Boem, daar lag ik dan, languit op het zandpad, op mijn derrière terechtgekomen, onderuitgeschoffeld door hond Hessel. Wat je dan voelt is niet echt in woorden te vatten. Het is één harde dreun en de hele achterkant lijkt in één keer wel stijf en verdoofd te zijn. Hond Hessel staat er wat verdwaasd bij te kijken en ook hond Iemand vindt het maar vreemd dat ik daar lig.
Met pijn en moeite probeer ik met hulp van P. op te staan. Bezorgd slaat hij wat zand van mijn jas, maar dat vind ik van later zorg. Eerst maar eens voelen waar de pijn allemaal zit.
Ik kan staan, ik kan mijn armen bewegen, en al doet het zeer, ik kan ook lopen. Maar au, wat voelt mijn achterste vreemd. Alsof het een blok beton is.
Dit alles is nu al weer een paar dagen geleden, maar het voelt nog steeds niet prettig. Zitten, staan en lopen gaat, dan heb ik het niet over het gaan zitten en het opstaan, maar vooral het bukken voelt erg onaangenaam.
Vanmiddag, tijdens het gewone rondje met de honden, want ja, ik blijf wel in beweging, herinnderde ik mij het voorval opeens. Ik weet niet meer in welke klas ik zat, maar als lolletje trok een jongen de stoel weg toen ik wilde gaan zitten. Ook toen was de landing niet echt zacht. Ik weet nog dat we als meisjes hierover dagen hebben lopen fantaseren. Allerlei theorieën over de verschrikkelijke gevolgen die zo'n onverwachte val teweeg kon brengen passeerden de revu. Je zou er zelfs blind van kunnen worden zo luidde een theorie.
Hoe lang ik toen van die val last gehad heb weet ik niet meer. Het herstel zal vast wat sneller zijn gegaan dan nu het geval zal zijn. Het gaat iedere dag wel iets beter, dat wel, maar het is nog lang niet over.
klik
De meidoornen bloeien weer zo mooi en nu maar hopen dat er dit jaar geen spint inkomt.
Met stijgende verbazing heb ik op eerste Pinksterdag, onder het genot van een kopje koffie, lekker in het zonnetje zittend, alle drukte en bedrijvigheid bestudeerd die ik vanaf onze plek op de camping kon waarnemen. het is niet te geloven waar een mens op eerste Pinksterdag allemaal mee bezig kan zijn. Als illustratie een greep uit dat wat ik al breiend vanuit mijn ooghoek zo allemaal zag.
In de eerste plaats hordes fietsers op de dijk, grenzend aan de camping, op weg naar Doesburg, Dieren of Bronkhorst. Een aantal mannen die aan het vissen waren. Een gezin dat bezig was een grote opblaasboot klaar te maken om daar met buitenboordmotor en al mee te gaan varen. Een Duits gezin dat kwam aanrijden met een echte boot op de trailer en bezig gingen deze te water te laten. Ik zag iets verderop heel veel bedrijvigheid bij een samenscholing van zes Duitse gezinnen die de dag daarvoor waren aangekomen. Naast ons hoorde ik de buren mopperen die niet zo tevreden waren over de douchegelegenheid en even verderop, tegenover ons, was men bezig de boel van de bbq van de avond daarvoor op te ruimen. Iets verderop zag ik dat een ouder echtpaar bezoek kreeg van waarschijnlijk hun kinderen en kleinkinderen. Zij werden blij en luid begroet.
Na onze koffie genuttigd te hebben, besloten wij om actief mee te gaan doen in het aangenaam de tijd door te brengen op deze prachtige dag.
We pakten onze fietsen en reden richting het pontje naar Dieren. Vanuit Dieren kunnen er vele tochten door de bossen van de Veluwezoom gemaakt worden. Wij besloten om richting Rheden te gaan. Maar waar we ook fietsten, overal waren mensen. En toch slaagden we erin om een rustig plekje te vinden alwaar we onze bammetjes op konden eten al was het dit keer niet op een bankje, maar op een boomstronk. Hessel en Iemand maken dan vaak van de gelegenheid gebruik om even flink uit hun dak te gaan, zodat ze de rest van de fietstocht zich in de fietskar een beetje rustig gedragen, maar omdat we vanaf het fietspad wel zichtbaar waren moesten we hen dit keer behoorlijk in toom houden. Wat dieper het bos ingaan zou niet geholpen hebben, want overal kwam je wandelaars tegen, of mensen op paarden of in karretjes achter paarden.
Vanuit Rheden fietsen we in optocht richting het pontje om de IJssel weer over te steken en met velen fietsten we over de dijk richting Doesburg. Denk nu niet dat ik het niet naar mijn zin had. Ook al was het overal erg druk, ik vond het echt schitterend om hier deel vanuit te maken. Voor mijn gevoel hoort dit net zo bij Pinksteren als de kerstboom bij Kerstmis.
Met Pinksteren schijnt het zo te zijn dat iedereen echt iets leuks wil doen, het liefst buiten en dan ook nog vaak met de hele familie. Voor mij mag het zo blijven. Ik houd er wel van
klik
Waarom weet ik niet, maar het is er vanzelf ingeslopen. Net als heel veel andere Nederlanders willen wij rond Hemelvaart of Pinksteren graag een paar dagen met de caravan weg. Dit jaar doen wij dit in twee gedeelten omdat ik als pensionada mij verplichtingen had, waardoor wij dit niet aaneengesloten konden doen. Maar daarom niet getreurd, wij hebben ons programma er op aangepast. Na een kleine week tussen de tulpenvelden doorgebracht te hebben, een goede week thuis geweest te zijn, verblijven wij nu een week aan de IJssel.
Doesburg leek mij een heel leuk stadje, waar ik nog nooit geweest ben. Het ligt net iets te ver uit de koers van Apeldoorn, mijn geboorteplaats. We kijken vanaf de camping uit op de grote toren van Doesburg, deze mag zich tot één van de vijf grootste torens van Nederland rekenen. Hemelsbreed zijn we misschien één kilometer van dit stadje verwijderd, maar om er te komen is het toch bijna minimaal 7 kilometer. Linksom zelfs acht en rechtsom met het pontje naar Dieren ruim zes kilometer. En dat maakt het zo aantrekkelijk om aan de oever van een rivier te zijn. De rivier geeft de beperkingen.
Het vreemde is, als ik rechtsom ga, met het pontje, dan kom ik in Dieren, enigszins bekend terrein voor mij. Een broer van mijn moeder, mijn oom Gaart (Gerrit) woonde in Dieren en zo af en toe gingen we daar wel eens heen, maar dat was een hele onderneming. Hij woonde namelijk nogal afgelegen, echt tegen het bos aan. Ging je op de fiets langs het Apeldoorns-Dieren kanaal, dan was de fietstocht toch behoorlijk aan de lengte, ging je met de bus, dan was het vanaf het station nog een heel eind lopen. Hij woonde dus nogal achteraf en toch was het daar waar ik voor de allereerste keer televisie heb gezien. Ik zal ongeveer 6 jaar zijn geweest. Misschien heb ik mede daardoor wel met zo veel plezer naar de serie Goedenavond Dames en Heren gekeken.
Via Dieren ben je dan in no time in Brummen en natuurlijk moest ik daar ook weer even heen. Mij moeder komt uit de gemeente Brummen. Is altijd grappig natuurlijk. Een moeder uit de gemeente Brummen die met mijn vader, een van Brummen is getrouwd. Ach vanuit Brummen kun je dan weer met het pontje naar Bronkhorst, het kleinste stadje van Nederland.
Linksom naar Doesburg is voor mij ook helemaal nieuw terrein en wat een alleraardigst stadje is dit.
Nu het weer wat opgeknapt is zijn er vele mogelijkheden om te fietsen of te wandelen. Het rivierlandschap van de IJssel blijft boeien, maar een mooie wandeling door de bossen van de Veluwezoom ligt via Dieren ook prima in het bereik. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij ons weer prima vermaken.Op zowel bekend als onbekend terrein.
klik
Ik kende het nog niet, maar in Friesland is er nu ook een beweegtuin geopend. Voor 123.000 duizend euro is er bij een wooncentrum een gecombineerde verkeers- en beweegtuin geopend. Sinds 2007 schijnen er al diverse beweegtuinen voor ouderen te bestaan. Op internet kwam ik de volgende kanttekening tegen:
"Een hype of dé oplossing?
In 2007 richtte Nijha de eerste beweegtuin met Fit+ buitentoestellen in bij een verzorgingshuis. Sinds die tijd is er veel aandacht voor buitenfitness voor ouderen en hebben vele verzorgingstehuizen interesse getoond in deze toestellen. Ook in de media is er veel aandacht voor buitenfitness. De strekking in deze artikelen: van dé oplossing om senioren in beweging te krijgen tot de vraag of deze vorm van bewegen wel past bij de bejaarde bewoners. In hoeverre is buitenfitness nu werkelijk toepasbaar bij verzorgingstehuizen."
Het verschil met een "gewone" beweegtuin en de net geopende tuin in Burgum is, dat hier, naast het plein met beweegtoestellen, vaak Olga Commandeurplein genoemd, de tuin is uitgebreid met een parcours waarop ouderen kunnen oefenen met fiets of rollator en kinderen met hun leerkracht verkeersregels in de praktijk kunnen krijgen. De groepen 7 uit het dorp zullen daar verkeerslessen krijgen. De ouderen kunnen er voor ze met een nieuw vervoermiddel. lees electrische rolstoel, de weg op gaan, nieuwe verkeersborden oefenen.
Verspreid door het land zijn er dus meerdere beweegtuinen te vinden. Mij lijkt het dus meer een hype dan dat het echt noodzakelijk is en ik vind het echt een verspilling om hier ons dure geld voor te gebruiken. Volgens mij heeft de zorg op heel andere terreinen het geld hard genoeg nodig om goede zorg te kunnen bieden.
Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat ik, als ik straks echt oud ben, om dit soort initiatieven zit te springen, maar dat ik het wel fijn zal vinden dat ik op tijd hulp krijg bij de toiletgang bijvoorbeeld, als dat nodig is. Ik weet heus wel dat ik mij nu nog in een bevoorrechte positie bevind. Ik ben nog fit genoeg om alles zelf te doen en ik kan zo nu en dan ook nog vreemde capriolen uit te halen. Zo af en toe spelen wij verstopzoekertje met de honden. De één houdt de honden dan even bij zich en de ander gaat zich dan verstoppen. Zo ben ik een keer in Frankrijk in een jachtstoel geklommen. Zij moesten met gebruik van hun neus mij vinden. Natuurlijk waren ze dolenthousiast toen ze mij gevonden hadden.
Thuis spelen we ook vaak verstopzoekertje in het bos vlak bij ons. Ik kan daar verschrikkelijk van genieten. Ik probeer de honden dan op een dwaalspoor te brengen door bij een kruising een enorme sprong te maken, of ik verstop mij in het struikgewas of ik zoek dekking in een greppel. Dan duurt een tijdje heel stil op je hurken zitten soms best lang. Ik gebruik dan soms spieren waarvan ik niet meer wist dat ik die ook nog had.
Op zich is het dus niet zo gek om te proberen om ouderen naar buiten te krijgen en ze laten bewegen maar of daar nu echt zo'n dure beweegtuin voor aangelegd moet worden blijft voor mij de vraag. Ik vind ruim een ton toch wel erg veel geld en ik vraag mij af of er over twee of drie jaar nog steeds belangstelling zal zijn voor zo'n beweegtuin of dat dit als een nachtkaars uitdooft. Buiten zijn en bewegen kan namelijk altijd wel. En met een beetje fantasie zijn er ook nog wel wat aangepaste oefeningen te vinden, zonder dat dit zo'n smak geld hoeft te kosten. Als ik straks geen verstopzoekertje meer kan spelen met de honden zal ik heus wel wat anders vinden wat nog wel kan en waar ik ook plezier aan kan beleven. Daar heb ik niet zo'n dure tuin voor nodig.
klik
Zo af en toe snuffel ik wel eens in mijn eigen archieven. Dan wil ik bijvoorbeeld weten of ik ooit wel eens een blogje over moederdag heb geschreven. Een echt specifiek blog hierover heb ik nog nooit geschreven en ook nu komt het er niet van. Het is al weer voorbij en ik wil alleen maar zeggen dat het een heel gezellig weekend met dochter en kleindochter is geweest. Dat snuffelen in mijn eigen archieven vind ik best wel confronterend. Ik lees dan dingen over mijn gezondheid, de kwalen waarmee ik gesukkeld heb en waar ik toen best heel veel last van heb gehad.
Als ik mijzelf dan nu in ogenschouw neem, dan mag ik toch wel zeggen dat ik wat mijn gezondheid betreft met sprongen vooruit ben gegaan. Een aantal jaren leek het of er een aantal donkere wolken zich boven mij samengepakt hadden, maar de meesten zijn gelukkig bijna vanzelf weggedreven en ik ben dan ook al bijna vergeten wat mij nu steeds zo geplaagd heeft.
Bij toeval, omdat hond Iemand mij omvergelopen had en ik daardoor een scheurtje is mijn middenvoetsbeentje had opgelopen, heb ik een CT scan gehad, waaruit bleek dat er al in behoorlijk mate sprake was van osteoporose. Hiervoor krijg ik nu medicijnen en zie daar, de voetproblemen lijken gelukkig voorbij te zijn.
Door toeval ontdekt dus. Maar voor mij is dat geenszins een reden om het toeval een handje te helpen. Met verbazing heb ik al enige malen de advertenties gelezen die ons mensen aansporen om een algehele bodyscan te laten doen. Voor een slordige tweeduizend euro kun je je helemaal binnentste buiten laten keren. Ik vraag mij dan altijd af wie die mensen dan wel zijn die dit laten doen. Als ik mij gezond voel is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om mij vrijwillig aan allerlei onderzoeken te laten onderwerpen. Ook niet om iets voortijdig op te speuren.
En de bevolkingsonderzoeken dan? zo zal menigeen zich afvragen. Ook daar heb ik best wel mijn twijfels over. Zeker als het om vrij ingrijpende onderzoeken gaat. Naar aanleiding van het bevolkingonderzoek door wat poep op te sturen, heeft P. toch een heel vervelend onderzoek moeten ondergaan. Er is niets verontrustends gevonden, maar er moet toch nog wel een vervolgonderzoek komen om helemaal duidelijkheid te krijgen. Tel uit je winst.
Natuurlijk, als men wel vroegtijdig iets opgespoord zou hebben, dan ben je blij dat je er aan meegedaan hebt. Maar aan deze onderzoeken kleven best wel wat risico's. Zo kan een darmonderzoek tot complicaties leiden, in zeldzame gevallen zelfs met fatale afloop.
Tja, als je aan zo'n onderzoek meedoet, is er a, gezegd en zal er in veel gevallen ook b gezegd moeten worden. En dat is vooral verradelijk bij die bodyscans, die overigens nog niet in Nederland uitgevoerd worden. Want wat doe je als zo'n scan een ietwat vage uitslag oplevert. Het maakt een mens bang en in veel gevallen zal na enig onderzoek toch blijken dat er niets aan de hand is.
Ik vind het een beetje een vreemde, maar ook nare ontwikkeling. Ik ben bezorgd over de toekomst, want ik ben bang dat het op den duur steeds meer een tweedeling van de maatschappij in de hand zal werken. Lang niet iedereen kan deze dure bodyscans betalen. In de brochures kan men dan wel mooi bekende Nederlanders aan het woord laten die o zo blij zijn de bodyscan gedaan te hebben, maar zij beschikken vaak over meer financiële middelen dan de gemiddelde Nederlander. Ik vind het dan ook echt misleidend om hen als trendsetter te gebruiken.
Voorlopig houd ik het er maar op, dat ik gewoon zelf goed naar mijn eigen lichaam luister. Dat houdt in dat als ik mij goed voel, mij geen zorgen maak, en mocht ik wel klachten krijgen dan is het op tijd naar een arts gaan de juiste weg.
klik
En het begon zo mooi. Wel een stevige wind, maar een strakblauwe lucht met wat bloemkoolwolkjes. We zouden een wandeling van circa 20 km rond Anna Paulowna doen. De wandeling had ik gevonden onder het kopje GROENE WISSELS en de verschillende wandelingen die ik inmiddels hier vandaan heb gehaald, hebben uitgewezen, dat deze uitstekend zijn beschreven.
Ach ja, Noord-Holland, hoe kan het ook anders, lange rechte wegen, maar daardoor wel een wijds uitzicht. In de eerste helft van de tocht waren er weinig bloembolvelden te zien, maar dat veranderde toen we op het verste punt waren aangekomen.
Na onze bammetjes in Van Ewijcksluis genuttigd te hebben, moesten we een grote weg oversteken om daarna onze tocht tussen de schitterende kleurenpracht te vervolgen.
Maar naast al die mooie vrolijke kleuren begon de lucht vervaarlijk zwart te kleuren. Misschien zou de bui, net als de dag daarvoor wel langs ons heen trekken. Uiteindelijk had de buienradar 's morgens aangegeven, dat er in die hoek geen bui zou vallen. We liepen stevig door, maar ondertussen werd de lucht steeds dreigender.
Ondertussen speurde ik met mijn ogen het hele lange rechte kale B weggetje af, op zoek na enige bebouwing. Ik schatte in dat we na een kleine kilometer langs een paar huizen zouden komen en ik hoopte dat de bui nog even op zich zou laten wachten.
Ik zag vanuit de verte dat het eerste huis, een vrijstaande burgerwoning, achter in de tuin een schuurtje met een wat overhangend afdak had, waar je wellicht droog bleef als je daaronder plaats nam. We waren nog geen tien meter van dat huis verwijderd toen de hemel openbrak en het hemelwater rijkelijk op ons neerdaalde gepaard gaande met een lichtflits en een behoorlijke donderslag. Ik hoefde mij dan ook geen moment te bedenken; ik liep regelrecht naar dat schuurtje achter in de tuin. Dat ik mij op priveterrein bevond kon mij even helemaal niets schelen. Ik stond droog.
Het duurde niet zo heel lang toen ik zag dat de bewoners van het huis ons door de ramen stonden aan te staren. Ik zwaaide heel vriendelijk en wees naar de regen die uit lucht kwam. Kennelijk was men er toch niet zo gerust op want toen het even wat minder hard regende, kwam een vrouw, gehuld in een haastig aangeschoten regenjas naar ons toe om te vragen wat wij daar deden. "Schuilen voor het onweer en de regen" was mijn antwoord. Zij vond het maar vreemd. Ze had liever gehad, dat we eerst aangebeld hadden om toestemming te vragen.
Ik heb haar verzekerd dat we niets kwaads in de zin hadden en dat, als het weer droog was, we verder gingen met onze wandeling. Een beetje onwillig ging ze weer naar binnen, om van daaruit ons scherp in de gaten te houden.
Na een klein kwartiertje werd het droog en wij vervolgden, geheel droog gebleven, onze wandeling. Even later was de lucht weer strakblauw en konden we weer volop genieten van de prachtige tulpenvelden.
Ach, wij noemen zoiets avonturen beleven en dat maakt zo'n vakantie extra leuk.
klik
Wel gaan, niet gaan, ik kan heel veel tijd verdoen met het niet nemen van een beslissing. Gelukkig dat ik dan P. als partner heb, want op een gegeven moment is hij het gedub zat en laat dit dan ook duidelijk merken, zodat ik wel genoodzaakt wordt om de knoop door te hakken. Het alternatief is anders: gewoon niet gaan en ja mogelijk dat ik daar dan weer spijt van krijg maar dan kan ik er niet meer op terugkomen.
En zo zitten we dan, na gisteren werkelijk een schitterende middag (en avond) gehad te hebben, te wachten op de regen die niet echt komt. In ieder geval kunen we concluderen dat het huisje op wielen weer operationeel is en dat allerlei randvoorwaarden om het ook leuk en geheel naar onze zin te kunnen hebben, het allemaal doen. Zo ook deze laptop die nu toch wel aardig aan het verouderen is.
Dit keer is er in dit blog op geen enkele wijze één of ander dieper gaand onderwerp te bespeuren. Het is echt een huis tuin en keukenblogje van iemand die even in een ander deel van het land is neergestreken. Eigenlijk had ik geen trek om in deze tijd van het jaar de kop van Noord-Holland aan een onderzoek te onderwerpen, maar ja, de tulpen bloeien nu eenmaal in deze tijd van het jaar en om dan toch maar het één met het ander te combineren is het toch deze plek geworden. En ik moet zeggen, het is prachtig.
Ook de omgeving boeit mj opnieuw. Het is alweer een flink aantal jaren geleden dat wij in de buurt van Schagen waren en ook toen was het een verrassende kennismaking met deze omgeving. Maar toen was het wel heel mooi weer, net als toen we in Stompetoren waren. Maar goed, ik hoop toch op wat droge momenten en dan trekken we er lekker op uit.
klik
|
|
