"Winterkermis", zo wordt het weer van de komende dagen in de krant getypeerd. Van alles wat. Regen, sneeuw, hagel, wind, zon, temperatuur net onder of net boven het vriespunt, elk weertype kan voorbijkomen, behalve het weer wat we in de zomer hebben.
Met een dampende kop koffie in mijn hand staar ik naar buiten. Ik begin echt weer naar het mooie weer te verlangen. Lekker in de tuin werken, met het onkruid in de weer zijn, wroeten in de aarde, heerlijk toch. Ik kikker er altijd van op. Ik kan dan ook niet begrijpen dat veel mensen tegenwoordig kiezen voor betegeling van hun tuinen.
Gisteren schijnt er in de gehoorzaal van hoge school Van Hall een aftrap geweest te zijn van een enthousiasmeringscampagne om de tuinen in de stad weer wat groener te krijgen. Operatie Steenbreek wil bewerkstelligen dat mensen er toe overgaan om wat steen uit hun tuin te bikken en te vervangen door groen. Dat is beter voor de waterberging en het biedt een leefgebied aan allerlei vogels en insecten.
Carijn Beumer, pas gepromoveerd aan de universiteit in Maastricht op een theoretisch model hoe vergroening van het stedelijk gebied kan bijdragen aan een veelsoortige natuur, betreurt het dat zovelen mee gaan in wat ze noemt het spook van de betegeling en dat alleen maar vanuit de gedachte dat een verharde tuin tijd bespaart.
Jammer, want volgens onderzoekers is groen bijna overal goed voor. Tuinieren, het bewegen, de blootstelling aan daglicht, het wroeten in de aarde en het relaxende uitzicht op de plantengroei, dit alles doet de spiegel van het stresshormoon cortisol kelderen. Bij proefpersonen schijnt vastgesteld te zijn dat men van een groene omgeving positiever, bewuster en vitaler wordt dan van een verblijf in een betonnen milieu.
Inmiddels is mijn tuin even niet groen meer maar wit, veroorzaakt door een dun laagje hagel. De winterkermis draait op volle toeren. De winterkermis een halt toeroepen of verbieden is aan niemand gegeven, omdat niemand er echt over gaat. Het gaat ooit weer voorbij en dan komt vanzelf weer de tijd dat ik weer in de tuin bezig kan zijn.
Ik weet heel zeker dat het spook van de betegeling geen vat op mij zal krijgen. A. ik ben niet zo ontvankelijk voor al die nieuwe modetrends en B. onze tuin is gelukkig veel te groot om te betegelen. Laat mij straks maar weer lekker klooien in die tuin, dan ben ik op mijn gelukkigst.
klik
Achteraf heb ik het vanaf het begin goed ingeschat. Ik vond het maar een vreemde vertoning, die demonstraties voor de rechtstaat en vrijheid van meningsuiting daags na de aanslag in Parijs. En steeds meer mensen komen er van terug dat zij zo vol overgave en luid roepend meegedaan hebben aan die diverse demonstraties. Een gemeenteraadslid uit Alblasserdam baalt er stevig van toen hij er achter kwam wat hij eigenlijk gescandeerd had. Het feit dat hij geen Frans spreekt verschoont hem niet van zijn daad, dacht ik pissig toen ik het artikeltje in de krant las. Een echte meeloper dus.
Dat het hele gebeuren een grote impact heeft lijdt geen twijfel, maar het heeft meerdere kanten zoals nu steeds meer blijkt en belicht wordt. (ik blijf overigens wel van mening dat deze terreurdaden nooit plaats hadden mogen vinden) Ik heb met heel veel interesse naar de uitzending Jouw vrijheid Mijn vrijheid gekeken. Daar werd eindelijk eens ingegaan op de achtergronden van deze aanslag, iets wat ik de eerste dagen na de aanslag totaal gemist heb. Ik begrijp iets meer van wat sommige cartoonisten drijft, maar ik heb (en dat had ik gevoelsmatig al) ook begrip voor de mensen die zich door de cartoons beledigd voelen.
Maar dit alles is niet de reden waarom dit blogje de titel pissig meegekregen heeft. Een krant bevat namelijk ook wel leuke stukjes. Ik las namelijk in die zelfde krant een artikeltje dat Duitse mannen niet hoeven te gaan zitten tijdens het plassen. Daar heeft zelfs een Duitse rechtbank aan te pas moeten komen om dit te bevestigen. Een huisbaas had deze zaak aangespannen om een borgsom van drie duizend euro te kunnen inhouden omdat een huurder met zijn urine een marmeren vloer zou hebben beschadigd.
Er schijnt in Duitsland een hele discussie gaande te zijn over het staand of zittend plassen. Op sommige toiletten geeft een rood verkeersbord aan dat mannen niet mogen blijven staan. (en wie controleert dat dan, dacht ik geamuseerd)
Kijk. als ik nu cartoonist was, dan wist ik het wel, dan had ik met deze berichtgeving een prachtig onderwerp te pakken. Maar ach cartoons tekenen kan ik niet, dat laat ik maar aan de vakmensen over. Maar ook vakmensen moeten zich soms afvragen waar hun grenzen liggen......Ik probeer op mijn manier in dit blogje de ernst en de luchtigheid wat met elkaar te verweven en zodoende kwam bij mij deze titel bovendrijven.
klik
Als illustratie heb ik, hoe toepasselijk, voor de pissebed en de pisseblom gekozen
Heel vaak wordt deze uitdrukking als wens aan iemand meegegeven. Pret en plezier. Het zijn synoniemen, maar voor mij is er toch wel enig verschil. Bij pret heb ik toch meer het idee dat dit enige luiddruchtigheid gepaard gaat, terwijl plezier heel ingetogen kan zijn.
Afgelopen week heb ik met heel veel plezier met vijf vrouwen van de Red Hat Society, we waren dit keer gewoon in burger, de film Gooise Vrouwen 2 gezien. In de pauze en nafloop, toen we even en wijntje met elkaar deden, hebben we ook pret gehad. En die pret was door ons lachen inderdaad enigszins luiddruchtig, terwijl we met heel veel plezier naar de film hebben gekeken.
Toen ik vertelde dat ik het weekend naar de musical Billy Elliot zou gaan, werd mij veel plezier gewenst. En plezier heb ik gehad. Met heel veel genoegen heb ik mij laten onderdompelen door het musicalgebeuren. Naast mij mijn dierbaren, P, kleindochter Rixte en dochterlief. Wat wil een mens nog meer. Eigenlijk niets.
Dit soort uitjes zijn toch wel de krenten in de pap, de slagroom op het toetje. Deze laatste uitdrukking heb ik bij de Zonnebloem geleerd. In de afgelopen week heb ik zelf mogen ervaren hoe dit in zijn werk gaat. Als regiobestuurslid was het mijn taak om aan zes vrijwilligers een zilveren speldje uit te reiken omdat zij allemaal al meer dan tien jaar vrijwilliger zijn bij de Zonnebloem. Deze uitreiking vond plaats tijdens een gezellige middag, bedoeld voor de gasten, zoals de beoogde doelgroep genoemd wordt en georganiseerd door een flink aantal vrijwilligers. De middag begon met een optreden van een zangkoor. Het raakte mij diep, toen ik zag met hoeveel plezier de zanggroep van meer dan vijfendertig personen, mensen van heel verschillende leeftijden hun repertoire lieten horen en hoe genoeglijk de middag verder verliep. Ik vond het prachtig om te zien hoe ruim honderd mensen met veel plezier de middag met elkaar doorbrachten.
Hoewel ik gewoonlijk wel plezier beleef aan het dagelijkse leven, heb ik deze afgelopen dagen toch weer eens echt mogen ervaren dat juist de extraatjes in de vorm van uitstapjes inderdaad het leven kunnen verrijken. Ik kom er steeds meer achter, dat er, naast gewoon je plicht, cq je werk doen, wat ik overigens met heel veel plezier gedaan heb, nog heel veel meer uit het leven te halen is. Het is net of ik hier steeds meer oog voor krijg; misschien moet ik gewoon nog een beetje leren, dat ik niet altijd nuttig bezig hoef te zijn.
klik
Nee, ik wil het niet hebben over Charlie Hebdo. Daar is al genoeg over gezegd en geschreven. In mijn krant kwam ik vandaag twee artikelen tegen die beide met schrijven te maken hebben, maar ieder op een geheel eigen wijze.
Als eerste pak ik dan maar het bericht over het echte schrijven. Waarom zou je een kind nog met een pen leren schrijven als werken met een tablet of computer de toekomst is. In Finland ligt een wetsontwerp klaar om de pen voorgoed uit de klaslokalen te verbannen. Een letterkunstenares hier in de buurt die les geeft in kaligrafie en handschrift verbetering zegt dit een interessant experiment te vinden. Zelf maakt ze ook steeds meer gebuik van het toetsenbord. En toch is ze blij dat afschaffen van de schrijfles voorals nog niet in Nederland plaats vindt.
"Kinderen", zo legt ze uit, "leren namelijk van alles tijdens het leren schrijven. Het is niet alleen toegespitst op de motorische ontwikkeling, het schrijven met een pen is een stuk persoonlijker, waardoor er een expressie in de letter of het woord gelegd kan worden, wat met een toetsenbord nooit bereikt kan worden."
Het is misschien wat zweverig, maar ergens vind ik er wel een grond van waarheid in zitten. Ik kan een heleboel tekst door middel van mijn toetsenbord produceren, maar, ik doe het niet veel meer, maar als ik een gedicht zou willen schrijven, wat ik in vroeger dagen veel gedaan heb, dan zou ik dat zeker met pen en papier willen doen. Al schrijvend voel ik dan veel meer de kracht en de emotie die ik de woorden mee zou willen geven.
En dat brengt mij als vanzelf bij de tweede invalshoek. Hierin wordt onder de aandacht gebracht dat er vele kleine tussenwoordjes onvertaalbaal Nederlands zijn. Het Engels heeft hiervoor niet zo gemakkelijk een equivalent. Twee voorbeelden: ík heb lekker vrij genomen; en ik zet de tv vast aan.
Wanneer men schrijft in de eigen taal, dan kunnen alle hoeken en gaten van de taal benut worden om onder woorden te brengen wat bijvoorbeeld Rembrandt of Gorter ons te bieden hebben, aldus Piet Gerbrandy, dichter, classiccus, poëziecirticus en universitair docent klassiek en middeleeuws Latijn. Zijn stelling is: Wil iemand een voortreffelijk spreker lezer en schrijver worden, dan leert iemand dat in de taal waarin hij/zij is grootgebracht.
Mijn conclusie is, dat echt leren schrijven met een pen hier een belangrijke rol bij heeft. Dat moet kinderen niet ontnomen worden. De schrijfles op school moet gewoon blijven bestaan.
Heerlijk, deze bezigheid, middels het schrijven van een blogje, in deze twee artikelen uit de krant verbanden zien en bij elkaar brengen. Schrijven: ik zou het niet willen missen. En ondanks dat maar weinig meer echt met een pen schrijf, ik weet zeker dat het mij in vroeger dagen wel gevormd heeft.
klik
Met het zweet in de handen heb ik zondag zitten kijken naar de beelden van die enorme mensenmasa in Parijs. "Als dat maar goed blijft gaan" heb ik meerdere malen gedacht, maar gelukkig het is blijven goed gaan. Geen incidenten, geen relletjes maar een waardig samenzijn van meer dan een miljoen mensen. Mooi om naar te kijken! Zoveel mensen en je dan realiseren dat elk mens zijn eigen levensverhaal heeft. Elk mens is bij de geboorte zijn of haar eigen leven begonnen.
Dat geldt ook voor mijn dochter. Vandaag is zij jarig en is het drieënveertig jaar geleden dat ik moeder werd. Een moment dat ik never en nooit zal vergeten. Ik had het voor geen goud willen missen.
Omdat we nogal ver uit elkaar wonen, kan de verjaardag niet altijd meer op de dag zelf gevierd worden. Dit jaar vieren we het zaterdag. En als cadeau krijgt ze een theaterbezoek. We gaan met ons vieren naar de musical Billy Elliot in het Circustheater. Lekker knus, met ons vieren, onderdeel zijn van een groot publiek en samen gaan genieten van iets leuks. We verheugen ons er op.
klik
Op het gevaar af dat men mij na dit blogje niet meer bezoekt schrijf ik het toch. Hoe vrij zijn we eigenlijk om te mogen, om te kunnen maar ook om te durven zeggen wat je denkt? Ik voel mij in ieder geval niet echt helemaal vrij. Ik heb het gisteren niet aangedurfd om openlijk kritiek te hebben op dat wat er in ons land, als reactie op het gebeurde in Frankrijk, door de media breed uitgemeten, plaats vond.
Met stijgende verbazing heb ik gekeken naar wat de tv mij rond 18.00 uur aan beelden bood. Verschillende stille tochten in de grote steden met de daarbij behorende pommeranten werden in beeld gebracht. De één sprak nog mooier dan de ander. Veel deelnemers gaven er blijk van te sympathiseren met het cartoontijdschrift.
Ik kreeg er een raar gevoel van in mijn buik. "Wat mis ik?", zo vroeg ik mij af, "waar is men toch mee bezig, waarom loopt men juist na deze gebeurtenis zo te hoop?" Natuurlijk vind ik het ook erg dat er zo maar twaalf mensen zijn neergeknald. Natuurlijk ben ik ook voor vrijheid van meningsuiting, alhoewel ik wel vind dat sommigen wel erg ver gaan in het shockeren van anderen, maar goed, moet in alle vrijheid kunnen, denk ik dan maar, alleen is het niet mijn humor.
Maar waarom nu opeens dit enorme kabaal in ons eigen land. Ooit waren er terroristische aanslagen met vele doden in Madrid, in Londen en wat was toen onze reactie? Wat doen we als er zoveel meisjes gegijzeld verkracht en vermoord worden? waar zijn we als er weer zovele onschuldige kinderen slachtoffer zijn van een bombardement op een school? Hadden die meisjes, hebben die schoolkinderen niet een verhaal te vertellen?
Daarnaast vroeg ik mij af "Wat doet men in andere landen?" tijdens het zien van de rondgang door het land. "Wat doet Londen, wat doen Brussel, Berlijn, Madrid of Milaan? Waarom zie ik daar geen beelden van?" Ik was er nieuwsgierig naar.
Totdat ik naar bed ging heb ik daar, behalve dan de beelden van Parijs, niets over gehoord of gezien wat de ractie van de andere landen in Europa was. Ik was daar namelijk heel heel erg in geinteresseerd. Juist hierin moeten we als Europa ons verenigen. Waarom werd dit in ons eigen kleine landje zo enorm uitvergroot?
Ik durfde er niet over te schrijven, totdat...ik vlak voor ik slapen ging een blogje las van Wytsepyt, een journalist en communicatieadviseur bij mij in de buurt. Voor geïnteresseerden: www.wpdejager.nl Zijn blog raakte mij en gaf mij de moed om er nu vandaag wel over te schrijven. Ik eindig nogmaals met de vraag, hoe vrij zijn we eigenlijk in ons recht op vrije meningsuiting?
klik
Na het wat tumultueuze begin van dit jaar ben ik nog wat meer uit mijn evenwicht geraakt dan ik al was en nu probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat weer wat in het in het lood te geraken. Naast rust en tijd die ik daarvoor nodig heb, heb ik in de loop der jaren daar ook wel enige technieken voor ontwikkeld.
Breien is een remedie, maar ik ben ook zo'n vreemde volwassene die zo nu en dan graag mag kleuren. Ik was alleen niet in de stemming om met allerlei kleuren aan de gang te gaan; grijstinten en zwart pasten op dit moment meer bij mijn gemoedstoestand.
Al kleurend kreeg ik steeds meer oog voor de verschillende tinten en ik begon te beseffen dat kleurloos ook vele varianten kent waarmee je kunt spelen. Kortom, ik kreeg er steeds meer plezier in om de MANDALA in te kleuren met slechts potloden van een verschillende hardheid.
Toen ik een paar dagen geleden begon met het inkleuren, wist ik nog niet dat hij zo goed zou passen bij deze dag die bijna zeker te boek zal gaan als een zwarte dag in de geschiedenis van Frankrijk in het algemeen, maar zeker van de cartoonisten.
Voor mij is het inkleuren van de verschillende vlakjes een aardige bezigheid, maar een cartoonist wil vooral met zijn tekeningetjes zijn verhaal vertellen. Hoewel die cartoons soms best wel provocerend kunnen zijn, vind ik toch dat vrijheid van meningsuiting een groot recht is wat zeker niet op zo'n brute wijze geschonden mag worden door een stelletje terroristen die vinden dat zij het alleen maar bij het rechte eind hebben.
Hoewel ik erg houd van patronen die zich eindeloos herhalen, hoop ik toch oprecht dat deze actie straks niet geplaatst kan worden in een patroon waarvan deze actie als de basis van de verdere ontwikkelingen gezien kan worden en dat zich op vele manieren telkens op net weer een iets andere wijze herhaalt. Laten we dat lijnenspel maar overlaten aan ontwerpers van bijvoorbeeld tuinen.
klik
Verdwaasd loop ik door de deur die openzoeft en opeens sta ik weer buiten. Alleen. Het is half drie in de nacht en het regent keihard. Ik heb even moeite om me te oriënteren. Waar heb ik die auto ook al weer neer gezet? Oh verdomme, dat is waar ook, ik moest door een parkeerpoortje. Waar zou ik dat parkeerkaartje ook al weer gelaten hebben. In de haast om toch maar zo snel mogelijk bij hem te zijn heb ik daar niet goed op gelet.
Een beetje logisch nadenken, wat zou ik er mee gedaan hebben? Waarschijnlijk op de stoel naast mij neer gelegd. Ik scan met mijn ogen de parkeerplaats af en ik zie mijn auto staan. Het is betrekkelijk dichtbij en ik besluit om eerst maar in de auto te kijken of daar het kaartje ligt, want in de tas is het vaak zo'n rommeltje, een damestas eigen.
Goed gegokt. Het parkeerkaartje ligt er. Door de nog steeds stromende regen loop ik naar de blauw verlichte P. Na een paar pogingen lukt het mij de creditkaart in de juiste gleuf te krijgen en zie daar, de automaat spuugt een uitrijdkaart uit. Na een half uurtje rijden, ik kom werkelijk geen levende ziel tegen, ben ik thuis.
Nog steeds een beetje verdwaasd pak ik een glas wijn en ga ik op de bank zitten om wat te bekomen van wat er gebeurd is. Wat had P. een pijn en wat duurde het lang, nadat ik de dochterswacht gebeld had, voordat er eindelijk een arts kwam. En ook toen heeft het nog een hele tijd geduurd voordat de beslissing genomen werd dat P. naar het ziekenhuis zou gaan. Een shot morfine zou hem wat rustiger moeten maken, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk is hij toch per ambulance vervoerd in plaats dat ik hem zelf naar het ziekenhuis zou brengen.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam was er al van alles met hem gebeurd en had hij al opnieuw morfine toegediend gekregen. Uiteindelijk wezen de foto's uit dat er iets met de darmen aan de hand was en werd er tot spoedopname overgegaan.
Na nog een tweede glas wijn besluit ik, het is inmiddels bij vieren, dat ik toch maar naar bed ga. De honden willen niet uit, het regent te hard vinden ze. Dan niet.
Met de telefoon naast mij sukkel ik in slaap.
Dit alles is nu een paar dagen geleden. Het was op de avond van de eerste januari. Gelukkig gaat het nu weer goed met P. Hij mag weer naar huis. Ik ga hem zo ophalen.
klik
|
|
