Afgelopen vrijdag was het zover, dochterlief, kleindochter R., P en ik gingen gezamenlijk naar Groningen om daar de tentoonstelling van David Bowie te bezoeken. Op dertig december waren P. en ik dat al van plan, maar toen was er geen kaartje meer te krijgen voor die dag. Nadat ik dochterlief dit verteld had, toen ik, twee dagen na de dood van David, bij haar op de verjaardag was, hebben we besloten dat we in de voorjaarsvakantie met ons vieren hier naar toe zouden gaan. Diezelfde avond nog heb ik kaartjes geregeld en dan duurt het nog vijf weken....Maar er ging verder niets meer mis en donderdag arriveerden de dames uit Den Haag.
Wat ik precies van die tentoonstelling moest verwachten wist ik niet, maar het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Het is echt iets wat je moet ondergaan. Eigenlijk ben ik nooit zo'n fan van David Bowie geweest. Met zijn extravagantie kon ik niet uit de voeten, daar was ik zelf veel te geremd voor. Maar nu ik deze expositie gezien heb ben ik tot het inzicht gekomen dat deze man toch echt wel iets meer is geweest dan een grote aansteller.
Het leuke is dat ik er nu met mijn dochter over kon praten en dat zij het nu kon begrijpen waarom ik vroeger geen affiniteit met deze popartiest had. Ik stond toen nog te veel onder de invloed die mijn ouders, haar opa en oma dus, op mij hadden. Ik was toen nog niet in staat om in mijzelf zelf ruimte te maken voor dit soort dingen.
En daarom vind ik het nu dubbel leuk om samen naar deze expositie te zijn geweest. Het voelt alsof ik mij toch wat losgemaakt heb van mijn verleden en met een veel opener blik de wereld in kan kijken. Toch heb ik nog altijd wel last van die geremdheid en dat voel ik onmiddellijk als ik ergens ben, op eenfeest bijvoorbeeld, waar gedanst wordt. Ik kan mij nog nooit goed en los bewegen op de dansvloer en dat zal nu ook wel niet meer gaan komen. Toen ik begin twintig was had ik nog hoop dat ik dat ooit zou leren, maar deze hoop heb ik nu maar laten varen. Ach er zijn ergere dingen.
Ik kijk met veel plezier terug op de afgelopen dagen en de prachtige bos bloemen ondersteunt dat mooie blije gevoel.
klik
Het speelde al een aantal dagen in mijn gedachten, ooit had ik al eens een tentoontstelling van Jeroen Bosch gezien. Ik wist ook nog precies wanneer dat geweest moest zijn, want het was in de préklinische opleiding (zo heette die periode van tien weken alvorens je als eerstejaars leerling verpleegster psychiatrie echt op een afdeling geplaatst werd). Ook wist ik dat ik daar een verslag van gemaakt had en volgens mij lag die map ergens op zolder bij mijn stapeltje zeer persoonlijke spulletjes van vroeger.
Ik weet nog dat de docente ons wees op de grote fantasie die in het brein van Jeroen Bosch gehuisvest was. Ze wilde daar mee aangeven dat er in de denkwereld van mensen hele bizarre denkprocessen konden plaatsvinden en dat deze schilder er in geslaagd was door middel van schilderijen iets van deze vreemde denkwereld aan ons te tonen. Onze toekomstige patiënten zouden daar lang niet altijd toe in staat zijn....
Ik was vergeten dat het toen, april 1969, om een fototenstoonstelling ging. Door de tijd heen heb ik genoeg afbeeldingen van de schilderijen van Jeroen Bosch gezien waardoor het terugzien van dit verslag enigszins teleurstellend was, omdat het lang niet zo kleurrijk was, zoals in mijn gedachten.
Met het lezen van die verslagen, want die anderen heb ik natuurlijk ook even doorgekeken, was ik weer even helemaal terug in 1969. Amper 18 jaar, erg ambitieus maar ook nog erg naïef en vooral nog heel erg groen en onbevangen.
Dit alles maakt me wat melancholisch. Terugverlangen naar die tijd doe ik absoluut niet, maar het zet mij wel met beide benen op de grond en het doet mij beseffen dat dit toch wel heel lang geleden is en dat ik nu zo langzamerhand echt bij de oudere generatie ga behoren.
Of ik de tentoonstelling van nu echt ga bekijken weet ik nog niet. Noord-Brabant is wel erg ver van Friesland en 8 mei sluit de tentoonstelling al weer. Misschien is het een optie om rond de meivakantie, als het mooi weer is, een paar dagen in de buurt van Den Bosch neer te strijken. Ik houd dit nog even in gedachten. De map met verslagen breng ik weer naar boven, waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik heb het nu al zo lang bewaard, het moet nu maar weer terug naar waar het was.
Ooit zal ik het moeten laten verdwijnen, net als die andere spulletjes zoals een boekje met plakwerkjes van de kleuterschool, maar de tijd is daar nog niet helemaal rijp voor. Wanneer wel weet ik niet, maar ooit! zal ik maar zeggen.
klik
Eigenlijk zou er een ziektewet voor pensionades moeten bestaan. Ik heb denk ik last van een breitabletmuistennisarm. Misschien ben ik de laatste tijd te fanatiek bezig geweest met mijzelf te vermaken met alles wat ik leuk vind, als zijnde: wordfeud en candycrush op de tablet, foto's rangschikken op de computer en allerlei ander speurwerk op computer en tablet, tennissen en ook breien, dit laatste vooral als ik 's avonds tv. kijk. En nu heb ik een zere rechterarm, waardoor ik eigenlijk al deze bezigheden zou moeten staken.....
Maar ja, het probleem is, wat ga ik dan doen? Als je in je werk overbelast raakt en daardoor thuis komt te zitten, pak je vooral die dingen op die je leuk vindt, waar je doorgaans anders niet aan toekomt, maar nu deed ik eigenlijk alleen maar leuke dingen.
Ik heb mijzelf nu beloofd, vanaf vandaag mij heel erg te beperken en mijn arm echt te ontzien. Dat kan nu ook, want het breien is klaar en misschien is dat wel de grootste boosdoener. Van de brokstukken die ik in de afgelopen weken vervaardigd heb moet ik nu een vest in elkaar zetten en dat zijn toch weer heel andere bewegingen dan insteken, draad omslaan, doorhalen en aflaten gaan.
En voor de rest moet ik mij dan maar heel erg beperken. Wordfeud kan ik ook wel met de linkerhand doen en met candy crush heb ik de laatst beschikbare episode op de tablet klaar, dus daar kan ik ook wel (een tijdje) afstand van nemen, maar morgen zal ik toch een tenniswedstrijd moeten spelen. Door deze week de tosmorgens overgeslagen te hebben hoop ik ook op dit punt de arm genoeg ontzien te hebben. Het tandenpoetsen met de rechterarm gaat al weer iets beter, dus je zou zo zeggen dat er dan toch al weer enige vooruitgang merkbaar is.
Bij het typen van dit blogje voel ik weinig protest van de arm en dat is maar goed ook. Ik heb nog een paar klussen liggen zoals notulen maken en enkele brieven verzenden. Ik kan mijn werk als vrijwilliger toch moeilijk gaan verzuimen door het feit, dat ik, naast dit nuttige werk, te veel gespeeld heb.
U ziet het, pensionado zijn valt nog heus niet mee. Ook dan kun je op vele manieren overbelast worden. Maar goed, ik ga vanaf nu mijzelf goed begeleiden, zodat ik wel weer van deze klachten afkom, want een beetje pijnlijk is het wel, maar vooral ook lastig.
klik
Soms kun je achteraf zo blij zijn met een besluit wat je genomen hebt, maar waarvan je vooraf nog niet helemaal zeker was of het een goed besluit was. Met het plaatsnemen in het bestuur van de plaatselijke Oranjevereniging worden voor mij ook andere deuren geopend. Om niet alleen maar heel zakelijk als bestuur met elkaar om te gaan, hadden we in december besloten om samen, maar wel op eigen kosten, naar een toneelvoorstelling in een naburig dorp te gaan. De Groene Mijl van Stephen King zou daar opgevoerd gaan worden en wel in het Fries.
Omdat ik weet dat P. nogal onder de indruk van het boek en van de film was, ben ik zo vrij geweest om, toen de kaarten besteld moesten worden, naar voren te brengen dat het toch ook wel leuk zou zijn als de partners mee konden, zij zitten immers, wanneer wij vergaderen, elke maand een avond alleen, dit zou een leuke compensatie zijn en zo zouden we de partners van iedereen ook eens treffen. Iedereen was enthousiast over dit voorstel.
Zelf dacht ik mijn P. hier een groot plezier mee te doen. Hij had toentertijd het boek in losse afleveringen bij elkaar gespaard, had op grond van het verhaal de aankondiging van de film in Ooostenrijk herkend en was, toen de film hier draaide ook naar de film geweest. Ik had er voor gekozen de film niet te willen zien, het leek mij toen in die tijd te heftig, maar nu als toneelstuk dacht ik het wel te kunnen zien.
Het overtrof onze stoutste verwachtingen! Het werd zo goed gespeeld en het verhaal kwam zo goed uit de verf, want naar dit laatste was vooral P. heel nieuwsgierig. Ik heb deze avond echt genoten. Van het toneelstuk maar ook van de entourage. We zouden nooit met ons tweeën zij gegaan, want wat moet je daar, in een dorpshuis vol met mensen die je niet kent, maar nu was het leuk. In de pauze en na afloop samen met de andere bestuursleden een pilsje drinken laat het gevoel van een vreemde eend in de bijt te zijn helemaal vervagen.
En nogmaals, het toneelspel was van hele goede kwaliteit. Het hele stuk was naar het Fries vertaald, inclusief de namen, alleen de naam van de muis, in dit geval van de tamme rat, niet. En omdat hier niet zoveel grote donkere mannen voor handen zijn, werd deze rol door een vrij forse Friese man gespeeld, maar het deed aan het verhaal niets af.
De opvoering van dit stuk is dit jaar voor deze toneelgroep wel een heel groot succes. Was er aanvankelijk sprake van vier speeldata, dit is al snel uitgebreid naar acht maal en als klapper wordt dit stuk ook nog een keer in de grote zaal, 900 toeschouwers, van de schouwburg in Leeuwarden opgevoerd.
Dit eerste jaar van van mijn bestuurslid zijn heeft mij al vele goede momenten opgeleverd en niet in de laatste plaats het meer betrokken raken bij mijn directe woonomgeving en daar ben ik erg blij mee.
In de afgelopen week was kleindochter Nina weer een aantal dagen bij ons en we hebben ons kostelijk vermaakt. Was sjoelen de vorige keer HET favoriete spel, dit keer heb ik har leren pesten en dat was een groot succes. Ik zie nog dat glunderende koppie als ze al weer een joker een twee of een andere pestkaart kon neerleggen.
Bij het sjoelen, wat we ook nog wel een paar keer gedaan hebben, had ik een nieuw element ingevoegd, zij mocht de punten noteren. Dat was een schot in de roos. Ik zie haar nog staan, klaar om de punten te noteren wanneer P. of ik onze beurt beëindigd hadden. Wanneer zijzelf aan de beurt was, werd het kladblok met veel vertoon op haar stoel neergelegd met een air van: pas op, niet aankomen, dat is van mij, dat is mijn taak!
Ik merk dat ik het wel makkelijker ga vinden om oma te zijn. Natuurlijk, toen ze klein waren. ging het oma zijn bijna als vanzelf, maar nu ze, want dat geldt ook voor Rixte, met hun tien jaar echte minimensen zijn geworden, vraagt het omaschap toch andere vaardigheden. Ik heb gemerkt dat het ontwikkelen van een oma zijn toch best iets van je vraagt. Natuurlijk zijn het houden van en oprechte belangstelling hebben al hele mooie ingrediënten, maar daarnaast komt er nog net iets meer bij kijken en zeker als er sprake is van een langer verblijf dan een dag.
Zelf heb ik eigenlijk geen voorbeelden. Ik heb zelf nooit een oma gehad en ik kan het mij niet zo goed meer voor de geest halen hoe mijn moeder haar omarol heeft ingevuld, toen mijn kinderen wat groter werden. Als ik de kinderen er naar vraag, wordt het beeld er niet veel duidelijker op. Het zal wel te maken hebben met hoe zij zelf veel met haar gezondheid, of misschien anders gezegd, met haar ziektekwalen bezig was.
Hoewel ik niet een echte keukenprinses ben en ik dus niet zo heel vaak met mijn eigen kinderen koekjes heb gebakken, heb ik dat deze keer met kleindochter wel gedaan en ik moet zeggen, het was een groot succes, net als thuisbioscoopje spelen. Nina en ik vonden bij AH de Smurfenfilm deel 2. We hebben ons kostelijk geamuseerd.
Kortom het was een week met een gouden randje die ik voor geen geld had willen missen. Wat kun je je rijk voelen als je zo kunt genieten van het kroost van je eigen kinderen.
klik
Het leven is geen soap, absoluut niet, maar soms heeft het er wel iets van weg. Vroeguh...., heel lang geleden dus, heb ik wel veel naar Dallas en Dynasty gekeken. Ik moest dan altijd een beetje lachen als er opeens een nieuw personage in het verhaal werd geschreven. Hoewel ik nu eigenlijk nooit naar Goede Tijden Slechte Tijden kijk, heb ik het gevoel dat het daar een constant komen en gaan van personages is, als ik zo te hooi en te gras dan eens een klein stukje van een aflevering zie.
Al kleurend zat ik van de week te bedenken hoe ik E., de zoon van mijn P. zodanig een plekje op mijn blog zou kunnen geven waardoor het duidelijk is dat in het afgelopen jaar hij en zijn tweeling volledig deel zijn gaan uitmaken van ons bestaan en ons leven. Over het verleden wil ik heel kort zijn, tijdens zijn jeugd zijn we elkaar kwijt geraakt. Via hyves hebben we het begin van een spoor teruggevonden, maar facebook heeft ons echt weer bij elkaar gebracht. En dat is fijn, heel erg fijn!
Gisteren zijn we ter ere van zijn verjaardag heel gezellig met ons drieën uit eten geweest. Voor mij was dit de eerste keer dat ik hem na al die jaren weer zag. Voor een groot deel hebben we dit te danken aan het fenomeen faceboek en dat in de week dat facebook ook jarig was en zijn of haar tiende verjaardag vierde. Memorabel!
Vanaf nu zal ik het dus over de drie kinderen en hun kroost hebben als dat zo te pas komt en hiermee is E. dus volledig geïntroduceerd als familielid. Het bestaat dus echt, dat er voor anderen opeens en nieuw familielid opduikt. Soms kan ik het zelf ook nog niet echt geloven, maar we zijn weer compleet, na al die jaren.
klik
Mooie herinneringen zijn net als bloemen, ze geven fleur aan het leven. Helaas duurt de tijd dat er van genoten kan worden maar kort, want voordat je het weet is het boeket verwelkt en zijn de herinneringen vervaagd, tenzij het op de één of nadere manier houdbaar is gemaakt en daarom nog een blogje over Lissabon.
Het is wellicht bekend, dat ik er totaal niet van houd om tijdens vakanties in het buitenland door straathandelaren aangehouden te worden om vervolgens mij, de toerist, het één of ander aan te bieden om te kopen en dat er dan van mij verwacht wordt dat ik in onderhandeling ga om de aangeboden waar voor een veel lagere prijs te gaan kopen. Ik vond dat destijds in Istanbul vreselijk. Ook in Lissabon kwam ik deze praktijken tegen, zij het gelukkig in veel mindere mate, en nog een verschil, dit keer waren het in eerste instantie geen mannen, maar vrouwen die ons aanspraken. Ze wilden hun Portugese shawls aan mij slijten. Na drie keer heel vriendelijk maar zeer beslist duidelijk gemaakt te hebben geen interesse te hebben, merkte ik dat ik bij de vierde keer dat ik benaderd werd echt kriegel werd. Nee is nee, bij mij. Waarom ik tien minuten later op een iets andere plek toch overstag ben gegaan weet ik niet meer, maar drie shawls voor een tientje is niet duur en zeker niet als je de koop met zijn tweeën sluit en het bedrag deelt. Ik heb het tasje met mijn shawl erin zichtbaar aan mijn rugtasje vastgemaakt en vanaf dat moment was ik beschermd, ik werd niet meer lastig gevallen, want ik had immers al een shawl gekocht.
De volgende dag, op een geheel andere plek werden we aangesproken door een donkere man. Hij verkocht armbandjes, maar ik wilde geen armbandje! Op weg naar het kasteel vanwaar er een fantastisch uitzicht op Lissabon is, kwamen we deze jongen (later bleek dat ik toch echt over een man moet spreken) nog twee keer tegen. Hij sprak een paar woorden Nederlands, onder andere, het bekende, kijken kijken niet kopen. De derde keer pakte hij mijn hand en stopte daar een armbandje in. Nee, ik hoefde het niet betalen, ik kreeg het van hem, want Nederland was een leuk land. Het olifantje zou ons geluk brengen, want ook M., mijn vriendin en reisgenote kreeg er één.
Een beetje overdonderd liep ik verder. Zo kon het dus ook.
Na het kasteel van alle kanten bekeken te hebben wilden we weer door de smalle straatjes naar beneden afdalen en opnieuw kwamen we onze armbandverkoper tegen. M. knoopte een praatje met hem aan en opnieuw kregen we een armbandje met de uitnodiging om met hem een kopje koffie te gaan drinken. Hier gingen we niet direct op in, maar we raakten wel in gesprek met hem. Hij kwam uit Senegal, was nu in Lissabon gestationeerd, maar hij hoopte ook nog eens naar Zweden of Ierland uitgezonden te worden. Hij vertelde dat hij veertig jaar was, getrouwd te zijn en twee kinderen te hebben en opnieuw nodigde hij ons uit om een kop koffie met hem te gaan drinken, hij wilde betalen! Na drie stappen in de richting van het cafeetje gezet te hebben, besloten M. en ik er toch maar van af te zien. We hadden net koffie gehad, het werd kouder en we hadden zin om naar het hotel te gaan om daat wat uit te rusten voordat we zouden gaan eten.
Wat ik toen zag was een zeer teleurgestelde man die direct afhaakte. Het raakte mij. Opeens was ik niet meer zo blij met de twee armbandjes. Met dat ene armbandje was ik heel blij geweest, maar het tweede en het derde armbandje dat van een heel ander soort was maakte dat het teveel was.
Die avond bleef ik met een wat onbestemd gevoel zitten, mij afvragend of het nu echt zo'n grote moeite was geweest om aan zijn verzoek te voldoen. Maar ik moet dan wel in ogenschouw nemen, dat ik toen weer wat uitgerust was en dan kijk je toch weer net iets anders tegen dingen aan.
Ik heb mij inmiddels verzoend met de twee armbanden. Voor beide kleindochters heb ik er nu één en met dit blogje wil ik de herinnering aan deze gebeurtenis tot iets blijvends maken. Ik heb dan toch het gevoel dat ik enigszins recht doe aan deze man. Jammer dat ik hem mijn vragen niet kan stellen die hij bij mij heeft opgeroepen, want hoe kan het dat hij steeds in andere landen te vinden is. Zou het dan zo zijn, dat deze mensen via een organisatie uitgezonden worden? Je zou het haast gaan denken.
|
|
