Ook deze week is het weer een beetje op en af wat het weer betreft. Gisteren hoorde ik, toen wij ook aan het fietsen waren, een tegenligster, die luidkeels aan het telefoneren was, zeggen: we fietsen onder een stralende blauwe lucht". Ze zal bedoeld hebben, in een stralende zon onder een strakblauwe hemel. Het was inderdaad heel mooi weer, terwijl het de dag daarvoor veel minder mooi was en de dag daarna is het gewoon ronduit slecht met veel regen maar daarna zal het weer heel mooi worden.
Op zo'n dag met net iets minder mooi weer hebben wij de kasteeltuinen van Arcen bezocht. Echt een aanrader.
Honden zijn hier, net als in Frankrijk, waar we vorig jaar die beroemde kasteeltuin aan de Loire bezocht hebben, naam is mij even ontschoten, kwestie van ouderdom, welkom, dit in tegenstelling tot Schönbrun in Wenen dit jaar, wat ik nog steeds jammer vind. (tante Betje zin)
Eerst zijn we wat in her Rosarium blijven hangen, maar na onze meegebrachte (sorry, schijnt nadelig voor de parken te zijn vanwege de inkomsten) lunch genuttigd te hebben zijn we dieper de tuin in gegaan.
Ik heb me echt verbaasd over de omvang van het park. Het is groot en echt omvangrijk maar ook mooi en afwisselend. Echt een aanrader voor wie van tuinen en parken houdt. We hebben even een praatje met een tuinonderhoudsmedewerker gehad. Het park schijnt twee jaar geleden failliet geweest te zijn en het is een hoop werk geweest om de gevolgen van het achterstallige onderhoud weer ongedaan te krijgen. Wat mij betreft zijn de zeven fulltime medewerkers daar zeker in geslaagd. Ik wil middels dit blogje dit park wel promoten want het is zeker een bezoek waard en op de entreeprijs van 15 euro valt niets af te dingen. Voor deze prijs mag het kasteel ook nog bekeken worden maar daar ben ik niet eens aan toe gekomen en dat wil wel wat zeggen, kastelengek als ik ben.
klik
Alweer? Ja, we zijn alweer een weekje op vakantie. Kan nog net voordat het serieuze leven, vrijwilligerswerk en de diverse clubs en clubjes, in september weer gaan beginnen. Dit keer zijn we in de buurt van Venlo neergestreken.
Deze omgeving is totaal onbekend voor mij/ons, maar wat is het hier mooi! Fietsen, wandelen, alles is hier mogelijk, want hier liggen uitgebreide netwerken van knooppunten voor zowel wandel- als fietsroutes.
Veel SRV(zogeheten boeren) campings zijn behoorlijk met hun tijd meegegaan en hebben nu ook wifi met een bereik tot iedere campingplek. Het is dus heel goed mogelijk om met behulp van de tablet zelf even een route samen te stellen. Ik begin nu helemaal te begrijpen dat VVVkantoren gaan sluiten, want ze zijn niet meer nodig. Vroeghùr ging ik zo snel mogelijk naar een VVV om een wandel- of fietskaart te kopen, maar dat is niet meer nodig. Ik ga nu zelf even aan de slag.
Met wandelen zit er een klein addertje onder het gras, je kunt absoluut niet van de route afwijken. Denk je slim te zijn en toch een iets andere route te kiezen omdat het pad je bijvoorbeeld niet aanstaat door een te hoge begroeiing, dan ga je de mist in. In de praktijk blijkt het heel moeilijk te zijn om de draad weer op te pakken, want in tegenstelling tot de fietsbordjes, zijn dewandelpijlen niet genummerd. Als je ergens verderop weer een pijltje ziet, weet je volstrekt niet naar welk knooppunt deze pijl verwijst. Zo werd op de eerste avond onze wandeling opeens ruim negen kilometer in plaats van de geplande vijf.
Vandaag hebben we gefietst en kwamen we langs een veld vol met spirea. Van het voorjaar de bollenvelden, nu de spireavelden, ik blijf het heel boeiend vinden om opnieuw een week door te brengen in een deel van Nederland wat ik totaal niet ken. Als ik de kaart van Nederland zo bekijk, zijn er nog heel veel plekken in Nederland te vinden die voor mij onbekend zijn. Dat belooft dus nog wat voor de toekomst.
Maar eerst ga ik volop genieten van deze boeiende regio die zoveel afwisseling te bieden heeft. De Maas, de bossen en de heidevelden èn de akkerbouw en dan ook nog al die prachtige dorpen en stadjes. Kortom, ik heb het (al weer) druk om al dit moois te bekijken.
klik
Wanneer het een aantal weken achtereen mooi weer is geweest, vind ik het niet erg als het een dagje regent. Eventjes terug naar het wintergevoel, wanneer je je veelal binnenshuis moet vermaken en wat ook zeker zijn charme heeft. Maar het moet natuurlijk niet te lang duren, want na één of twee dagen verlang ik al weer naar het feestelijke zomergevoel.
Vorige week hebben wij een prachtige fietstocht in onze eigen omgeving gemaakt. Met behulp van een fietskaart met knooppunten is het mogelijk geworden om zelf prachtige fietstochten uit te zetten. Natuurlijk weet ik wel ongeveer waar de fietstocht langs zal gaan, maar toch komt het wel voor dat we over weggetjes fietsen waarvan ik het bestaan niet wist.
Nu zijn er, vooral in het laatste decennium, verscheidene fietspaden bijgekomen. Al fietsend in de richting van de centrale, wat vlak bij een plaatsje ligt waar ik ooit veertig jaar geleden, voor ik naar Dokkum verhuisde, een half jaartje gewoond heb, en wat toen de kennismaking met Friesland was, zag ik een stukje van mijn leven voorbij komen. Toen, nog heel jong, net midden twintig en moeder van twee kleine kinderen, kon ik het helemaal niet vinden in deze omgeving. Het was er zo stil, ik kwam bijna niemand tegen als ik een wandeling maakte. Men fietste en wandelde in deze omgeving nu eenmaal veel minder dan in andere delen van Nederland. Het recreëren leek in deze omgeving nog niet zo uitgevonden te zijn, behoudens de watersport. Terrassen waren er niet of nauwelijks te vinden, trouwens, ook niet in Leeuwarden of Dokkum. In de dorpen waren de winkels al wel verdwenen, dus op de fiets erop uit om even boodschappen te doen was er niet meer bij.
Tegenwoordig is het, eb zeker met mooi weer, wel echt druk op de fietspaden. Het geeft mij het zelfde blije gevoel wat ik ook altijd al had op de eilanden, als we daar eens een dagje waren. Het is daar op de fietspaden altijd een drukte van belang en het is wel de gewoonte om elkaar dag te zeggen. Gelukkig zijn we hier dus nu ook zover. Lekker met zijn allen er op uit trekken en elkaar vriendelijk groeten bij het passeren of een gezellig praatje met elkaar maken in één van de vele theetuinen die er de laatste jaren zijn gekomen.
In de loop der tijd is er ook hier op het platteland heel wat veranderd en is men ook hier en masse aan het recreëren geslagen.
klik
Soms wil ik het onmogelijke, dan zou ik, terwijl ik iets aan het maken ben, alle gedachten die ik heb, willen vasthouden. Hoeveel uren ik bezig ben geweest met breien om dit truitje in ajourpatroon af te krijgen weet ik niet. Echt uren achtereen gebreid heb ik niet. Het waren steeds maar een paar pennen en daardoor is het wel een vrij langdurig project geworden.
Vooral in het begin moest ik alleen zijn om het patroon juist uit te kunnen voeren, maar na verloop van tijd werd ik er handiger in en kon ik het breien combineren met luisteren naar het luisterboek: Maar buiten is het feest van Arthur Japin. Ook kon ik gaandeweg gewoon in de huiskamer breien zonder dat ik fouten ging maken. Met name in het begin had ik steeds de associatie met een haakwerk van vroeger. Ik denk dat ik een jaar of 17, 18 was, toen ik bezig was met het haken van een lichtblauw truitje in één of andere koninginnesteek. Alleen het voorpand is toen afgekomen en de rest is er bij gebleven omdat na de zomer de situatie sterk veranderde. En toch zijn er op de één of andere manier aan die haakherinneringen geluksmomenten blijven kleven.
In deze laatste weken heb ik het breien veel afgewisseld met het lezen van boeken. En breien èn lezen tegelijk kan ik niet, ook niet als het een wat makkelijker patroon zou zijn. Maar het achtereenvolgens doen heeft ook wel wat. Het boek Stoner van John Williams heb ik op deze manier gelezen. Tijdens het breien is er dan alle tijd om nog eens over een passage na te denken. Zo zal ik het boek Saul en Patsy van Charles Baxter, het laatste boek wat ik gelezen heb, ook niet snel vergeten. Prachtig vond ik de zinssnede: "en Patsy besefte dat zij, met het verdwijnen van de hunkeringen en de honger naar elkaar, en daarmee het verdwijnen van de hartstochtelijke vrijpartijen op de meest uitenlopende plaatsen, een nieuw landschap had betreden, het vlakke landschap waarin de meeste gehuwde paren zich bevinden....."
Vooral deze laatste week met heel veel mooi weer, waardoor ik veel buiten zat en bezig was de laatste hand te leggen aan dit breiwerk zal voor altijd met dit truitje verbonden zijn. Het zijn juist die momenten die gemaakt hebben dat ik een deel van zomer 2015 heel intens beleefd heb. Waarschijnlijk staan over een aantal jaren, wanneer ik dit truitje zie, bepaalde herinneringen, waarnemingen, overwegingen of besluiten die ik genomen heb, mij nog steeds helder voor de geest. Misschien vind ik een ietsje ingewikkeld breiwerk daarom wel zo leuk om te doen en heb ik, als het klaar is, heel wat in mijzelf beleefd.
klik
Wanneer kleinkinderen komen logeren betekent dit ook dat je van alles gaat ondernemen en dan op plaatsen komt waar je anders niet zo snel naar toe zou gaan. Zo hebben wij een bezoek gebracht aan het dierenpark bij ons in de buurt, Aqua Zoo. We hebben ons hier een middag uitstekend vermaakt en net als de vele andere (groot)ouders sloten wij deze middag ook af met het nuttigen van een ijsje op het terras. En ja, dan zie je en hoor je wel eens wat.
Een meisje, ik schat haar op een jaar of acht loopt huilend naar het tafeltje achter ons. "Wat nu?" vraagt de moeder, en trekt het kind naar zich toe, "ben je gevallen of zo?" "Ja", zegt het meisje en mompelt er nog iets achteraan wat ik niet kan verstaan om vervolgens luidkeels te verkondigen: "En hij" en dan wijst ze naar een jongetje wat bijna even oud moet zijn "stond mij uit te lachen, alsof ik geen pijn had" en pakt terwijl ze dit zegt haar elleboog vast. Moeder kijkt ook eens goed naar de arm maar concludeert: "er is niet veel te zien".
"Nee, weet ik wel", snikt het meisje, "maar dat hij daar een beetje gaat staan lachen" en wijst nogmaals naar de jongen die inmiddels bij het tafeltje is gaan staan. Ik zie dat de moeder het meisje even op schoot trekt en tegelijkertijd even met vader even een blik van verstandhouding wisselt. Het meisje brult nog even door en als de moeder vraagt daar mee op te houden zegt ze nog halfhuilend: ja maar je moet wel weten dat hij daarmee "mij op mijn hart heeft getrapt." Ik hoor de moeder zeggen: "Oei, dan moet je dat wel als heel erg hebben ervaren".
Ondertussen vraag ik mij af waar zo'n meiske die uitspraak vandaan haalt, maar wanneer de vrouw even later aan de man vraagt, "waar zullen we naar toegaan, naar jouw huis of naar de mijne" is het mij wel duidelijk. En met een: "Kom we gaan, het was toch een hele leuke dag en die willen we niet door dit kleine incidentje laten verstoren", vertrekken de man en de vrouw en de twee kinderen.
Ondertussen is Nina uitgespeeld en gaan wij ook huiswaarts.
klik
Natuurlijk is het heel leuk wanneer een kleinkind komt logeren. Natuurlijk is het (meestal) genieten. Natuurlijk is het ook heel veel leuke dingen doen. Maar het is ook heel natuurlijk als het een keertje even niet klikt. Het is ook heel natuurlijk als het verschil in cultuur, Roemenië kent nu eenmaal andere gebruiken en gewoonten dan Nederland soms wat aanpassingen van beide kanten vraagt. En het is ook heel natuurlijk dat na een aantal dagen de vermoeidheid bij mij als oma gaat toe slaan, zeker als blijkt dat kleindochter, misschien uit onzekerheid, veel aandacht vraagt.
Na al weer iets leuks buiten de deur gedaan te hebben zoals een dierentuinbezoek of zwemmen in het Lauwersmeer toch het zoveelste spelletje memory te moeten spelen met als dagafsluiting het verplichte nummertje sjoelen wil ik wel graag even tot mij zelf komen, maar dan is het inmiddels al ruim tien uur geweest. Na een uurtje ben ik dan meestal zo uitgeblust, dat ik om elf uur echt naar mijn bed verlang, want om half acht begint de volgende dag al weer........
Met dit alles wil ik niet de suggestie wekken dat ik het niet leuk zou vinden, zeker wel, maar ik voel wel dat ik niet meer de jonge moeder ben die amper wist dat je ook moe kon worden. Maar ook toen stelde ik wel eens mijn grenzen. Nog steeds is mijn slogan: "Vermaakcentrum van Brummen is gesloten" bij zoon en dochter bekend, dus in die zin herken ik wel het één en ander.
Maar zonder dollen, naast dat ik het allemaal heel gezellig vind, kijk ik ook uit naar de dag dat ik mijn vrijheid weer terug heb en dat ik gewoon een blogje kan maken, wanneer mij dat uitkomt en niet in een gestolen momentje wanneer kleinkind zich even met de tv mag vermaken. TV kijken vindt kleinkind wel leuk, maar de ouders van kleinkind zijn hier niet zo van geporteerd en daar heb je als grootouder dan ook wel weer rekening mee te houden. Maar ach de vele kanten, van leuk en heel gezellig maar ook wel vermoeiend, die zo'n logeerpartij met zich meebrengt, zou ik toch echt niet willen missen.
|
|