Ook ik heb, net als vele anderen, in het verleden meegedaan aan de spaarloonregeling, maar wat is het een gedoe, om als het eenmaal zover is, om ook echt over het gespaarde geld te kunnen beschikken. Dat ik niet in één keer het totale bedrag krijg uitgekeerd wist ik al, daar was ik vijf jaar geleden, toen het eerste deel van het gespaarde geld vrijviel, al achter gekomen. Maar in vergelijking met nu ging het toen nog vrij gemakkelijk om tot een regeling te komen hoe en wanneer het uitkeren van de jaarlijkse bedragen plaats zou vinden. En het was in ieder geval zonder kosten!
Maar er is in vijf jaar tijd al weer flink veel veranderd, waardoor de te nemen barrière nog vele malen moeilijker is geworden. In de eerste plaats bestaat de bank, de Frieslandbank, waar de werkgever toen zaken mee deed en waar het geld van alle deelnemers aan deze regeling naar toe gesluisd werd, niet meer.
De RABObank is bereid gevonden om deze regeling over te nemen en daar heb ik dan ook wel bericht van gehad. Maar nu het einde van de overeenkomst in zicht komt, word ik opeens geconfronteerd met allerlei nieuwe spelregels.
Ik ben verplicht om mij tegen betaling te laten adviseren. Dat in de eerste plaats. Ergens had ik gelezen dat het eerste adviesgesprek gratis zou zijn, dus na eindelijk over de nodige weerstand van dit gedoe heen gestapt te zijn, heb ik een afspraak gemaakt. In het gesprek blijkt dat het volgende punt is, wanneer ik geen rekening bij de RABObank heb de kosten van dit advies aanzienlijk hoger zullen zijn en dat de afhandeling dan ruim driehonderd euro gaat kosten. Okay, na dit eerste inleidende praatje neem ik zuchtend het besluit, eigenlijk noodgewongen, om dan de volgende stap ook maar te zetten en derhalve een rekening bij hen te openen om zo enigszins op de kosten te kunnen besparen.
Als een mens van goede wille loop ik dus vervolgens naar het daarvoor bestemde loket. Ik vertel dat ik "graag" een rekening wil openen. Het jongmens vraagt of ik mij kan identificeren en trots overhandig ik hem mijn pas, want natuurlijk had ik deze vraag wel verwacht. Na de nodige copiën gemaakt te hebben krijg ik mijn pas weer terug èn de mededeling dat er op dit moment niemand beschikbaar is om een rekening voor mij te openen en dat i een andere keer maar terug moet komen. Werkelijk, mijn mond valt open van verbazing.
En zo mag ik morgen dan opnieuw naar de bank om een rekening te openen, waarvoor ik maandelijks moet gaan betalen, om één keer per jaar, en dat gedurende vijf jaar, mijn spaarloontegoed uitgekeerd te kunnen krijgen.
Ooit was een bank blij als ik mijn geld uit de spaarpot kwam brengen en als beloning kreeg ik ook nog wat rente. Tegenwoordig moet ik dus flink in de buidel tasten om mijn eigen spaartegoed weer terug te kunnen krijgen.
Ik overweeg om maar gewoon weer een sok te gaan breien waar ik mijn centjes, als ik die over heb, in kan stoppen en dan bewaar ik het zelf wel, zonder allerlei kosten en regeltjes. Lijkt me een stuk goedkoper en ook veel efficiënter.
klik
Langzaam maar zeker, of anders gezegd, stukje bij beetje verdwijnt mijn angst om een galerie te bezoeken. Een aantal weken geleden las ik in de krant dat er in het plaatsje De Wilgen bij Drachten in Galerie Buitengewoon een expositie was waar wat werken van de schilder Jentsje Popma te zien zouden zijn. Ik nam mij onmiddellijk voor om daar heen te gaan en ik beloofde mijzelf plechtig om het nu eens niet bij goede voornemens te laten.
Wij hebben al geruime tijd een verjaardagskalender van deze schilder in ons toilet hangen. Hoe ik er ooit aangekomen ben weet ik niet meer. Lang voor de aanschaf, dus voor ik weet had van het bestaan van deze man heb ik zelf een een aquarel gemaakt, het was in de tijd dat ik onderbehandeling was voor een depressie en ik had toen het advies gekregen om eens iets met verf te gaan doen. Het hoefde echt niets voor te stellen wat ik maakte, als ik maar lekker bezig was..
Nu is het voor mij heel moeilijk om met iets bezig te zijn wat niets hoeft te worden, dus al doende ontstond toch deze dijk met al die hekken. En toen het klaar was, was het voor mij heel symbolisch. Het drukte uit zoals ik mij voelde. Ik was zo moe en ik moest nog over zoveel hekken heen om eindelijk in het dorpje te komen waar mijn thuis zou zijn. Hoewel ik best plezier gehad heb in het maken van dit, is het er nooit van gekomen om verder te gaan met zelf iets te schilderen.
Bij het zien van de foto in de krant bij het bijbehorende artikel waarin de expositie aangekondigd werd, was ik, naast het feit dat ik so wie so al gecharmeerd was van deze schilder, helemaal geraakt.
Vanmiddag heb ik de expositie dus gezien en wat ik niet voor mogelijk had gehouden, ik heb een heel leuk gesprek met de galeriehoudster kunnen voeren. Eindelijk kan ik de gêne van het niet bekend zijn met kunst wat van mij afzetten en steeds vaker blijkt, dat doordat ik mij er van tijd tot tijd echt in verdiep, het ook steeds meer voor mij gaat leven, maar dat niet alleeen, ik kan ook steeds beter woorden vinden om duidelijk te maken wat mij wel of juist niet aanspreekt.
Naast de herkenning van het onderwerp "de dijk met hek" werd ik mij ook bewust van het feit dat ik echt vrede heb gesloten met het landschap van het kale en vlakke noorden van Friesland. Ik ben door de loop der jaren echt gaan houden van de groene vlakken met daarboven de blauwe lucht en de witte wolken terwijl ik in het begin dat ik hier woonde zo verschrikkelijk de bossen van de Veluwe en de bomen van de Achterhoek miste.
Men is druk bezig om te promoten dat er een grote expositie van deze 95 jarige schilder gerealiseerd moet gaan worden in het Fries Museum. Ik hoop het van ganser harte en ik ga dan ook zeker weer kijken en ik hoop dat er dan ook veel werk van tijdgenoten van hem te zien zijn, want de paar doeken van de overige exposanten waren ook zeker de moeite waard.
klik
Gelukkig heeft de politie haar nog niet gevonden, de moeder die haar baby bij de stichting Beschermde Wieg heeft gebracht. Dinsdagmorgen werd dit feit als groot nieuws gebracht. Voor het eerst was er gebruik gemaakt van de mogelijkheid om een kind te vondeling te leggen! Ik had dat helemaal niet hoeven te weten en ik had al helemaal het verhaal van de "trotse" vrijwilligers in de diverse tvprogramma's niet willen horen.
Wanneer een moeder hiertoe besluit is het naar alle waarschijnlijkheid haar grootste wens om dit anoniem te kunnen doen. Hoe meer publiciteit hieraan gegeven wordt, hoe groter het risico wordt, dat de moeder toch in beeld gaat komen. Je zult maar net bevallen zijn, je kind weggebracht hebben en heel Nederland heeft het er over. Hoe goed kan de moeder in kwestie het spel spelen van niets te weten? Hoe groot is de kans dat haar directe omgeving toch iets aan haar gedrag gaat merken? Is dat wat de dames van de Beschermde Wieg hebben willen bereiken met dit naar buiten te brengen?
Ik denk niet, dat al deze publiciteit en de daar uit voortvloeiende opstelling van de politie die aangegeven heeft een klopjacht te willen starten naar de moeder, vertrouwen wekt bij een eventuele andere toekomstige moeder die dit als enige oplossing zou zien. Het gevaar is groot dat zij dan het kind wel in blinde paniek in het park achtergelaat.
Dus dames van de Beschermde Wieg, wanneer u uw beschermende werk goed wilt doen is het toch echt beter wanneer dit in stilte gedaan wordt. Natuurlijk is het fijn dat de baby goed opgevangen wordt, maar mijn oprechte medeleven gaat uit naar de moeder. Het moet echt iemand in grote nood zijn geweest en ik hoop met hart en ziel dat zij vrede heeft met de beslissing die zij genomen heeft. Soms zijn zulke beslissingen voor een buitenstaander bijna niet te bevatten, maar lijkt het wel een logische stap voor de persoon zelf, alleen is het vast haar bedoeling niet geweest, dit alles aan de grote klok te hangen.
klik
De tijd dat wij gepland hadden om nog in Doeveren te zijn hebben wij niet helemaal uitgezongen. Toen het voorspelde koude weer dus echt werkelijkheid werd, hebben we onze plannen bijgesteld en er voor gekozen om huiswaarts te keren. Toch hebben we eerst de draad wel weer goed weten op te pakken en hebben we nog even volop genoten van de omgeving en van het mooie weer.
De laatse dag, het was toen al koud, hebben we gewandeld. Met de pont over de Bergsche Maas naar Drongelen en van daaruit een rondje Dussen, een wandeling van bijna 18 km. . En opeens geheel onverwacht zag ik dat we langs een kasteel kwamen. "Wat dacht je waarom ik precies dit rondje wilde lopen", snoefde ik tegen P. "je weet toch dat ik het niet kan laten om ons langs kastelen te voeren?" We hadden echt nog wel plezier in deze wandeling, maar om nu nog dagen in deze kou te blijven rondhangen lokte ons toch niet zo.
Waar we ons wel op verheugden was het zien van het songfestival en nadat we de nodige voorbereidngen hadden getroffen om de volgende dag te kunnen vertrekken, zaten we er, kacheltje aan, helemaal klaar voor.
Na afloop was ik er ook helemaal klaar mee, ik was echt flauw van die vele lichteffekten. Al die bombastische lichtshows, volgens mij leek het allemaal op elkaar. In die zin had Douwe Bob wel gekozen voor een afwijkend optreden, alleeen, ik vond zijn liedje niet zo bi. Ik heb het steeds een beetje een zeurliedje gevonden. Dat hij elfde is geworden verbaasde mij niets, maar het is desalniettemin toch nog een aardig resultaat, dacht ik. Onderweg naar huis rijdend, hoorde ik dat hij zwaar teleurgesteld was en voorlopig niet met de pers wilde spreken. Ik kan dat niet waarderen, ik vind dat een beetje veel hinderlijk en kinderlijk gedrag.
Echt een winnaarsliedje vond ik er dit jaar niet bij zitten. Rusland kwam daar nog het meest voor in aanmerking wat mijn muzikale voorkeur betreft. Het is Oekraïne geworden en dat geeft dan weer voldoende aanleiding tot gespreksstof voor nu en in de verre toekomst, zoals het lijkt.
Maar wat mij betreft is het nu klaar en na nog een koude tweede Pinksterdag kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag.
klik
Als het niet kan zoals het zou moeten, dan moet maar zoals het zou kunnen. In het verleden, toen ik nog werkte, had ik het idee, dat wanneer je eenmaal pensionada was, je altijd kon kiezen wanneer je op vakantie zou kunnen gaan, dus bij slecht weer thuis blijven en met mooi weer van de éne dag op de andere kunnen vertrekken. Er zijn vast mensen die dat voor elkaar krijgen, maar mij lukt het niet.
Misschien neem ik mijn verplichtingen dan ook wel te serieus. Wanneer er een aantal vergaderingen staan gepland van besturen waarvan ik deel uit maak, kan ik niet zo maar zeggen, ik kom niet want ik ga weg. Zeker niet als dan ook nog een voorzittersfunctie bekleed.
En ach als je dan toch al water in de wijn hebt gedaan door je vakantie te onderbreken voor een verplichting, dan is het maar weinig moeite om niet één, maar vier opeenvolgende verplichtingen in drie dagen geperst, na te komen. En zo hebben wij er voor gekozen om niet in het koude weer te vertrekken maar te wachten op het mooie weer en dan de vakantie maar te onderbreken en voor een paar dagen terug te keren naar huis.
Rest ons na deze onderbreking nog een tweetal mooie dagen en dan, zo is voorspelling, gaat het weer omslaan. Om dan nog veel langer te blijven is voor ons geen optie. We zijn blij dat we met enige creativiteit tot deze (ietwat dure) oplossing gekomen zijn, maar zo hebben we toch binnen de mogelijkheden optimaal van het mooie weer gebruik gemaakt, hebben we de Betuwe in bloei kunnen zien staan en zijn we straks met het minder mooie weer gewoon thuis.
En waar zijn/waren/zijn we dan? In het land van Heusden en Altena. Een prachtige streek bij de Bergsche Maas. Fietsen over de dijken, (ver)dwalen in de Drunense en Loonse Duinen, het kan allemaal. En kik kan er ook nog heel veel meer over vertellen en dat ga ik binnenkort ook zeker doen. Het is vast niet voor het laatst dat wij in Doeveren zijn neergestreken.
Vanaf midden volgende week zal de regelmaat in mijn blogjes echt terug gaan keren.
Nee, vergeten heb ik het weblog niet en dat ga ik ook niet doen, maar ik moet er wel plezier in blijven houden en dat is op dit moment even moeilijk. Na onze plannen aan het weer aangepast te hebben, zijn we nu volop bezig met te genieten van onze voorjaarsvakantie. Deze hadden we vanwege het te koude weer uitgesteld. Dus tijd genoeg gehad om alles in orde te maken zou je zo zeggen en toch is dat niet het geval. Ik moet mij nu behelpen met verouderd materiaal, want ik heb nog steeds niet uitgevonden hoe ik vanaf mijn tablet kan werken. Afijn, de zwaar verouderde laptop doet dus nog even dienst, maar het moet in de toekomst wel anders.
Nadat we dus een campingbezoek geannuleerd hadden moesten we op zoek nar een andere en dat viel eerst niet mee, maar we hebben er nog één gevonden, in Doeveren aan de Bergsche Maas. En wat vind ik het hier mooi. Heusden is een prachtige vestingsstad waar we al wandelend kunnen komen.
Als ik in een andere streek van het land ben zoek ik altijd de regionale omroep op en zo hoorde ik gisteren, op 5 mei dus, dat er in Woudrichem een visbakfestival was. Dit was voor ons met de fiets te bereiken, dus opeens lag de bestemming vast. Echt naar bevrijdingsfestivals hoef ik niet meer, daar begin ik mij te oud voor te voelen, maar iets waar toch wat mensen op de been zijn vind ik wel leuk op zo'n speciale dag.
Wat heb ik genoten van de fietstocht er naar toe. Ik was helemaal vergeten hoe mooi Andel aan de dijk ligt. Ooit had ik dat eerder gezien toen we een vorige keer in de Betuwe op vakantie waren. Dergelijke beelden schijnen een mooi plaatsje in mijn geheugen gekregen te hebben. Daar kan ik soms een beetje weemoedig van worden, want ik heb in de afgelopen 20 jaar dat wij kamperen al zoveel moois gezien en het houdt nog niet op. Volgens mij valt er nog steeds opnieuw wel iets moois te ontdekken.
klik
|
|
