De laatste week ben ik nogal eens tegengekomen dat ik bij medebloggers las, dat het wel leek of bij hen de fut om de bloggen er een beetje uit is. Na tien of elf jaar bloggen lijkt het wel eens dat alles al eens de revue gepasserd is zo las ik ergens. "Bestaat het bloggen al zolang?" dacht ik en onmiddellijk daarachteraan "en hoelang maak ik zelf dan al blogjes?"
En dat blijkt ook al heel lang te zijn; al elf jaar. De blogjes van het eerste halfjaar bij twenty six zijn verloren gegaan, maar de rest is er allemaal nog. En toen ben ik maar eens begonnen om een aantal terug te lezen. Natuurlijk merk ik wel kwaliteitsverschil. Het éne blogje is een snelle weergave van de dagelijkse gang van zaken, terwijl in een ander blog juist heel zorgvuldig een actualiteit beschreven wordt waarbij veel aandacht besteed is aan tekst en stijl.
Dit laatste inspireert mij om wel gewoon door te gaan met bloggen. Ook bij mij lijkt de fut er soms een beetje uit te zijn, maar dat betreft veel meer de beschrijving van de dagelijkse dingen. Na tien jaar ben ik inderdaad wel uitgeschreven over bijvoorbeeld het paasgevoel en moet ik dat ook niet meer willen. Ik vind schrijven nog steeds heel erg leuk, maar ik zal het iets meer over een andere boeg moeten gooien om de uitdaging steeds aan te blijven gaan. Ik ga vanaf nu meer eisen aan mij stellen. Het blogje moet weer ergens over gaan. Niet de frequentie mag het doel zijn, maar ik ga mij weer meer toespitsen op de inhoud.
In dit blogje gaat dat niet meer lukken, dan wordt het veel te lang. Ik wil volstaan met een korte toelichting op het You Tube filmpje hieronder. Gisteravond hoorde ik bij Humberto Tan voor het eerst de kreet mama appelsap. Ik had geen idee wat het was., maar het is een mondegreen en dat is het verschijnsel dat een verkeerd verstaan gedeelte van een tekst bijvoorbeeld van een liedje of een gedicht, door de hersenen automatisch aangepast wordt tot een voor het verstand kloppend geheel. Ik ben vandaag even op zoek gegaan en kwam dit tegen. Het is werkelijk heel vermakelijk en ik vond het de moeite waard om het even te plaatsen. Ik ga zeker proberen om in de toekomst zelf mama appelsaps te ontdekken.
Misschien omdat Pasen dit jaar zo vroeg valt, maar misschien komt het ook wel door de vreemde week die achter ons ligt, maar mogelijk heeft het ook veel te maken dat ik de laatste weken(maanden?) niet zo fit ben, heb ik dit jaar niet het echte Paasgevoel. Meestal geniet ik rond deze tijd van het nieuwe leven. Alles bot uit, de vogels zijn bezig met nestelen om zo jong leven voort te brengen, maar het gaat een beetje aan mij voorbij. Ik lijk meer bezig te zijn met overleven.
De pijnlijke arm is voorlopig een blijvertje, daarbij opgeteld steeds maar weer nieuwe ontstekingen in de voeten en maagklachten ten gevolge van de medicijnen, dit alles maakt dat ik mij niet echt optimaal voel.
De pijnlijke arm wordt door de fysiotherapeut behandeld met dry needling. In gesprekken met hem tijdens het masseren van de arm ben ik te weten gekomen dat de pijn niet direct veroorzaakt wordt door breien of de tablet. Ik ben thuis maar eens gaan googelen en ik weet nu waarom hij deze behandelingstechniek toepast. Het is met een naald in de verdikkingen van de spier prikken, daarmee zouden de "knooppunten" in de spieren worden ontspannen. De behandeling wordt toegepast bij onder andere een myofasciaal pijnsyndroom. en dat laat zich vertalen als een chronische pijnconditie door pijnlijke knopen in een willekeurige spier, vergelijkbaar met de "tender"points bij fybromyalgie.
En dan zijn we weer terug op het punt van vier of drie jaar geleden. Ook toen heb ik een hele tijd last gehad van vage klachten. Men dacht toen onder andere ook aan fybromyalgie, of aan reuma. Uiteindelijk bleek ik ook botontkalking (osteroperose) te hebben, hiervoor heb ik nu medicijnen en gaandeweg verdwenen de klachten.
Wat heb ik mij een tijd goed gevoeld, maar achteraf hebben heel sluipenderwijs een aantal klachten de kop weer opgestoken, en ik maar denken en mij schuldig voelen dat het van het breien zou komen. Dat is het dus niet. Ik moet er gewoon rekening mee houden dat ik "even" weer in een mindere periode wat mijn gezondheid betreft ben aangekomen. Ik begrijp nu dus ook dat de fysiotherapeut het advies geeft gewoon door te gaan met de dingen die ik doe. Van hem mag ik best breien en haken, àls ik maar even stop wanneer ik merk dat het te veel pijn gaat doen, dan gewoon even wat anders gaan doen, en misschien lukt het een paar uur later dan wel weer.
Jammer, maar het is niet anders. Er mij tegen verzetten heeft geen enkele zin. Ik zal moeten proberen deze periode weer te boven te komen, want zo is mij verzekerd, het kan even duren, maar er komt heus ook weer een beter periode.
Gistermorgen wist ik nog niet wat het onderwerp van mijn blogje zou zijn. Eindelijk is de nieuwe schijf van vijf gepresenteerd. Eind november was al aangekondigd dat deze zou komen. Ik heb daar toen in een blogje al ruimschoots aandacht aan besteed.
Maar ook de langverwachte zeventien miljoenste inwoner is inmiddels een feit geworden en ook dat is wel iets wat mijn aandacht heeft getrokken. Was het in het verleden gewoon mogelijk om aan te wijzen wie de tien miljoenste inwoner was, zo bleek de afgelopen week in een krantenartikel, vandaag de dag blijkt dat heel erg moeilijk te zijn ondanks alle mogelijke computertechniek waar nu over beschikt kan worden. Vooraf zijn we al flink gewaarschuwd, dat er grote kans is dat het dit keer niet een baby zou zijn maar dat het dit keer ook best een immigrant kon zijn. Iemand uit Polen, Syrië of een remigrant. Ik had zo mijn twijfels bij deze benadering. Ik had het idee dat men er naar toe werkte dat het inderdaad een immigrant zou zijn.
Omdat ik 's morgens eerst ging tennissen had ik nog even tijd om te pruttelen. Onderweg naar de tennisbaan hoorde ik het nieuws over die verschrikkelijke terroristische aanslagen in Brussel en dan is alles opeens heel anders. Bij thuiskomst was de zin om een blogje te schrijven helemaal weg. Opnieuw word je gegrepen door het verschrikkelijke nieuws. Opnieuw een terreuraanslag en nog weer dichter bij huis dan Parijs. Zaventem, waar we zelf al een paar maal zijn geweest.
En nu, een dag later, pak ik, zoals Mark Rutte ook adviseert, de draad weer op. Ik denk dat dit een goed advies is. Verder gaan waar je was gebleven, want passiviteit als gevolg van angst mag nooit de boventoon gaan voeren.
Over de zeventien miljoenste inwoner zal de komende tijd wel meer bekend gemaakt worden en ach de schijf van vijf brengt niet echt vernieuwende inzichten, behalve dan, dat de tolerantie ten aanzien van de alcohol nu helemaal geschrapt is. Jammer dan, maar mijn glaasje wijn zal ik toch echt niet altijd laten staan.
Buikdansen stond beslist niet op mijn bucket list. Hoewel, ik heb helemaal geen bucket list, al schijnt het wel mode te zijn om zo'n list te hebben. De afgelopen weken heb ik een aantal malen het advies gehad om iets op mijn bucket list te zetten. Tijd om eens op onderzoek uit te gaan om te achterhalen waar dit modewoord opeens vandaan komt. En ik ben er achter.
The Bucket List is een Amerikaanse drama-komediefilm uit 2007met onder andere Jack Nicholson in de hoofdrol. Helemaal gemist! Ik was in die tijd vast druk met andere dingen, maar snelle leerling als ik ben, ik heb het alsnog gaan zien van deze film op mijn bucket list geplaatst.
Terug naar het buikdansen. Voor deze maand stond bij de Red Hat ladies een buikdansavond gepland. Hoewel ik van te voren dacht, in te kunnen schatten dat dit waarschijnlijk niet mijn ding is, ik ben werkelijk een houten plank als het op dansen aankomt, ik kan mij dan absoluut niet soepel bewegen, besloot ik toch hier wel aan mee te doen en daarmee even uit mijn comfort zone (ook al zo'n veelgebruikt nieuw modische term) te stappen.
Na een avondje les, of zo u wilt, na op een avond een workshop gevolgd te hebben, weet ik nu een beetje wat het inhoudt. Het is in mijn beleving een soort ritmische gymnastiek, vooral gericht op de spieren en spiertjes van het lichaam, de buik, het bekken en de rug. Met het aanspannen van bepaalde spiertjes en spieren kan men met lichaam byzondere bewegingen maken en sommigen zijn dan vervolgens in staat om dat heel sierlijk te doen. Ik niet dus. Wanneer een beweging uitgelegd is en de opdracht gegeven is om welke spieren of spiertjes het gaat, begint bij mij de ellende. Ik heb werkelijk geen idee om welke spieren het gaat en hoe ik ze moet zoeken. Bekken aanspannen of kantelen, het zal wel, maar ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.
Afijn, ik heb die avond ook wat met mijn heupen geschud en ik weet nu dat er vele vormen binnen de buikdans bestaan en dat iedere streek of land zijn eigen stijl heeft ontwikkeld en dat het één van de oudste dansen is van wel minstens 5000 jaar oud en dat buikdansen beslist niet uitsluitend in verband gebracht dient te worden met erotische dansen. Dat is het verkeerde en vaak negatieve beeld dat mensen van buikdansen hebben. Dat is zoals de danseressen geportretteerd worden op de tv, in films en in videoclips. Nog een ander misverstand is dat deze dans uitsluitend door vrouwen gedanst zou worden. Hoewel er niet veel mannelijke buikdansers zijn, zijn er toch echt wel een paar te vinden.
Afijn, het was een hele aardigheid om van dit fenomeem kennis te nemen en ondanks dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd, was het wel een amusante avond.
Waarover spraken zij? Vannacht, soms slaap ik gewoon wat minder goed, moest ik opeens terugdenken aan dat zinnetje. Ik zag de poppetjes zo voor mij....Maar de aanleiding van deze associatie was de boekbespreking die 's middags had plaats gevonden. Voor deze keer hadden we het boek: 'Feest van het begin', geschreven door Joke van Leeuwen, gelezen.
Zelf was ik niet zo weg van het boek, het is niet echt mijn genre, maar daarom vind ik het zo fijn om bij een leesgroepje aangehaakt te zijn, want dan lees ik boeken die ik zelf niet zo gauw zou kiezen. Mijn ervaring is nu dat, hoewel ik misschien iets minder plezier beleef aan het lezen van het verplichte boek, ik wel heel erg geniet van de bespreking van het boek en de daarbij behorende zijwegen. Het is echt heel opmerkelijk hoe een boek op heel verschillende wijze beleefd kan worden en welke associatieve gedachten er bij kunnen ontstaan.
Een voorbeeld. Eén van de personages van het genoemde boek is de jonge vrouw Berthe en zij is non in en klooster. In datzelfde klooster zijn ook kinderen onder gebracht en één van die kinderen is daar als vondeling binnengekomen. De non Berthe mag dit kind, als het een jaar of acht is leren lezen. Berthe gaat genegenheid voor dit kind voelen en Claire wordt vaak aangehaald en mag bij de non op schoot zitten.
En dan ontstaat er discussie in ons groepje. De één beschouwt dit meer als moederlijke liefde van vrouw tot kind en anderen zien hierin veel meer het ontluiken van seksuele gevoelens in een lesbische relatie. Ik zelf had mij tijdens het lezen van deze passage afgevraagd, hoe lang het nog zou duren voordat de eerste geluiden naar buiten komen dat vrouwen, ik denk hierbij ook aan nonnen, dat zij ook beschuldigd gaan worden van pedofiele handelingen die met kleine meisjes verricht zijn. Het eerste boek over dit onderwerp schijnt inderdaad net uitgekomen te zijn, zo wist een medeleesvrouw mij te vertellen.
Soms raken we via via dan wel eens op een heel ander spoor, zo ook dit keer. Opeens hadden we het over onze mannen en hun gezondheid; lichamelijk maar ook geestelijk en de zorgen die we daar over kunnen hebben. En zo kwam ik aan de gedachte van de biotexpoppetjes. Wij vrouwen schijnen ons hele leven over onze mannen te praten. Als we jong zijn praten we over de angsten dat onze ridders ons zullen verlaten voor een andere schone jonkvrouwe, als we middelbaar zijn praten we over de angsten dat onze rijpere mannen ons gaan verlaten om met een mooie jonge blom nog een keer opnieuw te willen beginnen en nu we oud zijn maken we ons opnieuw zorgen. Ook nu zijn we bang onze mannen kwijt te raken, bang dat de ouderdom en de daarbij behorende aftakeling ons onze mannen zullen ontfutselen.
Daarover spraken wij dus. De biotexpoppetjes vervagen. Ik zie de gezichten van het groepje jonge buurvrouwen met wie ik tijdens onze wekelijkse koffiemorgen praatte toen onze mannen nog de jonge ridders waren. Ook deze gezichten verdwijnen weer en daar komen andere gezichten voor in de plaats. Ik zie ons praten over overgangsklachten en jonge blommen, discussiëren, lachen... Langzaam zweef ik weg. Met nog één keer de biotexdametjes op mijn netvlies hoor ik mijzelf zachtjes murmelen: en over dat alles spraken wij dus. Vroeger en nu.
Dit weekend werden we verwend met mooi zonnig weer. Al heeft het weekend iets van de glans verloren, nu we pensionado's zijn, we kunnen immers nu ook op een mooie door de weekse dag gaan wandelen, toch proberen we nog iets van het weekendgevoel overeind te houden door bijvoorbeeld de tuinwerkzaamheden op zaterdag te plannen en het uitje op zondag. Dus gisteren was het tuindag, en vandaag wandeldag.
Tijdens het wandelen liep ik te bedenken waar ik het dit keer in mijn blogje eens over zou hebben. Zo om mij heen kijkend bedacht ik dat ik iets van de naderende lente wilde weergeven. De wilgen die geknot zijn, klaar om uit te gaan botten, de eenden, die in deze tijd met zijn tweeën op trekken. Meerdere malen zag ik een eendenpaar samen even opstijgen om een stukje verderop met zijn tweeën weer ergens te landen. Er waren vele vele fietsers, racefietsers, e-bikers, crossfietsers, door de zon naar buiten gelokt om er op uit te trekken en ik voelde door de koude wind heen toch ook de warmte van de zon.
En omdat ik 's morgens bij de koffie in een tijdschrift een "elfje" gelezen had en ik nu wist waar het aan moest voldoen, eerste regel één woord, tweede regel twee woorden, de derde regel heeft drie woorden en moet een kleur bevatten, de vierde regel heeft vier woorden en moet een vraag zijn en de vijfde regel is weer één woord, probeerde ik in mijn hoofd ook zoiets voor elkaar te krijgen. Bij thuiskomst wist ik nog ongeveer wat ik bedacht had. Het ging zo:
voorjaar de zon strakke blauwe lucht is de warmte voelbaar? Lente!
Ondertussen liepen we met het grootste gemak de ruim 16 kilometer van dit rondje weg. Alweer een rondje wat we kunnen afvinken. Vanuit ons huis kunnen we ongeveer vijf verschillende rondjes van deze lengte doen. Het zijn onze voorjaarsklassiekers en elk voorjaar streven we er naar om ze allemaal een keer te lopen. Dit was numero twee.
"Wat zie je er goed uit", altijd fijn om zoiets te horen, maar als je dat dan een paar keer achter elkaar hoort van mensen die je tijden, en dan heb ik het wel over zeven of acht jaar, niet gezien hebt, dan klinkt dat bijna als muziek in de oren. Het mooie is dat de nagalm lang blijft hangen en dat is prettig.
Gisteren was er weer een bijeenkomst van de oudmedewerkers van mijn MBO-school, waar ik bijna dertig jaar als docent werkzaam ben geweest. Deze OOM (Ontmoeting Oud Medewerkers) werd gehouden op mijn voorlaatste locatie waar ik met zoveel plezier gewerkt heb, maar waar ik ook met zoveel verdriet ben weggegaan.Toch wilde ik dit niet uit de weg gaan. Ik had er immers bewust voor gekozen om bij deze OOM aan te haken en niet bij de OOM van de laatste locatie waar ik werkzaam ben geweest.
Ik bleek niet de enige te zijn met gemengde gevoelens. In het openingswoord haalde de spreker even wat herinneringen op aan de nieuwbouw die ongeveer veertien jaar geleden op deze locatie had plaats gevonden en waar hij toen met veel plezier bij betrokken was geweest, maar dat er ook nog andere herinneringen lagen doordat hij één van de hoofdpersonages was geworden van een thrillerachtig boek dat zich afspeelde op deze locatie.
Hier stond de wereld voor mij even stil. Natuurlijk doelde hij op mijn boek wat ik destijds geschreven heb. Even wist ik ook niet wat ik hier van denken moest. Ik keek P. even aan en aan deze blik van verstandhouding had ik genoeg. Niet binnen laten komen, maar gewoon genieten van de gezelligheid. En dat heb ik gedaan.
Ik trof enkele collega's die nog op deze locatie werken en het was leuk om na al die jaren even een praatje met hen te maken. Volgens de medewerkster van de catering was ik echt nog helemaal niets veranderd en ook de jonge collega van toen, inmiddels vond ik hem wel wat ouder en volwassener geworden, maar ook hij was blij verrast om mij in blakende gezondheid te zien.
De OOMactiviteiten waren dit keer heel divers. Van sieraden maken tot het vervaardigen van een bloemstuk. Zelf had ik gekozen voor de workshop schilderen. We kregen een klein beetje uitleg over het hanteren van het perspectief en toen we daarna een onderwerp om te schilderen moesten kiezen, wist ik gelijk wat het worden moest, de tulpenvelden die we vorig jaar tijdens onze meivakantie in de buurt van Anna Paulowna hebben gezien. Vele lijnen en lekker kleurig.
Het (zie inzet boven aan het blog) is niet helemaal geworden zoals ik het gewild had, maar het is kleurrijk en ik wil het graag als een illustratie zien van mijn kleurrijk bestaan bij het onderwijs.
In de afgelopen week zijn we naar de film "KNIELEN OP EEN BED VIOLEN" geweest. Toen dit boek in 2005 uitkwam, was dit ongeveer de eerste keer dat ik mijzelf iets cadeau deed. Ik wilde het zo graag hebben. Dat het een treurig boek was kon mij niet schelen. Ik had er al zoveel over gehoord, ik wilde het nu ook lezen.
En nu was het boek dus verfilmd. Een paar weken geleden zag ik in Pathé Groningen, toen ik naar een vijftig plusfilm was, een klein voorstukje. Meteen wist ik het, dit was een film die ik graag samen met P. wilde zien.
Hoewel het dus elf jaar geleden was dat ik het boek gelezen had, wist ik nog heel van de inhoud. Voor P. was het nieuw en hij vond het maar een "enge" film. Nee, echt vrolijk word je er niet van, maar het is wel goed gespeeld en gefilmd. Toch weet ik nog, dat ik tijdens het lezen van het boek bijna boos werd op de man als hij weer een boek wat hem werd opgedrongen kocht, of als hij weer eens naar zo'n bijeenkomst ging van een thuiskerkdienst. De vrouw had werkelijk helemaal niets te vertellen, er werd echt niets in overleg gedaan. Dat komt in de film toch minder naar voren. Daar is meer ruimte gemaakt voor het in beeld brengen van elkaar lichamelijk liefhebben en daar lees je in het boek dan weer minder over. Ach ja het oog wil ook wat zullen de filmmakers gedacht hebben.
P. en ik hadden de volgende dag na het zien van deze film nog behoorlijk wat gespreksstof.
De foto's van de violen had ik heel gauw opgespoord. Elk jaar weer begint het voorjaar bij mij met het vullen van twee terraspotten met violen. Mooie gele en blauwe bij elkaar. Gisteren kreeg ik al heel veel zin om aan de slag te gaan, maar helaas is dat door mijn zere arm niet mogelijk. Morgen ga ik dan toch maar eens richting huisarts. Niet dat ik verwacht dat hij een wondermiddel heeft waardoor de pijn in één keer verdwijnt, maar het wordt nu toch wel een tijd dat een deskundige zijn oog hier eenns over laat gaan en mogelijk een advies kan geven waardoor de pijn weer gaat verdwijnen, zodat ik net als andere jaren eind maart toch weer met de violen aan de slag kan.
En mogelijk kan ik dan ook weer wat langer achter de computer zitten om mijn rondje door blogland te maken, dat kan ik nu maar heel mondjesmaat doen, want als ik maar even zit te tikken, neemt de pijn al snel toe en dan wil je die bezigheid echt wel snel staken.
Nog steeds geblesseerd door de vele pensionadoactiviteiten als zijnde: breien, candy crush op de tablet, administratieve werkzaamheden op de PC voortvloeiend uit het actief bezig zijn in het vrijwilligerswerk en het spelen van tennis, met andere woorden nog steeds een pijnlijke rechterhand, een pijnlijk gewricht bij de rechterpols en een pijnlijke rechteronderarm, ben ik genoodzaakt om mijn daginvulling wat te veranderen.
Nou, daar heb ik als bij toeval wat op gevonden. Van dochterlief kreeg ik het aanbod om gebruik te maken van haar Netflix. Ik had van anderen, onder andere van een paar Red Hatters, gehoord wat er met Netflix wel allemaal niet te bekijken was. Uren kon je voor de tv doorbrengen met het kijken naar series of films wat helemaal in jouw smaak ligt, zo was hun uitleg.
Ik zag mij zelf dat nog niet zo doen, daar ben ik eigenlijk een veel te bezig typetje voor, maar nu ik mijn bakens wat moet verzetten ontdek ik echt de mogelijkheden. Naast lezen, wat ik niet de hele dag kan doen omdat ik dan te vaak en te veel slaap krijg, ga ik inzien dat het volgen als een serie zoals Downton Abbey echt heel verslavend kan worden.
Toen deze serie begon, werkte ik nog en was ik niet in staat de serie te volgen. Waarom weet ik niet, maar het lag toen niet zo in mijn smaakgebied. Bij de start van de laatste serie hoorde ik overal om mij heen dat men razend enthousiast was, maar om nu bij het slot in te haken vond ik jammer. Er zouden vast wel DVD's van zijn. Het leek mij een leuk verjaardagscadeau, maar deze hint is niet opgepakt door dochterlief. Ze deed mij de suggestie om netflix te binnen te halen, maar dit kwam er niet van.
Totdat ik het setje wat je moet aanschaffen van haar cadeau kreeg, omdat zij er in haar nieuwe huis even niet mee uit de voeten kan. Pas als zij een tablet heeft, wordt het voor haar ook weer interessant. Voorlopig mag ik dus ook haar wachtwoord gebruiken en zie daar, Netflix ligt voor mij open.
Inmiddels heb ik de afleveringen van serie 1 van Downton Abbey bijna allemaal gezien en ik moet oppassen om hier zoals reeds gezegd, niet aan verslaafd te raken. Ik vind het werkelijk prachtig en ik begrijp nu ook al die lovende woorden over deze serie.
Gelukkig is mijn hang om in het mooie weer buiten rond te stappen ook heel erg groot. En wandelen met de zere arm gaat gelukkig ook heel goed, dus hele dagen tv kijken, dat gaat niet gebeuren, maar ik ben wel blij even iets gevonden te hebben waardoor ik het breien en al het andere handwerken zoals borduren, haken maar ook het kleuren wat los kan laten zonder het al te veel te missen. Met de tablet spelen doe ik nog wel, want dit gaat met de linker hand steeds beter, en ja, zo af en toe even wat tikwerk op de computer doen, dat moet kunnen. Blogjes schrijven kan ik niet laten en ik wil bij anderen toch ook van tijd tot tijd een reactie achter kunnen laten, maar als ik te veel aan het tikken ben voel ik onmiddellijk dat de pijn weer toeneemt.
Ben ik wel benieuwd naar wie van de lezers ook de beschikking over Netflix heeft en wat nog meer de moeite van het kijken waard is. Ik lees graag de reacties hierover dus roept u maar.
De laatste week ben ik nogal eens tegengekomen dat ik bij medebloggers las, dat het wel leek of bij hen de fut om de bloggen er een beetje uit is. Na tien of elf jaar bloggen lijkt het wel eens dat alles al eens de revue gepasserd is zo las ik ergens. "Bestaat het bloggen al zolang?" dacht ik en onmiddellijk daarachteraan "en hoelang maak ik zelf dan al blogjes?"
