Die vieze indringende geur van het gieren, het hoort bij het voorjaar, ik weet het, maar ik blijf het vies vinden. Lopende over het fietspad door de weilanden zag ik ze bezig; de enorme tractoren met de spinachtige poten waarmee de gier in het land gebracht wordt. Ik had er een foto van moeten maken maar de weerzin heeft mij er denk ik van weerhouden. Bij het wakker worden rook ik het al en ik heb daarop onmiddellijk het raam gesloten. Op zich ook geen luxe, gezien de temperatuur.
Toch gek, bedenk ik tijdens mijn dagelijks wandeling met de honden, dat alles wat groeit en bloeit het alleen maar beter gaat doen met dat wat wij als heel vies beschouwen, poep en pies en dan ook nog van dieren, koeien in dit geval. Ik wilde uitwerpselen schrijven, maar sinds ik in de brochure , uitgegeven voor maag- en darmonderzoeken gewoon het woord poepen gelezen heb, durf ik nu zelf het woord ook als gewoon gangbaar Nederlands te gebruiken.
Dat was vroeger wel anders. Als we dan bijvoorbeeld 's nachts een patient helemaal onder de poep aantroffen dan schreven we in het nachtrapport dat die of die mijnheer incontinent voor feaces was. Nu schrijft de specialist in een foldertje, meegekregen voor een vervolgonderzoek van P. dat hij twee clysma's, toegediend krijgt en dat, als hij dan gepoept heeft, het onderzoek kan plaats vinden. Echt het staat er zwart op wit.
Toen ik laatst de rozen mest wilde toedienen, het zou eindelijk gaan regenen, schoot ik in de lach. Ook ik ben dus bezig met poep. Een paar dagen daarvoor moest ik even bij de Action zijn om er een haaknaald te kopen, toen ik zag dat de mest voor rozen daar niet duur was. Eén euro. Bijna voor niets. Ik nam gelijk ook maar wat mee voor de hortensia's en de rhododendrons, alleen, bij nader onderzoek zou ik niet weten te vertellen wat het verschil is tussen de rozen mest en de hortensiamest. Het ziet er hetzelfde uit, het ruikt hetzelfde en, nee hoor, ik heb het niet geproefd.
De poep moet nu dus haar (of zijn werk) gaan doen. Als je het zo beschouwt is poep dus eigenlijk heel belangrijk in ons leven. Vreemde gedachte als je daar even bij stil staat. Poep kan van zoveel betekenis zijn. Ook voor hele belangrijke onderzoeken. Het is niet voor niks dat de overheid geld heeft vrij gemaakt voor bevolkingsonderzoeken waarbij poep opgestuurd dient te worden. Poep heeft dus een hele belangijke functie maar daar dient dan wel bij aangemerkt te worden dat erop een zorgvuldige wijze mee omgegaan moet worden. want poep kan ook enge ziektes veroorzaken. En waar poep is, is ook stank en dat laatste is gewoon niet prettig. Vandaar mijn weerzin tegen het gieren, maar ik snap heus wel dat het nodig is.
klik
Ik had nooit gedacht het leuk te vinden, want in mijn gedachten had ik er een bloedje hekel aan: langs de deuren te moeten om geld op te halen. Ik had het dan ook een eind voor mij uitgeschoven, om met de kwitanties van de Oranjevereniging waarvan ik onlangs bestuurslid ben geworden, op stap te gaan.
Hoewel het meeste lidmaatschapsgeld per incasso geïnd wordt, blijven er toch altijd een aantal adressen waarbij het geld persoonlijk opgehaald dient te worden. Deze adressen waren verdeeld onder alle bestuursleden en ik had een aantal adressen in de buitengebieden toegewezen gekregen.
Ik had voor mijzelf een dag vastgesteld waarop ik deze klus echt moest klaren, maar vrijdagavond was het zulk mooi weer, wat mij deed besluiten om per fiets langs de adressen te gaan. Zo had ik ook weinig tijd om te bedenken welke moeilijke situaties zich allemaal voor konden doen.
Bij het eerste adres kon ik met geen mogelijkheid een voordeur met bel ontdekken. Ik besloot om eerst maar wat verderop te gaan. Deze boerderij lag een heel eind van de weg en pas toen ik er vlak bij was, zag ik dat er een mooi nieuw huis bijgebouwd was. Daar zou vast wel een deur met een bel zijn en dat was ook zo, maar kinderen deden ergens anders een deur open en riepen dat ik daar maar moest komen. Het oudste meisje van rond een jaar of tien ging op zoek naar geld en de jongste van de drie liep naar de heit (vader) in de stal om te vragen of het wel goed was. Na even een gezellig praatje met de heit gemaakt te hebben, hij kwam toch maar even kijken wie er aan de deur was stapte ik weer op de fiets. "zie je wel, "zo hield ik mijzelf voor, "zo moeilijk is dat toch niet".
De derde deur, een semiburgerhuisje met wel een voordeur, bleef gesloten. Bij het vierde adres ontdekte ik dat ik de schuur/stal in moest lopen en dat er bij een binnendeur een bel zat. En ja, hoor nadat ik hier aanbelde verscheen de bewoonster en ook hier kreeg ik mijn geld. Bijna vergat ik nog de kwitantie te overhandigen.
Op de terugweg ging ik naar het huis met het nummer wat ik even over het hoofd had gezien. Een oude man deed open. Ik kreeg al vlot het geld, maar de man had heel veel gespreksstof en bleef maar aan de praat, zodat ik daar enige tijd aan de deur heb doorgebracht. Gezien het mooie weer was er ook geen enkele belemmering om niet even te blijven staan.
Al met al was het dus een tijdrovende klus en ik besloot de volgende dag maar verder te gaan. Als eerste stond er bij het adres waar ik de avond daarvoor geen deur met bel had kunnen vinden, nu een deur open. Op mijn "volk" werd ik vriendelijk uitgenodigd maar verder te komen. Hoera, dit was dus ook gelukt. Op naar het adres waar ik de avond daarvoor geen gehoor had gekregen. Na twee keer bellen meende ik toch enig geluid te horen en ik besloot nog maar even te wachten. Uiteindelijk zag ik enige beweging in de gang en na nog enige tijd ging de deur open. Een oude vrouw, heel slecht ter been, deed open en verontschuldigde zich dat ze niet zo snel meer was. Meteen werd mij daarna de vraag of ik het was geweest die gisteravond aan de deur was geweest. Ja dus. Ik was al weer weg, toen zij eindelijk de deur had opengemaakt had....
Ze zou net gaan eten, het was iets over half twaalf. Ze had een deksel op haar bord met warm eten gelegd om het niet al te zeer te laten afkoelen, dus zo heel erg gelegen kwam ik niet, maar dat liet ze niet merken. Het kostte haar heel wat tijd om bij de kast in de achterkamer te komen waar ze haar beurs had liggen. Ondertussen had ik genoeg tijd om het interieur in mij op te nemen. Zes fotolijsten met trouwfoto's telde ik. Echt alleen was deze vrouw dus niet, maar toch zei ze dat ze het zo leuk vond dat mensen zoals ik zo af en toe aan de deur kwamen. Daarom wilde ze de geldzaken niet allemaal automatisch maken.
Nadat ik het laatste adres afgewerkt had, had ik een zeer tevreden gevoel. Zo deze klus was geklaard en wat nog het mooiste is, ik heb er zelf heel veel plezier aan beleefd. Twee wat jongere mensen gaan over tot de automatische incasso, maar ik ga volgend jaar weer met heel veel plezier naar de adressen waar ik dit jaar ben geweest.
Een doelstelling van mij was door in het bestuur van de oranjevereniging plaats te nemen, het dorp waar ik woon iets beter te leren kennen. Op deze manier gaat dat vast lukken.
Op naar de koningsdag! Dan word er van mij verwacht dat ik mijn bijdrage lever bij de kinderoptocht. Ik kijk er naar uit!
klik
Goedenavond Dames en Heren, een nieuwe serie uitgezonden door MAX; ik had er één aflevering van gezien en het leek mij wel vermakelijk om ook de andere afleveringen ook te zien. Niet zozeer om de verhaallijn, maar meer om de nostalgische beelden. En om de oubolligheid! Een televisieomroepster, een Rooms Katholiek geestelijke die de t.v.avond afsloot àls de KRO tenminste uitzending had. Het is werkelijk iets waar je nu de hik van zou krijgen, maar wat toen doodnormaal was. En iedereen zat er helemaal klaar voor om een aflevering van een bepaalde serie, denk aan Peyton Place, te zien, want gemist was gemist. Er was nog geen video.
Maar goed, het valt nu in deze tijd ook nog helemaal niet mee om een serie te volgen, want er is altijd wel wat. Of ik ben weg, of ik heb bezoek, of er is iets op een ander kanaal. Geen nood, naast uitzending gemist kan er ook nog van alles via de t.v. zelf opgenomen worden en dat doen we dan ook wel, maar dan, daarna komt er wel een probleem, want wanneer is er dan de tijd om het te gaan kijken? Bijna nooit. Ik weet niet wat het is, maar ik kan er slecht toe komen om, behalve als er tennis of wielrennen is, overdag t.v. te gaan zitten kijken.
Ik denk dus dat ik niet zo'n type ben die kan gaan Bingewatchen. Kent u dat woord al of nog niet? Ik ken het zelf pas sinds een paar dagen. Er schijnen hele volksstammen te zijn die complete televisieseries achter elkaar gaan bekijken. House of Cards schijnt daar een mooi voorbeeld van te zijn en de betaalzender Netflix speelt daar goed op in. De serie schijnt te gaan over een doortrapte politicus en zijn vrouw. Als het net zo'n mooie serie is als de Deense serie Borgen destijds, dan kan ik mij er wel iets bij voorstellen, alhoewel ik toentertijd er niet in geslaagd ben om de vervolgserie twee en drie ook echt te zien. Ik had alles wel opgenomen, maar de tijd om het af te spelen ontbrak.
Gisteravond hebben we twee opgenomen afleveringen van Goedenavond achter elkaar gekeken, maar dan zijn we er ook al helemaal flauw van. Dan willen we wel graag weer naar de actualitiet van Humberto Tan. Op grond van dat feit kan ik dus wel bijna absoluut zeker stellen dat ik geen Bingewatcher ben en het ook niet zal worden.
Het woord is bedacht door de Amerikaan Brian Dunphy. Toen hij twee jaar in Nederland woonde was er opeens een woord voor veel, heel veel drinken, waar voor men comazuipen had bedacht, van daaruit is hij op het woord comakijken gekomen, duidend op de gulzigheid van televisiekijken.
Een kleine opmerkelijkheid is, dat dit woord ook opeens in de kwis Weet Ik Veel van Linda de Mol opdook. Ja, daar kijk ik ook met heel veel plezier naar. Ik ben dus echt niet vies van t.v. kijken, maar als ik zoals afgelopen zondag, 's middags naar wielrennen heb gekeken en 's avonds naar nog een paar programma's, dan ben ik het wel weer even helemaal zat. Een echte comakijker zal ik dus niet zo snel worden.
klik
Afgelopen week ben ik met de Red Hatters weer naar de conventie geweest die dit jaar in Apeldoorn gehouden werd. Even had het er op geleken dat ik dit keer van te voren niet zo enthousiast was, maar eenmaal aangekomen merkte ik, dat ik bij het zien van zoveel roodpaarse dames op leeftijd vanzelf weer helemaal blij wordt.
Het is nu drie jaar geleden dat ik mij aansloot bij deze (des)organisatie en als ik mij de vraag stel wat het mij heeft opgeleverd, dan is het antwoord veel plezier en een boel lol. Echt, ik kende helemaal niemand van de chapter, zoals een groep genoemd wordt en het was voor mij dan ook zeker een sprong in het duister maar getuigt toch ook wel van enige moed.
Hester Macrander verzorgde op deze conventie een cabaretvoorstelling met als thema Mens Durf Te Leven en ik vond dit zeer toepasselijk. Want dat is juist wat mij zo aanspreekt in de Red Hat Society. Het leven is zoals het is, maar vergeet niet plezier te maken. En dat doen we. We hebben allemaal ons eigen levensverhaal gelardeerd met vreugde blijdschap en geluk, maar ook zijn er in elk verhaal sporen van verdriet, pijn, smart en zorgen te vinden. Soms worden deze even genoemd, maar er wordt niet echt heel lang bij stil gestaan. Dat is immers het doel van de club niet.
Even tip ik aan dat ik best bezorgd ben over zoonlief die voor zijn werk een tijdje in Oezbekistan gestationeerd is, maar al gauw gaat het gesprek over de onkunde van Oezbekistan en niet meer over mijn bezorgd zijn. Tijdens zo'n gesprek blijkt dan, dat ik heus niet de enige moeder ben met kind(eren) die voor langere of kortere tijd in onbekende oorden vertoeven. Maar juist omdat de gesprekken, ook over deze onderwerpen, wat luchtigjes blijven, er zou zomaar gezegd kunnen worden, tja bang zijn ze niet, we hebben ze zelf groot gebracht met het motto, mens durf te leven, voel ik mij begrepen. Niet dat ik echt heel bang ben dat er iets met hem zal gebeuren, maar ja, het is wel ver weg en het is ook zo onbekend.
Na wat onderzoek verricht te hebben weet ik nu iets meer van dat land. Het schijnt toch bekend te zijn van onder andere de zijderoute. Groot was mijn verbazing toen één van de Red Hatters mij dit vertelde en daarbij haar wens uitte om ooit een reis met als doel de zijderoute te willen maken waarbij ze dan ook dit land aan zou willen doen. Zoiets zou nooit bij mij opgekomen zijn, maar ik vind het heel mooi om zoiets te horen. En dat kenmerkt voor mijn gevoel de gesprekken met de andere reddys, waarin niet het doel is om heel dicht bij elkaar te komen en elkaars zorgen te delen, maar waar juist andere invalshoeken de ruimte kunnen krijgen en daardoor zo relativerend kunnen werken.
klik
Het woord alleen al: keukentafelgesprek! Ik weet niet hoe het bij u gaat, maar bij ons worden aan de keukentafel geen zwaarwichtige gesprekken gevoerd. Als wij echt met elkaar in gesprek moeten of gaan, daar zit ook nog verschil in, dan doen we dat aan de eettafel of als het om een gezelligheidsdiscussie gaat, dan gebeurt dit meestal in de zithoek.
Als wij aan de keukentafel zitten kijken we naar de koolmeesjes, de specht of de vlaamse gaaien die ons bezoeken. Of we praten bijvoorbeeld over de camelia, die voor het eerst knoppen heeft, maar waarvan wij ons afvragen of deze dit jaar ook ooit nog eens tot bloei zullen komen. Het zijn gesprekjes over alledaagse dingetjes dus.
Als er echt gepraat moet worden over wel of geen vervolgonderzoek naar aanleiding van het bevolkingsonderzoek van de ontlasting van P. dan is dit een onderwerp van een geheel andere orde. Dan zoeken wij de eettafel op om daar met elkaar alle voors en tegens eens goed op een rijtje te zetten alvorens een beslissing te nemen. Een beslissing nemen is onvermijdelijk, maar kan heel ingrijpend zijn met verstrekkende gevolgen. Beslist geen keukentafelgesprekje.
En daarom bevreemdt het mij dat de gemeentelijke overheden het woord keukentafelgesprek in haar jargon heeft opgenomen. Het doet vermoeden dat het maar om onbenulligheden gaat, terwijl zorg van welke aard dan ook, en om dit te benadrukken, dus ook de huishoudelijke zorg, heel belangrijk is voor de mensen die dit nodig hebben. Het beleid is om mensen zo lang mogelijk en als het echt nodig is, met enige ondersteuning, in hun eigen woonomgeving te laten blijven. Vervolgens lijkt het wel of de ondersteuning dan gebagatelliseerd wordt, want dat kan wel even in een keukentafelgesprekje vastgesteld worden. Net alsof het dan minder hard aankomt als blijkt dat de reeds aanwezige hulp wel verminderd kan worden.
Er zijn jaren geweest, dat ik niet eens een keukentafel had, omdat er in de keuken daarvoor niet genoeg ruimte was. Een belachelijk woord dus, wat maar zo snel mogelijk weer van tafel moet lijkt mij. Indicatie- en herindicatiegesprekken zijn ook niet de mooiste Nederlandse woorden, dat weet ik heus wel, maar daar waren we inmiddels in alle lagen van bevolking wel aan gewend geraakt en iedereen wist wat er mee bedoeld werd. De pijn van het moeten inleveren van hulp wordt heus niet verzacht door het zo vriendelijk te laten klinken om het keukentafelgesprek te noemen.
klik
En het was al zo'n moeilijke dag voor hem geweest. P. had na veel wikken en wegen besloten dat "zijn" auto, de Ford Ka, nu toch maar eens verkocht moest worden. De noodzaak om er twee auto's op na te houden was echt niet meer te verklaren. Ik werk immers niet meer en mijn vader, die op de soms onmogelijkste tijden een beroep op P. deed, is er ook niet meer. Het kwam het afgelopen jaar wel voor, dat de Ka in twee of drie weken niet gebruikt hoefde te worden.
Er werd een advertentie op marktplaats geplaatst en kijk eens aan, na twee weken kwam er een respons en na enig onderhandelen werd de minimumprijs geboden die wij vooraf bepaald hadden.
Dinsdag is P. met de nieuwe eigenaar naar een soort van postkantoor geweest om de auto over te laten schrijven maar nadat er keurig betaald is, men wilde per se met cash geld betalen, begonnen voor ons de problemen, want waar raak je heden ten dage je ontvangen geld kwijt?
Bij de bank had men bij het postagentschap verteld. Inmiddels was het vijf uur geweest en de banken waren inmiddels gesloten. P. zuchtte en steunde, want hij zat met dat geld in de maag. Het was al niet leuk dat de auto weg was, en nu kon hij ook nog niet eens zijn bankrekening zien groeien.
De volgende dag wilde P. het geld bij de bank inleveren, maar dat kon niet! Geldbiljetten kunnen, gelukkig nog wel zonder kosten, slechts gestort worden via een automaat en deze was stuk en cash geld aannemen? Nee, dat mocht de bank niet meer doen. P. zou gebeld worden als de geldautomaat weer in werking was. Dat was de volgende dag het geval en P. ging welgemoed weer met zijn centen op stap om deze alsnog kwijt te raken.
Het apparaat die de bankbiljetten inneemt is kennelijk super gevoelig, want hij spuugde het geld weer uit, maar wat erger was, hij slikte de bankpas in. En weer was de poging om het geld op de rekening te deponeren mislukt. P. was razend toen hij buiten kwam. Niet leuk voor hem, maar ik kreeg van dat hele gedoe spontaan de slappe lach. Hinnikend ging ik naar binnen om het dan maar met mijn pas te proberen, maar dat ging vooralsnog niet lukken. Het apparaat moest gerecet worden en dat kon wel een klein half uurtje duren èn dat duurde mij dan weer te lang om daar op te wachten.
De volgende dag zijn we opnieuw naar de bank getogen en toen is het gelukt, op het laatste 50eurobiljet na. Vandaag, en dat is erg vlot, heeft P. zijn nieuwe bankpas toegestuurd gekregen, dus dat debacle is ook opgelost, maar ik blijft er wel een heel vreemd gevoel aan over houden. Wie had dat vijftig, nee twintig jaar geleden nu kunnen bedenken, dat het zo moeilijk zou worden om gewoon wat cash geld op de rekening te kunnen storten. Waar gaat dit naar toe?
klik
Al dagen had ik het onderwerp klaar liggen, maar het kwam er gewoon niet van om het in een blog te verwoorden. Hoe vaak ik de laatste weken de uitspraak: 'ik zeg het eerlijk' voorbij heb horen komen weet ik niet, maar ik schat in dat het toch zo'n keer of tien is geweest. En iedere keer schiet ik in de lach.
Ook ik heb dit in het verleden vele malen gezegd. Geen wonder, want mijn vader en waarschijnlijk ook mijn moeder bezigden deze uitspraak nog al eens, maar dan op zijn Veluws. Het klonk dan zo: 'k zal het oe wel eerlijk zegg'n.... en dan kwam het.
Maar dat is niet het lachwekkende. Dat zit hem in het feit, dat P. mij afgeleerd heeft om die uitdrukking te gebruiken. Iedere keer als ik het zei, was zijn vraag: Hoezo, lieg je dan zo vaak, of, wat ook een gevleugelde van hem was, is: kun je dan ook iets oneerlijk zeggen?
'Als ik eerlijk ben' is zo'n heerlijke variant en daar liep ik tijdens de Paasdagen mee in mijn hoofd. Als ik heel eerlijk was, moest ik toegeven, dat ik niet echt een Paasstemming te pakken had. De drukte vanwege de verbouwing van de badkamer zal hier wel mede van invloed zijn geweest, maar ik had mij ook wat afgesloten. Ik had geen zin om De Passion op tv te gaan zien, er stond nergens een Mattheuspassion op mijn programma en ik had ook al geen nieuwe kleding gekocht ter ere van het naderende voorjaar.
Het enige wat ik wel had gedaan was een afspraak gemaakt met Dochterlief en kleindochter Rixte om tweede Paasdag traditiegetrouw een uitstapje te gaan maken. De Keukenhof leek ons dit jaar een geschikt doel. De dames uit Den Haag hoefden dan niet zo ver te reizen en wij konden de jongens gewoon meenemen, omdat dit in dit park toegestaan is.
Het was al weer een flinke tijd geleden dat wij deze attractie bezocht hadden, bijna twintig jaar, en de Haagse dames waren er nog nooit geweest. De drukte viel ons gelukkig erg mee. Het was zeker niet voetje voor voetje lopen. Het was mooi en toch, -daar is ie dan- als ik eerlijk ben, had ik het toch nog net iets indrukwekkender verwacht. Maar misschien kwam dat ook wel door het feit, dat nog niet alles in volle bloei stond. Er waren nog wel heel veel krokussen, maar nog lang niet alle perken met tulpen stonden in bloei.
Dit laatste was wel het geval in het overdekte Willem Alexandercomplex. Daar was het echt een feest voor mijn ogen. Zoveel bloeiende tulpen, zoveel kleuren, echt een zee van kleuren. Prachtig. Kortom, wij hebben daar op een hele plezierige en ontspannen wijze rondgewandeld.
Achteraf kan ik zeggen dat ik toch hele plezierige paasdagen heb gehad. De tweede Paasdag was dus helemaal goed, maar ook de eerste Paasdag hebben we ons prima vermaakt. Eerst een heerlijke wandeling in het mooie weer gedaan en daarna heb ik genoten van de wielerklassieker De ronde van Vlaanderen. Niets te klagen dus, maar toch, ik denk dat ik een volgend jaar toch maar weer iets van de lijdensgeschiedenis tot mij laat komen. Want zonder lijden lijkt de vreugde over het nieuwe leven net iets minder intens aanwezig te zijn.
klik
|
|
