toen al vrij hevig was.
Tijdens de lange rit naar huis heb ik het één en ander eens door mij heen laten gaan. Misschien had ik mij die dag bij een temperatuur van rond de 23 graden prima vermaakt met het kijken naar de protsenmakerijen en de vele alternatieve voorstellingen, maar met het ouder worden krijg je toch meer beperkingen en daar heb ik mij dit keer voor het eerst heel bewust door laten leiden.
Stiekum vraag ik mij wel eens af, hoe lang dit soort vakanties nog voor ons weggelegd zijn. Zolang we er plezier in hebben zal het antwoord van velen zijn. Natuurlijk dat is ook zo, maar gaande weg merk ik dat het plezier aan vakantie beleven soms wel wat bijastellingen vragen. niet alles kan meer. Wandelden we een aantal jaren geleden totdat we er bijna bij neervielen, tegenwoordig zoeken we toch wel heel gericht een wandeltocht uit, waarbij grootse uitdagingen met enig risico toch wel vermeden gaan worden. De keuze valt nu veel vaker op een makkelijke of kortere tocht, wat niet wegneemt dat we de afgelopen weken toch wel zo'n acht tochten van gemiddeld 12 km met een hoogteverschil van 300 tot 500 meter gelopen hebben. Tel daar vier fietstochten van dertig km, waarvan één van ruim 50km bij op, dan zijn we toch nog wel aardig actief geweest in dat lieflijke landschap van de Bourgondië.
Vooral de rust en de lieflijkheid sprak mij aan, want de dorpjes op zich stelden niet zo veel voor. Dat is ook één van de redenen geweest, dat ik dit jaar weinig geblogd heb tijdens de vakantie. Ook de verouderde laptop speelt een rol, want heus, het is niet makkelijk om met verouderde technieken te moeten werken.
Natuurlijk heb ik ook wel de moderne techniek zoals de i-pad mee, maar daar kan ik slecht op werken als het om blogjes maken gaat. Het nieuws is er heel goed op te volgen, elke dag download ik de krant bijvoorbeeld. Ik kom dus niet meer zo onwetend thuis zoals vroeger het geval was. Het afschuwelijke nieuws over Nice heb ik wel tot mij kunnen nemen evenals de gebeurtenissen omtrent de mislukte coupe in Turkije.
Vroeger gebeurde er ook wel eens iets in de wereld tijdens mijn vakantie, maar toch lijkt het nu veel onheilspellender, omdat er veel meer brandhaarden lijken te zijn.
Opeens zie ik dat de douane ons passeert en op de volgende parkeerplaats controleren ze een vrachtwagen die staande is gehouden. Dat brengt mij bij de vraag: hoe lang is het nog mogelijk dat we zo vrij zijn om overal naar toe te gaan. Ik hoop echt van ganser harte, dat die vrijheid voor eeuwig blijft bestaan, want dat is toch wel wat je ervaart als je met vakantie gaat, vrij zijn en daar hebben we van genoten.
klik
Lopend of fietsend, of soms met de auto, komen we deze bomen voorbij. Ik heb geen idee hoe ze heten. Zo langzamerhand heb ik de omgeving in beeld en kan ik mij weer oriënteren. Alleen oriënteren waarop? De dorpjes zijn maar heel klein, en daar heb je dan ook niet veel te zoeken, behalve....het startpunt van een wandeltocht.
In Autun heb ik een boekje met 30 wandelingen in departement Saône en Loire kunnen vinden en daarin staan hele mooie tochten beschreven en daar hebben we er een stuk of wat van gelopen. Het kan dan zo maar gebeuren, dat je tijdens zo'n tocht van ongeveer drie tot vier uur echt niemand tegenkomt.
Vanaf de camping konden er drie fietstochten gemaakt worden en ook dit hebben we gedaan, dankbaar gebruik makend van de elektrische trapondersteuning, want anders zou het niet gelukt zijn. Op één van de tochten was de accu voortijdig leeg. We moesten nog ongeveer 8 km. Gelukkig was dit 8 km dalen, waardoor het een fluitje van een cent was. En ja, de jongens hadden net als vorig jaar ook weer pech, lekke band. Maar inmiddels hebben we ervaring hoe dit op te lossen, ik rijd naar de camping en haal de auto op. We vouwen de fietskar op, zodat deze in de auto kan, de jongens gaan ook in de auto en ik rijd terug en P. fietst dan zelf naar de camping. Ook dit keer hadden we geluk, dat het niet op het verste punt gebeurde, maar na driekwart van de tocht.
Vandaag heb ik geleerd waar je in dit deel van Frankrijk moet zijn om op vlak terrein te kunnen fietsen. Dat kan naast de kanalen. Ik had thuis wel het één en ander bestudeerd, maar ik was er niet goed achter gekomen hoe het nu werkelijk zit met die kanalen. Omdat er in het genoemde boekje ook een wandeltocht langs het kanaal beschreven stond, waren we vandaag in Digoin, want daar begint het Canal du Centre.
Het was even zoeken naar het beginpunt, maar toen we het gevonden hadden was ik zeer verbaasd. Ik had geen idee wat er bedoeld werd met pont-canal of tewel met kanaalbrug. Het is een brug hoog over de Loire, maar dan niet met een weg, maar met een kanaal. Heel bijzonder. Het kanaal loopt van de Loire, van Digoin naar de Saône, naar Chalon sur Saône en is 140 km. lang.
Wij spraken mensen die bezig waren met een rondrit langs de kanalen, want er zijn er nog een paar en dat zou dan een rondje van 800 km zijn wat ook gefietst kan worden. Nu is 800 km mij wel wat te ver, maar dit biedt wel mogelijkheden. Als ik straks weer thuis ben ga ik wel op zoek naar verdere informatie over deze kanalen. Ik wil weten wanneer ze gegraven zijn en wat de functie precies was èn wat de mogelijkheden zijn wat betreft het fietsen.
Wie weet wat we volgend jaar dan met de vakantie gaan doen. Misschien wordt het dan wel fietstocht langs de kanalen.
klik voor de foto hieronder
De tijd lijkt stil te staan, althans mijn tijd. De battterij van mijn horloge zal wel op zijn dus snel op de pols kijken hoe laat het is, is er niet bij. Pas dan merk je hoe vaak je op een dag kijkt. Natuurlijk geeft de telefoon ook wel de tijd aan, maar tijdens het lopen of fietsen is dat ding niet altijd binnen handbereik.
Ik hoop het probleem morgen te kunnen oplossen, dan gaan we naar de markt in Autun. Met de auto dit keer. Fietsen is leuk, maar dat kan hier niet iedere dag. Dat zou vanwege de hoogteverschillen te heavy zijn.
In dit dorp lijkt het trouwens ook wel of de tijd hier wat stil heeft gestaan. Hier zijn nog wat winkeltjes zoals vroeger. Er zijn 2 boulangers, er is een slager en nog wat andere kleine winkels met wat kleding en er is zelfs een schoenenwinkel. Maar geen juwelier.waar ik een batterij zou kunnen kopen. Dat heeft vast te maken met het feit dat dit van oorsprong een hele arme streek is. Misschien wel de armste van heel Frankrijk.
Het boek Bourgondië van Trotter geeft haarfijn uitleg over de geschiedenis van de Morvan. Zo gingen de mannen tot begin 20ste eeuw met een span ossen en een kar naar het noorden tot soms bijna aan Parijs. De galvachers zoals ze genoemd werden stelden zichzelf, hun trekdieren en hun kar beschikbaar om transporten te verrichten. Dit kon van alles zijn, hout, ertsen, alles wat maar vervoerd kon worden.
De voedsters, of de nourices du Morvan,gingen met hun broers, neven of bekenden mee. Zij gaven de kleine Parijzenaartjes de borst en zo zijn duizenden kleine baby’s door deze voedsters groot gebracht. Sommigen bleven in Parijs, anderen namen de kleine kinderen mee naar huis. Men moest wat om zich zelf in het levensonderhoud te voorzien.
Al fietsend of wandelend kan ik dit nog eens lekker door mij heen laten gaan en begint de streek echt voor mij te leven. Ik begrijp nu waarom er geen grote en hoge kerktorens zijn, daar was het geld gewoon niet voor. Ook snap ik dat er hier maar weinig juweliers zijn neergestreken.
Ach zo heeft ieder streek haar eigen eiggenaardigheden en ik heb er gewoon heel veel plezier in om dit per streek te ontdekken. Ik hoef niet meer zo nodig naar de hele grote belangrijke steden in Frankrijk, daar heb ik er nu wel aardig wat van gezien, daar is deze nieuwe kijk en interesse voor in de plaats gekomen.
Maar Beaune zal ik niet laten liggen, daar wil ik in de komende tijd toch ook nog een kijkje gaan nemen. En mede door het prachtige weer kan ik stellen dat er hier genoeg te beleven valt, maar alles op zijn tijd, want het is wel een streek die uitnodigt tot onthaasten.
We zijn in Bourgondië aangeland en het is hier goed toeven. Het plan was om eerst in Autun neer te strijken, maar als door een wonder kwam ik op één van de laatste dagen op de website van deze camping terecht. De kritieken waren lovend en daarom hebben we besloten om hier, in Etang-sur-Arroux, eerst maar eens een kijkje te gaan nemen en dit beviel, cq bevalt, ons uitstekend. Ik heb zo'n stil vermoeden, dat we hier tot het einde blijven...
De camping is leuk, vriendelijke beheerders, en we kunen hier zo af en toe ook weer aanschuiven voor een repas en dat vind ik altijd erg gezellig. Dat hoeft niet elke dag, dat zou ik dan ook weer niet willen, maar zo af en toe met meerdere campinggasten eten verhoogt de gezelligheid. Zondagavond stond er Boeuf Bouguignon op het menu en het was heerlijk, zeker na onze ontdekkingswandeltocht in de omgeving.
Bourgondië kenmerkt zich als een lieflijk landschap waar de omgeving gedomineerd wordt door de vele heuvels en niet door kerktorens. Met een beetje goede wil en wat trapondersteuning valt er ook nog wel te fietsen. Autun ligt op 17 km. afstand en dat kunnen we halen, alhoewel we gisteren 4 km trapondersteuning tekort kwamen, maar dat was niet erg. We zaten in een flinke afdaling die tot in het dorp leidde.
Autun is een aardig stadje waar wel het één en ander te zien is. Het is teveel om in één middag te bezien, dus we zullen deze tocht nog wel eens ondernemen, alhoewel we vrijdag de auto nemen om op tijd de markt te kunnen bezoeken. Daar moet je ruim voor 12 uur zijn, omdat ze anders de boel al weer aan het afbreken zijn. Ik heb in Autun een boekje met wandelingen kunnen kopen, dus het ziet er naar uit dat we dit jaar meer wandelen dan fietsen. De jongens blij, want lopen geniet natuurlijk hun voorkeur, hoewel Hessel wel gestopt is met ons tijdens de fietstocht te begeleiden met zijn gezang.
Verder heb ik veel zin in het een beetje rustig aan te doen,ik ben best wel moe van al mijn bezigheden. Ikwil mijn tijd ook wat vullen met lekker rustig buiten zitten te lezen of wat te haken of breien. Het weer is hier heerlijk, rond de 24 graden, mooier kan bijna niet en warmer hoeft ook niet. Zo is het precies goed.
|
|
