Van het één komt het ander. Vooruitlopend op mijn toekomstige leven van niet werkzaam meer zijn in de vorm van een baan hebben, besloot ik een paar jaar geleden mijn bakens alvast wat te verzetten en mij aan te sluiten bij iets wat voorbij kwam en mij leuk leek. En zo werd ik lid van Red Hat Society.
Ik voel me thuis in die groep en zoals zo vaak in groepen gebeurt, met een aantal andere Red Hatters is er een speciale klik en dit leidt er dan toe , dat we ook buiten de Red Hat om, samen iets ondernemen.
Zo kon het gebeuren dat we met een paar vrouwen, dames zou ik moeten zeggen, het idee opgevat hebben, om zo af en toe met elkaar naar de film te gaan. Pathé Groningen heeft elke maandagmiddag een aanbod voor vijftigplussers (Sinds een paar maand weet ik dat Pathé een grote bioscoopketen is en zeer waarschijnlijk ook in Leeuwarden zal neerstrijken) en deze keer was het My Old Lady met Kevin Kline en Maggie Smith in de hoofdrol. Deze laatste schijnt heel erg bekend te zijn van de zeer geliefde serie Dowton Abbey.
Ik heb deze serie nooit gekeken, maar vele anderen wel, gezien het feit, dat deze film uitverkocht was. Werkelijk, ik heb mijn ogen uitgekeken en niet alleen naar de film, die overigens zeer de moeite van het bekijken waard was. Werkelijk een hele zaal vol met allemaal dames van zeg maar zestig jaar en ouder en hier en daar een verdwaalde oudere heer die zijn dame kennelijk vergezelde.
Echt er ging weer een hele nieuwe wereld voor mij open. Dat is dus kennelijk ook een bezigheid van de senioren, naar de bioscoop gaan.
Ik moet nu toch wel heel erg uit gaan kijken om zelf niet ten gronde te gaan aan het meedoen aan alle leuke dingen die zich voordoen, want het wordt zo langzamerhand soms een beetje too much. Ik moet echt gaan leren dat niet alles kan. Ik heb tenslotte ook nog mijn thuisbasis met mijn beide honden. Ook zij hebben recht op aandacht en dat niet alleen. Het zijn jongens die beweging moeten hebben; ze moeten kunnen rennen, spelen, speuren, zoeken en apporteren en dat kost ook tijd. Niet dat dat erg is hoor, integendeel, want de voorstelling die zij soms geven zou ik niet willen missen. Het is soms als een prachtige natuurfilm, maar dan life gespeeld.
Ik zal moeten gaan leren hoe ik het één en ander in balans kan krijgen. Ik had nooit gedacht dat er op oudere leeftijd nog zoveel te ontdekken valt. Doe je het één, kom je als vanzelf bij iets anders. Hoe zo 'oud is saai'. Ik dacht het niet.
klik
STILTE
Niet te geloven. Ik had afgelopen donderdag, na vaag iets opgevangen te hebben over moeilijk communiceren, uitgevonden dat 22 oktober ooit uitgeroepen is tot "dag van het stotteren". Nu heb ik niets met stotteren, behalve dat ik het mij heel goed aangeleerd heb en ik er een aardige act van kon maken ten behoeve van mijn lessen aan de leerlingen, dus wilde ik hier ook geen blogje van maken en zocht ik naar een ander onderwerp.
Vandaag stond mij ook niet helemaal voor ogen waarover ik zou bloggen, dus dacht ik, kom laat mij eens kijken of 25 oktober ook tot 'een dag van' is uitgeroepen. En jawel hoor, vandaag is het de dag van de stilte. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat deze dag niet precies aan een datum gekoppeld is, maar meer aan de zondag nadat we in de nacht overgegegaan zijn van zomertijd naar wintertijd. Dat éne extra uur schijnt inspirerend te zijn om het te koppelen aan iets wat wel voelbaar is, maar wat je niet kunt vastpakken. (er schijnt trouwens wel een internationale dag van de stilte te zijn op 17 april, maar dit is dan gekoppeld aan het pesten)
Op deze website - http://www.dagvandestilte.nl/ - staat van alles te lezen over deze dag. Kerken hebben deze dag maar weer ingelijfd, maar ook de tegenstanders van communicatie via social mediakanalen hebben dit als de mogelijkheid gepakt om maar weer eens te propaganderen om een dag off line te zijn...
Stilte, er zijn mensen die hier niet tegen kunnen. Ik houd wel van de stilte. Zeker als ik zoals nu, een druk weekend heb gehad met bezoek van dochterlief en kleindochter. Ik vind het dan heerlijk om even helemaal niets te hoeven horen, geen woorden dan. Ik vind het dan heerlijk om een lange wandeling te maken en allerlei geluiden van buiten te horen.
Nee, stilte vliegt mij niet aan. Maar wat het communiceren via tablet nu met stilte te maken heeft is mij even niet duidelijk. Ik heb vanmiddag, terwijl het weer stil was in huis, even heerlijk in alle rust allerlei websites bezocht wat mij genoeg stof voor dit blogje heeft opgeleverd.
klik
Het valt mij de laatste tijd nogal eens op dat de haardracht van de jonge mannen van tegenwoordig wel erg veel lijkt op de haardracht van de jaren veertig uit de vorige eeuw. Iedere keer als ik een Philémon of een Jan Vergsteegt op de tv voorbij zie komen, moet ik aan mijn vader denken. Ooit heeft hij in zijn jonge jaren zijn haar ook op die manier gedragen. Er moet ergens nog een foto van hem zijn, de enige van toen die jong was.
Ik heb het altijd een moeilijke foto gevonden, want ik herkende hem er niet in en helemaal niet in de tijd toen het gebruikelijk werd dat mannen het haar veel langer gingen dragen. Ik vond zomaar een afbeelding van Jan Mankes uit de jaren dertig. Dit schilderij doet mij wel wat aan de fotot van mijn vader denken.
Nu bij jonge mannen het korte haar weer veel gewoner is gaan worden, ga ik in mijn gedachten ook heel anders tegen die foto van mijn vader aankijken. Alleen, ik kan hem niet meer vinden en dat vind ik toch wel heel erg jammer. Toch weer iets niet bewaard, (klinkt anders dan weggegooid) wat ik nu nog graag even had willen zien. En ook de mooie foto van mijn moeder toen ongeveer zij net zo oud was als mijn vader. Volgens mij moet het toen best wel een knap stel zijn geweest. 
Vreemd hoor, dat je na jaren heel anders tegen die foto's aan gaat kijken, alleen omdat het tijdsbeeld veranderd is en de beelden van toen nu weer veel meer kloppen met de beelden van vandaag wat het uiterlijk betreft.
De laatste paar jaar maak ik iedere keer foto's van mijzelf als ik naar de kapper ben geweest. Grappig om te zien dat, hoewel ik altijd door dezelfde kapper geknipt word, het iedere toch weer net iets anders zit.
Ik zou graag eens een galerij van al die pasfotootjes willen maken, maar die techniek heb ik nog niet onder de knie, maar in de nabije toekomst ga ik eens uitzoeken hoe dit moet. Gaat vast een keer lukken.
klik
Ooit, in een heel ver verleden, is mijn schrijven begonnen met het maken van gedichten. Wanneer mij iets inviel, een frutsel noemde ik dat, schreef ik dat in een paar steekwoorden op een kladblaadje om er dan later nog eens wat mee te doen.
Zo heel af en toe gebruik ik deze methode nog wel eens. Zo kwam ik bij het opruimen van de caravan een papiertje tegen met daarop een klein frutseltje, van wanneer het is weet ik niet exact. Ik was verbaasd. Las het en herlas het nog eens. Ik nam het mee en stopte het weer weg, ergens in een bureaula.
Gisteren, toen ik iets zocht, kwam ik het opnieuw tegen. Tijd om er iets mee te doen. De titel schipbreuk heb ik veranderd.
STRANDEN
soms vloeit de liefde weg in de onderstroom
de kracht van de hoop doet de gevoelens van liefde als de golven van de vloed opnieuw aanzwellen
HANNAH
KLIK
Om het vorige blogje te kunnen schrijven heb ik heel wat onderzoek moeten verrichten. Ik denk dat ik al met al wel zes uur bezig ben geweest met research, alvorens ik echt kon beginnen met schrijven. En nog is het niet geworden zoals ik gehoopt had dat het had moeten worden.
Ik had mijzelf de opdracht te geven om eens in de huid van een Syrische vluchtelinge te kruipen. Ik kwam er al heel gauw achter, dat ik eigenlijk heel weinig over dat land wist. Damascus wordt in de bijbel genoemd, dus de naam van die stad kende ik, maar dat was dan ook alles. Van Aleppo, Homs, Hama en Latakia had ik nog nooit gehoord.
De oorlog en daarmee de ontwrichting van dat land schijnt nu ruim vier jaar gaande te zijn. Omdat ik benieuwd was naar het gewone dagelijkse leven van daarvoor ben ik op zoek gegaan naar informatie. Het beeld wat ik daar van gekregen heb, is dat er in de grote steden sprake was van een leven vergelijkbaar met het leven wat wij als gewoon beschouwen. Naast de islamitische godsdienst, die veruit het meest beleden werd, was er ook ruimte voor diverse andere geloven. Dit was ook in het straatbeeld terug te vinden, want lang niet alle vrouwen droegen een hoofddoek.
Ik leerde al snel dat het juiste woord voor hoofddoek hijaab is, of hijab, ik kwam beide schrijfwijzen tegen. Ik vroeg mij af of er onder de jonge meiden wel eens verzet was tegen het moeten dragen van een hoofddoek. Ook deze meisjes komen toch in een puberteitsfase terecht waarin het verzet tegen de bestaande regels toch vaak een hot issue is. Al zoekend kwam ik op een site terecht waaruit bleek dat er inderdaad wel tien redenen zijn waarom de jonge meiden niet altijd even blij zijn om een hoofddoek te moeten dragen. In mijn blog heb ik twee genoemde reden gebruikt.
Daarbij kwam ik ook info tegen die zeer beslist met mode te maken heeft. Zo zouden hijaabs met kleuren in de roze ondertonen de licht getinte Marokkaanse en Berbermeisjes beter flatteren en dat vrouwen met de wat donkere, wat meer gebronsde huidskleuren juist gebruik maken van de wat koelere tinten zoals blauw omdat hen dat beter staat.
Omdat ik graag iets wilde lezen over de gedachtewereld en de gevoelens van de migranten, heb ik diverse pagina's bezocht met verhalen van vluchtelingen. Ik heb veel gelezen over de vluchtroutes die afgelegd zijn en de vaak nare ervaringen met de mensensmokkelaars. Hier en daar las ik over de heimwee naar vroeger, maar over hoe dat vroeger er dan uit heeft gezien ben ik niet zo veel te weten gekomen. Ik zou zo graag eens lezen hoe bij hen een doorsnee dag er uit heeft gezien, wat zij nu het meeste missen, in eten, maar ook in ontspanning, in contacten, in snuisterijen, in roddeltjes, in muziek, ja in wat eigenlijk niet. Waar kun je zo al niet naar hunkeren als je ontheemd bent en heimwee hebt naar alles wat je ooit zo vertrouwd was, maar daarover ben ik niets gewaar geworden.
Als laatste, om het verhaal in het blog rond te krijgen, heb ik mij nog verdiept waarom de meeste vrouwen in vroeger dagen bij het naar de kerk gaan een hoedje droegen (en waarom dat in sommige streken nog steeds het geval is) Ik stuitte daarbij op verschillende websites zoals politiek.tpo.nl refoweb.nl/de hoed als bijzaak en staatgeschreven.nl/draag een hoedje, waar ik mijn informatie over de bijbelteksten 1 Korintiërs 11:5-9 heb weggehaald.
Het schrijven van het vorige blog met de titel 'Nadenken' heeft mij veel opgeleverd. Ik heb tijdens het research veel geleerd, maar dit afgezet tegen de complexe gebeurtenissen kom ik tot de conclusie dat ik toch maar bitter weinig afweet over dat wat zich in Syrië afspeelt. Vandaag las ik in de krant dat er in Aleppo weer fel gevochten zal gaan worden. De strijdende partijen worden zo terloops even genoemd, maar het is mij al lang niet meer duidelijk welke partij voor wat staat en met welk doel het gevecht wordt aangegaan. Ondertussen wachten vele mensen die ontheemd zijn op betere tijden. Het zal voor hen nooit meer hetzelfde worden.
klik
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand oktober 2015 is dit ‘nadenken'.
Vaak als ik wat melancholisch ben en heimwee naar vroeger heb mag ik graag even de weidsheid van het strand opzoeken. Zittend in het zand, mijn blik gericht op de zee, knoop ik mijn lichtblauwe hijaab los. Ik voel hoe de wind door mijn haren waait.
Ik heb nog steeds niet echt een beslissing genomen. Mijn gedachten dwalen af naar mijn huis, ons thuis waar ik ooit woonde. Het is al weer drie jaar geleden dat ik met Youshaa en Yazan uit Aleppo vluchtte nadat de autobom vlak bij ons huis explodeerde.
Mijn gedachten gaan nog verder terug. Ik zie mij zelf lopen in de tijd dat er nog weinig geweld was en ik nog jong genoeg was om geen hijaab te hoeven dragen. Het dragen van een hoofddoek lokte mij niet zo. Ik heb nooit kunnen verklaren waarom het mij tegenstond. Misschien dat ik dacht dat het te warm was en ook vond ik het jammer om mijn mooie donkere krullen weg te moeten stoppen.
Gedachteloos speel ik met de shawl. Ik laat de woorden van Peter nog eens in mij omgaan. Ook binnen de christelijke kerk is er lange tijd een brede stroming geweest waarbij de vrouwen verplicht met een hoed op naar de kerk gingen. Hoewel Peter al lang niet meer bij een kerk hoort kan hij nog wel hele teksten uit de bijbel aan halen. Ik hoor het hem zeggen: " Een vrouw maakt haar hoofd ten schande wanneer ze met onbedekt hoofd bidt. Een man mag zijn hoofd niet bedekken omdat hij Gods beeld en luister is, de vrouw is echter de luister van de man". Ik ben genoeg ingeburgerd geraakt om de bijbehorende lichaamstaal van Peter te verstaan.
Met een glimlach sta ik op en ik weet dat ik een beslissing heb genomen. Mijn antwoord is: Ja Peter, ik wil.
klik
Vandaag is de vijftiende versie van het woordenboek de De Dikke Van Dale verschenen. Gisteren is daar op allerlei kanalen van de nieuwsmedia al op verschillende manieren ruchtbaarheid aan gegeven. Zo hoorde ik op de radio dat er verouderde woorden zijn verdwenen; hongerbloempje is daar een voorbeeld van(in de zoekmachine van google is het overigens nog gewoon te vinden, getuige de foto). In totaal zijn er rond de 2300 woorden gesneuveld.
Via de tv vernam ik dat er , en dat is gebruikelijk, ter voorkoming van plagiaat een aantal fakewoorden zijn opgenomen en in de krant las ik de rare vergelijking dat de vorige editie uit 2005 bestond uit drie delen en 4464 bladzijden, dat de eerst verschenen editie 60.000woorden betrof en dat de nieuwste versie dikker dan ooit is en 4880 bladzijden telt. Vreemde informatie om het antal woorden opeens met het aantal pagina's te gaan vergelijken.
Om hoeveel nieuwe woorden het gaat ben ik ook niet te weten gekomen, maar ik heb er wel een aantal op mijn verlanglijstje staan. Dit zij woorden waar ik in de afgelopen tijd tegenaan gelopen ben en waarvan ik dacht, waar komen die nu opeens vandaan? Als voorbeeld noem ik er een paar. Het begon opeens met sneekers, ik geef toe, al weer een heel aantal jaren geleden. Ik weet nog goed dat mijn zoon het opeens over sneekers had, terwijl dat in mijn ogen gewoon een nieuwe vorm van gympen waren. Bootcamp, ook zo'n woord wat opeens uit de lucht is komen vallen. het heeft mij heel wat moeite gekost om te achterhalen dat het gaat om vroegere militaristische oefeningen die nu in de sportwereld zijn ingepast. En ineens waren ze er, de expats. Ook moest ik leren dat er met een hoodie een trui, een sweater met capuchon of trainingsjack bedoeld werd.
Als ik ga graven kom ik vast nog wel op meer voorbeelden, maar ik laat het hier maar bij. Ik hoop wel dat het er toe zal gaan leiden dat wordfeud ook aldeze nieuwe woorden gaat inlijven. Te vaak loop ik nu nog tegen het feit aan, dat een gewoon in zwang geraakt woord zoals een appje geweigerd wordt.
Ik houd er wel van om onze taal van tijd tot tijd eens onder de loupe te nemen om dan te constateren dat er steeds weer wat nieuws onder de zon is. Ik kijk nu al weer uit naar de vermeldingen aan het eind van het jaar welke nieuwe woorden er dit jaar zijn bijgekomen.
|
|
