SCHAAP SHAUN


Soms haalt de tijd mij in. Eind vorig jaar, zo rond de kerst, was ik te weten gekomen dat er over niet al te lange tijd in de bioscopen een film zou komen over het schaap Shaun. Omdat ik dus schapen verzamel, was mijn belangstelling gewekt en ging ik op onderzoek uit.

Ik had nog nooit van schaap Shaun gehoord, maar het blijkt al geruime tijd een populaire kinderserie te zijn. Kleindochter Rixte is kennelijk de leeftijdscategorie, waar deze series vooral voor gemaakt zijn, al weer ontgroeid ,want van die kant was ik ook niet op het spoor gezet.

Ik heb steeds het voornemen gehad om een klein blogje over schaap Shaun te schrijven, maar het was er nog niet van gekomen. Nu is de aanleiding dat ik er wel overschrijf vanuit een iets ander gezichtspunt.

Zaterdag las ik in de krant dat de film Shaun het Schaap in première was gegaan. Omdat het zondagmiddag toch slecht weer zou zijn, stelde ik P. voor om dan de film te gaan bekijken. Hij was direct enthousiast. Mijn bedenkingen op zondagmorgen werden omver gepraat en zo togen wij 's middags naar de bioscoop.

De zaal was voornamelijk gevuld met vaders en moeders en veel kleine kinderen, maar dat heeft mij niet gestoord. Ik heb echt genoten van de film. Het is geen tekenfilm, maar een film waarin de spelersfiguren van klei zijn gemaakt. Het plot was leuk. Ik heb af en toe echt zitten schateren en naast mij heb ik ook P. verscheidene malen in de lach horen schieten.

Op weg naar huis hebben wij onze verbazing uitgesproken over het maken van deze film. Het moet vast een heel werk zijn geweest om het plot te visualiseren. Daar zou ik nog wel eens wat meer over willen weten, hoe zo'n film tot stand komt.

Het was een leuke invulling van een hele onstuimige zondagmiddag. En toen ik weer thuis was, was er nog genoeg tijd over om ook nog getuige te zijn van de laatste 70 km. van de wielerklassieker Gent  Wevegem. En zo verdwenen de muizenissen waarover ik in het vorige blogje schreef weer uit mijn hoofd. Soms is het heel goed om toe te geven aan zomaar een impuls.    

hanscke | Dinsdag 31 Maart 2015 - 1:51 pm | | Standaard | Negen reacties

JAARDAGEN


Ieder jaar komen ze weer voorbij, de bijzondere dagen. Sommige dagen liggen in de datum verankerd, zoals verjaardagen, kerst en oud en nieuw; andere dagen zijn gekoppeld aan de stand van de maan, zoals pasen en pinksteren èn dan zijn er nog twee momenten gekoppeld aan een weekend, het begin en het einde van de zomertijd.

Een heel enkele keer viel op de verjaardag van mijn moeder alles samen. Dan was ze jarig, dan was het eerste paasdag èn het was ook nog eens het begin van de zomertijd. Hoe vaak dat gebeurd is weet ik niet, ik zou het natuurlijk kunnen uitzoeken, maar daar gaan mijn gedachten niet zo zeer naar uit.

Ik ben veel meer bezig, merk ik, dat ik haar, na zoveel jaar, ga missen. Mijn gedachten willen in deze dagen nog al eens afdwalen in een licht verlangen naar haar. Nu ik zelf in de seniorenleeftijd ben aangekomen, zou ik het daar graag eens met haar over gehad willen hebben. Ik zou haar hebben willen vragen hoe zij het heeft ervaren om haar lichaam ouder te zien worden. Daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad, over het gewoon ouder worden; wel over haar vele kwalen ten gevolge van de suikerziekte, maar dat vind ik duidelijk toch iets anders.

Ook zou ik het met haar gehad willen hebben over de invulling van het bestaan. Ook daar zijn we niet echt aan toe gekomen. Steeds meer begin ik zien hoe haar ziekte meer en meer tussen ons in is komen te staan, waardoor er te weinig ruimte overbleef om met elkaar over andere zaken van gedachten te wisselen. Ik had bijvoorbeeld erg graag van haar willen weten hoe zij het vond, om haar kinderen als veertig jarige mensen te zien functioneren en of zij ook het gevoel had dat die jonge dokters, apothekers, chauffeurs en noem het maar op, nog zulke kinderen waren?

Er zijn al heel wat jaren met de dag waarop zij haar verjaardag vierde, voorbij gegaan, maar ik merk dat het mij dit jaar minder onberoerd laat dan andere jaren. Misschien heeft het toch wel wat te maken met mijn eigen ouder worden. En misschien ook wel met het feit dat mijn vader er nu ook niet meer is.

Dit alles brengt mij bij het punt dat als het leven zich ontvouwt zoals wij het vaak wensen, dat er een tijd komt die niet meer met de ouders gedeeld kan worden, omdat zij er niet meer zijn. Het laatste deel van het leven zal zonder de aanwezigheid van de ouders zijn, hoe lang die dan ook geleefd mogen hebben.

Kijk, en deze gedachte zou ik nu zo graag even met mijn moeder gedeeld hebben en dat kan dus niet, maar dat zou ook nooit gekund hebben omdat zij haar moeder als veertienjarig meisje al verloren had. Dat feit is van grote invloed geweest. Achteraf voor ons allebei.

De tulpen, de roze azalea, elk jaar komen ze terug en elk jaar brengen ze mij weer even terug bij mijn moeder. We vieren dan wel niet meer haar verjaardag, maar haar jaardag zal ik nooit vergeten, al beleef ik dat elk jaar weer anders. Misschien is dat ook wel goed. Het leven, daarmee bedoel ik dan: mijn leven, dat gaat namelijk wel verder. Herinneringen zijn er om zo nu en dan terug te mogen kijken, maar hebben niet als doel om er in te blijven hangen. 

De zomertijd is begonnen. Ik ben blij met het lichter worden van de dagen en ik kijk uit naar de echte zomer. 

                            klik

hanscke | Zondag 29 Maart 2015 - 12:04 pm | | Standaard | Elf reacties

RESPECT


Het zijn weer vreemde dagen, waarin het net lijkt of anderen in je eigen huis even de regie voeren. Zij bepalen hoe laat je moet opstaan, in welke vertrekken je gedurende de lange dag niet of nauwelijks welkom bent en met de koffietijd, lunchtijd en theetijd valt ook al niet te sjoemelen, kortom, zij beheersen even je hele leven (overdag).

Een aantal keren heb ik dit nu al meegemaakt, namelijk, tijdens de verbouwing van de keuken, de renovatie van het toilet en nu dus bij de vernieuwing van de badkamer. Wat een heisa brengt dat met zich mee. Er vindt dan wel geen echte verbouwing plaats, maar wanneer de oude tegels verwijderd moeten worden is het noodzakelijk dat de gipswanden vervangen worden. Dus moet er gezaagd gekotterd en geboord worden, dus worden er vele apparaten en gereedschappen naar boven gedragen, dus moet de trap beschermd worden, dus moet de vloer van de vide beschermd dit in omgekeerde volgorde natuurlijk, dus......je bent echt geen baas meer in eigen huis.

Maar wat heb ik een bewondering en een respect voor deze vaklui. Dacht ik dat naaien, om maar eens een voorbeeld te noemen en omdat ik dat zelf een beetje kan, soms heel ingewikkeld kan zijn, dit is nog niets bij wat deze mannen allemaal kunnen. En wat hebben ze daar ontzettend veel gereedschap voor nodig. Kisten vol!

En als ik dan zo af en toe even kom kijken, (of ze kom vragen voor een kop koffie) dan heb ik geen idee waar ze mee bezig zijn, maar zo aan het einde van zo'n lange dag, daar kom ik zo nog even op terug, is het toch zichtbaar geworden wat ze zoal gedaan hebben. Er staat bijvoorbeeld opeens een nieuw muurtje zoals afgesproken was, aan de vloer is niet meer te zien waar ooit het bad gestaan heeft en één muur is ook al weer bekleed met nieuwe gipsplaten. 

Hoewel het voor de mannen gewoon is, vind ik toch zij hele lange dagen maken. Om half acht staan ze op de stoep, (het is voor ons dus deze week heel vroeg opstaan, want wij zijn er helemaal klaar voor als ze arriveren) om ons pand om half vijf weer te verlaten. En als ik dan zie, dat naast een behoorlijke hoeveelheid kennis en inzicht er ook heel veel lichamelijke inspanning gevergd wordt, dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik heel veel respect heb voor de mensen die dit werk doen. En daarom dit blogje.  

 

                                           klik

hanscke | Woensdag 25 Maart 2015 - 12:02 pm | | Standaard | Negen reacties

BEELDVERHAAL


Wat een prachtig weer hebben we de afgelopen dagen gehad. Jammer dat het weer met de zonsverduistering tegen zat, maar op al die andere dagen heb ik genoten. Toen de tuin grotendeels aan de kant was, heb ik mij de luxe veroorloofd om ook eens een poosje te gaan zitten. Ik wilde wat lezen, maar dat kwam er even niet van omdat , de jongens, Hessel en Iemand, een prachtig schouwspel opvoerden. De plaatjes spreken bijna voor zich.

Iemand showt zijn stuk hout .

Hessel pakt het groene Kong bot

 

Er is van object geruild

Toch is het houten voorwerp van buiten, ooit door Iemand gevonden, favoriet

Dan maar samenspelen

de oplossing

En dit alles is niet in scene gezet, maar gebeurde zomaar; dan is het echt genieten van mijn trouwe vriendjes.

hanscke | Zaterdag 21 Maart 2015 - 12:04 pm | | Standaard | Tien reacties

NARCISTISCH INZICHT.


Soms word ik zo onder druk gezet, zodat ik de teugels wel moet laten vieren waardoor ze de vrije hand krijgen, juffrouw Ongeduld en mevouw Pietje Precies. Ze kunnen goed samenwerken, maar verder kijken dan hun neus lang is kunnen ze niet en nu na een jaar is het resultaat goed zichtbaar. 

Liever gezegd, het is niet te zien, ze zijn er gewoon niet, de mooie grote gele trompetnarcissen waarvan ik er toch al heel wat van in de tuin heb staan. Ik kan mij herinneren dat ik vorig jaar verscheidene malen met de schaar de tuin ben in geweest om er een aantal af te knippen om er een paar vaasjes voor binnen mee te vullen. Er bleven er dan nog meer dan genoeg over om de tuin te sieren. Zo kon ik zowel binnen als buiten van die mooie vroege voorjaarsbloeiers genieten. (Ik weet het, niet iedereen vindt dat narcissen bloemen voor binnen zijn)

Maar narcissen raken uitgebloeid en ja, dan ontstaat er een probleem. Ze moeten dan nog een poosje blijven staan zodat het blad de tijd krijgt om af te sterven, dat schijnt beter voor de bol te zijn. Niet altijd een even fraai gezicht en het duurt ook best wel lang.

En tja, als je dan een juffrouw Ongeduld en een mevouw Pietje Precies bij je hebt wonen, dan kan het zo maar gebeuren dat je toegeeft aan hun verlangen om een einde te maken aan al dat afstervend en daardoor ontsierend blad. Dat is vorig jaar dus gebeurd, de dames van het korte termijn denken gingen voortvarend aan de slag. Weg met al die sprieten! De tuin knapte er echt van op, Het werd weer zo mooi en opgeruimd. Maar het het effect op langere termijn is, dat er nu veel, heel veel minder narcissen bloeien dan vorige jaren, en dat terwijl normaliter het aantal narcissen per jaar alleen maar toeneemt.

Damers Ongeduld en Pietje Precies, jullie worden bedankt! Helaas, er is nu niets meer aan te doen, ik moet mij er bij neerleggen, maar ik kan jullie wel verzekeren, dat jullie dit jaar niet meer met de narcissen in de slag mogen. Ik zal het dit jaar zelf ter hand nemen en ik hoop dan een volgend jaar weer een tuin te hebben waar de grote gele narcissen in grote getale staan te tetteren: WAKKER WORDEN, 'T WORDT LENTE!!!

Dit jaar zal ik mij tevreden moeten stellen met het zachte fluisteren van de kleinere soort, die gelukkig nog wel in behoorlijke aantallen te zien zijn, zodat ik niet helemaal zonder zit.

                 klik

Een pol narcissen met slecht één luttele bloem

                klik

de kleinere soort die gelukkig wel mooi staat te bloeien. 

hanscke | Woensdag 18 Maart 2015 - 8:59 pm | | Standaard | Acht reacties

VERSLAAFD


Elke nieuwe week neem ik mij voor om iets actiever te worden in het schrijven van blogjes en keer op keer moet ik de conclusie trekken dat het weer niet gelukt is. Nu ik niet meer werk, zijn er maar weinig bronnen van input meer, voortkomend uit het onderwijs, maar zo had ik gedacht, er is toch altijd wel iets te vinden om over te schrijven.

Dat is ook wel zo, maar het komt er gewoon niet van. Misschien wel een beetje gebrek aan zelfdiscipline. 's Morgens kan ik zo heerlijk de tijd met "niets" verdoen met de gedachte, dat ik aan het eind van de middag of 's avonds nog tijd genoeg heb, om keer op keer te moeten ervaren dat ik aan het eind van de dag tijd tekort ben gekomen. 

Al meerdere malen heb ik beschreven welke clubjes, ik maandelijks, wekelijks of incidenteel bezoek, die opsomming zal ik de lezer dit maal besparen, maar naast al die vaste punten in de week ben ik, naast het wandelen met de honden, wat ook vele uren vergt en het werken in onze tuin, ook nogal eens bezig met breien haken en naaien. 

Vooral dat laatste, het naaien, begint ernstige tekenen van verslaving te vertonen. Vroeger, in de tijd dat ik "alleen maar" huisvrouw was, ik geloof dat dit hooguit vier jaar geduurd heeft, heb ik heel veel genaaid. Deels omdat het kostenbesparend was, de meeste kinderkleding maakte ik zelf, maar ook gedeeltelijk omdat ik het een prachtige invulling van de tijd vond. Ik was dan heerlijk bezig.

Eens verslaafd altijd verslaafd blijkt nu ook weer te gelden, want ik kan mij er weer helemaal in verliezen. Het éne rokje is nog niet gemaakt of ik ben al weer bezig met een volgende. En ja wat te zeggen van de laatste aankoop.

Ik was de afgelopen week een middag met een oudcollega/vriendin op stap. Na het museumbezoek en alvorens we zouden gaan eten, belandden we ook even in een stoffenzaak. We ontdekten dat we dezelfde tic hadden. Alle stoffen moeten even bevoeld worden. Nadat zij gezien had op welke stoffen ik zoal viel maakte zij mij attent op de stof, op de onderste foto. Prachtige stof met enige elasticiteit en een sprankelend motief. Helemaal geschikt om de jurk, die ik in gedachten had, er van te maken. Ik kan bijna niet wachten.

Ach er zijn verslavingen die erger zijn. Misschien verslik ik mij er ook wel in, dat wil zeggen dat het patroon moeilijker is dan ik gedacht had. Gelukkig hoef ik nu geen slapeloze nachten meer te krijgen als het niet lukt. Vroeger was het weggegooid geld als iets niet lukte. Dat legde een enorme druk op mij, want ik kon mij dat financieel eigenlijk niet veroorloven. Nu mag ik het gelukkig meer zien als een tijdsbesteding. Lukt het dan is het mooi meegenomen, lukt het niet, dan ben ik er een poosje mooi zoet mee geweest. Dan zijn er twee tientjes overboord en daar is wel overheen te komen. Er zijn per slot van rekening veel duurdere hobby's!

Mar dat ik nu zo kan denken, daar kan ik zo verschrikkelijk genieten. Ik geef dan ook maar even de ruimte aan de verslaving, die kennelijk weer even de kop heeft opgestoken. En verslavingen kosten tijd. Wanneer ik dus van tijd toch wil blijven schrijven, dan zal ik toch iets anders met mijn tijd om moeten gaan. Misschien moet ik de tijd met "niets" verdoen wel iets inkorten. We zullen zien.

                                    klik

hanscke | Maandag 16 Maart 2015 - 12:42 pm | | Standaard | Zeven reacties

DE LEESCLUB


Het is al weer bijna een jaar geleden dat ik benaderd werd om samen met iemand een leesclubje op poten te krijgen. In september hadden we een clubje van vijf en daarmee zijn we van start gegaan. We zouden nog niet officieel bij Senia aanhaken, eerst maar eens zien hoe het ging lopen. Wel hadden we de beschikking over diverse leeswijzers

In het afgelopen jaar heb ik dankzij dat leesclubje en die leeswijzers al verscheidene boeken gelezen waar ik anders nooit in begonnen zou zijn. Het is voor mij een ware stimulans om dan maar eens een boek te nemen die ik uit mij zelf nooit zou lezen. Soms hoor ik van mensen, als ik vertel, dat ik lid ben van een leesclubje, dat het hen maar niets lijkt. Verplicht iets lezen en dan ook nog binnen een bepaalde tijd, maar mij bevalt het uitstekend; het past echt bij mij.

En dat geldt zeker ook voor de boekbespreking. In de afgelopen twee weken heb ik het boek Gisèle van Susan Smit gelezen. Met zeer gemengde gevoelens moet ik zeggen. Niet omdat ik het niet mooi vond, maar het dreigende van de oorlog, de angsten, de schaarste, de onvrijheid, maar ook de honger, het dringt soms net iets te diep tot mij door, waardoor ik het dan net niet meer plezierig vind. Maar omdat ik lid van dat leesclubje ben, zet ik dan toch maar door.  En zie daar, wat heb ik het plezierig gevonden om er toen het uit was, samen over te kunnen praten. 

Het zou kunnen dat ik dit ooit in mijn jeugd wel gemist heb toen ik "enge" boeken las. Misschien heb ik het toen in mijn eentje niet zo goed kunnen verwerken omdat ik er niet over kon praten, waardoor ik nu altijd nog moeite heb met boeken die heftig zijn.

En dat kan nu wel, het samen praten over het boek, en dat geeft mij rust merk ik. En niet alleen rust. Het heeft ook een verrijkende werking, want oen het boek uit was, ben ik op een aanwijzing van iemand van het leesgroepje mij gaan verdiepen in het leven van die Gisèle. Deze kunstenares is in 2013 op ruim honderdjarige leeftijd overleden. 

Zij heeft echt prachtige schilderijen gemaakt in kleuren die mij heel erg aanspreken. Ik ben heel erg op zoek gegaan om te achterhalen waar ik haar werk zou kunnen zien, maar dat is mij nog niet goed gelukt.

Het boek is uit, maar mijn belangstelling voor de kunstenares Gisèle en haar werk is gewekt. Ik ga in de komende tijd zeker uitzoeken of het mogelijk is om haar werk, of een deel er van, ergens te gaan zien.

            klik

hanscke | Donderdag 12 Maart 2015 - 10:47 pm | | Standaard | Zeven reacties

SPRING


Stukje bij beetje, langzaam maar gestaag, maar meer en meer worden de wensen, die ik opgespaard had om in mijn nieuwe levensfase van pensionado zijn te realiseren, omgezet in het bereiken van de doelen. Renoveren van de slaapkamers, wat geresulteerd heeft in een eigen kamer voor mezelf is een feit, maar een nieuwe echtelijke sponde stond ook hoog op het verlanglijstje. 

Na enig research gedaan te hebben zijn we uitgekomen op een elektrische boxspring splittopper en deze is gisteren gebracht. Na bijna veertig jaar in ons oude ledikant geslapen te hebben is deze afgevoerd. In de tijd van de waterbedden, hebben we nooit de behoefte gevoeld om ons bed te verruilen voor dat nieuwmodische fenomeen van toen, maar nu de boxsprings steeds maar als het 'je van het' worden aangeprezen zijn we voor de bijl gegaan. De matras was aan vervanging toe en het feit dat het hoofdeinde verstelbaar is, èn omdat het bed wat hoger is, leek het ons goed om nu de stap maar te wagen en dit als een waar senioren genoegen te omarmen.

We hebben er nu één nacht in geslapen en het is mij goed bevallen. Tenminste, dat denk ik. Ik heb er weinig weet van gehad dat ik in bed gelegen heb, omdat ik moe was en onmiddellijk in slaap ben gevallen. Omdat de lente is losgebarsten, zijn we druk bezig geweest in de tuin. P. heeft met de hogedrukspuit ons achterterras onder handen genomen en zie daar, wat een resultaat. De grauwsluier is verdwenen en de stenen zijn wel vijf tinten lichter geworden. 

Zelf ben ik al twee dagen bezig om de tuin weer voorjaarsklaar te maken en dat is altijd veel werk. Veel snoeien, het weghalen van oude bladeren, het opruimen van de stelen van de uitgebloeide zonnehoeden en andere planten, kortom het is hard aanpoten. Als beloning koop ik dan elk voorjaar een paar traytjes viooltjes om daar de eerste potten mee te vullen. Een teken dat het voor jaar er echt aankomt.

Vanmorgen, toen ik dus in mijn nieuwe bed wakker werd, heb ik het nieuwe leven van pensionada zijn heel even onder de loep genomen. Ik ben tot de conclusie gekomen, dat ik, nu na een jaar, echt tevreden ben met mijn nieuwe levensfase. Met al mijn liefhebberijen, hobby's en vrijwilligerswerk heb ik mijn draai helemaal gevonden.

Met nieuwe energie ben ik uit mijn bed geklommen om met heel veel plezier de sprong naar de prachtige wereld van de aankomende lente te maken.


hanscke | Zondag 08 Maart 2015 - 12:34 pm | | Standaard | Zeven reacties

PESTEN


Gelukkig heb ik weinig ervaring met pesten. Zelf ben ik vroeger niet gepest, ik heb ook niet gepest en gelukkig hebben mijn kinderen ook weinig met pesten te maken gehad. Gelukkig wordt kleindochter Rixte ook niet gepest, maar ik ben er achter gekomen dat zij pesten wel heel erg leuk vindt. "Niet schrikken mam", zei mijn dochter", ze bedoelt het kaartspelletje."

En zo hebben we de laatste dagen, toen ze bij ons was, heel veel gepest en wat was het gezellig. Ach, en daarmee hebben we het tijdperk van het 'mens erger je niet' waarschijnlijk al weer achter ons gelaten. Wat gaat de tijd toch snel en wat verandert er in de loop der jaren veel. Van schattige peuter, naar de onbevangen kleuter, om via het ontdekkende schoolkind hard op weg te zijn naar de tienerfase.....zo mooi om dat allemaal mee te mogen maken. Alleen jammer dat je geen enkele tijd nog een keer een klein beetje over kunt doen. Even nog dat warme peuterlijfje op te kunnen tillen. Maar nee, voorbij is voorbij en net als bij het pesten, liggen is liggen, iets terugdraaien kan niet!

En ach met de gedachte in mijn hoofd om hier iets over te schrijven ben ik op zoek gegaan naar twee plaatjes, het liefst schilderijen en ik heb ze gevonden. Het moest iets met kaarten te maken hebben en ik ben er wonderwel in geslaagd. Het eerste schilderij is van Theo van Doesburg, heeft als titel de kaartspelers, dateert uit 1916/1917 en hangt o hoe toepasselijk in het Gemeentemuseum in Den Haag.

Het tweede schilderij is van Cézanne . Dit is het duurste schilderij ooit verkocht. Een emir uit Qatar heeft het voor 250 miljoen gekocht en is daarmee de trotse bezitter van dit kunstwerk geworden. 

Ik vind het erg leuk om de wetenswaardigheden van dit laatste kunstwerk te koppelen aan mijn eigen herinneringen aan het gezellige pesten met onze Rixte. De herinneringen aan die mooie momenten zijn voor mij van onschatbare waarde, die ik voor geen goud had willen missen. 

                                klik

hanscke | Zondag 01 Maart 2015 - 8:46 pm | | Standaard | Acht reacties