Vanmorgen, nog maar net wakker, was ik eigenlijk wel blij dat de kinderoptocht van versierde fietsen in ons dorp niet doorging. Ik had keelpijn, voelde me wat grieperig, daarbij opgeteld het koude natte weer van gisteren, nee, ik was er niet heel erg rouwig om, dat de aktiviteitencommissie, onderdeel van de Oranjevereniging, de buitenactiviteiten, zowel de optocht, als het volleybaltoernooi, voor deze Koningsdag geschrapt had. Zo verviel mijn functie om met twee andere dames de fietsen van de deelnemertjes te jureren. Later op de dag bleek dat het met de regen reuze meeviel en zo vond ik het achteraf dan toch wel weer jammer dat men de twee festiviteiten over had laten gaan.
Dit laatste, "dan gaat het over" is de hele dag een beetje door mijn hoofd blijven spelen. Het is een gezegde die mijn moeder nog al eens bezigde als iets niet doorging. Ik weet, dat wij, toen ik daar nog woonde, eens naar een mooie verlichtings- voorstelling Lumido geheten, in het park Berg en Bos in Apeldoorn zouden gaan, maar dat een dikke onweersbui roet in het eten gooide. Ik zie mijn moeder nog naar de inktzwarte lucht kijken en hoor ik haar zeggen: Niets aan te doen, het gaat over. Het leuke uitstapje is ook later niet meer gemaakt, omdat er dan opnieuw entreekaarten gekocht hadden moeten worden.
Deze teleurstellende ervaring schijnt bij mij nog steeds een beetje een belemmering te zijn wanneer ik iets moet gaan plannen waarbij het weer roet in het eten kan gooien. In de afgelopen week heb ik het prachtige boek Hollands Syberië, geschreven door Marriët Meester, gelezen. Het boek gaat over een pastoor die eind dertiger jaren naar Veenhuizen gestuurd wordt en in dienst komt van de strafgestichten.
Het boek geeft een mooie inkijk in het gevangenisleven, maar laat ook zien hoe moeilijk het celibaat kan zijn. De oorlog zal hierbij ook van invloed zijn geweest, maar het was prachtig om te lezen hoe de lichamelijke aantrekkingskracht tussen de oudere pastoor en zijn bijna even oude huishoudster steeds sterker gevoeld ging worden.
Ik had dit boek gekozen, omdat ik weet dat er deze zomer voorstellingen in Veenhuizen zullen zijn, maar dan geënt op het boek Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen. Het leek mij wel leuk om, wanneer ik naar die voorstelling toe zou willen gaan, ik iets breder geïnformeerd zou zijn.
Maar nu blijkt dat er sprake is van twee heel verschillende voorstellingen. Tot begin juni en na eind augustus wordt de voorstelling Koloniekak gespeeld naar een verhaal van Marriët Meester en Het Pauperparadijs wordt in de zomer gespeeld. De entreeprijzen zijn ook nogal verschillend, want de entree voor de voorstelling het Pauperparadijs is drie keer zo duur en daar komt bij dat dit laatste stuk in de openlucht gespeeld word. Ik krijg dan onmiddellijk al weer visioenen van inktzwarte luchten en dikke plensbuien.....
Ik weet nog niet echt wat ik wil, maar als het even kan wil ik eigenlijk toch wel naar één van die twee voorstellingen toe. Dit moest ik nu maar eens niet over laten gaan.
klik
De gebeurtenissen van de afgelopen week, ik bedoel de dood van Prince en de verjaardag van Queen Elisabeth raken aan iets, wat ik liever weg zou willen stoppen. Ik ben namelijk bang dat ik mij in een soort crisis bevind; de SENIORcrisis. De laatste tijd ben ik te vaak in mijn gedachten bezig met mijn leeftijd en het ouder worden.
Prince is iets jonger dan ik en eigenlijk vind ik dat hij te vroeg is overleden maar Queen Elisabeth is zo oud, dat ik mij wel eens afvraag of ik zelf zo oud wil worden. Haar ervaar ik dan weer als iemand van een heel andere generatie, iemand die veel ouder is dan Prince. Door haar positie heeft de jeugd weet van haar bestaan, maar, en dat raakt mij dan weer, veel jongeren kennen Prince niet eens meer. In hun ogen is dat een vaag figuur uit het verleden. Zo groot is de kloof tussen de jeugd van nu en mijzelf al geworden.
Wetend dat die kloof alleen maar groter gaat worden, maakt mij dat niet echt blij. Ik moet echt wennen aan het feit dat ik nu bij de ouderen ga horen. Weliswaar bij de jonge en de nog vitale ouderen, maar toch. Te vaak gaat de gedachte door mij heen dat iets wat ik plan, koop of doe, dat dit mogelijk de laatste keer zal zijn. Dit was ook heel erg het geval bij de aanschaf van onze nieuwe zithoek. Voor ons beiden een goed op maat passende stoel en een bijpassende bank. Stoelen met een aantal voorzieningen wat tot ons gemak kan dienen en dus iets waar we oud in kunnen worden. En dan zeg je tegen elkaar: als dit ook weer twintig jaar mee gaat zijn we midden tachtig...
Ik heb in mijn leven nog niet eerder last gehad van zo'n crisis. De puberteit vond ik alleen maar spannend. Al mijn leeftijdsgenootjes ondervonden allemaal dezelfde nieuwigheden en onzekerheden, daar was niets mis mee. De midlifecrisis is gewoon aan mij voorbij gegaan. Daar heb ik absoluut geen last van gehad, maar deze SENIORcrisis grijpt mij bij behoorlijk de strot. Zo erg zelfs, dat ik merk dat het prachtige gevoel dat in mijn beleving bij het voorjaar hoort minder aanwezig is dan andere jaren.
Na dit voorjaar komt er volgend jaar gewoon weer één en ik hoop dan de crisis overwonnen te hebben, zodat ik dan weer volop genieten kan.
Gelukkig gebeuren er zo nu en dan ook nog wel eens nieuwe dingen. Dit jaar zal ik voor het eerst, samen met de andere bestuursleden van de Oranjevereniging, verantwoordelijk zijn voor het dorpsfeest. Ik kijk er naar uit, hoewel ik wel enige bedenkingen heb ten aanzien van het feestgedruis 's avonds. Misschien ben ik daar wel de oudste persoon die daar op die avond aanwezig is. En zo worstel ik nog wel even verder met het ouder worden, want leuk of niet, het gaat gewoon door en zo hoort het ook.
Als Prince het voor het zeggen had gehad, zou hij vast ook nog wel een tijdje hebben willen blijven. Toch blijft het vreemd dat belangrijke tijdgenoten er zomaar niet meer zijn. Behalve Purple Rain kende ik zijn muziek niet zo, maar hij hoorde er gewoon bij, net als David Bowie en Michaël Jackson.
klik
Lange tijd ben ik het met Wim Zonneveld eens geweest, de humor ligt op straat, maar dat is doorgaans dan wel andere humor dan de humor die in de cartoons van Charlie Hebdoe gebruikt worden en de humor van de Duitse cabaretier/satiricus Jan Böhmermann. Humor gebruiken is niet altijd zonder risico, want wat is humor. Wat de één hilarisch vindt, is voor een ander flauw ongepast of onbegrijpelijk.
Dit laatste, dat iets niet begrepen wordt, is mij zelf het afgelopen weekend overkomen. Ik heb echt de humor van iets wat als prikkelende humor had moeten zijn, niet begrepen. Is mij dat kwalijk te nemen? Ik weet het niet. Humor is een zeer subjectief fenomeen. Individuele verschillen spelen een belangrijke rol zoals verschillen in cultuur, leeftijd en opleidingsniveau, maar ook dan kan er nog steeds moeilijk een algemene lijn worden getrokken. De commotie die hieruit voortvloeit omdat de humor aan mij voorbij ging is op zijn minst vervelend te noemen, maar daar wil ik hier verder niet op ingaan. Het is meer een persoonlijke illustratie dat humor niet altijd lachwekkend hoeft te zijn, maar ook hele vervelende gevolgen kan hebben.
Ik wil het liever hebben over de politieke crisis die dreigt te ontstaan tussen Duitsland en Turkije. Erdogan van Turkije eist van Angela Merkel dat Jan Böhmermann vervolgd moet gaan worden. En waarom? Omdat hij Erdogan op ironische wijze duidelijk heeft willen maken wat echte laster is, dit als antwoord op een reactie van de president op een eerder meer onschuldig Duits spotlied. In de prikkelende tekst worden woorden als pedofiel homoseksueel en geitenneuker gebruikt.
Zelf zou ik het gebruik van dit soort woorden nu niet direct in verband brengen met humor, maar daarover zullen de meningen wel verdeeld zijn. Ik vind het wel zorgelijk dat vooraanstaande leiders die op dit moment echt wel iets anders aan hun hoofd hebben, zich over dit gedoe moeten gaan buigen. Heer Erdogan (of de sultan, zoals de reisleider met wie wij vorig jaar een rondreis door Turkije maakten, hem noemde) mag zich best beledigd worden, dat kan ik begrijpen, maar het voert naar mijn mening wel te ver om van Angela Merkel, anders gezegd van Duitsland te eisen dat deze satiricus vervolgd moet gaan worden.
Angela Merkel zit met deze vorm van humor, want ja zo wordt cabaret en satire toch wel gezien, maar mooi in haar maag, want ze kan Erdogan niet tegen de haren instrijken omdat ze Turkije in de vluchtelingencrisis maar al te zeer nodig heeft.
Lang leve de humor! of toch niet?
klik
Lange tijd heb ik getwijfeld of ik wel gebruik zou maken van mijn stemrecht inzake het referendum. Het was voor mij al vrij gauw duidelijk dat als ik zou gaan stemmen, dat het een NEE zou worden. Ik heb met veel interesse geluisterd naar argumenten van de Voor en Tegen en ik heb mij verbaasd over de argumenten van de diverse politieke partijen. De PvdA heeft opeens het handel drijven met Oekraïne als eerste belang hoog in het vaandel staan, terwijl ik juist verwacht dat deze partij het uitdragen van het socialistiche gedachtengoed, zoals de ontwikkeling van het land als eerste prioritiet zou hebben, maar nee, dat is in deze kwestie voorbehouden aan de VVD en D'66. Zij dragen uit, dat zij erg begaan zijn met de Oekraïners en dit land kansen wil bieden! De SP. is heel duidelijk, dat standpunt is, net als het mijne, Nee.
Maar toch ga ik niet stemmen. Ik zie namelijk geen enkel heil in een referendum. Ik Heb immers ooit al een stem uitgebracht, van daaruit is er een regering gevormd en zij moeten het dus nu ook maar waar maken. Voor mij heeft een referendum dan ook geen meerwaarde. En dat geen meerwaarde hebben bestaat in dit geval dan ook nog uit twee factoren. Het referendum wordt gezien als raadgevend. Maar de uitslag kan hoe dan ook gewoon naast zich neer gelegd worden, want er staat nergens beschreven dat bij een meerderheid van stemmen het advies opgevolgd moet worden.
Het doet mij een beetje veel denken aan de INSPRAAK op diverse niveaus in de zeventiger en tachtiger jaren. Het kwam er toen vaak op neer dat mensen hun zegje mochten doen, maar dat er vervolgens niets mee gedaan werd, maar ondertussen was er wel voldaan aan de eis van inspraak geven, men had de mogelijkheid gehad om zijn zegje te doen.
Het feit dat alle andere lidstaten reeds Ja gezegd hebben op het handelsverdrag met Oekraïne en Nederland als enigste land Nee zou kunnen zeggen is de tweede factor en heeft mij doen besluiten geen gebruik te maken van mijn stemrecht. Ik ga morgen dus heel weloverwogen niet naar de stembus!
|
|
