In vroeger dagen, toen wij nog jong waren, hielden wij, P. en ik, er wel van om met elkaar in discussie te gaan. Wij hebben elkaar dan ook via een politieke partij leren kennen. Met bovenstaande probeer ik aan te tonen dat niemand hoeft te schrikken als ik hier schrijf dat wij gisteravond laat nog een hele discussie hadden, alvorens wij naar bed gingen. Nee, wij hadden geen heftige woordenstrijd, wij waren niet aan het kibbelen of aan het redetwisten, tegenwoordig allemaal negatieve ladingen bij het woord discussiëren, wij waren gewoon met elkaar van gedachten aan het wisselen over een bepaald onderwerp.
En waarom het ging was het volgende:
In de nieuwsberichten werd vermeld dat Thuiszorggigant TSN uitstel van betaling heeft aangevraagd en dat ruim 11 duizend banen op de tocht staan. Ik had mij er aan gestoord, dat er met geen woord gerept werd over wat de gevolgen zullen zijn voor de mensen die als cliënt afhankelijk zijn van deze thuiszorgorganisatie. Volgens mij wordt op deze manier het belang van de werknemers vooropgesteld in plaats van het doel waarvoor deze organisatie is opgetuigd, het verlenen van thuiszorg.
P. vindt het juist heel goed dat er flink gehamerd wordt op de belangen van de thuiszorgers en dat de lonen zomaar niet met twintig of dertig procent verlaagd kunnen worden. Hij is in zijn werkzame leven thuiszorgmanager geweest en heeft altijd veel oog gehad voor de mensen die het werk verrichten.
Mijn affiniteit ligt veel meer bij de cliënten of zorgvragers zoals ze nu vaak genoemd worden. Ik vind, dat mensen de thuiszorg niet voor niets hebben gekregen en dat de zorg voor hen hoe dan ook moet worden gegarandeerd. En daar vond ik in die hele berichtgeving niets van terug. Het ging alleen maar over de belangen van de werknemers.
Afijn, wij kwamen er samen natuurlijk ook niet echt uit, maar dit verschil van inzicht drijft ons echt niet uit elkaar, het is voor ons meer een spel, een aanscherpen van ons eigen denken.
Toevoeging: Vanmorgen las ik in de krant dat de de organisatie NPCF die opkomt voor de cliënten, wil dat direct wordt ingegrepen omdat er circa veertig duizend cliënten worden getroffen. Staatsecretaris Martin van Rijn (volksgezondheid) noemt de situatie 'hartstikke waardeloos', maar daar schieten zowel de werknemers als de cliënten niets mee op.
klik
Toen wij opstonden om ons bed op te gaan zoeken, kregen wij oog voor onze trouwe viervoeters die al lang lagen te slapen. Ook zij discussiëren op hun manier van tijd tot tijd met elkaar, (zie de foto bovenaan) zonder dat er ooit sprake is van ruzie. Nee zij zijn heel erg op elkaar gesteld en zullen zeker niet met elkaar vechten. Ik vond het wel toepasselijke foto's voor bij dit blog.
Het komt zelden voor, maar in de afgelopen week had ik geen enkele bijeenkomst buiten de deur ten gevolge van mijn, als vrijwilliger, aangegane sociale verplichtingen. Het voelde bijna als een soort vakantie. Ik had het ook even nodig want ik was moe van alles waar ik mij zoal mee bezig houd en ik was er aan toe om even een pas op de plaats te maken.
Ik vind het prachtig dat ik het één en ander om handen heb. Het werk voor de Zonnebloem doe ik met plezier. Als voorzitter van het regiobestuur heb ik daar helemaal mijn draai in gevonden.
De taak van secretaresse bij de plaatselijke Oranjevereniging begin ik steeds interessanter te vinden. Inmiddels ben ik bezig gegaan om allerlei vergunningen aan te vragen die nodig zijn voor het komende dorpsfeest. Hier komt heel wat bij kijken en de eisen om bijvoorbeeld een optocht van versierde wagens te laten plaats vinden zijn in de laatste jaren behoorlijk aangescherpt. Tegenwoordig kan niets meer zo maar uit het losse polsje. Nu ik aan een aantal vergaderingen heb deel genomen, begin ik mij ook hier wat thuis te voelen. Ik denk nog met heel veel plezier terug aan de nazit bij de laatste vergadering. We hebben lang zitten bomen over het aanleggen van wegen, het doen van grondboringen en het verleggen van kabels en riolering. Onderwerpen die zo terloops aan bod kwamen, omdat medebestuursleden daar werkzaam in zijn, maar die altijd buiten mijn gezichtsveld zijn gebleven, terwijl ik daar echt wel geinteresseerd in ben, zo merkte ik die avond.
Ach ja, en dan de de Red Hat. Was het aanvankelijk alleen maar ontspanning, ook hierin begin ik mijn steentje bij te dragen. Natuurlijk neem ik, net als alle anderen, ook een stukje organisatie op mij door, bij toerbeur,t met iemand samen een uitje te organiseren, maar daarnaast ben ik mij ook bezig gaan houden met het beheren van onze website. Er was nogal wat achterstallig onderhoud, maar nadat ik mij de materie van deze website wat eigen had gemaakt, heb ik dit bijgewerkt. Een tijdrovend klusje, maar het resultaat mag er zijn. http://www.redhatrodewiven.com
Ik begeef mij dus nogal in het gele (zonnebloem), oranje en rode spectrum, en ik doe alles met heel veel plezier, maar ik heb wel ontdekt, dat, omdat de werkzaamheden steeds weer in een andere setting plaats vinden, dit meer energie kost dan alle dagen naar één bepaalde werkplek te gaan, zoals het was toen ik nog werkte.
De afgelopen tijd heeft mij dan ook geleerd, dat niet de hoeveelheid werk bepalend is voor wat ik aankan en nog plezierig vind, maar dat ik ook rekening moet houden met de verschillende settingen waarin dit plaats vind en dat dit extra energie kost.
Wil ik genoeg tijd overhouden om ook met plezier deel te kunnen nemen aan de meer recreatieve activiteiten zoals tennis bridge en breien, dan zal ik het bij de hierboven omschreven werkzaamheden moeten houden en niet in de valkuil trappen, van oh, dit of dat kan er ook nog wel even bij. De grens van mijn kunnen is bereikt en ik zal er echt voor moeten waken om niet nog meer op mijn bordje te krijgen, hoe leuk de klus dan ook mag zijn. Ik zie het maar als een uitdaging om te gaan leren om nee te zeggen, want van tijd tot tijd een goed boek lezen heeft toch ook wel wat en breien mag ik toch ook wel heel graag doen. En voor gewoon een beetje kleuren wil ik zo af en toe toch ook wat tijd kunnen vrij maken.
Ik heb de afgelopen week het boek van Haruki Murakami: de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren gelezen en ik heb er van genoten. Spelend met deze titel kon ik wel de conclusie trekken dat mijn eigen leven in deze levensfase bepaald niet kleurloos verloopt. Ik geniet echt met volle teugen van dit leven en ik hoop dat dit nog een tijdje voor mij weggelegd is.
klik
Even heb ik nog mijn ogen willen sluiten. Mijn vorige blogje heb ik geschreven ten tijde van de afschuwelijke gebeurtenissen rond om ons heen, maar ik kan er niet langer meer om heen, te vaak wordt er gezegd wordt, dat we in oorlog zijn.
En in oorlog zijn betekent: aangevallen worden, verdedigen en aanvallen plegen. Dit laatste wordt dan vaak met de term vergelden aangeduid en om dat vergelden aannemelijk te maken wordt er propaganda gebruikt om aan te tonen dat "wij" op het goede spoor zitten.
De gebeurtenissen van vrijdag dertien november hebben ook mij diep geraakt, maar de berichtgeving van maandagmorgen dat er vergeldingsacties zijn geweest in de vorm van bombardementen op de stad Raqqa raakt mij ook. De stad mag dan wel het hoofdkwartier van de IS zijn en daarom is deze stad en de omgeving veelal het doelwit van de vele bombardementen, maar er wonen (woonden) ook bijna twee honderdduizend mensen. Over slachtoffers die er ongetwijfeld zullen zijn gemaakt wordt niets vermeld en dat laatste raakt mij net zo diep. Zij worden doodgezwegen. Waarschijnlijk hebben de meesten van hen ook niet gekozen om onder de terreur van IS hun leven te moeten leven.
De laatste tijd, lang voor het gebeuren in Parijs, bekroop mij soms het gevoel dat er hier en daar wel eens sprake zou kunnen zijn van oorlogspropaganda. Om mij hiertegen te wapenen ben ik vandaag op zoek gegaan. Ik ben begonnen bij het woord propaganda en kwam er al snel achter dat ik niet hoef te spreken van oorlogspropaganda. Bij propaganda gaat het vaak om politiek, waar het er om gaat om aanhangers te winnen voor een bepaalde opvatting of een standpunt. Propaganda gaat om alle activiteiten waarmee wordt geprobeerd om anderen over te halen. Een ander woord voor propaganderen is verkondigen.
In de loop der tijd heeft het woord een steeds negatievere lading gekregen, omdat het vaak om eenzijdige, onvolledige en soms leugenachtige informatie gaat .
Hieronder staat de opsomming die ik over het woord propaganda gevonden heb
Propaganda is het door middel van woord, geschrift en beeld beinvloeden van de publieke opinie. Propaganda kenmerkt zich vaak door het systematisch geven van eenzijdige informatie, die al dan niet (deels) onwaar zijn.
Andere definities
- Propaganda is reclame voor ideeën of activiteiten.
- Propaganda is vaak misleidende informatie die gebruikt wordt om aanhangers / steun te winnen. Vaak gebruikt om ideele en politieke doelen te verwezenlijken.
- Propaganda is het met opzet verspreiden van ideeën, feiten of beweringen om het ene doel of individu te ondersteunen en het andere te schaden.
- Propaganda is het proces en product van weloverwogen pogingen om collectief gedrag en advies te beïnvloeden door het systematische en éénzijdige gebruik van vele communicatiemiddelen. De propaganda wordt gedragen door de belangen van de bron of de afzender, niet van de ontvanger.
- Propaganda is politieke reclame.
- Propaganda is het door middel van woord, geschrift en beeld beinvloeden van de publieke opinie.
- Propaganda is het winnen van aanhangers door bepaalde opvattingen.
- Propaganda is de vorm van communicatie die intentioneel probeert de kennis, attitudes en het gedrag van de ontvanger te beïnvloeden ten aanzien van waarden en normen, meningen en standpunten.
- Propaganda is een bepaalde vorm van communicatie waarbij de publieke opinie beïnvloed wordt om aanhangers te winnen voor bepaalde opvattingen of standpunten.
- Propaganda is het proberen te beïnvloeden van andermans opinie. Propaganda heeft als doel mensen over te halen.
Met dit in mijn hoofd wil ik de komende tijd proberen steeds oog te blijven houden voor mijn eigen ideeën. Ik vind oorlog verschrikkelijk. Ik vind aangevallen worden heel erg, maar ik geloof ook niet in vergeldingsacties, hoe men ook zijn best doet om te verkondigen dat dit nodig is. Helaas is propaganda niet altijd te herkennen als propaganda. Hoe dit wel opgelost dient te worden weet ik ook niet, maar ik geloof niet in de oplossing kwaad met kwaad vergelden.
Naast dat bijna iedere dag benoemd is tot een dag van, bestaat er ook zoiets als 'de week van' De afgelopen week blijkt het de landelijke KUNSTWEEK geweest te zijn. Gelukkig ben ik zo wijs geweest om, toen ik het ergens las, de link: www.kunstweek.nl op een blaadje van het onlangs gekregen gele blokje te noteren. Vanmiddag ben ik er mee aan de slag gegaan en ik ben er helemaal blij van geworden. Dit is iets waar ik al tijden naar op zoek ben. Gewoon op het spoor komen van de kunstenaars van deze tijd.
Stichting Kunstweek organiseert jaarlijks de verkiezing kunstenaar van het jaar. Door de grootschalige opzet draagt deze verkiezing bij aan de bekendheid van Nederlandse beeldende kunstenaars in het algemeen. De verkiezing levert een tijdsbeeld op van de waardering van Nederlands kunstenaars, maar biedt ook beperkt ruimte aan niet-genomineerden. De laatsgenoemden zijn kunstenaars die door het publiek aangewezen zijn en niet door een panel van deskundigen, de kunstkenners. Uit de vijfentwintig hoogst scorende publieksnominatie kiest het panel vijf kunstenaars die ook op de lijst van de definitieve nomiatie list komen te staan.
Daarna zijn er nog twee stemrondes en de dag voordat de kunstweek begint worden de winnaars bekend gemaakt. Dit jaar is het Daan Roosegarden geworden. Hij wordt omschreven als iemand die gebruik maakt van tactiele high tech in zijn interactieve lichtlandschappen. Dit sprak mij niet zo aan. Ook met het werk van Maartje Korstanje, die de prijs 'Talent van het jaar' won, heb ik niets, maar het werk van Toos van Holstein, de afbeelding bovenaan, vind ik erg mooi. Zij won de prijs Briljanten kunstenaar, een prijs voor kunstenaars, ouder dan 65 jaar en nog niet eerder voor een prijs in aanmerking geweest.
Ik heb genoten van de honderd afbeeldingen van de nominatielijst en dan vooral van de schilderwerken. De vreemde eigentijdse dingen zoals ik in de tweede popup afbeelding laat zien, hoeft wat mij betreft niet. Daar heb ik echt niets mee, maar smaken verschillen zal ik maar denken.
Ik heb nu de weg gevonden en ik ga volgend jaar zeker dit hele gebeuren op de voet volgen. Ik heb de data inmiddels genoteerd in mijn agenda.
KLIK daan roosegarden
KLIK veluw
En dan blijkt opeens dat mijn korte termijn geheugen toch niet zo heel goed meer werkt. Ik vroeg mij af of ik vorig jaar wel gebruik gemaakt had van de foto's die ik in die zomer gemaakt had van Candes Saint Martin aan de Loire, de plaats waar Sint Maarten overleden is. Het is vandaag Sint Maarten en dus een goede gelegenheid om wat van deze foto's te gebruiken.
Tevens een goed moment om weer even aan die vakantie terug te denken. De tweede vakantie aan de Loire, dat is één van de vakanties die ik uitzonderlijk mooi gevonden heb en die hoog in de top tien van mijn herinneringen staat, maar dit terzijde.
Ik heb snel even de archieven van mijn blog geraadpleegd en warempel, ik heb er vorig jaar een nogal diepgravend blogje over geschreven. Dat ga ik niet meer herhalen, via de link kan er nog even een kijkje genomen worden. (Link werkt niet meer zodra ik een volgend blogje heb gemaakt, daarom noem ik de blogpagina, als deze link ook niet werkt, even copieëren.) http://hanscke.nl/?e=1339
In augustus hadden we besloten om, toen we lazen dat er begin november vanuit de Vereniging van Heidewachtelliefhebbers ook dit jaar een wandeling georganiseerd zou worden, hier aan mee te doen. Deze happening zou plaats vinden in de bossen bij Baarn, nabij kasteel Groeneveld. Niet echt naast de deur, maar gezien onze eerdere ervaringen, maar toen nog met een jonge hond Sjors (tegenwoordig tot "oom" Sjors gepromoveerd) leek het ons leuk om dit avontuur ook eens met onze twee jongens van nu, Hessel en Iemand aan te gaan.
En het was leuk. Hoewel de opkomst wat minder was dan zoals wij het toentertijd meegemaakt hadden, ruim honderd honden, ruim veertig exemplaren is toch ook nog een behoorlijk aantal. Tweederde van de honden zijn, zoals onze jongens, vooral wit en bruin getekend. Een minderheid van de aanwezige honden behoorde tot de zogenaamde schimmels, waarbij bijna geen wit te zien is, maar één ding hebben al die honden gemeen, hun karakter. Uitbundig, springen, ook wel een beetje rukken, maar altijd blij en enthousiast hoort echt bij dit type hond.
Rond twee uur zette de stoet zich in beweging en na ruim honderd meter waren we op het punt gekomen dat de honden los mochten. En ze gingen ook echt los. En dan begint het grote avontuur. Hoe zal jouw hond gaan reageren?
Hessel was helemaal van God los. Die heb ik gedurende de anderhalf uur durende wandeling van ruim zes kilometer nauwelijks meer gezien. Rennen, spelen, zwemmen, achter de vrouwtjes aan... het kon niet op. Hij had ons echt niet meer nodig en dat terwijl hij zo af en toch echt wel een angstig hondje kan zijn. Iemand daarentegen is normaliter nergens bang voor, maar in deze grote groep werd het hem soms toch te veel en kwam hij wat veiligheid bij ons zoeken. Na een aai en een vriendelijk woordje ging hij wel weer zelfstandig op pad om toch na een paar minuten weer even terug te keren.
Heel soms vergiste ik mij wel eens en moest ik goed kijken of ik niet een andere hond dan de onze aan het observeren was.
Aan het eind van de tocht, en dat is op de laatste foto ook goed te zien, was de meeste vaart er wel een beetje uit bij de meute. Voor Iemand eindigde de wandeling nog even heel vervelend. Was hij eindelijk iets meer gaan durven door iets verder weg te gaan, raakte hij de hele groep kwijt. Toen iedereen de hond had aangelijnd was het duidelijk dat Iemand nergens te bekennen was. P. is een heel klein eindje teruggelopen en op zijn herhaalde fluiten kwam Iemand dan uiteindelijk in grote vaart aan gesjeesd, een beetje verdwaasd om zich heen kijkend.
Nadat alle honden in de auto waren gebracht, was er voor ons nog een gezellig samenzijn met koffie en gebak. Gelukkig was ik de op de been gebleven, want dat was tijdens die wandeling wel een angst van mij; omvergelopen worden door zo'n aanstormende hond. Gelukkig is dat niet gebeurd en blijven er alleen maar leuke herinneringen over.
De start bij kasteel Groeneveld
Het spektakel is begonnen
Ook Heidewachtels kunnen moe worden
De nieuwe schijf van vijf! Dagen had ik er naar uitgekeken, ik kon bijna niet wachten; deze week zouden we eindelijk duidelijkheid krijgen over wat we nu wel of wat we echt niet zouden moeten eten. Ik zal het wel verkeerd begrepen hebben, want vandaag lees ik in de krant dat het Voedingscentrum pas in maart de vernieuwde Schijf van Vijf zal gaan presenteren.
Dus tot die tijd grote onzekerheid, of toch maar niet? Voor mijzelf heb ik het idee dat ik wel aardig gezond eet, maar dat baseer ik dan wel op De Schijf van vroeger èn op mijn eigen voorkeur en afkeer voor bepaald voedsel. Ook hanteer ik een eigen ontworpen stelregel: TEVEEL kan nooit goed zijn.
Te veel snoep is slecht voor de tanden, je wordt er dik van en in veel snoep zijn kleurstoffen verwerkt, hoera, ik houd niet van snoep, behoudens zo af een toe een chocolaatje zal ik mij daar niet aan bezondigen.
Koekjes, gebak en cake, ik vind het zo heel af en toe lekker, maar het gebeurt bij ons regelmatig dat de koekjes zacht geworden zijn en wij ze dus niet meer opeten.
Patat en kroket is heerlijk, als ik het maar niet alle dagen hoef te eten. Een paar keer per jaar kan ik daar echt van smullen.
Vleeswaren of bewerkt vlees, zoals het nu genoemd word, heb ik moeten leren eten. Gelukkig was mijn moeder niet heel principieel, want als kind hield ik al niet van een boterham met iets hartigs, lees boterhamworst. Omdat ik een slechte eter was mocht ik gewoon gestampte muisjes of iets dergelijks op mijn éne boterham die ik met moeite naar binnen kauwde.
Vlees, ja daar was, ik schrijf met opzet was, daar was ik gek op, maar mede door de ervaringen met de de bbq geldt voor mij, ik eet het nu met mate. Entrecote in de vorm van 250 gram is aan mij niet meer besteed. Een klein stukje is lekker, maar ook niet iedere week.
Eieren vond ik erg lekker, maar toen dat het een aantal jaren geleden in de ban is gedaan, heb ik mij dat aangetrokken en eet ik nog hooguit één of twee eieren per week.
Melk en kaas was aan mij niet zo besteed, maar in de loop der jaren ben ik dit lekker èn nuttig gaan vinden. Toen de diagnose osteoporose = botontkalking gesteld werd, was men maar wat blij, dat ik dagelijks een boterhammetje met kaas at en daarbij een glas melk dronk.
Over de groenten kan ik heel kort zijn, ik kook vrij traditioneel maar wel elke avond en ik gebruik vrijwel altijd verse groenten. Bloemkool, spruitjes, boontjes, worteltjes, spinazie en andijvie, rode kool en spitskool, het komt hier allemaal regelmatig voorbij.
Ach ja en dan de boosdoener alcohol. Ik kan niet ontkennen dat ik erg van een (goed) glas wijn houd en dat cognac of iets degelijks mij uitermate goed smaakt! Ook een grand-marnier bij de koffie vind ik overheerlijk, maar .....too much heb ik al heel lang geleden afgeschaft, omdat ik het jammer vond, dat zo af en toe de hoofdpijn volgend op net dat éne glaasje te veel een volgende frisse dag voor een deel vertroebelde. Sinds een aantal jaren genieten wij ook van een aantal alcohovrije avonden per week.
Alles bij elkaar opgeteld en afgetrokken, ik kan niet anders denken dan dat mijn voedingspatroon er wel aardig uitziet. en wat men ook bedenkt, hoe de schijf van vijf er ook uit mag komen te zien, ik geloof niet dat ik aan mijn eetgewoonten veel ga veranderen.
klik
Het gebeurt de laatste tijd wel vaker, dat ik van radiozender verander en zeker als ik alleen ben. Ik begin radio 2, 538, of skyradio om maar eens wat te noemen, te ontgroeien. De muziek, maar ook de spelletjes en de interviews beginnen me tegen te staan. Ik begin heel langzaam te begrijpen waarom mijn ouders (en hun leeftijdsgenoten) de nieuwe muziek van de jaren zestig als herrie betitelden.
Zo af en toe zoek ik het dan wel eens in classicfm, maar als ik dat een paar keer achter elkaar een halve dag aangestaan heeft ben ik er voor een tijdje ook wel weer klaar mee. De Peer Guint Suite bijvoorbeeld, vind ik erg mooi maar als ik die drie keer in een week gehoord heb mag het voor mij ook wel weer even duren voordat dit opnieuw voorbij komt en dat geldt ook voor de andere populaire klassieke werken.
Dus schakel ik zo nu en dan over naar radio 1. Er wordt veel gepraat en tja, dat is niet altijd te combineren met dat waarmee ik bezig ben. Maar gistermorgen, zaterdagmorgen om precies te zijn, ik was alleen, zat met een kop koffie aan tafel ben ik echt besmet geraakt met het radio 1 virus. Toen ik van radio 2 naar radio 1 overschakelde kwam ik midden in een boekbespreking terecht. Na een paar zinnen gehoord te hebben kon ik de conclusie trekken dat het om een gesprek met Jan Siebelink ging. De sfeer uit het boek die beschreven werd deed mij heel erg denken aan het boek 'Knielen op een bed violen' en even later bleek dat ik het goed had. Men had het over het nieuwe boek van hem "Margje" waarin de moederfiguur van het boek 'knielen' centraal staat.
Dit komt natuurlijk op mijn te lezen lijst te staan, temeer daar wij met ons leesclubje thematisch zijn gaan lezen met als eerste onderwerp: moeders, maar dit terzijde.
Na dit boek besproken te hebben kwam er een ander gesprek en wel over kleuren. Ook een boekbespreking over 'wat is de rol van kleur in de gouden eeuw'. Ook razend interessant. En daarna kwam good old Frits Spits met de Taalstaat. Ik heb mijn breiwerk gepakt en ik heb tot één uur niets anders meer gedaan dan breien en luisteren.
Eigenlijk is dit niets nieuws voor mij, want toen ik net moeder was en nog heel jong en ik erg moest wennen aan het huisvrouwenbestaan wat een paar jaar geduurd heeft, heb ik mij geestelijk gevoed met allerlei luisterprogramma's op de radio. 'Hoor Haar' van Hanneke Groenteman, 'Plein Publiek' en 'Adres Onbekend'; ik sloeg geen uitzending over en bezoek op zo'n morgen kwam mij niet zo goed uit. Ik probeerde dat altijd wat te omzeilen.
Zo erg zal het nu wel niet meer worden. Bovendien kun je via podcasts nog heel veel terughoren, maar het is tijd om de radio- en tvgids weer eens wat beter bestuderen. Wat ik mij naderhand wel afvroeg of er nog veel mensen zijn die echt naar gesprekken op de radio luisteren. Ik ben heel benieuwd naar reacties hierop.
klik
|
|
